HALLE BERRY SPEELT EN PRODUCEERT IN FRANKIE AND ALICE
Halle Berry (Monsters Ball, Catwoman, X-Men-trilogie) zal de hoofdrol spelen in het psychologisch drama Frankie and Alice, een film die ze bovendien zelf produceert. Het verhaal volgt een jonge vrouw die worstelt met een meervoudige persoonlijkheidsstoornis. Ze zit voortdurend gevangen tussen haar echte identiteit en haar racistische alter ego.
Frankie and Alice wordt de tweede film van het onafhankelijk Canadees productiehuis Access Motion Pictures, na het biografisch drama Phantom Punch rond de controversiële wereldkampioen boksen Sonny Liston.
Het is nog niet duidelijk wanneer de opnames precies van start gaan.
Volgens het online filmmagazine Empire heeft Uma Thurman getekend voor een rol in de onafhankelijke komedie Motherhood. Ze wordt gecast aan de zijde van Minnie Driver (Grosse Pointe Blank, Good Will Hunting) en Anthony Edwards (Top Gun, Zodiac). Cineaste van dienst is Katherine Dieckmann, vooral bekend als regisseur van enkele videoclips van REM.
In Motherhood speelt Thurman een geplaagde moeder die het verjaardagsfeestje van haar zesjarige dochter voorbereidt. Ze komt voor tal van uitdagingen te staan, maar gelukkig kan ze rekenen op de steun van haar man (Edwards) en haar beste vriendin (Driver).
De actieheldin uit Kill Bill verbindt zich voor de tweede keer in korte tijd aan een eerder zachte en familiale rol. Binnenkort zal ze ook te zien zijn als kinderjuf in de filmbewerking van Eloise in Paris, een klassiek kinderboek uit de jaren vijftig.
Meer Indiana Jones films? USA Today had recent een interview met Harrison Ford waarin hij niet uitsluit dat er nog een vijfde Indiana Jones film gemaakt zal worden.
HET VERHAAL: -------------------------- Liam Neeson speelt de voormalige, uitgebalanceerde spion Brian. De man heeft echter betere tijden gekend, want door zijn zware beroepsleven is hij vervreemd geraakt van zijn dochter Kim (Maggie Grace uit Lost) die hij van zijn ex-vrouw (Famke Janssen) amper te zien krijgt. Dankzij zijn oude collegas en vrienden kan Brian af en toe eens bijklussen als lijfwacht of dergelijke, maar verder wenst de man niet meer te gaan. Zijn wens werd duidelijk niet tot in Parijs gehoord: dochterlief wordt er namelijk samen met een vriendin ontvoerd door Oost-Europese gangsters.
Na een paar telefoontjes komt Brian te weten dat het om een bende draait die zich richt op jonge, vrouwelijke toeristen om later te verkopen in het prostitutiemilieu. De melding dat na de eerste 96 uur niemand meer wordt teruggevonden, doet Brian meteen naar Parijs afreizen. En nog voor iemand Paris, je taime kan beginnen kwelen, vloeit een kogelregen over de stad neer gevolgd door enkele verwoestende explosies, close combat gevechten en wilde achtervolgingen. De nietsontziende Brian sloopt desnoods de hele stad steen voor steen als hem dat dichter bij zijn dochter zou brengen.
BESPREKING: -------------------------- Na een half uurtje kennismaking met de personages kan Pierre Morel zijn affectie voor actiescènes niet langer bedwingen en hoewel de man duidelijk ging kijken bij de Jason-Bourne films, brengt hij de actie erg doeltreffend in beeld. Toegegeven, de camera schokt soms iets te nadrukkelijk tijdens de vele gevechten, maar de cineast bewees reeds in zijn debuut Banlieu 13 dat hij garant kan staan voor verscheidene adrenalinerushes.
Ook de acteurs zijn aardig gecast met op kop de fantastische Liam Neeson, die op zijn leeftijd nog heel wat bewegingen in zijn mars heeft (check de climax!) en de definitie van anti-held helemaal invult. Alleen al hoe de man zijn dreigende stem laat natrillen schenkt je het volledige vertrouwen. Besson liet zich duidelijk inspireren door actiefilms uit de jaren '90 en kan er niet omheen dat hij voor zijn ani-held de mosterd ging halen bij de serie 24, maar het wordt hem vergeven. De actiefilm is een genre waarvoor je wel al eens in herhaling mag vallen en in één van de meest donkere scènes van de film doet Liam Neeson iets met twee staven en wat elektriciteit waar zelfs Jack Bauer van zou opkijken.
