Het is niet omdat het ondertussen allemaal achter de rug is, dat ik het normaal vind. Het vliegtuig nemen om 3.000 km ver van huis aan een wedstrijd deel te nemen. Hoe irreëel kan een droom toch zijn? Ook in dromenland kun je blijkbaar je grenzen verleggen. Negen jaar geleden, leek een Ironman nog een onbereikbare droom. Na deelname aan mijn allereerste (kwart)triathlon in 2003 leek zelfs de halve afstand te hoog gegrepen “dankzij” mijn zwakke zwemprestaties. Nu kan ik al over nummer drie spreken. Om daarna te beginnen dromen over nummer vier ;-) Ja, nummer drie. En wat voor één. Volgens sommigen de allerzwaarste, naast of na de Ironman in Hawaï. De organisatie hun motto zegt ook veel: “Normal limits do not apply”. “Laat maar komen.”, was mijn persoonlijk motto ;-) Ik heb me nog nooit zo goed kunnen voorbereiden op een wedstrijd. Je weet dat er altijd wel een fysiek ongemak – groot of klein - onverwachts opduikt. Een opkomende kleine kwetsuur of een paar dagen ziek. In het slechtste geval erger gekwetst (Eindhoven 2008) of serieus ziek (Nice 2011). Maar deze keer absoluut niets. Het enige wat er op mijn trainingen aan te merken viel, waren de ontbrekende open water zwemtrainingen en het te weinig aantal fietskilometers bergop. Dan mag je gerust van een perfecte voorbereiding spreken. En zo voelde ik me ook. Realistisch en heel bescheiden voor de 3,8 km zwemmen. Met vertrouwen en hopend op een knappe prestatie voor de 180 km fietsen. En boordevol vertrouwen en klaar om mezelf en vele anderen te verbazen in de afsluitende marathon. Ook de dagen voor de wedstrijd waren goed verlopen. Op een klein akkefietje met de huurauto na, relatief weinig stress. Iets te weinig rust de avond voor de wedstrijd toen de Ironkids wedstrijd wat uitliep en we daarenboven nog de ganse cérémonie protocolaire (met plezier) hebben gevolgd omdat London een podiumplaats had gehaald. Misschien was dat wel de reden waarom ik de nacht voor de wedstrijd redelijk goed geslapen heb. Dat was in Zurich en Nice wel anders. 

De wedstrijd zelf dan. Net zoals in Nice, kan ik, na afscheid te hebben genomen van mijn trouwe supporters, nog even inzwemmen. Dat doet me goed en zorgt ervoor dat mijn zwemstart zonder probleem verloopt. Zelfs het passeren van de eerste boei, die al na 200 m na de start ligt en daardoor met veel te veel triatleten tegelijkertijd gepasseerd wordt, verloopt vrij goed. Enkele honderden meters daarna, krijg ik het wel even moeilijk. Ik moet een paar klappen incasseren en geraak even volledig uit mijn ritme. Op dat moment merk ik wat wedstrijdervaring waard is. Ik probeer zo goed als ik kan niet te panikeren en mijn ademhaling terug onder controle te krijgen. Ik ga iets meer opzij zwemmen waar het wat rustiger is en kom terug in mijn ritme. 

Na verloop van tijd word ik meer en meer benieuwd welke tijd de wedstrijdklok me, bij de eerste keer uit het water komen, zal aantonen. Ik blijk ergens onder de 39 minuten te zitten. Perfect vergelijkbaar met vorig jaar in Nice. In het tweede gedeelte heb ik het gevoel dat ik beter en sneller zwem. Dat blijkt achteraf ook te kloppen. Ook al is die ene minuut sneller niet echt spectaculair. Bij de tweede en definitieve exit uit het water, zie ik de eerste keer Christel, Marcella, London en Vegas terug. Yes, I’m still alive en klaar voor mijn inhaalrace. Het wisselen gaat redelijk vlot, vind ik. Maar in zo’n ellenlange wisselzone duurt het gewoon lang – veel te lang – eer je op je fiets kan springen. Veel sneller dan 8 minuten zit er gewoon niet in. 

