Ondertussen is de operatie bijna twee jaar geleden. Toch ben ik er nog bijna dagdagelijks mee bezig. Er is altijd wel iets dat me doet terugdenken aan die periode. Zeker nu in een tweetal maanden terug intensief ben beginnen sporten. Mijn vriend en ik zijn gestart met Crossfit. Eerst had ik hier best wel schrik voor omdat het me te extreem leek. Uiteindelijk zijn we een aantal keer gaan proberen en bevalt het me eigenlijk best goed. Voordeel is ook er een aantal kinesisten aanwezig zin van dezelfde praktijk als mijn kinesist tijdens mijn revalidatie. En nu gaan we ondertussen een viertal keer per week.
Ik had echt het gevoel dat mijn knie aan het vastroesten was ofzo. Ze werd maar strammer en stijver en ik had er de laatste tijd echt last van. Nu door het sporten heb ik echt de indruk dat het terug veel beter gaat! Ik kan bijvoorbeeld terug squats en hierbij kan ik zelfs vrij diep zakken. Andere dingen kan ik ook gewoon opnieuw. Bijvoorbeeld op mijn knieën zitten, was eerst een hel. Door het crossfitten ben ik dit geleidelijk aan terug beginnen doen. Bij sommige oefeningen was het vaak niet anders mogelijk en je wil natuurlijk niet onderdoen voor de groep... Dus geleidelijk aan terug op de knieën gaan zitten en het gaat best goed nu. Zeker nog niet waar we moeten zijn want de schrik (en pijn) zit er af en toe nog in, maar toch, we gaan de goede richting uit.
Ik dacht na de operatie vaak dat ik echt rustiger moest gaan doen met die knie maar niks is minder waar. Daar ben in tenslotte voor geopereerd hé. Ik kan ondertussen terug alles en ben hier super content van!
Veel negatieve reacties gekregen op de operatie; 'ge gaat u toch niet laten opereren zeker nu ge pas een nieuwe job hebt', ... Maar uiteindelijk de beste beslissing van mijn leven geweest! En zo lang we blijven sporten en alles goed blijft gaan met de andere knie, gaan we nog niet denken aan een nieuwe operatie ;-)
De tijd gaat zo snel ... Vorige week was het al een jaar geleden dat ik met een bang hartje richting het ziekenhuis vertrok.
Het gaat momenteel heel goed met mijn knie. De laatste beurten bij de kinesist heb ik ondertussen ook al achter de rug. Dit is nog niet zo lang geleden wat wil zeggen dat ik echt een volledig jaar bijna wekelijks naar de kinesist ging. Ik mag nog altijd terug gaan als het nodig zou zijn, maar voorlopig gaat dus alles prima.
Het gevoel van mijn huid rondom mijn knie begint stilletjes terug te komen. Eerst nog wat met pijnprikkels maar ook hier heb ik vertrouwen in dat dit snel allemaal oké gaat zijn. Bijvoorbeeld mijn benen scheren of in de trein met mijn knie tegen het tafeltje leunen, is nog moeilijk. Dit voelt vrij vreemd en niet prettig.
Het is een zwaar jaar geweest, zeker in het begin. Ik heb terug moeten leren lopen, terug leren mijn voet afrollen telkens ik een stap zetten, terug leren autorijden en zwemmen, ... Naderhand ging natuurlijk alles weer snel zijn gewone gangetje, alsof het nooit anders was. Het was voornamelijk het durven in het begin. Eens ik over die grens heen was, lukte het prima.
Ik kan nu stilletjes aan zeggen dat ik terug dingen doe zoals ervoor. Of zelf dingen die ik ervoor niet deed omwille van het risico op ontwrichting. Zwemmen bijvoorbeeld, hier was altijd wel een klein risico door de kracht van het water en de onnatuurlijke bewegingen die mijn knie maakte.
Eens ik terug aan het werk was na vier maanden te hebben stilgezeten, is alles terug op gang gekomen. Alles voelt terug vrij normaal aan. In het begin voelde het niet aan als mijn been, nu gelukkig weer wel. Ik merk natuurlijk, zeker nu alles terug 'normaal' is, wel een verschil tussen links en rechts. De rechtse geopereerde is een stuk stabieler (hoera operatie geslaagd) dan de linkse. Ik voel dat rechts ook echt van stand is veranderd.