Meer dan een adrenalineknaller is Taken natuurlijk niet geworden en de negentig minuten zijn voorbij voor je het goed en wel beseft, maar meer hoeft dat ook niet te zijn. Het eenvoudige maar aangename verhaal laat je meteen supporteren voor de leading man waarna je lekker uitgezakt in je stoel kan plaatsnemen om te genieten van het schouwspel.
Na Snake Eyes kunnen we nu een eerste blik werpen op het volgende personage uit G.I. Joe Shana 'Scarlett' O'Hara gespeeld door Rachel Nichols. G.I. Joe wordt geregisseerd door Stephen Sommers en de Nederlandse release staat gepland voor 13 augustus 2009.
Shannen Maria Doherty (Memphis (Tennessee), 12 april 1971) is een Amerikaanse actrice. Ze is vooral bekend van haar rol als Brenda Walsh in Beverly Hills 90210 en was te zien in de film Heathers.
Shannen Doherty debuteerde als actrice met de rol van Jenny Wilder in de serie Het kleine huis op de prairie. Later speelde ze in enkele films en series, voordat ze in 1990 bij Beverly Hills 90210 kwam. Hierin speelde ze vier jaar mee. Daarna speelde ze tot 2001 de rol van Prue Halliwell in de serie Charmed. Ze verliet de show - na slechts 3 seizoenen - na een enorme ruzie met mede-ster Alyssa Milano. De twee hadden ruzie omdat Shannen erop stond, dat zij in het midden van alle publiciteitsfoto's zou mogen staan, waardoor ze Alyssa aan de kant schoof. Ze stopten met communiceren en deden dit enkel wanneer hun personages dit moesten. Uiteindelijk dreigde Alyssa om te stoppen met de show, tenzij Shannen weg zou gaan. De producenten hoefden geen partij kiezen aangezien Shannen de show verliet.
Na 2001 presenteerde Shannen Doherty enkele televisieprogramma's en was ze te zien in soaps.
Privéleven
Shannon is in 2007 gescheiden van Rick Salomon , met wie zij op 25 januari 2002 trouwde, daarvoor was zij getrouwd met Ashley Hamilton (24 september 1993 - 8 april 1994). Ook had zij een relatie met Andrew Levitas (2004).
Land: Verenigde Staten (2007) | Kinderen toegelaten Première: 30 April 2008 | Duur: 113 minuten Regie:Andy Tennant Met:Kate Hudson, Matthew McConaughey, Donald Sutherland, Ewen Bremner, Roger Sciberras, Brian Hooks Genre:Actie, Romantisch, Avontuur Web:Officiële website
"Fool's Gold" is deels een romantische komedie, deels een actie- en avonturenfilm, met in de hoofdrollen Matthew McConaughey en Kate Hudson, die eerder al samen te zien waren in een andere romantische komedie, "How to Lose a Guy in 10 Days." Ben "Finn" Finnegan (Matthew McConaughey) is een opgewekte surf bum die zich tot schattenjager heeft omgeschoold en bezeten op zoek is naar de legendarische 18de-eeuwse Bruidschat van de Koningin, 40 kisten vol exotische schatten, die in 1715 op zee verloren gingen. Op zijn zoektocht is Finn alles wat hij had kwijtgespeeld, tot en met zijn huwelijk met Tess Finnegan (Kate Hudson) en zijn toch al gammele bergingsvaartuig, de "Booty Calls". Tess heeft net haar leven weer wat op een rijtje heeft en werkt aan boord van het megajacht van miljardair Nigel Honeycutt (Donald Sutherland), als Finn aan een gouden tip komt over de vindplaats van de schat. Zeker als hij is dat de nieuwe informatie nu alles zal veranderen, slaagt Finn erin op Nigels jacht te komen. Gebruik makend van zijn goedaardige charme weet hij er de tycoon en diens Blackberry-verslaafde dochter Gemma (Alexis Dziena) bovendien van te overtuigen hem te vervoegen in de jacht op de Spaanse schat. Willens nillens vlamt bij Tess ook opnieuw de liefde op... voor het avontuur en het schattenjagen. Ze blijken echter niet de enigen die hun geluk beproeven. Finns vroegere mentor Moe Fitch (Ray Winstone) ontpopt zich tot zijn huidige tegenstander en claimt op zijn beurt de vondst. Laat de strijd maar losbarsten...
