Fairy tales are more than true; not because they tell us that dragons exist; but they tell us, they can bite
20-03-2013
#
Soms voelt het aan alsof dit best is,
Genoeg gebeurt en te weinig gezegt. De mooie woorden, het viel weg na een tijdje.
Alsof een tornado door mijn leven raaste, een spel tegen de tijd. Alles draaide om, jij, ik.. Alles wat we hadden of ooit hadden, het ging zo snel. Ik dacht, het word beter met de tijd, hij draait wel. Jij, je werd erger. Met de tijd, dan deed je dit, dan deed je dat? En wij? Waar zijn wij? Je zei al die tijd, ik hou nog van je, kom terug. Maar het was een ilussie, een vloek. Het was een nachtmerrie met jouw. Ik vraag me nog af waarom. Maar het was geen sprookje, er was geen prins meer. De fantasie was weg, alles leek plots niet meer zo betoverend. En dat was een inzicht, een einde. Van ons, wat wij hadden, ons twee.
Dalia en ik fantaseerde al over die nacht. Soms aanbad ik haar omdat ze er altijd voor me was. Voor mij ging zij boven alles. Ookal was ik soms stiekem jaloers op het leven dat zij leefde, ze leefde zonder enige vrees. Dalia haalde een fles tequila uit 'De lievelingsdrank voor mijn lievelings meisje.' Ze klonk een beetje aangeschoten, maar het was onze traditie om voordat we opstap gingen, samen shots te nemen. James de beste vriend van Dalia haalde ons op, voor de laatste keer controleerde ik mijn weerborstel, gelukkig zag deze er goed stijl uit. Dalia trok voor het laatst haar kleedje naar benden. James zag er goed uit, zijn wilde haren lagen voor een keer eens in de plooi. Hij maakte een paar complimetjes en reed ons naar de club. James was het soort jongen, waar ik op kon vallen maar hij was als familie voor me, ooit hadden we gekust, heel even, zo vergeten. Het zou te moeilijk voor onze vriendschap geweest zijn. Tenslote hate mijn ex hem om die kus. Hij wou zelfs onze vriendschap slopen. Maar James zal altijd blijven wat hij is. Mijn goede vriend. In Cerchio was het al druk, de tequila vloeide, en binnen de korste tijd was ik Dalia al weer kwijt. Even een check-up dacht ik bij mezelf. Toen plots een grote gespierde, zonnebank bruine jongen mijn aandacht trok, hij was zeker wel mijn type. Maar meer dan glimlachen kwam niet bij me op. Dalia sprong net uit de toilet, ze gibberde, trok aan me en frulde aan mijn haar. 'Er lopen hier hotties' waren de woorden die ze stotterend zei. Ik knikte en hoopte dat ze haar klauwen niet zou zetten in diegene die ik had opgemerkt. Meer drank was het volgende idee wat me tebinnen schoot. Ik hield van deze wereld, van de alcohol die deze wereld creerden. De wereld waarin mijn ex niet bestond. En als ik deze zou tegenkomen zou hij me zeker niet ten dans mogen vragen. Ik grinnikte bij de gedachte. Dalia en ik namen nog een paar shots voordat we ons op de dansvloer begaven. De muziek was geweldig. Tot dan ik weet niet wat er precies gebeurde, maar ik stuitte in elkaar. Opeens werd op gedragen, wanneer ik de grond terug vond, stond jij daar, zonnenbank bruin, bruine haren en ogen en bovenal gespierd. 