Gisteren bij het Visitor Center in Big Bend werd ons verteld dat bij de trail die wij wilden lopen, de Santa Elena Canyon, weinig parkeerplaatsen zijn. Dan moeten wij vandaag dus vroeg uit bed, zijnde zes uur, want we moeten 60 mijl, ca. 100km door het park rijden om daar te komen. We vertrekken om 7.15 uur en oh mensen, wat is de natuur dan mooi met de opkomende zon achter ons.

Als we aankomen om 9.00 uur  staat er welgeteld één auto. De trail loopt diep een canyon in. Een hele mooie wandeling, met blauwe lucht, zon en 20 gr. Wat wil een mens nog meer. Met enkele van de weinige mensen onderweg een praatje gemaakt. Heel gezellig allemaal. Het park is bijzonder goed aangelegd, met goede wegen naar alle uitkijkpunten en trails. Alleen soms iets te weinig parkeergelegenheden. Maar wij hebben er totaal geen last mee gehad. Ook het aantal auto’s van vandaag, zondag, is minimaal. We hebben op de terugweg nog een aantal kleinere trails gelopen, waar we een aantal kleine dieren hebben gezien, waaronder een ring-tailed cat. De één na laatste foto’s is een hoge, voormalige waterval van onderen af gezien.

Al met al weer een schitterende dag. We hebben een camping 20 km buiten het park. Daar lekker onder de douche en de wasmachines waren vrij. Dus dat ook nog even gedaan. Dat geeft ons morgen een vrije maandag.

Vandaag in een zonovergoten Big Bend National Park een trail gelopen van 10 km. Dat is ook wel genoeg, want je moet altijd over een berg heen. En dat gaat dan over keien en losse stenen en steentjes. Maar we hebben genoten.

Foto grote vogel: roadrunner.

We zijn vandaag het Big Bend National Park ingereden. Het was een mooie rustige weg ernaar toe. Dit park ligt in de zuidwest hoek van Texas USA. Omdat het zo afgelegen ligt, is het er nooit druk. Niet te vergelijken met andere Nationale Parken.

De rivier de Rio Grande stroomt door dit park en is tevens de grens met Mexico.

We kunnen bijna door het water naar de overkant lopen. Het Grande kan bijna vervangen worden door Little. Deze rivier heeft ook erg in moeten leveren qua breedte. Ook hier valt erg weinig regen, geen sneeuw, dus weinig water.

We zien hier de eerste cactussen ook al in bloei staan. Inmiddels de eerste twee trails gelopen.

Vannacht stonden we in Del Rio bij Walmart. Deze Walmart had 8 overnachtingsplaatsen speciaal voor RV’s aangelegd. Wat ons in Texas op valt is dat bijna iedere Walmart free WiFi heeft. Dat komt ons goed van pas.

We hadden vandaag een afstand van 172 mijl, zijnde 273 km. te rijden. Dat vinden wij meer dan genoeg. Meestal is er ook nog wel een activiteit op een dag. Dat was vandaag de stop bij Judge Roy Bean Visitor Center. Roy Bean was eigenaar van een saloon in een klein plaatsje, dat hij vernoemde naar een (voor hem) favoriete actrice Lilly Langtry. Hij werd aangesteld als ‘justice of the peace’ en sprak recht vanuit zijn saloon. Hij beschikte over de wetboeken, maar hanteerde ze zelden. Hij sprak recht naar eigen bevinding. Regelmatig werd de verdachte veroordeeld tot het geven van een ‘rondje’ (of meerdere). Rondom Visitor Center was een mooie cactustuin aangelegd en zagen we voor dit jaar de eerste bloeiende cactussen.

De weg loopt dicht langs de Mexicaanse grens. Onderweg was de weg afgezet en werden we naar een controlepost geleid. Na enkele vragen en nadat de hond wat had rondgesnuffeld, mochten we doorrijden.

Het was een mooie, zeer rustige weg die we gereden hebben. We hebben over de 172 mijl misschien 100 auto’s en vrachtauto’s gezien. En 15 fietsers. Dat maakt het rijden in Amerika zo heerlijk. We zijn nog ongeveer 50 mijl van Big Bend National Park. Daar hebben we 2 nachten gereserveerd en zijn we verstoken van alle contact met de wereld.

