De Amerikaanse komische acteur Harvey Korman is gisteren op 81-jarige leeftijd overleden. Korman werkte vooral voor televisie, maar is ook bekend uit 'Blazing Saddles'. In die film van Mel Brooks uit 1974 speelt hij de zonderlinge politicus Hedley Lamarr.
Gevaarlijk "Een wereld zonder Harvey Korman is een serieuzere wereld", zei regisseur Brooks donderdag. "Het was voor mij heel gevaarlijk om met hem te werken, want zodra we elkaar aankeken vielen we op de grond van het lachen."
Aangever Danny Kaye Korman verwierf bekendheid als aangever in The Danny Kaye Show. Toen dat televisieprogramma in 1967 ophield te bestaan werd hij gevraagd voor The Carol Burnett Show, waarmee hij zijn roem definitief vestigde. Burnett en hij vormden een ijzersterk duo en toen Korman na tien seizoenen opstapte om zijn eigen televisieshow te gaan maken, was het snel gedaan met het programma.
Behalve in 'Blazing Saddles' speelde Korman ook in de Brooks-films 'High Anxiety', 'The history of the world Part I' en 'Dracula: dead and loving it'. Ook is hij te zien in twee Pink Panther-films. (ap/lb)
Eddie Murphy keert terug als politieman Axel Foley. Filmmaatschappij Paramount is van plan een vierde 'Beverly Hills Cop' uit te brengen. Dat meldt het Amerikaanse filmvakblad Variety.
Op vraag van Eddie De 47-jarige Murphy, die al drie keer eerder in de huid van de politieman uit Detroit kroop, zou zelf de filmmaatschappij hebben benaderd met het idee om de filmreeks nieuw leven in te blazen. Paramount is momenteel in onderhandeling met regisseur Brett Ratner.
Kaskrakers 'Beverly Hills Cop' kwam in 1984 uit en bracht wereldwijd meer dan tweehonderd miljoen euro op. Deel twee en drie waren beide ook kaskrakers. Het laatste deel, 'Beverly Hills cop III', draaide in 1994 in de bioscopen.
Paramount wil volgend jaar met de productie van de film beginnen. 'Beverly Hills Cop IV' moet in de zomer van 2010 in de bioscopen te zien zijn. (novum/lb)
In het klassieke Hollywood had je nog échte diva's. Felle tantes als Katherine Hepburn en Bette Davis die hun eigen boontjes prima wisten te doppen en die menige studiobaas flinke angst konden inboezemen met hun keiharde en uiterst zakelijke instelling. Ook Joan Crawford behoorde tot dat rijtje. Het melodrama wordt zeer overtuigend gebracht. Zelfs wie niet van de harde Crawford houdt moet wel onder de indruk zijn van haar intense vertolking van de tragische Mildred. Ze won er terecht haar enige Oscar voor en de rol is bepalend geweest voor haar verdere carrière. 'Mildred Pierce' is hét hoogtepunt uit het veelomvattende oeuvre van Joan Crawford, een van de grootste diva's uit de geschiedenis van Hollywood. Saillant detail is dat de rol van Mildred eerst werd aangeboden aan haar aartsrivale Bette Davis, die niet toehapte. Crawford zal haar er eeuwig dankbaar voor zijn, al zou ze dat niet gauw toegeven. 'Mildred Pierce' is drama met een hoofdletter D. Het script van de film zit uitstekend in elkaar en vormt samen met het sterke acteerwerk de grootste kracht van 'Mildred Pierce', die in totaal maar liefst zes Oscarnominaties in de wacht sleepte. Een aanrader voor iedereen die houdt van klassiek drama of een onvervalste film noir. Joan Crawford in topvorm!
HETVERHAAL: ------------------------- De film begint als een typische film noir met een viertal pistoolschoten die weerklinken in het duister. Slachtoffer is Monte Beragon (Zachary Scott), de tweede echtgenoot van Mildred Pierce (Joan Crawford). Wanneer het lijk ontdekt wordt moeten zij en de andere hoofdrolspelers in deze moord mee naar het politiebureau, alwaar Mildred haar verhaal vertelt. Haar eerste echtgenoot Bert (Bruce Bennett) raakt zijn baan kwijt en de ruzies over geld die daarmee gepaard gaan hebben een echtscheiding tot gevolg. Mildred moet gaan werken voor haar geld, tot afgrijzen van haar aan verwende, grootheidswaanzin lijdende oudste dochter Veda (Ann Blyth). Om haar twee dochters te kunnen blijven onderhouden, gaat Mildred aan de slag als serveerster. Ze werkt zich in een mum van tijd op tot eigenaresse van een succesvolle restaurantketen, die ze met dank aan onroerendgoedmagnaat Wally Fay (Jack Carson) en erfgenaam en nieuwe echtgenoot Monte Beragon heeft weten op te zetten. Maar dochter Veda en ook levensgenieter Monte blijken meer van Mildred te eisen dan ze aankan...
Regie
Michael Curtiz
Genre
drama, thriller
Tijdsduur
111 minuten
Jaar
1945
Acteurs
Joan Crawford, Jack Carson, Zachary Scott, Eve Arden, Ann Blyth, Bruce Bennett
Joan Crawford, geboren als Lucille Fay LeSueur was een Amerikaanse actrice Hoewel er voornamelijk in de media over haar werd geschreven vanwege haar persoonlijke leven, speelde Crawford in talloze films en won ze in 1946 een Oscar voor haar rol in Mildred Pierce. Hierna kreeg ze nog twee Oscarnominaties, maar won deze niet.
GEBOREN: ----------------------------- 23 maart 1905
OVERLEDEN: ----------------------------- 10 mei 1977
Academy Award voor Beste Actrice 1945 voor Mildred Pierce
Nadat ze in 1923 enkele maanden werkzaam was in een grootwarenhuis, deed ze auditie als danseres voor een rondreizende show van Katherine Emerine. Ze kreeg de baan, maar nadat de show al na een paar weken werd afgelast, keerde Billie terug naar Kansas City. Ze werd gebeld door Emerine vanuit Chicago, die haar vroeg om haar in Chicago te komen opzoeken. Billie nam onmiddellijk de trein naar Chicago, maar toen ze hier aankwam, ontdekte ze dat Emerine de stad had verlaten. Ze besloot om Emerine's agent Ernie Young te bezoeken. Hij nam haar aan en zorgde er voor dat Billie rollen kreeg in verschillende revues in Oklahoma City. Later werd bekend, dat ze tot in de late uren gedwongen werd zakenmannen te "vermaken". Ook zijn er geruchten, dat ze in deze periode gearresteerd werd, omdat ze illegaal werkzaam zou zijn in de prostitutie.
