Steven Vincent Buscemi (uitspr.: boe-sè-mie, klemtoon op de tweede lettergreep) (Brooklyn, New York, 13 december 1957) is een Amerikaanse acteur en regisseur.
Hij is van Italiaans-Ierse afkomst. Buscemi had door de geschiedenis heen enkele opmerkelijke rollen, waaronder Mr.Pink in Reservoir Dogs en Donny in The Big Lebowski. De rollen die Buscemi speelt zijn vooral neurotisch en paranoïde. Van 1980 tot 1984 was hij een New Yorkse brandweerman. Tegenwoordig is hij vooral bekend voor z'n rol van Tony Blundetto in de serie The Sopranos. Zeer opmerkelijk voor deze acteur is zijn fysieke uitstraling. Iedereen is het er over eens dat Buscemi opvallend uiterlijk heeft. Steve Buscemi heeft zachte vrouwelijke gelaatstrekken, waarin de oogleden, lippen en neus geprononceerd zijn. Zijn grote ogen, half lang sluik donkerblond haar en slungelig voorkomen geven hem de uitstraling van de eeuwige pechvogel. Als hij zich macho opstelt, zoals bijv. in Reservoir Dogs, krijgt hij een onbetrouwbare persoonlijkheid.
Steve Buscemi was op 7 mei 2007 in Amsterdam aanwezig voor de Ambilight Opening Night van zijn film Interview, een remake van de gelijknamige film van Theo van Gogh.
Coen Brothers
Steve Buscemi heeft in meerdere films van de broers Joel en Ethan Coen gespeeld. In drie van de films, komt zijn karakter om het leven. Met elke nieuwe rol nam de hoeveelheid lichamelijke resten af.
KRUISTOCHT IN SPIJKERBROEK WINT GOUDEN KALF VOOR BESTE FILM
Kruistocht in Spijkerbroek wint Gouden Kalf voor beste film
Drie Vlaamse coproducties hebben zaterdag op het Internationaal Filmfestival van Utrecht vijf Gouden Kalveren in de wacht gesleept. "Kruistocht in Spijkerbroek" ging naar huis met twee prijzen, net als "Wolfsbergen". "Waar is het paard van Sinterklaas", sleepte de publieksprijs in de wacht. Dat meldt het Vlaams Audiovisueel Fonds. "Kruistocht in Spijkerbroek" van Ben Sombogaart is de verfilming van het gelijknamige boek van Thea Beckman. De film ontving de prijs voor Beste Film en die voor de Beste Montage.
"Wolfsbergen" van Nanouk Leopold, een portret van vier generaties van een familie, haalde de prijs voor Beste Mannelijke Bijrol binnen. Die was voor Jan Decleir, die daarmee toe is aan het tweede Gouden Kalf uit zijn carrière. Vier jaar geleden won hij er al een voor zijn bijdrage aan de Nederlandse filmcultuur. Ook de prijs voor de Beste Fotografie ging naar "Wolfsbergen".
"Waar is het paard van Sinterklaas? " van Mischa Kamp ten slotte ontving de Publieksprijs. Eerder won de film ook al de Junior Moviesquad Award. De film is het vervolg op het succesvolle "Paard van Sinterklaas", dat in 2005 het Gouden Kalf voor Beste Scenario won.
Op de Moviesquad Award won overigens nog een Vlaamse coproductie, "Blind" van Tamar Van Den Dop. De film kreeg de prijs van een jongerenjury van 15 tot 18 jaar. (belga/anp/mvl)
Goeie klassieke oorlogsfilm.De motorscenes zijn klassiek.leuk weetje is dat Steve McQueen veel stuntwerk zelf deed.waaronder naast zijn eigen rol ook de rol van Duitse soldaten
HET VERHAAL: ------------------------- Hoe streng bepaalde kampen ook door de nazi's werden bewaakt, altijd en overal waren er wel enkele vindingrijke en vastberaden mannen die op spectaculaire wijze wisten te ontsnappen. Om deze ontsnappingspogingen tot een minimum te herleiden, brachten de nazi's de 'risicogevangenen' samen in aparte, superstrenge bewaakte afdelingen. Hilts, een piloot met reeds 18 ontsnappingspogingen op zijn actief, laat zich door al deze maatregelen niet ontmoedigen. Samen met de geniale strateeg Bartlett en de slechtziende Blythe, werkt hij een gedurfd plan uit dat mogelijk voor vele gevangenen een weg naar de vrijheid kan betekenen.
Verenigde Staten Oorlog / Drama 172 minuten
geregisseerd door John Sturges met Steve McQueen, James Garner en Richard Attenborough
Steve McQueen was een Amerikaans acteur.Hij werd geboren in Beech Grove, een voorstad van Indianapolis, als Terence Steven McQueen.
GEBOREN: ---------------------- 24 maart 1930
OVERLEDEN: ----------------------- Op 7 november 1980
OSCARS: ------------------ Best Actor in a Leading Role - The Sand Pebbles (nominatie)
Zijn kinderjaren bracht hij door op de boerderij van zijn oom in Missouri, daar zijn vader het huis verliet toen hij slechts 6 maanden oud was. Zijn moeder volgde diens voorbeeld korte tijd later. Als tiener vertrekt hij naar Los Angeles, waar hij zich aansluit bij een bende. Toen hij opgepakt werd na een poging tot diefstal belandde hij in een verbeteringsgesticht, de Chino Reform School. Hij zat er anderhalf jaar en werd er weer op het rechte pad gebracht. Later stichtte hij een fonds voor die school en liet haar zelfs 200.000 dollar na. In 1947 ging hij bij de marine, wat hem meermaals in conflict bracht met zijn superieuren. Toch kreeg hij drie jaar later eervol ontslag wegens heldhaftig gedrag. Dan volgde er een reeks van 12 ambachten en 13 ongelukken: bouwwerven, olievelden, houthakker in Canada en zelfs koerier in New York.McQueen schreef zich in bij een paar bekende auteursscholen en zijn gedrevenheid leverde hem een beurs op van de beroemde Actors Studio. Gevolgd door een hoofdrol op Broadway en ook in een televisiereeks. Al met al was zijn filmcarrière vrij kort; 27 films en zijn laatste waren alle flops. Deze bijna vergeten acteur was in de jaren '60 de best betaalde acteur van zijn generatie, met een gemiddelde gage van 5 miljoen dollar.Op persoonlijk vlak was Steve McQueen zoals hij meestal op het witte doek was: viriel, nukkig, licht paranoïde, getormenteerd. Hij was bezeten door snelheid en wist dan ook regelmatig zeer goede prestaties neer te zetten in nationale en internationale competities. Hij was ook een goed schutter en een liefhebber van oosterse gevechtssporten. Hij had een zwarte gordel 9e dan in Tae Kwan Do. Met Chuck Norris was hij één van de dragers van de lijkkist van Bruce Lee. Maar Steve McQueen was ook verslaafd aan LSD en cocaïne.In december werd bij hem longkanker vastgesteld, veroorzaakt door asbest. Maar hij hield dit geheim tot een maand voor zijn dood. In januari 1980 kreeg hij een hartaanval, kort na zijn huwelijk met zijn derde echtgenote. Hij overleed minder dan een etmaal na een succesvolle operatie die tumoren verwijderde uit zijn rechterlong.
Hij was getrouwd met Neile Adams van 2 november 1956 tot 26 april 1972, met wie hij twee kinderen kreeg. Zijn tweede vrouw was Ali MacGraw van 1973 tot 1978 en zijn laatste vrouw was Barbara Minty van 16 januari 1980 tot zijn dood (7 november van dat jaar).
Steve McQueen circuleert vandaag de dag nog steeds in onder andere een naar hem vernoemd nummer van Lambchop. Tevens haalt Admiral Freebee hem aan in het nummer Devil.
