Michael J. Fox, eigenlijk Michael Andrew Fox (Edmonton (Alberta, Canada), 9 juni 1961) is een van geboorte Canadees acteur, die voornamelijk bekend is geworden door zijn rol als Alex P. Keaton in Family Ties en als Marty McFly in de Back to the Future-trilogie. Ook speelde hij Mike Flaherty in de tv-serie Spin City.
Fox gebruikt als tweede initiaal de 'J.' als eerbetoon aan acteur Michael J. Pollard. Hij koos niet voor Michael A. Fox omdat dit mogelijk met arrogantie geassocieerd kon worden (a fox).
Hij speelde in diverse films en tv-series, en schreef een autobiografisch boek, Lucky Man, over zijn ervaringen met vroeg optredende ziekte van Parkinson. Daarin vertelt hij openhartig over zijn leven voor en na de diagnose en hoe de aanvankelijke moeilijke tijd een hele belangrijke periode in zijn leven is geworden.
Vanaf 1982 werd Fox bekend in de tv-serie Family Ties , waarin hij de conservatieve studentikoze zoon speelde van een echtpaar uit de hippietijd. In 1984 kwam zijn eerste film waardoor hij in de filmwereld bekend werd: Class of 1984, een mengeling tussen Dangerous Minds en A Clockwork Orange. Hierna kwam zijn echte doorbraak in de tweede helft van de jaren 80 met de Back to the Future-trilogie, waarin hij met Christopher Lloyd speelde.
In 1991 werd bij hem de ziekte van Parkinson vastgesteld, wat hij echter pas in 1998 bekend maakte. Hij speelde op dat moment een hoofdrol in de tv-serie Spin City. In 2000 besloot hij zich terug te trekken als acteur en werd in bovengenoemde serie opgevolgd door Charlie Sheen. Sindsdien is hij fondsenwerver voor stamcelonderzoek, een techniek waarvan hij gelooft dat het in de toekomst neurologische aandoeningen kan helpen genezen.
In films doet hij voornamelijk nog de stemmen in animatiefilms. Recent heeft hij nog een gastrol gespeeld in de serie Boston Legal, wat hem een Emmy-nominatie opleverde.
Fox is sinds 1988 getrouwd met Tracy Pollan, die hij heeft leren kennen op de set van Family Ties. Samen hebben ze vier kinderen: Sam Michael (1989), tweeling Aquinnah Kathleen en Schuyler Frances (1995) en Esme Annabelle (2001).
Filmografie
The Magic Lie Televisieserie - Rol onbekend (Afl., The Master, 1977)
Letters from Frank (Televisiefilm, 1979) - Ricky
Lou Grant Televisieserie - Paul Stone (Afl., Kids, 1979)
Midnight Madness (1980) - Scott
Family Televisieserie - Richard Topol (Afl., Such a Fine Line, 1980)
Trouble in High Timber Country (Televisiefilm, 1980) - Thomas Elston
Palmerstown, U.S.A. Televisieserie - Willy-Joe Hall (Afl. onbekend, 1980-1981)
De rechten voor de verfilming van de strip Wake The Dead van Steve Niles (auteur van de strip 30 Days of Night), een soort modern Frankensteinverhaal, waren in 2004 al verkocht aan Dimension Films, met Michael Dougherty (scriptschrijver van o.a. X2 en Superman Returns) verbonden aan het project als regisseur. Het project kwam echter niet van de grond, waardoor Niles op zoek ging naar andere geïnteresseerden. En die heeft hij gevonden, in de vorm van Jay Russell (Ladder 49, The Water Horse) als regisseur en James V. Hart (Bram Stoker's Dracula, Contact, Sahara) als scriptschrijver.
Niles is al enkele jaren bezig met Russell om het project van de grond te krijgen, en heeft er het volste vertrouwen in dat Russell zijn grimmige strip goed naar het witte doek kan vertalen, en beweert dat Russell het horrorgenre met een unieke visie zal benaderen. Russell heeft een korte videomontage gemaakt om een indruk te geven van wat hij wil gaan maken:
3:10 to Yuma is een remake van een gelijknamige western uit 1957 met Glenn Ford in de hoofdrol. Het is onbegrijpelijk dat België zo lang op deze film moest wachten . Russell Crowe vertolkt Ben Wade als een charmante schurk waarvoor je als kijker sympathie krijgt. Hij is een boef maar wel één met zin voor moraliteit. Wade behandelt vrouwen met respect, citeert vlekkeloos uit de bijbel en zal enkel levens nemen indien nodig (of tenzij je hem op de zenuwen werkt).De rode draad ligt in 3:10 to Yuma in handen van de twee hoofdpersonages maar ook de nevenpersonages worden uitstekend ingevuld. Zo zijn er bijvoorbeeld Charlie Prince, de meedogenloze rechterhand van Wade en William Evans, de oudste zoon van Dan die de moeizame relatie met zijn vader weer een kans geeft. Het acteerniveau in 3:10 to Yuma is meer dan uitstekend te noemen onder de regie van James Mangold (Copland, Walk the Line). Crowe en Bale spelen zoals gewoonlijk uitstekend en zijn perfect gecast. Ook de andere acteurs doen hun werk voortreffelijk. Peter Fonda kruipt als gegoten in de bijrol van de ervaren en gewetenloze premiejager McElroy. Hiermee treedt hij in de voetsporen van zijn vader Henry die furore maakte als acteur in tal van westerns (Once Upon a Time in the West, How the West Was Won, etc...). 3:10 to Yuma bevat een aardig aantal actiescènes die zeer beklijvend zijn gefilmd en waarin je de schoten bijzonder luid hoort weergallen. De overval op de postkoets en de eindscène zijn geweldig goed in beeld gebracht. De scènes zijn gefilmd aan een hoge vaart en met een zeer groot gevoel voor realisme. 3:10 to Yuma is zeker een aanrader voor fans van moderne Westerns, zoals Unforgiven. De film duurt ongeveer twee uur en verveelt geen moment. De actiescènes zijn geweldig mooi in beeld gebracht
HET VERHAAL: ------------------------ Evans is een onfortuinlijke boer die in de Amerikaanse burgeroorlog zijn voet verloor en samen met zijn vrouw en twee zonen op een afgelegen farm in Arizona woont. Het gezondheidsprobleem van de jongste zoon Mark kost het gezin maandelijks een fortuin aan medicijnen. William, de oudste zoon, vindt zijn vader maar een kluns die niet voor zichzelf durft op te komen. Wanneer Holland, de rijke landeigenaar het water afsluit dat op Evans ranch stroomt en ook nog eens Evans schuur in brand steekt, voelt Dan het onheil alsmaar naderen. Holland wil immers de grond van Evans zo snel mogelijk verkopen aan één van de talloze maatschappijen die het spoorwegnetwerk aan het optrekken zijn doorheen het Westen.
Na de brand in zijn schuur gaan Dan en zijn zonen op zoek naar het gevluchte vee. Tijdens hun zoektocht zijn ze getuige van een georganiseerde overval op een sterk bewapende postkoets. De overvallers zijn de beruchte outlaw Ben Wade (Russell Crowe) en zijn trouwe metgezellen. Wade wil Evans en zijn zonen geen kwaad doen en beslist enkel om hun paarden verderop de droppen zodat ze geen hulp kunnen inroepen. Evans helpt om een gewonde premiejager genaamd Byron McElroy (Peter Fonda), die de postkoets hielp beschermen, naar het dorp te brengen.