Regisseur en coscenarist Chris Carter heeft de titel bekend gemaakt van de tweede X-Files film. Voluit wordt het The X-Files: I Want to Believe.
Bij fans van de serie zal de nieuwe titel wel een belletje doen rinkelen. "I Want to Believe" was de slogan op een affiche in het kelderkantoor van 'special agents' Fox Mulder (David Duchovny) en Dana Scully (Gillian Anderson).
Carter vindt het een natuurlijke titel: "Het verhaal draait rond de moeilijkheden die optreden wanneer geloof en wetenschap met elkaar interfereren." Volgens de regisseur lag de titel al vast toen hij samen met Frank Spotnitz aan het script begon te werken. Maar de titel werd pas vandaag bekend gemaakt omdat de studiomanagers zeker wilden zijn dat ze hem ook aan het publiek zouden verkocht krijgen.
Het Brussels Festival van de Fantastische Film, toe aan zijn 26ste aflevering, zette zoals gewoonlijk op het einde heel wat films in de bloemetjes. De Gouden Raaf werd in de wacht gesleept door Chookiat Sakveerakul voor zijn film '13 Beloved'. 'Stuck' van Stuart Gordon kreeg de Zilveren Raaf. Een speciale vermelding van de jury ging naar Ole Borneval en 'The Substitute', voor de originaliteit van het scenario en de opmerkelijke prestaties van de kindacteurs. De Zilveren Mélies ging naar Xavier Gens en de prijs van het 7de Spoor naar 'The Aerial' van Esteban Sapir.
'Rec' werd desalniettemin hét succesverhaal van deze editie. Deze film van Jaume Balaguero en Paco Plaza won de Pegasus publieksprijs. Van alle vertoonde films was 'Rec' dus de favoriet van de festivalgangers. De film kreeg ook de trofee van de Zilveren Raaf, de speciale prijs van de internationale jury. Die jury bestond uit regisseur Umberto Lenzi, actrice Lisa Marie, actrice Catherine Wilkening, regisseur Joon-Ho Bong, regisseur/producent Brett Leonard en auteur Thomas Gunzig.
In 'Rec' volgen we Angela, journaliste bij de lokale televisie. Vergezeld van haar cameraman maakt ze een reportage over mensen die 's nachts werken. Deze avond bevindt ze zich in een brandweerkazerne. De nacht is rustig, er komen geen dringende oproepen binnen, tot een telefoontje van een oud dametje dat om hulp vraagt, omdat ze vastzit in haar brandende appartement. De tandem volgt de brandweermannen en merkt bij aankomst de onrustige buren op, die vreselijk geschreeuw uit het appartement van de dame hadden horen komen. Angela merkt de spanning bij de buren, en haar reportage zal uiteindelijk heel anders uitdraaien dan verwacht. Maar in welke mate had ze zich nooit kunnen voorstellen!
Rose McGowan vertelde aan MTV dat zij nog steeds Barbarella zal spelen in de remake van de gelijknamige film uit 1968, en dat Robert Rodriguez nog steeds zal regisseren. Vorig najaar leek het project te stranden doordat Universal het niet eens zou zijn met Rodriguez over het budget en over wie de hoofdrol zou moeten spelen (Universal zou liever een grotere naam als Jessica Alba of Nicole Kidman hebben, zo ging het verhaal de ronde).
McGowan zegt nu dat dit allemaal ongegronde geruchten waren. Ze "heeft de contracten om het bewijzen", en niet alleen dat. Sets, kostuums en een groot deel van het voorbereide werk zijn al klaar, aldus McGowan. Zelfs haar ruimteschepen staan al gereed. Enige reden waarom de daadwerkelijke opnames nog even op zich laten wachten? De mogelijkheid dat straks in juni alle acteurs die lid zijn van de Screen Actors Guild het werk moeten neerleggen voor een staking. Want dan loopt het huidige contract tussen de SAG en de studio's af en de geplande opnames van Barbarella kunnen niet voor die tijd al afgerond zijn.
Natalie Portman (Léon, Closer, V for Vendetta) kruipt binnenkort in de huid van het fictieve romantiek-icoon Catherine Earnshaw in een nieuwe filmbewerking van Wuthering Heights, de wereldberoemde (en overigens enige) roman van Emily Brontë.