Land: Verenigde Staten (2007) | Kinderen toegelaten Première: 24 Oktober 2007 | Duur: 100 minuten Regie:Oliver Hirschbiegel Met:Nicole Kidman, Daniel Craig, Jeremy Northam Genre:Science-Fiction, ThrillerWeb:Officiële website
THE INVASION vertelt ons het verhaal over een mysterieuze epidemie die het gedrag van de mens verandert.Een psychiater uit Washington (Nicole Kidman) ontdekt echter dat de oorsprong van deze epidemie buitenaards is... Ze zal haar zoon moeten beschermen,want deze zou wel eens de sleutel kunnen zijn die een eind kan maken aan deze invasie.
Pierce Brendan Brosnan (Drogheda (County Louth), 16 mei 1953) is een Ierse acteur. Hij is het bekendst geworden door zijn rol als James Bond in vier films: GoldenEye (1995), Tomorrow Never Dies (1997), The World Is Not Enough (1999), en Die Another Day (2002). Er wordt gezegd dat hij de Bond-legende nieuw leven heeft ingeblazen na de commercieel gezien onsuccesvolle films met Timothy Dalton. Pierce is inmiddels vervangen als James Bond door Daniel Craig. De reden hiervoor is was louter financieel. Brosnan vroeg na het aflopen van zijn contract een enorm hoog bedrag voor de volgende film.
Biografie
Pierce Brosnan verhuisde al op jonge leeftijd van Ierland naar Engeland, en, zo gaat het verhaal, besloot acteur te worden nadat hij zijn eerste film zag, de James Bond film Goldfinger. In het midden van de tachtiger jaren werd hij in de VS een ster door het vertolken van de titelrol in de NBC televisie detectiveserie Remington Steele.
Hij kreeg de rol van James Bond aangeboden toen Roger Moore ermee ophield, maar door het contract waarmee hij aan Remington Steele gebonden was kon hij dit aanbod aanvankelijk niet oppakken, en kreeg Timothy Dalton de rol.
Pierce Brosnan richte samen met Beau St. Clair het bedrijf Irish Dreamtime op , met als doel, IERLAND te promoten , poducties van Irish Dreamtime zijn evelyn & Laws of attraction, The Thomas Crown Affair ...
Op 19 juli 2003 ontving Brosnan een koninklijke onderscheiding, de Order of the British Empire (OBE) uit handen van de Britse ambassadeur in de Ierse hoofdstad Dublin. Het is een onderscheiding voor buitenlanders die een speciale bijdrage leveren aan de Engelse cultuur. Hij werd gelauwerd voor zijn "buitengewone contributie aan de Britse filmindustrie".
Darth Vader: nummer twee in de toptien van populairste filmpersonages.
Nummer drie: James Bond.
Nummer vier: Indiana Jones.
Nummer vijf: Gollum uit 'Lord of the Rings'. Urbanus in 'Koko Flanel' is niet te bespeuren in de toophonderd.
Kapitein Jack Sparrow, het wispelturige personage dat Johnny Depp vertolkt in de 'Pirates of the Caribean'-trilogie, is het meest populaire filmpersonage aller tijden. Dat blijkt uit een onderzoek dat het Britse blad Total Film heeft gehouden onder vierduizend filmfans. Sparrow won het van Darth Vader, het kwade genie uit de 'Star Wars'-reeks. Op de derde plaats komt de Britse geheim agent James Bond. Indiana Jones, Gollum, Travis Bickle Daarna volgen avonturier Indiana Jones, de tragische Gollum uit de 'Lord of the Rings'-trilogie en Travis Bickle, het personage dat Robert de Niro groot maakte in de film 'Taxi Driver'. De enige vrouw in de toptien is Ellen Ripley (7), de heldhaftige astronaute die Sigourney Weaver vertolkte in vier 'Alien'-films. Daarna is de eerstvolgende vrouw FBI-agente Clarice Starling (20), het personage uit 'Silence of the Lambs' waarmee actrice Jodie Foster in 1991 haar tweede Oscar won.
Schurken meer geliefd dan helden Opvallend is dat in de tophonderd meer schurken staan dan helden. De oudste personages op de lijst zijn Frankenstein (60) en Dracula (56). De twee acteurs die deze illustere wezens groot maakten, Bela Lugosi en Boris Karloff, vertolkten de personages voor het ee
De mens voert oorlog sinds het begin der tijden, of het nu om geld, territorium of natuurlijke rijkdommen gaat. Klaatu, vertolkt door Keanu Reeves (Speed, The Matrix), probeert in deze remake van 'The Day the Earth Stood Still' de mensen te verzoenen en hen te doen ophouden met oorlog voeren. Je kunt je voorstellen dat deze pacifist van een andere planeet over doorslaggevende argumenten beschikt om orde te scheppen in de aardse chaos. De regie van de film werd toevertrouwd aan Scott Derrickson, die ons al verraste met 'The Exorcism of Emily Rose'.
HET VERHAAL: ----------------------------- Een schrijver, een hotel en een getroebleerd verleden.De auteur van dienst Mike Enslin heeft in 1408 steevast een sigaret achter het oor geklemd. Niet dat hij rookt, maar hij bewaart 'm voor een speciale gelegenheid. Reken maar dat Enslin de sigaret aan het einde van de film zal opsteken. Als schrijver van populaire spookgidsen wil hij een nachtje doorbrengen in kamer 1408 van het befaamde New Yorkse Dolphin Hotel. De evil fucking room heeft een reputatie. Volgens de hotelmanager (Samuel L. Jackson) stierven er de voorbije honderd jaar 56 mensen. De bizarre geschiedenis van de kamer werkt op Enslin als een rode lap op een stier. Helaas lijkt het openen van de deur ervan een beetje op het neerlaten van de kist bij een vroegtijdige begrafenis: het begin van de hel.
BESPREKING: ------------------------ De Zweedse regisseur Mikael Hafström (Derailed) bouwt zijn film behoedzaam op.Naar een boek van Stephen King. Kamer 1408 bekruipt Enslin slechts langzaam. Eerst via een rinkelende telefoon of een plotseling opduikend chocolaatje, pas later door dolende geesten die uit het raam springen en groteske schilderijen die uit hun kader barsten. Het middendeel - met een ijzingwekkende scène op de richel van het hotel - is het sterkst. Door een ingenieuze keuze van perspectieven en camerastandpunten laat Hafström in het ongewisse wat echt is en wat niet. In de derde acte scheurt de verbeelding letterlijk door de realiteit. Ook dat is vintage King. Zelfs in de steeds groter wordende chaos houdt John Cusack (Identity) als Enslin stand. Net als in het geval van Johnny Depp in Secret Window is 1408 zijn film. Het is bekend dat King-films vaak zwak eindigen, maar aan 1408 zit een bevredigende epiloog die genoeg ruimte laat voor interpretatie. Het Engelse filmblad Empire berekende vorige maand dat 1408 exact de 75ste verfilming is van een boek of verhaal van Stephen King. Geen enkele andere auteur viel die eer te beurt. Gelukkig is het jubileum een reden tot juichen. 1408 is spannend en eng tijdens het kijken, maar wordt achteraf nog beter.