Wanneer Wade door toedoen van vrouwelijk schoon te lang blijft rondhangen in de stad, wordt hij gevat. Evans, die in de stad aan zijn landeigenaar was komen smeken om hem nog wat uitstel te geven, gaat akkoord om Wade in opdracht van de spoorwegmaatschappij voor 200 dollar op de trein van tien na drie te zetten die naar de gevangenis van Yuma spoort. De posse die Wade naar het perron moet brengen, bestaat niet enkel uit Evans maar ook uit andere personen, waaronder de premiejager McElroy, de lokale dokter en Butterfield van de spoormaatschappij. Uiteraard is iedereen er zich van bewust dat Wades bende op de loer zal liggen om toe te slaan om hun leider te bevrijden.
Genre: Misdaad, Drama, Western Speelduur: 2u02 Regisseur: James Mangold Acteurs: Russell Crowe, Christian Bale, Logan Lerman, Dallas Roberts, Ben Foster, Peter Fonda
De Amerikaanse acteur, regisseur en producent Mel Ferrer is dinsdag op 90-jarige leeftijd overleden. Ferrer maakte in zijn leven ruim honderd films, maar verwierf vooral bekendheid als de eerste echtgenoot van Hollywood-icoon Audrey Hepburn. Het tweetal was twaalf jaar getrouwd.
Wait until dark Hepburn en Ferrer maakten drie films: in War And Peace (1956) speelden zij samen, in de avonturenfilm Green Mansions (1959) regisseerde Ferrer zijn echtgenote en de thriller Wait Until Dark (1967) produceerde hij voor Hepburn. Die laatste film leverde de actrice haar vijfde Oscarnominatie op.
Tot zijn bekendste filmrollen behoren de vileine Marquis de Mayne in het historische drama Scaramouche (1952), de gehandicapte poppenspeler in de musical Lili (1953) en prins Andrei Bolkonsky in het epos War And Peace (1956). Als producent was zijn grootste succes de thriller Wait Until Dark, waarin zijn toenmalige echtgenote Hepburn een blinde vrouw speelde die werd belaagd door drie moordenaars.
Zwitserland De laatste dertig jaar van zijn leven verbleef Ferrer het grootste deel van de tijd met zijn nieuwe vrouw in zijn tweede huis in Zwitserland. In de jaren negentig kreeg hij op de Walk of Fame in Hollywood zijn eigen ster voor zijn bijdragen aan de filmindustrie. Hij stierf dinsdag in zijn slaap in Santa Barbara.
Transformers is gisteren bij de MTV Movie Awards gekozen tot beste film. De knokkende robots liet hiermee andere bioscoophits als Juno en I am legendachter zich. Johnny Depp mocht het podium in Los Angeles tweemaal oplopen om gouden popcornbekers in ontvangst te nemen voor beste komiek en beste slechterik.
Tijdens de uitreiking van de publieksprijzen zorgden Jonah Hill en James Franco voor flinke opschudding. De twee acteurs hadden besloten de prijs voor beste zomerfilm uit te reiken terwijl ze een jointje rookten. Toen de heren het 'gedroogde onkruid' tevoorschijn haalden zoomden de MTV-camera's snel uit.
Franco vertelde later dat het idee van de zender kwam die het plan vervolgens op het laatste moment wilde afblazen. Maar volgens de acteur was het toen te laat om terug te krabbelen en besloot het tweetal het script te volgen. Robert Downey jr. zijn reactie, die een prijs in ontvangst nam voor de film Iron man was; "Dank je wel jongens, voor deze bedwelmende introductie".
Ellen Page sleepte voor haar rol in Juno de award in de wacht voor beste actrice. Het publiek vond Will Smiths vertolking in de horrorfilm I am legend de beste acteursrol. Zac Efron was de winnaar in de categorie beste doorbraak voor zijn rol in de musical Hairspray.
Jaarlijks worden ook onderscheidingen weggegeven voor het beste gevecht in een film en de beste filmzoen. Vechtersbazen Sean Faris en Cam Gigandet werden gekroond voor hun knokpartij in Never back down. De hoofdrolspelers uit Step up 2, Briana Evigan en Robert Hoffman, deelden volgens het publiek de beste filmzoen.
Bryce Dallas Howard (The Village, Gwen Stacy in Spiderman III) is in onderhandelingen om in de vierde Terminatorfilm Kate Connor, de vrouw van John Connor, te spelen. Eerst zou die rol gespeeld worden door Charlotte Gainsbourg (The Science of Sleep, I'm Not There), maar die moest de rol opgeven door een conflict met een Franse komedie. Als de acteursbond SAG niet gaat staken zou ze beide films wel kunnen doen, maar in het geval van een staking zou er een probleem zijn.
In de nieuwe film, voluit Terminator Salvation: the Future Begins, neemt Christian Bale de rol van John Connor op zich. De film wordt geregisseerd door McG.
De kans is groot dat Autobot Jazz toch terugkeert in Transformers 2. Begin 2008 verklaarde regisseur Michael Bay nog dat daar geen sprake van zou zijn, maar vandaag staan de zaken er blijkbaar anders voor.
Een insider van Transformer World 2005, een Amerikaanse website die zich volledig toelegt op de Transformers speelgoedlijn en films, verklaart dat hij de Pontiac Solstice (de auto die in Jazz transformeert) gisteren op de filmset heeft gespot. Bovendien zou een tweede bron de aanwezigheid van Darius McCrary (de stem achter Autobot Jazz) hebben bevestigd.
De opnames van de sequel gaan momenteel door in Bethlehem, een stad in de Amerikaanse staat Pennsylvania.
Tijdens een chat met Guillermo del Toro en Peter Jackson vertelden de twee dat ze al een specifiek iemand op het oog hadden om de jonge Bilbo te spelen. Maar wie die mysterieuze acteur is...
De IMDB bericht in ieder geval over het gerucht dat het zou gaan om James McAvoy (Atonement). Aangezien in hetzelfde bericht ook Jack Black en Daniel Radcliffe (Harry Potter) worden genoemd is het "nieuws" om met een flinke korrel zout te nemen, maar wie weet.
Tijdens de chat kwam ook naar voren dat de tweede film, die over de tijd tussen The Hobbit en de Lord of the Rings-trilogie zal gaan, niet de hele periode van zestig jaar zal beslaan, maar zich zal concentreren op een korte periode daarin.
Volgens de Amerikaanse horrorfilmsite ShockTillYouDrop.com zal Jay Russell (Ladder 49, The Water Horse: Legend of the Deep) Wake the Dead regisseren, een bewerking van Steve Niles' moderne Frankenstein-striproman uit 2004. James V. Hart (Sahara, Bram Stoker's Dracula) zal het scenario schrijven.
De film vertelt het verhaal van Victor, een jonge man die de doden weer levend wil maken, zelfs al moet hij daarvoor lichaamsdelen van zijn vrienden gebruiken. Niles en Russell werken al drie jaar aan het project. Volgens Niles zal Russell met de film een unieke kijk op het horrorgenre brengen. De regisseur zou ook enthousiast zijn over de bijdrage van Hart. Niles: "Het team dat we samengebracht hebben is verbluffend."