Toen ze voor een show in Detroit was, werd ze opgemerkt door de New Yorkse producent J.J. Schubert. Hij gaf haar een rol in zijn toneelstuk Innocent Eyes, die in première ging in maart 1924. Billie ging nu opnieuw door het leven als "Lucille LeSueur" en was in dit jaar vooral te zien in de stukken Eyes en The Passing Show of 1924. In de late uren werkte ze als danseres in de Club Richman. In december 1924 werd ze door Harry Rapf, een belangrijke producent van Metro-Goldwyn-Mayer, gevraagd voor een screen test, nadat hij haar had gezien in The Passing Show of 1924. Hoewel ze in eerste instantie geen indruk had gemaakt, regelde de manager van The Passing Show of 1924 bij MGM nog een auditie voor LeSueur. Toen ze tijdens de kerstmis van 1924 haar vakantie in Kansas City doorbracht, kreeg ze een telefoontje, dat haar tweede auditie een groot succes was en dat ze zo snel mogelijk naar Hollywood moest komen. Op 1 januari 1925 nam ze de trein naar Hollywood.
Hoewel ze na haar aankomst in Hollywood onmiddellijk een filmcontract kreeg, had LeSueur moeite een rol te bemachtigen. Ze ontdekte dat de studio haar contract al na 6 maanden kon verbreken. Daarom besloot ze te leren acteren om zodoende een betere kans te maken om een rol te krijgen. Tot dat moment was het dansen haar enige ambitie geweest, maar ze realiseerde zich dat ze hiermee niet kon doorbreken. Ze begon rond te hangen op sets om acteurs te zien werken en vroeg haar mentoren Harry Rapf en Paul Bern om advies voor haar carrière. Ze leerde hoe ze op de juiste manier moest poseren voor foto's en hoe ze zich zo aantrekkelijk mogelijk kon opmaken. Ze verscheen in befaamde restaurants en nachtclubs en won verschillende danscompetities. Het lukte LeSueur om opgemerkt te worden door de pers.
Naast haar sociale verschijningen in het openbaar, groeide LeSueur toch uit tot een bekende danseres. Door haar carrière als danseres werd ze opgemerkt door Michael Cudahy. De twee werden danspartners en kregen al snel een relatie. Echter door hun verschillende afkomst bleef deze niet lang bestaan. Rond deze periode bloeide wel een levenslange vriendschap met William Haines op. Haines raadde LeSueur aan om sociale contacten te leggen met mensen die bij MGM aanzien hadden, waaronder Irving Thalberg, Louis B. Mayer en cameraman Johnny Arnold. Arnold raakte gefascineerd door LeSueurs unieke gezicht en begon haar professioneel te fotograferen.
Al het harde werk zorgde voor resultaat. In februari 1925 werd ze de invalster van Norma Shearer voor de film Lady of the Night. Naar eigen zeggen behandelde Shearer haar verschrikkelijk en negeerde ze haar het grootste gedeelte van de tijd waarin werd gefilmd. De twee groeiden uit tot grote rivalen. Niet veel later was ze opnieuw tegenover Shearer te zien in Pretty Ladies. Het is de enige film waarin ze genoemd staat als "Lucille LeSueur". Vlak hierna werd namelijk haar naam veranderd, omdat Mayer vond dat haar naam té veel klonk als "sewer" (zuur). Mayer organiseerde een wedstrijd in een tijdschrift. De beste ingezonden naam zou de nieuwe naam van LeSueur worden. Het resultaat was "Joan Arden", maar omdat deze naam al in gebruik was, werd het de tweede keuze: "Joan Crawford". Crawford moest in het begin heel erg wennen aan haar achternaam, omdat het haar deed denken aan "Crawfish".
Na enkele bijrollen onder de naam "Joan Crawford" te hebben gehad, was ze in november 1925 te zien in de voor kindster Jackie Coogan gecreëerde film Old Clothes. Het was de eerste hoofdrol van Crawford. Ze werd in deze film echt als actrice gezien. Dit leidde tot een hoofdrol in Sally, Irene and Mary. Deze film werd een succes en Crawford had voor het eerst het gevoel dat er voor haar toekomst zat in een carrière als actrice.Ondanks het succes van Sally, Irene and Mary zorgde dit niet voor een echte grote doorbraak, waardoor Crawford nog steeds gedwongen was alle aangeboden rollen te accepteren. Haar volgende film The Boob(1926 flopte enorm en ook Crawford heeft er zelf nooit positief over gesproken. Hoewel 1926 geen topjaar was voor Crawford vanuit cinematisch opzicht, zag Mayer haar inzet en vastberadenheid en verhoogde daarom haar salaris naar $250 per week. Ze besloot een nieuw appartement en een auto te kopen. Ze bracht haar moeder en haar broer op de hoogte van haar succes en deze hebben hier de rest van hun leven proberen misbruik van te maken. Ook al werd Crawford slecht door hen behandeld, ze bleef hen wel financieel bijstaan tot aan hun dood.
In 1927 kreeg ze voor het eerst lof van de critici, toen ze tegenover Owen Moore te zien was in The Taxi Dancer. Ze werd vanwege haar acteren in deze film vergeleken met de legendarische actrice Clara Bow en werd uitgeroepen tot het volgende "It"-meisje. Nog in hetzelfde jaar was ze tegenover Lon Chaney te zien in The Unknown. Crawford bewees zichzelf opnieuw als serieuze actrice. Ze vertelde ontzettend veel van Chaney te hebben geleerd. Na deze film wist ze voor het eerst zeker dat ze een "echte actrice" wilde worden.