Bij het buitenrijden uit de wisselzone check ik nog eens vlug mijn tijd. Het is nog geen half negen, dus ik zit nog op schema. De wind laat zich al goed voelen. De temperatuur valt op dat moment nog best mee. In tegenstelling tot het zwemmen en het lopen, heb ik niet echt een idee wat voor tijd ik ga nodig hebben voor het zware fietsparcours. Sinds we arriveerden op Lanzarote is de wind beetje bij beetje toegenomen. Afwachten wat dat wordt. Zes uur blijft wel een richttijd, maar eerder als referentie om te rekenen hoeveel minuten ik in elk uur zal verliezen ten opzicht van het schema van 6u, dan als grens waar ik kan onderduiken. Ik check dan ook regelmatig hoeveel minuten ik achterlig op het schema om de 180 km in 6u te doen of dus aan een gemiddeld va 30 km/h. Het eerste uur gaat het alvast goed, want dat rijd ik aan perfect 30 km/h gemiddeld. Maar ik weet wel dat de zwaarste kilometers – zowel wat hellingen als tegenwind betreft – nog moeten komen. Mijn benen voelen wel goed aan en ook mentaal voel ik me goed. Ik switch mijn Garmin regelmatig tussen het scherm met de wegenkaart (in de stukken bergaf) en het scherm met o.a. het stijgingspercentage (op de stukken bergop). Bergop en tegenwind houd ik mijn snelheid bewust nooit in het oog. Niet goed voor het koppeke. Andere atleten voorbij steken, daar trek ik me aan op en dat gaat voortreffelijk. Ook eten en drinken gaat goed. Mijn maag is blijkbaar ook goed in vorm. Samen gaan we potten breken ;-) 

Ongeveer halverwege spot ik mijn geliefd persoonlijk Ironman herkenningspunt: onze Vlaamse leeuw vlag.  Mijn supporters hebben post gevat op een moeilijk stuk bergop en tegenwind en hebben daardoor alle tijd om me te zien passeren. Ook dat is wedstrijdervaring ;-) Op dat punt heb ik al een moelijker stuk van het fietsparcours achter de rug dan in het begin. Mijn gemiddelde is dan ook al onder de 30km/h gezakt. Natuurlijk weet ik dat Lanzarote gekend is voor zijn lastig fietsparcours met meer dan 2.500 hoogtemeters in combinatie met de wind die je met momenten soms bijna letterlijk van je fiets blaast. Maar dat daarbovenop de erbarmelijke staat van sommige wegen het nog wat extra lastiger maakt, dat had ik pas twee dagen geleden ondervonden bij een stukje parcoursverkenning. Dat vind ik het grootste minpunt aan deze Ironman. Ik heb ontelbaar veel atleten aan de kant zien staan met pech. Dat kan toch niet de bedoeling zijn. Ik probeer er zo weinig mogelijk aan te denken dat het ook mij kan overkomen. Blij dat ik rij. 

De kilometers vorderen en ik merk dat ik na de afdalingen steeds terug in de buurt van 30 km/h gemiddeld geraak. Stilaan begin ik een beetje te hopen op iets wat ik  enkele uren geleden nog voor onmogelijk hield. Bergop en in tegenwind blijf ik mijn zelfde tempo aanhouden. Het lijkt me niet verstandig om op die stroken nog dieper te gaan. Ik heb immers nog een afspraak met de grens van 3u30 in de marathon straks. Dus nog enkele uren mijn verstand gebruiken kan daarbij wel helpen. Van zodra het niet meer bergop gaat of ik geen tegenwind meer heb, probeer ik minder te recupereren dan gepland en snelheid te maken om mijn gemiddeld omhoog te krijgen. Ik herinner me de raad van Rudi: “Niet teveel met de rem op tijdens het fietsen, maar jezelf ook niet opblazen”. Dat is exact wat ik nu aan het doen ben, coach. Met nog een 50tal kilometers te gaan, gaat mijn gemiddelde snelheid de goeie kant uit. Ik begin te rekenen in minuten voor of achter op het schema van 6u en geloof er nu rotsvast in dat het moet lukken. Ik neem noodgedwongen zelfs nog eens de tijd voor een plaspauze. De derde ondertussen waarbij ik even van de fiets moet. Al fietsend was het me enkel de eerste keer gelukt, in een lange afdaling. Nog nooit eerder geprobeerd op training of in een andere wedstrijd. En trots dat ik was. De triatleet achter mij iets minder ;-) Pech, dan had hij maar wat sneller moeten rijden. Voor mij, niet achter mij. 