Er zijn nog wel een aantal dingen die ik nog niet kan maar dit is niet persé nodig volgens mijn kinesist. Al snapt hij natuurlijk wel dat een jong iemand graag lenig wil zijn. Bijvoorbeeld op mijn knieën zitten gaat nog niet zo goed. Doordat mijn huid nog doof aanvoelt, voel ik niet dat mijn knie de grond raakt. Ik zie dat ze de grond raakt, maar doordat ik het niet voel maakt dat het moeilijker. Ook zijn mijn bilspieren nog niet sterk genoeg waardoor ik volledig wegzak naar de linkerkant omdat daar mijn spieren wel optimaal zijn. Een heel vreemd zicht ;-)
Al bij al heb ik een mooie revalidatie gehad. Eentje die wel lang heeft geduurd, maar toch. Ik ben blij dat het achter de rug is omdat wekelijks naar de kinesist gaan ook wel veel tijd en moeite vraagt. Zeker toen ik terug aan het werk was. Langs de andere kant ga ik dit natuurlijk ook wel missen want het is toch een gewoonte die je een jaar lang hebt opgebouwd.
Volgend jaar kan ik weer terug... Normaal gezien zou mijn linkse knie nu al mogen geopereerd worden, na een jaar. Maar dat zie ik zelf niet zitten, hier voel ik me nog niet klaar voor. Als ik lange afstanden wandel of mijn knie eens wat meer belast komt er nog al snel vocht in of wat kleine pijntjes. Vandaar ... Als ik nu op mijn rechtse knie volledig zou moeten steunen vrees ik dat ik nog wat ontstekingen ga krijgen door de te vele belasting. Vandaar dat ik de volgende operatie nog een jaartje ga uitstellen. Ook me mentaal voor te bereiden natuurlijk. Voordien wist ik niet wat de operatie inhield en was ik niet heel erg zenuwachtig. Nu weet ik helaas maar al te goed wat de operatie in houdt en net daarom dat ik het graag nog even uitstel ;-) Voor mezelf heb ik beslist om het volgend jaar rond dezelfde periode te laten doen (september/oktober). Qua weer en temperatuur was dit ideaal, niet te warm. Zo op krukken en met dikke steunkousen was het soms al heel warm in de herfst, laat staan de zomer.
Maar, dat is dus nog een jaartje. Een jaar van mentale voorbereiding en genoeg rust en versterking van de al geopereerde knie!
Amai, ik zie net dat ik van de feestdagen tot nu niets meer heb geschreven ... Nu ja, zelfde reden als in de vorige post; te druk met weer normaal functioneren!
Ik heb ondertussen mijn werk terug hervat, ben nu ongeveer anderhalve maand weer aan het werk. Ik voelde me zelf sterk genoeg om terug te beginnen dus dat is al bij al ook wel meegevallen. Uiteraard de eerste weken was ik na een werkdag stikop, maar dat kwam voornamelijk omdat ik zo lang heb stilgezeten en nu opeens weer 8u aan een stuk aan de gang was.
Sinds ik terug wandel heb ik veel last gehad van scheenbeenvliesontstekingen. Een serieuze ambetante pijn van aan mijn enkel tot aan mijn knie ... Ook nog bij zowat elke beweging. Hier heb ik samen met de kinesist was aan gewerkt en de ontsteking is onder controle. Sowieso flakkert ze af en toe nog wel eens op, maar dat nemen we er bij.
Vandaag voor de laatste keer op controle geweest bij dokter Truijen. Hij was verbaasd dat ik al zo goed wandelende en nog meer verbaasd toen ik zei dat ik al anderhalve maand terug werkte en dat ik de fitness ook terug hervat heb. Al bij al was hij heel tevreden, alles zag er goed uit; zowel de fotos als de littekens als de beweging van mijn knie. Hij wou me niet meer terug zien (goed denk ik?! Haha) en die andere knie gaan we voorlopig nog wat laten wachten ;-)
En ondertussen iets meer dan twee maanden ver... Ik heb lange tijd niet meer geschreven, simpelweg omdat ik terug mobiel werd en onder de voeten uit kon!
