De meesten van ons kennen wel het sprookje. Hoewel er natuurlijk meerdere versies van het sprookje zijn is de strekking ongeveer als volgt: Jack ruilt een koe voor magische bonen, die uitgroeien tot een gigantische bonenstaak die tot in de hemel reikt. Jack klimt omhoog en vindt het huisje van een reus, die op het einde van het verhaal zijn leven verliest. In een variant op het verhaal, Jack de Reuzendoder (in het Engels Jack the Giant Killer) is Jack een heldhaftige jongen die het reuzenland ingaat en daar de reuzen stuk voor stuk vermoordt (een stuk minder lief dus). Van de sprookjes, met nadruk op het tweede, gaat Bryan Singer een film maken.
Hij is er al een tijdje mee bezig: het project is namelijk de reden waarom Singer geen tijd heeft om X-Men: First Class te regisseren. Hij is dan ook al op zoek naar castleden, en volgens de verhalen zijn er een stuk of wat acteurs die mogelijk in aanmerking komen voor een van de hoofdrollen.
Voor de rol van Jack zouden Aaron Johnson (Kick-Ass), Nicholas Hoult (A Single Man), Aneurin Barnard (Ironclad) en Jamie Campbel Bower (New Moon) in aanmerking komen.
Omdat er in de film ook een prinses voorkomt, wordt er ook gezocht naar een vrouwelijke hoofdrol. Daarvoor zouden dire dames in aanmerking komen, namelijk Adelaide Kane (Neighbours), Lily Collins (Priest) en Juno Temple (Mr. Nobody).
De productie gaat wel een tijdje duren: de studio biedt een contract aan dat acht tot negen maanden duurt, wat lang is voor een filmproductie.
Scott Pilgrim (Michael Cera) is wel ok, maar ook werkloos en lui. Hij is 22 en speelt basgitaar in Sex Bob-omb, een garage band van bijzonder gemiddeld niveau. Hij heeft net het meisje van zijn dromen ontmoet, maar daar blijft het voorlopig bij. Hij doet er alles aan om Ramona Flowers (Mary Elizabeth Winstead) voor zich te winnen. Maar dan moet hij wel eerst haar zeven slechte exen verslaan: van coole skateboarders en veganistische rocksterren tot aan een indrukwekkende eeneiige tweeling, die er samen alles aan doen om hem uit de weg te ruimen!
De Amerikaanse acteur Ray Wise, vooral bekend van zijn rol als Leland Palmer in de televisieserie Twin Peaks (en de prequel Twin Peaks: Fire Walk With Me), is gecast in Matthew Vaughns X-Men: First Class.
Wise: "Ik zal de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken spelen. De komende weken zal ik in de VS verblijven." Verder voegde hij eraan toe dat hij "wellicht wel een beetje" zal betrokken zijn in scènes met grote special effects.
Het nieuws komt als een verrassing, aangezien de opnames van X-Men: First Class al enkele maanden aan de gang zijn. Wise is in elk geval zeer enthousiast: "Ik vind Matthew [Vaughn] fantastisch. Bryan Singer produceert de film en de cast is top: James McAvoy, January Jones, Oliver Platt." De Amerikaanse bioscooprelease van X-Men: First Class staat gepland voor 3 juni 2011. Een Nederlandse releasedatum is nog niet bekend
Regie: Edgar Wright Cast: Michael Cera (Scott Pilgrim), Mary Elizabeth Winstead (Ramona Flowers), Kieran Culkin (Wallace Wells), Ellen Wong (Knives Chau), Anna Kendrick (Stacey Pilgrim), e.a.
Na twee liefdevolle Britse filmparodieën, Shaun of the Dead en Hot Fuzz, maakt schrijver-regisseur Edgar Wright nu voor het eerst een film in Amerika en zonder het acteursduo Simon Pegg en Nick Frost. Scott Pilgrim vs. the World is echter meer een ode aan oude arcadegames en aan de strip waarop hij gebaseerd is dan een film met eigen bestaansrecht. In zijn enthousiasme vergeet Wright af en toe een volwaardige film te maken, maar het is datzelfde enthousiasme dat de film ook leuk en origineel maakt. Jammer genoeg is hij slechts sporadisch écht aanstekelijk.
Michael Cera is getypecast als de nerderige Scott Pilgrim, een tweeëntwintigjarige bassist van de niet bepaald bijzondere rockband Sex Bob-omb. Scott heeft een halfslachtige relatie met middelbare scholiere Knives Chau, maar voelt niet echt wat voor haar. Zijn bandleden, zijn zus en zijn hilarische huisgenoot Stephen Stills plagen hem ermee. Dan ontmoet hij het meisje van zijn dromen: Ramona Flowers. Terwijl er langzaam iets groeit tussen de twee (met dank aan Scotts volharding) moet hij haar zogenaamde zeven slechte exen verslaan om bij haar te kunnen blijven.
