|
Voor zover ik dat kan inschatten, zijn de dialogen van de meisjes bijzonder realistisch. Allemaal jouw werk of heb ze laten improviseren?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
"Nee, alles komt van tussen mijn oren. Daar ben ik ook heel trots op. Tegelijk ben ik natuurlijk ook een schrijver en dus is het mijn job om geloofwaardige dialogen te verzinnen, (lacht) Ook voor vrouwen. Als je alleen maar over jezelf kunt schrijven, ben je niet bijzonder getalenteerd."
Dat is zo, maar je moet toch ook ergens je oor te luisteren leggen om te weten waarover vrouwen onder elkaar kletsen?
"Ik hou heel veel van vrouwen. Ik ben heel graag in hun gezelschap. Het grappige is dat mijn mannelijke vrienden altijd afzonderlijke relaties zijn. Ik heb geen groepen makkers, een paar collega filmmakers uitgezonderd. Maar ik heb wel groepen vriendinnen. Drie zwarte meisjes, vijf Aziatische grieten, noem maar op. Dat ligt me veel beter. En als we samen zijn, ben ik gewoonlijk de enige man in het gezelschap. Daar krijg ik dan te horen hoe ze kletsen, welke grappen ze maken, hoe ze over seks praten. Ze censureren zichzelf niet als ik erbij ben. Toen ik aan Death Proof begon, kwamen de dialogen er dan ook heel vlot uitgerold."
Je laat ze echt honderduit tateren over van alles en nog wat. Had je geen schrik dat je publiek daar op de duur ongeduldig van zou worden?
"In alle eerlijkheid: nee. Mijn films zitten altijd vol dialogen. Iedereen loopt voortdurend te praten. Wie van mijn films houdt, moet dus automatisch ook een fan zijn van mijn dialogen, (lachje) Als je naar een toneelstuk van Tennessee Williams gaat kijken, klaag je ook niet dat er teveel gebabbeld wordt. Maar ik krijg dat inderdaad voortdurend te horen, zowat bij elke film die ik maak. Behalve bij Kill Bill, Vol. 1, waar de kritiek was dat er niet genoeg dialogen in zaten!" (lacht)
Oorspronkelijk zou Death Proof samen met Planet Terror van je makker Rober Rodriguez een avondvullend spektakel vulln, inclusief een reeks fake trailers tijdens de pauze. Hoe zijn jullie eigenlijk op dat idee gekomen?
"Robert kwam op een avond films bekijken bij mij thuis. Ik hou ervan om twee films te tonen met daartussen een paar trailers van andere titels uit dezelfde periode. Als ik me goed herinner, had ik die avond Dragstrip G/r/ en Rock All Niqht klaargezet, twee films uit 1957. Plots zei Robert: "Waarom maken we niet zelf zo'n 'doublé feature', zodat de rest van de wereld ook weer weet hoe het voelt?" Waarop mij de titel Grindhouse te binnen schoot. Zo is het dus begonnen."
Jullie Grindhouse is een hommage aan de B-films van de jaren zeventig. Wanneer heb je die ontdekt ?
"Eigenlijk al op vrij jonge leeftijd. Zodra ik zonder begeleiding van mijn ouders naar de cinema kon, trok ik naar de gettocinema in mijn buurt, de Carson Twin Cinema in Carson City, Californië. Vandaag kun je op televisie geen trailers voor volwassen films tonen voor een bepaald uur. Daar hadden we in de seventies totaal geen last van. Als je in de namiddag naar een tekenfilm keek, kreeg je even goed trailers voor horrorfilms te zien. Tijdens het muziekprogramma Soul Train, dat om één uur fs namiddags uitgezonden werd, kreeg je de trailers voor al de blaxploitation-films voorgeschoteld, dingen zoals Brotherhood of Death of Three The Hard Way. Ik ging naar alles kijken toen ik een tiener was. Ik heb alle Disneys gezien, ik heb romantische sprookjes zoals A Star Is Bom gezien toen hij in de zalen kwam. Maar wat mij het meest nieuwsgierig maakte, waren de advertenties en trailers voor die exploitation-films. Dat waren de Verboden Vruchten. Omdat mijn ouders niet geïnteresseerd waren in dat soort films, had ik ook vrij spel."
Het grote publiek in de VS bleek jouw liefde voor die B-films niet meteen te delen. De resultaten voor de Death Proof vielen er alvast zwaar tegen.
"Dat is zo, maar de mensen die wél gingen kijken, waren allemaal tevreden. Blijkbaar hadden de meeste mensen geen zin in twee films voor de prijs van één. Uiteindelijk komt het neer op persoonlijke smaak en die kun je niet opleggen. Aan de andere kant hoef je de films van toen niet te kennen of zelfs te snappen om van Death Proofoi Planet Terror te genieten. Het enige wat je moet doen, is gaan zitten en je amuseren. Als je nog nooit zo'n B-film gezien hebt, zal het zelfs des te origineler lijken. Waar Robert en ik wel op hopen, is dat sommige mensen nu nieuwsgierig zullen worden naar die B-films. Na El Mariachi was er plots meer interesse in spaghettiwesterns, na K/7/ BUI merkte ik dat kung fu-cinema weer hip werd. Als mensen door Death Proof en Planet Terror zin krijgen om op ontdekkingstocht te gaan, zijn we daar heel blij om."
In de VS werd Grindhouse uitgebracht als een voorstelling van meer dan drie uur. Vind je het niet jammer dat Death Proof een Planet Terror in Europa als afzonderlijke films in de zalen komen?
"Eigenlijk niet. Toen Robert en ik op het idee kwamen om iets te doen met de B-cinema van de jaren zeventig, wilden we eigenlijk drie films maken. Death Proof was er één, Planet Terror de tweede en Grindhouse de derde. En we hebben er geen moment aan gedacht om Grindhouse in de niet-Engelstalige landen uit te brengen om de heel eenvoudige reden dat het concept van de doublé bill daar niet ingeburgerd is. De grap zou dat publiek volledig ontgaan. Die landen zouden dus de langere versies van Death Proof en Planet Terror in de zalen krijgen. Death Proof Proper en Planet Terror Proper, zoals ik ze noem. Dat zijn namelijk de volwaardige versies van die films. We voelden ook dat die landen om te beginnen meer
geïnteresseerd waren in een Ouentin Tarantino-film en een Robert Rodriguez-film op zich. En blijkbaar is het Amerikaanse publiek het daarmee eens." (lacht)
Zie je Death Proof zelf liever in de lange versie?
"Zonder enige twijfel, en dat zeg ik niet om mijn ding te verkopen. De lange Death Proof is een puurdere film. Bij Grindhouse was het totale concept belangrijker dan de afzonderlijke films. Daarvoor wilden we in de eerste plaats de Grind-house-ervaring in de verf zetten, een hele avond in de cinema genieten van dergelijke films. Het moest een soort roetsjbaan worden, wat betekende dat Robert en ik onze films tot op het bot moesten inkorten en eigenlijk nog een beetje verder. Dat was een interessant experiment, maar ik had het nooit kunnen doen als ik niet wist dat de lange versie ook een kans zou krijgen. Dan had ik nooit het lef gehad om eraan te beginnen."
Nog één ding. Uit Death Proof valt niet helemaal op te maken of je nu een billen- dan wel een voetengek bent. Hoe zit dat nu
"Ik ben een billenman, een voetenman én een benenman. En ik heb ervoor gezorgd dat ze alle drie exact evenveel op het scherm komen." (lacht)
|
