In twee dagen van Spokane via Colville naar Omak. Daar valt niet zoveel over te vertellen. We stopten even in het dorpje Chewelah, dat er gezellig uitziet. Maar zoals in vele dorpjes in Amerika zijn de winkeltjes gewoon dicht op zondag. Dit in tegenstelling tot de grote steden. We kwamen een etalage tegen waar kunstwerken van kinderen waren geëtaleerd over hun idee van Memorial Day. Vandaag op Memorial Day hadden we een enorme drukte op de wegen verwacht; Amerikanen die na het lange weekend kamperen weer huiswaarts keren. Het was het tegendeel. We waren weer mijlen lang alleen op de wereld, wat wij heerlijk vinden.

We komen door het dorpje Republic, een western aandoend dorpje Ook hier is alles gesloten.

Als we op het Walmart terrein staan voor overnachting komt er een combinatie aan die Clemens gelijk op de benen brengt om er foto’s van te maken. De aanhanger blijkt het achterste deel van een Simca Vedette (’54-’61) te zijn met aan de voorkant delen van de Studebaker uit die tijd. Grappig, maar toch wel een beetje behelpen om zo te kamperen…

Vandaag weer vanuit Idaho Washington State ingereden. Naar Spokane, de 2^e stad van Washington State met 200.000 inwoners..Het was even zoeken naar een gratis parkeerplek voor zo’n grote kar dicht bij het centrum.

Aan de noordkant van het centrum is een groot park, het Riverfront Park. Het voormalige spoorwegemplacement is begin jaren 70 omgebouwd tot een park en toen gebruikt voor de Wereldtentoonstelling in 1974. De Spokane River met zijn watervallen is onderdeel van het park. In en rond het park zijn veel sculpturen te vinden. Eén ervan is die van Michael Anderson. De man met de vogel. Deze stadgenoot was één van de astronauten die in de Columbia Space Shuttle van 2003 is omgekomen.

The Davenport is een in Amerika bekend hotel uit 1914. In 1985 is het gesloten en daarna in verval geraakt. In 2000 is het opgekocht en in 2 jaar en met vele miljoenen dollars volledig in oorspronkelijke staat hersteld.

Aan het einde van de middag kwamen we bij Walmart aan. Er staat hier bij bijna iedere boom een bord met No Camping or Overnight Parking. We keken elkaar aan, wat doen we hiermee. Clemens zegt: ik ga toch vragen. En we mogen hier 24 uur staan. Op zijn vraag waarom dan al die bordjes kwam het antwoord dat er mensen zijn die hier soms een week of langer bleven staan. En deze bordje blijken te werken, want wij zijn hier de enige ‘overnighter’.

We zijn vanochtend bij de laundry begonnen. Het mandje was weer vol. We waren binnen het uur klaar. Dus toen kon de rit weer beginnen.

Vanuit Clarkson (Washington State) zijn we de Snake River overgestoken naar Lewiston in de staat Idaho. Deze plaatsen zijn vernoemd naar de heren Lewis en Clark die in het begin van de 19^e eeuw een expeditie leidden in dit gebied op zoek naar een route naar de Grote Oceaan.

Via een mooie en rustige scenic route (Hwy 6 en 97) rijden we naar Coeur d’Alene, een luxe vakantieplaats aan het gelijknamige meer. In de jachthaven hebben we de wereld langste floating boardwalk afgelopen, die meer dan een kilometer lang is. Hier ligt ook een luxe golfbaan en zelfs de enige ‘a floating green’ van de wereld (met ‘holes’ op het water).

Op onze lunchplek stonden we naast een camping. We konden de dumpplaats zien liggen. Bij navraag konden we hier voor $2,-- dumpen en water innemen. Dat is dus ook weer klaar voor de komende dagen. Het bankje op de camping was al aangekleed voor Memorial Weekend. De laatste maandag van mei is het Memorial Day, voor alle overledenen maar met name de gevallenen in de oorlog. Het eerste Holiday Weekend in de USA (lang weekend). Dan gaan de Amerikanen los, op het water, in de bergen en in het bos. Met bosjes tegelijk komen ze met volle auto’s met etenswaren, hout en grote barbecues. Altijd een vermaak om naar te kijken.

