We zijn nu onze 2e dag aan de kust: met een strand waar we quasi alleen zijn, met wat Birmaanse mensen, een paar niet thuis te brengen oostblokkers denken we en hier en daar wat Duitsers....
Een wit strand afgeboord met palmbomen en een parelheldere zee...een verborgen regio van dit land.
Het is laagseizoen en koel voor de Birmanen. Voor ons is het warm genoeg...30 graden om 19u 's avonds...
Ik heb voor de eerste keer in mijn leven op 22 november gezwommen in een warme zee.
Na twee dagen luieren gaan we morgen nog voor een boottocht naar een paar verder gelegen eilanden.
Misschien moeten we de raad van velen volgen en hier nog wat blijven....Myanmar is een veilig land, zonder terreur...vriendelijke mensen, mooie landschappen en heel veel mooie zaken te bezichtigen..
Het staat overal aangekondigd als een van de hoogtepunten van Myanmar...de gouden rots in het zuiden van het land.
De rots is van goud, er hangt een heel verhaal (mythe) aan vast...in ieder geval een van de meest heilige plaatsen van het land.
Maar de rots staat in het gebergte, op 1000 meter hoogte in zeer onherbergzaam gebied, waar men een weg aangelegd heeft, met allemaal haarspeldbochten met daar bovenop telkens een zeer groot hoogteverschil om te overbruggen.
Je kan er behalve te voet ( en dat is dan een dag stappen) alleen maar met vrachtbusjes geraken, met achterin een aantal bankjes erop waar 6 mensen op moeten per bank. Het resultaat is een open sardienendoos, die naar boven gereden wordt. Het voelt aan als een rollercoaster, een indrukwekkende rit, waarbij je alle vertrouwen moet hebben in de chauffeur en zijn truck....je betaalt 3 dollar voor het vervoer...levensverzekering inbegrepen!
Boven aan de rots krioelt het van het volk. De mensen komen hier van overal uit het land naartoe, en kamperen er in de buurt van de rots. Er zijn weinig hotels boven en die, die er zijn, zijn voor de doorsnee pelgrim te duur.
Buitenlanders moeten betalen om tot boven te geraken, en krijgen een plakkaat rond de nek....is beter dan een stempel op ons voorhoofd, maar toch...
Wij staan op het hele zaakje een beetje te kijken...hebben weinig ervaring met bedevaarten, en zeker niet met boeddhistische.
Morgen zijn we de ganse dag onderweg voor een rit naar de kust. Dat wordt onze laatste stop voor we terug keren naar Yangon en huiswaarts.
We zijn vandaag vertrokken richting zuiden, met een tussenstop in Pindaja waar in een grot meer dan 8000 boedhabeelden staan...en er komen er nog altijd bij.
De eerste zijn eeuwen geleden gezet, de meesten zijn evenwel zeer recent, en worden betaald door pelgrims, maar ook door firma's. Hoe groter de gift, hoe groter het boedhabeeld...de naam van de schenker staat bij het beeld.
Myanmar verbaast telkens weer door zijn investeringen in religie. Mensen en bedrijven investeren in beelden, de donatieboxen steken vol geld en wie naar de tempel komt geeft regelmatig 1 dollar uit ( en dat is voor iemand van dit land veel geld) aan bladgoud om op de boedha te strijken....
Aan de buitenkant van de grot staat een reuzegroot boedhabeeld. Als dat ook gesponsord is, zal het wel van een grote multinational komen!
De weg ernaar toe leidde langs idyllische landbouwgebieden van het land, waar net als elders alles met de hand bewerkt wordt....
Om te slapen zijn we doorgereden naar Kalaw...een provinciestadje dat vooral de uitvalbasis is voor de trekkers naar het Inle-meer. Kalaw ligt op een hoogte, heeft een fris klimaat, het is hier 's avonds amper 16 graden....
Een lange dag vandaag. Om 6u30 vertrokken naar de kade waar we een boot namen voor een dagtocht op het Inle-meer. De bootsman is een vriendelijke man, maar chikt de ganse dag de plaatselijke pruimtabak, waardoor hij een verschrikkellijk lelijk gebit gekregen heeft...niet om aan te zien. De boot is een grote prauw, waarop ze voor toeristen een laag stoeltje voorzien....toch een beetje comfortabel.
Het meer is gigantisch groot, van het noorden naar het zuiden is het drie uur varen. We hebben dus maar een stukje gedaan. Vissers vissen op een wel zeer speciale manier...een soort stelt in het water, waarop ze hun voet zetten, zorgt voor de roeiende beweging.
