Na een fantastische eerste week op school gaat het terug iets minder :(. Rotweekend achter de rug. Ging afspreken met een vriend. Hij mocht niet van thuis. Hij is toch weggegaan. Niet met mij.
Hoe meer ik iemand ga vertrouwen en hoe meer ik me aan iemand hecht, hoe meer die mensen de neiging hebben me pijn te doen. Kan ook zijn dat ik te veel verwacht. Maar toch vind ik het niet leuk. Mijn leven bestaat uit een aaneenschakeling van mensen die me enkel 'graag hebben' omdat ze iets van me nodig hebben. Er zijn maar heel weinig mensen die bevriend met me zijn om wie ik ben en wat ik doe. Van 2 mensen ben ik heel zeker. Op hen kan ik altijd rekenen en zij kunnen ook altijd op mij rekenen. Wij weten dat van mekaar. Dan is er nog een groepje waarvan ik dacht dat ze me graag hadden om wie ik ben, maar keer op keer slagen net zij er in om me pijn te doen of om me zo diep te ontgoochelen. Ik denk niet dat ze het zelf beseffen, nu beseft de persoon het wel. Gelukkig. Ik ben iemand die heel veel voor mijn vrienden over heeft, sommigen profiteren hier wel van. Jammer genoeg. Waarom moet alles toch zo ingewikkeld zijn?
xxx Just me (gewoon iemand die zijn hart eventjes kwijt wil aan iets die mij niet zal teleurstellen of mijn vertrouwen zal schenden).
Hier ben ik terug, het is al een tijdje geleden. Eerst en vooral: Ik ben geslaagd in mijn eerste jaar! Ik was zo blij de dag van de proclamatie (10 september). Ik had het eigenlijk helemaal niet verwacht, ben wel gedelibereerd voor 1 vak.
Ben ook een tijdje op reis geweest. Het was een zalige tijd. Het was echt super :). Bijna iedere dag mooi weer, uitstapjes gedaan, leuke mensen leren kennen...
Ondertussen is het nieuwe academiejaar terug gestart. 2de Bachelor al ondertussen. Ik heb een fantastisch uurrrooster, veel vrije namiddagen en de maandag moet ik zelfs niet naar school. Beter kan gewoon niet. Heb ook al een leuke eerste week erop zitten... Heb het gevoel dat het een super leuk jaar zal worden, met super leuke mensen om me heen.
Finally I've found him back. Na 4 jaar; heb ik hem terug gevonden... J. Chandolin 2004: een formidabel kamp, een om nooit te vergeten, prachtige mensen, .... Het was een bergkamp en tevens het eerste jaar dat ik last had van mijn knie. Ik met mijn stomme kop, ging een paar bergjes beklimmen met een knie waar ik om de haverklap doorzakte. Toch heeft er niemand mij veroordeeld. Iedereen had begrip voor mij. Er waren er zelfs een paar die mij bewonderden om wat ik in die 10 dagen gerealiseerd had... Tijdens de daguitstap ging het nog. Tweedaagse was al iets lastiger. Man wat heb ik toen afgezien. J. heeft me echt massas geholpen en gesteund, wat ben ik hem ongelooflijk dankbaar. Hij stond ook altijd met een luisterend oor klaar, als je het efjes moeilijk had... Ik denk niet dat hij weet wat hij voor mij betekend heeft en nog betekend. Hij is een van de weinige mensen die niet direct een oordeel over me klaar had, omdat ik ergens last van had. De jaren die volgden op Chandolin zou ik met nog heel veel onbegrip te maken krijgen. De enige mensen die na hem niet met een oordeel klaarstonden zijn mijn TEW-vrienden... (en natuurlijk ook mijn beste vrienden die ik overhoud van het middelbaar...)
Regelmatig denk ik nog eens terug aan die fijne tijd in Chandolin... J. THANKS FOR EVERYTHING YOU'VE DONE FOR ME!!!
Hoe heb ik hem nu terug gevonden? In de kine hadden ze het over facebook... heb me daar toen aangemeld, daar zat hij niet... Al mijn vrienden zitten op netlog, dus ook daar aangemeld en J. z'n naam ingetikt en guess what; gevonden...
Het is eigenlijk wel nostalgisch: ik heb hem leren kennen toen ik ongeveer 1 jaar last had van mijn knie en nu heb ik hem terug gevonden (weliswaar weet hij het niet... alhoewel op netlog kun je je recentste bezoekers zien !!) ongeveer 1 jaar nadat ik van alle miserie van die knie verlost ben (van mijn andere knie zwijgen we!)
Nu heb ik natuurlijk niet het lef om iets in z'n gastenboek te schrijven of om commentaar te geven op een van z'n foto's van Chandolin...
11 Augustus. 1 jaar 11 dagen geleden dat ik mijn grote operatie gehad heb aan mijn linkerknie... 1 jaar 11 dagen dat ik geen pijn meer gehad heb in mijn knieën. Sinds 11 augustus heb ik terug last van mijn rechterknie... Alles begint terug van voren af aan. Kine; 2 operaties; lots of kine... Maar dat 1 jaar 11 dagen zonder pijn kan niemand mij meer afpakken. Dat was echt een formidabele periode.
