Antarctica, een buitengewoon en prachtig continent. Daar bevindt zich ook een afgelegen basis waar een belangrijke wetenschappelijke ontdekking plots een strijd op leven en dood wordt, wanneer een internationaal team een alien opgraaft. Het wezen, dat per toeval op de kolonie wordt losgelaten, kan elke levensvorm aannemen. Het ziet eruit als een mens, maar blijft buitenaards binnenin. In de thriller The Thing verspreidt paranoia zich als een epidemie in de groep van onderzoekers, die een voor een besmet raken door iets mysterieus van een andere planeet.
Paleontologe Kate Lloyd (Mary Elizabeth Winstead) is naar het afgelegen gebied afgezakt voor de expeditie van haar leven. Ze vervoegt een Noors onderzoeksteam dat per toeval op een vreemd ruimteschip in het ijs stootte, en ontdekt zo een organisme dat eeuwen geleden lijkt te zijn gestorven tijdens de crash. Maar het staat op het punt te ontwaken.
Wanneer een eenvoudig experiment het wezen uit het ijs bevrijdt, moet Kate samen met piloot Carter (Joel Edgerton) verhinderen dat alle teamleden een voor een worden gedood. In dit onherbergzame gebied zet de parasiet, die alles wat hij aanraakt kan nabootsen, de mensen tegen elkaar op om zo te kunnen overleven en zich te verspreiden.
Regie: Jim Sheridan Cast: Daniel Craig (Will Atenton), Rachel Weisz (Libby), Naomi Watts (Ann Patterson), Marton Csokas (Jack Patterson), Rachel Fox (Chloe Patterson), e.a.
Een sappige plotwending is het ultieme middel om een verhaal compleet op zijn kop te zetten. Alles wat zich voor de twist afspeelde komt ineens in een heel ander daglicht te staan. Er zijn filmmakers die er hun bekendheid aan te danken hebben, maar die de plotwending te veel tot doel op zich hebben gemaakt. Dikwijls pakt een verhaalomslag ongelukkig uit, waardoor je met het gevoel naar buiten gaat dat je al die tijd voor de gek bent gehouden of dat de geloofwaardigheid van de film om zeep is geholpen. Een ongeschreven regel dicteert dat de twist zich doorgaans in de slotakte aandient. Dream House van de Ierse Jim Sheridan maakt de gewaagde keuze om al halverwege het roer rigoureus om te gooien. De gevolgen zijn desastreus.
De succesvolle uitgever Will Atenton hangt zijn loopbaan aan de wilgen om meer tijd met vrouw Libby en hun twee bloedjes van dochters te kunnen doorbrengen. Het knusse gezinnetje heeft net een nieuw huis betrokken en er valt nog genoeg te schilderen en te klussen. Het optrekje herbergt echter een duistere historie. Er heeft zich vijf jaar geleden een gezinsdrama voltrokken, waarbij de vorige heer des huizes zijn medegezinsleden op brute wijze heeft afgeslacht. Wills dochters zien na deze ontdekking een vreemde man in de tuin. De buren die contact hadden met het vermoorde gezin zijn zo gesloten als oesters. De vraag is of Wills gezin wel veilig is in hun nieuwe onderkomen.
Met grote namen als Daniel Craig, Rachel Weisz en Naomi Watts aan boord oogt Sheridans thriller op papier veelbelovend. Hoe ontzagwekkend de cast ook is, met een rammelend scenario kun je de boel nog steeds flink verknallen. Tot deze tragische conclusie kom je al snel als je na een half uur verveeld op je horloge kijkt. Nu blinkt het thrillergenre slechts in uitzonderlijke gevallen uit in originaliteit, maar Dream House maakt het wel heel bont. Sheridan werkt clichématig de scènes af waarin de peilers van het zwakke verhaaltje de moerassige grond in worden geheid. Er valt bovendien veel aan te merken op de spanningsopbouw. Het enige schrikeffect dat Dream House arm is, wordt er al vlot doorheen gejast, waarna slaafs wordt toegewerkt naar die wereldschokkende plotwending.
