De Midweek Specials vertonen zich meer en meer in de klassiekers.  Eerder op het jaar werden de ‘Ronde van Vlaanderen’, de ‘Bilzen Classic’, ‘Landen-Herent-Landen’, ‘Luik-Bastenaken-Luik’ en tal van andere ritten door verschillende van onze clubleden met de vingers in de neus uitgereden.

Afgelopen zaterdag  moest er gekozen worden want zowel de ‘Brabantse Pijl’ als de ‘Gran Fondo Eddy Merckx’ stonden op het programma.  En zoals dat in alle grote wielerploegen het geval is werden er 2 delegaties uitgezonden.  Dirk D., Kristof M, Dré S., Werner D., Jürgen D., Swat A. en Jan S. gingen voor de ‘Merckx’, in de ‘Brabantse Pijl’ werden we vertegenwoordigd door Walter J., Frank Q., Dirk D. en Jos L.

Bij de ‘Babantse Pijl’ was de reporter niet ter plaatse, maar uit de getuigenverklaringen achteraf kwamen we toch één en ander te weten.  Er werd gestart en aangekomen in Ninove voor een rit van 130 km. over golvende wegen.  De ondergrond bleek niet altijd van uitmuntende kwaliteit te zijn zodat onze ploegleden wel eens door elkaar gerammeld werden.  Diezelfde golvende wegen vormen wel het favoriete parcours van Frank Q. die naar eigen zeggen ‘geweldig in form was en van heel den dag niet van zijnen 52 is afgeweest!’.  Andere leden bevestigen inderdaad dat hij met ver opengesperde neusgaten en gatskaken elke heuvel als een wilde buffel bestormde.  Menig andere deelnemer schrok zich dan ook te pletter als hij voorbijgeraasd werd door een ontketende Frank Q. wiens strakgespannen kuiten en wijd  uiteenstaande ellebogen deden denken aan Briek Schotte in zijn beste dagen.  Iets verderop volgde dan Jos L. die duidelijk koos voor een andere, veel elegantere stijl gebaseerd op een soepele pedaaltred.  Naar het schijnt oogstte Jos met deze manier van rijden heel wat bijval bij de vrouwelijke rijdsters !  Nog wat verder  volgde dan Dirk D. die het recreatieve aan het professionele koppelde door met een ware kennersblik de Brabantse runderstapels al fietsend aan een gezondheidsonderzoek te onderwerpen.  Naar goede gewoonte verklaarde hij ook deze keer weer herhaaldelijk ‘nooit van mijn leven nog!’.  In de achtergrond weerklonk regelmatig de kreet ‘ARRIBA, ARRIBA, ik heb goesting in kebab !!!’  Voor onze clubleden het geruststellende teken dat Walter J. ook nog van de partij was.   De vrouwelijke wielertoeristen die eerder bewonderende blikken wierpen naar Jos L. werden vervolgens opgeschrikt door Walter J. die hen trakteerde op een vette knipoog.  Tegelijkertijd stak hij zijn rechterarm omhoog en voerde rechtstaand op de pedalen een vreemdsoortige heupbeweging uit.  Blijkbaar een Mexicaanse gewoonte waar hij niet goed vanaf geraakt.

De ‘Merckx’ dan.  Door omstandigheden zoals daar zijn overslaping en de weg kwijtraking arriveerden we pas om 8u15 in Hamoir.  De groepsstart voor de 165 km was om 8:30 dus moesten we op volle snelheid naar de inschrijvingen om de startnummers af te halen.  Dat lukte op het nippertje en om 8:30 uur stipt stonden we aan de start, op de eerste rij nog wel , tussen alle favorieten voor de eindzege!  Eén probleem, door de tijdsdruk was er helaas geen tijd meer voor het gebruikelijk kakske.  Belangrijk natuurlijk in een rit waar er veel moet geklommen worden (3100 hoogtemeters) en elke gram telt.  Deze extra ballast varieert van persoon tot persoon en schommelt tussen 265 gram (Dré S.) tot een forse 1 kilo 800 gram (Werner D.).