Ongeveer 4 jaar heb ik pijn gehad; iedere dag; sinds 31 juli 2007 was er een einde aan gekomen. Er reste enkel nog de kine van mijn laatste operatie. Maar veel pijn heb ik niet meer gehad; enkel nog de pijn van de mobilisaties, maar dat is normaal.
Mijn rechterknie gaat immens vlug achteruit, het is nu bijna 2 weken en de pijn die ik nu heb is dezelfde pijn die in mijn linkerknie na 1 à 2 jaar had... Ik hoop dat ik mijn eerste operatie kan uitstellen tot de lesvrije week en hopelijk tot de grote vakantie. Ik hoop dat het met kine zal overgaan, maar ik weet dat die kans uiterst klein is...
When the one thing youre looking for Is nowhere to be found And you back stepping all of your moves Trying to figure it out You wanna reach out You wanna give in Your heads wrapped around whats around the next bend You wish you could find something warm 'Cause youre shivering cold Its the first thing you see as you open your eyes The last thing you say as your saying goodbye Something inside you is crying and driving you on Its the first thing you see as you open your eyes The last thing you say as your saying goodbye Something inside you is crying and driving you on
'Cause if you hadn't found me I would have found you I would have found you
So long youve been running in circles 'Round whats at stake But now the times come for your feet to stand still in one place You wanna reach out You wanna give in Your heads wrapped around whats around the next bend You wish you could find something warm 'Cause youre shivering cold Its the first thing you see as you open your eyes The last thing you say as your saying goodbye Something inside you is crying and driving you on Its the first thing you see as you open your eyes The last thing you say as your saying goodbye Something inside you is crying and driving you on
'Cause if you hadn't found me I would have found you I would have found you
It was your first taste of love Living upon what you had
Its the first thing you see when you open your eyes The last thing you say as your saying goodbye Something inside you is crying and driving you on
'Cause if you hadn't found me I would have found you I would have found you I would have found you I would have found you
Dit liedje staat ook op Youtube.
in real life my father has died four months ago after seven years of no contact with me or with all the rest of his extended family. i will never ever see him again. my own son, given up for adoption 16 years ago, is also lost to me. i have nothing to live for except the idea that my son may someday seek me out. oh how i want to just die most days :(
Dit was een van de tekstjes die als commentaar erbij stond... Komt er gewoon op neer; dat ik hier en nu iets wil beloven. Mijn ma heeft mij nooit graag gezien en dat heeft ze goed laten zien. De laatste keer dat ik ze gezien had; toen ze me vrijwillig kwam opzoeken; was toen ze dacht dat ik bijna dood was... Toen bleek dat ik met mijn ziekte kon leven zolang de medicatie z'n werk doet, liet ze alle contact vallen. Ze heeft me op m'n 14de buiten gesmeten... Ze zal me misschien ooit terug komen opzoeken, maar dat zal zijn als ik bijna dood ben; daar ben ik nu wel achter gekomen... In het liedje ging het erover dat alles in cirkels draait en zo... Maar ik beloof hier plechtig dat ik mijn kinderen doodgraag zal zien (dat doe ik trouwens nu al, hoe raar dat ook klinkt); ik zal alles voor ze over hebben. Mijn kinderen zullen niets tekort komen, zij zullen alle liefde krijgen die ze nodig hebben. Zij zullen een mama hebben die hun graag ziet!
Nu dit liedje vind ik gewoon prachtig vooral het vet gedrukt deel. Dit beschrijft zo'n beetje m'n gevoelens op dit moment (al een hele tijd eigenlijk.) over iemand. Die iemand zie ik ook zo doodgraag. You can't believe it. Ik heb gewoon het lef niet om te zeggen wat ik voor deze persoon voel. Bang om voor de zoveelste keer gekwetst te worden, dan nog liever in onzekerheid leven...
I had two wonderful days... Vrijdag en zaterdag... BBQ bij mij thuis met TEW-bende. Gewoonweg zalig... Beetje drinken, eten, wat bijkletsen, massas fun maken en lachen... De dag erna naar zee. Jammer van het slechte weer, maar toch nog eventjes in zee gezwommen... Ook dit was fantastisch. Wat zou je toch zonder vrienden moeten doen?
De warmste dag van het jaar... Veel te warm naar mijn gedacht... Te warm om iets te doen... Al die mensen aan de kust en ik moet blokken. Toch nog iets positiefs: De boeken van de Zieners van Robin Hobb zijn uitgelezen! Prachtig verhaal, nu nog de boeken van de Nar. Vervolg op de Zieners. Het verhaal van FitzChevalric Ziener. Prachtig. Een aanrader voor iedereen...
