WTF bloggen? No way, waarom zou ik in godsnaam mijn leven online willen zetten??? Ahja, misschien brengt het wel wat goeds teweeg.. Nu kan het toch niet veel slechter worden, toch?
Misschien even een duiding... Mijn naam is Nele, ik ben 22 jaar, woon in een groot huis, heb liefdevolle ouders die me de wereld zouden geven, was hij te koop, ik studeer binnen een 3tal maand af en zal ongetwijfeld onmiddelijk een job vinden in een fijne school, want ik krijg overal te horen hoe fantastisch ik ben met kinderen en hoe ik geboren ben om voor de klas te staan. Allemaal heel leuk om te horen, het beurt m'n dag telkens opnieuw op, maar toch ben ik niet gelukkig. Ik zou onmiddelijk alles afgeven, kreeg ik er dat ene voor in de plaats. Die ene persoon waar iedereen naar op zoek is, maar nooit vind. THE ONE..
Ik heb hem, in mijn ogen, al 100 maal gevonden. Hij schuilt in elke man wel een beetje, maar nooit helemaal volledig... tot ik Thomas ontmoette, en daarna Jordy en daarna Nicolas. Alle drie, stuk voor stuk, fantastische gasten: grappig, liefdevol, sociaal, niet te knap maar ook niet lelijk, goed gebouwd, enthousiast, niet bang van een uitdaging, zelfverzekerd en gebeten om de wereld te zien! Alle drie, stuk voor stuk, goede vrienden van me, waarmee ik kan lachen, kan serieus zijn, kan flirten, kan zot doen, kan wenen, kan spelen, kan babbelen, kan 'alles wat ik maar wil' doen. Alle drie, stuk voor stuk, ideale partners voor me, tot ik hen de woorden hoor zeggen: "Nele, jij bent de max, je bent echt zo'n goede vriendin van me, ik zou niet weten wat ik zonder je zou doen."
Daar heb je 't weer, dat ene woord dat een meid echt niet wil horen: VRIENDIN.
Elke keer opnieuw hoor ik het en krimpt m'n hart in een als een spons, nadat het volledig gevuld was met hoop en liefde voor die fantastische man die mijn leven compleet zou maken.
