Tussen de Mexicaanse grens en Joshua Tree Nat’l Park, nabij Niland (Ca) ligt Slab City. Ook wel ‘The Slabs’ is een voormalige legerbasis in een woestijnachtig gebied. Er resteren alleen nog betonnen vloerplaten: slabs. Hierop zijn allerlei bouwsels gebouwd, die bewoond worden door mensen die genoeg hebben van de heersende orde en regels. Er is hier geen water, elektriciteit, riolering. Hier zijn geen formele regels, maar natuurlijk geldt wel de Amerikaanse wet. Door de gevestigde autoriteiten wordt dit blijkbaar getolereerd. Er leven circa 1.000 personen, sommigen staan er al jaren, anderen voor een paar maanden. Er is een levendige ruilhandel. Als mensen vertrekken laten ze alle restanten achter, wat het nodige afval oplevert. Bruikbare delen worden weer door anderen gebruikt. De rest waait vanzelf een keer om.

Op dit terrein ligt ook Salvation Mountain, een ‘berg’ die door een amateur kunstenaar is beschilderd. Hij is er in de jaren 80 mee begonnen.

De aflevering van het tv-programma Lauren! van 21 maart jl. ging over haar bezoek hier aan the Slabs. Zie uitzending gemist NPO.

We kijken er van op dat hier ook een kerk is. De schoolbus komt 5 kinderen thuis brengen. De sheriff doet zijn rondje. Er komt toch ook hier weer veel mee uit de ‘bewoonde’ wereld.

We blijven hier een nachtje staan en besteden de middag aan het lezen van een boek. Lekker rustig in de schaduw van de kar.

Vanochtend wakker geworden in een grijze, miezerige, koude wereld. En dat in Southern California. Maar dat kan dus ook. We besluiten naar het hotel van het Casino Viejas te gaan voor wifi. Daar is de kachel aan. We wilden nadien foto’s maken van de outlet, maar het waren met dit weer trieste foto’s.

We gaan op pad naar Brawley (weer landinwaarts) via een scenic route (Hwy 79 &78). We komen in de mist terecht en naarmate we het hoogste punt van de pas naderen wordt de mist dichter. Maar…..aan de andere kant van de ‘berg’ wordt het lichter en voor  we 15 mijl verder zijn rijden we in een met zon overgoten woestijn. Boven op de pas was het 5 gr., in de Anza-Borrego Desert was het gelijk 30 gr. We zien de blauwe lucht weer.

Ik heb een foto gemaakt van een verkeersbord. Het bord ‘STOP’ met ‘all way’ eronder. In Amerika zijn heel veel kruispunten met dit bord op alle vier hoeken. Wie het eerst aankomt en helemaal is gestopt, mag als eerste gaan, ongeacht welke kant op. Wij vinden dit een zeer aangenaam bord. Dit maakt dat er altijd op alle hoeken van het kruispunt wordt gestopt. Dit bevordert de rust en daarmee de veiligheid in het verkeer. Bij twijfel kijk je wat de ander doet. Je neemt geen voorrang (zoals vaak in Europa), maar geeft hier de ander voorrang.

Vandaag Koningsdag. Zo te lezen heeft de koninklijke familie zich uitstekend vermaakt in Zwolle.

Wij zijn vandaag de nodige winkels afgeweest, daar je na 4 dagen alleen maar grote stad het nodige weer moet aanvullen. We zijn geëindigd op een kleine outlet, behorend bij het Viejas Casino. Daar gaan we morgen foto’s van maken. Dit om te laten zien waar de casinobazen geld insteken.

De meeste casino’s, met uitzondering van enkele bekende plaatsen zoals Las Vegas, zijn eigendom First Nation People (bij ons bekend als de indianen). Het is voor de verschillende stammen een soort privilage om door middel van de exploitatie van casino’s een bron van inkomsten te verkrijgen.

Vandaag heb ik foto’s gemaakt van bloemen die we onderweg tegenkwamen.

De eerste foto laat ons uitzicht zien over het Casino terrein, wij staan een niveau hoger. Luxe plek.

Vandaag met de bus van het casino naar het lightrail station in El Cajun en vandaar naar The Old Town San Diego. Een openlucht museum waar iedereen zo in en uit kan lopen.