Iets voor half drie rijd ik de wisselzone binnen. Ik had tegen Christel gezegd dat ze me kon verwachten tussen half drie en drie. Maar ze wist natuurlijk wel beter, want ze stonden me alle vier al net voor de wisselzone op te wachten. Ook de wissel fiets/lopen verloopt goed. Ook al moet ik opnieuw even de tijd nemen voor een plaspauze. Ik zal in totaal zeven plaspauzes nemen. A waste of time. Maar ook een luxeprobleem van een triatleet die er onder bloedhete omstandigheden in slaagt om goed gehydrateerd te blijven. Na meer dan 7u wedstrijd voelen mijn maag en darmen merkelijk beter dan in mijn vorige Ironmans. 

Mijn doel voor de marathon was vooraf heel duidelijk, althans in mijn dromen ;-) Binnen de 3u30 finishen. Ik was tijdens het fietsen zo bezig geweest met eten en drinken, met kilometers en snelheid (bergaf) en gemiddelde snelheid, dat ik nu pas besefte dat een goede marathon me een eindtijd heel dicht bij de 11u zou opleveren. Slik. Ik besluit toch om mijn marathon gewoon zo veel mogelijk op het gevoel te lopen. Normaal stel ik bij een marathon mijn Garmin in op laps van 2km, maar deze keer op laps van 1km. 42 keer piepen en het feest is gedaan. De eerste km gaat in 4:33. Te snel, dat weet ik. Maar ik loop op het gevoel en blijf dat ook doen. Niet dat dat een goed gevoel is. Maar ik weet dat dat normaal is. De eerste 6 à 7 kilometers zijn de hel. Mijn voeten en onderbenen doen zeer en willen niet mee. Een kwestie van doorbijten en denken dat het straks beter zal gaan. Afzien en wachten op beterschap. Dat komt wel goed. Waar ik minder gelukkig mee ben is dat na de 4^de km mijn snelheid al boven de 5:00/km gaat. Langzaam aan begint het gevoel in mijn benen wel te beteren en krijg ik het gevoel dat ik beter en beter begin te lopen. Alleen vervelend dat mijn Garmin me kilometer na kilometer iets anders vertelt. Als ik nu al kilometer per kilometer tijd moet beginnen toegeven op het schema van 3u30,  moet ik die eindtijd dan nu al vergeten en een nieuw doel stellen? Misschien niet, als ik nu het zwaardere stuk van het loopparcours aan het doen ben. Na het keerpunt op 9 à 10 km, begint het inderdaad te beteren. De wind in de rug en meer stukken bergaf dan bergop. Zonder veel problemen krijg ik mijn snelheid terug richting 4:45/km. Ik begin nu elke kilometer meer en meer voorsprong te nemen op het schema van 3u30. Eten en drinken verloopt feilloos. Het is broeierig heet. Zelfs volledig ingesmeerd met sunblock, voel ik de zon branden in mijn nek en op mijn schouders. Zo heb ik het graag. Ik heb gelukkig zelf een aantal gelletjes in de achterzak van mijn trisuit gestoken, want de bevoorrading is wel niet 100 % wat het moet zijn. Alleen water en sponsen zijn er in overvloed en daar maak ik dan ook gretig gebruik van om me te verfrissen, af te koelen en op temperatuur te blijven. 