Omdat The Unknown een groot succes werd en Crawford veel waardering kreeg voor haar vertolking in de film, besloot de studio haar tegenover John Gilbert te casten in Twelve Miles Out (1927). Gilbert zat op dat moment op het hoogtepunt van zijn carrière en had een relatie met Greta Garbo. Ondanks het feit dat hij hierdoor tijdens het filmen meerdere malen werd afgeleid, werd deze film toch een groot succes.
Crawford was in verscheidene succesvolle romantische films te zien en ontmoette vlak voor het begin van het filmen van Rose-Marie(1928) acteur Douglas Fairbanks Jr.. Ze werd hals over de kop verliefd op de zoon van Douglas Fairbanks en zij zouden uiteindelijk in 1929 trouwen.
In 1928 was ze te zien in Our Dancing Daughters. De film was eigenlijk geschreven voor Clara Bow, maar nadat zij de rol afwees, greep Crawford haar kans onmiddellijk.Crawford kreeg de kans haar danstalenten te tonen in de film. De film werd een enorm succes en maakte van Crawford een grote filmster. Ze kreeg er talloze fans bij en haar salaris werd verdubbeld. Als gevolg van het succes was ze in 1929 te zien in het vervolg Our Modern Maidens.
Nadat de stomme film in 1929 verleden tijd was, besloot Crawford niet alleen serieuze rollen op zich te nemen, maar uit te groeien tot een veelzijdige, volwassen actrice. Dit deed ze met de hulp van haar man Fairbanks. Paid (1930) was haar eerste film in deze nieuwe fase.
In 1931 werd Crawford voor het eerst tegenover Clark Gable gecast in Dance, Fools, Dance. Omdat tijdens het maken van deze romantische film de chemie tussen de acteurs verbazend groot was, werd de film een enorm succes. Ze werden al snel weer samen gecast in de film Laughing Sinners (1931).Tijdens de opname van Possessed kreeg Crawford een affaire met Gable, die al snel beëindigd werd, omdat Louis B. Mayer dit aan de acteur opdroeg. Crawford en Gable bleven elkaar in het geheim zien.
Crawford onderging in 1932 opnieuw een make-over. Ze verloor haar babyvet en transformeerde in een goed uitziende volwassen vrouw. In hetzelfde jaar werd nog weer eens bewezen dat ze een echte ster was, toen ze gecast werd voor de film Grand Hotel. De film bestond uit een cast met enkel grote sterren, waaronder Greta Garbo, John Barrymore, Lionel Barrymore en Wallace Beery. Crawford bewees dat ze zichzelf ook goed op de voorgrond kon plaatsen in een film met andere populaire acteurs. In hetzelfde jaar begon haar huwelijk met Fairbanks te verslechteren, aangezien het moeilijk was haar affaire met Gable te verbergen. In 1933 vroeg Crawford een scheiding aan.
Op de set van de film Today We Live (1933) leerde ze Franchot Tone kennen. Ze werden verliefd en kregen een relatie. Haar tegenspelers in haar volgende film Dancing Lady waren zowel Tone als Gable. Ze had tijdens het maken van deze film met beide acteurs een (seksuele) relatie.[ Ze was in de periode 1933-1936 meerdere malen te zien tegenover Gable en Tone. Uiteindelijk trouwde ze met Tone in 1935, ondanks het feit dat ze op dat moment al niet meer goed met elkaar overweg konden. Crawford was als actrice bekender dan haar man en hij kon hier niet goed mee omgaan.
Crawford was in talloze films van MGM te zien en kreeg de bijnaam "The queen of MGM" (de koningin van MGM). Ze stond bekend om haar gevoel voor mode en glamour, maar toen ze deze uitstraling begon te verliezen, moest Crawford bewijzen dat ze meer was dan enkel een gezicht. Ze kreeg in 1936 meerdere keren negatieve kritieken voor haar acteerprestaties. Desondanks werd ze niet veel later uitgeroepen tot de "Queen of Movies" (Koningin van de film).
In 1937 was Crawford te zien in The Last of Mrs. Cheyney. Het zou haar laatste succesvolle film bij MGM zijn totdat in 1939 The Women werd uitgebracht. Crawford had namelijk huwelijksproblemen en was met haar gedachten niet bij het acteren. Crawfords contract bij de studio was niet meer zeker en in de media werd Crawford gezien als een "Box Office Poison". De term hield in dat een film met Crawford hoogstwaarschijnlijk een flop zou worden.Andere acteurs die deze titel kregen, waren Katharine Hepburn, Greta Garbo, Marlene Dietrich, Mae West en Fred Astaire.
Tijdens het maken van Mannequin (1937) kreeg Crawford een affaire met tegenspeler Spencer Tracy. Ook Tracy was ongelukkig getrouwd. De affaire duurde echter niet lang, omdat Crawford voortdurend bleef klagen over Tracy's drankprobleem.
Crawford vond dat de studio haar scripts van steeds minder niveau gaf. Ze hoopte dat The Shining Hour (1938) haar van de ondergang zou redden, maar ook deze film werd een flop. Crawford zag dat de studio Greta Garbo en Norma Shearer al had ontslagen en ging wanhopig op zoek naar een goede rol.
Op 11 april 1939 scheidde Crawford van Tone.
Crawford kreeg de rol van Scarlett O'Hara aangeboden in Gone with the Wind maar omdat ze wist dat oorlogsfilms bij het publiek niet populair waren, sloeg ze de rol af. De rol ging uiteindelijk naar Vivien Leigh. Ondertussen was regisseur George Cukor bezig met het plannen van een verfilming van het populaire Broadway toneelstuk The Women. Crawford kreeg de rol van Crystal Allen en was tegenover rivale Norma Shearer en vriendin Rosalind Russell te zien. Crawford kreeg voor het eerst in een lange periode weer lof van de critici.
Omdat Crawford terug leek te komen en Gable succesvol was in de film Gone with the Wind, besloot de studio ze opnieuw tegenover elkaar te casten. In 1940 waren ze samen te zien in Strange Cargo. De film werd haar achtste en laatste film met Gable en ook deze werd weer een groot succes. Crawford kreeg opnieuw positieve kritieken.
Crawford was nog in een paar succesvolle films van Cukor te zien na Strange Cargo, waaronder A Woman's Face, die in 1941 werd uitgebracht.