We beginnen met een kop lekkere koffie op een terrasje. Terwijl we daar zitten loopt er een mevrouw langs. Ze was precies hetzelfde gekleed als ik. Ik kon het niet laten om haar aan te spreken. Ze keek me verbaasd aan toen ik haar begroette als mijn twinsister. Ze begreep het eerst niet tot ik haar op onze kleding wees. Ze begon heel hard te lachen en zei dat we zeker van dezelfde winkel hielden. Bij deze was dat Christopher & Banks. We moesten zeker op de foto. Na dit intermezzo zijn wij verder gelopen en gingen zij aan de koffie. Gelukkig, want na een 10 minuten hield ze ons staande met mijn tas in de hand. In alle lol was ik die vergeten mee te nemen. Waar eenzelfde blouse al niet goed voor is.

The Old Town is een verzameling van gebouwen uit de 19^e eeuw zoals San Diego er toen moet hebben uitgezien. Er liepen veel (lagere school) klassen rond, die ieder door een persoon ‘uit die tijd’ werd rondgeleid. In de meeste gebouwen werd uitleg gegeven. Enkele gebouwen hadden een functie gekregen die goed in dat tijdsbeeld paste. Zo is er een snoepwinkel in ’oude’ stijl, een sigarenzaak met een heren-rokersruimte, kruidenzaak, koffie- en theezaak. En verder enkele, kleinschalige musea.

Rondom de originele gebouwen waren allerlei kunst- en souvenirwinkels en drink- en eetgelegenheden in goed bij The Old Town passende gebouwen. Hoewel het iets frisser was, was het in de zon toch zo’n 20gr C.

Wat ons gisteren in downtown is opgevallen en ook vandaag in de old town, is dat het overal zo ontzettend schoon is. Het trieste van San Diego is dat er echt verschrikkelijk veel daklozen zijn. Er staan tentjes op stoepen en mensen slapen in parken. Ze lopen met heel hun hebben en houwen in karretjes rond. Ook in Old Town waren ze de vuilnisbakken aan het nazoeken naar van alles. En ook zij laten op straat niets achter.

Een dagje San Diego. Wij staan bij een casino die eigen bussen heeft, waarmee ze naar verschillende punten in de stad rijden om mensen, lees spelers, op te halen. Wij mogen daar ook gebruik van maken mits we ons ook als speler registreren. Na het tonen van de spelerspas en je eigen ID mag je in de bus. Dus vanmorgen om half tien met de bus downtown en we waren om zes uur weer thuis.

We hadden een temperatuur van ongeveer 18 gr. Heerlijke temperatuur om de hele dag bij te lopen. Een plattegrond bij de Visitor Center opgehaald en op weg.

We kwamen nog een Hollands ‘stukje’ tegen. De Nieuw Amsterdam van de Holland America Line. Wim, hij komt jouw kant op. Je loopt een eind langs het water, waar een hele grote matroos zijn meisje omhelst als hij weer aan land komt. Wij probeerden al kussend een selfie te maken. Dit lukte niet zo goed. Verderop stonden een aantal Aziatische dames foto’s van ons te maken en ons uit/toe te lachen, tot ze aanboden er een van ons te maken. Even verder staat een bronzen groep van militairen in oorlogsgebied die toegezongen werden door Bop Hope. Met muziek erbij.

San Diego is een hele gezellige stad. Leuke wijken, leuke terrasjes. Bij Yogurtland hebben wij een ijsje genomen. Yogurtland heeft voor ons weer een nieuwe formule. Je hebt automaten met verschillende soorten ijs. Die mag je eerst allemaal proeven. Dan pak je een beker en doe jezelf de smaken er in die je wilt. Het bakje wordt gewogen en dan betaal je het gewicht. Wij namen samen een bakje en twee lepels. Heerlijk ijs.

We liepen tegen de St.Joseph Cathedral aan. Even naar binnen natuurlijk. Altijd even een kaarsje aansteken in deze toch wel hele mooie kerk.

Vandaag een dag rondrijden in de camper door en rondom San Diego.

De eerste halteplaats is Mission Basilica San Diego de Alcalá. Daar de Mission in een woonwijk ligt, was het moeilijk parkeren. Toch voor even een plaatsje gevonden en konden we even rondrennen. Nog nooit zo snel een Mission gedaan.

Vandaar door naar Cabrillo National Monument. Op deze landengte heeft Cabrillo, een Portugese ontdekkingsreiziger, in 1542 als eerste Europeaan voet op (de huidige) Amerikaanse bodem gezet. Zijn reis is als een teleurstelling gekwalificeerd, want hij zou voor de Spaanse koning op zoek gaan naar kostbaarheden, specerijen en naar een nieuwe route naar Azië. Ruim 100 jaar later is de rijkdom van West Amerika ontdekt tijdens een Spaanse landexpeditie  vanuit Mexico. Op de landengte staat een monument ter ere van hem. Vandaar zouden we een mooi uitzicht hebben op de skyline van San Diego, maar het is niet helder.

