Ik ben Dopsie/Miss Dee
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/12/1984 en ben nu dus 39 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: ik hou van genieten, cultuur, wellness, dansen, diertjes en de natuur.
Ik ben miss Dee!
Normaalgezien kom ik zelden of nooit op CST (de stadscampus), omdat ik les volg op CDE (campus Drie Eiken). Voor mijn thesis moest ik echter enkele mogelijk interessante boeken bekijken die zich zouden bevinden op CST. Dus ging ik op 7/2/07 naar CST, alwaar ik trouwens komend semester twee vakken zal volgen. Eenmaal daar aangekomen, bleek de goeie ouwe bieb verschwunden!!! Ik ga gewoonlijk via 'het achterdeurtje', maar dat had een onverlaat op slot gedaan...meende ik toen nog. Een niet onaardige jongen had net zoals ik het plan opgevat om langs daar de bieb binnen te gaan, en zijn verbazing was al even groot als de mijne toen bleek dat dit niet zou lukken. We zagen wel bordjes met: "nieuwe ingang bieb => gebouw C". Aangezien hij noch ik een idee hadden where in hell gebouw C zou kunnen zijn, probeerden we eerst de bieb binnen te dringen via de aloude hoofdingang. Zonder succes, want de oude hoofdingang bleek nu een werf te zijn en van een bieb was zelfs helemaal niks meer te zien . Uiteindelijk volgden we dan maar, met hangende pootjes, de bordjes die ons naar de nieuwe locatie van de bieb zouden moeten leiden. Dat ging niet van een leien dakje omdat de bordjes iets te ver uit elkaar stonden - wat tot verwarring zorgt in een gebouw met vele (zij)gangen - maar uiteindelijk leidde onze sperutocht naar een ijzeren deur, omringd door houten platen, met op die deur een papiertje: "ingang bibliotheek". Ik dacht: "Dit kan niet, dit geeft uit op en bouwwerf! !". En dat bleek ook zo te zijn, maar via een soortement ijzeren loopstijger kwamen we terecht in wat dus de nieuwe bieb is. Mijn staat van verwarring duurde nog eventjes voort, omdat je in de oude bieb je jassen en tassen in de (hopeloos overroepen) 'vestiare' moest achterlaten, terwijl ik hier niet eens een kapstok zag. Gelukkig was er een andere niet onaardige student die mij zei dat zoiets nu niet meer moest. De verkenning van de nieuwe bieb kon beginnen!!!
Het moet gezegd: het gebouw is nagelnieuw en ziet er piekfijn uit! Er is veel meer (adem)ruimte dan in het oude gebouw, er zijn nog veel meer boekenrekken, er zijn enkele computerruimtes en naar het schijnt ook ruimtes voor groepswerkjes, maar die heb ik nog niet gevonden. Het ziet er allemaal chique uit, en het gebouw is opgetrokken in een modernistische stijl, wat erg rustgevend is voor drukke zielen zoals mij. Eén ding is echter bij het oude gebleven: het personeel is NOG ALTIJD afgrijselijk onvriendelijk! De onvriendelijkheid van de mensen van deze bieb was voorheen al legendarisch, en blijkbaar konden ze geen afscheid nemen van deze traditie. Op de eerste verdieping moest ik zijn, want daar staan de boeken van Letteren & Wijsbegeerte. Nu had ik echter vooral boeken uit het magazijn nodig. Ik ging naar de balie op die verdieping om te vragen of ik iets uit het magazijn mocht bestellen, waarop de bediende niet al te enthousiast zei dat ik daarvoor aan de balie beneden moest zijn. Ik die gigantische trap af (slecht voor mijn knieën ), en ik herhaalde aan deze balie mijn verzoek. Ik kreeg een vuile blik, zo van "jij komt zeker uit een achtergesteld Oostblokland, dat je nog niet doorhebt hoe dit moet", en dan het onvriendelijke antwoord dat het bestellen nu elektronisch gebeurt en dat ik dus gebruik moest maken van één van de pc's in de computerruimte. Daarna vroeg het mens nog - al dan niet wantrouwig - of ik wel lid was (alleen leden kunnen op de pc's). Enfin, ik had geen idee hoe ik zo'n boek elektronisch moest bestellen