A Woman's Face bleek echter Crawfords laatste film bij MGM te zijn met een hoog kwaliteitsgehalte. In 1942 was ze te zien in They All Kissed the Bride. Ze verving Carole Lombard, die tijdens het maken van de film was omgekomen bij een vliegtuigongeluk.
Ook ontmoette ze in dit jaar Phillip Terry, een acteur die voornamelijk in B-films te zien was. Ze trouwde met hem op 21 juli 1942. Samen met hem adopteerde ze in 1943 een meisje, die ze Christina Crawford noemde. Het is niet zeker of Crawford onvruchtbaar was of niet. Ze vertelde zelf dat ze geen kinderen kon krijgen en meerdere keren een miskraam heeft gehad.
Ondertussen maakte ze voor de studio de films Reunion in France (1942 en Above Suspicion(1943). Beide films werden slecht ontvangen. Het is onduidelijk of MGM de actrice geen filmrollen meer aanbood of dat Crawford de studio had gevraagd haar contract te beëindigen, maar in juni 1943 werd haar contract na 18 jaar verbroken.
Drie dagen nadat haar contract bij MGM werd beëindigd, tekende ze een contract bij Warner Bros Studios. Haar salaris bij MGM was drie keer zo hoog geweest, maar dit maakte Crawford niet veel uit. Het duurde echter niet lang voordat Warner Brothers haar dreigde te schorsen. Ze had namelijk al drie filmrollen afgeslagen en werd afgewezen voor verschillende films Jack Warnerwas razend op de actrice en besloot haar geen salaris meer uit te betalen.
Crawford was een jaar lang niet in films te zien en stortte zichzelf in die periode op haar gezin. Ze adopteerde een zoon met haar man die ze Philip Jr. noemde. Ze besloot weer te gaan werken toen ze haar zinnen had gezet op de rol van Mildred Pierce Beragon in Mildred Pierce. Bette Davis en Rosalind Russell hadden de rol afgewezen en regisseur Michael Curtiz zocht toen Barbara Stanwyck voor de vertolking. Ook al liet Stanwyck weten geïnteresseerd te zijn in de rol, hield dit Crawford niet tegen en mocht ze een screen test doen. Curtiz wilde in eerste instantie niet samenwerken met de actrice, maar veranderde van gedachten toen hij Crawfords screen test zag. Hij gaf haar de rol.
Crawford werd voor het eerst in haar carrière genomineerd voor een Oscar. MGM nam niet de moeite om Crawford te promoten voor de uitreiking van de Award. Crawford werd hier zeer nerveus van. Haar tegenstanders waren namelijk Ingrid Bergman, Jennifer Jones, Greer Garson en Gene Tierney. Alle actrices hadden al eerder Oscars gewonnen. Het resulteerde in paniekaanvallen, waardoor Crawford de ceremonie niet kon bijwonen.
Crawford won de Award en de Oscar werd haar bij haar bed overhandigd door regisseur Curtiz. Niet veel later vroeg Crawford een scheiding aan van haar man en veranderde ze de naam van haar zoon Philip Jr. in Christopher. Ze vertelde nooit te hebben gehouden van haar man en sprak na de scheiding bijna nooit meer over hem. In deze periode ontwikkelde Crawford een drankverslaving die in de loop der jaren steeds groter is geworden.
Crawford kreeg als gevolg van het succes van Mildred Pierce weer scripts van goede kwaliteit aangeboden. Haar volgende films Humoresqu (1946) en Possessed(1947) werden een groot succes. Crawford vertelde over Possessed dat dit haar moeilijkste filmrol was. Crawford kreeg opnieuw een Oscarnominatie. De Award ging ditmaal naar Loretta Young.
Haar volgende film Daisy Kenyon(1947) werd eveneens weer een groot succes. Ze kon zeer goed overweg met haar tegenspeler Henry Fonda en adopteerde twee kinderen die ze Cindy en Cathy noemde. Rond deze periode bloeide een rivaliteit op tussen Crawford en Bette Davis, die op dat moment in een reeks geflopte films te zien was.
In 1950 had Crawford een rol in The Damned Don't Cry, die door Vincent Sherman werd geregisseerd. Crawford had een vier jaar durende affaire met de regisseur, die zelf getrouwd was.
Ondanks haar populariteit, probeerde Warner Bros Crawfords contract te beëindigen door haar minder goede scripts aan te bieden. Jack Warner bood haar de hoofdrol in This Woman Is Dangerous (1952) aan, denkend dat de actrice er dan wel genoeg van zou hebben. Tot zijn irritatie accepteerde ze de rol. Ze begreep de hint echter goed en vroeg begin 1952 zelf of ze haar contract kon worden beëindigd. De studio stond dit toe.
Crawford eindigde haar affaire met Sherman toen zij met hem wilde trouwen, maar hij niet bereid was zijn gezin voor haar te verlaten. Als gevolg hiervan verergerde haar alcoholverslaving. Ondertussen veranderden de tijden in Hollywood en werd het normaal dat acteurs voor verschillende studio's film maakten. Crawford wilde dolgraag de hoofdrol in de film Sudden Fear van RKO Radio Pictures. Crawford kreeg de rol en was tegenover Jack Palance en Gloria Grahame te zien. Zowel Crawford als Palace en Grahame kregen een Oscarnominatie. De Award ging uiteindelijk naar Shirley Booth Desondanks werd Crawford, die inmiddels al bijna 50 jaar oud was, opnieuw populair bij het publiek.
Crawford werd vervolgens gecast in From Here to Eternity (1953), maar werd al snel vervangen door Deborah Kerr toen ze al te veeleisend werd. Wel was ze dat jaar te zien in Torch Song, die werd uitgebracht door MGM. Deze film flopte gigantisch en het zou uiteindelijk de laatste film zijn die de actrice maakte voor die studio. Desondanks bleef Crawford altijd lovend spreken over deze film.