Op de terugweg een stop bij een gigantische begraafplaats van Amerikaanse Mariniers. Ook hier kom je weer alle oorlogen tegen. Het is net als Arlington, maar dan iets kleiner.

Via de Harbor boulevard, dé boulevard van San Diego, zijn we Coronado opgereden, een schiereiland voor de kust van San Diego. Op dit schiereiland is rond 1880 een beroemd groot hotel gebouwd, dat ook in verschillende films is gebruikt. Het verhaal gaat dat er bij de bouw geen spijker is gebruikt. Wat ze nu wel gebruiken is kunstgras. Een brunch kost maar $93,=. We hadden jammer genoeg net onze eigen gemaakte lunch op.

Op Coronado was vandaag een groot Classic Cars event. Leuk om al die nostalgie op te snuiven.

Weer een geslaagde, zonnige dag en ca 24 gr.C. Al met al toch weer 90 mijl gereden. San Diego heeft 1.2 miljoen inwoners.

Daar we vandaag de 7^e State in zouden rijden, zat ik te wachten op het bord van California. Met het toestel in de aanslag, maar geen bord. Alleen een lullige aanduiding onder de exit naar Mexico: California 186. Dan die er maar op.

Vanuit Yuma reden we op de Interstate 8, een weg die door de Algodones Dunes liep. Een aparte lichte wereld om je heen.

In Calexico reden we tegen een Mexicaanse rommelmarkt aan. Tja, dan moet je even stoppen. We kwamen thuis met wat smiley-spul, 12 rollen toiletpapier en 2 komkommers. Daar word je dan helemaal blij van…

Vandaar reden we de Yuha Desert in. Weer een aparte wereld met om de 100 meter een vlaggetje met daarbij een tonnetje met water.

Vanuit de desert reden we de I-8 weer op en werd geadviseerd de airco uitzetten. Om de 300 meter stond een put voor radiatorwater. Dit omdat er een aardige en lange stijging in zat.  Dit gebied bestond alleen uit keien, hoge bergen met keien. Wij vragen ons dan altijd af, hoe ontstaat zoiets?? Een gebied van 10 mijl met bergen keien. En daar doorheen loopt dan de interstate.

Vandaar reden we over de ‘Historic Highway 94’ het groen weer in. Meer afwisseling op een dag hebben we niet gehad. En dat over een afstand van 190 mijl

We staan nu bij San Diego bij een casino. Daar mogen we 3 nachten blijven staan. Vanuit hier gaan we verschillende dingen bezoeken.

Op weg naar Yuma, een stop voordat we helemaal doorrijden naar San Diego Californië. Het is weer een hete dag, rond de 35 gr. Maar het is een droge hitte. Ondanks dat het hier zo warm is, is er toch de nodige landbouw. We zien ook weer een paar giga veeteelt bedrijven. Bedrijven met duizenden koeien. Die weer allemaal op zand staan. Er zit veel zand in de lucht, want er staat een harde wind.

We hebben vandaag een PA-camping. We kunnen lekker buiten zitten onder een grapefruitboom. We vragen aan de vriendelijke dame van de camping waar ze in deze streek het water vandaan halen. En dat is uit de Colorado River, die hier op de grens van Arizona met Californië loopt en verder naar de Golf van Mexico.

We kunnen nu ook lekker de airco aanzetten in de kar. Sorry Hans, maar het blijft toch ‘onze kar’.

Vandaag wakker geworden van de auto’s die parkeerden tussen de dichte winkel en onze kar. De dichte winkel, zoals de dame had aangegeven, bleek alleen ’s avonds dicht, maar vanaf zes uur ’s morgens open voor eters. Dus we hebben de kar maar een eindje verder gezet.

Vandaar naar het Organ Pipe Cactus Nat’l Monument. De route die we wilden rijden was niet geschikt voor onze camper van 30 feet. Het mocht niet langer zijn dan 25 feet. Toen hebben we een wandeling gemaakt vanaf een parkeerplaats. Maar mensen, wat was het heet. Je loopt in de woestijn, in de zon op zand. In de schaduw was het al 35 gr.C. We hebben het een uur volgehouden. Maar het is uniek dat je door deze natuur kunt lopen. De camper opgepakt, de airco aan en op weg naar Ajo, een tussendoor plaatsje met een Spaans aandoend plein, een mission kerk en hoge palmbomen. Erg leuk gemaakt, maar de meeste winkeltjes waren leeg.

