Patti Smith

Woensdag 6 augustus 2014

Lokerse Feesten

Patti Smith: de iconische platenhoezen, de vlijmscherpe nummers, het dwepen van Michael Stipe, Johnny Marr, Sonic Youth, U2, KT Tunstall met de Grande Dame. Maar ook de bizarre performances die ze soms gaf, waarin poëzie belangrijker werd dan rock 'n' roll. Maar in ieder geval een vrouw met ballen. Een kenner en Smith-fan had me vooraf gewaarschuwd: de Godmother of Punk is bedroevend slecht, live. Hij bleef zelfs al jaren weg van haar concerten, waarschijnlijk uit plaatsvervangende schaamte. De verwachtingen werden dus meteen serieus getemperd.

Helemaal ten onrechte, zo bleek. Ja, Smith is intussen 67 jaar. Met haar lange, grijze haren en een koddige muts zag ze er behoorlijk behekst uit - maar je zag vooral van bij de start dat ze er zin in had. Ze zocht het publiek op, lachte breeduit, en wenste ons bij herhaling een gelukkige 40ste verjaardag toe. Waarmee ze natuurlijk de jubilerende Lokerse Feesten bedoelde. Maar: fijn dat ze er ook aan dacht. Even vreesde ik dat het inderdaad fout zou gaan - opener Dancing Barefoot liet al blijken dat ze niet bepaald toonvast zong, of veel volume over had in haar stem. En één van haar twee gitaristen (ze had ook nog een bassist en een drummer meegebracht) nam een stukje zangpartij over - wat me deed vrezen dat we een pijnlijke afgang zouden meemaken, waarbij een soort Las Vegas-showorkestje de amechtige vedette on stage zou vervangen. Alweer: ten onrechte. Neen, ze werd niet echt helemaal toonvast - maar is ze dat ooit echt geweest? Maar dat Dancing Barefoot ontpopte zich tot een aardige binnenkomer, en op een soort Christian-Born Again-hippiebalad na, zou het niveau tijdens de hele set behoorlijk hoog blijven.

Opvallend: het plezier waarmee ze op het podium stond. "I'm glad to be back", zei ze. Of ook: "I'd like to dedicate this next song to Johnny Winter. Oh no, it's the wrong song. I'll dedicate it to him anyway." Grappig. Zeker toen het om een behoorlijk vals gezongen ding bleek te gaan. Ook grappig: een man uit het publiek riep dat hij met haar wou trouwen. "I'd rather burn on a stake", donderde haar korrelige stem luid over de Lokerse vlakte. "I'm only kiddin', dear, but it's imposiible: I'm already taken", voegde ze er lachend aan toe.

Om even later nog meer uitleg te geven, toen ze Because the Night opdroeg aan Fred 'Sonic' Smith, haar man die in 1994 onverwacht overleed. "And that is why, honey, I can't accept your proposal", riep ze naar haar aanbidder in het publiek. Een publiek, trouwens, dat behoorlijk enthousiast reageerde. Zeker naarmate de groep het tempo opdreef, de Hare Krishna-aanpak verliet om naar de onversneden rock te laveren. Because the Night, natuurlijk. En een dreigend Horses, dat overing in Glora. "Normaal gaan we nu van het podium, roepen jullie en keren wij terug", zei ze. "Ik wil geen tijd verliezen, dus: we're back now." Even leek ze boos van het podium af te benen, omdat het publiek toch niet reageerde zoals ze wou. Haar rechterhand en gitarist sinds de prille jaren zeventig, Lenny Keye, keek haar even ongerust achterna toen ze in de coulissen verdween. Maar ze keerde terug, en besloot gewoon nog een tandje bij te steken voor een ruig Rock 'n' Roll Nigger. De punk was even terug, "This is our only fucking weapon, it's the weapon of rock 'n' roll". Waarna ze de snaren van haar gitaar overtrok en een applaus in ontvangst nam. Wat ze wel smaakte, want ze bleef maar op het podium staan - tot Lenny haar kwam halen.

Uit de setlists van vorige optredens in deze tournee blijkt dat de groep regelmatig nummers speelt zonder Smith, dat ze (vaak lange) poëziemomenten inlast. Niets van dat alles in Lokeren. Een slimme, gebalde en gedreven set van een uur. Wat een topwijf.