Crawford nam in deze periode een hard en dominant imago aan. Ze had moeite om haar leeftijd te accepteren. Het werd moeilijker om een rol te krijgen. Daarnaast had ze op de set van haar volgende film Johnny Guitar (1954 constant ruzie met tegenspeler Mercedes McCambridge
Hoewel Crawford ondanks haar leeftijd toch nog filmrollen wist te krijgen, ging het slecht met haar privéleven. Ze had sinds haar scheiding van Terry slechts enkele serieuze relaties gehad en zou, net zoals in de jaren 20, veel losse seksuele relaties hebben gehad met mannen die ze nauwelijks kende. De pers schreef talloze verhalen over haar seksleven. Zo werd er beweerd dat ze seksuele relaties zou hebben gehad met Yul Brynner en Rock Hudson. Ook werd er geschreven dat ze fysiek misbruikt zou zijn door een vrachtwagenchauffeur.
Aan het begin van de jaren 50 waren er ook thuis veel problemen. Zoon Christopher was al meerdere malen van huis weggelopen en de politie werd meerdere keren gebeld vanwege luidruchtige ruzies en mishandelingen tussen Crawford en haar dochter Christina. In 1954 stuurde ze haar vier kinderen naar een kostschool.
De zaken veranderden toen Crawford in 1955 zakenman Alfred Steele ontmoette. Al in mei van dat jaar trouwden ze. Steele was de eerste man van Crawford die net zo ambitieus was in zijn werk, als Crawford dat was in haar carrière. Crawford was al bezig met het plannen van haar pensioen en besloot Steele te helpen met zijn bijdrage aan Pepsi. Ze werd een actieve woordvoerster en was razend enthousiast over het feit dat ze haar steentje bijdroeg aan het bedrijf. Samen kochten ze een appartement met uitzicht op Central Park. Crawford bleef in haar vrije tijd nog films maken, maar het was geen prioriteit meer.
In 1959 stierf Crawfords moeder, die ze tot haar dood financieel had bijgestaan, op 74-jarige leeftijd. Dit kwam hard aan bij Crawford. Niet veel later stierf Steele onverwachts aan een hartaanval. Crawford bleef alleen en gebroken achter. Ze besloot te spelen in de film The Best of Everything (1959 om over de dood van haar man heen te komen. Crawford had echter het gevoel dat haar carrière als actrice voorbij was en had geen plezier meer in het maken van films. Financieel stond ze er ook niet goed meer voor.
Na de dood van haar man, kreeg Crawford nog een klap te verwerken, toen Clark Gable stierf, vlak na het filmen van The Misfits (1961). Gable was een goede vriend van Crawford. Ook schreef dochter Christina een artikel voor het tijdschrift Redbook waarin zij naar buiten bracht dat het verschrikkelijk was de dochter van Joan Crawford te zijn.
Toen Crawford geen rollen meer aangeboden kreeg nam ze het heft in eigen handen en bezocht aan het einde van 1961 actrice Bette Davis op Broadway. Ze sprak met haar over het boek What Ever Happened to Baby Jane en suggereerde dat een verfilming waarin ze beiden zouden spelen goed zou zijn voor hun carrière. Zes maanden later was de horrorfilm in productie, met Robert Aldrich als regisseur.
What Ever Happened to Baby Jane? werd in 1962 uitgebracht en werd een enorm succes. Davis en Crawford stonden in de pers al verscheidene decennia bekend als rivalen en er gingen veel geruchten over wat er op de set zou hebben plaatsgevonden. Zo moest Davis Crawford schoppen in een scène, maar in plaats van te doen alsof, zou Davis Crawford echt tegen haar hoofd hebben geschopt, waar ze verscheidene hechtingen aan over zou hebben gehouden.
Davis werd uiteindelijk genomineerd voor een Oscar en Crawford niet. Dit kwam bij Crawford niet als een schok aan. Anne Bancroft won uiteindelijk de Award, maar kon de ceremonie niet bijwonen. Crawford accepteerde de Oscar voor Bancroft, hetgeen Davis haar nooit heeft vergeven. Ze zag dit namelijk als een poging om haar af te troeven. Davis zag Crawford altijd als de "filmster" en zichzelf als de "actrice".
Het publiek hunkerde naar een gevolg met Davis en Crawford. Deze werd in 1964 uitgebracht onder de titel Hush... Hush, Sweet Charlotte. Crawford trok zich echter terug vlak nadat het filmen begon en werd vervangen door Olivia de Havilland. Wel maakte ze een reeks andere horrorfilms, waaronder Strait-Jacket(1964), I Saw What You Did(1965), Berserk! (1967) en Trog (1970).
Crawford besefte in de jaren 60 dat haar filmcarrière zo goed als voorbij was. Daarnaast probeerde Pepsi van haar af te komen als woordvoerster vanwege haar leeftijd. Ook haar drankverslaving was niet verenigbaar met haar publieke verschijningen voor Pepsi en dit gebruikten ze om haar te ontslaan.
Omdat ze nog maar weinig films maakte, richtte Crawford zich op een carrière bij de televisie. Ze had gastrollen in verschillende televisieseries en was regelmatig te zien in talkshows. In 1968 verving ze een week haar dochter Christina in de soapserie The Secret Storm. Crawford nam haar dochter's rol, een 28-jarige vrouw, over. Christina werd niet veel later ontslagen bij de soap en zij gaf haar moeder hier de schuld van. Crawford was voor het laatst op televisie te zien in 1972, met een gastrol in The Sixth Sense.
Crawford trok zich volledig terug voor de pers en media. Ze maakte haar laatste publieke verschijning op 23 september 1974 tijdens een evenement op de NYC's Rainbow Room, waar ze was om haar vriendin Rosalind Russell eer te betonen. Toen ze haar foto's de volgende dag in de krant zag, schrok ze zo van haar uiterlijk dat ze besloot om nooit meer in aanwezigheid van de pers in het openbaar te verschijnen.
In december 1974 kreeg ze haar drankverslaving onder controle. Ze verliet haar kleine flat in New York nog maar nauwelijks. Ze liet zich verzorgen door haar twee jongste dochters, Cindy en Cathy, en door twee fans, die ook bij haar introkken. Met Christina en Christopher had ze nog maar nauwelijks contact. Tot aan het einde van 1976 verliet ze haar flat alleen om vrienden en buren te bezoeken. Aan het begin van 1977stopte ze ook hiermee, evenals met haar eens regelmatige telefoontjes naar vrienden.
