Na het succes van vorig jaar was er dit jaar opnieuw een flinke delegatie van de Midweek Specials aanwezig in de Ronde van Vlaanderen.

Ter voorbereiding werden er vanaf januari op zaterdagmiddag lange oefenritten afgewerkt.  De ritafstanden werden stelselmatig opgedreven met als hoogtepunt de rit naar Zierikzee waarbij er 220 kilometers onder de wielen schoven !  De voorbereidingsfase verliep niet altijd voor iedereen even vlekkeloos.  Zo verkeerde Walter J. tijdens één van de laatste tochten in grote nood.  De barre weersomstandigheden zorgden er voor dat onze anders toch zeer warmbloedige vriend in een staat van volledige onderkoeling terecht kwam.  Zijn lichaamsfuncties vielen één voor één uit, hij wist niet meer waar hij was en hoe hij heette.  De sukkelaar werd dan ook door enkele collega’s van de fiets gehesen en in volkomen bevroren toestand naast de chauffage van een café in Gierle neergepoot.  Het enige wat Walter gelukkig nog zelfstandig kon was zijn mond openen.  Dat was voldoende voor de immer bereidwillige Werner D. die Walter zijn leven redde door hem handmatig enige kommen soep te voederen.

De rest van de voorbereiding verliep min of meer vlekkeloos.

Er werd ook individueel duchtig bijgetraind, de één al wat meer dan de ander.  Zo werd ondermeer Dirk DV. om 06.00 ’s morgens gesignaleerd aan het Heiligdom van Scherpenheuvel tijdens één van zijn ochtendlijke trainingsritten !

De Ronde zelf dan.  De lange afstand (260 km.) werd gereden in 2 groepen.  Een groepje met Danny A., Dirk DV, Fons V. en Hild.  In de andere groep startten Swat A., Frank Q., Dirk D., Kristof M., Werner D., War VD, Ronny G. en Jan S..  Helaas kon het speerpunt van de ploeg, Gust C., de Koning van de Koppenberg, niet van de partij zijn.  Om 4.30 uur vertrokken we in Merksplas om dan om 07.00 uur in Brugge de rit aan te vangen.  Het weer was in ieder geval veel beter dan vorig jaar, het zou de ganse dag droog blijven.

Tijdens het eerste gedeelte van de tocht zat de wind grotendeels mee en aan kilometer 100 zaten we goed op schema met een gemiddelde van 32,5 per uur.  Verstandige coureurs verstoppen zich in het peleton, de kiekens van de Midweek Specials niet natuurlijk.  Als we een groep inhaalden namen we onmiddellijk het commando over om de snelheid erin te ouden, tot grote vreugde van vele andere wielertoeristen.  Dat we af en toe de verkeerde weg insloegen namen ze er gaarne bij.

De eerste hindernis van de dag, de wereldberoemde kasseien van de Paddenstraat, eisten echter hun tol.  Onze enige vrouwelijke vertegenwoordigster, Hild,  werd in de lucht gekatapulteerd en kwam na een korte vlucht tot stilstand tegen een verlichtingspaal.  Resultaat : een snee in de knie, een gekneusde elleboog en kapotte helm.  We weten allemaal dat Hild grotendeels is opgetrokken uit staal en gewapend beton, ze schudde even het hoofd, sprak de woorden “godvermiljaardenondedju, welke snul heeft die kasseien hier zo weggetast !?! “, en sprong vervolgens terug op haar fiets om de weg te vervolgen.  Helaas, het mocht niet zijn, want na 20 kilometer was de pijn zelfs voor Hild niet meer te harden en moest ze de strijd staken.  Het resterende trio reed gezwind de ronde uit.  Fons V. maakte naar goede gewoonte van elke bevoorradingsstop gebruik om een sigaretje te smoren en volop van het landschap te genieten.  Dirk DV maakte de ganse dag een bijzonder frisse indruk.  Hij was dan ook voorzien van zijn gloednieuwe koersfiets en dat bezorgde hem duidelijk een uitstekende moraal.  Danny A. tenslotte moest na het uitvallen van Hild de eer van de familie hoog houden.  Hij bereikte fris als een komkommer de eindmeet, richtte na aankomst zijn blik op oneindig en sprak de historische woorden : “ik had begot nog harder gekund !”.