In Baker City (OR) bij een Truck Stop overnacht. Van daaruit de volgende ochtend even het plaatsje in. Er is zelfs een kathedraal. Daar een kaarsje opgestoken voor mijn moeder, die een tia heeft gehad. Hopelijk helpt dat iets bij haar herstel.

Nabij Baker City loop de Oregon Trail. Rond 1850 was er een slechte economische periode in het oosten van Amerika. Banken gingen failliet en er was veel werkeloosheid. Pioniers die in het westen van Amerika zijn geweest, komen met enthousiaste verhalen over de mogelijkheden in het westen: grond te verkrijgen, vis, vlees en graan in overvloed. Hele groepen mensen gingen de uitdaging aan om naar het westen te trekken: 3.000 km in 6 maanden, vertrek in april. Eerder levert problemen met voedsel voor de trekdieren, later betekent sneeuw in de Rocky Mountains. In ca.10 jaar trokken zo’n 600.000 mensen langs een min of meer vaste route naar het westen, veelal naar Oregon. Door ziektes en onenigheid met onder meer indianen zijn velen niet in het westen aangekomen. Rondom Baker City zijn nog de nodige karrensporen te vinden uit die tijd. Daar in de buurt is op een heuvel een museum ingericht. In een film en door uitbeelding wordt uitgelegd waarom men vertrok en hoe zo’n reis verloopt. Erg indrukwekkend.

Vandaag, donderdag, wilden we langs de Hell’s Canyon, een kloof die bijna 2,5 km diep is (dieper dan de Grand Canyon). Gisteren bij het Visitor Center in Baker City gehoord dat de zuidelijke toegangsweg nog niet open is vanwege de sneeuw. Vanuit La Grande proberen we via de noordelijke route er te komen. In het plaatje Joseph blijkt het Visitor Center nog dicht te zijn. In het dorp durfde men ons niet te zeggen of de weg open is, maar verwees ons naar het Visitor Center in een plaatsje 10 km terug. Omdat er dikke wolken boven de bergen hangen waar we dan doorheen moeten en omdat ons wordt afgeraden die weg (deels onverhard) met een camper te doen, zijn we na een wandeling door het dorp Joseph omgekeerd en naar Clarkston / Lewiston gereden. Ook een mooie weg door de bergen.

Het plaatsje Joseph is vernoemd naar een opperhoofd van de Nez Perce-indianen, die in dit gebied leefden. Hij wilde via onderhandelingen, in plaats van strijd het recht verkrijgen. Toen er steeds meer blanken vanuit het oosten naar het westen trokken, is een verdrag tussen de indianen en de Amerikaanse overheid gesloten over grondgebied voor de indianen. Toen 5 jaar later goud werd gevonden in het reservaat, werd alsnog het verdrag teruggedraaid en werd eenzijdig een veel kleiner gebied aan de indianen toegekend en werden de indianen uiteindelijk helemaal verdreven uit hun gebied. Door de opstelling van het opperhoofd is later alsnog veel bewondering gekomen voor dit opperhoofd.

TacoBell heeft dus ook free wifi, maar als je het eten al op hebt, ga je niet naar binnen, maar zoek je even een muurtje om op te zitten om de blog op internet te zetten. Altijd handig zo’n muurtje erbij.

Onderweg kom je regelmatig ‘Oversize Load’ tegen. Vaak zijn dit (delen van) huizen. Als het een ‘groot’ huis is, heb je twee of meer vrachtwagens nodig om het naar de plaats van bestemming te brengen. Zo makkelijk is dat bij ons in Amerika.

Gisteren en vandaag (dinsdag) zijn we verder naar ’t noorden gereden, (Oost-) Oregon in via hele mooie en erg rustige wegen (via Hwy 95 en 78 naar Burns/Hines en verder via 395, 26 en 7 naar Baker City).

Vandaag,zaterdag, zijn we laat vertrokken van de camping. We hebben eerst op ons gemak koffie gedronken met internet.

We gaan in Reno overnachten, Onderweg doen we Virginia City nog even aan, een cowbow-stadje in de laat 19^e eeuw-stijl. Daar zijn we vorig jaar ook geweest. Onze ervaring is: de eerste keer is alles het leukst. Ook in dit geval. Dus we wandelen er op ons gemak nog eens doorheen. Het is koud, dus de dikke jassen aan. Vandaar door naar Reno, waar we bij een ons bekend casino staan.