uit het magazijn, maar ik vertikte het om verdere uitleg te vragen. Ik had immers al tijd genoeg verspeeld aan het onvriendelijke UA-personeel en bovendien ben ik 20 jaar jonger dan hen, dus moet ik aan hen toch zeker geen pc-gerelateerde uitleg vragen. Na enkele verwoede pogingen op de pc had ik helaas nog steeds niet uitgevist HOE je in hemelsnaam iets uit het magazijn moet bestellen. En dat voor een whizzkid...Moedeloos keerde ik terug naar de eerste verdieping, om dan maar een reeds gevonden boekje uit te lenen. Aan de balie op de eerste verdieping was ik echter getuige van een conversatie tussen de baliebediende en een buitenlandse studente Die laatste had klaarblijkelijk hetzelfde probleem als ik dus was ik zo vrij de conversatie tussen de ongeduldige bediende en de wanhopige studente af te luisteren. Ondanks het gebrekkige Engels van beide partijen kreeg ik toch enkele indicaties over hoe het nu moest. Toen de studente wandelen werd gestuurd om het eens te proberen, zond de bediende haar nog een geërgerde blik achterna. Het was mijn beurt en ik gaf aan dat ik een boek wou uitlenen. Ook ik werd (voor de tweede keer reeeds) wandelen gestuurd, want uitlenen doe je ook aan de balie beneden. Zucht. Na het niet al te vriendelijke antwoord van dat stuk baliekluiver had ik toch ferm goesting om uit te roepen: "WAT DOE JIJ HIER DAN EIGENLIJK??? JE BROEK VERSLIJTEN???". Maar ik bleef beleefd en maakte voor de zoveelste keer de afdaling van die gigantische trap. Ik besloot meteen nog maar eens een poging te doen om toch maar dat boek uit het magazijn te halen, en voorwaar: na veel gezoek lukte het!!! Na dat andere boek uitgeleend te hebben, vertrok ik nog naar de bieb van CDE, want ik moest daar ook nog even zijn. Daar aangekomen, was ik getuige van een lieflijk tafereeltje: de bibliothecaris was een meisje (uitgebreid en supervriendelijk) iets aan het uitleggen op pc...Het contrast met de bieb van CST was schokkend...
Zo, na deze inleiding kan de medestudent die dit heeft gelezen, zich in de bureaucratie van de nieuwe bieb van CST storten! Het is echt de moeite. Je zult zien dat het één groot avontuur is.
PS: Pas op, want de pc's van de bieb van CST zijn letterlijk aan de ketting gelegd. Ja, ik zie mezelf echt al een beeldscherm in mijn binnenzak steken en fluitend naar buiten wandelen ...
Ik heb dé oplossing gevonden voor het probleem rond de toekomstige reis naar Congo van onze koning!!! Stuur MIJ in zijn plaats! Ik ben een "neutraal" iemand, dus we stoten er niemand mee voor het hoofd. Dan is de hele discussie van de baan en ziet er iemand haar droom in vervulling gaan (ik dus ). Zo, nu deze pijnlijke kwestie opgelost is, zou de regering zich misschien aub kunnen bezighouden met dringendere zaken? En ach, Albert II zal wel een ander keertje naar onze ex-kolonie gaan...Hij heeft toch tijd en geld genoeg. Desnoods gaat-ie incognito, da's misschien nog wel het beste.
Vandaag wil ik het eens hebben over 's werelds toekomstplannen met de maan. De volgende decennia zullen cruciaal zijn voor onze satelliet. De mensheid is immers niet langer van plan om de maan te blijven bekijken door z'n ruimtetelescoop. Heel wat landen hebben nu grootsere plannen...
Æ De Europese Unie zal tot 2008 nog geen beslissingen nemen omtrent maanmissies. Maar wat niet is, kan nog komen natuurlijk...
Æ China wil in 2024 een bemande missie naar onze satelliet sturen.
Æ In 2009 stuurt India een onbemande vlucht naar de maan.
Æ Japan heeft dezelfde plannen als India, "binnen de 10 jaar" moet het er van komen.
Æ De Verenigde Staten zijn zoals gewoonlijk erg ambitieus: tegen 2020 moet die maanbasis er staan!
Æ Ook het Verenigd Koninkrijk wil een eigen missie naar janneke maan sturen, en wel in 2010.