Zondagavond zijn we weer te bereiken via internet. Een gezellig weekend allemaal.

Het was druilerig weer toen we opstonden. Dat hebben we nog niet eerder dit jaar meegemaakt. Goed voor ’t frisse groen.

Nadat we gedumpt en propane hebben bijgetankt zijn we verder westwaarts getrokken, richting Big Bend Nat’l Park. Ongeveer 400 mijlen (600km) waar we een kleine 3 dagen over doen.

Onderweg lunchen we op een rest area. Als we stoppen komen de koeien een kijkje nemen. Een paar foto’s van onderweg. Op de begraafplaatsen staan altijd veel plastic bloemetjes, toch een vrolijk gezicht. En makkelijk, ze hebben geen water nodig.

Onze eerste overnachtingsplaats is Del Rio aan de Mexicaanse grens. In het oude centrum is niet veel interessants, buiten het Courthouse van de County en de 4 verschillende kerken op 100m2. Als de zon er in de middag eenmaal doorkomt, doet die dat ook goed. Inmiddels is het ca 35gr.C.

Je kunt hier goed merken dat je 3 mijl van de grens afzit. Je hoort alleen maar Spaans.

We hadden het centrum San Antonio nog niet helemaal gezien. Dus nog een keer met de bus er heen. Na de koffie een winkelcentrum ingelopen, waar ook een deel van de Riverwalk doorheen loopt.

Na de lunch een aangrenzende wijk King William District ingelopen met grote huizen, die tussen 1870 en 1900 zijn gebouwd. We waanden ons in Wassenaar. Je kijkt je ogen uit. En deze huizen worden normaal bewoond. Geen kantoren of kamerverhuur (wat het bij ons vaak wordt) van gemaakt. Bij een huis staat zelfs een bordje dat dit huis in 1884 niet duurder mocht worden dan $ 6.000,--.

Vandaag de Stockyard in San Antonio bezocht. We dachten nog enkele leuke plaatjes met Longhorns te kunnen schieten. Toen we er met de bus aankwamen, zag het er erg stil uit. Geen koe te bekennen. Dan maar even vragen op een kantoor. Blijkt dat op de Union Stockyard sinds 2002 geen koeien meer worden verhandeld. Het boekje waar we dit uit hadden gehaald was wel een beetje verouderd.

Met de volgende bus door naar downtown. De Alamo is hét gebouw dat de vrijheidstrijd van Texas symboliseert. Rond 1820 vroeg de Amerikaanse overheid $1,25 per acre voor de grond. De Mexicaanse regering vroeg voor Texaanse grond (toen van Mexico) nog geen tiende. Amerikanen die boer wilden worden trokken daarom naar Texas. Onder de Amerikaanse Texanen groeide langzamerhand het gevoel van onafhankelijkheid ten opzichte van Mexico. Daaruit ontstond de vrijheidstrijd. In 1836 werd die beslist in het voordeel van de Amerikanen en werd toenadering tot Amerika gezocht. Rond 1845 kwam Texas bij USA.

San Antonio is een erg gezellige stad. Voor een belangrijk deel komt dat door de Riverwalk. In 1921 stroomde de rivier die door San Antonio loopt over. Er waren 50 doden. Een architect maakte een plan waardoor het water meer ruimte kreeg. Het water kon door een kanalenstelsel onder de stad door lopen. Dit is later uitgebreid zodat je langs de kanalen kan lopen. Al gauw zag men hierbij mogelijkheden voor horeca. Nu is de Riverwalk een aan eenschakeling van terrassen en hotels.

We hadden er weer mooi weer bij: zon, wolken en ongeveer 25 gr. We hebben ons vandaag weer met de bus verplaatst. Een dagkaart voor $ 2,75. Heerlijke prijzen.

Voordat we naar San Antonio zouden rijden, wilden we nog even door New Braunfels rijden. Maar voordat we ’t in de gaten hadden, had onze tomtom ons al de interstate opgestuurd. Voordat je daar weer van af bent, ben je alweer vele mijlen verder.