Tijdens de eerste 20 km ging het er bijzonder zenuwachtig en gevaarlijk aan toe.  Iedereen wilde vooraan zitten vooraleer de eerste serieuze hindernis van de dag, Les  Chambralles, eraan kwam.  Dat resulteerde spijtig genoeg in verschillende valpartijen en 10-tallen bijna valpartijen.  Plezant is anders !   Het onvermijdelijke gebeurde dan ook en toen er vooraan enkelen tegen de grond sloegen waren Dirk D. en uw reporter er ook bij.  Mezelf kon gelukkig snel de achtervolging inzetten zonder noemenswaardige schade, Dirk D. had meer pech, een scheur in z’n voorband.  Werner D.had ondertussen ook de plek des onheils bereikt.  Onze vriend beschikt niet alleen over een gezonde stoelgang maar heeft ook een gouden hart want hij  bood spontaan zijn voorwiel aan Dirk D.aan.  Deze laatste zag echter een goed klassement in rook opgaan en besloot terug naar Hamoir te rijden, een nieuwe buitenband te steken en op z’n eigen nog een plaatselijke toer te maken. 

De ellende was nog niet gedaan, want Kristof M. die samen met Dré S. goed op dreef was kreeg te maken met een gebroken spaak in z’n voorwiel.  De wanhoop nabij stopte Kristof bij een bejaard Ardennees echtpaar dat rustig de voorbij flitsende renners stond gade te slaan.  “GAAT EEN KNIPTANG HALEN !!!” brulde Kristof in de richting van het nietsvermoedende koppel.  Kristof besefte niet onmiddellijk dat hij zich in het Franstalig landsgedeelte bevond en dat daardoor het door hem herhaaldelijk geschreeuwde bevel “EEN KNIPTANG, EN RAP BEGOT !!!” voor een communicatieprobleem zorgde.  Ook wel omdat deze kreten gepaard gingen met enige schuimvorming op zijn lippen en de doordringende blik van een waanzinnige.  Toen na een poosje de hartslag van het bejaarde koppel terug zakte tot een medische aanvaardbaar niveau en Kristof  overschakelde op gebarentaal kwam alles toch in orde.  Het oponthoud had echter 20 minuten geduurd en niettegenstaande een razende achtervolging kwam Kristof 9 minuten te kort om de tijdslimiet voor goud te halen.

Jürgen D. was eveneens als een raket uit de startblokken geschoten.  Het moet zijn dat hij zich in die aanvangsfase wat vergallopeerde want toen hij op de Côte de Warmonfosse, na 33 km. door Dré en Kristof (toen nog met een heel voorwiel) badend in het zweet werd voorbijgereden hoorden deze laatsten hem herhaaldelijk prevelen “hier gaan vandaag lijken uit de kast vallen …”.  Dat het profetische woorden waren bleek later op de dag want mede door de warme weersomstandigheden vielen er vele opgaves te noteren.

            De eerder vernoemde Werner D. kreeg helaas te kampen met medisch ongemak.  Hij kreeg namelijk geweldig veel last van zijn ‘honderug’ of zoiets.  (een lichaamsdeel waarover niet ieder van ons beschikt.)  In ieder geval, het deed te zeer om verder te rijden.  Maar Werner, zoals we hem kennen, liet het niet aan z’n hart komen.  Terwijl de rest afzag op de fiets breide hij een gastronomische vervolg aan de ‘Merckx’ door zich volledig ontspannen op een zonovergoten terras te placeren en te genieten van de geneugtes van het leven.

Voor de rest kende de Merckx een vlekkeloos verloop : Swat A., Dré S en uw reporter reden binnen de tijdslimiet voor goud en achteraf was iedereen, pech of geen pech, tevreden.