geen goud, geen zilver, geen brons, maar gewoon ijzer de belevenissen van een Waaslandse triatleet, op weg naar z'n volgende Ironman
25-05-2015
Lanzarote Ironman
"If you're going to hell, keep going" - Winston Churchill.
Ik had stiekem gehoopt dat ik voor het verslag van mijn tweede deelname aan de Ironman van Lanzarote copy/paste had kunnen doen van mijn verslag van drie jaar geleden: in het zwemmen de schade beperken, een goede tijd in het fietsen en in de marathon iedereen - op mijn niveau wel te verstaan ;-) naar huis lopen. Afgezien van het zwemmen en te weinig rust de laatste weken/maanden door het werk, zit alles immers goed om van mijn achtste Ironman misschien wel mijn beste prestatie tot dan toe te maken. Zo zie je maar. Dat was immers naast de ijzersterke Ironman logica gerekend: doe geen voorspellingen, eerst finishen en dan pas aan knappe tijden denken. Voeg daar nog eens het mogelijke verschil in weersomstandigheden in Lanzarote aan toe, en je weet dat er gemakkelijkere Ironmans zijn dan die van Lanzarote om je eindtijd voor te voorspellen.
Het zwemmen valt al bij al nogal mee. Zeker geen tijd om trots op te zijn. Maar ik weet gewoon van de voorbije maanden dat mijn zwemmen niet goed zit. Echt niet goed. En zo'n gevoel liegt niet. Als ik op training bepaalde tijden, die ik twee jaar geleden wel zwom, niet meer haal, dan zal mijn snelheid tijdens de wedstrijd 3,8 km lang navenant zijn. Achteraf bekeken en her en der te horen, denk ik dat ook de forse wind zijn tol geëist heeft tijdens het zwemmen en kon mijn tijd inderdaad nog slechter. Als ik denk redelijk goed gezwommen te hebben en dat blijkt achteraf uit mijn tijd helemaal niet zo te zijn, zegt dat meer dan dat ik nu tijdens het terugkeren in beide laps gewoon al voel - vooral tijdens het komen ademen - dat de golven net iets te hoog waren naar mijn zin. Door net iets teveel borrels binnen te krijgen, zit mijn zoutinname vanaf het begin van de wedstrijd wel alvast snor ;-) Positive thinking heet zoiets. Daar ben ik nu éénmaal wel goed in, weet ik ;-)
Het fietsen dan. Een verhaal apart. En vooral een verhaal dat ik nog niet eerder geschreven heb en vooral hoop nooit meer opnieuw te moeten schrijven. Na een klein uurtje fietsen voel ik dat er met mijn ademhaling iets grondig fout zit. Ik krijg simpelweg onvoldoende zuurstof binnen en kan niet diep genoeg in- en uitademen. Wat is me dat? Nog niet eerder meegemaakt. Ook niet tijdens de verkenning van het fietsparcours twee dagen eerder of tijdens het lopen de dag daarvoor. Tijdens geen enkele training in mijn voorbereiding. Zelfs niet tijdens de Antwerp 10 miles enkele weken geleden, waarbij ik toch een vol uur beduidend dieper ben gegaan dan nu. En het is trouwens niet dat het zich enkel manifesteert tijdens de intensere inspanning bij het bergop of in sterke tegenwind rijden. Zelfs bij het bergaf rijden, merk ik dat ik niet normaal diep kan in- en uitademen. Ook al lijkt het me wel logisch dat mijn fietstijd hieronder lijdt, de wind speelt ongetwijfeld nog een grotere rol. Geen verrassing, dat niet. Van bij onze aankomst in Lanzarote heeft hij ons verwelkomd. Bij wonder was hij net voor de start van de wedstrijd - bij de laatste voorbereidingen in de wisselzone - even weg. maar tijdens het zwemmen was hij weer in alle glorie daar om ons te vergezellen tot aan de finishlijn. Als Luc Van Lierde aan Christel toevertrouwde dat het inderdaad dit jaar een erg zware editie was en ook de tijden van de pros trager blijken dan andere jaren, wie ben ik dan om dat tegen te spreken? ;-) Wind op Lanzarote: de normaalste zaak van de wereld. Maar het is er nu ook niet elke dag 5 of 6 Beaufort. Deze keer dus wel op race day. Maar dat was van in het begin het minste van mijn zorgen. Dat weet je op voorhand. Zonder liefde voor wind en warmte, moet je niet naar Lanzarote komen. Mijn ademhalingsproblemen daar ben ik nu meer mee bezig. Niet weten waar die plots vandaan komen en vooral hopen dat ze snel genoeg terug zouden verdwijnen op dezelfde manier dan dat ze zijn gekomen. Ijdele hoop zo blijkt.