Tijdens deze gevechten, die in allerlei vormen worden gestreden, beschikken de betrokkenen over superkrachten die echter niet echt superkrachten zijn. Het idee is dat de gevechten met de exen symbool staan voor de bagage van voorgaande liefdes die iemand meeneemt naar een nieuwe relatie. De gevechten zijn daarom vormgegeven als een soort fantasieën van Scott Pilgrim en sluiten daarom perfect aan op zijn leefwereld. Sommige exen moet hij verslaan met zijn muziek, sommigen met een soort lichtzwaard en soms is het ouderwets knokken. De invloed van oude computerspelletjes zijn in ieder geval altijd duidelijk, vooral als een van de exen verslagen wordt en in muntjes transformeert.
Wrights liefde voor dit soort spellen is al te merken vanaf de prachtige pixelversie van het Universallogo waarmee de film begint, eigenlijk meteen een van de beste grappen van de film. Wright heeft zijn film ook gestructureerd als een computerspel en in die zin slaat zijn enthousiasme iets te ver door. Het gevolg is namelijk een vrij repetitief verhaal dat uit zes soortgelijke fases bestaat (eenmaal neemt Scott het tegen een tweeling op). De laatste ex is een soort eindbaas, waar Scott de meeste moeite mee heeft. Helaas is het trucje dan wel bekend en maakt dit laatste stuk veel minder indruk dan de strijd tegen eerdere, vermakelijkere tegenstanders.
De manier waarop Wright de vorm van stripboek en computerspel in de film heeft verwerkt, is in het begin nog ontzettend leuk, maar ook vermoeiend en gaat na verloop van tijd enigszins vervelen. De letters in beeld, de panelen van de strip, de maffe effecten, het wordt uiteindelijk een overkill aan zelfbewuste gimmicks in plaats van de uitbundige viering ervan die Wright duidelijk voor ogen had. Je moet schieten, anders kun je niet scoren, maar Wright schiet iets te ver door. Toch zitten er hele leuke scènes en personages in, zoals de homoseksuele huisgenoot van Scott, die geleidelijk steeds meer mannen (homo en hetero) om zich heen verzamelt, de arrogante filmster Lucas Lee (de tweede ex) en Todd Ingram (de derde ex) die onverslaanbaar is dankzij zijn veganisme. Het zijn dit soort figuren en hun dialogen die de film ondanks vele gebreken toch nog redelijk de moeite waard maken.
Hieronder zie je de eerste filmposter van de film I Am Number Four van regisseur D.J. Caruso, vrijgegeven door filmmaatschappij DreamWorks Pictures. Caruso is bekend van films als Disturbia (2007) en Eagle Eye (2008). De sci-fi actiefilm vol superkrachten is geproduceerd door Michael Bay en de hoofdrollen zijn o.a. voor Alex Pettyfer, Timothy Olyphant, Teresa Palmer, Dianna Agron en Kevin Durand.
De sci-fi actiefilm heeft een Nederlandse releasedatum van 31 maart 2011.
Muisklik voor een uitvergroting
In zijn nieuwe film is het personage John Smith, een jongen met buitengewone krachten, op de vlucht voor zijn nietsontziende en meedogenloze vijanden. Omdat hij geregeld zijn identiteit wijzigt en veelvuldig verhuist, is hij altijd een onbekend persoon zonder historie. Als hij gesetteld lijkt te geraken in een kleine dorpje verandert zijn bizarre leven voor goed. Hij wordt verliefd, krijgt plots nieuwe superpowers en komt opeens ook andere mensen tegen met een dezelfde levensdoel.
Ron Perlman heeft in een exclusief interview met ComingSoon.net bevestigd dat hij niet zal te zien zijn in Peter Jackson tweeluik The Hobbit: "Het is misschien een primeur voor jullie, maar ik zal niet meespelen in die films."
Perlman, die de titelrol vertolkte in Guillermo del Toro's Hellboy-films, veegt daarmee de hardnekkige geruchten over zijn betrokkenheid in het project van tafel. Vermoedelijk liet Perlman The Hobbit aan zich voorbijgaan na het vertrek van Del Toro als regisseur eerder dit jaar.
Ron Perlman is vanaf morgen te horen als Stabbington in Disneys nieuwe animatiefilm Tangled. Binnenkort is hij ook te zien aan de zijde van Nicolas Cage in Season of the Witch. Perlman heeft ook plannen om aan te treden in Del Toro's At the Mountains of Madness.
TAKERS is het verhaal van een bende criminelen (I dris Elba, Paul Walker, T.I., Chris Brown, Hayden Christensen en Michael Ealy) die de politie steeds te snel af zijn met hun perfect uitgevoerde bankovervallen. Op een mum van tijd klaren ze hun klus en laten geen sporen na. Tussen overvallen in houden ze zich gedeisd. Maar wanneer ze een laatste slag willen slaan die meer geld zal opleveren dan ooit tevoren, worden hun plannen gedwarsboomd door een ervaren detective (Matt Dillon) die vastbesloten is om de zaak op te lossen.
De acteur Leslie Nielsen, bekend van de komische 'The Naked Gun'-klassiekers, is op 84-jarige leeftijd overleden. De Canadees lag al 12 dagen in het ziekenhuis met longproblemen en stierf zondagmiddag in zijn slaap.
'Peyton Place', 'Kojak' of 'M.A.S.H.' zijn enkele van de populaire series waarvoor de Canadese acteur werd gecast. Maar het bekendst werd hij als Frank Drebin in de televisieserie 'Police Squad', die uitmondde in de parodiefilm 'The Naked Gun' in 1988.