Ook Hart zelf is vol geestdrift: "We zullen veel van de sleutelelementen behouden, maar er zal meer karakterontwikkeling zijn [dan in de strip] (...) De slechterik in ons verhaal is degene die met de dood speelt".
Het leven is Tom (Patrick Dempsey) goedgezind: hij is sexy, succesrijk, heeft veel geluk bij de vrouwen en weet dat hij altijd kan rekenen op Hannah (Michelle Monaghan), zijn beste vriendin en de enige constante in zijn leven. Het is een perfecte situatie tot Hannah naar Schotland trekt voor een zakenreis van zes weken. Tot zijn grote verbazing beseft Tom hoe leeg zijn leven zonder haar is. Hij besluit Hannah bij haar terugkeer ten huwelijk te vragen, maar verneemt ontzet dat ze zich verloofd heeft met een knappe, welgestelde Schot en van plan is in Schotland te gaan wonen.
Als Hannah Tom vraagt haar eerste bruidsjonker te zijn, stemt hij schoorvoetend toe... maar alleen om Hannah proberen terug te winnen en de trouwplechtigheid te verhinderen voor het te laat is.
Harrison Ford (Chicago, 13 juli 1942) is een Amerikaans filmacteur.
Harrison werkte als timmerman in Hollywood voordat hij doorbrak. Zijn eerste grote rol was in de film American Graffiti in 1973. Daarna speelde hij de rol van Han Solo in de Star Wars-trilogie, waardoor hij bekendheid kreeg. Een andere rol waar vele mensen hem door kennen is die van Indiana Jones in het gelijknamige avonturenvierluik. Daarnaast speelde hij Jack Ryan in Tom Clancy's Patriot Games en Clear and Present Danger, en kreeg hij een Oscarnominatie voor Beste Acteur voor de film Witness (1985).
Ford is naast acteur ook een ervaren piloot van zowel vliegtuigen als helikopters, en hij bezit een ranch in Jackson Hole (Wyoming). In 2003 kreeg hij een ster in de Hollywood Walk of Fame.
Ford is twee keer getrouwd geweest, met Mary Marquadt (1964 - 1979, twee kinderen) en met Melissa Mathieson (1983 - 2003, nog twee kinderen). Hij is nu verloofd met actrice Calista Flockhart, die bekendheid kreeg in de televisieserie Ally McBeal.
Filmografie
Dead Heat on a Merry-Go-Round (1966)
A Time for Killing (1967)
Luv (1967) (uncredited)
Journey to Shiloh (1968)
The Intruders (1970) (tv)
Zabriskie Point (1970)
Getting Straight (1970)
American Graffiti (1973)
The Conversation (1974)
Judgement: The Court Martial of Lt William Calley (1975) (tv)
Dynasty (1976) (tv)
Heroes (1977)
The Possessed (1977) (tv)
Star Wars (1977)
Force 10 from Navarone (1978)
More American Graffiti (1979)
The Frisco Kid (1979)
Apocalypse Now (1979)
Hanover Street (1979)
The Empire Strikes Back (1980)
Raiders of the Lost Ark (1981)
Blade Runner (1982)
Return of the Jedi (1983)
Indiana Jones and the Temple of Doom (1984)
Witness (1985)
The Mosquito Coast (1986)
Frantic (1988)
Indiana Jones and the Last Crusade (1989)
Presumed Innocent (1990)
Regarding Henry (1991)
L'Envers du décor: Portrait de Pierre Guffroy (1992)
Patriot Games (1992)
The Fugitive (1993)
Mustang: The Hidden Kingdom (1994) (tv)
A Century of Cinema (1994)
Clear and Present Danger (1994)
Jimmy Hollywood (1994)
Les Cent et une nuits (1995)
Sabrina (1995)
The Devil's Own (1997)
Air Force One (1997)
Six Days Seven Nights (1998)
Random Hearts (1999)
What Lies Beneath (2000)
K-19: The Widowmaker (2002)
Hollywood Homicide (2003)
Firewall (2006)
Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull (2008)
Uitslaande brand bij Universal studio's in Hollywood
In de studio's van filmmaatschappij Universal Studios in Hollywood is vanochtend omstreeks 04.45 uur plaatselijke tijd een uitslaande brand uitgebroken. Zowat honderd brandweermannen bestrijden het vuur met behulp van helikopters. Explosie Het vuur ontstond volgens brandweercommandant Frank Reynoso aan een geluidspodium van de filmstudio's. Het vuur veroorzaakte ten minste één explosie, aldus deze verantwoordelijke volgens de Britse BBC. Aanpalende gebouwen vrijwaren Er zijn geen berichten over slachtoffers. Op het omvangrijke domein werden legendarische films als King Kong en The War of the Worlds opgenomen. Ten minste één gebouw is nagenoeg volledig vernield, aldus James Barnes van de brandweer van Los Angeles County. De brandweer probeert nu in de eerste plaats de aanpalende gebouwen te vrijwaren.
Over de oorzaak van de brand is nog niets bekend. (belga/eb)
Paul Weitz (American Pie, About a Boy, In Good Company) is op het ogenblik bezig met het filmen van Cirque du Freak. Het is een vampierfilm, over een jongen, Darren Shan (Chris J. Kelly), die na een bezoek aan een illegale freakshow vampiersassistent wordt, om het leven van zijn beste vriend te redden.
De film is gebaseerd op een boek van schrijver Darren Shan dat door Brian Helgeland (A Knight's Tale, Mystic River) tot een script is verwerkt.
De cast was al behoorlijk indrukwekkend, met o.a. John C. Reilly, Salma Hayek, Ken Watanabe en Jane Krakawski. Ook Willem Dafoe is nu aan de cast toegevoegd. Hij zal voor de derde keer in zijn carrière (na Shadow of the Vampire en Daybreakers) een vampier spelen. Zijn personage draagt de vrij aparte naam Gavner Purl.
De film komt eind dit jaar al uit in de VS. De Nederlandse release staat voorlopig voor februari 2009 gepland.
Velen vinden dat je van klassiekers moet afblijven maar het lijkt erop dat er weer een remake in de steigers staat (al heeft deze wel een apart smaakje). Plan 9 from Outer Space uit 1959 wordt door velen beschouwd als een van de slechtste films ooit gemaakt maar heeft hierdoor wel een cult status bereikt. Filmmaker John Johnson heeft nu het plan opgepakt om deze film opnieuw te gaan maken. Het verhaal vertelt over groep buitenaardse wezen die een winkel beginnen op een begraafplaats in Californië. Hun doel: een leger van doden tot leven te wekken, om vervolgens de hoofdsteden van de wereld te veroveren. Details over de remake zijn verder nog niet bekend.
Ewan McGregor is naast Hillary Swank, Richard Gere en Virginia Madsen gecast in Amelia, de film van Mira Nair over het leven van vliegenier Amelia Earhart. In de film zal te zien zijn hoe zij beroemd werd, haar huwelijk met publicist George Putnam (Gere) zal aan bod komen, evenals haar affaire met Gene Vidal (McGregor), de vader van schrijver Gore Vidal. De makers probeerden McGregor al een tijd te strikken, maar hij kon telkens niet. De acteur rond nu de opnames van I Love You, Philip Morris met Jim Carrey af, en zal begin juni beginnen aan de opnames van Angels and Demons, Ron Howards verfilming van het gelijknamige boek van Dan Brown. De opnames van Amelia kan hij net daartussenin bijwonen.
