geen goud, geen zilver, geen brons, maar gewoon ijzer de belevenissen van een Waaslandse triatleet, op weg naar z'n volgende Ironman
22-05-2009
10 weken
De Geel triathlon is ondertussen bijna twee weken geleden. En ik ben nog altijd een beetje aan het genieten. Maar daarom niet minder aan het trainen, integendeel. Vorige week - de week onmiddellijk na de wedstrijd - heb ik wel zelf aan Rudi en Mieke gevraagd om een rustweek in te plannen. Een mens wordt wijzer met de jaren. Het moet zo zijn, want zoiets zou ik vroeger nooit uit mezelf gevraagd hebben. Nu dus wel. M'n lichaam smeekte echt om rust. Niet alleen omwille van de wedstrijd. Maar evenzeer door de hectische week en de trainingen ervoor. Daarom werd deze week in elk geval een intensieve week. En dat komt eigenlijk ook prima uit met die twee dagen verlof erin, gisteren en vandaag. Ik denk dat het zelfs de meest intensieve week is tot nu toe. Want zowel in het zwemmen, het fietsen als het lopen mogen de trainingen en vooral het volume er zijn. Vooral in het fietsen, is deze week geen week als een ander. Met de training van zondagmorgen erbij, zal ik net boven de 300 km uitkomen. Het is al jaren geleden dat ik nog zo'n weektotaal bijeen fietste. En dan zaten er bovendien nog eens twee pittige trainingen in. Een korte training met 10 keer een redelijk lange helling (Temse Veldstraat) stoempend op de grote plateau naar boven. Maar die was niets vergeleken met veruit de zwaarste training deze week: 120 km met daarin 6 keer een kwartier aan wedstrijdtempo. Tja, in het schema stond "zeker 4 keer", dus heb ik het zekere voor het onzekere genomen en het 6 keer gedaan ;-). Neen serieus, in het fietsen kan ik me zoiets wel permitteren. In het lopen zou ik zoiets niet (meer) doen. Ik heb het dan ook wel mogen voelen achteraf. Toen ik thuis kwam, was het vat echt wel af. Maar de recuperatie was wel ok en gaf me een goed gevoel. Morgen ga ik m'n derde looptraining deze week doen: 20 km. Ik zie er ongeloofelijk naar uit om nog eens meer dan anderhalf uur te mogen lopen. Het is dan ook al geleden van juni vorig jaar - toen de marathon van Eindhoven nog op m'n planning stond - dat ik nog eens een dergelijke afstand gelopen heb. Lange duurlopen zullen vanaf nu al eens meer op de planning staan, denk ik. En dat zal ook wel moeten als ik begin augustus nog een deftige halve marathon uit m'n benen wil kunnen schudden. Ik vind het ook wel een tof gevoel dat m'n trainingen stilaan meer en meer in functie van de Marc Herremans Classic beginnen te staan. Sinds enkele dagen zijn er trouwens weinig of geen trainingen meer waarbij 2 augustus niet een paar keer door m'n gedachten gaat. Op 10 weken van D-day mag dat ook wel.
De eerste kilometers op de fiets gingen niet zoals ik gehoopt had. Ik reed wel de snelheid die ik wou rijden, maar met veel te veel moeite. Te veel moeite om een dik uur te kunnen volhouden. Ik was waarschijnlijk wat teveel opgewarmd geraakt tijdens het zwemmen ;-) Gelukkig duurde dat mindere gevoel niet echt lang en geraakte ik na een tiental minuten toch deftig in mn ritme. Het was wel iets heel anders dan in Oostende. En dan heb ik het niet over de afstand die nu het dubbele was, maar over het parcours. Een aanloopstrook van 12 km en dan twee rondes van ongeveer 14 km. Ik weet trouwens niet waar de organisatie die 38,6 km vandaan haalde, maar ik heb, op enkele honderden meters na, wel 40 km gefietst. Afstand meten blijkt niet hun sterkste kant te zijn, want ook de beloofde 9,6 km lopen bleek, op enkele tientallen meters na, wel 10 km te zijn. Het fietsparcours dan. Gelukkig zaten er wel mooie rechte stukken in. Maar ook heel wat bochten, vooral rond de wisselzone. Er zat ook één kleine helling in, die we drie keer over moesten. Zoals verwacht werd het fietsen voor mij één grote inhaalrace. Zalig! Dat heeft er natuurlijk alles mee te maken dat ik laat uit het water kom. Maar op die moment doet dat er niet toe en geeft het, keer op keer als ik iemand inhaalde, een goed gevoel. Zelf werd ik door niemand ingehaald, enkel helemaal op het einde door de eerste vier in de wedstrijd. De eerste had dan ook een gemiddelde van 42 km/h. Jawadde. Mijn eigen gemiddelde was uiteindelijk beter dan ik verwacht had: 36,6 km/h. Dat is bijna hetzelfde dan in Oostende