Vandaag is een belangrijke dag in mijn leven. Vanaf vandaag ging ik immers een poging doen om weer goed te kunnen zien. Sinds de 2e kan moet ik eigenlijk een bril dragen. Omdat mijn ogen niet zo heel erg bijziend zijn, zette ik echter die rotbril meestal niet op, omdat ik gewoonweg niet met een bril sta. Ik ben nu eenmaal geen brildrager! Maar het werd zo stilaan problematisch. Ik herkende niemand meer, kon de straatnamen niet lezen, en wat lastiger is: ook niet meer gezichtsuitdrukkingen onderscheiden van mensen die wat verderop staan. Kortom, zonder bril was het een en al ellende. Mét bril (in de klas, cinema, voor tv en in de auto) was het al weinig beter. Ik was zo beschaamd over mijzelf dat ik hem pas opzette als iedereen al neerzat in de klas, en ik durfde niet om mij heen kijken opdat de mensen toch maar niet te veel van mij zouden zien met mijn bril op.Soms durfde ik de prof niet eens aankijken en staarde ik maar wat naar mijn blad/de grond/mijn schoenen. Bovendien kreeg ik van die bril hoofdpijn en tranerige ogen. Hier moest dus dringend iets veranderen...

Aangezien het vakantie is, leek het mij dan ook het geschikte moment om over te schakelen naar lenzen. Vanaf nu zou ik dus ook zo'n lens-mens worden, altijd aan het knoeien met van die mini-prutsdingskes en allerlei potjes met rare vloeistoffen . Vanochtend fietste ik naar de opticien om mijn lenzen af te halen en daar meteen te leren hoe ik die krengen precies op mijn oogbollen zou krijgen. Ze hadden op voorhand gezegd dat het ongeveer een uur zou duren. Maar dat bleek nog niet mee te vallen. Ik vind niet dat ik kleine ogen heb, maar opeens leken ze mij wél vééél te klein! En bovendien bleken er ook nog eens allerlei ongewenste oogleden en wimpers in de weg te zitten! Eye eye caramba. Na een aantal pogingen was ik wel in staat om de uitvinder van de ooglens te laten liquideren. Een hevige strijd tussen mij en de lenzen volgde...

Een strijd waarin wel wat traantjes van mijn kant zijn gevloeid. Niet van verdriet, maar als natuurlijke reactie van mijn oog op al die nare dingen die ik ermee aan het doen was. Dit maakte de zaken er natuurlijk niet makkelijker op. Ik begon stilaan moedeloos te worden, en stelde me al een toekomst voor waarin ik voor eeuwig veroordeeld was tot het dragen van een bril...

Maar Dopsie is niet zomaar klein te krijgen! Ik geef nooit iets op! En dus, na twee (!) uur wringen en worstelen, zat er op elk oog uiteindelijk toch een lens! Het zicht met maar één lens is nogal schrikwekkend, maar met twee lenzen is het inderdaad veel beter. Het leren uitnemen was gelukkig iets gemakkelijker (ondertussen vond ik het al minder eng mijn oog aan te raken) en daarna kreeg ik de lens toch weer binnen de 10 minuten weer in . De opticien verzekerde me dat het wel zou beteren en dat ik me binnenkort zou afvragen waarom ik daar ooit toch zo mee had kunnen sukkelen.

En toen...huppelde ik de zonnige wereld in mét een goed gezichtsvermogen en ik had zin om uit te roepen: "I can seeeeeeeeeeeeeee!!!"....

De aarde warmt op, en overal ter wereld kan men de gevolgen ervan waarnemen. Overal, hier dus ook maar vooral in de ontwikkelingslanden, waar de opwarming een ontwrichtend effect heeft op de samenleving. Verwoestijning is zo'n vaak voorkomend gevolg. Dit vormt dan ook een belangrijk thema in de film "Si le vent soulève les sables". Deze film speelt zich af in een zeer droog, niet-gespecifeerd Afrikaans land, waar de levensomstandigheden hard zijn. Volgens mij kan je de film wel situeren in Tsjaad/Soedan. In de streek waar Rahne en zijn gezin wonen, worden het steeds moeilijker om te overleven. Hun dorp is omringd door uitdrogende bronnen en milities die een of andere burgeroorlog uitvechten, zodat het moeilijk is zomaar eventjes te verhuizen. Toch moeten Rahne en zijn dorpsgenoten uiteindelijk wel emigreren, willen of niet, aangezien de situatie steeds hopelozer wordt. Rahne en familie besluiten met een bevriend gezin echter de andere kant op te trekken dan de rest van het dorp, omdat Rahne denkt dat dit de beste en kortste weg is. Ze rapen hun schamele bezittingen bij elkaar, en vertrekken met een kudde geiten, de kameel Chamelle en de ongedwongen bijmoedigheid van het moedige dochtertje Shasha. Al gauw verandert de zoektocht naar een plaats voor een nieuw begin echter in een bikkelharde strijd om het bestaan...

Wederom een knappe Afrika-film, met actuele thema's zoals kindsoldaten en de desastreuze gevolgen van de klimaatverandering. De prestaties van de acteurs waren allemaal puik, maar speciale vermelding moet toch gaan naar Issaka Sawadogo (Rahne) en Asma Nouman Aden (Shasha), temeer omdat deze acteurs het vooral met non-verbale communicatie moesten doen aangezien er in deze film weinig gesproken wordt. Een film waar je stil van wordt!

http://www.soundsofsand.be/ (in mijn streek alleen te zien in cinema Cartoon's)