De Amerikaanse komische acteur Harvey Korman is gisteren op 81-jarige leeftijd overleden. Korman werkte vooral voor televisie, maar is ook bekend uit 'Blazing Saddles'. In die film van Mel Brooks uit 1974 speelt hij de zonderlinge politicus Hedley Lamarr.
Gevaarlijk "Een wereld zonder Harvey Korman is een serieuzere wereld", zei regisseur Brooks donderdag. "Het was voor mij heel gevaarlijk om met hem te werken, want zodra we elkaar aankeken vielen we op de grond van het lachen."
Aangever Danny Kaye Korman verwierf bekendheid als aangever in The Danny Kaye Show. Toen dat televisieprogramma in 1967 ophield te bestaan werd hij gevraagd voor The Carol Burnett Show, waarmee hij zijn roem definitief vestigde. Burnett en hij vormden een ijzersterk duo en toen Korman na tien seizoenen opstapte om zijn eigen televisieshow te gaan maken, was het snel gedaan met het programma.
Behalve in 'Blazing Saddles' speelde Korman ook in de Brooks-films 'High Anxiety', 'The history of the world Part I' en 'Dracula: dead and loving it'. Ook is hij te zien in twee Pink Panther-films. (ap/lb)
Eddie Murphy keert terug als politieman Axel Foley. Filmmaatschappij Paramount is van plan een vierde 'Beverly Hills Cop' uit te brengen. Dat meldt het Amerikaanse filmvakblad Variety.
Op vraag van Eddie De 47-jarige Murphy, die al drie keer eerder in de huid van de politieman uit Detroit kroop, zou zelf de filmmaatschappij hebben benaderd met het idee om de filmreeks nieuw leven in te blazen. Paramount is momenteel in onderhandeling met regisseur Brett Ratner.
Kaskrakers 'Beverly Hills Cop' kwam in 1984 uit en bracht wereldwijd meer dan tweehonderd miljoen euro op. Deel twee en drie waren beide ook kaskrakers. Het laatste deel, 'Beverly Hills cop III', draaide in 1994 in de bioscopen.
Paramount wil volgend jaar met de productie van de film beginnen. 'Beverly Hills Cop IV' moet in de zomer van 2010 in de bioscopen te zien zijn. (novum/lb)
In het klassieke Hollywood had je nog échte diva's. Felle tantes als Katherine Hepburn en Bette Davis die hun eigen boontjes prima wisten te doppen en die menige studiobaas flinke angst konden inboezemen met hun keiharde en uiterst zakelijke instelling. Ook Joan Crawford behoorde tot dat rijtje. Het melodrama wordt zeer overtuigend gebracht. Zelfs wie niet van de harde Crawford houdt moet wel onder de indruk zijn van haar intense vertolking van de tragische Mildred. Ze won er terecht haar enige Oscar voor en de rol is bepalend geweest voor haar verdere carrière. 'Mildred Pierce' is hét hoogtepunt uit het veelomvattende oeuvre van Joan Crawford, een van de grootste diva's uit de geschiedenis van Hollywood. Saillant detail is dat de rol van Mildred eerst werd aangeboden aan haar aartsrivale Bette Davis, die niet toehapte. Crawford zal haar er eeuwig dankbaar voor zijn, al zou ze dat niet gauw toegeven. 'Mildred Pierce' is drama met een hoofdletter D. Het script van de film zit uitstekend in elkaar en vormt samen met het sterke acteerwerk de grootste kracht van 'Mildred Pierce', die in totaal maar liefst zes Oscarnominaties in de wacht sleepte. Een aanrader voor iedereen die houdt van klassiek drama of een onvervalste film noir. Joan Crawford in topvorm!
HETVERHAAL: ------------------------- De film begint als een typische film noir met een viertal pistoolschoten die weerklinken in het duister. Slachtoffer is Monte Beragon (Zachary Scott), de tweede echtgenoot van Mildred Pierce (Joan Crawford). Wanneer het lijk ontdekt wordt moeten zij en de andere hoofdrolspelers in deze moord mee naar het politiebureau, alwaar Mildred haar verhaal vertelt. Haar eerste echtgenoot Bert (Bruce Bennett) raakt zijn baan kwijt en de ruzies over geld die daarmee gepaard gaan hebben een echtscheiding tot gevolg. Mildred moet gaan werken voor haar geld, tot afgrijzen van haar aan verwende, grootheidswaanzin lijdende oudste dochter Veda (Ann Blyth). Om haar twee dochters te kunnen blijven onderhouden, gaat Mildred aan de slag als serveerster. Ze werkt zich in een mum van tijd op tot eigenaresse van een succesvolle restaurantketen, die ze met dank aan onroerendgoedmagnaat Wally Fay (Jack Carson) en erfgenaam en nieuwe echtgenoot Monte Beragon heeft weten op te zetten. Maar dochter Veda en ook levensgenieter Monte blijken meer van Mildred te eisen dan ze aankan...
Regie
Michael Curtiz
Genre
drama, thriller
Tijdsduur
111 minuten
Jaar
1945
Acteurs
Joan Crawford, Jack Carson, Zachary Scott, Eve Arden, Ann Blyth, Bruce Bennett
Joan Crawford, geboren als Lucille Fay LeSueur was een Amerikaanse actrice Hoewel er voornamelijk in de media over haar werd geschreven vanwege haar persoonlijke leven, speelde Crawford in talloze films en won ze in 1946 een Oscar voor haar rol in Mildred Pierce. Hierna kreeg ze nog twee Oscarnominaties, maar won deze niet.
GEBOREN: ----------------------------- 23 maart 1905
OVERLEDEN: ----------------------------- 10 mei 1977
Academy Award voor Beste Actrice 1945 voor Mildred Pierce
Nadat ze in 1923 enkele maanden werkzaam was in een grootwarenhuis, deed ze auditie als danseres voor een rondreizende show van Katherine Emerine. Ze kreeg de baan, maar nadat de show al na een paar weken werd afgelast, keerde Billie terug naar Kansas City. Ze werd gebeld door Emerine vanuit Chicago, die haar vroeg om haar in Chicago te komen opzoeken. Billie nam onmiddellijk de trein naar Chicago, maar toen ze hier aankwam, ontdekte ze dat Emerine de stad had verlaten. Ze besloot om Emerine's agent Ernie Young te bezoeken. Hij nam haar aan en zorgde er voor dat Billie rollen kreeg in verschillende revues in Oklahoma City. Later werd bekend, dat ze tot in de late uren gedwongen werd zakenmannen te "vermaken". Ook zijn er geruchten, dat ze in deze periode gearresteerd werd, omdat ze illegaal werkzaam zou zijn in de prostitutie.