We staan vanavond in Gila Bend achter de Mc Donald.

Na een knuffelig afscheid gaat vandaag weer ieder zijns weegs. Er is een reclame die begint met ‘na twee geweldige dagen’. Maar dit is ‘na vijf geweldige dagen’. We kunnen nog lang teren op de goede herinneringen.

Wij rijden verder richting het westen. We willen een stop maken bij het Kitt Peak Nat’l Observatory. Dit gaat weer over telescopen. Veel en groot. En een tourguide die bijna 1,5 uur op een monotone manier zijn verhaal doet. Het was niet echt leuk. Maar de weg naar boven was erg mooi, en dat vergoed ook iets.

De weg naar Why, waar we willen overnachten, is door een ‘woud’ van Saguaro’s. De laatste foto is een foto van downtown Why. Een benzinestation en een winkel. Wij mogen voor een gesloten winkel staan voor de nacht.

Gisterenavond genoten van de potluck. Vroeger noemden we dat de Amerikaanse Fuif. Iedereen brengt een gerecht mee. Het smaakte voortreffelijk. En maar doorgaan met praten en lachen. Het lijkt bijna alsof we met een groepsreis onderweg zijn. 's Avonds nog even 'op jacht naar scorpioenen'. Met een zaklantaarn met speciaal licht (blacklight) lichten deze beestjes en andere (w.o. spinnen) op. We hebben er één scorpioen gevonden.

Vandaag (dinsdag) met z’n allen naar het Arizona-Sonora Desert Museum. Een hele cactustuin en dieren die je allemaal in de dessert kunt tegenkomen. Lekker warm, ongeveer 30 gr.C, blauwe lucht en zon. En een goedlachs gezelschap. Er liep een trail van 2 miles doorheen.

’s Middags tegen 4 uur naar het Casino in de buurt gereden en daar met z’n allen deelgenomen aan het heerlijke buffet.

Gisteren, zondag zijn we met 5 motorhomes verhuisd van ‘the Pat’s’ naar Gilbert Ray Campground in the Tucson Mountain Park. Na de lunch is Joop met 5 vrouwen naar de Outlet in Tucson gereden. Hij was de enige man die durfde. Petje af, Joop. Het heeft je toch de nodige energie gekost. We hebben een ontzettende gezellige middag met veel lol gehad. Gelukkig was het rustig, dus de mensen hadden niet zoveel last van die Hollanders. Maar het neemt veel tijd als je met 5 vrouwen en een man gaat winkelen. We moeten allemaal onze mening geven over een eventueel aan te schaffen kledingstuk.

Na de Outlet moest er nog gewinkeld worden bij de Walmart. En om dan met 4 karretjes gelijktijdig bij de kassa te komen is een groot probleem daar alle vier karretjes een andere kant op gaan. Uiteindelijk waren we om half acht thuis.

Hans, één van de mannen die was thuisgebleven, had zich vandaag opgeworpen als ‘de kok van de dag’. Een overheerlijke maaltijd voor de hele groep stond klaar. We mochten allemaal in de motorhome van Hans en Hinke komen dineren met een eigen meegebracht bord, bestek en de drankjes.

Het was een heerlijke dag met veel lol.

Vandaag hebben Syl, Wil, Hans, Hinke, Clemens en ik een trail gelopen. The Brown Mountain op. Een mooie trail, waar je tussen de cactussen loopt. Wil maakte nog een val in een cactus. Eerst mocht Syl naalden plukken. Gelukkig had hij daar een tangetje voor. Toen mocht Clemens plukken. Maar uiteindelijk moest toch de broek naar beneden en is Hinke verder gegaan tot ze er allemaal uit waren.

Ook al zit je dagen met dezelfde mensen, je blijft praten en lachen, berg op en dan gelukkig ook weer berg af, wat makkelijker gaat.

Een gezamenlijk ontbijt is waar we de dag mee starten. Yvon en Syl zijn druk bezig met spek, worstjes en eieren. Een lekkere smoothie erbij. Een goede en gezellige start van de dag. Daarna mag ik met Syl op de ATV water gaan halen. Een hele nieuwe leuke ervaring. Een dag waarbij iedereen kon gaan doen wat hij wilde. Maar wat gebeurt er, we blijven gewoon de hele dag zitten kletsen, drinken en eten.

