Even voorstellen, ik ben een vrouw van 43. Ik heb 4 kinderen, een dochter van 20, en 3 zonen van 19, 13 en 9. Tot 1993 had ik een fantastische tijd. Ik ben heel gelukkig opgegroeid, heb gestudeerd en op 16 heb ik mijn man leren kennen. In 1990 zijn we getrouwd. Na 2 jaar kreeg ik een mooie dochter. In 1993 stierf mijn papa aan kanker. Ik was zwanger van mijn 2e kindje. Mijn papa was mijn beste vriend. Ik zou alles hebben gedaan opdat hij trots zou zijn op mij. Hij stierf in maart. In augustus ben ik bevallen van mijn eerste zoon. Hij is geboren met een schisis (een hazelip in de volksmond). Vanaf dat hij piepklein was, heeft hij enorm veel in t ziekenhuis gelegen. hij is nu 19 en binnenkort krijgt hij zijn 17 e operatie... Hij is ook mentaal achter. Hij heeft dus bijzonder onderwijs gevolgd, maar studeert dit jaar af als hulpschrijnwerker. Mijn man heeft gedurende de volgende jaren meer van werkloosheid geleefd en/of mutualiteit..... hij was liever lui dan moe. Ik stond er dan ook altijd alleen voor met de kinderen. Maar net voor hen bleef ik bij hun papa... Ik ben 5 jaar geleden gescheiden na 17 lange en moeilijke huwelijksjaren. Hij had iemand anders en liet me achter met de 4 kids en 200000 euro schulden. Na 2 jaar gerechterlijk vechten, kreeg ik de kids toegewezen, werd ons huis verkocht, maar kreeg ik wel mijn geld terug. Hij heeft om de 2 weken recht om zijn kinderen te zien, maar al snel wilden de 3 grootsten niet meer gaan. Nu, na 5 jaar gaat de jongste nog van tijd tot tijd (dit jaar is hij nog maar 2 keer geweest). De papa en zijn nieuwe vrouw doen echt niks met of voor hem. De hele dag laptop, playstation en TV...... In 2009 heb ik een andere man leren kennen. Hij had 2 kindjes in co-ouderschap van toen 3 en 4 jaar. We konden het enorm goed met elkaar vinden. We begrepen elkaar, respecteerden elkaar, hielden van elkaar! Na een jaar zijn we gaan samenwonen. Ik verkocht mijn huis, hij het zijne en samen huurden we een woning. De ene week gingen zijn kindjes bij de mama, de andere week waren ze bij ons. Mijn kinderen hadden eindelijk een "vaderfiguur". Hij gingfietsen en zwemmen met hen, karting, deed "mannendingen" met hen. Stoer Maar de weken dat hij zijn kids bij ons had waren te druk en belastend. Elke morgen moest hij meer dan 50 km rijden om de kids naar school te brengen, en elke avond weer 50 km. Files, verkeer....... In september 2011 vroeg ik hem ten huwelijk... en 29 juni 2012 zou onze dag worden.... Kort nadien zijn de problemen begonnen. Zijn kids en zijn ex begonnen meer en meer voor problemen te zorgen. Daarenboven kreeg mijn zus, mijn allerbese vriendin, te horen dat ze kanker had. Dat kwam er ook nog eens bij..... In oktober 2011 werden zijn kindjes gedoopt. Het feest had bij ons plaats, dus de ex, haar ouders, zus, broer, vrienden, enz..waren bij ons uitgenodigd. Die dag voelde ik me compleet verloren. Het was alsof ik niet bestond... Zijn ex huilde van jaloezie toen ze zag waar we woonden en wat we hadden. Ik veronderstel dat ze op dat moment is begonnen met haar ex-man, mijn vriend te "intimideren/chanteren". Ik weet niet waarom maar de kinderen begonnen zich meer en meer tegen me op te zetten.In mijn gezicht spuwen, liegen, dingen stuk maken, enz..... Het is dan heel snel erger en erger geworden. Op een bepaald moment heeft hij dan de beslissing genomen om weg te gaan bij mij. Na 3 dagen is hij terug gekomen, omdat hij me niet kon loslaten......maar 3 dagen later is hij terug weggegaan...Hij is terug naar zijn ex gegaan, omwille van de kinderen. Ik was er kapot van!! Alle dagen, echt alle dagen huilde ik!!
Ondertussen was mijn zus geopereerd en kon ze beginnen revalideren......Ook dat heeft heel veel druk op me gelegd!
Na 3 maanden besefte hij dat de relatie met de mama van zijn kids niet zo verder kon. Ze maakten de hele tijd ruzie, ze was onmogelijk met de kinderen, ze was lui en egoïstisch (dat zijn zijn woorden)..... Daarop heeft hij dan beslist om bij haar weg te gaan en terug bij mij te komen maar in een soort LAT-relatie. De ene week was hij op zijn appartement met zijn kinderen, de andere week waren de kinderen bij de mama, en kwam hij naar ons toe. Na 1 maand scheen ook dit niet te lukken en nu is hij terug naar de ex. Trouwen gaat dus niet door....
We houden contact per mail en van tijd tot tijd spreken we nog eens af om iets te drinken. Telkens zegt hij me dat hij niet weg is bij mij omdat hij niet van mij houdt integendeel zelfs, maar omdat het praktisch niet mogelijk was. En om zijn kids dan gelukkig te maken is hij terug bij de mama.
Ik heb heel veel moeite om dit te verwerken. Ik blijf alleen met mijn 4 kids achter in ons huisje, ver van vrienden en familie. Ik ben zoooo eenzaam... Heel mooie herinneringen en een overweldigend gevoel van onmacht, van oneerlijkheid. We hebben nooit ruzie gemaakt, hadden een schitterende relatie, maar de praktische problemen waren er te veel aan. We houden nog van elkaar!!!
Ik kan dit niet verwerken, omdat het voor mij niet "afgehandeld" is, dus kan ik ook niet verder..... ik wacht, ik hoop, ik weet.....
Ik heb 8 maanden geprobeerd om dit op karakter te overwinnen, maar dat lukt me niet. Sinds een 3-tal weken heb ik antidepressiva gekregen. De emoties zijn wat afgezwakt en rationeel weet ik ook wel dat een relatie onmogelijk is zolang de mama niet wil meewerken. Maar toch blijft het gevoel van onmacht, oneerlijkheid, liefde, eenzaamheid.......
Afin, het doet me goed dit van me af te schrijven. Wordt vervolgd....