Toen ze voor een show in Detroit was, werd ze opgemerkt door de New Yorkse producent J.J. Schubert. Hij gaf haar een rol in zijn toneelstuk Innocent Eyes, die in première ging in maart 1924. Billie ging nu opnieuw door het leven als "Lucille LeSueur" en was in dit jaar vooral te zien in de stukken Eyes en The Passing Show of 1924. In de late uren werkte ze als danseres in de Club Richman. In december 1924 werd ze door Harry Rapf, een belangrijke producent van Metro-Goldwyn-Mayer, gevraagd voor een screen test, nadat hij haar had gezien in The Passing Show of 1924. Hoewel ze in eerste instantie geen indruk had gemaakt, regelde de manager van The Passing Show of 1924 bij MGM nog een auditie voor LeSueur. Toen ze tijdens de kerstmis van 1924 haar vakantie in Kansas City doorbracht, kreeg ze een telefoontje, dat haar tweede auditie een groot succes was en dat ze zo snel mogelijk naar Hollywood moest komen. Op 1 januari 1925 nam ze de trein naar Hollywood.
Hoewel ze na haar aankomst in Hollywood onmiddellijk een filmcontract kreeg, had LeSueur moeite een rol te bemachtigen. Ze ontdekte dat de studio haar contract al na 6 maanden kon verbreken. Daarom besloot ze te leren acteren om zodoende een betere kans te maken om een rol te krijgen. Tot dat moment was het dansen haar enige ambitie geweest, maar ze realiseerde zich dat ze hiermee niet kon doorbreken. Ze begon rond te hangen op sets om acteurs te zien werken en vroeg haar mentoren Harry Rapf en Paul Bern om advies voor haar carrière. Ze leerde hoe ze op de juiste manier moest poseren voor foto's en hoe ze zich zo aantrekkelijk mogelijk kon opmaken. Ze verscheen in befaamde restaurants en nachtclubs en won verschillende danscompetities. Het lukte LeSueur om opgemerkt te worden door de pers.
Naast haar sociale verschijningen in het openbaar, groeide LeSueur toch uit tot een bekende danseres. Door haar carrière als danseres werd ze opgemerkt door Michael Cudahy. De twee werden danspartners en kregen al snel een relatie. Echter door hun verschillende afkomst bleef deze niet lang bestaan. Rond deze periode bloeide wel een levenslange vriendschap met William Haines op. Haines raadde LeSueur aan om sociale contacten te leggen met mensen die bij MGM aanzien hadden, waaronder Irving Thalberg, Louis B. Mayer en cameraman Johnny Arnold. Arnold raakte gefascineerd door LeSueurs unieke gezicht en begon haar professioneel te fotograferen.
Al het harde werk zorgde voor resultaat. In februari 1925 werd ze de invalster van Norma Shearer voor de film Lady of the Night. Naar eigen zeggen behandelde Shearer haar verschrikkelijk en negeerde ze haar het grootste gedeelte van de tijd waarin werd gefilmd. De twee groeiden uit tot grote rivalen. Niet veel later was ze opnieuw tegenover Shearer te zien in Pretty Ladies. Het is de enige film waarin ze genoemd staat als "Lucille LeSueur". Vlak hierna werd namelijk haar naam veranderd, omdat Mayer vond dat haar naam té veel klonk als "sewer" (zuur). Mayer organiseerde een wedstrijd in een tijdschrift. De beste ingezonden naam zou de nieuwe naam van LeSueur worden. Het resultaat was "Joan Arden", maar omdat deze naam al in gebruik was, werd het de tweede keuze: "Joan Crawford". Crawford moest in het begin heel erg wennen aan haar achternaam, omdat het haar deed denken aan "Crawfish".
Na enkele bijrollen onder de naam "Joan Crawford" te hebben gehad, was ze in november 1925 te zien in de voor kindster Jackie Coogan gecreëerde film Old Clothes. Het was de eerste hoofdrol van Crawford. Ze werd in deze film echt als actrice gezien. Dit leidde tot een hoofdrol in Sally, Irene and Mary. Deze film werd een succes en Crawford had voor het eerst het gevoel dat er voor haar toekomst zat in een carrière als actrice.Ondanks het succes van Sally, Irene and Mary zorgde dit niet voor een echte grote doorbraak, waardoor Crawford nog steeds gedwongen was alle aangeboden rollen te accepteren. Haar volgende film The Boob(1926 flopte enorm en ook Crawford heeft er zelf nooit positief over gesproken. Hoewel 1926 geen topjaar was voor Crawford vanuit cinematisch opzicht, zag Mayer haar inzet en vastberadenheid en verhoogde daarom haar salaris naar $250 per week. Ze besloot een nieuw appartement en een auto te kopen. Ze bracht haar moeder en haar broer op de hoogte van haar succes en deze hebben hier de rest van hun leven proberen misbruik van te maken. Ook al werd Crawford slecht door hen behandeld, ze bleef hen wel financieel bijstaan tot aan hun dood.
In 1927 kreeg ze voor het eerst lof van de critici, toen ze tegenover Owen Moore te zien was in The Taxi Dancer. Ze werd vanwege haar acteren in deze film vergeleken met de legendarische actrice Clara Bow en werd uitgeroepen tot het volgende "It"-meisje. Nog in hetzelfde jaar was ze tegenover Lon Chaney te zien in The Unknown. Crawford bewees zichzelf opnieuw als serieuze actrice. Ze vertelde ontzettend veel van Chaney te hebben geleerd. Na deze film wist ze voor het eerst zeker dat ze een "echte actrice" wilde worden.
Omdat The Unknown een groot succes werd en Crawford veel waardering kreeg voor haar vertolking in de film, besloot de studio haar tegenover John Gilbert te casten in Twelve Miles Out (1927). Gilbert zat op dat moment op het hoogtepunt van zijn carrière en had een relatie met Greta Garbo. Ondanks het feit dat hij hierdoor tijdens het filmen meerdere malen werd afgeleid, werd deze film toch een groot succes.
Crawford was in verscheidene succesvolle romantische films te zien en ontmoette vlak voor het begin van het filmen van Rose-Marie(1928) acteur Douglas Fairbanks Jr.. Ze werd hals over de kop verliefd op de zoon van Douglas Fairbanks en zij zouden uiteindelijk in 1929 trouwen.
In 1928 was ze te zien in Our Dancing Daughters. De film was eigenlijk geschreven voor Clara Bow, maar nadat zij de rol afwees, greep Crawford haar kans onmiddellijk.Crawford kreeg de kans haar danstalenten te tonen in de film. De film werd een enorm succes en maakte van Crawford een grote filmster. Ze kreeg er talloze fans bij en haar salaris werd verdubbeld. Als gevolg van het succes was ze in 1929 te zien in het vervolg Our Modern Maidens.
Nadat de stomme film in 1929 verleden tijd was, besloot Crawford niet alleen serieuze rollen op zich te nemen, maar uit te groeien tot een veelzijdige, volwassen actrice. Dit deed ze met de hulp van haar man Fairbanks. Paid (1930) was haar eerste film in deze nieuwe fase.
In 1931 werd Crawford voor het eerst tegenover Clark Gable gecast in Dance, Fools, Dance. Omdat tijdens het maken van deze romantische film de chemie tussen de acteurs verbazend groot was, werd de film een enorm succes. Ze werden al snel weer samen gecast in de film Laughing Sinners (1931).Tijdens de opname van Possessed kreeg Crawford een affaire met Gable, die al snel beëindigd werd, omdat Louis B. Mayer dit aan de acteur opdroeg. Crawford en Gable bleven elkaar in het geheim zien.