Dorpen waar men verschillende ambachten demonstreert, pagodes, kloosters, drijvende tuinen enz.....onder een mooie zon, allemaal even mooi...
In een van de pagodes was een boedhistisch feest aan de gang. Honderden monniken gingen in processie achter een boedhabeeld en kregen van de omstanders rijst in hun kommetje. Diezelfde rijst gaat een paar meter verder in grote zakken, klaar voor het klooster. Zo wordt een voorraad aangelegd....Het hele gebeuren heeft een groot Scherpenheuvelgehalte. Bijzonder is wel dat de kraampjes die er anders staan met religieuze souvenirs, plaats gemaakt hadden voor de mensen die er van heinde en verre kwamen kamperen...slaapmatjes en kookvuurtjes incluis.
In het naar huis varen, zijn we een paar keer vastgelopen op een zandbank. Voor ons bootsman een hele onderneming om de boot weer los te krijgen....maar met veel spierkracht en geduld is dat dan toch gelukt.
Kakku de regio van de minderheden, hun ossenverkoop en hun stenen woud van pagodes
Kakku ligt 3 uur rijden ven het Inle-meer. Deze regio is nog niet zolang toegankelijk. Een aantal jaren geleden waren er nog gevechten. Nu is alles rust en vree.
We moeten ons inschrijven bij het regiobureau en krijgen een gids mee...een jonge studente van 21 jaar, die behoorlijk Engels spreekt. Zij vertelt languit over haar regio en zichzelf.
Wie hier naar de universiteit wil gaan, kan dat....alleen, de universiteit beslist welke richting je moet studeren,
Onze gids moest zoologie studeren...wat haar bitter weinig interesseerde!
We komen door een landschap....een levend tafereel uit de schilderijen van Breugel....dorsen doen ze hier met de hand, maïs oogsten ook....een landbouwmachine is hier nergens te bespeuren.
Hoe dichter we bij Kakku komen, hoe slechter de weg wordt. Men is er aan aan het werken, maar op sommige stukken moeten we uitstappen om vooruit te kunnen....op een plaats kunnen we helemaal niet meer door, wegens de werken. De geïmproviseerde omleiding loopt door de aanpalende weide!
Onderweg komen we een ossenmarkt tegen. Boeren staan er hun dieren te verkopen. Doet wat denken aan de jaarmarkttaferelen bij ons.
Maar de rit was de moeite waard...Kakku heeft een stenen woud van meer dan 2400 pagodes. Een Indische missionaris heeft ze laten bouwen. Onze gids vertelt ons alles wat we moeten weten, honderduit.
Een leuke dag in ieder geval...ik weet wel niet of de chauffeur hetzelfde denkt!
Gisteren zijn we na een lange rit door berglandschap = 40 km per uur - aangekomen in Njaungshwe, een stadje aan het Inle meer.
Het is hier wat frisser dan in Mandalay, maar we halen hier toch nog met gemak meer dan 30 graden...Voor de plaatselijke bevolking is het hier winter. Op de markt verkoopt men flanellen pyjama's en warme truien! Warmtegevoel is toch wel heel persoonlijk.
Deze voormiddag zijn we naar de plaatselijke markt gegaan, waar lokale mensen hun waar aan de man brengen - voor ons tegen redelijke prijzen- ons souvenirsgeld is er ver door!
Daarna nog eens een mooi klooster gedaan...onze chauffeur vertelde dat hij heel blij zou zijn, moest zijn zoon monnik worden. Zijn zoon die nu 11 is, moet binnen een paar jaar voor minstens 3 dagen naar het klooster. Hij moet er die dagen gaan wonen en net als alle anderen drie dagen gaan bedelen voor eten...( een eerste inwijding?)
Als hij dan zou besluiten om monnik te blijven, gaan zijn ouders daar heel blij mee zijn. Monniken hebben hier zowat de hoogste status....zoals bij ons meer dan 50 jaar geleden.
Njaungshwe is een klein stadje met relatief kleine straten, waar vanalles rond rijdt: de boeren met kleine tractors, toeristen op fietsen en brommers, open pick-up, auto's en bussen. En ook zware vrachtwagens....die geraken wel eens in de problemen in straten waar teveel brommers of fietsen geparkeerd staan. Geen nood...de chauffeur blijft staan, laat zijn vrachtwagen achter en begint brommers en fietsen weg te zetten tot hij door kan...achter hem staat een wachtende rij auto's braaf te wachten...geduldige aziaten moet ik zeggen! De trucker die dat bij ons doet riskeert zijn leven.
