Moet Matt Damon nog aan iemand voorgesteld worden? Nu de The Bourne Ultimatum-ster is uitgeroepen tot de meest winstgevende acteur van het moment, kan niemand nog om hem heen. Toch probeert de gewone jongen uit Boston het hoofd koel te houden. "Geld interesseert me niet!", vertelt hij.
Deauville In het derde Jason Bourne-avontuur speelt Matt Damon andermaal de superatletische spion met geheugenverlies, in het echte leven voelt hij zich echter iets belabberder: "Ik heb last van een geknelde zenuw in mijn nek." Dat verklaart waarom hij af en toe vreemde armbewegingen maakt wanneer we met het praten in het Hotel Royal te Deauville. Op fysiek gebied gaat het misschien minder goed, maar mentaal moet de Amerikaanse acteur toch sterk staan sinds hij de status van 'meest winstgevende acteur verwierf'? "Ik was eerlijk gezegd enorm verrast toen ik dat hoorde! Ik zweer je dat ik nog nooit een film voor het geld heb gedaan. Kijk maar naar al mijn projecten tussen de Bourne- en Ocean's-films. Syriana sneed moeilijke politieke onderwerpen aan. The Good Shepherd is een trage thriller over tragische tijden. En The Departed werd geregisseerd door Martin Scorsese, een gelauwerd filmmaker wiens projecten nooit echt veel geld opleveren. Ik heb gewoon geluk gehad!
Zorgt deze positie ervoor dat je droomprojecten makkelijker rond krijgt?
Niet onmiddellijk. Er is één project dat ik maar al te graag gefinancierd zou krijgen. Daarin zou ik meespelen en mijn maat Ben Affleck regisseren.
Schreven jullie samen het script?
Nee. Het gerucht dat we terug samen aan het schrijven zijn, klopt helaas niet. Ons laatste origineel idee dateert alweer van 1994 toen we aan Good Will Hunting begonnen. (lacht)
Hoe komt dat het zo lang geleden is dat jullie nog eens samenwerkten?
Chronisch tijdsgebrek, waarschijnlijk. Destijds waren we allebei werkloos en straatarm. Het enige dat we konden doen, was samen in een kamertje zitten en dingen bedenken. Zo is het idee voor onze doorbraakprent ontstaan.
Ben schreef én regisseerde ondertussen Gone, Baby, Gone.
En daar ben ik ontzettend jaloers op. (lacht) De klootzak schreef het scenario samen met een andere jeugdvriend van ons. Hij heeft het me zelfs niets gevraagd. Nogmaals, Ben en ik hebben het beiden ontzettend druk. Als we elkaar al eens tegen het lijf lopen, duurt die ontmoeting ook maar enkele minuten. Deze zomer zijn onze families eindelijk eens samen op vakantie geweest. Je wil echter niet weten hoeveel planning daaraan vooraf is moeten gaan.
Hoe voelde het om opnieuw in de huid van Jason Bourne te kruipen?
Comfortabel. We hebben elke aflevering met dezelfde ploeg gedraaid. Dat zorgt ervoor dat je niet vaak voor verrassingen komt te staan. Het vertrouwen van de cast en crew in regisseur Paul Greengrass is ontzettend groot. Hij is simpelweg een fantastische cineast die het onderste uit de kan haalt. Hoewel we geen script hadden toen we aan het derde Bourne-avontuur begonnen, heeft hij ervoor gezorgd dat alles op zijn pootjes terechtkwam.
Een productie beginnen zonder scenario: vraag je dan niet voor problemen?
Het was de schuld van de studio! Zij wilden dat de prent in de late zomer van 2007 in de zalen verscheen en schreven dan ook een cheque van honderd miljoen dollar uit. Paul heeft het daarom ook steeds over 'de duurste studentenfilm aller tijden'. De studio vond het zelfs niet erg dat we ons budget overschreden.
Hoe pak je zo'n onvoorbereide productie dan aan?
We gingen dicht bij elkaar zitten en begonnen te brainstormen. (lacht) Paul heeft toen enkele ontzettend intelligente beslissingen genomen aangaande de actiescènes. Hij is er zich van bewust dat het succes van de Bourne-reeks schuilt in de clash tussen de studio- en de 'independent'-mentaliteit, tussen geldschieters Universal en undergroundregisseurs als Doug Liman en Greengrass zelf. Hij maakte zich zorgen dat The Bourne Ultimatum de typische kenmerken van een 'franchise'-film zou krijgen. Daarom koos hij ervoor om alle belangrijke scènes op te nemen op locaties die je niet kan controleren. Er bestaat geen manier om plaatsen als Waterloo Station of de straten van Tanger af te bakenen voor een grote filmploeg. We waren dus wel verplicht om te handelen als een 'independent'-crew.
Je moest zaken dus ter plekke verzinnen.
Dat klopt. De scène waarin Bourne een behulpzame journalist ontmoet in een druk treinstation en instructies geeft via zijn GSM, doet denken aan de manier waarop Paul mij regisseerde. "Ga naar links, nu naar rechts. Buk je, kijk verschrikt opzij.", klonk het door een oorapparaatje. Het was razend spannend om op die manier te moeten werken.
Had je dan nooit schrik dat je jezelf verschrikkelijk belachelijk aan het maken was?
Helemaal niet. Je moet weten dat de Bourne-shoots altijd zo verlopen zijn. Ik ben dan ook redelijk stressbestendig geworden. Toch moet ik toegeven dat het soms voelde alsof ik vastgebonden was aan een treinspoor en ontzettend weinig tijd had om het touw door te snijden voordat er een locomotief passeerde. (lacht) Een voorbeeldje: de 'final cut' van de film was pas drie dagen voor de première klaar!
Geen tijd voor testscreenings dus?
Nee, man. Dat vond ik verschrikkelijk. Voor komedies en actiesfilms is dat procédé echt onontbeerlijk. Dan kan je het ritme van de sequenties helemaal tunen. Ditmaal moesten we verdergaan op Pauls beslissingen. Ben ik even blij dat deze de juiste bleken te zijn!
Je maakte onlangs bekend dat je ook in Greengrass' nieuwe film 'Imperial Life in the Emerald Forest' gaat meespelen.
Toen we aan The Bourne Ultimatum begonnen, had Paul net de rechten op het gelijknamige boek op de kop getikt. Het gaat over Amerika's catastrofale pogingen om orde op zaken te stellen in Irak. Controversiële stuff, dus. Ik was natuurlijk onmiddellijk geïnteresseerd. Enige probleem: de grote Hollywoodstaking die er zit aan te komen. Volgend jaar gaan de studio's waarschijnlijk voor geruime tijd platliggen en iedereens agenda's zitten dan ook volledig vol. Zo ga ik eerst nog een film met Steven Soderbergh draaien en pas dan heb ik tijd voor Paul. Maar het zal wel lukken!