Dit betekende dat we al vroeg in San Antonio aankwamen. In het buitengebied zijn 4 Missions, nederzettingen die door Spaanse Franciscaner rond 1750 werden gesticht. Deze Franciscaners ’rukten’ samen met de Spaanse overheersers op naar het noorden vanuit Midden-Amerika. Drie ervan konden we ook binnen bezoeken na de mis. Bij de Witte Mission was de mis afgelopen en de pater deed de deur op slot, dus niet naar binnen. Het is Pasen,waardoor de kerken druk bezocht werden.

Het is genot om buiten te lopen, omdat het mooi weer is, maar er ook al een heleboel in bloei staat. Ik zal niet alle bloemetjes die ik gezien heb op de blog zetten.

Vandaag doorgereden naar San Marcos, waar een Tanger en een Prenium Outlet zijn. We hebben de laatste jaren niet zulke drukke Outlets gezien. Natuurlijk wel Paaszaterdag. Maar er stond geen enkel winkelpand leeg. Het waren ongeveer 300 winkels te samen. Een bloesje gescoord en 2 potjes kruiden. 

We zitten hier al vrij zuidelijk in Texas, richting Mexico. Dat is ook goed te merken. 80% van de klanten en het winkelpersoneel is van Mexicaanse afkomst. Je hoort bijna alleen Spaans praten om je heen.

We hebben nadien een bezoekje gebracht aan de bibliotheek. We stonden afgelopen nacht op een camping waar wifi zou zijn. Maar niets dus. Dat is altijd balen. Maar goed alles wat we moesten uitzoeken is weer gelukt.

We hadden weer prachtig weer en hebben een wandeling door een park gemaakt met bloemetjes en een schilpad !!

We wilden ook nog door het plaatsje Gruene, ook weer Duits. Het plaatsje is op bijna geen landkaart te vinden. We kwamen voor ’t dorp al in de file. Een foto met motoren laat zien hoe druk het daar is. De mensen staan in de rij om binnen te mogen gaan eten.

We zijn gelukkig zonder kleerscheuren uit het dorpje gekomen en zijn maar gauw doorgereden naar New Braunsfels. Hier staan we bij Walmart en daar heb ik maar zelf gekookt.

Vandaag weer een stukje van de Amerikaanse geschiedenis ingedoken. We hebben in Johnson City een bezoek gebracht aan het Johnson Nat’l Historical Park. Hier kun je het huis bezoeken waar ex-president Lyndon B. Johnson als kind heeft gewoond. In Johnson City woonden toendertijd 250 mensen zonder stromend water, zonder elektriciteit. Een gids leid je door het relatief kleine huis. In het visitor center is allerlei informatie over hem en zijn vrouw (Lady Bird) te vinden.

Een kleine 20 km verderop ligt de ranch waar hij tijdens zijn regeerperiode (1963 (na JF Kennedy) -1968) ongeveer een kwart van de tijd heeft doorgebracht, grotendeels in overleg met mensen die werden ingevlogen. De Air Force One kon niet landen op de landingsbaan van de ranch. Dan vloog de President naar Austin of San Antonio en van daaruit  met de Air Force “One-Half” naar de Ranch.

Leuk om in het leven van een president te kijken. Hij was een harde werker, een familieman, maar hij eiste veel van zijn medewerkers.  Zelf werkte hij 16 tot soms 20 uur per dag. Hij had drie televisies naast elkaar staan om geen nieuws te missen, in alle kamers een telefoon, er hing er zelfs eentje aan de eettafelpoot. We mochten helaas geen foto’s maken van de binnenkant, maar een foto van de voorkant van het huis geeft enige indruk.

Afgelopen nacht een fikse onweersbui over ons heen gehad.

