Lekker weerke dit weekend en dan nog verlengd ook, we hebben dan toch één en ander positiefs te danken aan de clericale oorsprong in onze geschiedenis. Wat doe je met zo'n weer behalve met partner naar keuze in de duinen, tuin of zwembad enige vorm van toenaderingstechnieken toepassen om zo tot een eruptieve vorm van samenzijn te komen?

Juist, "chillen" zoals ze het nu noemen, vroeger zeiden we "op 't gemakske zitten, lezen, luieren", daarbij hoort een soundtrack, welke hangt van je persoonlijke smaak af.

Wat een wonderlijke vooruitgang is die iPod toch, allerlei afspeellijsten samenstellen, combinaties om eerst Mozart te horen en dan weer de weergaloze Laura Lynn om vervolgens via een trap lager bij Belgische Eurosonginzendingen te komen maar je stijgt terug zonder moeite om er eens een oudere kraker van pakweg Cream uit te knallen.

In zijn volledigheid vind ik persoonlijk de Buddha Bar reeks geen slechte soundtrack in de tuin, tussen de zwarte handen van de houtskool en de propere voeten door het voetbadje door is dit best te pruimen. 

Het "gechill" gaat op de duur wel wat ondoordacht en vervelens-toeslaan, mens is niet gemaakt om uren te bakken in de verschroeiing des aanschijn van die gele knaap in de lucht, dus kunnen we rustig stellen dat een sappig Metallica-verhaal tijdens het geknoei om de rooster van de alom verplichte rooster der BBQ schoon te maken, och een mens doet wat hé.

Het zaligste gevoel is eigenlijk des avonds, gezakt, gewassen (amaai was nodig, kunt nie blijven ruften) in aangenaam gezelschap van vb de nieuwe van Katie Melua, gloeiend zinderen want tja verbrand ben je toch een beetje, van de BBQ.

Dus kortom, neem muziek die niet op uw zenuwen werkt terwijl je niets aan het doen bent, niets zo frustrerender als niets horen en zien wanneer je niets doet, op den duur doe je minder dan niets, voel je je niets, ben je ook niets, zijn we eigenlijk wel iets.

Wow, de zon heeft toegeslagen, zal maar sluiten zeker, o ja, probeer toch die Buddha Bar reeks eens vast te krijgen, goeie mixen, chill, alles komt terug, voordelig geprijst in de Mediamarkt, Katie Melua, lazy maar doordacht, meer dan just a pretty face, wat wil ne mens nog meer...

Citrussen laten bloeien in je eigen tuin, wow, major hallucinatie,

Rest moeten we zelf najagen, vangen en van genieten, keep on trucking, ciao-kes

LCD

Was het vorige werk van LCD Soundsystem nog wat zoekwerk, mossel noch vis, geen enkele vorm van samenhang dan is de nieuwe This Is Happening een werk van consistensie alom.

Het is evident en begrijpbaar dat bij het beluisteren van de nieuwe schijf er heel wat gegrabbeld en "gestolen" is van Bowie (zelfs bijna letterlijk melodie van Heroes) John Foxx (tijden van Mathematics) en Depeche Mode (read Speak'n'Spell) maar hij doet er tenminste iets mee, hedendaagse produktie, soms bijna minimalistisch maar boenk erop.

Onrechtstreeks voer voor vb 2Many Dj's om hier iets mee te doen, staan er hits op? Niet echt, het enige nummer misschien dat heet toevallig You Wanted A Hit, sarcastisch? Misschien, dat illustreert de dubbele bodems waar James Murphy graag mee speelt en komt ook uit zijn verleden als DJ.

In aansluiting, niet naadloos, de nieuwe Faithless, het is een typische Faithless-plaat geworden ten voeten uit, denk Insomnia.

The Dance is de titel en volgens Sister Bliss is de volledige titel The Dance (Never Ends), het is een tributeplaat voor de fans van het eerste uur, onderweg zijn ze er misschien wat kwijt geraakt door de 2 vorige, iets experimentelere LP's, terugkomen zullen ze met deze zeker.

Getuige hiervan is dat de harde schare fans er steeds voor zorgt dat alle concerten van Maxi Jazz en de zijnen constant uitverkocht zijn en er nog steeds voor zorgen dat de temperatuur daar oploopt tot een niveau waar de Mohave woestijn niets tegen is.