In de loop van de dag komen Joop en Ine binnen en dan is de club compleet. Na het diner wordt het kampvuur aangemaakt en verrast Hinke ons met marshmallows. Die moeten verhit worden. Bij gebrek aan de goede stokken maakt Hans van takken en een tentharing het goede werktuig om de mallow te verhitten. Als deze bijna smelt wordt een ‘sandwich’ gemaakt van een koekje - stukje chocola – mallow - koekje en dan hup in de mond.

Het is een dag met een zonnig randje geweest.

Vandaag naar Mission San Xanvier del Bac, een kerk van vòòr 1800. Het interieur is overwegend van hout. Toen we aankwamen begon net een tour, waar we bij konden aansluiten. Je hoort dan toch meer van onder meer de geschiedenis en achtergrond. Van ver komen regelmatig bedevaartganger naar deze kerk.

Na de Mission hebben we boodschappen gedaan en daarna op pad naar Picture Rocks, even ten noorden van Tucson. Dit weekend hebben we daar een reünie van de Amerika-gangers. Een (Nederlands) echtpaar, Yvon en Syl, hebben hier een vaste plaats, waar wij allemaal op bezoek kunnen komen met onze campers. Vandaag zijn we met 7 mensen en morgen komt er nog een echtpaar bij. We kunnen lekker buiten zitten en ondanks de harde wind kunnen we buiten eten. Het is een gezellig samen zijn.

In deze omgeving zie je veel saguaro-cactussen. Velen zijn 2 of 3x de lengte van een mens.

Begonnen in het mijnstadje Bisbee. Er is nog een grote mine pit te bezichtigen. Ik heb een foto gemaakt met de uitleg van de kleuren die je in een berg tegenkomt. Even het plaatsje ingelopen.

Van Bisbee naar het westernstadje Tombstone. Een gezellig stadje, vandaag vrij rustig. Enkele straten zijn voor auto’s afgesloten. Eindelijk een aardig idee hoe het er vroeger moet hebben uitgezien (zonder het blik). Als je met een dame in een winkeltje aan de praat komt, vertelt ze dat het de weekends altijd schrikbarend druk is. En dat het een verademing is als het ook eens rustig is. Er lopen ‘echte’ cowboys rond. Op verschillende plaatsen worden er ‘schietpartijen’ opgevoerd.

Clemens heeft een overnachtingsplaats bij een Casino in Tucson gevonden. Tegen vijf uur zijn we daar. Er is een hele parkeerplaats alleen voor RV’s en trucks. Er rijdt een dame rond in een golfkarretje, die ons naar het casino brengt. We willen maar eens mee gaan doen met het Buffet. Als we de kassadame bij het buffet vertellen dat we hier voor de eerste keer zijn, zegt ze: “Ga je even registreren, dan kun je gratis eten.” Dat is niet tegen dovemansoren gezegd. Wij hebben ons een pas laten aanmeten, kregen beiden een voucher voor een gratis buffet en ieder $10,-- speeltegoed. We hebben ons met een volle buik en $35,-- gewonnen geld terug laten brengen naar onze Sunseeker.

Vandaag een mooie trail gelopen in het Chiricahua Nat’l Park. De film in het Visistor Center begon met ’25 miljoen jaar geleden….’. En dan beginnen wij al te lachen. Veel parken zijn miljoenen jaren geleden ontstaan vanuit een vulkaanuitbarsting of een grote zee. En daar lopen wij, als kleine wezens dan doorheen. Alhoewel we het gevoel hadden dat er vandaag duizenden dwergen naar ons stonden te kijken. Het is weer een heel apart park. De moeite waarde om daar een stukje voor te rijden. We hadden weer blauwe lucht met zon. Wat de wereld toch altijd nog een stuk mooier maakt.

De dag van vandaag begint met regen en onweer. Maar we hebben een huishoudelijke taak vandaag: in Silver City naar de laundry. We komen bij een laundry met wifi. Dat is altijd erg prettig. Dan hoef je daarna niet naar de bibliotheek. In de laundry zitten twee dames met schoonmaakmiddelen en borsteltjes de machines schoon te maken. Ik ben nog nooit in al die jaren dat we hier nu rondrijden een laundry tegengekomen met zulke schone machines. Gewoon een feest om daar je was in te stoppen.