Op 8 mei dat jaar kwam er een voorteken dat ze besefte dat haar leven bijna voorbij was. Ze gaf haar geliefde huisdier Shih Tzu weg. Twee dagen later stierf Joan Crawford op 72-jarige leeftijd. Vastgesteld werd dat ze was overleden aan een acuut hartinfarct, hoewel sommige bronnen beweren dat ze is overleden aan leverkanker. Weer anderen denken dat ze zelfmoord zou hebben gepleegd, vanwege de datum: 10 mei was namelijk haar trouwdag met Steele. Crawford werd gecremeerd. Haar as ligt naast dat van Steele in het New York's Ferncliff Mausoleum.
FILMOGRAFIE -------------------------------
"The Sixth Sense" .... Joan Fairchild (1 episode, 1972) - Dear Joan: We're Going to Scare You to Death(1972) TV episode .... Joan Fairchild
Beyond the Water's Edge (1972) (TV) .... Allison Hayes
Journey to Murder (1971) .... Hostess
"The Name of the Game" .... Board Member (1 episode, 1971) - LA 2017 (1971) TV episode .... Board Member
Trog (1970) .... Dr. Brockton
"The Virginian" .... Stephanie White (1 episode, 1970) ... aka The Men from Shiloh (USA: new title) - Nightmare (1970) TV episode .... Stephanie White
Night Gallery (1969) (TV) .... Miss Menlo ... aka Rod Serling's Wax Museum (USA)
Journey to the Unknown (1969) (TV) .... Host
"The Secret Storm" (1954) TV series .... Joan Borman Kane (1968) (temporary replacement for Christina Crawford)
Journey to Midnight (1968) (scenes deleted) .... Hostess
Berserk! (1967) .... Monica Rivers ... aka Circus of Terror
"The Man from U.N.C.L.E." .... Amanda True (1 episode, 1967) - The Five Daughters Affair: Part I(1967) TV episode .... Amanda True
I Saw What You Did (1965) .... Amy Nelson ... aka I Saw What You Did and I Know Who You Are! (USA: DVD title)
Strait-Jacket (1964) .... Lucy Harbin
Della(1964) .... Della Chappell ... aka Fatal Confinement
"Route 66" .... Morgan Harper (1 episode, 1963) - Same Picture, Different Frame (1963) TV episode .... Morgan Harper
What Ever Happened to Baby Jane? (1962) .... Blanche Hudson
"Your First Impression".... Mystery Guest (1 episode, 1962) - Episode dated 12 July 1962 (1962) TV episode .... Mystery Guest
The Foxes (1961) (TV) .... Millicent Fox
"Zane Grey Theater" .... Melanie Davidson Hobbes / ... (2 episodes, 1959-1961) ... aka Dick Powell's Zane Grey Theater (USA: complete title) ... aka The Westerners (USA: rerun title) - One Must Die(1961) TV episode .... Sarah/Melanie Davidson Hobbes - Rebel Ranger (1959) TV episode .... Stella Faring
The Best of Everything (1959) .... Amanda Farrow
"On Trial" .... Ruth (1 episode, 1959) ... aka The Joseph Cotten Show (USA: rerun title) ... aka The Joseph Cotten Show: On Trial (USA: new title) - Strange Witness (1959) TV episode .... Ruth
Woman on the Run(1959) (TV) .... Susan Conrad
"General Electric Theater" .... Ann Howard / ... (3 episodes, 1954-1959) ... aka G.E. Theater (USA: informal short title) ... aka G.E. True Theater (USA: new title) - And One Was Loyal (1959) TV episode .... Ann Howard - Strange Witness (1958) TV episode .... Ruth Marshall - The Road to Edinburgh (1954) TV episode .... Mary Andrews
The Story of Esther Costello (1957) .... Margaret Landi ... aka The Golden Virgin
'Star Trek'-regisseur Joseph Pevney (96) overleden
Joseph Pevney.
De Amerikaanse regisseur Joseph Pevney is overleden. Dat heeft zijn weduwe Margo bekendgemaakt in de krant Los Angeles Times.
Pevney, die bekendheid verwierf als regisseur van talrijke afleveringen van televisieseries als 'Bonanza' en 'Star Trek', werd 96 jaar.
Pevney overleed op 18 mei in het Californische Palm Desert. Naast 'Bonanza' en 'Star Trek' regisseerde Pevney onder meer ook afleveringen van 'The Munsters' en 'The Loner'.
Voorts stond hij in de jaren '50 in voor de regie van langspeelfilms met Hollywoodsterren als Frank Sinatra ('Meet Danny Wilson'), Dean Martin ('3 Ring Circus') en Joan Crawford ('Female on the Beach'). (belga/lb)
Eerder vandaag werd bekend dat Highlander een remake krijgt. Maar ook een andere held uit de jaren 80 is binnenkort weer op het grote scherm te zien: Sony heeft na een lange competitie met een andere bieder de rechten op Flash Gordon weten te bemachtigen. Breck Eisner (Sahara) zal de nieuwe film regisseren. Over casting is nog niets bekend.
Grappig detail: Brian Blessed, die Prince Vultan speelde in de oorspronkelijke film, heeft ook eens King Lear gespeeld.
Volgens The Hollywood Reporter heeft Summit Entertainment de rechten verkregen voor een remake van de film Highlander uit 1986. Highlander is een Brits/Amerikaanse fantasy film onder regie van Russell Mulcahy met muziek van de popgroep Queen. Art Marcum en Matt Holloway, die ook aan het Iron Man script hebben meegewerkt, zouden al aan boord zijn als scriptschrijvers. Peter Davis, één van de producers van de 1986 versie, zal opnieuw de productie op zich nemen.
Connor Macleod is geboren in 1518 in de Hooglanden van Schotland. Nadat hij in een veldslag dodelijk gewond raakt, blijkt dat hij behoort tot een ras van onsterfelijken, waarvan de leden elkaar door de eeuwen heen bevechten. Een onsterfelijke kan alleen gedood worden wanneer het hoofd van de romp gescheiden wordt. Connor krijgt gezelschap van een andere onsterfelijke, de flamboyante Juan Sanchez Villa-Lobos Ramirez. Eeuwen later zijn er nog maar enkele onsterfelijken over. In het New York van 1986 moeten zij strijden voor de Prijs, waarmee je de macht op aarde voor altijd in bezit hebt.