Verder koesteren zowel de ESA, India, de NASA als Rusland plannen om een al dan niet bemande ruimtemissie naar Mars te sturen, maar dit geheel terzijde. Dit klinkt allemaal wel leuk en avontuurlijk en zo, maar er zijn toch een paar dingen die we in ons achterhoofd moeten houden. Ruimtevaart staat vaak niet in dienst van de wetenschap maar van de politiek. De maanlanding van Neil Armstrong & Co in de sixties was tenslotte ook een onderdeel van een wedstrijdje 'om ter eerst' met de Russen. Eens ze daar geweest waren (of misschien wel niet het kan echt in een studio zijn opgenomen hé) stopte de race naar de maan. Maar nu lijkt het weer allemaal van voor af aan begonnen te zijn, en er zijn meer kandidaten in de running dan ooit. Maanonderzoek kan interessant zijn, de vraag is alleen: zal de maan dan geen tweede slagveld worden? Want wie zegt dat al die verschillende naties en organisaties vreedzaam gaan samenwerken? De maan is groot genoeg, zegt u. Maar ze is nog altijd kleiner dan de aarde, en moet je zien hoe slecht we hier al overeenkomen met elkaar. Het probleem is dat men ook nog andere plannen heeft dan wetenschappelijk onderzoek. De voornoemde partijen willen onze satelliet ook graag koloniseren. De wereldleiders beschouwen onze satelliet namelijk als het zesde continent. Ik heb het persoonlijk niet zo begrepen op zo'n veroveringsdrang. Er is in de geschiedenis nog geen enkel continent geweest dat geen ellende heeft gekend tijdens en na de kolonisatie door de westerlingen, die meenden dat zíj recht hadden op dat land. Wat gaat de kolonisatie van de maan dan brengen? Nog meer ellende? En waarom ook moet die witte bol aan de hemel per sé gekoloniseerd worden? Vaak wordt er als reden genoemd: om het voortbestaan van de mensheid te verzekeren. Want: we zijn al met te veel op deze aardkluit, we hebben onze eigen planeet kapot gemaakt en wat als er een reusachtige asteroïde op ons af komt? Dit zijn echter drogredenen! - als we nu al met te veel zijn, zullen we ook nog met veel meer zijn als we de maan gaan bevolken. Het is als een put vullen door een andere te graven: je verschuift het probleem gewoon. - het is onze eigen schuld dat we de aarde hebben kapot gemaakt. We zullen ook de maan kapot maken als we met z'n allen naar daar emigreren. Ook hier zou men het probleem gewoon verschuiven. Je lost er niks mee op. - als die asteroïde er komt: het werd tijd ook! - je neemt typisch menselijke dingen mee naar onze nieuwe kolonie: vervuiling, grootheidswaanzin, ongebreidelde machtzucht, de drang om zoveel mogelijk te verdienen of te bezitten, en misschien wel het gevaarlijkste: etniciteit. Spijtig genoeg is er op de maan niet zo veel ruimte om elkaar uit de weg te gaan. Moet onze satelliet het toneel worden van Wereldoorlog III? - het is bekend dat minder capabele wereldleiders als Bush, Blair, Poetin e.a. de kolonisatie van de maan vooral zien als prestigeproject, omdat het op andere vlakken veel minder goed gaat in hun land. Zo kan Amerika wel een oppepper gebruiken na de desastreuze oorlogen in Afghanistan en Irak. Bovendien maakt zo'n maanproject lekker indruk op vijandige landen.
Het hele maanproject van de VS zou volgens een realistische schatting minstens 600 miljard dollar kosten! 600 000 000 000 $!!! Waarom dat bedrag niet besteden aan ontwikkelingshulp? Of aan sociale zekerheid, onderwijs en ziektebijstand in eigen land. Want ik heb begrepen dat zoiets amper is uitgebouwd in de Verenigde Staten, Land of the Free.
Volgens mij is de mensheid gewoon niet klaar om de maan te koloniseren. Nu niet en over 100 jaar ook nog niet. Want we moeten eerst onze aardse problemen oplossen, wat volgens mij al een harde dobber op zich gaat zijn. Wie geeft ons trouwens het recht om de maan te koloniseren? Van wie is de maan eigenlijk? Van niemand volgens mij (houden zo!). En zelfs als je de maan toch zou koloniseren, welke plannen heb je dan concreet met deze satelliet? - Hou je de maan zo veel mogelijk zoals ze was, met enkel een centrum om wetenschappelijk onderzoek te doen? M.a.w. een intacte maan, als studieobject? - Of probeer je van de maan een bewoonbare (en liefst winstegevende) wereld te maken, met atmosfeer, vruchtbare grond, mijnen met grondstoffen en al die andere zaken? M.a.w de maan moet geëploiteerd worden?
Wel, je mag zelf eens kiezen - en vul jouw keuze in bij de reacties...
Het was alweer een tijdje geleden dat ik een Afrika-film had gezien, dus het deed deugd om me weer te verliezen in de prachtige filmbeelden van dit fascinerende continent. Dat was echter niet enige dat mij diep geraakt heeft. De gruwelijke recente geschiedenis van Sierra Leone, het land waar de film zich grotendeels afspeelt, is ronduit schokkend.