Deze klassieker in de Engelse literatuur beschrijft de intense doch erg tumultueuze liefdesrelatie tussen Earnshaw en haar soulmate Heathcliff. Het verhaal speelt zich af in het rurale Yorkshire van de negentiende eeuw. Van de talloze verfilmingen wordt de Oscarwinnende versie uit 1939 - met Merle Oberon en Laurence Olivier - nog altijd als de meest bepalende beschouwd.
Volgens The Hollywood Reporter zou John Maybury (The Jacket) de film regisseren en mag Olivia Hetreed (Girl With a Pearl Earring) het scenario schrijven.
Natalie Portman was recent nog te zien in The Other Boleyn Girl aan de zijde van Scarlett Johansson, en zal binnenkort ook meespelen in Brothers van Jim Sheridan.
Shia LaBeouf (Constantine, Disturbia, Transformers) heeft getekend voor een rol in Dark Fields, de nieuwe thriller van regisseur Neil Burger (The Illusionist). Het verhaal van de film is gebaseerd op het gelijknamige boek van Alan Glynn uit 2002. Daarin komt een jongeman in het bezit van de ultieme smart pill, een soort designer drug die de efficiëntie van de hersenen en het lichaam verhoogt.
Leslie Dixon (Hairspray) bewerkte het scenario en zal de film producen. Ze schrijft ook mee aan het script van de Hitchcock-remake The Birds.
LaBeouf is binnenkort ook te zien in Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull en Eagle Eye.
Justin Bartha, bekend van zijn rol als Riley Poole in de National Treasure-films, wordt de tegenspeler van Catherine Zeta-Jones in de romantische komedie The Rebound.
De film wordt geregisseerd door Bart Freundlich (Trust the Man; ook al met Bartha) en vertelt het verhaal van een 25-jarige man (Bartha) die een onwaarschijnlijke relatie begint met zijn oudere buurvrouw (Zeta-Jones), een alleenstaande moeder. De opnames starten deze maand in New York.
The Rebound wordt één van de eerste projecten van het nieuwbakken productiehuis The Film Department, samen met het oorlogsdrama Brothers in Arms en de misdaadthriller Law Abiding Citizen. De drie films zijn momenteel nog in voorproductie.
Land: Verenigde Staten (2007) | Kinderen toegelaten Première: 23 April 2008 | Duur: 137 minuten Regie:Frank Darabont Met:Thomas Jane, Marci Gay Harden, Toby Jones Genre:Horror Web:Officiële website
Nadat een verschrikkelijke storm over een stadje in Maine heeft gewoed, trekt er 's ochtends een enorm dichte mist op. Samen met een groep angstige buurtbewoners zitten David Drayton en zijn vijfjarige zoontje gevangen in de lokale supermarkt. Al snel dringt het besef door dat er zich 'dingen' schuilhouden in de mist... dodelijke, angstaanjagende dingen... onmogelijk afkomstig van onze aarde. Overleven is enkel mogelijk als iedereen in de winkel samenwerkt, maar is dat menselijk gezien wel mogelijk? In blinde angst en paniek verdwijnt langzaam maar zeker elk beetje redelijkheid en David begint zich af te vragen om welke monsters hij zich meer zorgen moet maken: die daar buiten in de mist of degenen die zich in de winkel schuilhouden en die hij tot nu toe kende als zijn vrienden en buren...
Cameron Michelle Diaz (San Diego, 30 augustus 1972) is een Amerikaans actrice.
Cameron groeide op in Californië (ze zat op de zelfde school als Snoop Dogg) en werd op haar 15e al ontdekt door een fotograaf die zorgde voor een contract bij het modellenbureau Elite. Vanaf haar 16e begon ze de wereld rond te reizen dankzij haar contract bij het modellenbureau.
Naar haar carrière als model ging ze acteren. Haar eerste film was 'The Mask', met als tegenspeler Jim Carrey. Deze film zorgde al voor een wereldwijde bekendheid, maar Cameron ging het daar niet bij laten. Zo speelde ze in 1995 in The Last Supper en in 1996 in Head Above Water. Dit was de zekere doorslag naar een carrière in Hollywood. In 1997 mocht Cameron in My Best Friend's Wedding deelnemen. En zo nam haar succes alsmaar toe. Ze kreeg een relatie met Jared Leto, Matt Dillon en Justin Timberlake met wie ze recentelijk uit elkaar is gegaan.