Naar het de zee geweest. Gisteren. Zo rustgevend.. Frisse lucht inademen. Op de pier wandelen, het water komt steeds dichter, rustgevend. Boven het water, naar de zee kijken. Water, zo ver de horizon strekt, in de verte, net aan de horizon wat lichtjes van boten. Kijken hoe golven gevormd worden en uiteindelijk terug uitdeinen... Een goeie plek om na te denken...
The love of my life! Als 19-jarige is het misschien wat vroeg om dit al over een jongen te zeggen, maar ik zie die jongen nl doodgraag. Ik heb dit nog nooit zo intens voor iemand gevoeld als voor hem. Toen ik 16 was, ben ik eens verliefd geweest, maar dat was helemaal anders. Dat was toen gewoon verliefd zijn, nu is het graag zien en dat gevoel is zo veel intenser dan verliefd zijn. Graag zien is echt onbeschrijfelijk wat het me je doet. Alleen hij weet het niet en dat wil ik zo houden ook. Ik wil mijn vriendschap met hem niet op het spel zetten, gewoon omdat ik wel een relatie met hem wil. Ik hoop dat het met tijd wel zal overgaan... Klein nadeel: mijn gevoelens worden enkel sterker. Man wat zie ik die jongen zo graag. Ik zou alles voor hem doen, dat meen ik. Voor al mijn vrienden heb ik trouwens veel over. De ene persoon zie ik doodgraag, van andere mensen weet ik niet tot in hoever ik ze kan vertrouwen. Soms is het leven zo gecompliceerd...
Vertrouwen... wie kan je dezer dagen nog vertrouwen? Zelf weet ik het niet zo goed meer. Vertrouw alleen jezelf zou ik zo zeggen. Zeg niets in vertrouwen tegen iemand, want dat vertrouwen zal vroeg of laat toch maar beschaamd worden. Het is wel spijtig dat ik zelfs de mensen die ik het liefste zie niet meer mag vertrouwen. (familie uitgezonderd natuurlijk, op m'n pa kan ik rekenen no matter what!) Vrienden die zeggen dat ze je vrienden zijn, ooit zullen ze je kwetsen. Ik had in vertrouwen iets gezegd tegen m'n beste vriendin over de jongen die ik zo graag zie. Woensdag heeft zij tegen iemand anders lopen opscheppen hoeveel zij wel al weet over die jongen en ze begon gewoon al die dingen te zeggen. Conclusie: vanaf nu zeg ik enkel nog maar onbenullige dingen tegen mensen! Dingen die iedereen mag weten, dan kan het geen kwaad als ze die rondbazuinen. Maar de dingen die ik af en toe zo nodig kwijt moet, zal ik niet vlug meer durven vertellen aan iemand. Vroeg of laat zal die persoon het toch voortvertellen. Soms moet je harde lessen trekken uit wat er allemaal in de wereld gebeurt. Dit is er eentje van: Als puntje bij paaltje komt, kun je enkel jezelf vertrouwen! Wat eigenlijk wel jammer is... Mijn vrienden die zo belangrijk zijn voor mij... Ze zullen er niets van merken. Misschien dat ze minder van me te weten zullen komen, maar ja; ik kan niet anders.
Dit is de eerste keer dat ik met een blog begin. Ik weet niet echt hoe ik eraan moet beginnen....
Ik ben nu 19 jaar en heb al veel meegemaakt voor mijn leeftijd. Maar hetgeen ik meegemaakt heb, behoort tot het verleden. Wat ik hier wil neerschrijven behoort tot de toekomst. Nauw ja, dat hangt er vanaf, morgen behoort hetgeen ik vandaag geschreven heb ook al weer tot het verleden. Het komt er gewoon op neer dat ik je niet zal lastig vallen met wat in m'n verder verleden is gebeurd. Dat zou maar wat te neerslachtig worden. Ik focus me volledig op de toekomst...
Die toekomst bestaat op korte termijn vooral uit herexamens. Ik heb er 4. Accountancy, wiskunde, bank-en financiewezen en bedrijfseconomie.
Mijn leven bestaat voornamelijk ook uit mijn vrienden. Zonder hen, zou ik niet verder kunnen. Vooral de vrienden die ik dit academiejaar leren kennen heb, hebben me een flink stuk vooruit geholpen. Zij hebben me terug het gevoel gegeven dat ik iets waard ben en dat ik iets voor hen beteken.
Blogje, ik kan niet beloven dat ik hier iedere dag iets zal neerschrijven; of zelfs regelmatig, ik ben niet goed in het bijhouden van dagboeken en zo. Er zullen trouwens ook niet veel mensen geïnteresseerd zijn in mijn dagelijkse bezigheden. Ik ben namelijk maar een gewone 19 jarige persoon, die weliswaar al iets meegemaakt heeft, maar verder niets bijzonders is. Nu zullen er wel mensen zijn die zullen zeggen dat ieder individu iets uniek is, maar om dit van je eigen te geloven dat is nog iets anders.
Blogje, ik zal je voor vandaag laten, misschien kom ik morgen terug, maar zoals reeds eerder gezegd ik kan je niets beloven.