voor het dubbele in afstand. Het moet zijn dat de wind dan toch een hele grote rol gespeeld heeft in Oostende, want daar heb ik amper zes bochten moeten nemen en zat er, buiten een kleine stukje vals plat, niets van hellingen in. En ik had nu zelfs het gevoel dat het nog iets sneller kon, maar met de 10 km lopen die nog moesten komen, heb ik toch een heel klein beetje reserve gehouden. Houd het stil, want dat zal Rudi niet graag horen ;-) Wat het geweest zou zijn, mocht ik tijdens het fietsen echt tot tegen mn limiet gereden zou hebben, weet ik niet. Maar achteraf gezien, bleek dat beetje reserve houden, toch niet zon slechte beslissing. Het bleek immers zelfs onvoldoende om een deftige 10 km te lopen.Ik was nochtans beter van plan. De eerste honderden meters ben ik begonnen aan 4:00 per km. Maar ik kon het tempo gewoon niet aanhouden. De eerste kilometer bleek ik uiteindelijk nog maar aan 4:18 gelopen te hebben. En dan ging het verder bergaf. Ik was al tevreden dat ik mn snelheid niet lager moest laten zakken dan 4:30 per km. Waar ik voor gevreesd had ... de maag. Maar het was niet alleen de maag. De benen konden ook gewoon niet meer mee.Halverwege ben ik er dan toch in gelukt om terug wat sneller te lopen en ging het terug richting 4:15 per km. Maar na een goeie kilometer, moest ik het terug bekopen en zakte mn snelheid terug.Het rare was wel dat ik me mentaal wel ok voelde. Misschien kwam het omdat ik toch regelmatig nog lopers kon inhalen. Misschien ook omdat ik ook het gevoel had dat ik - alhoewel ik niet sneller kon - ook niet verder zou moeten vertragen om die 10 km ging kunnen uitlopen. Daar was ik zeker van. De derde en laatste ronde, kreeg ik zelf het gevoel dat ik terug sneller zou kunnen. Eindelijk opgewarmd ;-) Zo leek het wel. Het bleef immers niet bij een gevoel. Langzaam maar zeker kon ik ook terug versnellen. Tot mijn grote verbazing ging de voorlaatste kilometer terug aan 4:10 per km en de laatste kilometer zelfs aan 3:48 per km. Strange. Maar terzelfdertijd gaf - en geeft het me ook nu nog, een enorm goed gevoel. En ik hoop dat het een teken is dat ik geen schrik moet hebben van de langere afstand. Integendeel. Laat die halve Ironman maar komen ... als opwarmer voor meer.
Een doorwinterde triatleet zal elke wedstrijd die hij of zij doet waarschijnlijk in enkele korte zinnen kunnen samenvatten. Voor een groentje als mij ligt dat iets anders. Ik heb nog zoveel te leren. En gelukkig heb ik zondag in Geel ook heel veel geleerd dat ik in één verslag niet alles verteld krijg. Daarom ga ik het deze keer enkel over het zwemmen hebben. Maar eerst toch even mijn totale resultaat: 182ste van 305 deelnemers met een eindtijd van 2u20'43". Neen, ik ben niet tevreden. Ik ben héél tevreden. Het zwemmen dan. De eerste keer in open water was sowieso een enorme uitdaging voor mij. Ik dacht dat het altijd betekende dat we rond een boei zouden moeten zwemmen: heen en terug. Maar Rudi had me al te kennen gegeven dat het ook kon zijn dat we gewoon anderhalve kilometer rechtdoor zouden moeten zwemmen. En het was inderdaad van dat. Heel goed als je met de stroming mee mag zwemmen. Guess what? Niet deze keer, alhoewel er gelukkig wel heel weinig stroming stond. Ik had me in de start niet volledig achteraan gezet, maar toch voldoende achteraan in de hoop om vanaf de start zo correct mogelijk te kunnen zwemmen. Me niet opblazen maar focussen op m'n techniek. Zwemmen? De eerste minuten alvast niet. Alles uit de kast halen om niet te verzuipen. Jongens toch. Techniektraining zwemmen? Nog nooit van gehoord. Daar kreeg ik gewoon geen enkele kans voor. Voeten, knieën, ellebogen, ... Noem maar op. Alles heb ik gezien. Alles heb ik gevoeld. Ademhalen? Naar adem happen, tussen een paar borrels door. Om de drie slagen ademhalen zat er ook al niet in. Ik denk dat het wel vijf minuten geduurd heeft vooraleer ik het gevoel kreeg dat ik een beetje deftig aan het zwemmen was en me effectief om m'n techiek kon concentreren. Nog twee dingen gingen toen niet zoals ik het wou. M'n ademhalng zat niet goed. In de tumultueuze start - voor mij althans - had ik me volledig opgeblazen. Een tweede probleem is dat ik extra meters aan het zwemmen was: alles behalve rechtdoor. Ook hier hadden zowel Rudi als Mieke me gewaarschuwd. Het