De film gaat over zogenaamde 'bloeddiamanten': diamanten opgegraven in conflictzones (vaak in Afrika), die gewoonlijk die conflicten mee helpen financieren. De herkomst van zulke diamanten is duister en er kleeft bloed aan die steentjes. De grote bonzen die deze diamanten opkopen en verkopen, stellen zich meestal geen vragen en helpen zo die conflicten aan de gang te houden. De mensen die deze diamanten aan de grote diamanthandelaars verkopen, kopen met het verkegen geld (en dat is heel wat) immers wapens en ander oorlogsmaterieel. 'Blood Diamond' draait rond drie personages: de malafide diamantsmokkelaar Danny Archer (Leonardo DiCaprio), de oorlogsjournaliste Maddy Bowen (Jennifer Connelly) die graag de hele zaak ivm de bloeddiamantenhandel aan het licht wil brengen, en Solomon Vandy (Djimon Hounsou), die door de burgeroorlog gescheiden is geraakt van zijn gezin en die als slaaf moet zoeken naar bloeddiamanten. Solomon Vandy vindt een knoert van een bloeddiamant, verbergt hem en dan zit het spel op de wagen. Captain Poison, een opzichter in de mijn, wil de diamant. Danny Archer wil ook graag de diamant, zodat hij een nieuw leven kan beginnen buiten dat vervloekte continent Afrika. Eén van zijn connecties (die meeverdient aan Archer's smokkelwaar), The Colonel, wil óók graag de diamant. En Solomon Vandy is hun enige kans om die steen te vinden... Vandy begint te begrijpen dat hij op die manier een ongekende macht kan uitoefenen: in ruil voor de diamant moet Archer hem helpen zijn familie weer te vinden. En Archer heeft de juiste connecties: hij belooft journaliste Maddy Bowen een goed verhaal over de handel in bloeddiamanten als zij opzoekt waar Vandy's gezin is. De zaken worden echter ingewikkelder als blijkt dat Vandy's zoon Dia gekidnapt is door de rebellen in Sierra Leone (de R.U.F) en als kindsoldaat onder Captain Poison dient...
Deze film heeft niet alleen een sterke verhaallijn rond een bloeddiamand, maar brengt ook de waanzin van de burgeroorlog in Sierra Leone in beeld. Verder krijgt ook de problematiek rond de kindsoldaten in Afrika veel aandacht. Het Afrikaanse decor is natuurlijk betoverend mooi en de muziek zal de soundtrackliefhebbers onder u bekoren. DiCaprio, Hounsou, Connelly en vele anderen zetten een ijzersterke acteerprestatie neer. Het is een kei-harde film met veel geweld, wat hem minder geschikt maakt voor een jonger publiek. Men kan echter niet de recente geschiedenis van Sierra Leone verfilmen zonder geweld te tonen, aangezien daar in de jaren '90 de gruwelijkste dingen zijn gebeurd.
Wie mij kan zeggen in welke winkel ze de soundtrack van 'Blood Diamond' verkopen tegen een schappelijke prijs, zal ik eeuwig dankbaar zijn. Verder wil ik de juwelenliefhebbers onder mijn bloglezers graag vragen om, bij aankoop van een diamant, altijd vragen te stellen over de afkomst. Koop geen bloeddiamanten! Ook is het aardig om uit respect geen diamanten te dragen wanneer u naar deze film gaat kijken.
Binnenkort komen er nog meer Afrika-films uit; dat belooft een leuk filmjaar te worden!
. Uiteindelijk volgden we dan maar, met hangende pootjes, de bordjes die ons naar de nieuwe locatie van de bieb zouden moeten leiden. Dat ging niet van een leien dakje omdat de bordjes iets te ver uit elkaar stonden - wat tot verwarring zorgt in een gebouw met vele (zij)gangen - maar uiteindelijk leidde onze sperutocht naar een ijzeren deur, omringd door houten platen, met op die deur een papiertje: "ingang bibliotheek". Ik dacht: "Dit kan niet, dit geeft uit op en bouwwerf!
!". En dat bleek ook zo te zijn, maar via een soortement ijzeren loopstijger kwamen we terecht in wat dus de nieuwe bieb is. Mijn staat van verwarring duurde nog eventjes voort, omdat je in de oude bieb je jassen en tassen in de (hopeloos overroepen) 'vestiare' moest achterlaten, terwijl ik hier niet eens een kapstok zag. Gelukkig was er een andere niet onaardige student die mij zei dat zoiets nu niet meer moest. De verkenning van de nieuwe bieb kon beginnen!!!