Eerder berichtten we al dat de verfilming van het spel Prince of Persia half juni in Marokko zou beginnen, met Mike Newell als regisseur. Nu, minder dan een maand voor dat begin, is eindelijk aangekondigd wie de prins, Dastan, zal spelen: Jake Gyllenhaal.
Ook is bekend wie zijn tegenspeelster zal zijn: Gemma Atherton, binnenkort te zien in de nieuwste Bondfilm, zal Tamina spelen.
De film, voluit Prince of Persia: Sands of Time, zal als het goed is in de zomer van 2009 uitkomen.
Land: Verenigde Staten (2008) | Kinderen toegelaten Première: 11 Juni 2008 Regie:Kimberly Peirce Met:Ryan Philippe, Channing Tatum, Timothy Olyphant, Rob Brown Genre:Drama Web:Officiële website
Stop Loss is een drama met Ryan Phillippe, die na terugkomst als oorlogsheld uit Irak zijn normale leventje weer probeert op te pakken. Wanneer het leger hem opnieuw wil uitzenden, weigert hij, ondanks zijn verplichting dit te accepteren.
Ralph Nathaniel Fiennes (Suffolk, 22 december 1962) is een Brits acteur. Hij werd opgeleid aan de Royal Academy of Dramatic Art en werd in 1988 lid van het theatergezelschap de Royal Shakespeare Company. Hij is de broer van acteur Joseph Fiennes.
Zijn filmdebuut kwam in 1992, in de vorm van de rol van Heathcliff in Wuthering Heights tegenover Juliette Binoche. Hij verwierf internationale bekendheid door zijn rol als Amon Goeth, de commandant van het Nazi-concentratiekamp in Schindler's List. Hij kreeg een Oscarnominatie voor beste mannelijke bijrol. Zijn tweede Oscarnominatie kwam in 1996, dit keer voor Beste Acteur in The English Patient.
Fiennes was ook te zien als Lord Voldemort in "Harry Potter and the Goblet of Fire" en "Harry Potter and the Order of the Phoenix", en in "The Constant Gardener."
Fiennes had van 1995 tot 2006 een vaste relatie met de achttien jaar oudere Engelse actrice Francesca Annis. Aan deze relatie kwam een eind door een buitenechtelijke affaire van Fiennes met een jongere zangeres.
Volgens het filmvakblad Variety zouden de makers van The Hobbit voorafgaande contacten hebben gelegd met ten minste drie acteurs uit de The Lord of the Rings-trilogie, wiens personages ook in The Hobbit aan bod zullen komen: Viggo Mortensen (Aragorn), Ian McKellen (Gandalf) en Andy Serkis (Gollum).
Binnenkort gaat The Hobbit in pre-productie. Naar alle verwachting zullen LOTR-scenaristen Fran Walsh en Philippa Boyens het script verzorgen. Regisseur Guillermo del Toro liet zich al ontvallen dat hij het liefst verder zou werken met de acteurs die de corresponderende rollen hebben opgenomen in LOTR. Normaal worden de knopen definitief doorgehakt in de loop van volgende week. "Veel zal afhangen van hun beschikbaarheid en bereidwilligheid," aldus Del Toro.
Del Toro is ook benaderd om het aankomende Hater te regisseren, maar zal uiteindelijk enkel de productie (samen met Mark Johnson) op zich nemen. "The Hobbit is een monumentale opdracht, en ik wil niets doen dat mijn aandacht daarvan zou kunnen afleiden."
HET VERHAAL: --------------------------- Benjamin (Matthew McConaughey als macho van dienst) en Tess Finnegan (Kate Hudson) die zojuist hun scheiding hebben voltrokken maar surprise! - elkaar eigenlijk nog steeds doodgraag zien. Benjamin kan zijn geluk echter niet op, want de man heeft zojuist een aanwijzing gevonden in zijn lange zoektocht naar een verdwenen Spaanse schat die in de 18e eeuw verloren ging. Het lukt hem meteen Tess te overhalen haar baas Nigel Honeycutt (ouwe rot Donald Sutherland) zijn boot ter beschikking te stellen voor de zoektocht. De kleine discussies met de vroegere levensgezel nemen ze er allebei graag bij. Helaas voor hen zijn ze niet de enige geïnteresseerden.
Heel het gebied wordt namelijk gecontroleerd door gangster Big Bunny die maar al te graag de schat voor zich wil hebben. Benjamin en Bunny liepen elkaar al verscheidene keren eerder tegen het lijf. Eerst komt Benjamins rivaal Moe Fitch (eeuwige goedzak Ray Winstone) nog even op de proppen om wat tegenstand bieden, maar zoals elke gangster merkt Big Bunny dat er tot geweld zal moeten worden overgegaan. Niet dat Benjamin en Tess hiervoor zullen terugdeinzen.
BESPREKING: -------------------------- Wist de regisseur in Hitch nog uit te pakken met hilarische dialogen en dolkomische situaties verpakt in een heerlijk romantisch verhaaltje, dan slaat hij ditmaal echter de bal compleet verkeerd. Fools Gold heeft nochtans potentieel: Matthew McConaughey en Kate Hudson speelden namelijk al eerder samen en waren in principe wel hoopgevend voor de juiste chemistry. Ook in de bijrollen loopt er meer dan aardig voetvolk rond (Ray Winstone! Donald Sutherland! Ewen Bremmer!) en met voldoende dolkomische actietaferelen is het toch meestal genieten geblazen. Waar loopt het dan mis? Simpel. Het verhaal is onbenulliger dan de slechtste jaargang van Temptation Island en bepaalde grappen worden tot vervelens toe uitgemolken. In de openingsscène wordt meteen de juiste toon gezet met een toch wel vrij hilarische vondst let vooral op de boot!. Helaas zijn de goede grappen verder erg schaars en kan het verhaaltje nooit boeien. Er moest duidelijk het een en ander worden ingevuld, zo blijkt, want niet alleen komt elk cliché aan bod, het wordt zelfs tot vervelens toe herhaald. Zo werkt de persiflage van de zwartharige rijkeluisdochter (Alexis Dziena) al snel even erg op de zenuwen als wanneer pakweg Lindsey Lohan zelf op het scherm zou verschijnen. Niettegenstaande zorgen McConaughey en Hudson voor enkele leuke taferelen en zorgen hun dialoogjes zelfs enkele keren voor gegrinnik, hoewel dat de chemistry tussen beiden in het algemeen geen hoge toppen scheert.Fools Gold had dus zeker beter verdiend, al zal dat de koppels onder ons uiteraard niet tegenhouden om een luchtige, hersenloze komedie mee te pikken tijdens deze warme avonden.