Het andere groepje kreeg ondertussen ook met tegenslag te maken.  Op één of andere kasseistrook kreeg Kristof M. naar eigen zeggen plotsklaps “een raar gevoel aan zijn gat”.  We dachten eerst dat dit te wijten was aan de supersonische snelheid waarmee hij over de kasseiën raasde, maar op een volgende strook bleek dat zijn zadelpen aan het scheuren was.  Ergens in Zwalm vonden we een fietsmaker die het euvel herstelde en konden we onze tocht verder zetten.

Omwille van een misverstand bij één van de bevoorradingen viel het groepje uiteen.  De Swat en de War raakten voorop en we zouden ze omwille van omstandigheden pas na de finish terug zien.  Een kilometer voor de meet besloot de Swat dat een Ronde van Vlaanderen zonder valpartij iets is voor watjes.  Hij smakte dan ook stijlvol tegen de grond en gelukkig had ook hij een helm op.

Er werd stevig doorgevlamd en door de hoge snelheid en de opeenvolging van hellingen begon de vermoeidheid natuurlijk toe te slaan.  Vooral onze vriend Werner D. kreeg het geweldig lastig in de bergzone.  We werden getuige van een merkwaardig medische ontwikkeling.  Werner D. kreeg namelijk bij elke beklimming een andere kleur.  Eerst was ie gewoon bleek, dan werd hij beige, op de Berendries en de Boigneberg sloeg hij groen uit en op de Paterberg en de Taaienberg kreeg zijn vel een blauwe schijn …. Opgeven staat echter niet in Werner’s woordenboek en als een echte Flandrien vervolgde hij zijn weg.  En …een mirakel geschiedde want op de Muur en de Bosberg, de laatste hellingen van de dag,  kreeg Werner zijn vertrouwde zalmroze kleur terug en de laatste kilometers van de dag begon hij nog als een gek aan de kop te sleuren !

In de loop van de dag begon het op te vallen dat de anders immer strijdlustige Frank Q. zich wel erg gedeisd hield.  Toen de Tenbosse straat eraan kwam werd duidelijk waarom.  Met een dierlijk gebrul dat menig buurtbewoner doodsangst bezorgde lanceerde hij zich op de grote versnelling.  Stil vallen was er niet bij, en zo beleefde Frank zijn moment van glorie.

In de loop van de dag werd er trouwens duchtig slag geleverd op elke helling en elke kasseistrook.  Ronny G. bleek vooral bergop in zijn element en Dirk D. imponeerde op de muur.  Iedereen bleek in grote form zodat de prijzen min of meer gelijkmatig verdeeld werden.

Na 9 uur fietsen, een uur rapper dan vorig jaar, bereikten we de meet.

Nog een woord van dank ook voor onze begeleiders.  Monique, Kristel, Dirk C.,en Walter J. zorgden ervoor dat we de ganse dag goed bevoorraad werden.

De zondag werd er gezamenlijk naar de Ronde gekeken in de Glenn.  De verwedde vaten werden er vakkundig tegen een flink tempo geledigd.  Het onvermijdelijke gebeurde … na enige tijd en vele pinten werd er opnieuw gewed voor volgende jaar.  Jimmy Q. vertrouwde het zaakje niet en greep plots naar pen en papier.  De ganse namiddag heeft hij zich bezig gehouden met de weddingschappen te noteren.  Omdat de kwaliteit van zijn geschriften er onder invloed van de enorme alcoholconsumptie zienderogen op achteruit ging, is enkel het eerst blad (en dan nog enkel de voorkant) min of meer leesbaar.  Hieronder volgt een waarheidsgetrouwe weergave van zijn notities.

Volgende weddingschappen zijn vastgelegd voor het volgend jaar 2008

1   Frank Quirynen Parijs-Roubaix

2   3 dagen voor de Cees binnen

3   Bart Quirynen Rijd Parijs-Roubaix anders een vat

4   Als Walter Jones Parijs-Roubaix rijd verdiend hij een vat van Frank

5   Als Walter niet uitrijd geeft hij een vat

6   Werner Druits zet in Parijs-Roubaix de puntjes op de i  ( eerst aankomen ) anders een vat

7   Fons Vermeiren rijd Parijs-Roubaix anders een vat

8   Cees rijd in Lennik bij de 3 eerste ( vat )

9   Frank Quirynen rijd in lennik bij de 10 eerste ( vat )

10 Bart Quirynen rijd lennik uit ( vat )

11  Jurgen driesen en Peter rijden de 265 km van de ronde van vlaanderen ( vat )

12 De Cees is voor de Frank in Parijs-Roubaix anders een vat

13 Gust Coekelbergs ??

Verslag : Jimmy Quirijnen

De aandachtige lezer zal ongetwijfeld opmerken dat in het verslag niet alles even kristalhelder is.  Zo is het mij niet volkomen duidelijk wat er precies bedoeld wordt met punt 2 en punt 13.  Voor meer uitleg kan ik enkel doorverwijzen naar de toenmalige verslaggever van dienst.