Ik heb al een tijdje de eerste vrouw in de wedstrijd in het vizier. Ik probeer haar al een tijdje te volgen en stel vast dat ik haar langzaam maar zeker inhaal. Ook al ligt zij de volledige eerste tour (van 18-19km) voor, het feit dat ik haar inhaal en de rest van de wedstrijd kan voorblijven, betekent toch dat mijn loopsnelheid best ok is. Ik voel wel duidelijk dat ik veel minder gedoseerd loop dan tijdens mijn twee vorige Ironmans. Maar ik zit ondertussen halverwege en loop nog steeds kilometers tussen 04:40/km en 04:50/km. Nog twee kleinere laps (van 11,5 km) te gaan. Ik weet nu dat het eerste deel van elke van die laps zwaarder is dan het tweede deel door de stukken bergop en de tegenwind. Toch lukt het me om de volledige tweede lap onder de 5:00/km te blijven. Toegegeven, het gaat al lang niet zo “vlot” meer dan in het tweede deel van de eerste lap. Maar ik geef mezelf opnieuw een mentale boost omdat ik richting km 30 ga en nog steeds elke kilometer seconden uitloop op een eindtijd van 3u30. Ik verwacht dat het eerste gedeelte van de derde en laatste lap cruciaal gaat worden. Mijn benen laten me immers langzaam maar zeker voelen dat het genoeg is geweest. Op het keerpunt aan de finish, bij het begin van de laatste lap, zie ik de wedstrijdklok die nog enkele minuten onder de 10u aangeeft. Dat betekent dat ik nog meer dan een uur heb voor minder dan 12km als ik binnen de 11u wil finishen. Yes, dit moet lukken. Dat mag g*dverd*mme niet meer mis gaan. Tot km 32 lukt het me om (net) onder de 5:00/km te lopen. Maar dan. Dan krijg ik het lastig, heel lastig. Bij elke stap voel ik de energie uit mijn lichaam stromen. Dat heeft niets te maken met eten en drinken, want dat ben ik nog steeds goed aan het doen. Maar het is op. Het vat is af. Mijn snelheid gaat boven de 5:00/km. Gewoon bergop voelt aan als een beklimming buiten categorie. Gewone tegenwind als een felle Polderwind die me in geen enkele fietstraining klein heeft gekregen. Maar daar nu precies wel in begint te lukken. Ik probeer kilometer per kilometer mijn snelheid te houden en denk niet aan de kilometers die nog moeten komen. Dood gaan, noemen ze dit. Tot overmaat van ramp zorgt een overvolle blaas ervoor dat ik nog even moeten stoppen voor mijn laatste plaspauze. Onmiddellijk terug vertrekken en voelen dat het niet meer gaat. Ik heb de ganse marathon mijn snelheid nooit tussentijds, maar pas op het einde van elke kilometer gecheckt. En dat doe ik nu zeker. Zuiver op het gevoel afgaande, vrees ik het ergste en spookt het eventjes door mijn hoofd dat het elk moment afgelopen kan zijn. Crashen? Fysiek misschien wel, maar mentaal (nog) niet. Ik lig/lag op schema voor een tijd onder 3u25, maar loop nu kilometers waarop ik tot een halve minuut moet prijsgeven tegenover het 3u30 schema. Ik droom van de finish, die ik maar niet in het vizier krijg. Maar enkele kilometers later gelukkig wel. Nog even een kleine oerkreet om dat beetje energie dat toch nog in mijn lijf zat, maar wat ik de laatste 10 km niet meer gevonden heb, eruit te krijgen. Mamma mia. Een Ironman marathon binnen 3u30 en de Lanzarote Ironman binnen 11u. Hoe heb ik dat in godsnaam voor mekaar gekregen? 

Nadat ik de finisher medaille rond mijn nek krijg gehangen, word ik persoonlijk gefeliciteerd door Kenneth Gasque, de race director, oprichter en nog steeds de bezieler van de Lanzarote Ironman. Heel sympathiek van deze grote mijnheer en vooral omdat ik hem even als steun kan gebruiken. Letterlijk. Want stappen is nu even niet veel meer dan wankelen. En waarschijnlijk ook de reden waarom onmiddellijk daarna iemand van de organisatie me naar de recovery ruimte brengt en vraagt of ik de dokter wil zien e/of ik aanhet infuus wil. “Euh? No, it’s ok. Thanks. I’m fine. Really. Not? I’ve got some things to do, you know. I wanna see my family. ” Zo slecht voel ik me nu ook weer niet … alhoewel. Nee ik voel me super. Niet blij dat het gedaan is. Wel blij met wat ik gepresteerd heb. 

Bedankt aan iedereen voor alle aanmoedigingen en interesse die jullie getoond hebben. Bedankt Rudi en Mieke voor elf maanden voortreffelijke coaching, die me alweer geholpen hebben om een mooie sportieve droom waar te maken. Bedankt Marcella, London en Vegas voor het supporteren en alle steun ter plaatse, voor en na de wedstrijd. En bedankt Christel voor … you know … onze derde Ironman.

25-05-2012 om 21:51 geschreven door Hank