Klik op de foto's om een nummer te beluisteren. Muziek. Muziek. En muziek.
Het is geen sinecure meer om met twee kinderen naar de cinema te gaan. In een van die zeldzame momenten waarop het wel kon dreef het lot - en een goede recensie in humo - ons naar The Mist van Frank Darabont. Een geheimzinnige mist trekt over een stadje en de inwoners vinden er niets beter op dan zich te verschansen in de supermarkt, zeker nadat blijkt dat er zich in de mist creaturen schuil houden die weinig goede bedoelingen hebben. We zien een tentakel die onder een garagepoort doorkruipt. We zien reusachtige insekten die zich een weg proberen banen naar de inmiddels goed gebarricadeerde supermarkt. Een typisch Amerikaanse gelovige vrouw predikt het einde van de wereld, wat in de gegeven omstandigheden feitelijk zo gek nog niet is. Kortom, een film die tot dat moment vooral op de lachspieren werkte.
De hoofdpersonen, een vader en zijn zoontje (hoort het zo niet in elke Hollywoodfilm?) besluiten de chaotische situatie in de supermarkt te ontvluchten en nemen de auto om - tegen beter weten in - een gewisse dood tegemoet te rijden. Darabont legt alle chaos en lawaai naast zich neer wanneer het duo de apocalyptische wereld buiten aanschouwt. Enkel een doodse stilte, als wil hij de uitzichtloosheid extra in de verf zetten. En dan komt het. De eerste noten van The host of Seraphimweerklinken. Dead can dances meesterwerk verdrijft de stilte maar vormt op die manier de enige juiste soundtrack bij het totale verlies van alle hoop.
Een uur lang kitsch en kolder, maar eensklaps grijpt de film de kijker bij het nekvel. Het valt moeilijk te zeggen of het de verdienste is van Darabont of van Dead can Dance, maar de regisseur weet nog een weergaloos beklijvend einde te breien aan de film, alweer op de tonen van The host of Seraphim. Een avondje cinema om stil van te worden, en zo zag het er lang niet naar uit.
Dead can Dance heeft een nieuwe plaat uit. Anastasis is niet hun beste, maar wel een goede. Ze leveren een mix van gothicmuziek en wereldmuziek op deze plaat, een combinatie die hen in het verleden geen windeieren gelegd heeft. De synthesizers zijn zo nadrukkelijk aanwezig dat zelfs Depeche Mode er jaloers op zou worden. De teksten zijn zo theatraal dat zelfs The Cure ervoor zou bedanken. We are the children of the sun. Yeah right. Maar het werkt. En dat is wellicht de grootste verdienste van Brendan Perry (het mannelijk deel) en Lisa Gerrard (het vrouwelijk deel). Eerstgenoemde maakt van Amnesia en Opium meeslepende nummers, die in al hun mystiek de luisteraar meevoeren naar verre oorden. Laatstgenoemde lanceert haar typische hoge uithalen nog eens in Return of the she-king, een nummer dat in een zinderende finale naar ongekende hoogten wordt geleid door een schelle trompet en de inbreng van Perry. Jammer genoeg is niet alles even beklijvend, zo is 'all in good time' vooral te bestempelen als 'saai.'
Maar in alle geval staat de combi van gothic met oosterse en middeleeuwse invloeden hen beter dan de Afrikaanse invloeden die bijvoorbeeld getoond werden op Spiritchaser. En na het beluisteren van Anastasis ben je zo weer in de mood om een vroegere plaat uit de kast te halen en word je weer meegezogen door de pracht van Severance, Cantara, Ulysses of - jawel - the host of Seraphim.