De rest van de namiddag reconstrueren is niet echt makkelijk.  Het geluidsniveau in de groep steeg met de minuut en er viel al eens iemand van z’n kruk.  Sommigen beweerden de dag nadien dat ze niet gegeten hadden terwijl er toch vrachten frut naar binnen gespeeld zijn.  Iemand anders werd wakker in z’n auto en wist niet meer hoe hij daar in geraakt was.  Weer anderen  kregen hun fietsslot niet open of waren de nummer vergeten, kortom, het was weer van dat …  Tussendoor namen we ook afscheid van de Cees die enkele dagen later naar Compostella zou vertrekken.  Walter J. stelde onder grote belangstelling zijn website voor waar je de belevenissen van de Cees kan volgen : www.ceesnaarcompostela.be . De moeite van het bekijken waard.

Voilà, dat was het zo ongeveer.  We kunnen weeral terugblikken op een geslaagd weekend.  Benieuwd hoe het volgend jaar afloopt met Parijs - Roubaix op den almenak.

01-04-2007 om 00:00 geschreven door Jan  

De Midweek Specials vertonen zich meer en meer in de klassiekers.  Eerder op het jaar werden de ‘Ronde van Vlaanderen’, de ‘Bilzen Classic’, ‘Landen-Herent-Landen’, ‘Luik-Bastenaken-Luik’ en tal van andere ritten door verschillende van onze clubleden met de vingers in de neus uitgereden.

Afgelopen zaterdag  moest er gekozen worden want zowel de ‘Brabantse Pijl’ als de ‘Gran Fondo Eddy Merckx’ stonden op het programma.  En zoals dat in alle grote wielerploegen het geval is werden er 2 delegaties uitgezonden.  Dirk D., Kristof M, Dré S., Werner D., Jürgen D., Swat A. en Jan S. gingen voor de ‘Merckx’, in de ‘Brabantse Pijl’ werden we vertegenwoordigd door Walter J., Frank Q., Dirk D. en Jos L.

Bij de ‘Babantse Pijl’ was de reporter niet ter plaatse, maar uit de getuigenverklaringen achteraf kwamen we toch één en ander te weten.  Er werd gestart en aangekomen in Ninove voor een rit van 130 km. over golvende wegen.  De ondergrond bleek niet altijd van uitmuntende kwaliteit te zijn zodat onze ploegleden wel eens door elkaar gerammeld werden.  Diezelfde golvende wegen vormen wel het favoriete parcours van Frank Q. die naar eigen zeggen ‘geweldig in form was en van heel den dag niet van zijnen 52 is afgeweest!’.  Andere leden bevestigen inderdaad dat hij met ver opengesperde neusgaten en gatskaken elke heuvel als een wilde buffel bestormde.  Menig andere deelnemer schrok zich dan ook te pletter als hij voorbijgeraasd werd door een ontketende Frank Q. wiens strakgespannen kuiten en wijd  uiteenstaande ellebogen deden denken aan Briek Schotte in zijn beste dagen.  Iets verderop volgde dan Jos L. die duidelijk koos voor een andere, veel elegantere stijl gebaseerd op een soepele pedaaltred.  Naar het schijnt oogstte Jos met deze manier van rijden heel wat bijval bij de vrouwelijke rijdsters !  Nog wat verder  volgde dan Dirk D. die het recreatieve aan het professionele koppelde door met een ware kennersblik de Brabantse runderstapels al fietsend aan een gezondheidsonderzoek te onderwerpen.  Naar goede gewoonte verklaarde hij ook deze keer weer herhaaldelijk ‘nooit van mijn leven nog!’.  In de achtergrond weerklonk regelmatig de kreet ‘ARRIBA, ARRIBA, ik heb goesting in kebab !!!’  Voor onze clubleden het geruststellende teken dat Walter J. ook nog van de partij was.   De vrouwelijke wielertoeristen die eerder bewonderende blikken wierpen naar Jos L. werden vervolgens opgeschrikt door Walter J. die hen trakteerde op een vette knipoog.  Tegelijkertijd stak hij zijn rechterarm omhoog en voerde rechtstaand op de pedalen een vreemdsoortige heupbeweging uit.  Blijkbaar een Mexicaanse gewoonte waar hij niet goed vanaf geraakt.

