Ik heb vandaag veel in mama's boek gelezen, dit helpt wanneer het slecht gaat.
Nog altijd word ik op school uitgelachen. Zij vinden mij raar, maar ik trek mij daar niet veel van aan. Ik ben nogal afgezonderd van alle andere leerlingen, ik ben meer met religie bezig omdat mijn vader dominee is. Mijn kledij is niet van de nieuwste trend. Ik hou mij daar niet mee bezig, een kleedje is een kleedje.
Ik weet dat papa fier op me is, en mama zou dit ook zijn moest ze er nog zijn.
Als ik in haar boekje lees, voel ik haar aanwezigheid. Alsof zij heel dicht bij me is.
Papa maakt zich wat zorgen om mij, omdat ik geen vrieden heb. Ik ben nogal een stil meisje en daarom vindt iedereen mij raar. Aangezien ik elk jaar opnieuw meespeel in het toneelstuk van de school, heb ik mij dit jaar ook ingeschreven voor de hoofdrol. Ik heb al deelgenomen aan een aantal repetitie's. Vanavond worden de rollen verdeeldt, en spelen wij voor het eerst het toneelstukje.
Vandaag was een mooie dag. London Carter's vriendin zij dat ik een mooie jurk droeg. London Carter is de beroemste jongen van de school. Hij heeft heel wat probleem met de directie wegens slechte gedrag. Vaak wordt ik door hen uitgelachen, maar het gelach raakt mij niet aan. Na school vond de repetitie plaats. Ik was nogal aangenaam verrast toen ik zag dat London Carter aanwezig was. De rollen werden verdeeld. Het toneelstuk gaat over een liefdesverhaal tussen een jongen en een meisje. Ik kreeg de hoofdrol, namelijk die van het meisje. London Carter die er duidelijk tegen zijn zin zat kreeg de rol van de jongen. Het was dus de bedoeling dat wij een koppel zouden voorstellen in dat toneelstuk. De leerkracht vroeg London zijn rol even voor te spelen. Ik vond het eerlijk gezegd rampzalig! Aangezien ik al ervaring heb, heeft de leerkracht mij gevraagd een deeltje van mijn tekst voor te brengen. Op het einde van de repetitie stapte London naar me toe. Ik probeerde hem te negeren. Hij zei dat ik goed kon acteren. Ik bedankte hem en stapte verder. Hij vertelde mij dat hij verplicht werd door de directie om deel te nemen aan het toneelstuk. Ik verstond nu dus waarom hij aanwezig was.
Hij kwam voor me staan en vroeg me of ik hem toevalig hulp kon bieden bij het spelen van zijn rol. Mijn papa leerde me aan dat men altijd hulp moest bieden aan iemand die hulp nodig had. Ik twijfelde even, en stelde één voorwaarde aan. Ik zou hulp biden alleen als hij belooft nooit verliefd te worden. Hij lachte even en aanvaardde mijn voorwaarde. We hebben morgen na school afgesproken.
Deze afbeelding komt van het internet; https://www.google.be/search?q=telescoop&biw=1242&bih=566&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=0ahUKEwimx_ru3tfLAhVFOQ8KHXSCDoQQ_AUIBigB#tbm=isch&q=toneelstuk+&imgrc=oZ0cd9GJkcP8oM%3A
Ik heb papa op de hoogte gebracht van London's komst. Hij was een beetje tegen het feit dat ik met London zou omgaan. Hij weet wie London is, en denkt dat hij slecht invloed op mij zal hebben. Maar ik heb hem kunnen overtuigen. Het is voor het goede doel, ik wil hem alleen maar helpen. Net zoals afgesproken belde London na school aan mijn deur. Ik liet hem binnen komen. Hij is een zeer nieuwsgierig jongen! Hij prutste aan alles, foto's, stambeeldjes,.. Hij selde me ook heel wat vragen. Waarom lees je altijd in jouw boek? Waarom draag je ouderwetste kleren? Waarom ben je op school altijd alleen? Ik negeerde zijn vragen en veranderde van onderwerp. Toneelstuk, we moeten eraan beginnen. We gingen naar mijn kamer, hij begon zijn tekst voor te lezen, het klonk nogal 'van buiten'. Ik gaf hem een aantal tips. Ik vroeg hem om meer in het vel van de acteur te spelen. Hij moest zijn tekst meer voelen dan lezen. Beetje bij beetje begon het op iets te trekken. Wanneer we klaar waren, zag hij mijn telescoop. Naar de sterren kijken is wat ik het allerliefst doe. vooral sinds mijn moeder overleden is. Ik heb het gevoel dat zij mij van bovenuit zit. Stiekem zoek ik haar tussen de sterren heen. London vroeg me hoe dit werkte, waarom ik dit in mijn kamer had, en hoe ik me voelde wanneer is naar de sterren keek. Het was de eerste keer dat iemand zich interesseerde in wat ik doe. Wanneer ik naar de sterren kijk, voel ik me vrij. Het helpt mij te ontsnappen van de werkelijkheid, ver van mijn problemen. Ik weet wat ik wil en waar ik naartoe wil. Ik ben van plan om mijn doelen te bereiken en mijn vader trots maken, maar veel tijd heb ik niet..