Er is een outlet bij Reno/Sparks, maar de winkels zijn vandaag (zondag) pas om 11.00 uur open. Dus een paar foto’s van wat kunstwerken die daar staan. Doorgereden naar de McD, waar de warme chocolademelk op is. Nog nooit meegemaakt. Dan er maar internetten met warme apple pie. Ook lekker.

We komen op weg naar Winnemucca een Prison Area-bord tegen. Die zie je hier in Amerika geregeld aan de weg en altijd in the middle of nowhere. Ze waarschuwen dan ook altijd geen hitchhikers mee te nemen of er te stoppen. Na de foto van het bord een foto van de Prison.

In Winnemucca worden we door vele reclameborden langs de weg verwelkomt. Als laatste foto ons uitzicht vanavond op de bergen.

We hebben in het plaatsje Bishop (CA) geslapen, een leuk dorp met veel murals, waarvan er drie op de foto staan.

We beginnen daarna aan onze zoveelste scenic drive. We rijden oostelijk langs de Sierra Nevada (Hwy 395) met zicht op veel besneeuwde bergtoppen. Bergen zijn mooi, maar nog mooier met sneeuw.

Langs de Hwy 395 komen we het bord tegen: Tioga Pas: OPEN. We kijken elkaar aan en slaan links af om de Tioga Pass heen en terug te rijden. Het is een schitterende Pass, die in het voorseizoen vaak nog dicht is. Bovenop komen we in de sneeuw en het is 3 gr.C. Er speelde op de radio het liedje  ‘What a wonderful world’. Dan word je bijna emotioneel. Dat je zo’n mooie omgeving samen mag beleven.

Op de camping aan het Topaz Lake waar we slapen, net weer over de grens met Nevada, gaat de lange broek en de trui aan. Het is 8 gr.C en 's nachts rond het vriespunt. Dus de dekens uit de kast en de dikke pyama’s aan.

We wilden vanaf hier een meer westelijker route nemen naar Vancouver. Maar vanwege de aankondigingen op Weather Channel voor regen, sneeuw en vorst blijven we aan de oostkant van de Sierra Nevada richting ‘t noorden, door Oost-Oregon.

Vanuit Las Vegas, waar we een heerlijke week hebben gehad, nu in ruim twee weken naar Vancouver. We hebben natuurlijk weer allerlei scenic routes uitgezocht. En dat neemt tijd. We reden vandaag en gisteren samen 280 mijl (ca 450 km). We hebben weer genoten van de vergezichten, de passen. We hebben deze twee dagen er 4 gehad. Het is toch weer lekker om ’s morgens op te staan, je dingen te doen, de thermoskan met koffie te vullen, de koekjes erbij en dan weer ‘on the road’. Onderweg een plekje zoeken om te lunchen, je weet nooit waar dat is  en van de dag en de omgeving te genieten.

Vanmiddag met de bus naar de Strip. Het was heerlijk weer. Hollands weer: wolkje, zonnetje en 22 gr.C. Dat is 20 gr. minder dan afgelopen zaterdag. Dan kun je goed lopen. We hebben ons naar het eind van The Strip laten brengen. Even door een paar oudere casino’s en in een van die casino’s van een lekker buffet genoten, voorafgaand aan de show van Celine Dion. Mensen we hebben heerlijke en gezellige dagen in Las Vegas gehad, maar de show van Celine Dion slaat alles. Het was in één woord: GEWELDIG. We hebben enorm genoten. Het was een non-stop show van 1 uur en 40 minuten. Een aanrader voor iedereen.

Vanochtend zijn we naar de Red Rock Canyon gereden, een one-way route door een schitterend natuurgebied, aan de rand van Las Vegas. Mooi weer, een zonnetje en wat wolken, 32 gr.C.

Het was er behoorlijk druk. Dan denken wij op z’n Nederlands: oh, tweede Pinksterdag. Maar het gekke is dat hier Pinksteren helemaal niet gevierd wordt. Geen eerste en geen tweede Pinksterdag. Het is een gewone maandag. Maar met veel toeristen in Las Vegas gaan er veel ‘n tour doen hier naar toe.