Genre: Thriller Speelduur: 1u37 Regisseur: Mikael Hafstrom Acteurs: John Cusack, Samuel L. Jackson, Mary McCormack, Tony Shalhoub, Jasmine Jessica Anthony
Land: Verenigde Staten (2007) | Kinderen toegelaten Première: 24 Oktober 2007 | Duur: 128 minuten Regie:Matthew Vaughn Met:Robert De Niro, Sienna Miller, Michelle Pfeiffer, Claire Danes Genre:Romantische komedie Web:Officiële website
De jonge Tristran Thorn (Charlie Cox) belooft zijn geliefde dat hij haar een gevallen ster zal geven. Om die ster te halen moet hij over de muur klimmen die het landelijke, Engelse dorpje Wall scheidt van het elfenrijk. Mensen krijgen zelden de toestemming om naar de andere kant van de muur te gaan, en bovendien wordt de muur bewaakt. Toch gaat Tristran op pad, en tijdens zijn tocht ontmoet hij boze heksen, magische bomen, kwelgeesten en andere vreemde wezens.
Marlon Brando, Jr. (Omaha, Nebraska, 3 april 1924 Los Angeles, 1 juli 2004) was een Amerikaans film- en theateracteur. Brando wordt beschouwd als een van de belangrijkste method actors, die de acteertechniek in Hollywood in de jaren vijftig onder de aandacht bracht met rollen in A Streetcar Named Desire en On the Waterfront, beiden geregisseerd door Elia Kazan. Latere iconische rollen zijn onder andere Don Vito Corleone in The Godfather en Colonel Kurtz in Apocalypse Now. Brando's acteerstijl had grote invloed op acteurs als Paul Newman, James Dean, Robert de Niro en vele anderen. Brando was tevens een activist, die onder andere opkwam voor de rechten van de Indianen.
Vroege jaren
Marlon Brando werd geboren in Omaha als zoon van Marlon Brando, Sr., een vertegenwoordiger, en Dorothy Pennebaker, een drankverslaafde amateuractrice met haar eigen toneelvereniging. Ze hielp onder andere een jonge Henry Fonda bij zijn beginnende acteercarrière. Het paar had drie kinderen. Marlons oudste zus, Jocelyn Brando, was een toneelactrice. Hij is van gemengde afkomst: Brits, Iers, Duits en Nederlands.
Marlon Brando werd van diverse scholen gestuurd, waaronder de militaire academie Shattuck in Minnesota, waar zijn vader ook naar school was gegaan. Hij nam een baan aan als greppelgraver, waarna hij vertrok naar New York waar hij een jaar lang method acting aan de Dramatic Workshop van The New School studeerde, bij Stella Adler. Brando was tevens een van de eerste leden van The Actors Studio, een door Elia Kazan en Lee Strasberg opgerichte organisatie voor acteurs, regisseurs en toneelschrijvers om de technieken van method acting te onderwijzen en te verbeteren. Brando werd hier onderwezen door Strasberg.
Carrière
In 1944 maakte Brando zijn Broadwaydebuut als Nels in I Remember Mama. De jaren daarop speelde hij aldaar in verscheidene stukken, waaronder Truckline Café, Candida en Ben Hechts A Flag is Born, met Paul Muni in de hoofdrol. Voor zijn rol in Truckline Café werd hij door critici uitgeroepen tot de meest veelbelovende acteur van Broadway. Zijn grote doorbraak kwam in 1947 in A Streetcar Named Desire van Tennessee Williams, waarin hij de rol van Stanley Kowalski speelde. Onder leiding van Kazan bracht Brando de rol op een natuurlijke, nonchalante manier, maar met een onderliggende intensiteit en seksualiteit die nog niet eerder gezien was. Het betekende de doorbraak van method acting. De weg opende de deur naar Hollywood, maar Brando weigerde in eerste instantie.
Filmcarrière in de jaren vijftig
In 1950 maakte Brando zijn filmdebuut als een verbitterde verlamde oorlogsveteraan in The Men van Stanley Kramer. Voor deze rol bracht hij een maand door in de boeg van een veteranenziekenhuis, waar hij ervaringen opdeed met de rehabilitatie van mensen met een dwarslaesie. Het jaar daarop speelde hij in de filmversie van Streetcar, geregisseerd door Kazan. De film was een groot succes en won de Academy Award voor Beste Film. Het leverde Brando tevens zijn eerste Oscarnominatie. Hierna speelde hij de Mexicaanse revolutionair Emiliano Zapata in Kazans Viva Zapata! (1952), en Marcus Antonius in de filmversie van Shakespeares Julius Caesar (1953). Tussendoor liep hij weg van de set van de Franse film Le rouge et le noir na onenigheid met de regisseur Claude Autant-Lara. In 1953 speelde hij tevens de leider van een motorbende in The Wild One, een iconische rol die van hem een voorbeeld zou maken voor een generatie jongeren en waarin voor het eerst motorrijden werd gekoppeld aan leren jassen en een rebelse levensstijl.
Gedurende de jaren vijftig kwam dankzij deze rollen bekend te staan als een groot, rebels talent, die weinig ophad met het glamourleven en openlijk kritiek uitte op Hollywood, de filmindustrie en het sterrendom. Hij werd vier opeenvolgende jaren genomineerd voor de Academy Award voor Beste Acteur, voor A Streetcar Named Desire (1951), Viva Zapata! (1952), Julius Caesar (1953) en voor zijn rol van aan lager wal geraakte bokser Terry Malloy in On the Waterfront (1954). Enkel zijn rol in On the Waterfront werd bekroond met een Academy Award. Voor de rol in deze film won hij tevens een New York Film Critics Award en een prijs op het Filmfestival van Cannes.
In de latere jaren vijftig speelde hij in een grote verscheidenheid aan films. Hij speelde Napoleon Bonaparte in Desiree (1954), zong in de musicalGuys and Dolls naast Frank Sinatra (1955), was te zien in de Broadway-bewerking The Teahouse of August Moon (1956) en kreeg een vijfde Oscarnominatie voor zijn rol als luchtofficier in Sayonara (1957). In 1958 was hij naast Montgomery Clift te zien in The Young Lions. Deze film, waarin hij een Nazi-officier speelde, was een grote hit.
Latere filmcarrière
Het duurde echter een poos voor hij weer een hit zou hebben. In de jaren zestig verscheen hij in een reeks van onsuccesvolle films, vaak van mindere kwaliteit. Dit kwam omdat Brando moeite had goede rollen te vinden en hij weigerde samen te werken met een groot aantal regisseurs. Hij begon het decennium met de western One-Eyed Jacks uit 1961, dat hij zelf zou produceren. Nadat Stanley Kubrick zich terugtrok uit het project nam Brando tevens de regie op zich. Het zou de enige film worden die Brando zou regisseren. De film was een bescheiden succes in de bioscopen maar maakte door de hoge kosten weinig winst.
Het volgende project verliep nog rampzaliger. Brando weigerde de hoofdrol in Lawrence of Arabia om te kunnen spelen in de remake van Mutiny on the Bounty (1962). De productie van deze film liep echter flink uit. Regisseur Carol Reed werd ontslagen en vervangen door Lewis Milestone. Brando gedroeg zich onmogelijk op de set: hij negeerde de regisseur volledig, eiste herhaaldelijk veranderingen in het script en nam de regie in eigen handen. De film zou uiteindelijk bijna $20 miljoen kosten, waarvan $1,2 miljoen voor Brando, destijds een recordsalaris voor een mannelijke acteur (Elizabeth Taylor was even daarvoor als eerste actrice de miljoengrens doorbroken voor haar rol in Cleopatra). Ondanks dat Mutiny on the Bounty een van de bestbezochte films van het jaar werd, wist het door de hoge kosten geen winst te maken en werd hij beschouwd als een flop. Brando kreeg hierdoor het stempel box-office poison (vergif voor de kassa) opgedrukt en wist de rest van het decennium geen succesvolle films meer te maken.