Moviefone heeft een aantal plaatjes in handen gekregen uit het tweede deel van The Chronicles of Narnia. De film heeft als titel The Chronicles of Narnia: Prince Caspian gekregen en de Nederlandse release staat gepland voor 2 juli.
Sir Derek Jules Gaspard Ulric Niven van den Bogaerde , beter bekend onder zijn artiestennaam Dirk Bogarde, was een Brits acteur en schrijver.
GEBOREN: -------------------- 28 maart 1921
OVERLEDEN: -------------------- 8 mei 1999
Dirk Bogarde werd geboren in de Londense buitenwijk Hampstead. Zijn vader, Ulric van den Bogaerde, was kunstredacteur van The Times en half-Nederlands. Zijn moeder Margaret Niven was een voormalig actrice. Bogarde had een oudere zus, Elizabeth, en een jongere broer, Gareth. Zijn jeugd bracht hij door in Sussex, waar hij werd opgevoed door zijn zus en door zijn nanny, Lally.
Bogarde werd onderwezen aan Allen Glen's School te Glasgow. Na zijn studie aan de University College van Londen ging hij reclamekunst studeren aan Chelsea Polytechnic. Tijdens zijn studie ging hij acteren. Gedurende de jaren dertig verdiende hij zijn geld als reclamemaker en toneelontwerper om een acteerstudie te bekostigen. Zijn toneeldebuut maakte hij in een klein theatertje bij de Amersham Repertory Company in 1939. Datzelfde jaar maakte hij tevens zijn filmdebuut in een tekstloze figurantenrol in de komedie Come On George van George Formby.
Bogarde ging in 1940 bij het Britse leger, waar hij diende in de Tweede Wereldoorlog. Hij kreeg hier de bijnaam "Pip". Tijdens de oorlog schreef hij een gedicht, Steel Cathedrals, welke werd gepubliceerd in 1943. In 1945 nam hij deel aan de bevrijding van het concentratiekamp Bergen-Belsen. Uiteindelijk keerde hij na vijf jaar terug uit de oorlog met zeven medailles en de rang van majoor.
Al snel na zijn terugkeer zette Bogarde de acteercarrière voort die hij in 1939 was begonnen. In 1947 speelde hij in Londen in het toneelstuk Power Without Glory, waarbij hij onder andere werd opgemerkt door een talentscout voor de Rank Organisation. Bogarde tekende een filmcontract bij deze maatschappij en al in 1947 had hij zijn eerste filmrol met tekst, Dancing With Crime. In 1948 speelde hij zijn eerste hoofdrol in de film Esther Waters van Wessex Films, nadat Stewart Granger, de beoogde hoofdrolspeler, zich terugtrok uit de film. Het succes van deze film leverde hem een contract van veertien jaar op bij Wessex.
In 1950 werd Bogarde bij het grote publiek bekend als talentvol acteur in zijn rol van de jonge copkiller Tom Riley in de misdaadthriller The Blue Lamp. In 1954 werkte hij voor het eerst samen met de uit de Verenigde Staten gevluchte regisseur Joseph Losey in de film The Sleeping Tiger. Hij werd een groot ster in 1954 met zijn rol van dokter Simon Sparrow in de komedie Doctor in the House, een zeer succesvolle film waarop twee vervolgen kwamen, Doctor at Sea (1955) en Doctor at Large (1957). Dokter Simon Sparrow maakte van Bogarde een vrouwenidool en een van de populairste en succesvolste Britse acteurs van de jaren vijftig. In 1960 maakte hij zijn enige Hollywoodfilm, Song Without End van George Cukor, waarin hij componist Franz Liszt speelde.
Latere rollen waren meer gewaagd, zoals Basil Deardens controversiële Victim uit 1961, de eerste Britse film die sympathiek met het onderwerp homoseksualiteit omging. Bogarde speelde hierin een getrouwde advocaat die werd gechanteerd voor zijn geheime homoseksualiteit. Het onderwerp lag, in een tijd waarin homoseksualiteit nog verboden was in het Verenigd Koninkrijk, zeer gevoelig bij het publiek, en hij verloor veel fans uit zijn "Dokter Simon Sparrow"-tijd. Het opende wel de weg voor hem naar meer uitdagende rollen in arthouse-films.