In de jaren '90 kende Nielsen wellicht zijn grootste successen in nog twee vervolgfilms op 'The Naked Gun' en parodieën als 'Dracula: dead and loving it', 'Spy hard' en '2001: A Space Travesty'.
De laatste jaren draafde de acteur nog op in 'Scary Movie 3 en 4'. Nielsen lag al twaalf dagen in het ziekenhuis met longproblemen. Zijn toestand was de laatste 48 uur fel achteruitgegaan. "Hij sliep zondagnamiddag in en overleed met zijn vrienden en echtgenote Barbaree aan zijn zijde", maakte de neef van Nielsen bekend. bron: http://www.gva.be/nieuws/media-en-cultuur/aid995246/komisch-acteur-leslie-nielsen-overleden.aspx
Bekijk hier een filmpje van Nielsen in 'The Naked Gun'-trilogie:
De Amerikaanse regisseur Irvin Kershner, (mede)regisseur van het chronologisch tweede Star Wars-luik, 'The empire strikes back', uit 1980, is zaterdag in Los Angeles na een lange ziekte overleden.
Kershner, die ook de Bond-prent 'Never say never again' inblikte (1983, met Sean Connery als 007), werd 87.
Ook 'The Eyes of Laura Mars', 'The Return of a Man called Horse' met Richard Harris en 'Robocop 2' met Peter Weller van zijn hand.
In het eerstvolgende issue van Total Film komt een interessante preview te staan op The Hobbit, de film die een bijna helse tocht moest maken voordat er groen licht gegeven werd. Al in 2009 werd begonnen aan de heraanleg van het Hobbitdorpje de Gouw, en nu is men dus klaar voor de opnames.
Vanaf december 2012 moet de film in de Nederlandse bioscopen draaien.
Op de Roemeense website Libertatea zijn enkele nieuwe setfoto's opgedoken van Ghost Rider: Spirit of Vengeance, het vervolg op de Marvel Comic-verfilming Ghost Rider uit 2007. De sequel van Mark Neveldine en Brian Taylor, het regieduo achter Crank en Crank: High Voltage, zal vanaf 17 februari 2012 in de Amerikaanse bioscopen draaien (in 2D en in 3D). Een Nederlandse releasedatum is nog niet bekend.
Na de cameo van Bill Murray in het onverwacht succesvolle Zombieland, moet er in het vervolg van Rhett Reese en Paul Wernick natuurlijk ook een nóg betere cameo komen. De geruchten gaan dan ook dat er wordt gezocht naar iemand om een Super Cameo in de film te vervullen.
Onder andere Harrison Ford, die binnenkort een revival ondergaat in Cowboys and Aliens, wordt genoemd voor de cameo. Naast hem wordt ook Anthony Hopkins genoemd als kandidaat: hij zou mogelijk zelfs als zijn bekendste personage, Hannibal Lecter, in de film spelen.
Echter, voordat men überhaupt een cameo kan gaan casten moet er natuurlijk gekeken worden naar de hoofdrolspelers uit het origineel, oftewel: willen ze allemaal nog wel? Op dit moment heeft namelijk enkel Jesse Eisenberg, die het personage Columbus speelde, getekend voor de film.
Natuurlijk gaat men er wel vanuit dat ook Woody Harrelson (als Tallahassee) en Emma Stone hun rol opnieuw vertolken. Zo zou in de film Tallahassee find himself going head-to-head with a hunky rival. Daarnaast zoekt men ook naar a lead villain with comedic roots
John (John C. Reilly) is net gescheiden van zijn vrouw en maakt een wat vervelende periode door. Als hij Molly (Marisa Tomei) ontmoet weet John het echter zeker; zij is de vrouw van zijn dromen. Hij is in de wolken, totdat hij Cyrus (Johan Hill), de zoon van Molly ontmoet. Cyrus is namelijk nogal een 'interessant' geval...
Are You Being Served? was een Britse televisiecomedyserie. In Nederland en Vlaanderen is deze serie beter bekend onder de naam Wordt u al geholpen? De serie verscheen tussen 1972 en 1985. In Nederland werd de eerste aflevering op 21 juni 1974 uitgezonden. De serie is geschreven door David Croft en Jeremy Lloyd. In 1992 volgde er een spin off waarin enkele ex-werknemers van het warenhuis een pension runden onder de titel Grace & Favour.
De serie speelt zich af in een fictief Londens warenhuis getiteld "Grace Brothers", en toont wat er zoal op de heren- en damesafdeling van dit warenhuis gebeurt.
Verder wordt op subtiele wijze de draak gestoken met de Britse klassenmaatschappij. Er heerst een afgebakende hiërarchie (directeur - afdelingshoofd - verkoopchef - senior verkopers - junior verkopers - conciërge - huishoudelijke dienst), waarbij de karakters zich doorgaans stroperig opstellen naar hun meerderen en hun ondergeschikten ronduit schofferen.