Crawford onderging in 1932 opnieuw een make-over. Ze verloor haar babyvet en transformeerde in een goed uitziende volwassen vrouw. In hetzelfde jaar werd nog weer eens bewezen dat ze een echte ster was, toen ze gecast werd voor de film Grand Hotel. De film bestond uit een cast met enkel grote sterren, waaronder Greta Garbo, John Barrymore, Lionel Barrymore en Wallace Beery. Crawford bewees dat ze zichzelf ook goed op de voorgrond kon plaatsen in een film met andere populaire acteurs. In hetzelfde jaar begon haar huwelijk met Fairbanks te verslechteren, aangezien het moeilijk was haar affaire met Gable te verbergen. In 1933 vroeg Crawford een scheiding aan.
Op de set van de film Today We Live (1933) leerde ze Franchot Tone kennen. Ze werden verliefd en kregen een relatie. Haar tegenspelers in haar volgende film Dancing Lady waren zowel Tone als Gable. Ze had tijdens het maken van deze film met beide acteurs een (seksuele) relatie.[ Ze was in de periode 1933-1936 meerdere malen te zien tegenover Gable en Tone. Uiteindelijk trouwde ze met Tone in 1935, ondanks het feit dat ze op dat moment al niet meer goed met elkaar overweg konden. Crawford was als actrice bekender dan haar man en hij kon hier niet goed mee omgaan.
Crawford was in talloze films van MGM te zien en kreeg de bijnaam "The queen of MGM" (de koningin van MGM). Ze stond bekend om haar gevoel voor mode en glamour, maar toen ze deze uitstraling begon te verliezen, moest Crawford bewijzen dat ze meer was dan enkel een gezicht. Ze kreeg in 1936 meerdere keren negatieve kritieken voor haar acteerprestaties. Desondanks werd ze niet veel later uitgeroepen tot de "Queen of Movies" (Koningin van de film).
In 1937 was Crawford te zien in The Last of Mrs. Cheyney. Het zou haar laatste succesvolle film bij MGM zijn totdat in 1939 The Women werd uitgebracht. Crawford had namelijk huwelijksproblemen en was met haar gedachten niet bij het acteren. Crawfords contract bij de studio was niet meer zeker en in de media werd Crawford gezien als een "Box Office Poison". De term hield in dat een film met Crawford hoogstwaarschijnlijk een flop zou worden.Andere acteurs die deze titel kregen, waren Katharine Hepburn, Greta Garbo, Marlene Dietrich, Mae West en Fred Astaire.
Tijdens het maken van Mannequin (1937) kreeg Crawford een affaire met tegenspeler Spencer Tracy. Ook Tracy was ongelukkig getrouwd. De affaire duurde echter niet lang, omdat Crawford voortdurend bleef klagen over Tracy's drankprobleem.
Crawford vond dat de studio haar scripts van steeds minder niveau gaf. Ze hoopte dat The Shining Hour (1938) haar van de ondergang zou redden, maar ook deze film werd een flop. Crawford zag dat de studio Greta Garbo en Norma Shearer al had ontslagen en ging wanhopig op zoek naar een goede rol.
Op 11 april 1939 scheidde Crawford van Tone.
Crawford kreeg de rol van Scarlett O'Hara aangeboden in Gone with the Wind maar omdat ze wist dat oorlogsfilms bij het publiek niet populair waren, sloeg ze de rol af. De rol ging uiteindelijk naar Vivien Leigh. Ondertussen was regisseur George Cukor bezig met het plannen van een verfilming van het populaire Broadway toneelstuk The Women. Crawford kreeg de rol van Crystal Allen en was tegenover rivale Norma Shearer en vriendin Rosalind Russell te zien. Crawford kreeg voor het eerst in een lange periode weer lof van de critici.
Omdat Crawford terug leek te komen en Gable succesvol was in de film Gone with the Wind, besloot de studio ze opnieuw tegenover elkaar te casten. In 1940 waren ze samen te zien in Strange Cargo. De film werd haar achtste en laatste film met Gable en ook deze werd weer een groot succes. Crawford kreeg opnieuw positieve kritieken.
Crawford was nog in een paar succesvolle films van Cukor te zien na Strange Cargo, waaronder A Woman's Face, die in 1941 werd uitgebracht.
A Woman's Face bleek echter Crawfords laatste film bij MGM te zijn met een hoog kwaliteitsgehalte. In 1942 was ze te zien in They All Kissed the Bride. Ze verving Carole Lombard, die tijdens het maken van de film was omgekomen bij een vliegtuigongeluk.
Ook ontmoette ze in dit jaar Phillip Terry, een acteur die voornamelijk in B-films te zien was. Ze trouwde met hem op 21 juli 1942. Samen met hem adopteerde ze in 1943 een meisje, die ze Christina Crawford noemde. Het is niet zeker of Crawford onvruchtbaar was of niet. Ze vertelde zelf dat ze geen kinderen kon krijgen en meerdere keren een miskraam heeft gehad.
Ondertussen maakte ze voor de studio de films Reunion in France (1942 en Above Suspicion(1943). Beide films werden slecht ontvangen. Het is onduidelijk of MGM de actrice geen filmrollen meer aanbood of dat Crawford de studio had gevraagd haar contract te beëindigen, maar in juni 1943 werd haar contract na 18 jaar verbroken.
Drie dagen nadat haar contract bij MGM werd beëindigd, tekende ze een contract bij Warner Bros Studios. Haar salaris bij MGM was drie keer zo hoog geweest, maar dit maakte Crawford niet veel uit. Het duurde echter niet lang voordat Warner Brothers haar dreigde te schorsen. Ze had namelijk al drie filmrollen afgeslagen en werd afgewezen voor verschillende films Jack Warnerwas razend op de actrice en besloot haar geen salaris meer uit te betalen.
Crawford was een jaar lang niet in films te zien en stortte zichzelf in die periode op haar gezin. Ze adopteerde een zoon met haar man die ze Philip Jr. noemde. Ze besloot weer te gaan werken toen ze haar zinnen had gezet op de rol van Mildred Pierce Beragon in Mildred Pierce. Bette Davis en Rosalind Russell hadden de rol afgewezen en regisseur Michael Curtiz zocht toen Barbara Stanwyck voor de vertolking. Ook al liet Stanwyck weten geïnteresseerd te zijn in de rol, hield dit Crawford niet tegen en mocht ze een screen test doen. Curtiz wilde in eerste instantie niet samenwerken met de actrice, maar veranderde van gedachten toen hij Crawfords screen test zag. Hij gaf haar de rol.
Crawford werd voor het eerst in haar carrière genomineerd voor een Oscar. MGM nam niet de moeite om Crawford te promoten voor de uitreiking van de Award. Crawford werd hier zeer nerveus van. Haar tegenstanders waren namelijk Ingrid Bergman, Jennifer Jones, Greer Garson en Gene Tierney. Alle actrices hadden al eerder Oscars gewonnen. Het resulteerde in paniekaanvallen, waardoor Crawford de ceremonie niet kon bijwonen.
Crawford won de Award en de Oscar werd haar bij haar bed overhandigd door regisseur Curtiz. Niet veel later vroeg Crawford een scheiding aan van haar man en veranderde ze de naam van haar zoon Philip Jr. in Christopher. Ze vertelde nooit te hebben gehouden van haar man en sprak na de scheiding bijna nooit meer over hem. In deze periode ontwikkelde Crawford een drankverslaving die in de loop der jaren steeds groter is geworden.