Na de Canyon door naar mijn nichtje, waar we de rest van de dag hebben doorgebracht. Kletsen en eten, dat doe je dan. Veel herinneringen ophalen. Dat krijg je boven de 65. Dan ga je terug in de tijd. En dan neem je weer afscheid. We’ll meet again, don’t know where, don’t know when…….

Gisteren en vandaag Las Vegas in. Gisteren was het erg heet: 107 F. Dat is bijna 42 gr. C. Als je af en toe een casino of winkelpromenade in gaat, is het te doen. Het is een droge hitte.

Vanmorgen naar Fremont gegaan. Dit wordt nog steeds downtown Las Vegas genoemd. Het is het oude centrum van Las Vegas, waar de oudste casino’s staan.
Daar was de Helldorado-parade. De eerste Helldorado-dagen (3-daags festijn) werden gehouden in de 30-jaren ter ere van het gereed komen van de Hooverdam. Dit was zo’n succes en een goede promotie van Las Vegas dat dit festijn nog jaarlijks wordt gehouden. De parade begon om 10.00 uur. Een plekje in de schaduw gezocht, want het was alweer erg warm. Vandaag wordt het 100F. Eerst een beker koffie gescoord en toen genieten van alles wat langs kwam.

Het is toch altijd leuk om er naar te kijken, de Amerikanen op hun stoeltjes en de parade start altijd met een aantal veteranen met de vlaggen. Ze gaan allemaal staan met hun hand op hun hart. Toch voor mij altijd een kippenvel-momentje. Je kent dit in Nederland niet. Amerikanen hebben toch veel respect voor veteranen. Er hoeft maar iets van het leger langs te komen of er wordt geklapt. Zo wordt er ook altijd geklapt voor brandweermannen. Het zijn in hun ogen allemaal heroes.

Na de parade met de bus door naar The Strip. We wilden vandaag naar een nieuw gedeelte dat vorig jaar nog gedeeltelijk in aanbouw was. Nu helemaal klaar en het complex van casino, hotels en appartementen heeft ruim $8 miljard gekost. Mensen, wat wordt er een geld ingepompt. Maar het kan blijkbaar allemaal. Tenslotte brengen we er met z’n allen het geld op een makkelijke manier binnen. Zij hoeven alleen maar te innen. Ik heb een hele dollar vergokt. Ik stond op een gegeven moment op $9,37 en dacht als het $10,-- wordt, ga ik het innen. Tja, de afloop kun je raden. Met lege handen naar huis.

Van Pahrump naar Las Vegas is niet zo’n spannende weg. Wel een rustige 4 baansweg, waardoor we lekker rustig aan kunnen rijden (ca 55 mph / 90 km/u). We zeggen altijd, iedereen kan er langs. Een aantal jaren geleden reden we rustig op een tweebaansweg en werden aangehouden door de politie met de vraag of er iets aan onze motor mankeerde. Nee dus, maar hij vertelde dat met deze snelheid mensen gaan passeren. We moesten maar gewoon harder gaan rijden. Voor iedereen beter. Dus dan de voet op het gaspedaal.

We gaan eerst even door de outlet aan de zuidkant van Las Vegas. Een overdekte outlet, dus heerlijk koel, want de temperatuur buiten is alweer boven de 35 gr.C. We komen op weg naar de camping veel nieuwbouw tegen. De huizen en appartementgebouwen worden met spaanplaten en latten opgetrokken. We zijn altijd benieuwd, hoelang deze bouw blijft bestaan.

Onderweg ziet Clemens mooie auto’s (nieuwste Tesla+Corvette), ik niet. Voor mij zijn ze allemaal hetzelfde.

We staan op een RV-park, waar ook een aantal mensen permanent wonen. We betalen voor de hele week $88-- en daar komt dan de elektriciteit bij. Dat is 14 dollarcent per kwh. En vanaf hier kun je met de bus downtown.

We houden jullie van ons ‘Las Vegas-avontuur’ op de hoogte.

Het is wel een giller hier in Death Valley. We gaan bij ‘t Visitor Center langs dat net iets verder ligt dan onze camping. Als we aangeven waar we langs willen met de vraag of dat mogelijk is met onze camper, dan horen we toevallig dat die weg voor alle verkeer is afgesloten. Dus moeten de plannen weer worden aangepast. We zijn zo flexibel. Kun je niet linksom dan moet je gewoon rechtsom.