Als deze zich voltrokken heeft verschieten Sheridan en zijn scenarist David Loucka in één klap hun kruit. De tergend langzame drie kwartier die daarna nog volgt, is gevuld met gebakken lucht. Oninteressante zijplotjes, bijvoorbeeld over het rammelende huwelijk van buurvrouw Ann en een psychiatrisch ziekenhuis, worden nauwelijks uitgewerkt en leiden tot een nog grotere janboel. Het is volstrekt evident hoe het halverwege allemaal in elkaar steekt, maar vervolgens wordt de zaak nog even uitgebreid van alle kanten bekeken. Tot veel nieuwe inzichten leidt dit overigens niet, hooguit tot wat voorspelbare nuanceringen.
Het allergrootste raadsel blijft toch wat de acteurs in dit bedrijfsongeval hebben gezien. Zelfs met al het talent van de wereld valt hier namelijk weinig zinnigs van te brouwen. De betrokkenen dekken zich ondertussen in om grotere (reputatie)schade te voorkomen. Naar verluidt zou Sheridan niks meer met de film te maken willen hebben nadat de studio zijn film in de hermontage gooide. Het liefst zou de regisseur zijn naam van de credits verwijderd zien worden. Craig en Weisz weigerden op hun beurt voor promotie te komen opdraven. Dit droomhuis blijkt een kaartenhuis dat bij het minste zuchtje wind in elkaar lazert. Als je de plotwending wil weten, kun je net zo goed de trailer bekijken. Die verklapt namelijk alles en bovendien hou je zo anderhalf uur over voor nuttigere zaken.
Sinds de succesvolle release van Ruben Fleischers Zombieland in 2009 wordt er al gebabbeld over een sequel. Hoewel er de laatste maanden wel eens wat werd bericht met betrekking tot de ontwikkeling van een tweede deel, lijkt het er nu op dat het er niet in zit. Gezien het feit dat Jesse Eisenberg en Emma Stone vergeleken met twee jaar terug een stuk meer te doen hebben en veel meer geld waard zijn, lijkt Zombieland 2 momenteel onhaalbaar.
Vandaar dat men verder wil gaan met Zombieland in de vorm van een tv-serie. Fox en Sony Pictures Television zijn bezig met de ontwikkeling van een potentiële 30 minuten durende komedie gebaseerd op de film. Deze beslissing heeft overigens ook te maken met het huidige succes van een andere zombieserie, namelijk The Walking Dead.
Rhett Reese en Paul Wernick, het schrijversduo achter de film, zullen ook aan het werk gaan voor de tv-reeks. Vulture sprak met producent Gavin Polone over de geplande serie, waarvan het eerste seizoen in 2012 en 2013 op de buis zal moeten verschijnen.
The original plan for [Zombieland] was to make it as a TV show but [CBS, which ordered a pilot in 2005] did what networks do, which is to take all the good stuff out.
Een hele tijd terug zeiden schrijvers Reese en Wernick het volgende tegenover MTV:
We always thought [it should be a TV series]. If you watch the movie with that in mind, you will see some remnants of the television show. We have the Zombie Kill of the Week, which was always intended to happen every week. The movie ends on a cliffhanger; it doesnt have a real resolution.
De 33-jarige Ier Ruairi Robinson, bekend als regisseur van korte films als Fifty Percent Grey (2001, Oscarnominatie) en BlinkyTM (2011), maakt binnenkort zijn speelfilmdebuut met The Last Days On Mars. Deze sciencefiction-thriller - naar een scenario van Clive Dawson (The Bunker) - zal verhalen over een uit de hand gelopen wetenschappelijk experiment op Mars.
Het project is momenteel in pre-productie. De opnames zullen vermoedelijk starten begin 2012, op locatie in Jordanië en in de Shepperton Studios in het Verenigd Koninkrijk. Aan de special effects zullen mensen meewerken van het filmbedrijf WETA (District 9, Avatar).