Amarapura ligt even buiten Mandalay, aan een meer. Over dat meer ligt een brug van iets meer dan een kilometer lang, die twee oevers verbindt. Ze is gemaakt van houten planken en palen, zonder vaste reling...een kramakkelige constructie, die geen enkele veiligheidsnorm doorstaat...maar wel zeer idyllisch, onder een stralende zon. Bij ons wordt zo'n constructie afgebroken of minstens beveiligd...hier loopt er een massa volk op, toeristen en lokale mensen. Eenmaal je de krakende planken niet meer hoort is het zelfs een leuke ervaring...
In het meer staan mensen tot aan hun oksel in het water om te vissen...
Amarapura heeft verder nog een zeer mooie witte pagode, die in de zon lijkt op een meringuetaart of piece-montee met vele verdiepingen...
We kwamen er een groepje vrijwilligers tegen die geld inzamelden voor goede doelen. Een olifantje uitgebeeld door twee mensen, danst door de straat. Toeschouwers hangen geld vast aan de slurf...eens een andere manier van fundraising...
We hebben de dag afgesloten in een gesloten markt in Mandalay...volgens ons de plaats waar de groothandelaars hun waren aan de man brengen...een hectische en chaotische toestand. Leuk om eens te zien, maar zeker niet goed voor claustrofobe mensen.
De vakantie schuift hier voorbij. Gisteren vanuit Bagan naar Mandalay....Voor de volgende stop van 3 dagen.
Over vrij goede wegen, met het laatste stuk zelfs over de expresweg.....een snelle verbinding tussen Yangon en het noorden van het land. 120km/uur kan je daar niet op rijden, maar 80/uur wel...dat scheelt al wat in tijd.
We zijn ergens over een brug gereden die zowel dienst doet als weg, als als spoorweg. Op de brug lopen ook de treinsporen. Auto's worden tegen gehouden als de trein door komt....er rijden hier niet zoveel treinen per dag!
Wegenwerken zijn volledig handwerk EN vrouwenwerk ...onder een blakende zon staat men asfalt te maken met een oude versleten ton.
Mandalay is een grote stad...de tweede grootste na Yangon.
Het koninklijk paleis ( van de koning die door de Britten verjaagd werd) is heel mooi en het houten klooster iets verder is nog indrukwekkender.
Het koninklijk paleis is het decor voor trouwreportages. Jonge mensen trouwen hier in heel "mooie maar afgeborstelde" klederdracht. De foto's zijn statiefoto's zoals we die bij ons 50 jaar geleden hadden. De fotograaf van dienst was er een met een fototoestel met indrukwekkende lenzen, veel instructies....wou zich duidelijk belangrijk voordoen. Het koppeltje heeft ook voor ons geposeerd...foto was sneller genomen.
In de namiddag zijn we voor de zonsondergang naar Mandalay Hill gereden en te voet terug gekomen. 1786 trappen naar beneden op blote voeten...want religieus terrein....alles went.
Ook daar een opvallende fotografe...een Aziatische met een drone...had veel beziens en zeker even indrukwekkend als de fotograaf van de trouwreportage.
Mandalay heeft een "bloks" stratenpatroon. Straten hebben geen namen maar wel nummers. Onze chauffeur is er alleszins niet goed mee vertrouwd, want de man is hopeloos verloren gereden, heeft 20 maal de weg moeten vragen...een uur gereden op een rit waar we 's morgens 15' over gedaan hebben....de pint nadien heeft nog eens zo goed gesmaakt.
Het heeft deze nacht heel hard geregend....nu de monniken stil waren, werden we wakker van de regen! Regen is hier stortvloed...maar was vandaag ook snel over...net genoeg om het stof te doen vallen.
Voor onze laatste dag hier hebben we een paar kloosters bezocht.
Het ene -wat in verval- volledig van hout, met gesculpteerde kapellen in het dak. Met joelende kinderen errond die hun tekeningen aan de man probeerden te brengen...vandaag hebben ze verkocht!
Het andere zeer bizar...een zeer afgelegen pagode, met daaronder een meditatieplaats. Uitgegraven holen in de grond waar monniken gaan mediteren. Stoffige gangen waar je in moet kruipen...toch wel een eigenaardige manier om "zen" te geraken.