In 1972 beleefde hij een comeback met twee zeer diverse rollen. Geheel tegen de wensen van Paramount in gaf regisseur Francis Ford Coppola hem de rol van Don Vito Corleone, het hoofd van een maffiafamilie, in The Godfather. Paramount kreeg ongelijk: de film groeide uit tot de bestbezochte film van het jaar en gold zelfs voor een korte tijd als de bestbezochte film aller tijden. Tegenwoordig wordt de film beschouwd als een van de beste Amerikaanse films aller tijden. Brando won tevens zijn tweede Oscar voor de film. Brando weigerde zijn Oscar voor The Godfather echter, en stuurde in plaats daarvan de onbekende Mexicaans-Indiaanse actrice Sacheen Littlefeather naar de uitreiking als protest tegen de manier waarop Hollywood de Indianen afspiegelde in films. Datzelfde jaar was hij te zien in Last Tango in Paris van Bernardo Bertolucci. De controversiële film, waarin hij een Amerikaanse weduwnaar speelde die een seksuele relatie aangaat met een jonge Française, kreeg goede recensies en werd eveneens een van de grotere kassuccessen van het jaar. Ook voor deze rol werd hij genomineerd voor de Academy Award voor Beste Acteur.
Na dit succesjaar ging Brando er drie jaar tussenuit, om pas in 1976 terug te keren in The Missouri Breaks, met Jack Nicholson in de andere hoofdrol. In 1979 speelde hij de rol van kolonel Walter Kurtz in Apocalypse Now. Hij was erg dik geworden en wilde daarom alleen in het schemerduister worden gefilmd. Hij zou nog veel zwaarder worden, tot hij een gewicht van ongeveer 150 kg zou bereiken. Brando was tegen die tijd het acteren gaan haten, liep van de set weg als iets hem niet beviel, en weigerde voor sommige films zijn rol te leren of het script zelfs maar in te zien. Hij kwam er zelfs openlijk voor uit het liefst zoveel mogelijk geld binnen te halen voor zo min mogelijk werk, als de $3,7 miljoen die hij kreeg voor dertien dagen werk op de set van Superman.
Begin jaren tachtig trok Brando zich terug op zijn privé-eiland Tetiaroa, ten noorden van Tahiti. Pas in 1989 keerde hij weer terug naar het witte doek met de anti-apartheidsfilm A Dry White Season, waarvoor hij weer een Oscarnominatie kreeg, ditmaal voor Beste Mannelijke Bijrol. Het jaar daarop parodieerde hij zijn eigen rol in The Godfather in de komedie The Freshman, en in 1995 met Johnny Depp en Faye Dunaway in Don Juan DeMarco. De meeste van de films waar hij in de jaren negentig in speelde waren echter van mindere kwaliteit. Het dieptepunt was The Island of Dr. Moreau, waarvoor hij een Gouden Framboos voor slechtste mannelijke bijrol kreeg.
In 2001 zou hij een cameo hebben in Scary Movie 2, maar moest vanwege gezondheidsproblemen uit de film stappen. De laatste film waarin hij te zien was was The Score uit 2001, met naast hem Robert De Niro en Edward Norton in de hoofdrollen. Vlak voor zijn dood had hij nog een stem ingesproken voor de animatiefilm Big Bug Man. Deze film zal in 2008 verschijnen.
Privé
Marlon Brando was driemaal gehuwd, alledrie de keer met een actrice: van 1957 tot 1959 met Anna Kashfi, van 1960 tot 1968 met Movita Castenada en van 1962 tot 1972 met de Tahitiaanse Tarita Teriipia. Hij had elf kinderen, waarvan drie geadopteerd. Zijn jongste drie kinderen waren verwekt bij zijn huishoudster, Maria Christina Ruiz.
Christian, zijn oudste zoon, schoot in mei 1990 Dag Drollet, de vriend van zijn zwangere halfzus Cheyenne, dood. Hij werd uiteindelijk veroordeeld tot tien jaar cel. Cheyenne pleegde vijf jaar later zelfmoord. Zij was toen vijfentwintig jaar oud.
Zijn zoon Miko was ooit de bodyguard van Michael Jackson. Jackson en Brando werden later goede vrienden, en Brando is zelfs te zien in de videoclip van Michael Jacksons "You Rock My World" uit 2001.
Geruchten gaan dat Marlon Brando biseksueel was, en Brando zelf heeft toegegeven ervaringen te hebben met homoseksualiteit. Geruchten gaan dat hij het bed heeft gedeeld met onder andere Marilyn Monroe en Grace Kelly, maar ook met James Dean, James Baldwin, Burt Lancaster en Leonard Bernstein.
Zijn beste vriend was acteur Wally Cox, met wie hij tijdens zijn studententijd in New York een kamer deelde. Toen Cox onverwachts op 48-jarige leeftijd stierf, nam Brando zijn as over van zijn weduwe, met de belofte om het uit te strooien in zee. In plaats daarvan hield hij de as dertig jaar lang verborgen in zijn kast. Uiteindelijk is zijn as samen met Brando's as verstrooid in Death Valley.
Brando was tevens bekend om zijn politiek activisme. Hij sprak regelmatig zijn steun uit voor minderheden in de Verenigde Staten, en maakte zich sterk voor zijn rechten. Sinds begin jaren zestig kwam hij op voor de rechten van Indianen, wat uiteindelijk uitmondde in het weigeren van de Oscar in 1972 vanwege de manier waarop Hollywood Indianen toonde in films. Hij was tevens een aanhanger van Martin Luther King, die hij financieel ondersteunde. In 1963 nam hij deel aan de Civil Rights March on Washington, D.C.
In 1994 verscheen zijn autobiografie, Songs My Mother Taught Me.
Marlon Brando leed al geruime tijd aan longfibrose toen hij op 1 juli 2004 in het UCLA Medical Center te Los Angeles overleed aan longproblemen. Hij leed tevens aan zwaarlijvigheid, hartfalen en diabetes, en recentelijk was leverkanker bij hem geconstateerd. Brando was tachtig jaar oud. Hij werd gecremeerd en zijn as is op twee plaatsen uitgestrooid, een deel op Tahiti en een deel, samen met de as van Wally Cox, in Death Valley.
Kinderen
met Anna Kashfi:
Christian Brando (1958)
met Movita Castaneda:
Miko C. Brando (1961)
Rebecca Brando (1967)
met Tarita Teriipia:
Teihotu Brando (1963)
Cheyenne (1970 - 1995)
met Maria Christina Ruiz:
Ninna Brando (1989)
Myles Brando (1992)
Timothy Brando (1994)
via adoptie:
Petra Brando (1963)
Maimiti Brando (1977)
Raiatua Brando (1983)
Prijzen en nominaties
Academy Awards
1952 - Beste Acteur - A Streetcar Named Desire (genomineerd)
1953 - Beste Acteur - Viva Zapata! (genomineerd)
1954 - Beste Acteur - Julius Caesar (genomineerd)
1955 - Beste Acteur - On the Waterfront (gewonnen)
1958 - Beste Acteur - Sayonara (genomineerd)
1973 - Beste Acteur - The Godfather (gewonnen)
1974 - Beste Acteur - Last Tango in Paris (genomineerd)
1990 - Beste Mannelijke Bijrol - A Dry White Season (genomineerd)
BAFTA's
1953 - Beste Buitenlandse Acteur - Viva Zapata! (gewonnen)
1954 - Beste Buitenlandse Acteur - Julius Caesar (gewonnen)
1955 - Beste Buitenlandse Acteur - On the Waterfront (gewonnen)
1959 - Beste Buitenlandse Acteur - The Young Lions (genomineerd)
1973 - Beste Acteur - The Godfather (genomineerd)
1973 - Beste Acteur - The Nightcomers (genomineerd)
1974 - Beste Acteur - Last Tango in Paris (genomineerd)
1990 - Beste Mannelijke Bijrol - A Dry White Season (genomineerd)
Filmfestival Cannes
1952 - Beste Acteur - Viva Zapata!