Als de was klaar is, willen we Silver City in. Maar het weer laat dat niet toe. Dan besluiten we verder westwaarts te gaan, op weg naar Willcox. Een mooie weg als de regen ophoudt. We komen zelfs nog sneeuw tegen. We zijn vandaag de grens overgegaan naar Arizona, via de I-10, een grote interstate, die loopt van oost naar west. Hier gelijk erg veel vrachtverkeer. Arizona zit in de Pacific Time Zone, dus komt er weer een uur tijdsverschil met Nederland bij. Het is nu 9 uur verschil. Dit houden we de komende maanden.

We zijn de dag geëindigd met de zon.

We hebben van Las Cruces tot aan Silver City over 3 verschillende scenic byways gereden. In totaal 140 mijl. Heerlijk rustig aangereden. Dat kon omdat er bijna geen verkeer was. De foto’s laten zien hoe de wegen heten. Onderweg hadden we een pas van 8.228 feet (2.600m). Daar was het koud en konden we nog een klein puntje sneeuw zien.

Onderweg kwamen we een ghost town tegen, een voormalig mijndorpje. Uitleg staat op de foto. Vlak voor Silver City konden we vanaf een observatieplatform een enorme ‘open pit’-kopermijn bekijken.

Tussen Alamogordo en Las Cruces (New Mexico) ligt White Sands Nat’l Monument, spierwitte zandduinen. En geen zee in de buurt te vinden. De bergen in de buurt hebben gipslagen. Door de eeuwen heen komen deze vrij te liggen door erosie. Door water en wind worden de gipskristallen naar lagere delen afgevoerd. Door zon en wind verdwijnt het water en blijven de gipskristallen liggen. De kristallen worden vervolgens door de wind verplaatst, waardoor deze verbrokkelen. En dan blijven er zandkorrels over. Dit materiaal wordt ook gebruikt voor pleisterwerk, gipsplaten, maar ziet ook in voedsel. Een mens schijnt in een mensenleven ruim 10 kg hiervan via voedsel te eten.

Het is fascinerend om door dit landschap van wit zand te rijden en te lopen. Een zonnebril is geen overbodige luxe.

Na de lunch naar de White Sands Missile Range Museum. Hier worden al decennia lang proeven gedaan met raketten voor verschillende doeleinden. Het museum is helaas gesloten, maar het plein waar diverse raketten zijn opgesteld mogen we wel bezoeken.

Na vandaag bij de McD. de email te hebben gedaan, zijn we verder westwaarts getrokken. Onderweg komen we vaak boomgaarden tegen waar pecannoten groeien.

Op onze route komen we door Lincoln, een nietig dorpje maar met voor veel Amerikanen een bekend stuk historie: de Lincoln County War. Die was rond 1878. In Lincoln hadden reeds enkele jaren 3 mensen van Ierse afkomst een grote winkel waar alles te koop is. Er was weinig concurrentie, dus een winstgevende zaak. Toen een Engelse immigrant vlakbij een zelfde ‘allerhande’ winkel opende, ontstond een conflict. In die tijd werd er snel naar het geweer gegrepen en vielen er doden. Er was een sheriff, maar zijn gebied was zo groot als ongeveer 2x Nederland. Het ging van kwaad naar erger. Het soldatenregiment dat in de buurt was gelegerd, ging aan de zijde van de eerste eigenaren staan. Aan de zijde van de immigrant stond Billy the Kid, een jongen van nog geen 20 jaar en een grote groep cowboys. Billy werd geprezen voor zijn moed. Uiteindelijk heeft hij het moeten bekopen met z’n dood. In Amerika zijn veel boeken (m.n. stripboeken) over hem geschreven en zelfs meerdere films. Door alle verhalen, veelal geromantiseerd, wordt hij gezien als een held. Veel gebouwen uit die tijd staan er nog. Jaarlijks wordt Lincoln door zo’n 60.000 toeristen bezocht.

Vandaar door naar het Smokey Bear Historical Park in Capitan. Hier wordt het verhaal verteld over Smokey Bear. In 1950 was in de Capitan Mountains een grote brand. De brandweermannen vonden een jonge beer in een verbrande boom. Zij noemden hem Smokey Bear en werd na een aantal weken vervoerd naar een Dierentuin in Washington DC waar hij de rest van zijn leven mocht blijven. Smokey Bear werd een icoon toen het gebruikt werd in de promotie voor de preventie tegen bosbranden. Smokey Bear is 25 jaar geworden en begraven in Capitan Historical Park.

Smokey Bear komen we tegenwoordig nog steeds tegen langs de weg in bosgebieden. Hij geeft met een soort schild aan de mate van het bosbrandgevaar: ‘low’, ‘moderate’ en ‘high’. Wij weten nu het verhaal achter deze figuur.