De ‘Merckx’ dan.  Door omstandigheden zoals daar zijn overslaping en de weg kwijtraking arriveerden we pas om 8u15 in Hamoir.  De groepsstart voor de 165 km was om 8:30 dus moesten we op volle snelheid naar de inschrijvingen om de startnummers af te halen.  Dat lukte op het nippertje en om 8:30 uur stipt stonden we aan de start, op de eerste rij nog wel , tussen alle favorieten voor de eindzege!  Eén probleem, door de tijdsdruk was er helaas geen tijd meer voor het gebruikelijk kakske.  Belangrijk natuurlijk in een rit waar er veel moet geklommen worden (3100 hoogtemeters) en elke gram telt.  Deze extra ballast varieert van persoon tot persoon en schommelt tussen 265 gram (Dré S.) tot een forse 1 kilo 800 gram (Werner D.).

Tijdens de eerste 20 km ging het er bijzonder zenuwachtig en gevaarlijk aan toe.  Iedereen wilde vooraan zitten vooraleer de eerste serieuze hindernis van de dag, Les  Chambralles, eraan kwam.  Dat resulteerde spijtig genoeg in verschillende valpartijen en 10-tallen bijna valpartijen.  Plezant is anders !   Het onvermijdelijke gebeurde dan ook en toen er vooraan enkelen tegen de grond sloegen waren Dirk D. en uw reporter er ook bij.  Mezelf kon gelukkig snel de achtervolging inzetten zonder noemenswaardige schade, Dirk D. had meer pech, een scheur in z’n voorband.  Werner D.had ondertussen ook de plek des onheils bereikt.  Onze vriend beschikt niet alleen over een gezonde stoelgang maar heeft ook een gouden hart want hij  bood spontaan zijn voorwiel aan Dirk D.aan.  Deze laatste zag echter een goed klassement in rook opgaan en besloot terug naar Hamoir te rijden, een nieuwe buitenband te steken en op z’n eigen nog een plaatselijke toer te maken. 

De ellende was nog niet gedaan, want Kristof M. die samen met Dré S. goed op dreef was kreeg te maken met een gebroken spaak in z’n voorwiel.  De wanhoop nabij stopte Kristof bij een bejaard Ardennees echtpaar dat rustig de voorbij flitsende renners stond gade te slaan.  “GAAT EEN KNIPTANG HALEN !!!” brulde Kristof in de richting van het nietsvermoedende koppel.  Kristof besefte niet onmiddellijk dat hij zich in het Franstalig landsgedeelte bevond en dat daardoor het door hem herhaaldelijk geschreeuwde bevel “EEN KNIPTANG, EN RAP BEGOT !!!” voor een communicatieprobleem zorgde.  Ook wel omdat deze kreten gepaard gingen met enige schuimvorming op zijn lippen en de doordringende blik van een waanzinnige.  Toen na een poosje de hartslag van het bejaarde koppel terug zakte tot een medische aanvaardbaar niveau en Kristof  overschakelde op gebarentaal kwam alles toch in orde.  Het oponthoud had echter 20 minuten geduurd en niettegenstaande een razende achtervolging kwam Kristof 9 minuten te kort om de tijdslimiet voor goud te halen.

Jürgen D. was eveneens als een raket uit de startblokken geschoten.  Het moet zijn dat hij zich in die aanvangsfase wat vergallopeerde want toen hij op de Côte de Warmonfosse, na 33 km. door Dré en Kristof (toen nog met een heel voorwiel) badend in het zweet werd voorbijgereden hoorden deze laatsten hem herhaaldelijk prevelen “hier gaan vandaag lijken uit de kast vallen …”.  Dat het profetische woorden waren bleek later op de dag want mede door de warme weersomstandigheden vielen er vele opgaves te noteren.