De officiële plotsynopsis van The Last Days On Mars luidt als volgt:
"As their last day on Mars draws to a close, the astronaut crew is on the verge of a major breakthrough collected rock specimens reveal microscopic evidence of life. Meanwhile, communication is underway with AURORA, the approaching spacecraft that will relieve the crew of their operations. In their last hours on the planet, two astronauts go back to SITE 9, a cavernous valley on the surface of Mars, to collect further evidence of their discovery. But a routine excavation turns deadly when one of them falls to his death and his body taken host and re-animated by the very life form they sought to discover."
JOSEPH MAZZELLO UIT "JURASSIC PARC EN THE PACIFIC" OVER SPIELBERG
Joseph Mazzello heeft als achtentwintigjarige acteur een cv waar de meeste leeftijdsgenoten jaloers op zouden zijn. Zo speelde hij een van de kinderen in Steven Spielbergs Jurassic Park en werkte hij opnieuw met de man samen toen hij een van de hoofdrollen vertolkte in de megaproductie The Pacific.
De naam Joseph Mazzello doet vandaag de dag misschien niet bij iedereen een belletje rinkelen, maar hij was een van de meest succesvolle kindsterren van zijn generatie en een van de weinigen die met succes de transitie naar volwassen rollen heeft weten te maken. Net als Christian Bale en Drew Barrymore werd hij bekend dankzij een rol in een Steven Spielbergproductie. Het begon allemaal op de set van de film Radio Flyer
Wij filmden bij de studio waar Steven druk bezig was de sets van Hook op te bouwen. Tussendoor kwam hij langs op onze set. Hij was een vriend van onze regisseur Richard Donner en zij hadden een paar jaar daarvoor samen de film The Goonies gemaakt. Als hij Richard bezocht op onze set nam hij altijd de tijd om met mij te praten. Ik wist niet wie hij was. In mijn ogen was het een vriendelijke man met een witte baard. Hij liet me vaak de sets van Hook zien en beschreef dan het verhaal van Neverland. Pas na een tijdje kwam ik erachter dat hij me wilde casten als een van de kinderen in Hook. Alleen was ik met mijn negen jaar nog te jong voor de rol die hij in gedachten had. Hij kwam me zelf vertellen dat het niet door zou gaan. 'Maak je geen zorgen, voor het einde van de zomer krijg je van mij een rol in een andere film die ik ga maken,' zei hij tegen me. Dat was Jurassic Park. In mijn ogen kreeg ik door Hook mis te lopen, een betere deal.
Jurassic Park is inmiddels een moderne klassieker. Niet alleen vanwege het enorme succes van de film aan de box office, maar ook vanwege de baanbekende special effects. Het filmen van het dinosaurussenepos was voor de jonge Mazzello een groot avontuur. Steven liet me voordat we een scène opnamen vaak zien wat voor dinosaurussen erin zouden voorkomen. Dat was voor mij als kind natuurlijk geweldig. Steven is echt de beste regisseur die er is. Hij weet als geen ander hoe hij met acteurs moet werken om ze een prestatie te doen leveren. In het bijzonder weet hij hoe hij met kindacteurs moet omgaan. Hij deed nooit vanuit de hoogte zoals sommige andere regisseurs. Ik voelde me altijd onderdeel van het team bij het filmen van de Jurassic Park-films. Steven weet nog hoe het is om kind te zijn en hoe hun verbeeldingswereld eruit ziet; hij is niet vergeten hoe dat voelt. Dat zorgt ervoor dat hij kinderen beter begrijpt dan andere volwassenen. Het is een hele speciale gave, die hij heeft.
Met Jurrassic Park werd Mazzello een van de meest gevraagde kindsterren van zijn tijd. Hij speelde de stiefzoon van schrijver C.S. Lewis in het bekroonde drama Shadowlands tegenover Anthony Hopkins. Daarop volgde een rol als de zoon van Meryl Streep in The River Wild.