'Het spijt me, van je teen' zijn gebid schitterde. Hoogstwaarschijnlijk ging het door de alcohol zo snel. Al snel mocht hij wel deze dans van me. Mijn benen raakte niet uitgeput, ik wilde mezelf helemaal aan hen geven en toen gebeurde het, ik keek naar hem en hij naar mij. Ik kreeg een fijn warm gevoel vanbinnen. Hij kwam steeds dichter en dichter. Een kus als gevolg van de alcohol en een onbekende hartstocht. Hij betoverde me, maar ik stelde weinig verwachtingen. Waarschijnlijk was hij net zo dronken als ik was. Dalia wierp over haar schouder een toestemde blik. Ik hield van het feit dat ze het me gunde, ik besefte dat er weinig vriendinnen mijn gevoelens zo konden begrijpen als zij deed. James keek vanaf de bar toe, ik kon zijn gevoelens moeilijk waarnemen. Omdat ik en James ooit, lang geleden een stelletje waren, was het misschien moeilijk voor hem. Maar langs de andere kant wist James dat het nooit zo had mogen zijn en dat hij als een broer voor me was. Zijn bolle zwarte ogen ontleedde elke beweging die ik deed. Zijn oogkaste puilde helemaal uit. Maar ik kon het niet laten, het was alsof ik zweefde, zweefde van liefde en drank. Opeens verscheen Dalia langs me 'we moeten door James moet morgen werken' ik begreep het al. James kon soms zo een rare zijn. Waarom verpeste hij dit?! Ik was kwaad en blij tegelijkertijd. 'Geef me je nummer, ik wi je nog eens zien' de onbekende knappe straalde. Maar de alcohol liet me in een droomwereld leven en daarom klonk mijn antwoord vandaag nog zo betoverend en morgen zo pijnlijk 'Als we echt voor elkaar bestemd zijn, vind je me wel terug' fluisterde ik. Dalia trok me mee en James stond al met onze jassen aan de uitgang. Het zwijn. Na vandaag ging ik hem haten omdat hij zo een egoist was. Dalia legde haar hoofd op mijn schoot, ik streelde haar over haar lange gekrulde haren. Ze was net een prinses, hoe ze deed en hoe andere haar begeerde. Die nacht sliep Dalia bij mij, al gauw brak het daglicht weer aan.
Echte liefde, een echte man. Ik had geen probleem met het feit dat de man de baas in huis was of dat zijn woorden wet waren. Eerlijkgezegd vond ik het idee wel een beetje opwindend. Het feit dat een persoon de baas is, een meester, in bedwang zijn. En plots uit het niets bevrijd je elkaar uit de kleren op de keukentafel, het begint ruw maar passioneel. Zomaar in een klap haalde Dalia me uit de droomwereld waarin het beste nog moest komen. 'Wacht gewoon af, als hij terugkomt weet je genoeg.' Ik snapte haar stelling. Maar het was alsof ik haast had. Ik wilde dat de dingen als een rollercoaster gingen, ik wilde me al direct terug in zijn armen begeven maar het meeste van al wilde ik hem uren beminnen. 'Ik weet het niet Dalia, het duurt me zolang' de rest van mijn gedachten hield ik bewust voor mezelf, als ik haar vertelde hoe mijn gedachten soms ophol sloegen, zou ze me meegesleurd hebben naar die nieuwe discoteek en me aan elke knappe vrijgezel voorgesteld hebben. Dalia zou deze gevoelens vast niet begrijpen. Het leek alsof ze me dagelijks de details briefte over haar seksleven. En ik moest toegeven. Ik werd gek zonder seks. Toegeven kan je zulke dingen natuurlijk moeilijk maar ik denk dat ik niet de enige persoon ben die deze gevoelens heeft, als je gewend bent om drie jaar, meermaals per week sex te hebben met de zelfde persoon. Dalia keek me aan met haar puppy ogen 'We moeten dit weekend opstap, Cerchio is heropend, we moeten er gewoon bij zijn. Ik voel me zo schuldig als iedereen erover spreekt en ik kon er niet bij zijn.' Ze wilde me een schuldgevoel aanpraten. Maar iedereen wist, zelfs zij, dat ze genoeg mensen had die wel wilde meegaan, ze probeerde een drama te creëren zodat ik eindelijk mijn territorium zou verlaten, mijn grenzen zou verlagen en een risico nemen. Haar levensstijl. En eigenlijk ja, ik wilde de heropening niet missen.