Emmy Awards
1979 - Beste Mannelijke Bijrol in een Miniserie of Special - Roots: The Next Generations (gewonnen)
Golden Globes
1955 - Beste Filmacteur, Drama - On the Waterfront (gewonnen)
1955 - Henrietta Award voor 's Werelds Favoriete Acteur (genomineerd)
1956 - Henrietta Award voor 's Werelds Favoriete Acteur (gewonnen)
1957 - Beste Filmacteur, Musical/Komedie - The Teahouse of the August Moon (genomineerd)
1958 - Beste Filmacteur, Drama - Sayonara (genomineerd)
1964 - Beste Filmacteur, Drama - The Ugly American (genomineerd)
1973 - Beste Filmacteur, Drama - The Godfather (gewonnen)
1973 - Henrietta Award voor 's Werelds Favoriete Acteur (gewonnen)
1974 - Henrietta Award voor 's Werelds Favoriete Acteur (gewonnen)
1990 - Beste Mannelijke Bijrol in een Film - A Dry White Season (genomineerd)
Gouden Frambozen
1981 - Slechtste Mannelijke Bijrol - The Formula (genomineerd)
1993 - Slechtste Mannelijke Bijrol - Christopher Columbus: The Discovery (genomineerd)
1997 - Slechtste Mannelijke Bijrol - The Island of Dr. Moreau (gewonnen)
1997 - Slechtste Filmkoppel - The Island of Dr. Moreau (genomineerd, samen met That Darn Dwarf, "die verdraaide dwerg")
Filmografie
1950 - The Men
1951 - A Streetcar Named Desire
1952 - Viva Zapata!
1953 - Julius Caesar
1954 - The Wild One
1954 - On the Waterfront
1954 - Desirée
1955 - Guys and Dolls
1956 - The Teahouse of the August Moon
1957 - Sayonara
1958 - The Young Lions
1959 - The Fugitive Kind
1961 - One-Eyed Jacks
1962 - The Mutiny on the Bounty
1963 - The Ugly American
1964 - Bedtime Story
1965 - Morituri
1966 - The Chase
1966 - The Appaloosa
1967 - A Countess from Hongkong
1967 - Reflections in a Golden Eye
1968 - Candy
1968 - The Night of the Following Day
1969 - Queimada
1972 - The Godfather
1972 - Last Tango in Paris (oorspronkelijke titel: Ultimo Tango a Parigi)
Lois Maxwell is overleden. De actrice, bekend van haar rol als Miss Moneypenny in de James Bond-films, overleed gisteravond op 80-jarige leeftijd in een ziekenhuis in Australië. Dat heeft een woordvoerder van het ziekenhuis in Fremantle bevestigd tegenover de BBC.
Secretaresse Miss Moneypenny is de secretaresse van M, de baas van James Bond in de films over de geheim agent. Hoewel het nooit tot een relatie kwam, flirtten agent 007 en de secretaresse film na film. Maxwell was van 1969 tot en met 1985 in veertien Bondfilms te zien, waaronder 'The spy who loved me' en 'A view to kill'. Ze speelde verder onder meer in 'Lolita' en 'That Hagen girl', waarvoor ze een Golden Globe kreeg.
Moore geschokt Maxwell was sinds hun gezamenlijke studie aan de Royal Academy of Dramatic Art in Londen in 1944 goed bevriend met James Bond-vertolker Roger Moore. De 79-jarige acteur, die naast zijn vriendin te zien was in zeven Bond-films, verklaarde tegenover de BBC geschokt te zijn door de dood van Maxwell. "Ze was grappig en altijd heel goed gezelschap", luidde zijn reactie. (novum/svm)
Land: Verenigde Staten (2007) | Kinderen toegelaten Première: 17 Oktober 2007 | Duur: 115 minuten Regie:Bobby Farrelly, Peter Farrelly Met: Ben Stiller, Michelle Monaghan, Jerry Stiller, Malin Akerman Genre: Komedie, Romantisch Web:Officiële website
Eddie Cantrow (Ben Stiller) vindt het hoog tijd om te gaan trouwen en treedt nogal overhaast in het huwelijk met Lila. Hij denkt dat ze perfect bij hem past, maar tijdens de huwelijksreis blijkt ze echter een levende nachtmerrie te zijn. Bovendien ontmoet Eddie een andere vrouw, Miranda, die wel eens echt zijn 'soulmate' zou kunnen zijn...
NIEUWE FILM COPPOLA IN PREMIERE OP FILMFESTIVAL VAN ROME
Nieuwe film Coppola in première op Filmfestival van Rome
Francis Ford Coppola.
De nieuwe film van Francis Ford Coppola gaat volgende maand in première tijdens het Filmfestival van Rome. Dat maakte de organisatie van het evenement bekend. 'Youth without youth' is de eerste film van de filmveteraan in tien jaar, sinds de thriller 'The rainmaker'.
De film draait om een professor, gespeeld door Tim Roth, die in de Tweede Wereldoorlog moet vluchten voor de nazi's. De film is gebaseerd op een boek van de Roemeense filosoof Mircea Eliade. De opnamen vonden in Roemenië plaats. De film doet niet mee aan de officiële competitie van het festival.
Ook 'Elizabeth: the golden age', met een hoofdrol voor Cate Blanchett, zal buiten competitie worden vertoond. De film van de Indiase regisseur Shekhar Kapur is het tweede deel in een trilogie over de Britse koningin Elizabeth I, die in de vijftiende eeuw regeerde.
Naast Blanchett zullen Clive Owen, Reese Witherspoon, Tim Robbins, Sean Penn, Halle Berry, Robert Redford, Jane Fonda en Sophia Loren over de rode loper in Rome paraderen. Ook regisseuse Sofia Coppola, de dochter van Francis Ford, maakt haar opwachting.
Het Filmfestival van Rome, dat dit jaar voor de tweede maal wordt georganiseerd, vindt plaats van 18 tot en met 27 oktober. (novum/ap/tdb)
David Boreanaz (16 mei, 1969) is een Amerikaanse acteur. Hij groeide op in Philadelphia, waar zijn vader een bekend weerman was. Al op jonge leeftijd besloot David Boreanaz dat hij acteur wilde worden. Na zijn afstuderen vertrok hij naar Los Angeles. Zijn eerste rol was als vriendje van Kelly Bundy in de serie Married With Children.
Boreanaz werd ontdekt door een vriendin van Joss Whedon (maker van Buffy the Vampire Slayer en Angel).
Hij werd ontdekt toen hij met zijn hond aan het wandelen was, en ze vonden hem gewoonweg perfect om een mysterieuze man te spelen in de serie 'Buffy the Vampire Slayer'. Later blijkt dan dat hij een vampier met een ziel speelt. In het tweede seizoen van die serie krijgt hij een hoofdrol aangeboden. Na het derde seizoen van de serie krijgt hij zijn eigen serie aangeboden: Angel, waarin hij de hoofdrol speelt, samen met Charisma Carpenter, die samen met hem ook drie seizoenen in Buffy speelde.
Na vijf seizoenen stopte de serie. Hij speelde ook in een aantal films, o.a. Valentine (2001), I'm with Lucy (2002) en The Hard Easy (2005).
Tegenwoordig speelt hij de rol van Special Agent Seeley Booth in de TV-Serie Bones. Hij trouwde in 1997 met schrijfster Ingrid Quinn, met wie hij toen al drie jaar een relatie had. Het stel scheidde twee jaar later. In november 2001 hertrouwde David Boreanaz met playmate Jaime Bergman. In mei 2002 werd hun zoontje Jaden Rayne geboren.