06-08-2014 om 00:00 geschreven door Peter VDB  

Neil Young and Crazy Horse

Dinsdag 6 augustus 2014

Lokerse Feesten

Nog tijdens zijn optreden, barstte de discussie al los op het festivalterrein van de Lokerse Feesten: is dit nu een ongelooflijk langdradige en saaie egotrip van een half-seniele bejaarde rocker? Of is dit een subliem concert van een eigenwijs genie? Ik ga voor optie twee: Neil Young en zijn Crazy Horse zorgden voor een fenomenaal hoogtepunt op de veertigste verjaardag van de Lokerse Feesten. Meer dan twee en een half uur pure muziek, en geen moment heb ik me verveeld.

Van zodra de 68-jarige Young en zijn kornuiten het podium opkwamen, wist je al wat er zou komen. De drie gitaren stonden in een klein kringetje, naar elkaar toegebogen, en startten schijnbaar achteloos met hun verhaal. Een verhaal dat nooit snerpend was, maar wel melodieus bleef. Ik had zelf niet het gevoel dat we naar lange solo’s keken en luisterden: de gitaar van Young smeekte, juichte, vloekte, jammerde en troostte. Frank Sampredo zorgde voor weerwerk – de ene keer onderdanig in dienst van de meester, dan nijdig van zich afbijtend. Bassist Rick Rosas, een oudgediende uit Buffalo Springfield (en vervanger van Billy Talbot, die door een hartinfarct is getroffen) speelde niet één noot te veel, en drummer Ralph Molina vergat je bij momenten zelfs. Meer dan 25 minuten later was dat eerste nummer, het geweldige Down by the River, afgelopen. En je vond het haast jammer.

De bekroning voor Lokeren kwam in het slot van de set: Cortez the Killer. Een nummer uit 1975, maar nog altijd even betoverend. Ook hier weer: de stem van Young, de teksten (die je beter begreep dan wat hij tussendoor mompelde), en de manier waarop de gitaren het verhaal gewoon voort vertelden – uniek. Cortez is sowieso mijn favoriete Young-song, en de versie die ik in Lokeren kreeg, was onvergetelijk.

En tussendoor? Tussendoor maakte The Loner het zijn publiek niet gemakkelijk. Wie kwam voor de radiohits, droop teleurgesteld af. Ja, het akoestisch intermezzo (met Blowin’ in the Wind van Dylan en Heart of Gold) kon op wat meer herkenning rekenen, maar zijn songkeuze was meer ingegeven door de politieke actualiteit dan door de gedachte om occasionele bezoekers te plezieren.Powderfinger was betoverend, Barstool Blues hypnothiserend (ook al werd het nummer na tien seconden afgebroken door een ontstemde Young – omdat een gitaar vals stond. ‘Kun je de gitaar stemmen voor je ze het podium op brengt?’, riep hij uit. Naar de roadie of naar Sampredo, ik weet het niet. ‘Ik weet wat vals is, want ik moet het zingen’, voegde hij er aan toe. Ook hier: geen idee of het een grap was over zijn zangcapaciteiten, of een sneer naar de valse snaar. Ik gok op de grap – want Young was opvallend vrolijk voor zijn doen, en lachte tijdens een mooi Psychadelic Pill zelfs breeduit.

De ziekte van Billy talbot zorgde er ook voor dat op de valreep twee achtergrondzangeressen aan de line-up werden toegevoegd. Talbot nam een deel van de zang voor zijn rekening, wat Rick Rosas blijkbaar niet kan of wil of mag. Dorene en Yadonna Wise, twee zussen die ooit één hitje scoorden met hun groepje Mahogany Blue, voegden een extra tikkeltje soul toe aan het optreden. En ook hier weer viel alles netjes in zijn plooi: de stem van Young, die van de Wise sisters, en de naadloze overgang naar de stem van de gitaren… Mooi, mooi, mooi.

Het overvolle festivalterrein (voornamelijk gehuld in zwarte ‘Earth’ t-shirts, door Youngs roadies aan de ingang gratis uitgedeeld) kreeg als laatste nummer een zinderend Rockin’ in the Free World, waarna Be the Rain  en Who’s gonna stand up and Save the Earth nog volgden. Twee ecologisch geinspireerde songs (net als die t-shirts, trouwens).

Dus: ja, dit was een grandioos concert van een geweldige artiest. Op je 68^ste is het niet evident om nog vooruit te kijken naar komende (wereld)tournees, dus zou dit wel eens een afscheid van zijn Belgische publiek geweest kunnen zijn. En het werd een afscheid in (pure) schoonheid. Een artiest die put uit veertig jaar muziekgeschiedenis, die het normaal vond dat songs op plaat negen, twaalf of veertien minuten duurden – en die dat in de herfst van zijn carrière met bravoure komt spelen, verdient alle respect.