Verder nog een paar mooie pagodes gezien. Aan iedere tempel staan kraampjes met souvenirs...vandaag toch wel een zeer opdringerige tegengekomen. Belgen die we tegenkwamen vertelden dat ze hun schoenen weg nam om ze nadien terug te kunnen geven in ruil voor de verkoop van souvenirs! Klantenbinding...op een zeer directe manier!
Morgen gaan we naar Mandelay....terug een dagje rijden. Benzine is hier duur en moet gemengd worden. Octaan 92 en 95 ... ze tanken hier een beetje van ''t een en een beetje van ''t ander.
Deze morgen om 4u50 uit ons bed gelicht door helse muziek. Bij nader inzien was het muziek van monniken die oproepen om giften te doen om in hun levensonderhoud te voorzien. Op zich een nobel doel...maar midden in de nacht en uren aan een stuk...het boeddhisme heeft zo ook zijn minder leuke kantjes.
Had ik het geweten, ik had gerust een gift willen doen om nog een paar uur langer te kunnen slapen...
We hebben vandaag een elektrische scooter gehuurd en zijn zo door het tempellandschap gereden. Op die manier zijn ook de kleinere, verder afgelegen tempels bereikbaar. Zo'n scooter is een aangename manier om rond te trekken. Gemakkelijk om mee te rijden, maken geen lawaai en vervuilen niet...een goed alternatief voor de ossenkarren die hier ook nog gebruikt worden om toeristen te vervoeren.
De Birmanen zeggen dat er nu al veel toeristen zijn, maar in vergelijking met andere toeristische trekpleisters elders in Azië, is het hier heeeel rustig...
Als ze hier de grote toeloop gaan krijgen, zullen ze andere manieren moeten bedenken om de zaak georganiseerd te krijgen...de charme zal er dan ook wel wat afgaan.
Tegen het einde van de namiddag, was de batterij van een van onze scooters leeg. Een telefoontje en een kwartier later stond de pechdienst er met een vervangscooter. Vab-vtb kan hier nog een punt aan zuigen....
Al bij al zijn de Birmaans mensen ongelooflijk vriendelijk en behulpzaam.
We zijn nu onze 2e dag aan de kust: met een strand waar we quasi alleen zijn, met wat Birmaanse mensen, een paar niet thuis te brengen oostblokkers denken we en hier en daar wat Duitsers....
Het staat overal aangekondigd als een van de hoogtepunten van Myanmar...de gouden rots in het zuiden van het land.
We zijn vandaag vertrokken richting zuiden, met een tussenstop in Pindaja waar in een grot meer dan 8000 boedhabeelden staan...en er komen er nog altijd bij.
Een lange dag vandaag. Om 6u30 vertrokken naar de kade waar we een boot namen voor een dagtocht op het Inle-meer. De bootsman is een vriendelijke man, maar chikt de ganse dag de plaatselijke pruimtabak, waardoor hij een verschrikkellijk lelijk gebit gekregen heeft...niet om aan te zien. De boot is een grote prauw, waarop ze voor toeristen een laag stoeltje voorzien....toch een beetje comfortabel.
Kakku ligt 3 uur rijden ven het Inle-meer. Deze regio is nog niet zolang toegankelijk. Een aantal jaren geleden waren er nog gevechten. Nu is alles rust en vree.
Amarapura ligt even buiten Mandalay, aan een meer. Over dat meer ligt een brug van iets meer dan een kilometer lang, die twee oevers verbindt. Ze is gemaakt van houten planken en palen, zonder vaste reling...een kramakkelige constructie, die geen enkele veiligheidsnorm doorstaat...maar wel zeer idyllisch, onder een stralende zon. Bij ons wordt zo'n constructie afgebroken of minstens beveiligd...hier loopt er een massa volk op, toeristen en lokale mensen. Eenmaal je de krakende planken niet meer hoort is het zelfs een leuke ervaring...
De vakantie schuift hier voorbij. Gisteren vanuit Bagan naar Mandalay....Voor de volgende stop van 3 dagen.
Het heeft deze nacht heel hard geregend....nu de monniken stil waren, werden we wakker van de regen! Regen is hier stortvloed...maar was vandaag ook snel over...net genoeg om het stof te doen vallen.
Deze morgen om 4u50 uit ons bed gelicht door helse muziek. Bij nader inzien was het muziek van monniken die oproepen om giften te doen om in hun levensonderhoud te voorzien. Op zich een nobel doel...maar midden in de nacht en uren aan een stuk...het boeddhisme heeft zo ook zijn minder leuke kantjes.
