Blow-up laat zich eigenlijk van vele kanten bekijken. De eigen interpretatie van de kijker als in een Hitchcock thriller. Zo laat Antonioni de kijker bij zich zelf gissen: "welke factoren spelen mee in de moord, is de moord er wel of niet. Wat is de invloed van het meisje in het park, is het haar geliefde. Waarom wil ze haar fotos. Wat zijn haar motieven? Maar ook wat drijft Thomas. Voor wie doet hij het, wat wil hij zich zelf bewijzen". Aan de andere kant, zien wij een La Dolce Vita over Londen. De Jetset, de lege Feestjes, de eenzaamheid en het isolement van de Elite. Alles draait om uiterlijke schijn. Dit is de wereld waarin Thomas zich bevind. De meisjes die bij hem langskomen, de vrienden die hij heeft. Iedereen lijkt iedereen te gebruiken om verder te komen in hun kleine en bekrompen wereld.
Blowup Balanceert tussen deze 2 film werelden De psychologie van Fellini en het thriller element van Hitchcock. De sfeer van de film begraaft het Moordcomplot, en lijkt ook niet het belang van de film te zijn. De passie die Thomas, krijgt voor het moordthema, is indrukwekkend. Maar zijn kille en afstandelijke interpretaties van de kansen in zijn eigen leven, leiden (bij mij althans) alleen tot zelfreflectie. Van niets raakt hij onder de indruk. De vrouwen, (niet alleen de modellen) aanbidden hem. Maar hij focust zich alleen op de liefde van zijn ex-vriendin. Hij is egocentrisch, verwent en zeer impulsief (zoals de propeller die hij kocht)In zijn passie voor de moord, herkent hij de liefde voor zijn werk, hij lijkt zelfs gelukkig.
HET VERHAAL: ------------------------ Regisseur Antonioni schetst een beeld van swinging Londen in de jaren '60 en doet dat met het verhaal van de fotograaf David Hemmings. Die maakt kiekjes van twee verliefde mensen in het park. Bij het vergroten van de foto blijkt hij een moord te hebben gefotografeerd, waarna een intrigerende zoektocht begint.
geregisseerd door Michelangelo Antonioni met Vanessa Redgrave, David Hemmings en Sarah Miles 1966