Nadat ik op controle bij de specialist ben gegaan, heb ik eigenlijk vrij snel mijn beide krukken aan de kant gelaten. Hoera! Hoe ik hiervan kon genieten ;-) Mijn steunkousen uit en terug normaal functioneren! Heerlijk!
Sinds een goeie week ben ik ook weer begonnen met auto rijden. Gaat prima zelfs! Uiteraard voelde ik me in het begin mega onzeker. Precies alsof ik net mijn rijbewijs had... Nu, een paar dagen later is het alsof het nooit anders is geweest!
De oefeningen bij de kinesist gaan ook enorm vooruit. Vorige week zelfs voor de eerste keer rond geraakt op de fiets. Pijn deed dat niet, paniek was er wel ;-) Daar zijn we gelukkig vanaf! Vanaf nu vlotjes rond op de fiets!
Over twee weken start ik weer met werken, hier kijk ik zo naar uit!
Een dikke S/O naar mijne kinesist! Voor de ongelooflijke goede hulp, zowel voor mijn knie weer sterker te maken als voor mijn mentale gemoedsrust... Mijne paniek en vooral motivatie om verder te zetten!
Hoera! Zes weken verder en tot nu toe echt een 'droom' revalidatie.
Sinds een goeie week loop ik nog maar met één kruk. Bij de kinesist heb ik dit geoefend en dit mocht ik dan geleidelijk aan thuis ook doen.
Zo gezegd, zo gedaan. Sinds een week dus nog maar op één kruk in huis.
De laatste dagen ging het zelfs zo goed dat ik ook al met één kruk de deur uit durfde. De kinesist was ook super tevreden. De oefeningen bij de kinesist gaan ook super goed. Uiteraard zijn ze super zwaar omdat de schrik er nog zit en ik nog wel het gevoel heb dat mijn knie niet geweldig stabiel is, omdat dus die spieren lang hebben stil gelegen. Na die oefeningen bij de kinesist durfde ik zelfs mijn kruk al eens in de lucht te steken ;-)
Vandaag, 16/11 moest ik op postoperatief onderzoek bij de specialist die me heeft geopereerd. De dokter was zo super tevreden! Mijn steunkousen mogen zelfs uit, halleluja! :D
Ik ga komende nacht zo genieten van mijn blote benen in die lakens!! En morgen ga ik enorm genieten van mijn jeansbroek, mijn enkels bloot en mijn sneakers! Amen :D
Vandaag helaas een bezoekje moeten brengen aan de huisdokter. Ik had het vermoeden dat mijn wondje/litteken ontstoken was. En inderdaad ... Ik heb in totaal vier littekens. Een hele lange over mijn scheenbeen, eentje bovenop mijn knie en dan aan de binnen en buitenkant elk nog een klein sneetje. Net een van die kleine sneetjes is gaan ontsteken, echt het belachelijkste wondje eruit ;-)
Naar de dokter dus ... Er zat iets in mijn litteken. De dokter dacht aan een onderhuids draadje waar ik om de een of andere reden niet goed op reageer. Ze heeft me wat huidverdoving gegeven op mijn litteken en heeft nadien gepeuterd om het eruit te krijgen, helaas mislukt. Die huidverdoving was nog het ergste van al ... Los een spuit in mijn litteken ;-)
Ik heb nu antibiotica voorgeschreven gekregen die ik moet nemen bij de minste twijfel als het groter of roder wordt. Nu, ik weet dat anticiotica ongezond is, toch ga ik er mee starten. Als die infectie zich uitbreid naar binnen toe, naar mijn gewricht, dan zijn we verder van huis ... Morgen dus straten met de antibiotica. Ook opnieuw terug ontsmetten, dichtplakken, ... Er mag geen douchewater op, ... Zoals in het begin dus.
Vandaag ook bij de kinesist geweest, wat een beleving ... Doordat ik verder plooide dan gewoonlijk, versprong er een soort spiertje over mijn knieschijf. Op zich kan dit geen kwaad en was het ook niet pijnlijk... Alleen kon ik wel bijna wenen puur door de paniek. Nu ja, nadien geen last meer van gehad, gelukkig!