Le Chat is een Juweeltje. Een soort novelle tussen romans.Met twee supersterren uit de Franse filmwereld. Zeer effectief in beeld gebracht, dit bittere echtpaar in een afbraakbuurt. Zo veel gemoedstoestanden als schaamte, trots, woede, onrust, verbitterdheid, schuld, koppigheid en bezorgdheid komen aan bod en de acties van de hoofdpersonen zijn zo gemeen en grappig. Het wordt sober maar meeslepend verteld in bijna alleen maar beelden, en het voldoet.Beter acteren kan gewoon niet. HET VERHAAL: ------------------------- Julien (Gabin) en Clémence Bouin (Signoret) zijn echtelieden die niets meer met elkaar te bespreken hebben. De kat, de enige in huis die liefdevolle aandacht krijgt, wordt het middelpunt van hun psychologische strijd.
Frankrijk / Italië Drama 88 minuten
geregisseerd door Pierre Granier-Deferre met Jean Gabin, Simone Signoret en Annie Cordy
Jean Gabin was een zeer bekend Franse danser, filmacteur en oorlogsheld. Zijn echte naam was Jean-Alexis Moncorgé. Jean Gabin was ook het toneelalias van zijn vader.
Jean Gabin was de populairste Franse acteur in de periode voor de Tweede Wereldoorlog. Zijn carrière als filmacteur werd voorafgegaan door werk als entertainer in cabarets. Tussen 1931 en zijn dood in 1976 maakte Gabin meer dan 90 films en kreeg meerdere prijzen voor zijn werk. In zijn (hoofd)rollen speelde hij niet vaak op de emoties, maar eerder een rustige man met een krachtige uitstraling, een slimme arbeider.
GEBOREN: --------------------- 17 mei 1904
OVERLEDEN: ----------------------- 15 november 1976
PRIJZEN: ------------------- 1938 national board of Review Beste Acteur Y voor zijn rol in Grand Illusion (1937)
1939 National Board of Review Beste Acteur voor zijn rol in Le Quai Des Brumes (1938)
1951 Venice International Film Festival Volpi Cup - Beste Acteur voor zijn rol in La Nuit Est Mon Royaume Volpi Prijs Beste Acteur
1953 Citroen-prijs uitgereikt door de Franse journalisten aan de meest onbeschofte Franse acteur
1954 Venice International Film Festival Volpi Cup - Beste Acteur voor zijn rol in Touchez pas au Grisbi
1959 - Berlin International Film Festival Silver Bear for Beste Acteur Archimède Le Clochard Beste mannelijke acteur (genomineerd)
1971 - Berlin International Film Festival Silver Bear for Beste Acteur, Le Chat Beste mannelijke acteur
Jean werd geboren in Parijs en groeide op bij familie in het dorpje Mériel in de Val-d'Oise ten noorden van Parijs. Zijn ouders waren de cabaretentertainers Hélène Petit en Ferdinand Moncorgé.
Oorspronkelijk wilde hij niet de voetsporen van zijn ouders volgen; zijn wens was om meester op een locomotief te worden. Na de Eerste Wereldoorlog had hij verschillende banen, zoals krantenverkoper en leerling-metselaar bij een bouwbedrijf in Parijs tot hij, op 15 jarige leeftijd, uiteindelijk toegaf en rollen in het theater aannam. Zijn acteercarrière liep in het begin niet van een leien dakje en Gabin ging bij het leger. Na zijn dienstplicht te hebben vervuld, keerde hij terug in de theater- en amusementswereld onder de naam Jean Gabin. In 1923 kreeg hij zijn eerste rol bij de Folies Bergère (Moulin Rouge) en verder nam hij rollen aan in een serie van muzikale revues voor hij in 1926 in een paar operettes verscheen, La Dame en Decolette en Trois Jeunes Filles Nues. Verder ging hij op tournee naar Zuid-Amerika met de Bouffes Parisiens. Bij terugkeer in Parijs werd hij Mistinguettes leidende man in de revue bij de Folies Bergère. Zijn optredens werden opgemerkt en hij kreeg betere rollen op het toneel, iets wat uiteindelijk leidde tot twee rollen in stomme films in 1928.
In zijn vroege films zong hij, bijvoorbeeld toen hij de rol van een stoere jongen van de straten van Parijs vertolkte in de Coeur de Lilas van Anatole Litvak. In 1930 maakte hij zonder grote moeite de overstap naar geluidsfilms. Hij wees eerst een contract met een Duitse maatschappij af voordat hij met Pathé-Natan in zee ging. Hiermee maakte hij zijn debuut op het witte doek in de (spraak-)rol als Marcel Grivot in Chacun Sa Chance in 1931. Hierin speelde hij tegen Gaby Basset, waar hij later mee trouwde. Hierna keerde hij niet meer terug op het toneel. In de volgende films, ruim een dozijn in de loop van ongeveer 3 jaar, had hij kleinere rollen. Hij groeide in aanzien en spoedig werd zijn naam na die van de hoofdrolspeler op de posters gezet. Hij werkte met vele bekende regisseurs, zoals Anatole Litvak, Jean Renoir, Jean Grémillon, Marcel Carné, G.W. Pabst, Maurice en Jacques Tourneur. In deze tijd werd zijn imago ontwikkeld. Zijn gezicht als een cynisch masker van verveling, met een sigaretje nonchalant tussen zijn lippen bungelend.
Zijn rol in de film Zou Zou, waar hij naast Josephine Baker speelde, leidde tot de film Maria Chapdelaine, van Julien Duvivier. Deze film won de Grand Prix du Cinema en was zijn doorbraak. Hierin vertolkte hij op een natuurlijke en intuïtieve manier de rol van François Paradis. Deze rol zou van invloed zijn op al zijn vooroorlogse films. François Paradis stierf en de manier waarop Gabin dit speelde, maakte een grote indruk op Duvivier. Soortgelijke projecten werden besproken en het gerucht deed de ronde dat in het contract van Gabin was opgenomen dat al zijn rollen hetzelfde lot zouden moeten ondergaan. Hij was de tragische held van de film geworden. In 1936 kreeg hij de rol van romantische held in het oorlogsdrama La Bandera, wederom geregisseerd door Duvivier. Deze film bevestigde de status van Gabin als een grote ster.
In 1937 maakte hij samen met Duvivier Pépé le Moko, die een wereldwijde kaskraker werd en Gabin kreeg hiervoor internationale erkenning. In hetzelfde jaar speelde hij ook Lieutenant Maréchal, de hoofdrol, in La Grande Illusion. Deze anti-oorlogsfilm werd een internationale kaskraker, die zes maanden lang in New York City draaide, waar de filmcritici de film uitriepen tot de beste buitenlandse film van 1937.
Aan het eind van de jaren '30 was Gabin de grootste mannelijke filmster in Frankrijk. Zijn filmimago maakte hem de perfecte tegenspeler voor femmes fatales zoals Simone Simon en Mireille Balin.
Na La Grande Illusion kreeg hij talloze aanbiedingen van Hollywood. Tot de uitbraak van de Tweede Wereldoorlog wees Gabin ze allemaal van de hand, maar nadat de Duitsers Frankrijk hadden bezet en hij werd opgeroepen om bij de marine te gaan, volgde hij Jean Renoir en Julien Duvivier naar de Verenigde Staten.