Directeur Mr. Grace Jr. (1-8) Mr. Grace Sr. (8) Adjunct-directeur Mr. Rumbold Hoofd-technicus Mr. Mash (1-3) Mr. Harman (4-10) Herenkledij Dameskledij Afdelingschef Captain Peacock Hoofd verkoop Mr. Grainger (1-5) Mr. Tebbs (6) Mr. Goldberg (7) Mr. Grossmann (8) Mr. Klein (8) Mr. Humphries (9-10) Mrs. Slocombe Junior verkoop Mr Humphries (1-8) Mr. Lucas (1-7) Mr. Spooner (8-10) Miss Brahms
Rollen Mr. Ernest Grainger - Arthur Brough - Hoofd verkoop Mr. Grainger is al over de zeventig en valt om de haverklap in slaap. Bovendien heeft hij, toen hij nog op Badkameronderdelen werkzaam was, een meisje van de fourniturenafdeling zwanger gemaakt. Na de opnames van seizoen 5 stief Arthur Brough in mei 1978 op 73-jarige leeftijd, zes weken na het overlijden van zijn echtgenote.
Mr. Wilberforce Claybourne Humphries - John Inman - Junior verkoop / Hoofd verkoop De nichterige Mr. Humphries beleeft allerlei doldwaze avonturen, hij gaat bij voorkeur naar feestjes waarbij men verkleed moet komen en is dol op het meten van binnenkant-benen bij heren. Hij wordt onder diensttijd vaak gebeld, hij zegt dan met een lage toon: Mens wear. Wacht dan even en zegt: O hello mother. Zijn favoriete zinsnede is: I'm free. Zijn homoseksualiteit wordt nooit met zoveel woorden genoemd: zij blijft subtekst.
Mr. Dick 'James' Lucas - Trevor Bannister - Junior verkoop Mr. Lucas verkoopt vrijwel nooit iets, maar probeert - zonder al te veel succes - allerlei dames te versieren. Daarnaast beledigt hij ook vaak Mrs. Slocombe en Captain Peacock. Hij is te zien tot en met seizoen 7.
Mrs. Betty Slocombe - Mollie Sugden - Hoofd verkoop Mrs. Slocombe houdt van een drankje en is dan ook wel eens boven haar theewater. Ook houdt ze erg van haar poesje, dat ze Tiddles noemt. Over dit poesje maakt ze allerlei dubbelzinnige opmerkingen, die voor de nodige hilariteit zorgen. Ook verdraait ze allerlei woorden en spreekwoorden. Ze heeft in elke aflevering de haren weer in een andere felle kleur geverfd. In seizoen 10 werd ze vanwege haar leeftijd gedegradeerd tot poetsvrouw, maar uiteindelijk kreeg ze haar oude job terug.
Miss Shirley Brahms - Wendy Richard - Junior verkoop Miss Brahms spreekt erg plat en moet de mannen van zich af zien te houden, vooral Captain Peacock en Mr. Lucas. Ze woont in een vrijstaand huis, al komt dat volgens het hoofd technische dienst alleen omdat alle huizen er omheen al gesloopt zijn.
Captain Stephen Peacock - Frank Thornton - Afdelingschef verkoop Peacock oud-militair, erg gesteld op zijn titel Captain. Hij wordt echter geregeld door zijn hooghartige gedrag voor gek gezet door de overige medewerkers. Zo laten onder andere Mr. Mash, Mr. Harman, Mr. Lucas en Mrs. Slocombe duidelijk blijken zijn manier van doen niet op prijs te stellen.
Mr. Cuthbert Rumbold - Nicholas Smith - Adjunct-directeur
Mr. Rumbold laat voortdurend ideeën bedenken om de verkoop te verbeteren. Bij problemen begrijpt hij nooit wat er speelt en geeft er altijd zijn eigen draai aan. Hij heeft een kaal hoofd en enorme flaporen.
Mr. Grace Jr. - Harold Bennett - Directeur Young Mr. Grace' erfde in 1926 het warenhuis Grace Brothers van zijn oudoom. Hij is een stokoude directeur, over de tachtig, die de ideeën van Mr. Rumbold steevast afkraakt en zich omringt met mooie secretaresses en verpleegsters. De functie-eisen van secretaresses behelzen niet typevaardigheid of accuratesse, maar de maten van de dames in kwestie. Hij krijgt geregeld last van zijn hart, als de dames, vaak luchtig gekleed, in een gewaagde pose terecht komen. In de eerste aflevering van seizoen 8 besluit hij de fakkel door te geven aan zijn oudere broer.
Mr. Mash - Larry Martyn - Hoofd-technicus Mash is een oud-militair die grof is en voortdurend Captain Peacock beledigt. Hij is te zien tot en met seizoen 3.
Mr. Beverley Harman - Arthur English - Hoofd-technicus Net zoals zijn voorganger Mash mag ook Harman Captain Peacock graag beledigen, maar op een meer subtiele, niet minder efficiënte manier. Een bekende uitspraak van Harman tegen Peacock is: "U lacht. Dat is uw hoofd niet gewend, u heeft nu drie weken last van kramp in uw kaken".
Nieuwkomers
In 1978 overleed Arthur Brough, de vertolker van Mr. Grainger. Hij werd in 1978 vervangen door James Hayter, die het nieuwe hoofd verkoop Mr. Percival Tebbs één seizoen speelde. Daarna werd de rol van hoofd verkoop van de mannenafdeling achtereenvolgens nog gespeeld door Alfie Bass (Mr. Harry Goldberg), Milo Sperber (Mr. Grossmann) en Benny Lee (Mr. Abraham Klein), waarna in 1983 Mr. Humphries het nieuwe hoofd verkoop werd en de mannenafdeling met 2 medewerkers verder ging.