Op het einde van de sessie vroeg de kinesist me om recht te staan, zonder krullen. Ik mocht zijn handen vasthouden en zo steunen. Ik moest dan stilletjes mijn gewicht verplaatsen naar mijn geoppereerde been, om hier terug meer gewicht/steun op te zetten. Deze oefening ging op zich wel oké. Totdat de kinesist vroeg om te stappen terwijl ik zijn handen vasthad. De wil was er, absoluut! Alleen lukte het nog niet 100% en nam de angst het helaas over ... Ik merkte aan mezelf dat ik echt aan het twijfelen was om het te doen, alleen was de angst te groot.
Kennen jullie dat als je bovenaan een rots staat om in het water te springen? Eerst een beetje kijken he of wat en nadien toch nog niet meteen springen maar wel in je hoofd hebben van nu doe ik het ... Wel, zo was dat dus bij de kinesist ... Wat een vergelijking ;-)
Eind goed, al goed ... Na de sessie bij de kinesist voel ik me altijd een beetje herboren en meer soepeler/flexibel.. Eens terug int zetelke is dat weer voorbij ... Daarmee, altijd ongelooflijk blij als ik naar de kinesist kan gaan! En ze doen het goed daar; die kinesisten ... Ik mag niet klagen ;-)
Ondertussen is het een goei maand geleden dat ik ben geopereerd. Er is best veel veranderd ondertussen. Het grote ziekenhuisbed is weg uit de living, ik slaap terug in mijn eigen bed. Ik ben nu al twee keer naar de kinesistenpraktijk geweest ipv dat zij naar mij komen en ..... Ik mag steunen en terug leren stappen met mn krukken! ;-)
Al bij al komen we er wel zeker ;-) Alleen verveel ik me echt kapot... Ik kan/durf ondertussen wel thuis rond met de krukken, ook als ik alleen thuis ben, maar toch ... Ik kan niet veel verder he. Ik kan de trap af en op maar daarom nog niet alleen eens bratsen ;-)
Ik ben sinds vorige week ook begonnen met mijn littekens te verzorgen. De wondjes zijn genezen en de pleisters zijn eraf (een week later dan voorzien omdat ik schrik had dat mijn kousen erin zouden blijven hangen). Nu ja, eens moest het er toch van komen. We zijn bij de apotheek Bio-oil gaan halen, iets wat blijkbaar echt goed helpt tegen littekens. Het was niet goedkoop, maar ben er toch voor gegaan. En ja... Het heeft zeker effect! De eerste dagen waren mijn littekens heel droog en zaten er nog wat oude bloedkorsten op, nu na een paar dagen is het gewoon een litteken. Ik houd ze twee keer per dag vochtig en vettig met die olie en ik merk echt wel positieve vooruitgang,
Nu die littekens open liggen, zonder pleisters is dat toch gek om te zien. De littekens zijn heel mooi gehecht en ze trekken niet. Alleen als ik soms mijn steunkousen eens af doe en oefeningen doe is het toch gek omdat het dan lijkt alsof ze gaan openscheuren, ookal is dat helemaal niet zo. Als de kinesist bijvoorbeeld aan mijn knie aan het wringen is, dan heb ik een broek aan en zie ik die littekens niet... Dus dat zit gewoon int koppeke ;-)
Zolang het daar maar mee blijft, dan mag ik zeker niet klagen! Ben echt tevreden met mijn vooruitgang! Nu aftellen en hard werken zodat ik hopelijk asap terug naar mn collegas kan!
Naast alle positieve vibes wil ik toch ook de andere kant van het verhaal laten horen. Uiteraard wegen deze negatieve dingen lang niet op tegen alle goede moed en positiviteit, maar toch ...