De Lokerse Feesten verloren een deel van hun eigenheid: het optreden van Young was in een mum van tijd uitverkocht, zodat vele habitués zich tevreden moesten stellen met een negen dagen-pas (in plaats van hun gewoonlijke abonnement voor de tien dagen), het terrein stond overvol, en de rest van de affiche van de vijfde dag liet zich gewillig degraderen tot een voorprogramma. In ruil kregen de Feesten (en Inge!) een zalig verjaardagscadeau: een volwaardige set (en geen festivalsetje van Greatest Crowdpleasers) van een fenomenaal man.

Setlist:

05-08-2014 om 00:00 geschreven door Peter VDB  

Johnny Marr

Maandag 4 augustus 2014

Lokerse Feesten

Het is me zelden overkomen, maar meneer Marr kreeg het voor mekaar. Ik heb een uur lang een man in beate bewondering aangestaard. Sprakeloos was ik haast – het klaterende gitaarspel, de verrassend goede stem, de songs – dit was een optreden waarbij nu eens àlles klopte. Op het feit na dat het maar een uur duurde. En ook bij het roze hemdje kun je je vragen stellen…

Wie was de geniale helft van The Smiths? Marr of Morrissey? Als je puur op gevoel afgaat, denk je: Morrissey. De man heeft de stem, de attitude en het slechte karakter dat The Smiths groot maakte.  En dat dacht ik ook toen ik de man  een paar jaar geleden in Antwerpen aan het werk zag. Ja, hij lijkt een enorme eikel. Ja, zijn ego is waarschijnlijk groter dan dat van de hele Anderlecht-kern samen. Natuurlijk zorgde de gitaar van Marr voor een groot, belangrijk deel, voor die typische Smiths-sound. Maar zo’n gitaar, die vervang je toch gemakkelijk?

Verrassing dus in Lokeren. Want niet de gitaar, wel de stem is gemakkelijk te vervangen. Waar Morrissey zich door de Smiths-klassiekers werkte, gesteund door sessiemuzikanten die vooral heel luid speelden, stond Johnny Marr ontspannen en (vooral) heel graag op het podium. Stemvast, zonder kapsones, en met een sprekend gemak schotelde hij twaalf nummers voor. Zes ervan van The Smiths. Eentje van Electronic, het project dat hij met Bernard Summer van New Order opzette. En een cover van The Crickets: I fought the Law. Resten dus nog vier eigen nummers, uit zijn eerste, vorig jaar verschenen, soloplaat.

Marr is een god. Echt waar. Achttien was hij toen hij The Smiths oprichtte, en de status van gitaarheld verdiende. Nadien zat hij in The The, in The Cribs, in Electronic, werkte hij met Neil Finn mee aan 7 Worlds Collide. Twee jaar geleden stond hij nog relaxed op het podium in Lokeren als begeleider van Brian Ferry. Onopvallend te zijn – ik denk niet dat ik hem één keer hoorde uithalen op gitaar.

Deze keer deed hij dat eigenlijk ook niet. Ubercool kwam hij naar voor, op de catwalk, om rustig Getting Away with it (van Electronic) met flarden gitaar te larderen. Please, Please Please (van The Smiths) was van een uiterste zeldzame schoonheid – eindelijk hoorde je de song zoals Marr hem vast altijd in het hoofd had. In Word Start Attack (uit zijn soloplaat) hoorde je waar Franz Ferdinand de mosterd vandaan haalde. En New Town Velocity (‘Our last single!’) is gewoon een keigoede song.

Goed: het publiek reageerde vooral op de Smiths-klassiekers. Panic (als tweede nummer al), Stop me if you think you’ve heard this before, een schitterend Bigmouth Strikes Again,en als uitsmijters een geweldig How Soon is Now? en een subliem There is a Light that Never goes out. Geen seconde miste je Morrissey. Geen enkel moment hoopte je op die reünie van The Smiths: laat Marr zijn ding maar doen, tot het einde der tijden. Als dat even kan. Stop me… kondigde hij aan als ‘an old folk song from Manchester, England’, Generate!Generate groeg hij op aan René Descartes, Bigmouth leidde hij in met de kreetjes Oh no! I’m freaking out! I’m freaking out’!. I fought the Law werd opgedragen aan Joe Strummer.