We lopen de trail door de Golden Canyon. Een mooie trail van slechts 3 km, maar een beetje te warm (ca 38gr C). Als we doorrijden komen we bij Badwater, het laagste punt van Noord-Amerika (86m onder zeeniveau). Het is een grote zoutvlakte, een vreemd iets. Er wordt ons daar iets vreemds voorgeschoteld. Een plas zoutwater met zeemeeuwen erin. Ze bewegen wel iets, ze lijken net echt, maar het lijkt bedrog, waar je bij staat. En toch lijkt het echt. Ik heb ooit eens met mijn oppaskindjes houten eendjes staan voeren. Dit is hetzelfde.

We kunnen op deze weg niet verder en moeten terugrijden. Bij Zabriskie Point gaan we eerst lunchen. Hier staan toch de nodige huurcampers. Je hoort Belgisch, Duits, Nederlands praten. En natuurlijk een of andere Aziatische taal. Er zijn altijd en overal, waar je ook bent, Aziaten. Zeer vriendelijke mensen.

We zijn inmiddels de grens met Nevada gepasseerd. We overnachten in Pahrump. En morgen naar een camping in Las Vegas waar we tot volgende week woensdag staan. Er staan afspraken met familie en met Celine Dion.

Een dag kan vele verschillende gezichten hebben. We zijn vanochtend na een paar boodschappen en McD. voor het internet uit Ridgecrest vertrokken naar Death Valley Nat’l Park. We zijn de oostelijke route (Hwy 178) gaan rijden langs de Naval Air Base China Lake. Bij een stop kregen we in de gaten dat er aardig gevlogen werd, straaljagers, met de nodige stunts. Dus even staan kijken. Heerlijk al dat lawaai. Het is weer een mooie weg die we rijden tot we ineens “sneeuw” zien. Er blijkt een hele industrie te zijn, waar mineralen (met name    borax) uit de vallei worden verwerkt. Treinen, fabrieken en de daarbij behorende inwoners in een klein dorp. Volgens ons word je daar niet echt gelukkig. Maar ja, het is werk. En de Amerikanen zijn daar waar er werk is. Borax is een soort zout vermengd met een aantal andere mineralen. Het wordt verwerkt in onder meer schoonmaakmiddelen en isolatiemateriaal

Mijlen verder worden we ineens opgeschrikt door een straaljager die achter een berg wegkomt en laag, recht op ons afvliegt. We kropen ineen, bang dat hij ons zou raken. Wauw, wat een ervaring. Dat voel je tot in je tenen. De airco zit er nog op.

Verderop staat het teken van Death Valley, waar ik de hoffotograaf wordt. We staan daar te lunchen en ik bied aan om de ’gasten’ samen op de foto te zetten. En daar wordt door drie stellen graag gebruik van gemaakt. Er is ook een Hollands stel bij. Die in drie weken half Amerika doet. Ik stelde de vraag of ze ook nog tijd hadden om af en toe een wandeling te maken. Nee, ze hadden ongeveer 2,5 uur tijd voor ieder Nat’l Park. Ik heb ze heel veel plezier gewenst. Dan zie je dus helemaal niets.

In het Nat’l Park hadden we een camping uitgezocht, maar die blijkt nu juist vanaf vandaag gedurende het zomerseizoen gesloten te zijn. Maar oké, dan gaan we verder. Eerst naar de Sand Dunes. En dan op naar de volgende camping bij Scotty’s Castle. Bij de afslag naar Scotty’s Cattle staat dat de weg dicht is door schade vanwege een overstroming afgelopen oktober. Ook nu niet getreurd. Op naar camping nr. 3. Wel jammer, want hierdoor hebben we toch een groot stuk moeten missen.

Op de camping Furnace Creek is volop plaats. We hebben echte Death Valley-temperaturen. Het is in de schaduw 38 gr.C. en geen wind. Het is echt HEET.  Dus dat wordt stil liggen vannacht.

We komen door het plaatsje dat naar het meer is genoemd. Toen we daar bij een klein bedrijfje propane tankten, bleek deze ook wat camperonderdelen te verkopen. Een bovenraam heeft een kapot onderdeel, dat maatgebonden is. Onze ervaring is dat juist dit soort bedrijfjes vaak die onderdelen hebben en de grote RV-zaken niet. Dus even opmeten en jawel, we zijn weer blij. Het past. Een mooi klusje voor in Las Vegas.