Om te beginnen: Het gaat niet meer lang duren voordat ik mijn krukken door de venster gooi! ;-) Ik heb nooit op krukken gelopen dus die ervaring ontbreekt me. Ik heb ook totaal geen kracht in mijn armen dus je hoort het al, een flop ;-) Hiermee samenhangend: Ik kan dan wel op krukken rond, toch ben ik nog heel afhankelijk van andere, als ze thuis zijn of niet. Op mijn krukken verlies ik heel snel mijn evenwicht waardoor ik snel val. Als er dan niemand thuis is kan ook niemand me helpen. Vandaar dat ik nog alleen maar rondloop ermee als iemand thuis is.
Daarmee komen we aan het volgende probleem... Plassen. In het begin plaste ik op een bedpan omdat ik letterlijk niks kon met mijn been. Ook hier moest ik zien dat er iemand thuis was die de bedpan dan kon leegmaken want zelf kon ik dit niet. Nu, iets later, kan ik wel gewoon op het toilet gaan, maar ook opnieuw als er iemand thuis is want alleen op krukken loop ik niet.
Next: mijn steunkousen ... Ronduit verschrikkelijk! ;-) Ik moet die dingen dag en nacht aanhouden, ik slaap s nachts nooit met een broek of kousen, nu moet ik wel. Dat is dus verschrikkelijk warm en mijn hele benen jeuken er onder.
Als laatste, mijn blauwe buik. Ik krijg elke dag spuitjes tegen een trombose, omdat ik dus zoveel stil lig. Op zich doen die spuitjes geen pijn en kan ik er wel goed tegen. Maar mijn buik is dus een grote blauwe plek door dus die spuitjes. Hopen dat dit nog wegtrekt ...
Naast mijn klaaguurtje wil ik de laatste positieve punten van de afgelopen dagen nog even meedelen. Ik slaap sinds twee nachten terug in mijn eigen bed, niet meer in het ziekenhuisbed. Het bed staat er wel nog voor overdag maar s nachts slaap ik terug bij mijn vriend. Ennn... Ik kan terug op mijn zij slapen, WAT EEN ZALIGHEID! ;-) Ik ben geen rugslaper, de afgelopen drie weken moest ik wel.
Ook beginnen mijn hersenen terug veel meer prikkels door te geven. Je kent dat wel: voordat je een beweging wil doen ben je je daar heel even van bewust in je hoofd dat je net die beweging zou gaan doen. Awel, zo gaat het nu dus bij mij. Bijvoorbeeld: ik slaap soms in super gekke posities en heb al vaak de prikkel gehad om dat dus ook effectief te doen. Uiteraard werkt mijn lichaam tegen omdat ik die bewegingen nog niet kan, maar het feit dat die prikkels al in mijn hersenen zitten, is een positief teken!
Vanaf volgende week mag ik ook gaan sporten in de praktijk van de kinesist. Morgen komt de kinesist voor een laatste keer naar hier en vanaf volgende week ga ik naar daar. Spannend! Dan kom ik eens meer buiten! ;-) De verpleging komt vandaag ook mijn laatste spuitje zetten en dan ben ik van het verzorgende af. Dan kan de revalidatie echt beginnen. Vanaf dan ben ik ook niet meer verplicht thuis te blijven om op de verpleging te wachten. Vanaf nu kan ik dus weer overal naar toe, op het gemak, in de rolstoel of op de krukken ;-)
Zondag was het zo ver ... Mijn eerste keer stemmen. Niet dat dat zo spectaculair was, vermits ik me hier niet voor interesseer ;-) Wel opmerkelijk hoe deze hele dag is verlopen met mijn rolstoel. Het was super druk waar we moesten gaan stemmen dus had mama de auto geparkeerd iets verderop. We zijn dan te voet, ik in de rolstoel, naar het stembureau gegaan. Op zich een heel parcours, maar we zijn er geraakt!
Wel opmerkelijk hoe onvriendelijk mijn gemeente is voor rolstoelgebruikers ... Hier ben ik echt van verschrokken. Wij hebben echt manoeuvres moeten doen om een stoepje op te raken, het treinspoor over te gaan ... Soms zelfs echt gewoon gevaarlijk. In het stembureau zelf ook. Er was geen hokje voorzien voor mensen in een rolstoel. Ik kon op zich wel even rechtstaan als mijn mama me zou helpen met mn been op de grond te zetten, maar ja dit mocht natuurlijk niet. Mezelf helemaal groot gemaakt in de rolstoel om toch maar aan dat machine te raken, amai amai ... Wat een toestanden....