Het seizoen 1979 was het laatste seizoen waarin Trevor Bannister en Harold Bennett meespeelden. Hun rollen als Mr. Lucas en Mr. Grace Jr. werden overgenomen door respectievelijk Mike Berry (als Mr. Bert Spooner, tot het eind van de serie) en Kenneth Waller (als Mr. Grace Sr.) Waller speelde alleen in het seizoen 1981 mee, daarna kwam er geen Mr. Grace meer voor in de serie, al speelde Mr. Rumbold af toe nog wel dialogen waarin er een - niet zicht- of hoorbare - Mr. Grace aan de telefoon hing.
Heden Van de originele cast, die in 1972 begon met de serie, zijn anno 2010 alleen Nicolas Smith (Mr. Rumbold, geboren in 1934), Frank Thornton (Captain Peacock, geboren in 1921) en Trevor Bannister (Mr. Lucas, geboren in 1935) nog in leven.
Van de cast die in latere jaren bij de serie werden gevoegd, zijn anno 2009 Mike Berry (Mr. Spooner), Louise Burton (Miss Virginia Edwards in seizoen 8), Candy Davis (Miss Belfridge in seizoenen 9 en 10), Penny Irving (Miss Bakewell in seizoenen 4 t/m 7), Vivienne Johnson (De verpleegster van Mr. Grace in seizoenen 6 t/m 8), Doremy Vernon (die chagrijnige kantinechef in seizoenen 3 t/m 10), Pat Astley (speelde de verpleegster van Mr. Grace in seizoen 4 en 5), Taryn Kay (liftmeisje in seizoen 9 en 10), Belinda Lee (liftmeisje in seizoen 7) en Eileen Winterton (winkelassistente) nog in leven.
De volgende castleden zijn inmiddels overleden:
Arthur Brough (Mr. Grainger, overleed op 28 mei 1978, 73 jaar) Harold Bennett (Young Mr. Grace, overleed op 15 september 1981 aan een hartaanval, 81 jaar) James Hayter (Mr. Tebbs, overleed op 27 maart 1983, 75 jaar) Freddie Wiles (Goddard, de chauffeur van Mr. Grace, die doorgaans zijn rolstoel duwde overleed in 1983, 77 of 78 jaar) Alfie Bass (Mr. Goldberg, overleed op 15 juli 1987 aan een hartaanval, 66 jaar) Milo Sperber (Mr. Grossman, overleed op 22 december 1992, 81 jaar) Larry Martyn (Mr. Mash, overleed op 7 augustus 1994, 60 jaar) Arthur English (Mr. Harman, overleed op 16 april 1995 aan een emfyseem, 75 jaar) Benny Lee (Mr. Klein, overleed op 9 december 1995 na een operatie, 79 jaar) Debbie Linden (De secretaresse van de oude Mr. Grace, overleed op 5 oktober 1997 aan een overdosis heroïne, 36 jaar) Kenneth Waller (De oude Mr. Grace, overleed op 28 januari 2000, 72 jaar) John Inman (Mr. Humphries, overleed op 8 maart 2007 in een Londens ziekenhuis ten gevolge van hepatitis A, 71 jaar) Wendy Richard (Miss Brahms, overleed op 26 februari 2009 in een Londens ziekenhuis ten gevolge van kanker, 65 jaar) Mollie Sugden (Mrs. Slocombe, overleed op 1 juli 2009 na een lang ziekbed, 86 jaar)
De Franse krant Les Dernières Nouvelles dAlsace komt met het bericht dat de Franse acteur Gilles Lellouche is toegevoegd aan Guy Ritchie's Sherlock Holmes 2. Het is op dit moment nog onbekend om wat voor rol het gaat, maar we weten wel dat het slechts om 1 opnamedag bij de Notre Dame in Parijs zal gaan. Robert Downey Jr (Holmes) en Jude Law (Watson) zullen hier niet bij aanwezig zijn.
Lellouche is te zien in films als Tell No One, Little White Lies en Mesrine: Killer Instinct. Hier kan hij nu dus Sherlock Holmes 2 aan toevoegen, een film die op 15 december 2011 in de Nederlandse bioscopen moet gaan draaien.
Jean Marais was een Frans acteur. Zijn echte naam was Jean Alfred Villain-Marais, terwijl zijn zeer goede vriend Jean Cocteau hem Jeannot noemde.
GEBOREN: ---------- 11 december 1913
OVERLEDEN: ----------- 8 november 1998
Waarschijnlijk heeft hij zijn meer dan zestig jaar durende carrière onder meer aan Jean Cocteau te danken. De schrijver en filmregisseur werd al vroeg zijn mentor. Marais' blonde, klassieke uiterlijk en het goede acteren werd uiteindelijk gezien in meer dan zeventig films, talrijke toneelstukken en televisieprogramma's. Marais was één van de meest gevierde sterren van de Franse films, het theater en de televisie.