De meeste scènes werden gefilmd in een bootje. Ik bracht veel opnamedagen met Meryl door in dat roeibootje. Zij zorgde op die set echt voor mij. Ik kan wel zeggen dat ze mijn surrogaatmoeder was tijdens het filmen van The River Wild. Van alle acteurs waar hij als kind mee werkte, is Oliver Platt zijn favoriet. Ik werkte met Platt samen voor de film Simon Birch. Platt is een geweldige acteur maar ook simpelweg de grappigste persoon die ik ooit heb ontmoet. Tijdens de opnames maakte hij me voor elke take aan het lachen. Door naar hem te kijken, leerde ik wat het was om echt te focussen. Als we filmden, was hij serieus, daarna maakte hij weer grappen.
Als veertienjarige had Mazzello met een aantal van Hollywoods grootste regisseurs en acteurs gewerkt. Rollen werden hem aan de lopende band aangeboden, maar Mazzello besloot zich op school te gaan richten. Hij trok zich terug uit de spotlights en meldde zich aan bij de USC School of Cinematic Arts om te leren hoe het was om aan de andere kant van de camera te staan (niemand minder dan Steven Spielberg schreef voor hem een referentie voor zijn toelating). Het werken achter de camera deed hem na een paar jaar echter juist verlangen om er weer voor te staan. Als volwassen acteur moest hij echter helemaal opnieuw beginnen in Hollywood. Na wat kleine rolletjes, deed hij auditie voor The Pacific, de peperdure tv-serie geproduceerd door Tom Hanks en Steven Spielberg. Voor Mazzello betekende zijn connectie met Spielberg echter niet dat hij een rol in zijn schoot geworpen kreeg.
Ik moest op de ouderwetse manier auditie doen. Pas bij de vijfde auditieronde zat Steven er ook bij. Hij had geen idee gehad dat ik auditie had gedaan voor de rol van Eugene Sledge. Hij zag mijn naam pas op de dag dat ik voor die vijfde auditie binnen stapte op de lijst van kandidaten staan. Hij kon het niet geloven, want hij wist niet eens dat ik het acteren weer had opgepakt. Hij omarmde me en zei daarna: 'Ok laat het maar zien.' Ik denk niet dat ik meer kans maakte op de rol omdat ik Steven kende. De laatste keer dat ik met hem had gewerkt, was tien jaar daarvoor. Hij ging me niet een gunst doen vanwege ons verleden met een prijskaartje van twintig miljoen dollar eraan vast.
De voorbereidingen voor The Pacific waren hard en vergden veel van de acteurs. Het begon met een boot camp, waar ze de fijne kneepjes van het soldatenvak leerden. Vervolgens werd er tien maanden gefilmd. Het was een fysiek en emotioneel uitputtende ervaring, zegt Mazzello erover. Ik vond het ook zwaar omdat ik iemand speelde die echt had bestaan. Ik wilde zorgen dat ik Sledge op de juiste manier neerzette. Dat legde een extra druk op me. Het filmen was misschien uitputtend, maar dat was het achteraf natuurlijk helemaal waard.
Na het succes van The Pacific wilde Mazzello iets lichters filmen. Dat werd The Social Network, over het ontstaan van Facebook en de mensen die het creëerden. Toen ik het script las, was ik heel erg onder de indruk. Het was een van de beste filmscripts die ik in tijden had gelezen. Ik wilde er heel graag in meespelen. Ook bij deze film deed ik gewoon auditie. Bij de derde auditieronde werd ik opgeroepen samen met Jesse Eisenberg, Justin Timberlake en Andrew Garfield. We wisten allemaal nog niet of we een rol hadden bemachtigd. We kwamen er na die laatste auditie achter dat we allemaal gecast waren. Dat was een geweldig gevoel. Elke jonge acteur in Hollywood wilde deel uitmaken van deze film, en wij hadden een rol hierin te pakken.