Vandaag zijn we met de camper naar het Texas Military Force Museum gereden. Daar werden we ontvangen door een veteraan. Omdat wij geen van beiden in het leger hebben gediend, werden we eerst ‘aangekleed’.  Een groot aantal voertuigen waren tentoongesteld. Verder waren er displays en films over de diverse  oorlogen waarin USA heeft gestreden. Eerst intern (tegen de Mexicanen en de Burgeroorlog) en daarna buiten Amerika (WO I,WO II, Korea etc.). In het gesprek met de veteraan gaf hij aan overtuigd te zijn van de noodzaak van de betrokkenheid van Amerika in de vele oorlogen. Hij geloofde ook dat door het mogen dragen van vuurwapens Amerika veiliger is. En dat er daarom in Texas, waar dus iedereen een wapen getoond mag dragen, minder aanslagen zijn. Hij liet tevens weten op wie hij komend najaar zou stemmen. Dat kun je dus wel raden.

Vanuit het Mount Bonnell Park hadden we een mooi uit zicht op de skyline van Austen en aan de andere zijde uitzicht op de Colorado River en de grote huizen die daaraan liggen. We hebben daar lekker gewandeld in de zon met blauwe lucht. Na de lunch naar de Zilker Botanical Garden. We moesten beiden wel $1,-- betalen; tja 65+ nu hè. Er staat al veel in bloei en dat is toch leuk als je al zo vroeg in het jaar begint. Dan duurt de lente veel langer voor je gevoel. Toen nog even door naar het Austin Nature & Science Center (onderzoekmuseum voor kinderen). Veel van de dieren zijn daar terecht gekomen omdat ze  om een reden niet meer in de vrije natuur kunnen overleven. Wel een beetje triest dat veel dieren in veel te kleine hokken zitten. Heb daar alleen een foto van een leuk skeletje gemaakt.

Inmiddels Austin alweer verlaten.

Gisteren hadden we een Walmart met uitzicht op de koeien, heel landelijk. Leuk om naar te kijken. Vandaag staan we langs een drukke snelweg. Even wat anders.

Van daaruit zijn we met de bus naar Austin. De hoofdstad van Texas. Een bezoek aan The State House is dan altijd een vast gegeven. We hebben er weer mooi weer bij. Toen we zo door Austin liepen, hadden we niet het gevoel, dat het een mooie gezellige stad was. Het was eigenlijk een bouwput. Alle laagbouw wordt blijkbaar opgekocht en daar komen hoge appartementgebouwen voor in de plaats. En de laagbouw die er staat zijn  voornamelijk cafe’s, die ’s avonds open zijn en van de buitenkant erg verwaarloosd uitzien.

In The State House, dat op The Capitol in Washington lijkt, gaan we mee met een tour. Je hoort dan wat meer van de geschiedenis van Texas. Oud-president George Bush jr. is gouverneur van Texas geweest.

In de St.Mary’s Cathedral kwamen we binnen en daar stonden de mensen (ook jonge) in de rij om te kunnen biechten. Dit heeft alles te maken met de Pasen, komend weekend.

De vlaggen op overheidsgebouwen in Austin hingen halfstok. Ik vraag dan altijd waarom dit is. Vandaag hangen ze halfstok in verband met de verschrikkelijke aanslagen in Brussel. Dan krijg ik toch weer het gevoel dat we moeten genieten van alle dagen.

We zijn vandaag weer niet erg hard opgeschoten. Als je Walmarts met wifi hebt, blijf je toch langer hangen. Daarbij was het ook nog eens zondag, dus dan mogen we uitslapen. Een paar boodschappen bij omliggende winkels. Weer een goede aanbieding gescoord. De varkenslapjes waren bij de Albertson 3 pakjes halen één betalen. Maar zei de dame aan de kassa, we mochten 3 pakjes gratis meenemen. Dit waren dus 4 pakjes ter waarde van $37,-- waar we $9,57 voor betaald hebben.

Vannacht een mooi plekje achter de Walmart in Cleburne gekregen. We hadden weer een nacht met nachtvorst. Toen ik vanochtend opstond was het buiten 0 graden en binnen 3 graden. Maar we hebben een goede deken, dus geen last van kou, maar wel gelijk de kachel aan.