Jean Marais is het meest bekend geworden door de film De Schoonheid en het Dier (La Belle et la Bête) uit 1946, waar hij zowel het dier als de prins speelde en Orphée van 1949 waar hij de titelrol had. Beide geregisseerd door Jean Cocteau.
Zijn kinderjaren waren moeilijk, toen hij geboren werd wilde zijn moeder hem niet zien. Haar enige dochter was een paar dagen eerder gestorven. Toen zijn vader uit de dienst in het leger terugkeerde, was Jean vijf jaar oud. Niet lang hierna stuurde zijn moeder haar 3 kinderen naar hun grootmoeder waar ze zonder vader opgroeiden. Hij droomde van acteur worden al vanaf zijn kindertijd, maar hij werd tweemaal afgewezen door de toneelschool en ook niet door zijn familie aangemoedigd. Na als een meisje verkleed te zijn geweest om zijn vrienden te vermaken, en te hebben geflirt met een (mannelijke) leraar, werd hij van school gestuurd.
Nadat hij van school af was, werkte hij onder meer als assistent van een fotograaf en kon hij acteerlessen van de grote "metteur-en-scène" Charles Dullin nemen. Om de lessen te kunnen betalen, nam hij bijrolletjes voor tien franken per dag aan. Het was vermoeiend werk, maar Marais was gelukkig om uiteindelijk in de wereld van zijn keus te zijn. Eén van de producties waarin hij verscheen, Les Parents Terrible, werd jaren later gefilmd met hem in de hoofdrol. In het begin kreeg hij rollen vooral omdat hij goed uitzag en een winnende persoonlijkheid had, maar hij ontwikkelde zich steevast als acteur.
Zijn vroege interesse voor schilderen, iets wat hij overigens bleef doen zijn hele leven lang, gaf hem de eerste kans om in een film op te treden. Filmregisseur Marcel L'Herbier kocht in 1933 een van zijn schilderijen en gaf hem vervolgens kleine rolletjes in meerdere films.
Op zijn vierentwintigste ontmoette hij de dichter Jean Cocteau, die Marais' carrière als acteur startte door hem eerst een rol in Oedipe-Roi in 1937 te geven en vervolgens als Galahad in Les Chevaliers de La Table Ronde. Cocteau verwachtte veel van hem en terecht. Hij werd één van de bekendste Franse acteurs, een ster op het toneel, in de bioscoop en op de televisie. Op den duur nam Cocteau de plaats in van zijn vader terwijl Marais zijn zoon werd. De twee mannen bleven zeer hecht totdat Cocteau vijfentwintig jaar later overleed. Marais zou later zijn eerste ontmoeting met Cocteau als zijn "wedergeboorte" beschrijven, terwijl hij na zijn overlijden schreef dat hij zich slechts als een schaduw van zijn vroegere zelf waande. de homoseksualiteit van Cocteau wierp geregeld vragen op in verband met de verhouding tussen hem en Marais. Op een gegeven moment, toen Marais Cocteau vroeg of hij niet een toneelstuk kon schrijven dat hem nog meer bekendheid kon geven, kwam L'Éternel retour uit de pen rollen. Deze film werd zowel een commercieel succes als een zeer nodige overwinning voor beide mannen.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog bleef Marais in de filmindustrie en op het toneel werken terwijl de Duitse troepen Frankrijk bezetten. Nadat de geallieerden Parijs bevrijdden in augustus 1944, ging hij bij de Tweede Franse Pantserdivisie en vervoerde hij als vrachtwagenchauffeur brandstof en munitie naar het front. Hij kreeg hiervoor later het Croix de Guerre.
Na de oorlog werd Marais aan het Amerikaanse publiek geïntroduceerd door zijn optreden in La Belle et la Bête in 1946. Foto's van hem sierden veel tienerkamers in die periode.
De grootste successen behaalde Marais op het toneel in klassieke rollen. Op het witte doek werd hij vaak in hoofdrollen als de romantische man in poëtische drama's, lichte komedies, misdaadmelodrama's en, wellicht vooral, in spannende avonturenverhalen gezien.
In 1993 werd hem de eres-César uitgereikt.
Zijn laatste filmrol had Marais in 1996, in Io ballo da sola die door Bernardo Bertolucci werd geregisseerd. In hetzelfde jaar kreeg hij het Franse Erelegioen voor zijn bijdrage aan de Franse filmindustrie.
De acteur, schilder, dichter en beeldhouwer Jean Marais, Jeannot, overleed onverwachts op 8 november 1998 in Cannes (Frankrijk) aan een hartaanval, zijn geadopteerde zoon Serge Marais achterlatend.