In 1939 scheidde hij van zijn tweede vrouw, Jeanne Mauchain. In Hollywood ontstond een stormachtige romance tussen hem en Marlene Dietrich. Hij tekende eerst een contract bij 20th Century Fox, maar er waren geen projecten voor de hand. Toen Moontide (1942) eindelijk kwam, waren er weinig van onder de indruk. Universal Studios zette hem samen met Duvivier op The Impostor (1944). Hierin veranderde zijn karakter van de eigenwijze antiheld en "jan modaal"-rollen die hij eerder had gespeeld naar rollen waarin hij (zoals zijn Amerikaanse tegenhanger Spencer Tracy) de belichaming van respectabiliteit en zelfverzekerd-zijn speelt - maar altijd met wat van zijn ziel zichtbaar. Deze films waren niet echt succesvol. Vervolgens zou hij voor RKO The Temptress opnemen, maar zijn persoonlijkheid (en zeer grote ego) beschadigde zijn carrière. Hij eiste op het laatste moment Marlene Dietrich als co-ster. De studio wees dat van de hand, betaalde hem wat hem toekwam, stopte de productie en waarschuwde hem dat hij nooit meer in Hollywood zou kunnen werken.
Gabin ging vervolgens naar Noord-Afrika waar hij zich bij de Vrije Franse Troepen van Generaal de Gaulle aansloot. Voor zijn bijdrage aan de bevrijding kreeg hij een Médaille Militaire en het Croix de Guerre voor zijn bijdrage aan de strijd in Noord-Afrika uitgereikt. Gabin nam deel aan het militaire contingent die na D-Day terugkwam in het bevrijde Parijs. Op film is te zien hoe Marlene Dietrich, die in de menigte gespannen staat te wachten, naar Gabin toesnelt zodra zij hem ontdekt aan boord van een tank.
Hij wilde zijn comeback maken samen met Marlene Dietrich in de Les Portes de la Nuit van Marcel Carné. Hier kwam er echter niets van door een reeks van vertragingen die hoofdzakelijk zijn eigen schuld waren. Uiteindelijk werd hij ook bij dit project ontslagen. Het lukte hem later wel met andere projecten, met een verandering van imago van helden van de arbeidersklasse die gedoemd zijn naar patriarchen van de middenklasse en gentlemanrovers.
Gabin zocht door tot hij een regisseur vond die hem samen met Dietrich in een film wilde laten spelen. De film werd Martin Roumagnac die evenals de opvolger Miroir succesvol was. Privé waren Gabin en Dietrich een paar in deze jaren, maar na deze films eindigde hun relatie. Gabin keerde terug naar het toneel in 1947 met La Soif, die flopte, voordat hij de film Au-Dela Des Grilles opnam, die door René Clément geregisseerd werd. Deze film werd een hit in het buitenland, met een Oscar voor beste buitenlandse film en directorial honors van het filmfestival in Cannes, maar mislukte in Frankrijk.
Hierna gingen Gabin en Carné weer samenwerken, in 1951 werd La Marie Du Port zonder problemen opgenomen, maar de film viel ook niet echt op. Het werd duidelijk dat zijn carrière in het slop zat. Hij bleef het echter proberen. De volgende film, E piu Facile che un Camello werd opgevolgd door een komedie (Victor). Geen van beide werden een succes. Ondanks dat hij een prijs kreeg voor zijn acteerprestatie in La Nuit est mon Royaume op het Filmfestival van Venetië, was de film geen kaskraker. De ene flop volgde de andere op tot Gabin een rol in Leur Derniere Nuit aannam. De film zelf werd weliswaar geen succes, maar zijn acteerprestatie was weer als vanouds. In de rol werd het imago van zijn jeugd als de afstandelijke gecombineerd met de warmere, meer burgerlijke persoon die hij in zijn latere jaren graag speelde.
In 1954 maakte hij een comeback in Touchez pas au grisbi, die door Jacques Becker werd geregisseerd. Hij kreeg goede kritieken en de film was ook een (rendabel) internationaal succes. Vervolgens werd de volgende jaren zijn samenwerking met Carné in L'Air de Paris, Renoir in French Can-Can en Duvivier in Voici le Temps des Assassins zeer goed ontvangen en zette Gabin weer op de kaart als een internationale filmster.
Hij ging door met filmen en in de loop van de volgende twintig jaar werden er bijna vijftig films gemaakt. Veel hiervan waren voor de productiemaatschappij die hij in 1963 samen met een andere Frans acteur, Fernandel, opzette - Gafer Films naar hun namen, Gabin en Fernandel. Zijn ego sloeg echter weer toe en hij weigerde rollen waarin hij met regisseurs zou moeten werken die beroemder waren dan hij. Hierdoor werden slechts weinig van zijn films buiten Frankrijk uitgebracht en verbleekte zijn ster.
Een van zijn internationaal bekendste rollen was die van inspecteur Maigret, maar hij kon ook allerlei andere soorten rollen spelen, die van aristocraten, boeren, dieven en managers. In 1976 werd L'Annee Sainte opgenomen, wat zijn laatste film zou zijn. Hij overleed op 72-jarige leeftijd aan een hartaanval.
FILMOGRAFIE: -------------------------
1928 Les Lions
1928 Ohe! Les Valises
1930 Chacun Sa Chance, rol: Marcel Grivot
1930 Mephisto, rol: Jacques Miral
1931 Coeur de Lilas, rol: Martousse
1931 Coeurs Joyeux, rol: Charles
1931 Gloria, rol: Robert Nourry
1931 Paris-Beguin, rol: Bob
1931 Pour Un Soir, rol: Jean
1931 Tout Ça Ne Vaut Pas L'Amour, rol: Jean Cordier
1932 La Belle Mariniere, rol: de kapitein
1932 La Foule hurle, rol: Joe Greer
1932 Les Gaietés de l'escadron, rol: Fricot
1933 Adieu les Beaux Jours, rol: Pierre Lavernay
1933 Du Haut en Bas, rol: Charles Boulla
1933 Le Tunnel, rol: Mac Allan
1933 L'Étoile de Valencia, rol: Pedro Savedra
1934 Maria Chapdelaine, rol: François Paradis
1934 Zou Zou, rol: Jean,
1935 Golgotha, rol: Pontius Pilate
1935 La Bandera, rol: Pierre Cilieth
1935 Variétés, rol: Georges
1936 La Belle Equipe, rol: Jean/Jeannot
1936 Les Bas-Fonds, rol: Wasska Pepel
1937 Gueule d'amour, rol: Lucien Bourrache
1937 La Grande Illusion, rol: Lieutenant Maréchal
1937 Le Messager, rol: Nicolas Dange
1937 Pépé le Moko, rol: Pépé le Moko
1938 La Bête Humaine, rol: Jacques Lantier
1938 Le Quai des Brumes, rol: Jean
1938 Le Récif De Corail, rol: Trott Lennart
1939 Le Jour Se Lève, rol: Francois
1941 Remorques, rol: Le capitaine André Laurent
1942 Moontide, rol: Bobo
1944 The Impostor, rol: Clement/Maurice Lafarge
1946 Martin Roumagnac, rol: Martin Roumagnac
1947 Miroir, rol: Pierre Lussac
1948 Au-Dela Des Grilles, rol: Pierre
1950 E Più Facile Che Un Camello, rol: Carlo Bacchi
1950 La Marie Du Port, rol: Chatelard
1951 La Nuit est mon royaume, rol: Raymond Pinsard
1951 Victor, rol: Victor
1952 Bufere, rol: Dr. Antonio Sanna
1952 La Minute De Vérité, rol: Pierre Richard
1952 La Vérité sur Bébé Donge, rol: François Donge
1952 Le Plaisir, rol: Joseph Rivet [The House Of Madame Tellier]
1953 La Vierge Du Rhin, rol: Jacques Ledru/Martin Schmidt
1953 Leur Derniere Nuit, rol: Pierre Ruffin
1954 L'Air de Paris, rol: Victor Le Garrec
1954 Le Port Du Desir, rol: Capitaine Lequévic
1954 Touchez Pas au Grisbi, rol: Max le menteur
1955 Chiens Perdus Sans Collier, rol: Le juge Julien Lamy
1955 Des Gens Sans Importance, rol: Jean Viard
1955 French Can-Can, rol: Henri Danglard
1955 Gas-Oil, rol: Jean Chape
1955 Napoléon, rol: Le maréchal Lannes
1955 Razzia Sur la Chnouf, rol: Henri Ferré / 'Le Nantais'
1956 La Traversée de Paris, rol: Grandgil
1956 Le Cas du Docteur Laurent, rol: Dr. Laurent
1956 Le Sang à la tête, rol: François Cardinaud
1957 Le Rouge Est Mis, rol: Louis Bertain/Louis le Blond
1957 Voici le Temps des Assassins, rol: André Chatelin
1958 Crime et Châtiment, rol: Commissaire Gallet
1958 En Cas de Malheur, rol:Maître Andre Gobillot
1958 Le Desordre Et La Nuit, rol: Inspecteur Georges Vallois
1958 Les Grandes Familles, rol: Noël Schoudler
1958 Les Misérables, rol: Jean Valjean
1958 Maigret Tend un Piege, rol: Commissaire Jules Maigret
1959 Archimède, le clochard (idee) (als Jean Moncorgé)
1959 Archimède, le clochard, rol: Joseph Hugues Guillaume
1959 Maigret et l'affaire Saint-Fiacre, rol: Commissaire Jules Maigret
1959 Rue des Prairies, rol: Henri Neveux
1960 Le Baron de l'Ecluse, rol: Baron Jérôme Napoléon Antoine
1960 Les Vieux de la Vieille, rol: Jean-Marie Péjat
1961 Le Cave Se Rebiffe, rol: Ferdinand Marechal, "le Dabe"
1961 Le President, rol: Emile Beaufort
1962 Le Gentleman d'Epsom, rol: Richard Briand-Charmery
Filmmaker Martin Scorsese gaat een documentaire maken over George Harrison, de gitarist van de Beatles die in 2001 overleed aan longkanker. Dat meldt het filmvakblad Daily Variety. Het project zal enkele jaren in beslag nemen. De eerste interviews met mensen die Harrison gekend hebben, worden nog dit jaar afgenomen.