Nog iets anders dat in mijn hoofd speelt, is een rare gebeurtenis. Op een bepaald moment rijd ik op een stuk met heel wat ander atleten dicht in mijn buurt en omringd door enkele auto's, de ene al wat meer in de weg rijdend dan de andere. Ik probeer zo reglementair mogelijk in te halen en lijk daar volgens mij ook in te lukken. Maar dan plots staat er iemand langs de kant die loeihard op een fluitje fluit, mij strak aankijkt en een gele kaart toont. Hé? Gele kaart? Penalty? Waarom? Wie is dat? Iemand van de organisatie kan toch niet zo toevallig langs het parcours staan en, net als ik passeer, een penalty geven? Ik ben volledig in de war en weet even niet wat gedaan. Onmiddellijk daarna wordt dat nog wat erger doordat één van de auto's me voorbij steekt en iemand uit het raam komt hangen om mij te filmen en/of een foto van mij te nemen. Wat is me dat allemaal? Dat gezever kan ik nu best wel missen en ik weet niet goed wat ermee gedaan. De ganse tijd blijft het in mijn hoofd spelen. En ik neem me voor om later aan de eerste penalty box op Mirador del Rio - om geen enkel risico op een mogelijke DSQ te nemen - even te stoppen en te checken bij de officials of er daadwerkelijk iets aan de hand is. Tot ik een tijdje later op Miradel del Rio bovenkom en - ik weet niet waarom - de penalty box mis. Slecht voor mijn gemoedsrust, want dat maakt dat tot aan de finish en zelfs nog tot een tijdje daarna de gedachte van een DSQ in mijn hoofd blijft spelen. Pas achteraf, als ik mezelf op een normale manier met een tijd in de uitslag terug vind, zal ik weten dat die vrees ongegrond leek. Wat die gele kaart en dat filmen dan betekende, blijft me tot op heden een raadsel.
Teveel zorgen rond je hoofd tijdens de wedstrijd is natuurlijk alles behalve ok. Sommige dingen heb je niet in de hand. Andere wel en dan ligt het natuurlijk aan je eigen domme ik. Drie jaar geleden klaarde ik de 180 km binnen de 6u, wat samen met een deftige marathon (binnen de 3u30) voor een sub 11u tijd zorgde. En jawel, daar zit ik tijdens het fietsen constant mee in mijn hoofd. Maar hoe meer kilometers op de teller, hoe meer blijkt dat op een normale manier - zonder te diep te gaan en toch af en toe eraan te denken dat er na het fietsen ook nog iets volgt ;-) - het deze keer niet zal lukken om 30km/h gemiddeld te halen. Dat klinkt niet zo geweldig, dat weet ik. Maar het is natuurlijk Lanzarote. Een gemiddelde van 36km/h vorig jaar in Frankfurt en dus onder de 5u grens duiken voor 180km oogt veel spectaculairder, maar is het misschien niet. Het fietsen deze keer in Lanzarote is in feite heel kort samen te vatten. De wind - ikke: 1 - 0.