            De eerder vernoemde Werner D. kreeg helaas te kampen met medisch ongemak.  Hij kreeg namelijk geweldig veel last van zijn ‘honderug’ of zoiets.  (een lichaamsdeel waarover niet ieder van ons beschikt.)  In ieder geval, het deed te zeer om verder te rijden.  Maar Werner, zoals we hem kennen, liet het niet aan z’n hart komen.  Terwijl de rest afzag op de fiets breide hij een gastronomische vervolg aan de ‘Merckx’ door zich volledig ontspannen op een zonovergoten terras te placeren en te genieten van de geneugtes van het leven.

Voor de rest kende de Merckx een vlekkeloos verloop : Swat A., Dré S en uw reporter reden binnen de tijdslimiet voor goud en achteraf was iedereen, pech of geen pech, tevreden. 

10-06-2006 om 00:00 geschreven door Jan  

Op zaterdag 1 april vertrokken om 4.30 uur, 8 midweek specials, vergezeld van enige begeleid(st)ers naar Brugge.  Om 07.00 uur werd daar de start gegeven van de 260 km tellende Ronde van Vlaanderen.  En … er stond natuurlijk één en ander op het spel.  De Sees en Gust C konden een vat verdienen door uit te rijden, en Frank Q zou er ook eentje betalen als ie binnen de 10 uren binnen was.  Er was ook nog gewed voor voedsel, maar hoe dat precies in mekaar zat is me nooit echt duidelijk geworden.

Na een voorspoedige reis waarbij we onderweg ook nog een sportieve collega van de Marc oppikten stonden we ruim voor 7 uur op de grote markt van Brugge.  Iedereen maakte zich klaar voor de tocht en dat ging naar goede gewoonte gepaard met het nodige lawaai.  Dat trok natuurlijk de aandacht van de aanwezig pers.  Het duurde dan ook niet lang of er verscheen een heuse camera ploeg van de VRT onder leiding van Lieven van Gils in onze rangen.  Het moet zijn dat Dirk D. er op dat ochtendlijke uur er nog het best uit zag, want die werd onmiddellijk gecharterd voor een diepte-interview.  Bestuurslid Kristof M. dacht onmiddellijk aan de belangen van de sponsor en zette promt de juiste klak op het hoofd van Dirk.  Tijdens het interview vond Werner D dat het tijd was om zijn gat in te smeren met broekzalf.  We vernamen uit goede bron dat de VRT honderden telefoons kreeg van diep geschokte kijkers die protesteerden tegen het tonen van de geweldig behaarde kont van Werner D.  Dat ge niet mooi moet zijn om op den TV te komen werd duidelijk toen Lieven Van Gils de Sees begon te interviewen.  Journalist van Gils had te laat door dat dat een gruwelijke vergissing was.  Het interview werd om begrijpelijke redenen niet uitgezonden.

Nadat Marc VG nog een Hollander die zijn koersbroek vergeten was uit de nood hielp konden we starten : het was 7.30 uur.

Na 20 minuten splitste de groep.  Frank Q, die voor de 10 uur ging, pikte aan bij een iets sneller groepje, daarbij vergezeld door Marc VG, Kristof M, Dirk D, en Jan S.  Gust C., de Sees, Fons V en Werner D kozen voor een iets rustigere start.

Frank Debosere had regen en wind voorspelt, en dat hebben we geweten.  De eerst 2 uren viel het water met bakken uit de hemel en de wind zat schuin tegen.  Plezant is anders, er werd veel op de kant gereden, beschutting zoeken in de groep was er niet bij en er werd ook niet echt snelheid gemaakt.  In de loop van de voormiddag klaarde het gelukkig op en in de namiddag kwam zelfs de zon af en toe piepen.

We hadden er vooraf op gerekend dat we de eerste 150 km rustig in een groep konden meerijden en dat er genoeg idioten zouden zijn die aan de kop wilden sleuren.  Niet dus !  We moesten zelf regelmatig initiatief nemen om de snelheid er in te houden en we deden in de loop van de dag veel kop.  Dirk D. kreeg problemen met zijn achter-derailleur waardoor hij altijd 52-19 moest rijden.  Ideaal is dat zeker niet.

Na een dikke 3 uren fietsen konden we even bijtanken bij voorzitter Dirk C die met de Lode zijn buske aan de kant van de weg stond.  We kregen ook den Dirk zijn derailleur terug in orde en begonnen gezwind aan het volgende stuk, op weg naar de zone van de waarheid.  Het tweede groepje volgde daar op ongeveer 20’.