In de jaren zestig werkte hij weer enkele malen samen met Losey, wat resulteerde in de films The Servant (1963), King and Country (1964) en Accident (1967). Ook maakte hij met regisseur John Schlesinger de film Darling (1965). Mede door deze films en Victim kreeg Bogarde ook meer waardering bij filmcritici. Tweemaal kreeg hij de BAFTA voor Beste Acteur, voor zijn rollen als decadente bediende in The Servant en als televisieverslaggever in Darling.
Bogarde was samen met Julie Christie, zijn tegenspeelster in Darling, twee van de belangrijkste gegadigden voor de hoofdrollen in Dr. Zhivago (1965). Tijdens de opnames van Darling kregen ze te horen dat Bogarde de rol niet had gekregen, maar Christie wel. De hoofdrol ging uiteindelijk naar Omar Sharif.
In latere jaren was hij in minder films te zien. Bogarde speelde in twee films van Luchino Visconti The Damned (1969) en Death in Venice (1971). Zijn rol als de stervende componist Gustav von Aschenbach in Death in Venice is tegenwoordig waarschijnlijk Bogardes bekendste filmrol. In 1974 speelde hij in het controversiële The Night Porter van Liliana Cavani. In deze film was hij te zien als een ex-Nazi-officier die na jaren de vrouw tegenkomt die tijdens de oorlog in een concentratiekamp zijn seksslavin was. In de groots opgezette oorlogsfilm A Bridge Too Far (1977) was hij te zien als Luitenant-Generaal Frederick "Boy" Browning. Bogarde was overigens de enige van alle acteurs in de film die daadwerkelijk heeft gevochten in de Slag om Arnhem. Andere films waren Providence van Alain Resnais (1977), waarin hij tegenover Sir John Gielgud speelde, en Despair van Rainer Werner Fassbinder (1978). Na een afwezigheid van twaalf jaar maakte hij in 1990 zijn laatste film, Daddy Nostalgie met Jane Birkin.
In 1984 werd Bogarde gevraagd om de jury-voorzitter te zijn op het Filmfestival van Cannes. Dit was een grote eer, aangezien hij de eerste Brit was die werd gevraagd voor deze positie.
In de jaren zeventig speelde Bogarde in minder films, waardoor hij zich kon richten op een tweede carrière, als schrijver. Hij schreef een reeks van autobiografieën, te beginnen met A Postillion Struck by Lightning uit 1977, en meerdere romans.
Dirk Bogarde is nooit getrouwd. Alhoewel vaak gedacht werd dat hij homoseksueel was, heeft Bogarde dit nooit toegegeven. Zijn meest serieuze relatie met een vrouw was met de Franse actrice Capucine, met wie hij zelfs wilde trouwen. Hij heeft wel meerdere jaren samengewoond met zijn manager en goede vriend Anthony (Tony) Forwood in een vijftiende-eeuwse boerderij in Zuid-Frankrijk, maar volgens Bogarde was hun relatie puur vriendschappelijk. Forwood was de ex-man van actrice Glynis Johns en de vader van haar enige kind. Bogarde en Forwood woonden samen van begin jaren zeventig tot in de jaren tachtig, toen bij Forwood kanker werd geconstateerd, waarna de twee verhuisden naar Engeland. Bogarde bleef voor Forwood zorgen tot zijn dood in 1988.
In 1982 werd Bogarde ridder in de Franse Orde van Kunst en Letteren en in 1992 werd hij door de Koningin tot ridder geslagen als Knight Bachelor, voor zijn bijdragen aan het acteren. Ook heeft hij een eredoctoraat van onder andere de University of St Andrews.
Na Forwoods dood werd Bogarde een fervent voorstander van euthanasie, en werd zelfs vicevoorzitter van de Voluntary Euthanasia Society.
In 1996 werd hij getroffen door een beroerte, waardoor hij gedeeltelijk verlamd raakte. Ondanks zijn verlamming wist hij echter nog het laatste deel van zijn autobiografie te voltooien, over de beroerte en zijn gevolgen. Zijn laatste levensjaar werd hij 24 uur per dag verzorgd. Dirk Bogarde stierf in 1999 op 78-jarige leeftijd aan een hartaanval.