Dit is één van de betere optredens uit de lijst. En dan druk ik me zeer voorzichtig uit. Neen, ik wil niet zover gaan om me aan te sluiten bij zijn laatste woorden:  To die by your side, would be a wonderful way to die. Maar laat Marr asjeblieft terugkeren. Hij is nog maar 51 jaar, er kunnen dus nog 15, 20 jaar geweldige concerten volgen. Please, Please, Please.

04-08-2014 om 00:00 geschreven door Peter VDB  

Motörhead

Zondag 3 augustus 2014

Lokerse Feesten

Vorig jaar stond Motörhead al aangekondigd in Lokeren. Maar toen gooide de crash van Lemmy roet in het eten. Ook het vervangconcert, in de Brielpoort in Deinze, werd geannuleerd: Lemmy Killmister had meer tijd nodig om te recuperen van alle onheil die zijn levensstijl had veroorzaakt. Nu stond de Grote Kaai vol – in het zwart uitgedoste metal-adepten die beseften dat dit hoogstwaarschijnlijk de allerlaatste keer was dat ze Lemmy aan het werk konden zien.

Lemmy was er dan wel – maar helemaal in orde leek hij me ook niet. Stokstijf achter de microfoon, de basgitaar in de hand, een kwartier lang van jetje geven. En dan in de coulissen verdwijnen om Phil Campbell een solo te laten geven. Weer een kwartier later, en weer verdween Lemmy. Nu mocht drummer Mikky Dee van jetje geven. En toen keerde Lemmy terug, om te bewijzen dat hij echt nog wel leefde: hij gromde zich een weg door Rock It, door Lost Woman Blues, door het onsterfelijke en massaal meegebrulde Ace of Spades, door Overkill.

Het is onwaarschijnlijk hoeveel herrie drie mannen op een podium kunnen maken. Lemmy hijgde de verklaring in zijn micro: “We are Motörhead and we play Rock ‘n’ Roll”. Eigenlijk is daarmee alles gezegd. Hun genre is niet bepaald mijn favoriete vorm van rock. Het zingen van Lemmy kun je bezwaarlijk stichtend noemen voor komende artiesten. Veel nuances zitten er niet in de beukende drums. En de gitaar moet dus vooral luid en snel klinken. Maar toch, maar toch: naar huis rijden met Ace of Spades – 34 jaar oud is dat nummer – wil toch zeggen dat ik op zijn minst één nummer herkende en onthield. Niet direct, maar: ik herkende het.

We zien Lemmy dus hoogstwaarschijnlijk niet meer terug – voor mij was één keer in ieder geval voldoende. Maar ik zal die ene keer wel koesteren. En verder staalhard ontkennen dat ik applaudiseerde voor een man die zich in nazi-uniformen laat fotograferen.

03-08-2014 om 00:00 geschreven door Peter VDB  

Hooverphonic

Zaterdag 2 augustus 2014

Lokerse Feesten

Ik heb het nooit zo gehad met Hooverphonic. Het is muziek die niet stoort, maar ook niet begeestert. Op zijn beste momenten kan Alex Callier nummers schrijven én brengen die naar Massive Attack zwemen. Op zijn beste momenten, zei ik dus. Wat ook betekent: niet altijd.

Hooverphonic begon geweldig in Lokeren – het was dan ook zowat een thuismatch voor hen. Raymond Geerts, de gitarist, kwam alleen het podium opgestapt, speelde een riff, en herhaalde die. En kreeg het gezelschap van twee gitaren. Van David Poltrock op keyboards. Van Callier op bas. Van een drummer. En van die zangeres, Noémie Wolfs. En dan herkende je Boomerang. Knap om op een podium ostentatief te demonstreren hoe je een nummer opbouwt.

Maar: het werkte niet echt. Geen idee wat er aan schortte, maar het Lokerse publiek reageerde enorm tam. Na een nummer klonk er nauwelijks wat applaus. Raar. En op zo’n momenten heb je natuurlijk het nadeel dat Callier niet bepaald een volksmenner is. Toen hun Apple laptop het begaf, en het dus twee nummers zonder virtuele strijkers werd gedaan, gaf hij er een complexe uitleg aan, waar niemand iets van snapte. Een frontman met iets meer charisma of showmanship in het lijf, had er een evenement van gemaakt, en het publiek zot gemaakt omdat we Heartbroken in een zeldzame, uitgepuurde versie konden horen. Nu stonden mensen zich in het haar te krabben: ‘Wat zei die gast van The Voice nu over Burt Bacharach?’, en ging het moment voorbij.