We willen lunchen aan het Lake Isabella, maar je waait daar weg. Dus dan maar in de kar met uitzicht op…..

Toen we bovenlangs om het meer heen reden, kwamen we  door ‘t plaatsje Kernville, een klein gezellig dorpje met enkele ‘antiek’-winkeltjes. Even een wandelingetje en lekker snuffelen. En dan loopt je tegen een ‘koopje’ aan: een mooie Mercedes 380 SL cabrio ($5.500). Vervelend dat het verschepen en invoeren zo’n gedoe is…

De reis gaat verder door de Sierra Nevada Mountains. Een mooie, rustige weg.

Gisteren op weg naar Death Valley met een kleine omweg, via Palmdale en Bakersfield.  We rijden door een gebied met veel Joshua Trees. Palmdale ligt vlak nabij Edwards Air Force Base. Dit is nu dé testvliegbasis van de Air Force. In de jaren ’50 - ’70 was Palmdale een belangrijke testvliegbasis. Nu staan bij dit vliegveld nog steeds onderzoeksinstellingen van de belangrijkste bouwers van militaire vliegtuigen, zoals van Boeing, Northrop, Lockheed en NASA. Bij het vliegveld is een (buiten-) museum van militaire vliegtuigen. Een bekende, die in die jaren hier is ontwikkeld, is de Blackbird, de voorloper van de Stealth.

Omdat we vanaf donderdag een camping hebben gereserveerd in Las Vegas en het al erg heet is in Death Valley, besluiten we nog een dagje in Bakersfield te blijven. Er is hier een grote Shopping Mall. Het is er erg druk met met name Mexicaanse mensen. Hele families netjes aangekleed. De meeste meisjes in kleurige jurkjes. Gewoon op een bankje gaan zitten en kijken en genieten.

Vrijdagochtend, na 2 nachten bij het casino in Cabazon te hebben gestaan, vertrokken richting Hesperia. Donderdag hebben we een dagje outlet gedaan, gelegen naast het casino, geïnternet en donderdagavond ‘zwaar’ gegokt met ieders $5,--, gekregen van de casinobaas.

We wilden vrijdag een hoge scenic weg doen door de San Bernardino Mountains. Maar de weersvoorspelling was erg slecht, drie dagen regen en zelfs nachtvorst. Daarom maar besloten dat toch niet te doen. We hebben een stukje van de bergweg gedaan, mede omdat daar ook een Nat’l Forest camping is met een dumpstation. Een brede 4 baansweg leidde ons naar boven. En hoe hoger we kwamen, hoe dichter de mist werd. Dus toch de goede keus gemaakt niet de hele scenic route van 110 mijl (ca 170 km) te doen.

De dame van de Forest-camping raadde ons aan niet te blijven in verband met de vreselijk slechte weersvoorspellingenvoor vanmiddag en vannacht. Ze vertelde ons precies om hoe laat de regen, het onweer en de hagel zou komen. Dus na het dumpen weer vertrokken.We raakten even in de war. Onze Las (GPS) leidde ons eerst de verkeerde kant op. Een keerpunt hoog in de bergen is meestal moeilijk te vinden. Zeker voor onze lengte. Maar niet getreurd, boven op de berg is een High School... Natuurlijk met een zeer ruime parkeerplaats voor de auto’s van de studenten. We vragen ons af hoe die studenten hier in de winter kunnen komen. Een student wijst ons de gewenste richting.

Las heeft ons verder door een heel mooi bergachtig, maar slingerend en mistig gebied geleid. Halverwege beneden kregen we weer een beetje uitzicht en werd de weg weer wat breder. Op een parkeerplaats moest Clemens even heel diep ademhalen omdat het allemaal goed was gegaan. Petje af voor hem.

Er wachtte ons nog een behoorlijke klim op de I-15, waar alleen al aan onze zijde 5 banen naar boven leiden. Voor iedere snelheid een baan. Dus we hebben vandaag eigenlijk niet veel gedaan, maar wel genoten van al ‘t moois onderweg. En genieten doen we iedere dag.

