Vandaag (zaterdag) op weg naar de uitzichtplek op de noordflank van Mount Rainier: Sunrise Point. Aan de bergvoet is een first come first serve camping. Deze camping kun je niet reserveren. Als er een plekje vrij is dat je aanstaat, vul je een envelopje in en doe je het campinggeld (hier $12) erin, het aangehechte reçuutje (met o.m. aankomst+vertrekdatum) klip je aan het paaltje voor je campingplek en deponeer je de envelop in een brievenbus bij de ingang. Een plek is vrij als er geen geldig reçuutje aan het paaltje bij de plek hangt. Nu mag je op deze camping alleen staan met tenten en campers tot max. 27 ft. De onze is een metertje langer, maar onze plek is daarvoor ruim geschikt. Dus gewoon gaan staan.

Nu we verzekerd zijn van een slaapplaats, gaan we met de camper de berg op naar Sunrise Point. Dit ligt op 6.600 ft (2.200m). De lucht is strak blauw. Heel anders dan gisteren.

Hier hebben we 2 trails (samen 10 km) gelopen met telkens een mooi zicht op Mt. Rainier en de omgeving en zien we weer veel verschillende mooie bloemen. We kregen in het Visitor Center een foldertje mee met de bloemetjes. De meesten die hierop staan hebben we gisteren en vandaag gevonden.  Tijdens een van de trails kwamen we een meneer tegen die vrijwilliger is in het Mount Rainier Nat. Park. We hebben een klein halfuurtje met hem staan praten. Met name over “the Mountain”. In dit Park alleen al werkten 1804 vrijwilligers in totaal 74.615 uur in het afgelopen jaar. Hun werk bestaat uit: werken in de visitor centers, bezoekers assisteren op de trails, het opruimen en het herstellen van schade van overstromingen. Wat zouden deze parken “All over the States” zonder hen moeten. Er wordt ontzettend veel vrijwilligerswerk verricht op alle gebieden in de Verenigde Staten.

In de namiddag hebben we ons campingplekje opgezocht en lekker buiten gezeten met een pilsje. Lekker bijkomen van de mooie dag.

NB We zijn een paar dagen van de 'ínternetwereld' afgesloten geweest. Vandaar nu 3 'blogs' tegelijk geplaatst.

Onze eerste dag in Mount Rainier Nat. Park bracht ons watervallen, bloemen, sneeuw, marmotten, hoge bomen en we hebben veel trails gelopen. Dit was weer een dag van genieten van de mooie natuur. Alleen Mount Rainier liet zich vandaag niet zien. Dik in de mist. Morgen een nieuwe kans.

Het bezoek aan Mount Saint Helens is echt de moeite waard. Aan de voet van de berg rijd je eerst door een dicht bos. Door het vele mos in de bomen en de varens doet het denken aan een regenwoud. En natuurlijk hier weer alle aandacht voor de bloemetjes… Op een opener plek in dit bos rijden we tegen werklui aan. Er stond ook een grote helikopter. Wij stoppen natuurlijk. We kwamen aan de praat met de piloot. Door het dichte bos lopen geen wegen. En hij haalt met de helikopter de grote gevelde bomen uit het bos en brengt ze naar gereedstaande vrachtauto’s. Er zijn hier heel veel houtverwerkingsbedrijven in deze Staat.

Op de parkweg (Rt99) zijn op verschillende plaatsen overlooks gemaakt van waar af je de berg goed kunt zien.

In 1980 is een grote uitbarsting geweest, waarbij een heel stuk van de krater is weggeslagen. De top is daardoor 500m lager komen te liggen (nu 2.700m). Tussen 2004 en 2008 zijn er nog wat kleine, beperkte erupties geweest. Het is indrukwekkend te zien wat de eruptie van 1980 de wijde omgeving heeft veranderd en in wat voor groot gebied alle bomen zijn weggevaagd. Wij konden dat aanschouwen in een complete blauwe lucht.

Vanaf het hoogste uitzichtpunt (dat was 438 treden op) waren ook de vulkanen (in ruste) Mt. Rainier, Mt Hood (foto 9, op meer dan 100km) en Mt Adams (foto 10) goed te zien. Ik heb een foto gemaakt vanaf het hoogste punt van de parkeerplaats waar onze camper staat. De laatste camper is de onze.