Met die temperaturen is er steeds plaats voor een verkoelende oase, die vinden we in de nieuwe CD van Flying Lotus, Cosmogramma, jazz, triphop, soundtracksferen, alles gaat de revue voorbij, bij een eerste beluistering denk hier gebeurt zoveel als met de regering Leterme da afgelopen drie jaar maar mis, integenstelling tot die regeerperiode leer je uit deze muziek iets, terug die dubbele bodems, wat er voor zorgt dat alle haren waar ook in of op je lichaam gaan rechtstaan, soms snedig soms ingetogen.

John Foxx

In ver vervlogen tijden, begin jaren tachtig, toen ik (nog steeds eigenlijk) in de ban was van de new-wave, new romantics, ging ik met de universiteit op kolonievakantie naar Frankrijk. daar was een kereltje, Klaas (kan ook Piet Pol of Jean-Francois geweest zijn) die een plaat mee had. 

Mathematics van John foxx, wat een openbaring was dat, van een minimaal iets als een bleep, knal, stemvervorming en vooral sfeerschepperij door simpele synthklanken maakte hij nummers, echte nummers, geen fake zoals een nummertje bij de beenhouwer maar solide werkstukjes.

Als hoogtepunt kent de plaat Metal Beats en Underpass, nog steeds bij het beluisteren hoor je de tijdloosheid van deze plaat en wanneer je dit nu hoort terugkomen in het LCD Soundsystemproject, wel dat doet deugd, evenveel als....tja laat maar.

Voor de rest vroeg ik mij gisteren af hoe het nog zou zijn met Adam Ant, je weet wel van de mieren, wel hij leeft nog, 53 en gaf onlangs een optreden voor één of ander goed doel in een kerk.

Zijn rebelse karakter is gebleven want hij heeft daar een paar "conservatieven" eens goed zijn gedacht gegeven, zo zie je maar, toen ook al schoppen tegen kleinzielige schenen, dat blijft altijd wat hangen en waarom niet, 20 of 53, keep your spirit!!!

En nu wat genieten van de zon zodat ik mijn huidpigmentatie eens kan benutten, ciao-kes.

De titel zegt al veel, de titel van één der klassiekers van de jaren tachtig, een LP (dubbelaar) van het lichtvoetige licht roze gezelschapsorkest Frankie Goes To Hollywood.

Inderdaad, muziek zal de grote dikke rode draad zijn doorheen mijn Blogpoging, bespreken van nieuwe lichtingen cd's, doorspekt van enige reflectie naar het leven toe, verleden, heden en toekomst.

Ikzelf, kind van jaren zeventig, tachtig, stukje negentig, doorheen de jaren doorspekt van jaren vijftig, zestig en het nabije verleden, deelgenomen aan kwissen rond muziek en algemeen, verzamelaar lp's/cd's/mp3's, liefhebber van alles wat tussen Mozart en Bach zit en tussen Hazes en Motorhead, als het maar lef, ballen, emotie eigenheid bezit, doorleeftheid, natuur-en-oergevoelens, kortom "mens"-zijn.

Soort uitlaatklep ook eigenlijk, zonder stoomaflating ging geen stoomtrein vooruit, wel, een mens ook niet, vanaf morgen wil ik mij er toe verbinden een peilstok in het olievat van muziekgenres te zijn, all suggesties zijn welkom.

Als kleine intro, een waar genoegen was het voor mij vandaag te genieten van de nieuwe The National, High Violet, opnieuw ingetogen en uitbarstend, de balsem in de stem van Matt Berninger is zalvender dan ooit, nog steeds één van de mooiste baritonstemmen in de rock.

Onze vrienden uit Ohio gooiden als eerst single Afraid Of Everyone naar voren, meteen boenk er op, snuifje Iggy maar vooral reminder naar Tindersticks qua opbouw en zangtechniek, kortom genieten troef. Veel kilometers en fileleed worden op deze manier verzacht, men zou bijna verlangen naar nog een file, klein minpuntje, het schijfje zakt een lichtjes in naar het einde toe, een kleine SOS Piet ware op zijn plaats in de laatste 2 nummers but hey who's perfect, de rest maakt de vlaai lekker, goed gebakken en smaakvol, ciao-kes