DISCOGRAFIE: ------------------------- They Who Dare 1953 Lt. Graham The Sea Shall Not Have Them 1954 Flight Sgt. MacKay For Better, for Worse 1954 Tony Howard Doctor in the House 1954 Dr Simon Sparrow The Sleeping Tiger 1954 Frank Clemmons Simba 1955 Alan Howard Doctor at Sea 1955 Dr. Simon Sparrow The Spanish Gardener 1956 Jose Cast a Dark Shadow 1957 Edward "Teddy" Bare Ill Met by Moonlight 1957 Maj. Patrick Leigh Fermor aka Philedem Doctor at Large 1957 Dr. Simon Sparrow Campbell's Kingdom 1957 Bruce Campbell A Tale of Two Cities 1958 Sydney Carton The Wind Cannot Read 1958 Flight Lt. Michael Quinn The Doctor's Dilemma 1958 Louis Dubedat Libel 1959 Sir Mark Sebastian Loddon/Frank Welney/Number Fifteen Song Without End 1960 Franz Liszt The Angel Wore Red 1960 Arturo Carrera Victim 1961 Melville Farr We Joined the Navy 1962 Cameo appearance (Dr. Simon Sparrow) The Singer Not the Song 1961 Anacleto H.M.S. Defiant 1962 1st Lt. Scott-Padget The Password is Courage 1962 Sgt. Maj. Charles Coward The Mind Benders 1963 Dr. Henry Longman I Could Go On Singing 1963 David Donne The Servant 1963 Hugo Barrett Doctor in Distress 1963 Dr. Simon Sparrow King & Country 1964 Capt. Hargreaves Hot Enough for June 1964 Nicholas Whistler The High Bright Sun 1964 Maj. McGuire Darling 1965 Robert Gold Modesty Blaise 1966 Gabriel *Blithe Spirit 1966 Charles Condomine Accident 1967 Stephen Our Mother's House 1967 Charlie Hook Sebastian 1968 Sebastian The Fixer 1968 Bibikov La Caduta degli dei (The Damned) 1969 Frederick Bruckmann Oh! What a Lovely War 1969 Stephen Justine 1969 Pursewarden *Upon This Rock 1970 Bonnie Prince Charlie Morte a Venezia (Death in Venice) 1971 Gustav von Aschenbach Night Flight from Moscow 1973 Philip Boyle Il Portiere di notte (The Night Porter) 1974 Maximilian Theo Aldorfer Permission to Kill 1975 Alan Curtis A Bridge Too Far 1977 Lt. Gen. Frederick 'Boy' Browning Providence 1977 Claude Langham Despair 1978 Hermann Hermann *The Patricia Neal Story 1981 Roald Dahl *May We Borrow Your Husband? 1986 William Harris The Vision 1988 James Marriner Daddy Nostalgie 1990 Daddy
Het boek A Bridge Too Far uit 1974, dat werd geschreven door Cornelius Ryan. Het boek werd in 1976 verfilmd onder regie van Richard Attenborough. In de zomer van 1977 werd deze uitgebracht.
De film bracht wereldwijd $50.750.000 op, bijna twee keer zoveel als de productie ervan heeft gekost. Hoewel de film goed werd ontvangen, was de grootste kritiek dat niet alle gebeurtenissen waarheidsgetrouw zijn.
HET VERHAAL: ------------------------ Boek en film gaan over Operation Market Garden en met name om de Slag om Arnhem in de Tweede Wereldoorlog, waarmee een begin werd gemaakt met de bevrijding van Nederland boven de rivieren. De titel verwijst naar een uitspraak van de Britse luitenant-generaal Frederick Browning.
Tijdens de voorbereidingen van Operation Market Garden zei hij desgevraagd tegen generaal Bernard Montgomery dat zijn troepen de brug over de Rijn bij Arnhem wel vier dagen zouden kunnen vasthouden. Hij voegde daaraan toe: "But, Sir, I think we might be going a bridge too far" ("Maar ik denk dat we misschien wel een brug te ver gaan").
Groot-Brittannië, Verenigde Staten, 1977, kleur, stereo, 176 min. Productie: Joesph E. Levine Regie: Richard Attenborough
Dirk Bogarde,James Caan, Michael Caine, Sean Connery, Elliott Gould, Gene Hackman, Anthony Hopkins, Ryan O'Neal en Robert Redford.
Volgens het online filmmagazine Empire heeft Uma Thurman getekend voor een rol in de onafhankelijke komedie Motherhood. Ze wordt gecast aan de zijde van Minnie Driver (Grosse Pointe Blank, Good Will Hunting) en Anthony Edwards (Top Gun, Zodiac). Cineaste van dienst is Katherine Dieckmann, vooral bekend als regisseur van enkele videoclips van REM.
;