Een ander manco: Noémie Wolfs. Van wie de stem af en toe té scherp, te schel klonk. En op die manier de betovering uit de nummers haalde.

Maar ik wil geen overdreven kniesoor zijn. Het lijkt iets te vaak op een James Bond-tune, maar: Hooverphonic heeft intussen toch al aardig wat semi-klassiekers bij elkaar geschreven. The World is Mine klonk fris en vrolijk en huppelde over de stille meute heen. Mad About You is een wereldnummer, en zelfs in deze niet-optimale omstandigheden is het fijn om dat te horen.

02-08-2014 om 00:00 geschreven door Peter VDB  

Amy MacDonald
Zaterdag 2 augustus 2014

Lokerse Feesten

Amy MacDonald blijft voorlopig dat kleine, mooie Schotse zangeresje van die twee geweldige nummers. This Charming Lady was in Lokeren attent, sexy, en gebruikte haar Schotse accent als grappige gimmick. Ze klonk bovendien lekker – gesteund door een groepje waar blijkbaar één lid van ontbrak. Misschien verklaart dat waarom sommige songs iets te hol klonken – er leek iets te ontbreken, het volgende leek te veel op het vorige. Tegen het einde van de set verklapte ze dat ze een band member misten – en viel m’n frank.

Ik ken maar een handvol Schotten, en het zijn stuk voor stuk zalige mensen. Niet dat ik Amy MacDonald nu ken, maar ze lijkt me net zo zalig. Uitgebreid, uitvoerig en bij herhaling het publiek bedanken: ‘you look like the happiest audience I’ve ever seen, you’re all smiling!’, zei ze.

Met haar folkgitaar en leren broek (jaja, Amy heeft leren…. Juist) deed ze er alles aan om het publiek mee te trekken. Maar dat lukte pas echt met die twee songs. Mister Rock ‘n’ Roll en This is the Life. Toen ontplofte het op de Lokerse Kaai. Laat haar nog een paar van die hitjes scoren, en misschien net iets meer variatie in de show krijgen (het is behoorlijk moeilijk om mensen enthousiast te houden wanneer je achter die microfoonstandaard en folkgitaar geplakt blijft staan), en we zijn er helemaal. Maar voorlopig is ze nog geen Texas, neen.

02-08-2014 om 00:00 geschreven door Peter VDB  

01-08-2014 om 00:00 geschreven door Peter VDB  

Rock Werchter 2014

Kiezen is verliezen. Dat moet zowat het motto zijn van deze RW. Het is een voortdurend afwegen:  wie wil ik absoluut zien, wie eventueel? Ga ik voor wat ik ken, of probeer ik nieuwe dingen te leren kennen? En wat moet ik dan missen? En wanneer eet ik iets? En wat?

Er is dus geen ‘best of’ RW te maken. Want je kunt niet alles hebben geproefd. Als je dus ergens leest of hoort dat die groep de beste sound had, de mooiste visuals of de fraaiste zangeres: geloof die mensen niet. Je kunt alleen maar onder de indruk zijn (en het proberen in te schatten) van wat je echt zag en hoorde. De rest is larie. Drie dagen over de wei, van tent naar tent naar hoofdpodium naar televisiescherm (voor Argentinië-België), en dit is het resultaat. En ja, ik heb vooral veel hoogtepunten gemist. Maar deze dus niet…

Eels, Barn, vrijdag 4 juli

E en zijn maatje Chet kozen voor een bijzonder gewaagde set: eentje met strijkers. Onderkoelde kamermuziek in een oververhitte en overvolle tent, maar: het klonk. Ze startten als echte crooners, met When you wish upon a Star, en je wist meteen: dit wordt geen gewoon concert. Eels is intussen oud, goed en rijp genoeg om de Main Stage te vullen, en ze hebben er de hits en de fans voor ook. Maar die hits bleven vandaag grotendeels achterwege. Breekbare muziek in een ongewone omgeving, en een publiek dat zich hard inspande om de weg te volgen die E uitstippelde. A Daisy Through Concrete hoort bij het mooiste dat ik in Werchter hoorde – wat zeg ik, bij het mooiste dat ik dit jaar hoorde. Waar dan ook. De strijkers, de verstilde trompet, de steel guitar, en E’s zachte stem: het klopte allemaal als een zwerende vinger.