Van Mt Saint Helens zijn we doorgereden naar Mt.Rainier National Park. Dit park rondom deze berg is (aan de voet) een heel dicht, compact bos. Morgen (vrijdag) zullen wij daar meer van gaan zien.

Van Ephrata, via Yakima richting Mount Rainier gereden. We wilden eerst een dag aan Yakima  (stad van bijna 100.000 inw.) besteden. Omdat er na enige onderzoek niet zo veel te zien is, buiten het gebruikelijke museum en het vooral  al een paar dagen erg heet is (rond104F/40C), besluiten we sneller de bergen in te gaan. Daarom vandaag door gereden naar de zuidelijke voet van de Mount Rainier (bijna 5.000 m). Een camping opgezocht en mensen, het is qua temperatuur zo aangenaam hier. Rond de 25 gr.C. We zouden het bijna koud krijgen. We gaan morgen eerst door naar Mount Saint Helens, die iets zuidelijker ligt, ook hoog, zodat we hitte hier niet meer tegenkomen.

De bloem is de Glacier Lily. Kom je hier af en toe tegen en ja, gevonden.

Vandaag een hele mooie weg gereden. Van Grand Coulee over de Hwy155 naar Ephrata. Een echte aanrader.

We zagen onder meer The Dry Falls. Een soort canyon met amper water. In het visitor center hing een impressie hoe deze falls er (duizenden jaren geleden rond laatste ijstijd) moeten hebben uitgezien. Zie foto’s. 

Bij Ephrata reden we samen op met een trein waarop enkele ‘bodies’ van vliegtuigen stonden. Vermoedelijk Boeings-in-aanbouw die voor verdere afbouw naar Seattle worden gebracht.

Onderweg kom je regelmatig informatie tegen over wat er daar of in die omgeving heeft plaatsgevonden. Dit kan iets zijn over bijvoorbeeld de historie of de geologie in dat gebied. Vaak met een uitgebreide parkeerplaats met meestal een wc (veelal schoon en papier!). Vandaag kwamen we een parkeerplaats tegen met informatie over de CCC-werken. In begin van de 30-jaren (the great depression) was ongeveer 1 op de 3 volwassen Amerikanen werkeloos. De regering onder Roosevelt besloot om het Civilian Conservation Corps op te richten. Dit CCC zou eenvoudige werkzaamheden uitvoeren in bossen, ontginningswerk, werken die overstromingen moeten gaan voorkomen en dergelijke werken. Werken niet alleen ter voorkoming van financiele schades in de toekomst, maar werken die zouden bijdragen aan de nationale welvaart. Daarnaast zou deze arbeid grote morele en geestelijke voordelen moeten opleveren. Voor dit programma  konden ongehuwde, werkloze mannen (en later ook vrouwen) tussen  17 en 25 jaar zich aanmelden. Ze verdienden $1 per dag (buiten kost en inwoning). En ze moesten het ermee eens zijn dat er $25,-- per maand naar hun familie werd gestuurd.  In het kader van dit programma werden o.m. vele nationale parken aangelegd. Op deze parkeerplaats, waar dit werd uitgelegd op informatieborden, was ook een hut (na)gebouwd waar deze mensen in deze jaren leefden. In deze hut waren 3 “appartementjes”.

Weer verder gereden over een Scenic Route, dus weer mooie natuur. Bij Grand Coulee naderen we de gelijknamige dam. Een massief van 200 m hoog bij 2 km beton; één van de grootste dammen van USA.

Op een PA-camping (50% korting) een plaatsje gezocht met aansluitingen. Op het moment dat wij de airco in de kar aandeden floepte alle stroom van de camping uit!!! Kwam dat door ons?? We konden ons dat haast niet voorstellen. Onze grote blote buurman kwam meteen naar buiten om te vertellen dat we “out of power” waren. Tja,dat hadden wij ook gemerkt. Hij staat hier al jaren en dit was pas de tweede keer dat dit gebeurde. Toch onze airco??? Na een half uurtje hadden we weer stroom. Airco aan en afkoelen. Vandaag was ‘t weer bijna 100 F. ( 38 gr.C) geweest. Komende 2 dagen ook weer. Hoezo koel in het noordwesten van Amerika? We nemen ieder jaar de hitte weer mee.