Volgens de weduwe van Harrison, Olivia, had de muzikant het geweldig gevonden als hij geweten had dat Scorsese een film over hem zou maken. Olivia is aangetrokken als producente en heeft toegezegd belangrijk archiefmateriaal ter beschikking te stellen. Ook de leden van de Beatles die nog in leven zijn, Paul McCartney en Ringo Starr, hebben hun medewerking toegezegd.
Scorsese maakte al eerder films over grootheden uit de muziekwereld. In 2005 kwam het veelgeprezen 'No direction home' uit, over Bob Dylan. In april volgend jaar verschijnt 'Shine a light', een concertdocumentaire over de Rolling Stones.
De documentaire over Harrison gaat over zijn tijd met de Fab Four, toen hij onvergetelijke nummers componeerde als 'Something' en 'Here comes the sun'. Ook zijn solocarrière, zijn uitstapje naar de filmwereld en het enthousiasme waarmee hij de oosterse mystiek omarmde, komen aan bod. (novum/dm)
Als we producent James Middleton mogen geloven zitten er maar liefst drie Terminator-films aan te komen. Dit meldt de Amerikaanse site IGN. Middleton, medeverantwoordelijk voor de Terminator spin-off serie 'The Sarah Connor Chronicles', hoopt in oktober te beginnen met de voorproductie van de film. De vierde Terminator moet in 2009 in Amerika gaan draaien.
Filmstudio The Halcyon Company, die eerder dit jaar de rechten van de Terminator-franchise wist te bemachtigen, zal de film uitbrengen. Het script is wederom geschreven door Michael Ferris en John D. Brancato, die ook al verantwoordelijk waren voor Terminator 3: Rise of the Machines De verhaallijn van de, nog titelloze, vierde Terminator-film zal in het verlengde liggen van deel drie. Het zal zich afspelen in een postapocalyptische omgeving, waarbij de nadruk zal liggen op de oorlog tussen de machines. Volgens Middleton zal ook een nieuw personage zijn intree doen.
Over de casting van de film is vooralsnog weinig bekend. Eerder liet ' über-Terminator' Arnold Schwarzenegger weten zijn medewerking niet meer te zullen verlenen aan verdere vervolgen uit de Terminator-reeks. Hoewel nog niet duidelijk is of Nick Stahl en Claire Danes opnieuw de hoofdrollen vertolken, maken de personages John Conner en Kate Brewster wederom deel uit van het script. Eerder vielen al de namen van Rachel Weisz, Chloë Sevigny en zelfs Edward Furlong, die in deel Terminator 2: Judgment Day een jeugdige John Conner speelde.
FILMBESPREKING:I KNOW PRONOUCE YOU CHUCK AND LARRY
HET VERHAAL: ------------------------ Adam Sandler speelt Chuck Levine, een zelfingenomen brandweerman die vooral het vuur aanwakkert in zijn korte romances. Zijn collega en boezemvriend Larry Valentine (Kevin James heeft duidelijk geen last met zelfspot) heeft het moeilijker. De man moet zelfstandig twee kinderen opvoeden en treurt nog steeds om de dood van zijn vrouw. Larry redde ooit het leven van Chuck waardoor de man bij hem in krijt staat. Hij zal zijn schuld echter op een vreemde manier moeten aflossen: Larry vraagt hem namelijk om met hem in het huwelijksbootje te stappen. Beide heren zijn zo hetero als maar kan, maar Larry doet dit enkel om de belastingen op te lichten zodat zijn kinderen in aanmerking kunnen komen voor een levensverzekering.
Wat echter begint als een plannetje voor een simpel samenlevingscontract draait uit in een klein circus waarbij veel druk komt van buitenaf. Geen enkele brandweerman is ook nog eens geneigd met de nichten samen te werken en er wordt ook nog eens een onderzoek ingezet. Tijdens het onderzoek krijgt Chuck ook nog eens een oogje op Alex McDonough (een oogverblindende Jessica Biel die elk mannenhart sneller laat kloppen), maar hij kan zijn gang niet gaan aangezien hij in de rol van homo moet blijven.
BESPREKING: ---------------------- Geen kwade woorden over de hoofdrolspelers, Een op routine spelende Adam Sandler en Kevin James. Het zijn geen acteertalenten maar ze zijn mooi op elkaar ingespeeld. Hun acteerspel zorgt enigszins voor gegrinnik maar wordt nooit echt grappig. Hetzelfde geldt voor het verloop van de film. Alle clichés rond homos komen aan bod zonder rekening te houden met de andere kant. Daar wringt het namelijk. De makers willen goedkope onderbroekenlol koppelen aan de boodschap dat iedereen elkaar moet aanvaarden zoals hij is en dat niemand zich moet schamen voor zijn seksuele geaardheid. Een prachtige boodschap die goud waard is, ware het niet dat het voor een enorm contrast zorgt met alle vulgariteiten in de film. De boodschap komt alsnog mooi over en de makers dragen zeker het hart op de juiste plaats, maar de grollen zijn echter vaak van bedenkelijk niveau (die postbode!). Helaas komen ook de ontelbare slapstick momenten nooit echt goed uit de verf. Natuurlijk is de hele film bedoeld als een onschuldige onderbroekenlolkomedie met een correcte politieke boodschap. Fans van het genre zullen met hun plezier geen weet hebben, anderen zullen zich eerder hekelen aan de gehanteerde (verwacht geen explosieve dialogen of slapstick aan een duizelingwekkend tempo) humor. Jammer genoeg hadden de makers tussen hun dubieuze beslissingen door niet het lef om tot het gaatje te gaan. Weinig om het lijf!