De onvriendelijkheid van de mensen van deze bieb was voorheen al legendarisch, en blijkbaar konden ze geen afscheid nemen van deze traditie. Op de eerste verdieping moest ik zijn, want daar staan de boeken van Letteren & Wijsbegeerte. Nu had ik echter vooral boeken uit het magazijn nodig. Ik ging naar de balie op die verdieping om te vragen of ik iets uit het magazijn mocht bestellen, waarop de bediende niet al te enthousiast zei dat ik daarvoor aan de balie beneden moest zijn. Ik die gigantische trap af (slecht voor mijn knieën
), en ik herhaalde aan deze balie mijn verzoek. Ik kreeg een vuile blik, zo van "jij komt zeker uit een achtergesteld Oostblokland, dat je nog niet doorhebt hoe dit moet", en dan het onvriendelijke antwoord dat het bestellen nu elektronisch gebeurt en dat ik dus gebruik moest maken van één van de pc's in de computerruimte. Daarna vroeg het mens nog - al dan niet wantrouwig - of ik wel lid was (alleen leden kunnen op de pc's). Enfin, ik had geen idee hoe ik zo'n boek elektronisch moest bestellen uit het magazijn, maar ik vertikte het om verdere uitleg te vragen. Ik had immers al tijd genoeg verspeeld aan het onvriendelijke UA-personeel en bovendien ben ik 20 jaar jonger dan hen, dus moet ik aan hen toch zeker geen pc-gerelateerde uitleg vragen. Na enkele verwoede pogingen op de pc had ik helaas nog steeds niet uitgevist HOE je in hemelsnaam iets uit het magazijn moet bestellen. En dat voor een whizzkid...Moedeloos keerde ik terug naar de eerste verdieping, om dan maar een reeds gevonden boekje uit te lenen. Aan de balie op de eerste verdieping was ik echter getuige van een conversatie tussen de baliebediende en een buitenlandse studente Die laatste had klaarblijkelijk hetzelfde probleem als ik dus was ik zo vrij de conversatie tussen de ongeduldige bediende en de wanhopige studente af te luisteren. Ondanks het gebrekkige Engels van beide partijen kreeg ik toch enkele indicaties over hoe het nu moest. Toen de studente wandelen werd gestuurd om het eens te proberen, zond de bediende haar nog een geërgerde blik achterna. Het was mijn beurt en ik gaf aan dat ik een boek wou uitlenen. Ook ik werd (voor de tweede keer reeeds) wandelen gestuurd, want uitlenen doe je ook aan de balie beneden. Zucht. Na het niet al te vriendelijke antwoord van dat stuk baliekluiver had ik toch ferm goesting om uit te roepen: "WAT DOE JIJ HIER DAN EIGENLIJK??? JE BROEK VERSLIJTEN???". Maar ik bleef beleefd en maakte voor de zoveelste keer de afdaling van die gigantische trap. Ik besloot meteen nog maar eens een poging te doen om toch maar dat boek uit het magazijn te halen, en voorwaar: na veel gezoek lukte het!!!
). Zo, nu deze pijnlijke kwestie opgelost is, zou de regering zich misschien aub kunnen bezighouden met dringendere zaken?
Vandaag wil ik het eens hebben over 's werelds toekomstplannen met de maan. De volgende decennia zullen cruciaal zijn voor onze satelliet. De mensheid is immers niet langer van plan om de maan te blijven bekijken door z'n ruimtetelescoop. Heel wat landen hebben nu grootsere plannen...
het kan echt in een studio zijn opgenomen hé) stopte de race naar de maan. Maar nu lijkt het weer allemaal van voor af aan begonnen te zijn, en er zijn meer kandidaten in de running dan ooit. Maanonderzoek kan interessant zijn, de vraag is alleen: zal de maan dan geen tweede slagveld worden? Want wie zegt dat al die verschillende naties en organisaties vreedzaam gaan samenwerken? De maan is groot genoeg, zegt u. Maar ze is nog altijd kleiner dan de aarde, en moet je zien hoe slecht we hier al overeenkomen met elkaar. Het probleem is dat men ook nog andere plannen heeft dan wetenschappelijk onderzoek. De voornoemde partijen willen onze satelliet ook graag koloniseren. De wereldleiders beschouwen onze satelliet namelijk als het zesde continent. Ik heb het persoonlijk niet zo begrepen op zo'n veroveringsdrang. Er is in de geschiedenis nog geen enkel continent geweest dat geen ellende heeft gekend tijdens en na de kolonisatie door de westerlingen, die meenden dat zíj recht hadden op dat land. Wat gaat de kolonisatie van de maan dan brengen? Nog meer ellende?