Jack Johnson, Barn, vrijdag 4 juli

Jack Johnson is een surfer dude: nog meer laid-back is waarschijnlijk strafbaar. Alsof het hem allemaal niets deed, stapte hij met zijn band het podium van de Barn op, schrok hij even van het warme en luide onthaal dat hem te beurt viel – en startte hij een bloedmooie set. Zijn maatje-surfer Donavon Frankenreiter (die overigens bij Johnsons platenfirma zit) zag ik vorige zomer op de Lokerse Feesten, en de man kon me wel charmeren met zijn mix van easy-goin’ songs en het hardere gitaarwerk. Johnson is één en al easy-going. Net voor het verslagje op Radio 1 vertelde ik Herwig Verhovert dat we een stukje Johnson zouden laten horen. ‘Moet dat echt’, was zijn eerste reactie. En toen hij het had gehoord: “Waw, dat was mooi”. Johnson en Eels waren de voorbodes van de ‘kleine muziek’ die Werchter zou tekenen. Pure songs, waarbij de stem de drager zou zijn en alle andere combinaties van instrumenten die stemmen zouden ondersteunen.

Midlake, The Barn, zaterdag 5 juli

Sinds ik Midlake twee jaar geleden in het Rivierenhof zag en hoorde, is de frontman het afgebold. Zanger en songschrijver weg: da’s meestal het einde van een groep. Vreemd genoeg is van dat vertrek totaal niets te merken: de hippies uit Texas klinken nog net als twee jaar geleden, en zorgen voor een vroeg hoogtepunt op zaterdag. Midlake is zo’n beetje de Alfa Romeo van de muziek: je vergeet altijd hoe goed ze zijn, tot je er eentje hoort. Geweldige muziek, en toch op geen enkel ogenblik slaapverwekkend. Een goeie, deinende groove, waar dan de stemmen in harmonie als een dekentje over worden gedrapeerd. Pure Americana, gespeeld door mannen met baarden en lang haar. En met een onvergetelijke Dylan-cover: ‘I shall be released’. Plots kwam The Band weer tot leven, leek je naar The Last Waltz te staan kijken, genoot je van die stemmen en de puurheid van de muziek.

Tune-Yards, KlubC, zaterdag 5 juli

Interessante muziek. En daarmee weet je eigenlijk genoeg. Merrill Garbus is een rare vogel. Ze heeft een geweldige soul- en gospelstem waar ze af en toe ferm mee uithaalt, maar maakt van haar muziek een circus-act. Gezichten als oude Zapotheken beschilderd, uitgedost als Pino uit Sesamstraat, en de meest originele bezetting ooit: basgitaar, twee zangeressen en twee rechtstaande percussionisten. Met af en toe een sample ertussen, en vooral veel vocale capriolen die de ene keer grappig, de andere keer behoorlijk freaky waren. Dat bleek ook uit de reacties van het publiek: de tent was maar half vol, en liep sneller leeg dan een strandbal. Waarna weer ander volk de tent binnen kwam, benieuwd, gelokt door de vreemde ritmes en melodieën. Even luisteren, en na twee of drie nummers besluiten: neen, dit is wat té. Van alles té.

HAIM, Main Stage, zaterdag 5 juli

Dan maar Haim. Drie mooie zussen die mooie popmuziek maken. The Wire is zo’n aanstekelijk ding dat zich tussen je oren nestelt en op zeer ongepaste momenten opduikt. Het fijne is: dit is lichtvoetige pop, en iedereen vindt dat gewoon ok. Ook de zussen zelf. Want hoe veel ‘fucks’ ze ook in de bindteksten smokkelden: rockchicks zijn het niet, en zullen ze nooit worden. Hun tournee lijkt eindeloos, maar om nog eens naar Werchter terug te komen, zal er toch eerst een goeie nieuwe plaat moeten komen. ZO eentje met pretentieloze popsongs. Niemand was ontgoocheld in Haim, omdat niemand hoge verwachtingen had. Zelfs het beetje regen kon de luim van de zussen en hun publiek niet kapot krijgen. Lekker!

Agnes Obel, The Barn, zaterdag 5 juli

Agnes Obel is mooi, ziet er lief en aardig uit, en klinkt zacht. Ze had de verschrikkelijke pech om te moeten optreden net na de dramatische Argentinië-België, en het melodrama in haar muziek hielp niet bepaald om Messi & Co te vergeten. Ze bracht drie strijkers mee – twee cello’s en een viool, terwijl ze zelf achter een kwartvleugel zat. De filmische muziek sloeg echter totaal niet aan. Waar Eels de avond voorheen nog klanktapijtjes had geweven, bleef Agnes Obel steken in de goede bedoelingen. Een half lege Barn oogde ook helemaal niet als een gedroomd Twin Peaks-decor. Zonde.

