Film is collectieve kunst
Als er een man was die zich overduidelijk amuseerde op de jongste FACTS conventie (13 en 14 oktober 2007) dan was het Robert Freddy Krueger Englund wel. Met schijnbaar onuitputtelijk enthousiasme signeerde en poseerde hij, diabolisch grimassend, terwijl zijn, soms zelfs in de typische Freddy-outfit gehulde fans genoten. Dat hij een beetje van zijn troon als de meest opvallende gast werd gestoten door J.C. Van Damme kon hem niet deren en trots hield hij halt aan de zijde van een ietwat verbaasde Van Damme voor een foto. Dat de man ook een regelrechte spraakwaterval bleek werd ons na de eerste vraag al duidelijk. Moviegids nam plaats achter de signeertafel, keek diep in de ogen die alle uithoeken van de onderwereld hebben aanschouwd en hoorde alles over de hedendaagse horrortrends, regietips en babes op Vespas.
Wij vermoeden dat uw aanwezigheid op dit soort conventies geen uitzondering meer is. Hoeveel heeft u er al achter de rug?
Ik heb er niet zo veel bezocht in de jaren 90. In de jaren 80 dan weer wel. Sinds die tijd zijn de conventies groter en beter geworden en na het succes van Freddy vs. Jason vond ik dat het tijd werd om met een nieuwe generatie fans in contact te treden. Ik heb veel geluk gehad. Mijn carrière begon ongeveer gelijktijdig met MTV, video en later dan; de DVD-revolutie. Ik ontmoet nu mijn vierde generatie fans en heb een dozijn succesvolle films gemaakt. Dat levert heel wat memorabilia op. Nightmare on Elm Street alleen al! We brengen nu de derde special edition boxsets op de markt, er zijn posters, internationale posters en nieuwe action figures; die als de beste ooit worden gezien. Vooral die in de Spawn set
ik bedoel maar; het is echt enorm leuk geweest voor mij. Ik heb hier vandaag een originele poster van de Disney-film Jules Vernes 20.000 Leagues Under the Sea gekocht! Ik heb er een jaar naar gezocht! Die krijgt een speciale plaats aan mijn muur in mijn woonkamer. Ik woon in een klein huisje aan het strand, dus die poster is perfect; een gigantische inktvis aan de muur, een grote calamari?! Dat is wat ik nodig heb!
Deze conventie is alvast geen verloren tijd geweest.
Man, ik zocht die poster meer dan een jaar. En eindelijk heb ik hem. Ik ben zo gelukkig. Het is alsof ik ben gaan winkelen in Gent.
En hoe bevalt het hier, in vergelijking met andere conventies?
Het is fantastisch. Ik zal je vertellen waar ik van hou; de organisatie hier is uitstekend en ik adoreer de stad. Ik ben hier een dag eerder aangekomen en ik blijf een dag langer. Ik vond een heerlijke bar aan het water in de stad en volgens mij houden de jongens en mannen in Gent iets verborgen voor de rest van de wereld. Ik heb nooit zoveel knappe meisjes op fietsen gezien als hier! De enige vergelijking die ik kan maken is dat ze in Rome op Vespas rondrijden; met hun lange benen! De jongens in Gent zwijgen gewoon over het feit dat de vrouwen hier zo fantastisch zijn! Ik denk dat ik hier gisteren zowat vijfentwintig Liv Tylers gezien heb (lacht)! Het zit in het DNA! In het water!
(om het meteen over een totaal andere boeg te gooien, nvdr.) Er is nu ook een Filmfestival in Gent
(onderbreekt) Dat heb ik gehoord! En Kathleen Turner is hier. In Amerika heeft ze het publiek overrompeld met haar rol in de revival van Whos Afraid of Virginia Woolf. Als je denkt aan haar stem en aan haar vertolking in Body Heat dan moet je wel tot de conclusie komen dat ze de perfecte actrice is voor die rol! Ik heb het niet gezien want ik had het druk maar ik denk dat ze het nog eens opnieuw zal spelen. Daar kijk ik dan ook erg naar uit. Ik ben zo blij voor haar en haar recente succes. Ze is een van mijn favoriete actrices.
Ik was net in London, ik had er een afspraak met een casting director voor een film die ik zal regisseren in Italië. Ik was er dus voor zaken (legt de nadruk op business, nvdr.) en ik wou een toneelstuk zien. Toen ik ging lunchen zat ik net tegenover een klein, grappig theatergebouw in de West End en daar spelen ze het originele stuk The Mousetrap (het langstlopende toneelstuk in de wereld; van Agatha Christie, nvdr.). Daar hangen fotos van Richard Attenborough als kind in het stuk. Hij zat in de originele cast en ze noemen hem daar niet Sir Richard Attenborough maar Dickie Attenborough. Erg grappig. En hij doet het nog steeds prima; met zijn nieuwe film nu. Wij adoreren hem als regisseur sinds Ghandi en het is gewoon grappig om fotos van hem als negentienjarige in dat stuk te zien; met zijn haar gescheiden in het midden
en dan kom ik hier en zie ik op de lokale televisie Attenborough; gefilmd in die typische shaky-cam waar de filmstudenten zo dol op zijn.