Crawford kreeg als gevolg van het succes van Mildred Pierce weer scripts van goede kwaliteit aangeboden. Haar volgende films Humoresqu (1946) en Possessed(1947) werden een groot succes. Crawford vertelde over Possessed dat dit haar moeilijkste filmrol was. Crawford kreeg opnieuw een Oscarnominatie. De Award ging ditmaal naar Loretta Young.
Haar volgende film Daisy Kenyon(1947) werd eveneens weer een groot succes. Ze kon zeer goed overweg met haar tegenspeler Henry Fonda en adopteerde twee kinderen die ze Cindy en Cathy noemde. Rond deze periode bloeide een rivaliteit op tussen Crawford en Bette Davis, die op dat moment in een reeks geflopte films te zien was.
In 1950 had Crawford een rol in The Damned Don't Cry, die door Vincent Sherman werd geregisseerd. Crawford had een vier jaar durende affaire met de regisseur, die zelf getrouwd was.
Ondanks haar populariteit, probeerde Warner Bros Crawfords contract te beëindigen door haar minder goede scripts aan te bieden. Jack Warner bood haar de hoofdrol in This Woman Is Dangerous (1952) aan, denkend dat de actrice er dan wel genoeg van zou hebben. Tot zijn irritatie accepteerde ze de rol. Ze begreep de hint echter goed en vroeg begin 1952 zelf of ze haar contract kon worden beëindigd. De studio stond dit toe.
Crawford eindigde haar affaire met Sherman toen zij met hem wilde trouwen, maar hij niet bereid was zijn gezin voor haar te verlaten. Als gevolg hiervan verergerde haar alcoholverslaving. Ondertussen veranderden de tijden in Hollywood en werd het normaal dat acteurs voor verschillende studio's film maakten. Crawford wilde dolgraag de hoofdrol in de film Sudden Fear van RKO Radio Pictures. Crawford kreeg de rol en was tegenover Jack Palance en Gloria Grahame te zien. Zowel Crawford als Palace en Grahame kregen een Oscarnominatie. De Award ging uiteindelijk naar Shirley Booth Desondanks werd Crawford, die inmiddels al bijna 50 jaar oud was, opnieuw populair bij het publiek.
Crawford werd vervolgens gecast in From Here to Eternity (1953), maar werd al snel vervangen door Deborah Kerr toen ze al te veeleisend werd. Wel was ze dat jaar te zien in Torch Song, die werd uitgebracht door MGM. Deze film flopte gigantisch en het zou uiteindelijk de laatste film zijn die de actrice maakte voor die studio. Desondanks bleef Crawford altijd lovend spreken over deze film.
Crawford nam in deze periode een hard en dominant imago aan. Ze had moeite om haar leeftijd te accepteren. Het werd moeilijker om een rol te krijgen. Daarnaast had ze op de set van haar volgende film Johnny Guitar (1954 constant ruzie met tegenspeler Mercedes McCambridge
Hoewel Crawford ondanks haar leeftijd toch nog filmrollen wist te krijgen, ging het slecht met haar privéleven. Ze had sinds haar scheiding van Terry slechts enkele serieuze relaties gehad en zou, net zoals in de jaren 20, veel losse seksuele relaties hebben gehad met mannen die ze nauwelijks kende. De pers schreef talloze verhalen over haar seksleven. Zo werd er beweerd dat ze seksuele relaties zou hebben gehad met Yul Brynner en Rock Hudson. Ook werd er geschreven dat ze fysiek misbruikt zou zijn door een vrachtwagenchauffeur.
Aan het begin van de jaren 50 waren er ook thuis veel problemen. Zoon Christopher was al meerdere malen van huis weggelopen en de politie werd meerdere keren gebeld vanwege luidruchtige ruzies en mishandelingen tussen Crawford en haar dochter Christina. In 1954 stuurde ze haar vier kinderen naar een kostschool.
De zaken veranderden toen Crawford in 1955 zakenman Alfred Steele ontmoette. Al in mei van dat jaar trouwden ze. Steele was de eerste man van Crawford die net zo ambitieus was in zijn werk, als Crawford dat was in haar carrière. Crawford was al bezig met het plannen van haar pensioen en besloot Steele te helpen met zijn bijdrage aan Pepsi. Ze werd een actieve woordvoerster en was razend enthousiast over het feit dat ze haar steentje bijdroeg aan het bedrijf. Samen kochten ze een appartement met uitzicht op Central Park. Crawford bleef in haar vrije tijd nog films maken, maar het was geen prioriteit meer.
In 1959 stierf Crawfords moeder, die ze tot haar dood financieel had bijgestaan, op 74-jarige leeftijd. Dit kwam hard aan bij Crawford. Niet veel later stierf Steele onverwachts aan een hartaanval. Crawford bleef alleen en gebroken achter. Ze besloot te spelen in de film The Best of Everything (1959 om over de dood van haar man heen te komen. Crawford had echter het gevoel dat haar carrière als actrice voorbij was en had geen plezier meer in het maken van films. Financieel stond ze er ook niet goed meer voor.
Na de dood van haar man, kreeg Crawford nog een klap te verwerken, toen Clark Gable stierf, vlak na het filmen van The Misfits (1961). Gable was een goede vriend van Crawford. Ook schreef dochter Christina een artikel voor het tijdschrift Redbook waarin zij naar buiten bracht dat het verschrikkelijk was de dochter van Joan Crawford te zijn.
Toen Crawford geen rollen meer aangeboden kreeg nam ze het heft in eigen handen en bezocht aan het einde van 1961 actrice Bette Davis op Broadway. Ze sprak met haar over het boek What Ever Happened to Baby Jane en suggereerde dat een verfilming waarin ze beiden zouden spelen goed zou zijn voor hun carrière. Zes maanden later was de horrorfilm in productie, met Robert Aldrich als regisseur.
What Ever Happened to Baby Jane? werd in 1962 uitgebracht en werd een enorm succes. Davis en Crawford stonden in de pers al verscheidene decennia bekend als rivalen en er gingen veel geruchten over wat er op de set zou hebben plaatsgevonden. Zo moest Davis Crawford schoppen in een scène, maar in plaats van te doen alsof, zou Davis Crawford echt tegen haar hoofd hebben geschopt, waar ze verscheidene hechtingen aan over zou hebben gehouden.
Davis werd uiteindelijk genomineerd voor een Oscar en Crawford niet. Dit kwam bij Crawford niet als een schok aan. Anne Bancroft won uiteindelijk de Award, maar kon de ceremonie niet bijwonen. Crawford accepteerde de Oscar voor Bancroft, hetgeen Davis haar nooit heeft vergeven. Ze zag dit namelijk als een poging om haar af te troeven. Davis zag Crawford altijd als de "filmster" en zichzelf als de "actrice".
Het publiek hunkerde naar een gevolg met Davis en Crawford. Deze werd in 1964 uitgebracht onder de titel Hush... Hush, Sweet Charlotte. Crawford trok zich echter terug vlak nadat het filmen begon en werd vervangen door Olivia de Havilland. Wel maakte ze een reeks andere horrorfilms, waaronder Strait-Jacket(1964), I Saw What You Did(1965), Berserk! (1967) en Trog (1970).