Nadien naar de Mc Donalds geweest, ik had hier zon zin in! Mama de auto geparkeerd en we hadden ons lekker buiten gezet. Ik had de afstand van de auto tot aan het terras ietsje kleiner ingeschat want heb dit volledig op krukken gedaan, ik was stikop ;-) maar goed, het heeft gesmaakt!
Vandaag is de kinesist dan opnieuw gekomen. Het gewoonlijke; beetje plooien en strekken. Ik had al ferm kracht in mijn bovenbenen. Dit deed natuurlijk nog wat pijn, maar ik was wel heel blij dat de kracht er al was. De kinesist zei zelfs dat ik misschien eind deze maand of over een kleine drie weken wel al zonder krukken aan het lopen ben. Ongelooflijk, maar zoveelste beter! Dit zou echt ongelooflijk fijn zijn!
Ik had in het weekend dan ook een dipje... In had het echt gehad met die krukken en dergelijke. Ik heb lang niet genoeg kracht in mijn armen, laat staan dat ik mezelf volledig verplaats met die krukken. Ik was echt down en kon wel wenen. Mama heeft toen gezegd kom, we gaan u douchen, zet u maar op uw poep en ik ga wel met een sproeier over u. Awel, dat heeft zo deugd gedaan! Dat das de eerste keer in de douche na een kleine 3 weken. Uiteraard heb ik me wel gewassen elke dag in mijn bed he ;-) Maar echt, die douche, hoe belachelijk ook, heeft echt mijn dag goed gemaakt en me weer een boost gegeven om er tegenaan te gaan.
De kinesist zei vandaag nog iedereen zou zo eens een operatie moeten ondergaan of eens niks meer kunnen, dan pas weten mensen hoe gelukkig ge kunt worden van de kleine belachelijke dingen Amen! En gelijk heeft ie!
Gisteren voelde ik me wat grieperig waardoor ik amper oefeningen heb gedaan. Ik voelde me hierdoor wat schuldig en ambetant... Ik had ook schrik voor de kinesist die vandaag zou komen. Schrik dat mijn knie zodanig stijf zou zijn dat de oefeningen bij de kinesist pijn zouden doen. Niet dus ;-) De kinesist, mijn vriend en ik waren aan het babbelen terwijl de kinesist mijn knie plooide en strekte. Telkens deed het een beetje meer pijn en toen had ik dus door dat de kinesist telkens een beetje verder duwde. Betrapt dus ;-) Ook ballerina oefeningen gedaan... Ik moest aan het uiteinde van het bed gaan staan zodat ik meer steun had dan als ik op krukken stond. Mijn voet mocht plat op de grond zodat ik een beetje kon plooien en strekken, dit zelfstandig. Leuke oefening en fijn dat ik inderdaad die meer steun kon vinden.
Nadien wou ik graag naar buiten. Samen met mijn vriend ben ik dus gaan wandelen, ik wel in de rolstoel. Weer op mijn poep naar beneden. Dit ging een stuk makkelijker vermits mijn been niet meer ondersteund moest worden. Eens in de rolstoel een klein uurtje buiten geweest. Nadien terug de trap op. Hier had mijn been wel nog ondersteuning nodig, maar dit ging ook super vlot. Hierna een dutje, kon ik wel gebruiken ;-)
S avonds belde mama; ze kwam van haar werk en vertelde dat ze nog even naar de winkel ging. Ik zei ik ga mee! Zo gezegd, zo gedaan! Opnieuw op mijn poep de trap af, de rolstoel in de auto en naar de winkel. De winkel in met de rolstoel en zo terug de auto in... Ging super goed!! Ik was kletsnat van het zweten, maar wauw... wat een fijne dag!!
Ik had schrik dat mijn been heel veel pijn zou doen eens ik in bed lag, maar neen... Ik voelde dat er weer leven in aan het komen was... Vele tintelingen en een gek gevoel, maar geen pijn! En dat zelfs op een dag met weinig pijnstillers...
Totaal uitgeteld, maar zo blij en trots op mezelf! Its going the good way!