Mazzello speelt in The Social Network Dustin Moskovitz, een van de kamergenoten van Mark Zuckerberg die medeverantwoordelijk was voor het initiële concept van Facebook. Als regisseur stond David Fincher aan het roer, bekend van films als Fight Club en [/]Se7en. Werken met Fincher was anders dan alle andere regisseurs, met wie ik eerder had gewerkt. Hij heeft de reputatie moeilijk te zijn en honderd takes te willen voordat hij tevreden is. Maar ik vond hem een heel grappige man, van wie de stijl van werken mij goed ligt. Ik vind het fijn om meerdere takes te doen, zodat ik het telkens net even anders kan aanpakken. Fincher vergde veel van zijn cast en crew, maar hij haalde wel het beste bij iedereen naar boven. The Social Network was de grote hit van 2010, werd genomineerd voor meerdere Oscars en Golden Globes, en won onder meer de Academy Award voor beste scenario. Mazzello had het enorme succes een klein beetje zien aankomen. De buzz vooraf was enorm. Iedereen wilde weten hoe het eruit zou komen te zien. De eerste keer dat ik de film in zijn geheel zag, wist ik dat het een heel goede film was geworden. Ik voelde me echt een geluksvogel dat ik erin meespeelde.
Momenteel is Mazzello druk bezig met het filmen van G.I. Joe 2: Retaliation met Bruce Willis, Channing Tatum en Dwight Johnson in de hoofdrollen. Het is weer iets heel anders, maar ik heb ontzettend veel plezier in het filmen van mijn scènes. Ik speel Mouse, een nieuwe Joe die met zijn wapen kogels afvuurt en ze daarna met een joystick in bepaalde richtingen kan sturen. We zijn als het goed is deze zomer klaar met filmen.
Mazzello beseft als geen ander hoeveel geluk hij heeft gehad met de rollen die tot nu toe op zijn pad zijn gekomen. Van zijn Jurassic Park-dagen tot The Pacific en The Social Network, de acteur lijkt er zelf verbaasd van te staan. Soms kan ik niet geloven dat ik met zulke geweldige mensen heb mogen werken. Ik ben gewoon blij dat ik die kansen heb gekregen.
Ren MacCormack (Kenny Wormald) verhuist van Boston naar het zuidelijke plaatsje Bomont, waar het een stuk saaier is dan in de grote stad. Nadat er in Bomont een tragisch ongeluk plaatsvond, waarbij vijf jongeren na een avond stappen om het leven kwamen, heeft gemeenteraadslid en dominee Shaw Moore (Dennis Quaid) harde muziek en dansen verboden. Ren trekt zich niets aan van deze regels en tijdens een van de feestjes wordt hij ook nog verliefd op Ariel (Julianne Hough) de dochter van dominee Shaw Moore...
Op Empire is een nieuwe poster van Contraband verschenen. In de thriller van regisseur Baltasar Kormákur (Inhale, 2010) hebben Mark Wahlberg, Kate Beckinsale, Ben Foster, Giovanni Ribisi, Caleb Landry Jones en J.K. Simmons de belangrijkste rollen.
De thriller gaat over een man, gespeeld door Wahlberg, die zijn best doet om uit de onderwereld weg te blijven. Hij probeert zijn familie te beschermen tegen de harde criminele wereld die hem blijft achtervolgen als het broertje van zijn vrouw flink in de fout gaat. Contraband verschijnt 26 januari in de Nederlandse bioscoop.
Ondanks dat we de afgelopen maanden lekker zijn gemaakt met een reeks concept-art, lijkt het op dit moment onzeker dat de derde Riddick gaat verschijnen. De website TMZ meldt namelijk dat de opnames van de opvolger van Pitch Black (2000) en The Chronicles of Riddick (2004) zijn stilgelegd. De productiemaatschappij One Race Films zou een betalingsachterstand hebben.
Alle medewerkers is deze week de toegang tot de opnamestudio in het Canadese Montreal geweigerd. Dit heeft studio-eigenaar Michel Trudel gezegd tegen de entertainmentwebsite TMZ. Zowel de studio als de crew heeft al weken geen geld gezien.