weten is één. Het doen is nog iets anders. Niets aan te doen. Gewoon doorgaan en wel zien waar ik uit kom. Uiteindelijk het het water gesukkeld, nadat ik met m'n appel tegen één van de laatste boeien gezwommen was, in plaats van direct in de richting van het trapje te zwemmen. Toen ik uit het water kwam en in de wisselzone liep, merkte ik dat ik echt wel diep gegaan was. Al half choco en de wedstrijd moest - voor mij zeker - nog beginnen. Toen ik in de wisselzone m'n wetsuit aan het uittrekken was, schoot er al een kramp in m'n rechterkuit. Dat zal waarschijnlijk door het koude water (15°) geweest zijn, denk ik. Na een paar aanmoedigingen van Christel, London, m'n pa en Roeland, de fiets op. Achteraf hoorde ik dat m'n pa me tijdens de wissel vertelde dat ik minder dan 30 minuten gezwommen had. Normaal zou ik zoiets onmiddellijk horen, nu niet. Ik vertrok op m'n fiets zonder enig besef van m'n tijd in het zwemmen. Klaar om de beentjes te laten werken. Klaar om er een lap op te geven. Zonder het te beseffen was het zwemmen dus wel heel goed gegaan: net onder de 28 minuten. Alhoewel de eerlijkheid me gebied te zeggen dat Rudi aan de eindtijd van de eerste ziet dat het minder dan 1.500 meter geweest moet zijn. Hoeveel minder weet ik niet. Misschien voor mij niet echt veel minder met al dat zigzaggen, in plaats van rechtdoor te zwemmen ;-)
Bij m'n vorige wedstrijd in Oostende had ik mezelf voor elk van de drie onderdelen een doel gesteld. Dus waarom zou ik dat voor de wedstrijd van aanstaande zondag in Geel niet doen? Wel, misschien omdat ik eigenlijk één grotere betrachting heb: uitgerust aan de start verschijnen. De voorbije week is al het één en het ander geweest. Iets te veel van het goede. Niet zo zeer wat trainingen betreft, maar al de rest. Voor het werk drie business trips en ook nog eens naar een Depeche Mode concert in Luxemburg en dat allemaal op vijf dagen. Geen echte verrassing dat de fut er op dit moment eventjes uit is. Ik heb al één (zwem)training laten vallen. En misschien had ik beter nog een andere training laten vallen. Maar voor een schemafreak zoals ik moet er nu eenmaal al heel wat gebeuren vooraleer ik minder train dan wat het weekschema voorschrijft. In ieder geval staat het al vast dat ik, vanaf nu tot zondag - buiten een uurtje losfietsen zaterdag - niets meer doe. Op die manier moet het wel lukken om zondag toch fit aan de start te verschijnen. Dus back to business ... de doelen voor zondag: - zwemmen: minder dan 33 minuten - fietsen: 35 km/h gemiddeld - lopen: binnen de 42 minuten Als ik er dan ook nog eens in slaag om niet te veel tijd te verliezen tijdens de wissels, zou een eindtijd van tweeëneenhalf uur een heel mooi resultaat zijn. Dat zou dan bovendien zeven minuten beter zijn dan zes jaar geleden op de Steratlon in Sint-Niklaas, waar dan tijdens het fietsen zelfs nog gestayerd mocht worden. Zes jaar later en zeven minuten sneller. The future looks bright ...
Triathlon en verrassingen. Voor mij zijn het twee dingen die blijkbaar onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. In Oostende was het al bingo toen ik een uur vóór de start te horen kreeg dat er zonder wetsuit gezommen moest worden. Nu is Geel blijkbaar aan de beurt. M'n wedstrijdplanning voor dit jaar was immers heel zorgvuldig opgemaakt, volledig in functie van de Ironman 70.3 in Antwerpen op 2 augsutus. Eerst in Oostende 800 m zwemmen, dan in Geel 1.000 m - de eerste keer in open water - en tenslotte in Hamme 1.500 m. Een mooie, geleidelijke opbouw om me voor te bereiden op de 1.900 m zwemmen in het Galgenweel op Linkeroever. Dat dacht ik maar. Ik las zonet op de site van de Geelse triathlon dat het potverdorie 1.500 m zwemmen is. Als ik terug denk aan die 800 m in Oostende, kan ik maar één ding zeggen: sh*t, dat is veel te vroeg. Voor die afstand - en dan nog in open water - ben ik nog niet klaar. Niets aan te doen, I know. En beter dat ik het nu weet, dan dat ik het pas zondag te horen zou krijgen. M'n wetsuit zal meer dan ooit mijn steun en toeverlaat moeten worden om me drijvende te houden. Ik heb nog niets terug gevonden in hun reglement over limiettijden voor het zwemmen. Hopelijk zijn die er niet, want dat zou pas een echte verrassing zijn. Eentje waar ik minder om zou kunnen lachen.