Op weg naar Austin komen we door een klein plaatsje: Meridian. Van afstand zien we een groot gebouw hoog boven de rest van ’t dorp uitsteken. Dit vraagt om nader onderzoek. Als we voor het gebouw staan, worden we direct uitgenodigd in het gebouw een kijkje te nemen. Een vriendelijke dame komt ons tegemoet met de (standaard) vraag: ‘Where are you from?’ En natuurlijk kent ze iemand die ook uit The Netherlands komt. Ze is graag bereid ons een rondleiding door The Courthouse of Bosque County te geven. Het gebouw uit ca. 1880 is in 2007 geheel gerestaureerd. Van een deel van de voormalige kluis is een lift gemaakt. Om in de herentoilet te komen moet je eerst door de kluisdeur. De rechtszaal kunnen we helaas niet bezoeken, omdat daar nu een zitting is. Maar ze heeft wel een foto, maar dan moeten we even meelopen naar haar kantoor. We komen een straat verder in het archiefgebouw van the county. Ze laat ons van alles zien en vertelt allerlei verhalen over the county en de bevolking. Het was een gezellig uitstapje op onze trip.

In Hamilton, het volgende plaatsje, een ander county, wordt het centrale plein weer opgesierd met The Courthouse of Hamilton County. Een man die net binnenstapt begint met ons een gezellig praatje en vertelt hoe prettig wonen het is in zijn county. Alleen maar vriendelijke mensen zegt hij en erg religieus. Bij binnenkomst in dit dorp al eerst 5 kerken op een rij met allemaal dezelfde Onze Lieve Heer, maar toch met een andere benadering. Althans dat denk ik.

Hoewel fris, de lucht is vandaag weer blauw. Met de bus gaan we naar de Stockyard van Fort Worth. Vroeger brachten de Texaanse cowboys de koeien naar Fort Worth. Deze stad lag aan een belangrijke spoorlijn naar de grote steden in het oosten. Zo’n verzamelplaats bracht veel geld en daarmee ook vertier. Nu is er nog een lange straat met saloons. Elke dag wordt een groep typische Texaanse Longhorn-koeien door cowboys door de straat gedreven. Een hele attractie voor de vele bezoekers van de Stockyard.

‘s Middags met de bus naar het citycenter. Hier is geen ‘normale’ winkel te vinden. Alleen hotels, kantoren en het uitgaansdistrict. Het bijzondere van dit stadscentrum is de mooie combinatie van oude en moderne gebouwen. We hebben er met veel plezier doorheen gewandeld. Het viel ons op dat het er zo schoon was.

We kwamen ook langs het Convention Center, waar op dat moment de jeugdkampioenschappen Taekwondo van Texas werden gehouden. Even op de tribune zitten kijken naar wel heel fanatieke jeugd.

Zo, dit was me het dagje wel. We wilden naar Dallas voor het 6 th Floor Museum. Dit is gelegen in het gebouw, waaruit Lee Oswald President Kennedy heeft neergeschoten. Althans zo gaat het verhaal. Er is nog steeds twijfel.

Voor we daar waren moesten we van de Walmart naar een mall rijden om daar de kar te parkeren. Een afstand van 35 mijl. Dallas is een stad met heel veel fly-overs, ontzettend veel files en veel tolwegen. Nou vragen wij aan onze Las (tomtom) altijd om de weg zonder tolwegen. Maar onze Las blijkt de wegen niet allemaal goed te kennen en wij snappen haar natuurlijk ook niet altijd goed. Nou moeten we dus uitgaan zoeken hoe we de tol moeten betalen, want daar kwamen we op terecht en geen tolhuisje. In 2016 gaat alles ‘elektronisch’. We waren bijna op de plaats van bestemming toen het fout ging. En dan ben je zo weer 15 mijl verder. Maar uiteindelijk toch op de door ons uitgezochte parkeerplaats waar we de bus downtown konden nemen.

Dan sta je voor het Kennedy Memorial, loop je Dealey Plaza en Elm street in en kijk je naar het gebouw van waaruit Lee Oswald schoot (rechtsboven in gebouw, wit papier), loop je door het gebouw van waaruit is geschoten, zie je films, sta je op straat voor het simpel aangebrachte kruisje: hier is hij neergeschoten, en dan heb je alleen maar kippenvel.