FILMOGRAFIE: ______________ L'Épervier (1933), geregisseerd door Marcel L'Herbier Étienne (1933), geregisseerd door Jean Tarride Dans les rues (1933), geregisseerd door Victor Trivas Le Scandale (1934) L'Aventurier (1934), geregisseerd door Marcel L'Herbier Le Bonheur (1935), geregisseerd door Marcel L'Herbier Les Hommes nouveaux (1936), geregisseerd door Marcel L'Herbier Nuits de feu (1936), geregisseerd door Marcel L'Herbier Abus de confiance (1937), geregisseerd door Henri Decoin Drôle de drame (1937), geregisseerd door Marcel Carné Le Pavillon brûle (1941), geregisseerd door Jacques de Baroncelli Le Lit à colonnes (1942), geregisseerd door Roland Tual Carmen (1942), geregisseerd door Christian-Jaque L'Éternel retour (1943), geregisseerd door Jean Cocteau en Jean Delannoy Voyage sans espoir (1943), geregisseerd door Christian-Jaque La Belle et la Bête (1946), geregisseerd door Jean Cocteau en Jean Delannoy Les Chouans (1946) Ruy Blas (1947), geregisseerd door Pierre Billon L'Aigle à deux têtes (1947), geregisseerd door Jean Cocteau Aux yeux du souvenir (1948), geregisseerd door Jean Delannoy Le Secret de Mayerling (1948), geregisseerd door Jean Delannoy Les Parents terribles (1948), geregisseerd door Jean Cocteau Orphée (1949), geregisseerd door Jean Cocteau Coriolan (1950) Le Château de verre (1950), geregisseerd door René Clément Les Miracles n'ont lieu qu'une fois (1950), geregisseerd door Yves Allégret Nez de cuir (1951), geregisseerd door Yves Allégret La Maison du silence (1952) L'Appel du destin (1952), geregisseerd door Georges Lacombe Les Amants de minuit (1953) Dortoir des grandes (1953), geregisseerd door Henri Decoin Julietta (1953) Le Comte de Monte Cristo (1953) Le Guérisseur (1954) Si Versailles m'était conté (1954), geregisseerd door Sacha Guitry Futures vedettes (1955), geregisseerd door Marc Allégret Napoléon (1955), geregisseerd door Sacha Guitry Goubbiath (1955) Toute la ville accuse (1955) Elena et les hommes (1956), geregisseerd door Jean Renoir Si Paris nous était conté (1956) Typhon sur Nagasaki (1957), geregisseerd door Yves Ciampi SOS Noronha (1957) Un Amour de poche (1957), geregisseerd door Pierre Kast La Vie à deux (1957) Nuits blanches (Le Notti bianche) (1957), geregisseerd door Luchino Visconti La Tour, prends garde ! (1957), geregisseerd door Georges Lampin Chaque jour a son secret (1958) Le Bossu (1959), geregisseerd door André Hunebelle Austerlitz (1960), geregisseerd door Abel Gance Le testament d'Orphée (1959), geregisseerd door Jean Cocteau Le Capitan (1960), geregisseerd door André Hunebelle La Princesse de Clèves (1961), geregisseerd door Jean Delannoy Capitaine Fracasse (1961), geregisseerd door Pierre Gaspard-Huit Ponce Pilate (1961), geregisseerd door Gian Paolo Callegari Le Miracle des loups (1961), geregisseerd door André Hunebelle Napoléon II l'Aiglon (1961) L'Enlèvement des Sabines (1961) Le Masque de fer (1962), geregisseerd door Henri Decoin Les Mystères de Paris (1962), geregisseerd door André Hunebelle L'honorable Stanislas, agent secret (1963) Patate (1964), geregisseerd door Robert Thomas Fantomas (1964), geregisseerd door André Hunebelle Thomas l'imposteur (1964), geregisseerd door Georges Franju Le gentleman de Cocody (1965), geregisseerd door Christian-Jaque Pleins feux sur Stanislas (1965) Train d'enfer (1965) Fantomas se déchaîne (1965), geregisseerd door André Hunebelle Le Saint prend l'affût (1965) 7 hommes et une garce (1966), geregisseerd door Bernard Borderie Fantomas contre Scotland Yard (1966), geregisseerd door André Hunebelle Le Paria (1968) La Provocation (1969) Le Jouet criminel (1969), geregisseerd door Adolfo Arrieta Peau d'âne (1970), geregisseerd door Jacques Demy Jean Marais artisan du rêve (1975), documentaire Vaincre à Olympie (1976), (TV) van Michel Subiela Chantons sous l'Occupation (1976), documentaire geregisseerd door André Halimi Chirico par Cocteau (1981), geregisseerd door Pascal Kané Ombre et secret (1982) Lien de parenté (1990) van Willy Rameau Parking (1985), geregisseerd door Jacques Demy Les Enfants du naufrageur (1991), geregisseerd door Jérôme Foulon Les Misérables du XXe siècle (1994) Beauté volée (Stealing Beauty) (1995), geregisseerd door Bernardo Bertolucci Projection au Majestic (1995) van Yves Kovacs
La belle et la bête is een Franse, zwart-witte speelfilm uit 1946. Deze film wordt vaak genoemd als een van de mooiste fantasyfilms aller tijden en zal tot op zekere hoogte ook een inspiratiebron voor de tekenfilm van Disney van 1991 zijn geweest.
De film is bekend om zijn surrealistische eigenschappen en het toepassen van bestaande filmtechniek om zodoende een gevoel van magie en betovering op te roepen. De cinematografie en decorontwerpen refereren aan de illustraties en gravures van Gustave Doré en in de boerderijscènes, de schilderijen van Johannes Vermeer. Het beeldgebruik van Cocteau deed de geleerden strijden over de surrealistische, of jungiaanse, achterliggende betekenissen.
De speelduur van de film is ongeveer 96 minuten, en het was de eerste die Jean Cocteau zowel schreef als regisseerde sinds Le sang d'un poète. Cocteau toont hier aan hoe moeilijk fantasie soms van realiteit te scheiden is.