Nadat we onze kar eens even flink hebben laten oppoetsen, verlaten we Palm Springs. Een prachtige omgeving waar zeer waarschijnlijk veel mensen met heel veel geld wonen. Alles is wijds en groen aangelegd met veel bloemen, planten en cactussen. En natuurlijk de duizenden palmbomen.

We gaan op weg naar Cabazon via een scenic route. De California 74 en de 243. Een slingerende weg over een bergpas. Totale hoogte 6000 feet, ofwel ongeveer 2000 meter. In de vroege middag komen we langs een meertje. Lekker windje en een bankje onder een boom. Dat vraagt om een flesje ijskoud water en een e-reader. De aangename temperatuur maakt het nog luxer.

Als we aan het dalen zijn, kijken we vanaf hoogte op Cabazon. Er is een foto bij met een hoge witte toren in het midden. Dat is het hotel/casino waar we vannacht staan.

Vanochtend vroeg van de camping vertrokken. We hebben gisteren toegangstickets gekocht voor een trail in een indianenreservaat. Je kunt daar verschillende trails lopen. Maar het zal er heel erg warm worden, 37 C. Dus vroeg starten. Eén van de trails loopt langs een bergriviertje dat omgeven wordt door palmbomen. En waarachtig er stroomt nog een smal watertje. Hierdoor krijg je wel het gevoel door een oase te lopen. De hele trail is maar 2 km.

Na die twee kilometer hebben we onze stoeltjes gepakt, zo min mogelijk aangedaan en zijn we tussen een groep palmbomen gaan zitten met onze e-readers.Het is een mooie manier om de warmte de baas te blijven. Ondanks onze luiheid, was het een heerlijke dag.

Onze volgende stop is Palm Springs, een plaats naar zeggen met 365 dagen zon. En dat hebben we. De temperatuur is 95 F ofwel 35C. Dat is zeer warm, helemaal daar er nauwelijks wind is. Maar dat mag de pret niet drukken. We gaan downtown. We zijn hier in 2004 ook geweest. Voor de tijd hadden wij het er al over wat we nog zouden herkennen van toen. En we dachten dat dat nog heel wat was. Conclusie: we herkenden er bijna niets van. Volgens ons is er veel gesloopt en worden er allemaal appartementen in het centrum gebouwd. Nadat we de hoofdstraat op en neer hebben gelopen, besluiten we om naar een PA-camping te gaan. Dan kan de airco aan in de kar. We willen ook de was doen. Kunnen we dan mooi combineren.

Om onze airco en die van alle andere bewoners in de omgeving te laten draaien, is rondom Palm Springs een enorm energiepark van allerlei soorten windmolens en zonnepanelen ‘geplant’.

De camping is een resort voor 55+. Keurig aangelegd, veel vaste bewoning. Het is er rustig, want veel snowbirds (overwinteraars) zijn al op de terugweg naar Canada en de noordelijke staten van Amerika. Dus de summer hours zijn van toepassing. Dat wil zeggen, als je na 1.00 pm op de camping komt het kantoor niet meer bevolkt is. De dame aan de telefoon vertelt de code van het hek en waar we de envelop met gegevens over de camping kunnen vinden. Ze zal het klaarleggen. Alles is dus keurig geregeld.

Na aankomst gaan we eerst douchen, eten en dan op naar the laundry. Dan vullen we twee machines: een witte was en een kleding was, wasmiddel erbij, kleppen sluiten. Dan willen we de kwartjes erin doen. En dat kan niet, want er moet een kaart in. De kaart zelf kost $5,--. Dan moet je er nog geld opzetten. Een was en een droger kosten ieder $1,50, dus we hebben voor $6,-- tegoed nodig. Er kan alleen betaald worden met $5,-- of een veelvoud daarvan. Dan moeten we in totaal $15 betalen. Dit betekent een dure was en houden dan een kaart over met $4,--, waar we niets meer aan hebben.

En dan komt de reddende engel binnen met een was. Uitgelegd hoe de situatie voor ons is. Ach, geen probleem toch, als we haar $6,-- betalen, mogen we haar kaart gebruiken.

Als we buiten komen, lopen we weer langs mooi bloeiende oleanders. De oleanders in Californië staan volop in bloei, in allerlei kleuren.