Samen met Dalia liep ik alle kledingzaken af in het centrum. Het moest perfect zijn en vernieuwend tegelijk. Plots hing het daar, het was simpel, maar met de juiste accessoires zou het meer dan klasse uitstralen. Ik zag het voor me, de zwarte jurk met dat fransje in het midden, hoge zwarte pumps, met een goudkleurige rand met de highlights op de diamanten lange oorbellen en halsketting en daarop een matchend handtasje, zwart met een goudkleurige rand. In mijn verbeelding ontmoete ik een man met klasse en een tijger in bed. Als beloning op het vinden van de perfecte kleding rookte ik een sigaret op het bankje voor de winkel, Dalia verkoos een caffee latte, roken hoorde niet bij haar stijl vertelde ze me eens. De dagen voor de heropening naderde, ik probeerde niet te hard van stapel te lopen, het zou een gewone avond worden maakte ik mezelf wijs. Het feit dat mijn ex geen moeite deed om met me te praten zag ik als een boodschap, hij gunde me het geluk van de nacht.
Het is niet opgeven,
Het is stoppen,
Met rennen naar het oneindige.
Niet langer ben ik waakzaam,
Voor het ondenkbare.
Niet langer bevind ik me in het midden van een cilinder.
Zoekend naar de uitweg in het middelpunt.
Het is verzadigd.
Het gevoel,
Dat plots toch geen gevoel blijkt te zijn.
Een ingeving,
Uit het niets.
De gedachtes komen los van het brein.
De substantie veranderd.
Niet homogeen.
Zijn blik was ijsig toen hij de deur dicht sloeg. Ik vond geen reden tot zijn daden. Maar hoopte dat hij terugkwam nadat hij koelte had gevonden.
De dagen verlengde. Van hem was geen spoor. Nooit had ik verwacht dat dit ons lot zou kunnen zijn. Ik staarde naar mezelf in de houte muurspiegel. Wat moest ik zien dan? Een eenzaam meisje? Een meisje dat met hem een toekomst wou? Maar als laatste kwam het in me op, een meisje dat jarenlang jou leugens geloofde. Ik wilde niet meer vastgrijpen aan het verleden, ik wilde een kans. Niet met hem. Maar een kans op leven, toekomst en ambitie. In een ogenblik werd ik van de gedachtewereld naar de realiteit getrokken. Het geluid van de deurbel zoemde door mijn lijf. Dalia zo prachtig als altijd, balanceerde op splinternieuwe pumps. Ze staarde me aan het haar amandelbruine ogen. 'Het leven gaat door meid' en ze sloeg de oude voordeur krakend dicht. De teleurstelling bij me was groot, soms hoopte ik na al die tijd dat hij gewoon zou aanbellen en zeggen dat hij van me hield. Mijn gedachten sloegen zo door dat ik, Dalia en mij een glas Amoretto inschonk. Dalia was een goede prater, helaas kende ze mijn verdriet niet, ze was een levensgenieter, al zei ze dat zelf. Ze had geen nood aan een man in haar leven. Maar eigenlijk wist ik dat Dalia met geen enkele man kon volhouden. Ze was uit op haar vrijheid, ze deed steeds waar ze zin in had en had er nooit spijt van. Gelukkig vertelde ze vandaag niet over een mysterieuze knappe waarmee ze van bil was gegaan. Toch wat Dalia ook deed, men had altijd respect voor haar, misschien omdat ze zo mondig was. Haar acrylnagels raakte het glas, ze lachte en sloeg het achterover. Ik wist wat er nu ging volgen. Een diep gesprek. Voor ik het wist was ze al aan het praten 'Wat is er nu van? Wat is de bedoeling? Ofwel ga je met me mee opstap en vergeten we die knul of je loopt achter hem aan.' Ik goot mezelf een nieuw glas in, zodat ik niet in woordkots zou eindigen. 'Dalia, als hij van me hield was hij teruggekomen' mijn woorden klonken alsof er een kristalglas uit de bovenste kast viel, het moest nu wel duidelijk zijn dat ik moest ophouden met hopen. 'En als hij nu ook zo zit te denken? Misschien word het eens tijd dat jij eens moeite doet, je leeft niet in een sprookje waar je steeds achterna gezeten word door een prins charming' ook zij besloot dat vandaag nog de fles Amoretto op moest en goot haarzelf flink wat bij. Ik wist dat Dalia gelijk had, maar ergens geloofde ik wel in echte liefde.