Deze afbeelding komt van het internet: https://www.google.be/search?q=telescoop&biw=1242&bih=566&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=0ahUKEwimx_ru3tfLAhVFOQ8KHXSCDoQQ_AUIBigB#tbm=isch&tbs=rimg%3ACenHJOUyCe7FIjh3QrtEuwGJWDNRUZuiFvoVkSx8P0xSVbfiHBp2jF0qNqzjZKtjP1iezW40b_1DRPRN1moA6cw4xtioSCXdCu0S7AYlYEYTZ22Bi0w8XKhIJM1FRm6IW-hUR0nc9ztLYjJ0qEgmRLHw_1TFJVtxHkIdgah8UIdioSCeIcGnaMXSo2ESiE-E3Sxh7zKhIJrONkq2M_1WJ4R5HoPP8saRs4qEgnNbjRv8NE9ExEBaZ4oc_1bIYioSCXWagDpzDjG2ESQBB5u9C2dA&q=telescoop&imgrc=rONkq2M_WJ7y6M%3A
Vandaag ben ik wat teleurgesteld. Ik had het moeten weten. Ik ben vandaag London tegen gekomen in de gangen van de school. Hij was met zijn vrieden, ik vroeg hem of het nog oké was voor vanavond. Wij hadden weer afspraak bij me thuis. Natuurlijk had ik een negatief antwoord moeten verwachten. Hij lachte me uit en antwoordde in uw dromen, misschien.
Ik heb er niet op gereageerd, en ben doodgewoon doorgestapt. Als hij denkt dat hij me kan gebruiken alleen wanneer het voor hem past, mag hij ook maar verder dromen! Na school werd er gebeld aan mijn deur. Toen ik open deed, dag ik London voor mijn deur staan. Hij vroeg of hij binnen mocht. Ik sluitte de deur op hem dicht zonder een antwoord te geven op zijn vraag. Hij wist zeer goed dat hij in fout was. Ik wist dat hij er spijt van had, maar hij moest uit zijn fouten leren..
Deze afbeelding komt van het internet: https://www.google.be/search?q=telescoop&biw=1242&bih=566&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=0ahUKEwimx_ru3tfLAhVFOQ8KHXSCDoQQ_AUIBigB#tbm=isch&tbs=rimg%3ACTV7Mq1fP1ZtIjj0tE2o8tUzzDVsmeKorXCkFfaJaIZ_1HyBNiglRCluES7B7289f9A8dQvSVA0xmdOw-WDiHZqel3yoSCfS0Tajy1TPMEULwFrVBBuWSKhIJNWyZ4qitcKQRXrKhQsxZM-cqEgkV9olohn8fIBE1pHKWga2y5SoSCU2KCVEKW4RLEf98LbF-O5A_1KhIJsHvbz1_10Dx0RMuekZKfqeaQqEglC9JUDTGZ07BHbQQigk6mFNyoSCT5YOIdmp6XfEZLKTbiOPMm-&q=gesloten%20deur&imgrc=1BTGdqh_qsAR3M%3A
Op het einde van het toneelstukje moesten Landon en ik elkaar oog in oog aankijken. Hij kwam zo dicht dat ik zijn ademhaling kon voelen. Op dit ogenblik kwam Landon dichter en dichter totdat zijn lippen tegen de mijn kwamen. Hij kuste me. Dit hoorde niet bij het toneel, maar het paste er zo goed bij. Het publiek stond recht, iedereen klapte en juichde. Met mij kon het niet beter gaan, eindelijk had Landon het lef gehad om mij te aanvaarden en dit voor iedereen.
De volgende morgen kwam ik aan op school. Ik hoorde mensen over me praten, ik hoorde ze lachen wanneer ik voor hen langskwam. Ik verstond niet wat er gebeurde, totdat ik de refter binnenstapte. Een van de meisjes dat vroeger met Landon omging gaf me een foto die zij samen met haar vriendeinnen bewerkt hadden. Ik stond op die foto, zij hadden mij belachelijk gemaakt. Ik voelde me onbegrepen, waardeloos. Ik wilde alleen weglopen maar een jongen hield me tegen iedereen staarde naar me, en lachte mij uit. Op dit moment kwam Landon de refter binnen. Toen hij dit zag werd hij razend, hij sloeg de jongen die mij tegen hield en nam me met hem mee naar buiten. Het was de eerste keer dat hij aan mijn kant stond. Heel diep van binnen was ik blij dat hij me verdideigd had, maar anderzijds wist ik dat dit ook heel wat andere problemen meesleurde. Hij kon me begrijpen, hij wist wat ik voelde en wanneer ik dit voelde. Eén blik was voldoende om te begrijpen wat er met me scheelde. Hij nam me vast en zij dat ik moesten stoppen met mij te verbergen, dat ik moet uitkomen voor wie ik ben, dat ik moet stoppen met angst te hebben om bemind te worden. Hij wist alles.. Ik voelde mij schuldig. Hij hield van mij en ik bleef de waarheid maar verbergen. Het was het moment om het hem te zeggen. Mijn vader heeft het mij ook meermaals gezegd "stop voor het te laat is". Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, en wat zal zijn reactie zijn? "Landon ik ben ziek". Het moest er uit.. Er naderde een lange stilte. Hij antwoordde doodgewoon, dat ik zou genezen. Ik vertelde hem dat het niet zo simpel was. Dat ik hem verwittigd had, en dat hij beloofd om nooit verliefd te worden. "Ik heb leukemie, en ik heb niet lang meer te leven." Hij had geen woorden meer, maar zijn blik vertelde meer dan genoeg. Hij voelde zich bedrogen. Ik wist dat ik het eerder had moeten zeggen, maar ik dacht niet dat ons verhaal tot zo ver zou komen.
Deze afbeelding komt van het internet; https://www.google.be/search?q=leukemie&biw=1366&bih=667&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=0ahUKEwiu1a_69tfLAhWJ7BQKHUVlA2kQ_AUIBigB#tbm=isch&q=cancer+dessin&imgrc=_BdtNqNXNywEWM%3A
Beste dagboek