The Black Keys, Main Stage, zaterdag 5 juli

Gelukkig waren er Patrick Carney en Dan Auerbach van de Black Keys: they put the rock back in Rock Werchter. Zonder franjes, rechtoe rechtaan, smerige en vunzige rock ‘n’ roll. Met de geweldige stem van Auerbach als ideale opwarmer voor Eddie Vedder. Geen bindteksten, geen praatjes met het publiek: we are here to rock, and that’s what we do. De regen bleef voorlopig uit de hemel vallen, maar dat koelde de wei niet af. Noch het publiek. Je voelde vertwijfeling (wie mag winnen, Nederland of Costa Rica?), en misschien stond deze groep iets te hoog geprogrammeerd. Maar verdorie, rock ‘n’ roll heeft lak aan conventies. Toch?

Pearl Jam, Main Stage, zaterdag 5 juli

Als Bruce Springsteen en zijn E-street Band ooit stoppen, mag Pearl Jam zich officieel de beste rockgroep te wereld noemen. Het gebeurt niet zelden dat je wordt omver geblazen door wat je vooraf had verwacht – maar Pearl Jam deed het. 2,5 uur onversneden rock, van een groep die àlles heeft: de songs, de sound, de attitude en the voice. Van bij de allereerste noten (Rearviewmirror) was het duidelijk dat de mannen er schik in hadden: het plezier spatte van het podium, het gitaarspel werd pure seks, en Vedder liet zijn demonen over de wei los. Geweldig, indrukwekkend, verbluffend.

“In de jaren tachtig luisterden we naar platen die toen al twintig jaar oud waren”, zei Vedder. “Van The Who, en andere Britse bands. Er was gewoon niks anders. Tot die ene fantastische plaat uit kwam, en alles veranderde. Die plaat kwam van The Pixies.”

Die Pixies traden verdorie op hetzelfde moment op, in The Barn. Diegene die het in zijn hoofd haalde om die twee groepen om hetzelfde ogenblik te laten spelen, verdient een jarenlange verbanning naar de goelag van het Schlagerfestival. Kiezen was deze keer dus echt verliezen – de flard ‘Where is my mind’ die Vedder in de set smokkelde, was niet eens een pleister op een houten been.

Eddie Vedder dronk wijn, vertelde verhaaltjes, maar vooral: deed zijn job als frontman van een geweldige groep. Indrukwekkend, dus, zoals ik al zei. En nog eens: indrukwekkend.

Angus en Julia Stone, Klub C, zondag 6 juli

Een Australisch broeder/zuster-paar dat folk brengt zoals het in de jaren zestig werd gebracht. Netjes, om beurt, een liedje zingen. Hij vaak met de akoestische Neil Young in het achterhoofd. Zij, engelachtig stemmetje. En toch zat de Klub C stampvol. Meer nog: de songs werden geapprecieerd, beluisterd, er werd meegezongen. Wat toch wel verrassend was: de vele jonge mensen in de tent leken me, zelfs de meisjes met bloemetjes in het haar, mijlen ver van deze folk te staan. Toen Julie ‘Girls just wanna have fun’ bracht, hoorde ik een jonge gast naast me zeggen: ‘Oh ja, dat ken ik… het is van… eh…’. Van Cindy Lauper, hielp ik hem. ‘Juist, ik wist dat het al heel oud was’, zei hij. Waarvoor dank.

Passenger, Klub C, zondag 6 juli

De verrassing van de dag. Niet dat Mike Rosenberg iets verrassend deed – blijkbaar herhaalde hij gewoon zijn set van vorig jaar. Niet dat iemand daar om maalde: de Klub C stond propvol. Van de eerste seconde dat hij het podium op kwam, greep Passenger (de man en zijn akoestische gitaar, méér is Passenger niet) de tienduizend man bij het nekvel, om ze niet meer los te laten. Constant contact zoeken en vinden, grapjes maken, liedjes onderbreken, vragen om mee te zingen, gemeend verbaasd zijn door de haast gewijde stilte wanneer het moest. De wolkbreuk die Werchter in een modderpoel zou herschapen, hielp bij dat gevoel: de verbondenheid van Zij Die Schuilden, en intussen de busker konden meemaken. Neen, het is niet vernieuwend, wereldschokkend of vooruitstrevend. Het is: een man, een gitaar, een stem en een handvol goeie songs. Met die toch wel beperkte middelen een meute zo lang in de ban houden, is een gave, een kunst.