Het is toch iets wat geweldig veel indruk heeft gemaakt. Ook op ons. Wij waren 12/13 jaar oud. Clemens was thuis en ik was sinterklaasgedichten aan het maken. En bij ons thuis hadden we toen der tijd nog geen tv en toch ken je als 12-jarige president Kennedy en zijn vrouw Jacky. Je vergeet ‘t nooit meer. We zijn blij dat we dit ook hebben kunnen zien. Een interessant museum en dito omgeving.

Maar nu we het gezien hebben, weten we dat we nooit meer naar Dallas gaan. En dat heeft alles te maken met het verkeer.

Afgelopen nacht de eerste regen met onweersbuien gehad. We rijden zo rustig dat we  ruim twee dagen rijden over 230 mijl. En dat bevalt prima. Vandaag nog het Chickasaw Nat’l Recr. Area bezocht met een zowaar Little Niagra Falls. Nou, die was inderdaad erg klein. Maar wel lekker om daar even te wandelen.

We staan nu nog 35 mijl van Dallas af. Onderweg konden we zien dat hier de afgelopen dagen veel regen is gevallen. Morgen rijden we naar een mall waar we kunnen parkeren en een bus nemen naar het centrum van Dallas. We gaan The 6th Floor Museum bezoeken. Dat is in het gebouw van waaruit op President Kennedy is beschoten.

Vanochtend met een lach en een traantje afscheid van elkaar genomen. We zeggen dan: “tot de volgende keer”, niet wetende wanneer dat zal zijn en waar dat zal zijn.

Ons eerste ritje richting Dallas ging weer onder een blauwe lucht en stralende zon.

De Walmart-manager verwelkomde Clemens met een hand, zeggende dat we van harte welkom zijn. Hij wees zelfs een mooi plekje aan waar we mogen staan.

De dagen vliegen voorbij, dat is altijd als we het gezellig hebben. Zondag gebruncht met de hele familie in Oklahoma City.

We hebben mogen oppassen op het achterkleinkind van Atty. Even heerlijk knuffelen met zo’n klein ding.

Maandagmiddag naar de Outlet Mall van Oklahoma City, schitterend weer, leuk shoppen en een heerlijk terrasje nadien.

We zitten iedere avond te rummycub(ben).

Vandaag uit eten als afscheid. Morgen is het alweer voorbij.

Atty, het was weer heerlijk om bij je te mogen logeren. We hopen dat er een tijd komt dat we het aan je terug kunnen geven bij ons thuis.

Morgen rijden we op ons gemak richting Dallas. Het plan om naar New Orleans te gaan, hebben we laten varen. Het weer is daar te slecht, met veel overstromingen op de weg naar en door Louisiana.

Terwijl Clemens zich heerlijk kan uitleven op het schoonmaken van de camper, zijn Atty en ik naar Yukon winkelen. We hebben nog leuke kleding kunnen scoren met 80% korting, dus een tas vol voor weinig geld.

Het was bekend dat het boek van Marieke vanaf maart ook verkocht zou worden door Target.

En inderdaad daar stond het op de plank. Het wordt ook door Barnes en Nobles verkocht, maar die is in Oklahoma City.

Vandaag van Walmart Pratt (Kansas) vertrokken naar El Reno (Oklahoma).

De rit was ongeveer 230 mijl. We kwamen onze eerste bloesembomen en jonge blaadjes aan de bomen tegen. Onderweg werden we ingehaald door de 'Back to the Future'-auto. We hebben een stop gemaakt in Alva, een plaatsje met vele murals (muurschilderingen) wat ons een wandeling in de zon bracht.

Vandaar kwamen we door een natuurgebied met Red Rocks. Daar onze lunch gebruikt en een kleine wandeling gemaakt. Voor ons een verrassing omdat we van Oklahoma alleen het vlakke deel kennen.

Nicht Atty stond ons al op te wachten. De kar past precies op de driveway. Er wachten ons een paar gezellige dagen. We hebben er zin in.