Freddy Krueger is onmiskenbaar een icoon in het horrorgenre. Wat denkt u over de recente trend die door velen torture porn wordt genoemd; waar het enkel om brutaal geweld lijkt te gaan.
Ik haat de term torture porn. Dat is een voor de critici te gemakkelijke manier om dit fenomeen te benoemen. Ik zal je vertellen; ik vind Tobin Bell en Cary Elwes fantastisch. Ik denk dat de eerste Saw briljant is. Ik heb met Eli Roth samengewerkt en ook dat verliep prima. Het is wat het is. Een reactie, zoals punkrock destijds tegen verschrikkelijke disco- technomuziek inging. Punkrock zei: we moeten terug naar de rock n roll; we kunnen het realiseren. We kunnen allemaal rocksterren zijn. En het was een reactie tegen de vette, opgeblazen rocksterren van de jaren 70 en de gruwelijke discomuziek uit die tijd. Saw, Hostel, Final Destination en Cabin Fever, hoewel niet mijn favoriete films, zijn een reactie tegen de overdaad aan speciale effecten in opgeblazen Hollywoodfilms die niets te betekenen hebben
zoals
oh God
(richt zich tot een van zijn medewerkers, nvdr.) wat is de titel van de film met die asteroïde en die astronauten? Die film die ik verafschuw! Armageddon dat is het! Dit is een reactie tegen enorm veel speciale effecten, een flinterdun verhaaltje en de talenten van goeie acteurs die worden verspild. En de jonge regisseurs, net als de jonge rock n rollers, gaan daar tegenin. Ik zie het zo; als een natuurlijke reactie op teveel regisseurs die met hun effectendoos spelen, zonder iemand angst aan te jagen of een goed verhaal te vertellen. Die films zijn rauw maar ze raken het publiek. Ik zag er net een op het festival van Sitges, L Enteriors (eigenlijk À Lintérieur), Inside
een Franse film. Oh, wat ze daarin doen met een zwangere vrouw, oh mijn God, laat je vriendin thuis!
Bestaat er een kans dat we Freddy Krueger opnieuw zullen zien?
Dat denk ik wel. Er zijn plannen voor een prequel; er zijn onderhandelingen met John McNaughton (regisseur van Henry: Portrait of a Serial Killer, Wild Things, nvdr.) en er is een script. Jeff Katz, de man die de Freddy-films bij New Line Cinema in goede banen leidde en producent was voor Snakes on a Plane en Shoot Em Up, zit nu echter wel bij 20th Century Fox. (Englund wordt nog even extatisch over Shoot Em Up en signeert dan vlug de fotos van enkele fans).
We wilden vragen of u het zou aandurven om zelf iets te regisseren, maar onze online zoektocht bewees dat u al veel dingen geregisseerd heeft.
Niet meteen veel. Ik ben een regisseur-te-huur, geen filmmaker. Die zijn heel anders, hebben een andere visie. Ik kan regisseren omdat ik zoveel films heb gemaakt. Ik kan goed omgaan met acteurs en ik hou van de art design. Maar ik heb de cameraman nodig. Ik zou tien jaar naar de filmschool kunnen gaan zonder ooit te weten wat de cameraman die ik inhuur kan. Ik weet genoeg, ik weet wat ik wil en waar ik mijn camera wil zien maar ik geef me dan over. Ik wil dat mijn cameraman het dan overneemt. Daarna komt er het punt waarop de editor het in de montage overneemt. Je hebt een script en je filmt wat daar op het papier staat maar editors kunnen het helemaal omgooien zodat het toch iets anders wordt. En ze hebben gelijk. Het is belangrijk om te weten dat in een verhaallijn twee plus twee altijd vier is; maar dat kan op zoveel verschillende manieren getoond en gezegd worden. Vijf min een is vier, een plus een plus een plus een is vier, drie plus een is vier, een plus drie is vier
het kan op zoveel verschillende manieren en dat mag je niet vergeten als je een verhaal vertelt. Ik geef me graag over en schenk de creatieve controle aan de camera. Ik duw ze in een bepaalde richting en dan wil ik verrast worden. Wat zij bedenken is vaak veel beter dan het beste idee dat ik zou kunnen hebben. Film is collectieve kunst; het wordt door een groep gemaakt.
Ik ben nu bezig aan een film in Italië, The Viy, gebaseerd, of geïnspireerd op een kortverhaal van de Russisch-Oekraïense schrijver Nikolai Gogol. Daar kijk ik erg naar uit omdat ik een fantastische locatie heb gevonden. En er zijn enkele acteurs die op mijn verlanglijst staan; waaronder Christopher Lee en misschien Raoul Bova uit Alien vs. Predator en Under the Tuscan Sun. En misschien kan ik enkele van mijn vrienden opbellen, zoals Michael Ironside en Andrew Divoff uit The Wishmaster. Daar heb ik erg veel zin in. De casting gaat door in januari in London en dan zullen we in februari en maart draaien in Rome.
Bedankt voor dit interview.
Je hebt alles wat je nodig hebt? Graag gedaan!
|