Crawford besefte in de jaren 60 dat haar filmcarrière zo goed als voorbij was. Daarnaast probeerde Pepsi van haar af te komen als woordvoerster vanwege haar leeftijd. Ook haar drankverslaving was niet verenigbaar met haar publieke verschijningen voor Pepsi en dit gebruikten ze om haar te ontslaan.
Omdat ze nog maar weinig films maakte, richtte Crawford zich op een carrière bij de televisie. Ze had gastrollen in verschillende televisieseries en was regelmatig te zien in talkshows. In 1968 verving ze een week haar dochter Christina in de soapserie The Secret Storm. Crawford nam haar dochter's rol, een 28-jarige vrouw, over. Christina werd niet veel later ontslagen bij de soap en zij gaf haar moeder hier de schuld van. Crawford was voor het laatst op televisie te zien in 1972, met een gastrol in The Sixth Sense.
Crawford trok zich volledig terug voor de pers en media. Ze maakte haar laatste publieke verschijning op 23 september 1974 tijdens een evenement op de NYC's Rainbow Room, waar ze was om haar vriendin Rosalind Russell eer te betonen. Toen ze haar foto's de volgende dag in de krant zag, schrok ze zo van haar uiterlijk dat ze besloot om nooit meer in aanwezigheid van de pers in het openbaar te verschijnen.
In december 1974 kreeg ze haar drankverslaving onder controle. Ze verliet haar kleine flat in New York nog maar nauwelijks. Ze liet zich verzorgen door haar twee jongste dochters, Cindy en Cathy, en door twee fans, die ook bij haar introkken. Met Christina en Christopher had ze nog maar nauwelijks contact. Tot aan het einde van 1976 verliet ze haar flat alleen om vrienden en buren te bezoeken. Aan het begin van 1977stopte ze ook hiermee, evenals met haar eens regelmatige telefoontjes naar vrienden.
Op 8 mei dat jaar kwam er een voorteken dat ze besefte dat haar leven bijna voorbij was. Ze gaf haar geliefde huisdier Shih Tzu weg. Twee dagen later stierf Joan Crawford op 72-jarige leeftijd. Vastgesteld werd dat ze was overleden aan een acuut hartinfarct, hoewel sommige bronnen beweren dat ze is overleden aan leverkanker. Weer anderen denken dat ze zelfmoord zou hebben gepleegd, vanwege de datum: 10 mei was namelijk haar trouwdag met Steele. Crawford werd gecremeerd. Haar as ligt naast dat van Steele in het New York's Ferncliff Mausoleum.
FILMOGRAFIE -------------------------------
"The Sixth Sense" .... Joan Fairchild (1 episode, 1972) - Dear Joan: We're Going to Scare You to Death(1972) TV episode .... Joan Fairchild
Beyond the Water's Edge (1972) (TV) .... Allison Hayes
Journey to Murder (1971) .... Hostess
"The Name of the Game" .... Board Member (1 episode, 1971) - LA 2017 (1971) TV episode .... Board Member
Trog (1970) .... Dr. Brockton
"The Virginian" .... Stephanie White (1 episode, 1970) ... aka The Men from Shiloh (USA: new title) - Nightmare (1970) TV episode .... Stephanie White
Night Gallery (1969) (TV) .... Miss Menlo ... aka Rod Serling's Wax Museum (USA)
Journey to the Unknown (1969) (TV) .... Host
"The Secret Storm" (1954) TV series .... Joan Borman Kane (1968) (temporary replacement for Christina Crawford)
Journey to Midnight (1968) (scenes deleted) .... Hostess
Berserk! (1967) .... Monica Rivers ... aka Circus of Terror
"The Man from U.N.C.L.E." .... Amanda True (1 episode, 1967) - The Five Daughters Affair: Part I(1967) TV episode .... Amanda True
I Saw What You Did (1965) .... Amy Nelson ... aka I Saw What You Did and I Know Who You Are! (USA: DVD title)
Strait-Jacket (1964) .... Lucy Harbin
Della(1964) .... Della Chappell ... aka Fatal Confinement
"Route 66" .... Morgan Harper (1 episode, 1963) - Same Picture, Different Frame (1963) TV episode .... Morgan Harper
What Ever Happened to Baby Jane? (1962) .... Blanche Hudson
"Your First Impression".... Mystery Guest (1 episode, 1962) - Episode dated 12 July 1962 (1962) TV episode .... Mystery Guest
The Foxes (1961) (TV) .... Millicent Fox
"Zane Grey Theater" .... Melanie Davidson Hobbes / ... (2 episodes, 1959-1961) ... aka Dick Powell's Zane Grey Theater (USA: complete title) ... aka The Westerners (USA: rerun title) - One Must Die(1961) TV episode .... Sarah/Melanie Davidson Hobbes - Rebel Ranger (1959) TV episode .... Stella Faring
The Best of Everything (1959) .... Amanda Farrow
"On Trial" .... Ruth (1 episode, 1959) ... aka The Joseph Cotten Show (USA: rerun title) ... aka The Joseph Cotten Show: On Trial (USA: new title) - Strange Witness (1959) TV episode .... Ruth
Woman on the Run(1959) (TV) .... Susan Conrad
"General Electric Theater" .... Ann Howard / ... (3 episodes, 1954-1959) ... aka G.E. Theater (USA: informal short title) ... aka G.E. True Theater (USA: new title) - And One Was Loyal (1959) TV episode .... Ann Howard - Strange Witness (1958) TV episode .... Ruth Marshall - The Road to Edinburgh (1954) TV episode .... Mary Andrews
The Story of Esther Costello (1957) .... Margaret Landi ... aka The Golden Virgin
De rechten voor de verfilming van de strip Wake The Dead van Steve Niles (auteur van de strip 30 Days of Night), een soort modern Frankensteinverhaal, waren in 2004 al verkocht aan Dimension Films, met Michael Dougherty (scriptschrijver van o.a. X2 en Superman Returns) verbonden aan het project als regisseur. Het project kwam echter niet van de grond, waardoor Niles op zoek ging naar andere geïnteresseerden. En die heeft hij gevonden, in de vorm van Jay Russell (Ladder 49, The Water Horse) als regisseur en James V. Hart (Bram Stoker's Dracula, Contact, Sahara) als scriptschrijver. 
Volgens de Amerikaanse horrorfilmsite ShockTillYouDrop.com zal Jay Russell (Ladder 49, The Water Horse: Legend of the Deep) Wake the Dead regisseren, een bewerking van Steve Niles' moderne Frankenstein-striproman uit 2004. James V. Hart (Sahara, Bram Stoker's Dracula) zal het scenario schrijven.
Velen vinden dat je van klassiekers moet afblijven maar het lijkt erop dat er weer een remake in de steigers staat (al heeft deze wel een apart smaakje). Plan 9 from Outer Space uit 1959 wordt door velen beschouwd als een van de slechtste films ooit gemaakt maar heeft hierdoor wel een cult status bereikt. Filmmaker John Johnson heeft nu het plan opgepakt om deze film opnieuw te gaan maken. Het verhaal vertelt over groep buitenaardse wezen die een winkel beginnen op een begraafplaats in Californië. Hun doel: een leger van doden tot leven te wekken, om vervolgens de hoofdsteden van de wereld te veroveren. Details over de remake zijn verder nog niet bekend.