In de hoofdrollen zijn Josette Day als Belle, Michel Auclair als haar broer Ludovic en Jean Marais in drie rollen te zien, waaronder die van het beest en de prins. Verantwoordelijk voor de muziek was Georges Auric, en Henri Alekan voor de cinematografie. Christian Bérard en Lucien Carré deden de art direction.
Philip Glass componeerde in 1995 een opera naar deze film. De oorspronkelijke versie werd uitgevoerd met musici en zangers op het toneel, terwijl een gerestaureerde, ondertitelde versie van de film op een doek achter hun werd getoond. Belle werd toen door de mezzosopraan Janice Felty gezongen.
HET VERHAAL: _____________ Op het platteland woont een koopman en zijn vier kinderen: een zoon, Ludovic (Michel Auclair), en drie dochters, Félicie (Mila Parély), Adélaïde (Nane Germon) en Belle (Josette Day). De koopman staat op het randje van een faillissement. Twee van zijn drie dochters zijn gemeen, ze zijn egoïstisch en kwaad en behandelen hun zuster Belle als een bediende. Cocteau trekt de handeling soms naar de farce toe, bijvoorbeeld wanneer hij kakelende eenden een commentaar laat zijn aan het adres van de zusters van Belle. Tot zo ver toont het sprookje overeenkomsten met dat van Assepoester.
Op een dag vertrekt de vader op zakenreis, voor zijn vertrek heeft hij zijn dochters beloofd cadeaus voor hun mee terug te brengen. Voor Félicie en Adélaïde mooie jurken en voor Belle een mooie roos. Onderweg verdwaalt hij in een bos. Daar vindt hij een vreemd kasteel, waar hij een roos plukt om aan Belle te geven. Als hij de roos plukt, verschijnt de eigenaar van het kasteel (Jean Marais), een monster met magische vermogens, geschapen als half mens, half dier. De kasteelheer veroordeelt de koopman tot de dood, tenzij hij een van zijn dochters aan hem geeft. Belle offert zichzelf op en gaat naar het kasteel. Haar reis naar het kasteel is in slowmotion gefilmd, iets wat het een dromerig karakter geeft. Als zij het beest ontmoet, valt zij flauw. Langzaamaan komt zij hem lief te hebben, wanneer ze ontdekt dat het beest anders is dan men op het eerste oog verwacht. Het blijkt dat alleen zij de schone ziel die het lelijke uiterlijk van het Beest verbergt ziet. Het echte beest blijkt de avenant te zijn, diegene die met haar wil trouwen.
Er zijn twee verschillende werelden in deze film, het gewone burgerlijke huis van de koopman enerzijds, en het betoverde kasteel van het Beest waar alles mogelijk is. Deze twee werelden worden door het mysterieuze bos verbonden. In en om het kasteel leven de kandelaars, de tuinen en de kariatiden. Gedurende de film ontsluiert het Beest vijf magische leidraden, de roos, een gouden sleutel, een handschoen, een ring en de spiegel, sommige van deze zijn ontleend aan het sprookje van Madame Leprince de Beaumont. Later nog het witte paard, "le Magnifique", en aan het eind komen deze twee werelden bij elkaar. De kamer van Belle ligt in de kamer van haar vader - maar ook in haar kamer in het kasteel. Belle wordt gered door Avenant als het Beest sterft, en de twee personae versmelten tot een.
Cocteau wijzigde het einde van het sprookje waarin een goede fee voorkomt in de droom van Belle, en beloont de goeden en straft de slechteriken. Hij liet de fee weg en eindigde de film met de replieken:
"You resemble someone I knew..." (Je lijkt iemand die ik ooit kende...) "Does it worry you?" (Vind je dat zorgelijk?) "Yes ....(met een stralend gezicht) No!!!" (Ja .... Nee!!!)
CAST ------- De beest/de prins/ avenant - Jean Marais
Belle - Josette Day Félicie - Mila Parély Adélaïde - Nane Germon Ludovic - Michel Auclair The usurer - Raoul Marco Belle's vader - Marcel André Toverstem - Jean Cocteau - Noël Blin - Christian Marquand - Gilles Watteaux
De opnames van Ghost Rider: Spirit of Vengeance zijn onlangs begonnen en dat betekent dat de eerste setfoto's alweer zijn uitgelekt. De film van het duo Neveldine & Taylor (Crank, Gamer) brengt Nicolas Cage terug in de rol van Johnny Blaze en breidt de cast uit met onder andere Violante Placido en Ciaran Hinds. De film gaat februari 2012 in de Amerikaanse bioscopen in premiere. Een Nederlandse datum is nog niet bekend.
De Amerikaanse acteur Ray Wise, vooral bekend van zijn rol als Leland Palmer in de televisieserie Twin Peaks (en de prequel Twin Peaks: Fire Walk With Me), is gecast in Matthew Vaughns X-Men: First Class.
Ron Perlman heeft in een exclusief interview met ComingSoon.net bevestigd dat hij niet zal te zien zijn in Peter Jackson tweeluik The Hobbit: "Het is misschien een primeur voor jullie, maar ik zal niet meespelen in die films."