Productiemaatschappij One Race Films is in 2004 opgericht door acteur Vin Diesel, die ook de hoofdrol speelde in de eerste twee delen en ook als hoofdrolspeler geboekt staat voor The Chronicles of Riddick: Dead Man Stalking, die geregisseerd moet worden door David Twohy. De spierbundel heeft nog niet gereageerd, ondanks dat hij zeer geregeld op zijn Facebook pagina te vinden is.
Millennium Films en Corsan Pictures hebben bekend gemaakt dat acteurs Robert De Niro en John Travolta de hoofdrollen gaan spelen in de film Killing Season van regisseur Mark Steven Johnson (Ghost Rider, 2007) die een script verfilmd van schrijver Evan Daugherty (Snow White and the Huntsman, 2012). De film was eerder bekend onder de titel Shrapnel.
Killing Season wordt een actiefilm over de oorlogsveteraan (De Niro), die zich heeft teruggetrokken in zijn huis in de bossen van de Appalachen. Als hij onverwacht bezoek krijgt van een Europese toerist (Travolta) krijgen beide heren een opmerkelijke relatie. Wat de oorlogsveteraan niet weet is dat de toerist eigenlijk een wraakzoekende Servische oud-soldaat is. Het gevolg is dat ze een oorlog in de bossen uitvechten.
Corsan CEO Paul Breuls: "I've loved this project from the moment I read Evan Daughterty's remarkable scrip. It's thrilling, imaginative, unexpected and dominated by two extraordinary characters on a collision course. I'm very pleased this film is moving into production and to be partnered with Avi Lerner and his team at Millennium."
Nu Image/Millennium baas Avi Lerner: "We're excited to be co-financing and co-producing this film with Corsan, and to be working again with Robert De Niro and John Travolta. We've never seen these two great actors on screen together before, and we're excited to see what comes of the combination."
De Heineken Ontvoering is de verfilming van de grootste en bekendste ontvoeringszaak in Nederland. In 1983 werd biermagnaat Alfred Heineken ontvoerd door vier mannen. In de film zijn dat: Cor, Jan, Frans en Rem. Behalve een spannend misdaadverhaal over de ontvoering en de jacht op de daders, is De Heineken Ontvoering ook een film over de psychologische machtstrijd tussen 's werelds meest succesvolle bierbrouwer en zijn ontvoerders.
Becker is een Amerikaans sitcom die tussen 1998 en 2004 werd uitgezonden door CBS.
Ted Danson speelt in deze sitcom de rol van een misantropische huisarts, John Becker. Hij runt een praktijk in The Bronx, New York City. Becker ergert zich vaak aan anderen en kan politiek incorrect uit de hoek komen, maar hij heeft wel een hart voor zijn patiënten en omgeving. Hij wordt in zijn praktijk geassisteerd door officemanager Margaret Wyborn (Hattie Winston) en de incompetente Linda (Shawnee Smith). Beckers beste en wellicht enige vriend is Jake Malinak (Alex Désert), die hij regelmatig tegenkomt in de bistro van Reggie Kostas (Terry Farrell). Vanaf seizoen vijf wordt haar bistro overgenomen door een nieuwe personage, Chris Conner (Nancy Travis). Reggies bistro wordt ook vaak bezocht door Robert "Bob" Benito (Saverio Guerra), de huisbaas van Becker die ook bij Reggie op de middelbare school heeft gezeten. Becker probeert vaak te stoppen met roken; enkel lukt het hem nooit. Becker zit serieus in zijn midlifecrisis... toch probeert hij te ontkennen dat er met hem iets mis is, terwijl volgens hem iedereen fout zit.
CAST ______ Ted Danson Terry Farrell Hattie Winston Shawnee Smith Alex Désert Saverio Guerra Nancy Travis Jorge Garcia
Op Celebuzz en SuperHeroHype zijn enkele nieuwe setfoto's opgedoken van The Dark Knight Rises, het sluitstuk van Christopher Nolans Batman-trilogie. De filmcrew bevindt zich momenteel in New York, waar de Trump Tower dienst doet als decor voor Wayne Enterprises. Op de foto's zien we Christian Bale, Joseph Gordon-Levitt en een zeer duur ogende sportauto.