Birdie, Franz Ferdinand, zondag 6 juli

Birdie is een mooie vrouw. Van waar ik stond, leek het trouwens alsof ze haar broek was vergeten. Mooie liedjes, ook, die mooi gezongen worden. Maar in tegenstelling tot Passenger, kreeg ze geen contact met haar publiek. Ze zong die deuntjes, de mensen luisterden, je verliet The Barn en je was het alweer vergeten. Zo gaat dat.

En zo gaat dat ook met Franz Ferdinand: openen met een resem hits, trekken en sleuren om de wei mee te krijgen, en uiteindelijk vaststellen dat dat lukt. Na een uur vroeg ik me af wanneer ze hun tweede nummer eindelijk zouden inzetten. Een grapje, natuurlijk – alleen lijkt het allemaal nogal veel op elkaar. Maar qua festivalgehalte: een dikke pluim.

Kings of Leon, Main Stage, zondag 6 juli

En daar waren de Lion Kings weer. Voor de zoveelste keer. Geeuw. Vorig jaar zorgden ze voor een verschrikkelijk concert op Werchter: saai, ongeïnteresseerd, zelf verveeld omdat ze Kings of Leon zijn. Was het deze keer beter? Het was iets beter, ja: er werd al eens gelachen, en ze klonken ook een pak snediger dan vorig jaar. Maar er gebeurt zo fucking weinig tijdens hun optreden. Entertainment is méér dan gedreven gitaarrock spelen. Het is werken tot je de laatste rij op de wei hebt overtuigd, en niet achter de microfoonstandaard bevroren staan je ding doen. Bon, ze stonden hier duidelijk minder tegen hun zin dan een jaar geleden, en de respons op de wei was navenant minder koel. Maar een goed, groots optreden was dit echt niet.

Stromae, Main Stage, zondag 6 juli

Het feit dat zowat iedereen de Kings of Leon bleef uitkijken, heeft meer te maken met de afsluiter van RW dan met die Kings zelf. Stromae moest alleen maar komen en kijken: gewonnen had hij vooraf af. Het publiek was klaar voor het genadeschot – na de regen, de modder en de kou zouden ze een feestje bouwen met onze nieuwe Belgische trots. Of die dat nu zelf wou of niet.

Hij wou het. Een uur lang. In een perfect uitgekiende show – visueel verbluffend, met een zanger die een geweldig acteur is. Maar ik lees en hoor iets te veel over dat visuele, over dat scenario, over de kleren en de kleuren. Want uiteindelijk gaat het om de muziek. EN dat… tjsa. Dat is toch wel eerder beperkt.

Niet dat iemand zich daar aan stoorde: Ta fête werd luid en enhousiast meegezongen, en na dat eerste nummer zou het zingen en dansen niet meer ophouden. Wat de man ook had gedaan, het feest zou en moest doorgaan. Mooi hoor, zo’n wei die collectief uit de bol gaat. Maar eerlijk: het doet me meer denken aan de idolate en slaafse manier waarop de wei in Lokeren, vorig jaar, reageerde op Netsky, dan op het meeslepende optreden van Pearl Jam. Een geval van collectieve hysterie, meer dan een echt hoogstaande muzikale prestatie. En neen, slecht was het ook niet. Het is gewoon niet mijn ding, die Stromae.  

Thuis, maandag 7 juli

Eindelijk een lange, hete douche. Eindelijk eten met mes en vork. Eindelijk gewone schoenen aan de voeten. De veertigste editie van Rock Werchter was er voor mij een van Pearl Jam enerzijds, en van de kleine muziek anderzijds. Zo veel artiesten die hun nek uitstaken en breekbare, intieme muziek brachten: chapeau.
Maar dat kan natuurlijk alleen maar met een publiek dat er open voor staat. Ik weet niet in hoeverre Rock Werchter er verantwoordelijk voor is, maar: het Belgische (festival)publiek heeft smaak. Uit de bol gaan bij Major Lazer of The Subs, maar ook stilletjes Eels en Angus & Julia Stone smaken.

07-07-2014 om 11:52 geschreven door Peter VDB  

28-06-2014 om 00:00 geschreven door Peter VDB  

28-06-2014 om 00:00 geschreven door Peter VDB