Tijd voor het echte feest: de marathon. Althans dat is normaal de bedoeling. Tijdens mijn voorbereiding had ik duidelijk het meeste vertrouwen opgedaan voor het lopen. Onder andere door een goede Antwerp 10 miles, maar vooral ook door heel wat goede trainingen. Op basis van mijn trainingsdata van de laatste maanden/weken zou 4:45/km als wedstrijdtempo zeker haalbaar moeten zijn. Dat komt neer op een marathontijd van rond de 3u20, dus met wat verval gerekend voor opnieuw een sub 3u30, wat voor een marathon in een Ironman wedstrijd best gezien mag worden. Tot zover het vertrouwen en mijn goede voornemens. Wat ik vrees, blijkt al heel snel te kloppen. De problemen met mijn ademhaling eisen een nog zwaardere tol tijdens het lopen. Van de eerste stap, merk ik dat ik met de handrem op moet lopen, serieus met de handrem op. Ik krijg onvoldoende lucht binnen. En mijn Garmin bevestigt na amper één km dat het een calvarietocht zal worden. Ik loop de eerste kilometer amper sneller dan 10km/h. Nog nooit gebeurd. Uit ervaring weet ik dat ik de eerste kilometer na het fietsen zelfs soms iets te snel loop. Nu loop ik een tempo dat ik nog nooit gelopen heb. Ik mag er niet denken wat er van dat tempo straks nog zal overblijven na tien uur wedstrijd als het verval optreedt. En jawel, het wordt er alleen maar slechter op. Op die manier verandert de marathon al gauw van een sportieve prestatie naar een mentale helletocht. Kilometer na kilometer, tergend traad, door atleten voorbij gestoken worden waarvan je weet dat het normaal andersom is. Het moment in mijn Ironman wedstrijd waarin de mentale boosts met momenten normaal niet meer te tellen zijn. Niets zaliger dan andere atleten voorbij steken als je zelf aan het afzien bent. Dan voel je je eigen pijn soms minder of niet meer. Of misschien niet minder, maar dan voelt die pijn beter. Die unieke combinatie van afzien en genieten. En nu doe ik - tegen wil en dank - eens een keertje dienst als mentale boost voor zovele andere atleten. Graag gedaan? Nee eerlijk gezegd, helemaal niet. I hate it. Op zo'n moment zit er niets anders op dan op zoek te gaan naar dingen die je kilometer na kilometer dichter bij de finish brengen en jezelf er mentaal bovenop houden. Tweeënveertig kilometers lang.
En alsof dat nog niet genoeg is, krijg ik vanaf de eerste kilometer nog eens te kampen met darmproblemen. Kalmar van vorig jaar all over again? Nog erger zelfs. De details horen niet in een beschaafd, proper wedstrijdverslag thuis. Maar als je weet dat het verschil tussen mijn officiële marathontijd en mijn eigen geregistreerde tijd - zonder sanitaire stops - meer dan een half uur bedraagt, dan zegt dat genoeg, denk ik. En ik snap nu nog steeds niet dat het tijdens de wedstrijd met mijn darmen opnieuw zo fout loopt. Ik had mijn voedingsgewoonten tijdens de koolhydratenstapeling van de dagen ervoor op een aantal punten nog verbeterd. Althans dat dacht ik. Ik zal mijn huiswerk nog eens opnieuw moeten maken om mijn volgende Ironman wedstrijd niet opnieuw hetzelfde te moeten meemaken. In elk geval het traag (moeten) vertrekken in de marathon weerhoudt me er spijtig genoeg niet om zelfs aan dat tempo al snel nog serieus wat verval te kennen. De finishlijn lijkt lange tijd heel ver weg te blijven, veel te lang. En als ze uiteindelijk toch in zicht komt, lijkt dat net op tijd te zijn en geen meter te vroeg. Enkele meters voor de finishboog, is het tijd om mijn twee topsupporters ter plaatse nog even te groeten, te omhelzen. Thanks Christel en Marcella. Jullie waren weer geweldig, wat ik van mezelf spijtig genoeg niet kan zeggen. En dan strompel ik verder tot aan de finish. Nummer acht is binnen. Niet op het minst wat ik ervan verwacht had. Lanzarote, u was weer geweldig, wat ik van mezelf spijtig genoeg niet kan zeggen. Maar dat doet er dan uiteindelijk niet toe. Los van alle miserie, overheerst gelukkig het goede gevoel van toch opnieuw gefinisht te zijn. En zo hoort dat ook.
Het grootste deel van mijn wedstrijdverslag, schrijf ik normaal al in de vroege ochtend (eigenlijk nog nacht ;-) na race day, maar deze keer een nachtje later. Deze keer gaan slapen na drie uur en al klaarwakker om zes uur. Een raar fenomeen en niet voor herhaling vatbaar. Is die adrenaline, gewoon een dag in mijn lichaam blijven zitten? ;-) Ik voelde me deze keer na de wedstrijd fysiek zo slecht dat ik wel heel goed kon slapen. En een dagje later tijdens het schrijven van dit verslag, voel ik me gelukkig al veel beter. Ik voel natuurlijk ook dat mijn lichaam er nog niet klaar voor is - en het natuurlijk nog wat rust verdiend ;-) - maar dat wel het koppeke al klaar is om binnen vijf weken een nieuwe Ironman prestatie neer te zetten. Zo'n echte prestatie, met een goede tijd ;-) A bientôt à Nice.
"If you're going to hell, keep going" - Winston Churchill.