Genre: Avontuur/Komedie Speelduur: 1u53 Regisseur: Andy Tennant Acteurs: Matthew McConaughey, Kate Hudson, Donald Sutherland, Ray Winstone
Dreamworks is begonnen aan een filmproject over de legendarische piraat Blackbeard. David Franzoni (Gladiator, Amistad, King Arthur) zal het script schrijven, over het leven van de Britse piraat Edward Teach. Teach (of Thatch, of Drummond, afhankelijk van de bron) is zo ongeveer hét archetype van de piraterij uit de 17de en 18de eeuw, voer een tijdlang op de Queen Anne's Revenge en blokkeerde ooit een tijd de haven van Charleston, South Carolina.
Barry Josephson (Enchanted, Bones (TV), The Tick (TV)) zal de film produceren, samen met Pat Croce, die een boek schreef over de gouden tijd van de piraterij, ongeveer van 1690 tot 1730, getiteld Pirate Soul. Hij werkt ook mee aan het script.
Dawn of the Dead, de zombieklassieker van George A. Romero, zal "gedimensionaliseerd" worden naar stereoscopisch 3-D. New Amsterdam Entertainment heeft 3-D bedrijf In-Three gevraagd om met diens unieke "dimensionalisatie" proces om de horrorfilm uit 1978 om te vormen naar 3-D, voor een bioscooprelease. Tot nu toe is de enige film die op deze manier omgezet is van 2-D naar 3-D Tim Burton's The Nightmare Before Christmas, waar Disney in 2006 8,7 miljoen dollar mee verdiende. Disney wil de nieuwe 3-D versie van de film ook dit jaar en volgend jaar nog eens uitbrengen. In de Verenigde Staten zijn er iets meer 1.000 bioscopen berekend op 3-D films, en dat aantal is groeiende. De prijs van dit omvormen begint per minuut al bij $50.000 en kan oplopen tot $100.000, afhankelijk van de complexiteit van het frame. Uitgegaan van de korste versie van Dawn gaat dit proces toch al gauw minimaal zo'n 6 miljoen dollar kosten.
Steven Spielberg onthulde in een interview met The Dominion Post wie waarschijnlijk de derde film in de Tintin (Kuifje) trilogie gaat regisseren:
"I'll direct the first one, Peter [Jackson] will direct the second one," he said. "We'll probably co-direct the third one."
Eerdere geruchten dat deel drie geregisseerd zou worden door George Lucas of James Cameron kunnen dus met enige zekerheid naar het land der fabelen worden verbannen. De opnames gaan later dit jaar van start met Thomas Sangster in de rol van Tintin (Kuifje) en Andy Serkis als Captain Haddock. Steven Moffat zal het script schrijven voor alle delen.
Clint Eastwood heeft gisteren in Cannes gereageerd op de vraag of er misschien nog een volgende deel in Dirty Harry reeks zit aan te komen.
"I don't think the San Francisco Police Department would have a 77-year-old man on the police force," he laughed. "It would be highly unrealistic. People have asked me over the years 'would you like to revisit Dirty Harry?' But everything would depend on a script. But, really, no. There's a time to leave things alone."
Geruchten gingen al een tijdje de ronde maar dit bericht lijkt nu aan alle speculaties een einde te maken. En mischien maaar beter ook.. (of hebben we nog ergens een 'nieuwe' Dirty Harry rondlopen?)
Filmax International is bezig op Cannes met het verkopen van een vervolg op de Spaanse [REC]. Regisseurs Jaume Balaguero en Paco Plaza zijn gevraagd om REC 2 te maken, maar verder worden de details over oppnames, cast en budget nog geheim gehouden. Wel vertelt men dat de film met hetzelfde 'claustrofobische concept' gemaakt zal worden, met één handheld camera. Dezelfde distributeurs die de eerste film aankochten (in o.a. Spanje, Frankrijk, Nederland, Italië, Duitsland en het Verenigd Koninkrijk), hebben al interesse getoond in het vervolg.
Brosnan en Sarandon samen Pierce Brosnan en Susan Sarandon zullen samen in het familiedrama The Greatest te zien zijn. Het verhaal gaat over een familie die de dood van een tienerzoon moet verwerken, terwijl een jong meisje hun levens nog verder overhoop gooit.
De film zal dienen als regiedebuut voor scriptschrijfster Shane Feste, en er zal eind deze maand of volgende maand begonnen worden met filmen.
De opnames van het volgende deel in de Terminator reeks gaat bijna van start dus vond Warner Bros. het een mooi moment om via een persbericht wat meer details over het plot en de cast naar buiten te brengen.
"In the highly anticipated new installment of "The Terminator" film franchise, set in post-apocalyptic 2018, Christian Bale stars as John Connor, the man fated to lead the human resistance against Skynet and its army of Terminators. But the future Connor was raised to believe in is altered in part by the appearance of Marcus Wright (Sam Worthington), a stranger whose last memory is of being on death row. Connor must decide whether Marcus has been sent from the future, or rescued from the past. As Skynet prepares its final onslaught, Connor and Marcus both embark on an odyssey that takes them into the heart of Skynet's operations, where they uncover the terrible secret behind the possible annihilation of mankind."
Het vierde deel van de Terminator wordt een herstart van een nieuwe trilogie. Christian Bale (The Dark Knight) zal de rol van John Connor op zich nemen maar het is nog onzeker wie de Terminator gaat spelen. Het aanhoudende gerucht is dat dit Josh Brolin (No Country for Old Men) wordt.
