Klik op de foto's om een nummer te beluisteren. Muziek. Muziek. En muziek.
Soup: Children of E.L.B.
Noors groepje, volstrekt onbekend, werkelijk belachelijke groepsnaam, steekt een epische dubbelcd in elkaar met een totale tijdsduur die de 80 minuten overschrijdt. Klinkt niet meteen erg veelbelovend. Toch maar eens luisteren misschien, want de referenties indie, pop, progrock, folk, elektronica zijn zowat de grootste gemene deler van mijn muzikale voorkeuren. 'We share the same breath' klinkt nogal anoniem. Progrock lijkt als omschrijving het beste te passen bij deze muziek. 'Leaving the harbour' klinkt met zijn klikjes en bliepjes al interessanter en ik besluit door te luisteren. Benieuwd wanneer hij begint te vervelen. 'In memory of Richard Wright' dan. De eerste twee minuten amper hoorbaar gezang begeleid door wat sferische synthklanken en pianogetokkel, en plots vergezelt een synhesizerloop de spaarzame instrumentatie. Ik draai de volumeknop luider, dit wordt bijzonder interessant. Richard Wright, gewezen toetsenist van Pink Floyd, zo leert wikipedia mij. Een link die duidelijk maakt welke richting Children of E.L.B. zal opgaan: wars van refreinen en klassieke instrumentatie zal het album zoveel mogelijk richtingen van het universum trachten te verkennen. Traag, snel, droevig, blij, aggressief, berustend: geen enkele emotie zal het volgende luisteruur gemeden worden. Vaak gebeurt het niet dat je een cd leert kennen zonder veel verwachtingen, die zich nadien openbaart tot een meesterwerk. Soup heeft met Children of E.L.B. zo eentje gemaakt. 80 minuten, maar vervelen doet hij nooit. Daarvoor zorgen de Noren voor veel afwisseling. Soms niet meer dan een piano zoals in Northern patriarch, soms opzwepend alsof de groep achtervolgd wordt door een roedel gevaarlijke wolven, zoals in Utopia of zoals in Children of E.L.B. pt. 1&2, waar de geest van Nine Inch Nails zowaar in ronddwaalt. Nooit lijkt een nummer op zijn voorganger, en altijd kruisen verschillende genres en verschillende instrumenten elkaar. Het is progrock, maar veel overeenkomsten met Pink Floyd, Porcupine Tree of Phideaux zijn er niet. Misschien komen de landgenoten van Gazpacho nog het meest in de buurt. Maar daar waar Gazpacho in zijn meesterwerken Night en Tick Tock koos voor één consistente sfeer, verandert Children of E.L.B. van sfeer zoals een kameleon van kleur. En vreemd genoeg remt dat de eenvoud van het album hoegenaamd niet af. Het blijft vreemd dat een groepje als dit in de marge moet blijven ploeteren, wellicht door het totaal ontbreken van een achterliggende marketingcampagne. We kunnen enkel hopen dat hen in Noorwegen wel de verdiende aandacht te beurt valt en dat ze dan zoiets als een Noors fenomeen mogen worden. Iets als het noorderlicht: heel weinig Belgen hebben het gezien, maar als je het gezien hebt weet je dat het bloedmooi kan zijn.
Als de naam Radiohead valt, denk ik altijd terug aan 1995. Het waren mijn tienerjaren en zoals iedere puber was ook ik op zoek naar mezelf (wat dat ook moge betekenen, het klinkt gewoon goed). De soundtrack van mijn 16e levensjaar werd Fake plastic trees, een nummer op Radioheads tweede album The bends. Radiohead had toen nog niet de status die het nu heeft. In mijn beleving was ik de enige fan ter wereld. Ik moest verschillende valse e-mailadressen aanmaken om Street spirit in Studio Brussels afrekening te stemmen. Ik herinner mij de euforie toen het binnen kwam op nummer 30. En nog meer toen het de week erna doorschoot naar nummer 8. In het diepst van mijn gedachten ben ik ervan overtuigd dat ikzelf Radiohead heb groot gemaakt. Een vijftal mailtjes van fictieve personen naar Studio Brussel, meer was het niet, maar zonder mij was Radiohead een anonieme dood gestorven. Het vervolg is bekend. Er kwam OK Computer uit. Er volgde Kid A, een album dat een werkwoord werd. Gevolgd door Amnesiac, overigens de enige cd van Radiohead die vandaag niet in mijn cd-rek terug te vinden is. Maar ik keerde terug naar mijn oude liefde: Hail to the thief en In rainbows heb ik honderden draaibeurten gegeven. Maar goed, hetzelfde gevoel als 15 jaar geleden zal Radiohead wellicht niet meer opwekken. En heeft dat dan zozeer te maken met de meer elektronische muziek die ze sindsdien maken, of is het vooral mijn eigen leeftijd die sterke gevoelens tegenspreekt ? Een dertiger wordt minder geraakt dan een tiener, tenzij het om je bloedeigen kinderen gaat. Je hebt de wereld net ietsje beter door en je beseft dat het eigenlijk niet zo cool is om elke brief af te tekenen met een 'I'm a creep, I'm a weirdo'. Nieuwe muziek moet ik beoordelen op de muziek, en niet langer op de gevoelens die de muziek opwekt, hoe moeilijk dat ook is. The king of limbs bestaat enkel in mp3-versie. Jammer. Ik ben een verzamelaar van hoesjes. Muziek is nooit volledig zonder het hoesje. Muziek moet je niet enkel horen, maar ook ruiken, het boekje bij de hand. Nu staat ie enkel op mijn I-Pod en ontbreekt er iets naast In Rainbows in mijn cd-rek. De stem van Thom Yorke blijft mij kippenvel bezorgen. Heeft hij ooit beter gezongen dan in het rustige Codex ? En is Lotus flower niet gewoon een halve klassieker in wording ? Laat mij die nummers zingen en er blijft niets van over. Ook de meer experimentele kant van het album - de eerste 4 nummers - worden gedragen door Yorke zelf. In tijden waarin elektronische toevoegingen aan muziek schering en inslag zijn en de wereld kennis maakte met The Notwist, Flying Lotus en Burial is The king of limbs geen mijlpaal. Geen vernieuwing tout court. Alleen beschikt noch The Notwist, noch Flying Lotus, noch Burial over Thom Yorke. En alleen dat al zorgt ervoor dat ik mijn I-Pod graag The king of limbs laat draaien. Misschien niet meer binnen 3 jaar. Maar voor vandaag ben ik er tevreden mee.