De tocht verliep in beide groepjes uitstekend.  Frank Q en Werner D reden allebei een keer plat, maar voor de rest werden we niet afgeremd door mechanische tegenslagen.  Er moest wel regelmatig geplast worden, de één al wat meer dan de ander.  Vermeldenswaardig is zeker de oplossing van  Marc VG.  Die had namelijk al snel de gewoonte aangenomen om voor elk rood licht zijne sjarel boven te halen en onmiddellijk te starten met een lozing.  Als het licht op groen sprong, alles terug op zijn plaats en ju met de geit.  Dé manier natuurlijk om zo weinig mogelijk tijd te verliezen !  (Soms wel verschietachtig voor toevallige voorbijgangers.)

De eerste echte hindernis van de dag kwam er aan.  De kasseiën van de Paddestraat !  Een strook van bijna 3 km waarbij iedereen grellig dooreengerammeld werd.  Het is de kunst om in het midden van de baan te blijven waar de kasseien het hoogst liggen.  Niet gemakkelijk, zeker omdat het er redelijk nat bij lag.  Er blijkt ook een rechtstreeks verband te bestaan tussen het gewicht van de rijder en het vermogen om goed over kasseien te rijden : hoe dikker hoe beter.  Het zal dan ook niemand verwonderen dat Frank Q er volledig in zijn element was.  De net vernoemde Marc VG liet zich in deze zone opnieuw opmerken door een onschuldige Engelse wielertoerist gewoonweg in de gracht te catapulteren.

Kasseien kregen we vanaf nu regelmatig voor de wielen en dat zorgde op den duur wel voor wat overlast.  Volgende lichamelijke klachten vielen te noteren : pijnlijke polsen, stijve handen, zere nekken, gezwollen kloten, verschroeide voetzolen en hier en daar een schuurwondje aan het gat.  Kortom, fietsen is een fijne hobby!

De eerste groep had blijkbaar weinig oog voor de omgeving want op een gegeven moment raasden ze het bevoorradings buske gewoon los voorbij.   Dat zorgde even voor wat ongerustheid want we kwamen zonder drank te zitten.  Gelukkig was er nog ergens een controle post waar we drinken konden inslaan.  Vlak daarna vonden we onze bevoorraders terug.

Ondertussen kwam de eerst van 17 helling in het vizier : de Molenberg.  Een haakse bocht naar rechts en dan vollen bak omhoog.  Vanaf nu volgden de bulten elkaar in snel tempo op.  Iedereen geraakt er goed over.

Vooraf werd er in heel het land gespeculeerd over de koppenberg.  Daar zou niet op te rijden zijn wegens te veel modder.  En inderdaad, het was de enige helling waar bijna iedereen voet aan de grond moest zetten.  Bijna iedereen, want uit opnieuw uit goede bron konden we vernemen dat er zaterdag 3 coureurs fietsend boven geraakten : het ging om Sven Nijs, ex wereldkampioen veldrijden , Luigi Sambrosi, een Italiaanse ex prof die ooit nog uit de giro werd gezet na dopingmisbruik, en … onze eigenste Gust C.  Gust verbaasde vriend en vijand met zijn bovenaardse prestatie.  Door middel van een uitgelezen combinatie van kracht, techniek en stuurmanskunst slaagde Gust waar 14.997 anderen faalden.  Na afloop werd hij dan ook volledig terecht uitgeroepen tot ‘Koning van de Koppenberg’! 

Enfin, om een lang verhaal kort te houden, iedereen reed de Ronde uit, niemand zat echt kapot en we hebben er allemaal geweldig van genoten. 

Een woord van dank ook voor den Dirk C. die alles weer voortreffelijk geregeld had, en die de ganse dag voor iedereen in de weer was, zoals hij dat ook al eerder op het jaar deed bij onze trip naar Zierikzee.  Merci Dirk !

De kans dat we volgend jaar opnieuw uitrukken is reëel, want op de afterparty van zondag werd er opnieuw gewed.  Onze Mexicaanse vriend Walter J en grootgrondbezitter Jimmy Q (die volgens de eerder vermelde theorie als een raket over de kasseien moet kunnen vliegen) waren zodanig onder de indruk van de geleverde prestaties dat ze plechtig verklaarden volgend jaar hetzelfde te doen.  Er was ook nog een derde moedigaard, maar ik weet niet meer wie dat was.  Dat is trouwens niet het enige dat ik me niet meer kan herinneren van die zondagmiddag …

01-04-2006 om 00:00 geschreven door Jan