The Dark Knight Rises moet vanaf 19 juli 2012 in de Nederlandse bioscopen draaien. De belangrijkste rollen in de film zijn weggelegd voor Christian Bale (Bruce Wayne / Batman), Anne Hathaway (Selina Kyle / Catwoman), Gary Oldman (Jim Gordon), Tom Hardy (Bane), Joseph Gordon-Levitt (John Blake), Michael Caine (Alfred) en Morgan Freeman (Lucius Fox).
Arnold Schwarzenegger lijkt weer helemaal terug als actieheld. Na The Expendables II en Last Stand zal de 64-jarige acteur te zien zijn in Black Sands, een actiefilm van regisseurs Scott Waugh en Mike McCoy (Act of Valor).
Het scenario voor Black Sands komt van Skip Woods (A Good Day to Die Hard). In de film zal Schwarzenegger een eenzaat spelen die de strijd aanbindt met een meedogenloze wapenfabrikant en diens huurlingenleger in de Southwest. Het zou een film moeten worden in de geest van Man On Fire en High Plains Drifter.
De opnames van Black Sands starten op 1 april 2012. Al Ruddy, Bill Block en Paul Hanson zullen de film produceren.
Vijftien jaar nadat Roland Emmerichs invasiefilm Independence Day uitkwam en wereldwijd 800 miljoen dollar binnenhaalde, mogen we nu uitkijken naar twee sequels. De films, die back-to-back opgenomen zullen gaan worden, worden momenteel geschreven door Emmerich en zijn productiepartner Dean Devlin. Het gaat om één verhaal dat in twee delen verteld wordt.
Het is nog onbekend of hoofdrolspeler Will Smith terugkeert, maar de studio heeft inmiddels aangegeven dat het de toekomst van de films daar niet van af laat hangen. Dit betekent dat Independence Day 2 en Independence Day 3 er hoe dan ook gaan komen.
Er gaan al jaren geruchten over een vervolg op Independence Day. Emmerich zei in februari nog dat het totaal niet opschoot met de ontwikkeling van de sequels, maar nu lijkt het erop dat het scenario voor ID2 op zijn laatst in december af zal zijn.
Er is nog niets bekend over het plot van de twee films, maar wel weten we dat de films onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Daarom wordt er ook gekozen voor een back-to-back benadering. Het is dus nog even afwachten of Smith de hoofdrol pakt. In 2009 was de acteur nog in overleg met de studio, maar dit liep vast toen hij vroeg om een salaris van 50 miljoen dollar om beide films op te nemen. Het is een kwestie van afwachten of Smith het voor minder wil doen of dat we straks iemand anders de strijd aan zien gaan tegen de aliens.
Op de set van de nieuwe film The Expendables 2 is een stuntman overleden. Een andere stuntman die bij de explosie was betrokken, ligt zwaargewond in het ziekenhuis.
Het ongeluk vond plaats in Elin Pelin, vlakbij de Bulgaarse hoodfstad Sofia. Twee stuntmannen moesten op een dam in Bulgarije een actiescène opnemen waarbij een explosief moest ontploffen. Daarbij ging iets mis.
Een woordvoerder van de productiemaatschappij heeft zijn medeleven betuigd aan de nabestaanden van het slachtoffer. Of acteurs Sylvester Stallon, Bruce Willis, Jean-Claude van Damme en Chuck Norris ook bij het ongeval betrokken waren, is nog onbekend.
In de begintitels van Sparrows lezen we dat tijdens de schepping van de wereld het aandeel van de duivel beperkt is gebleven tot een specifiek stukje moerasland in het zuiden van de Verenigde Staten: "a masterpiece of horror and the Lord appreciating a good job, let it stand." De toon van de film wordt vervolgens gezet door de openingsbeelden van dat drassige land, dat er zo angstaanjagend uitziet dat je je direct in een sprookje van de gebroeders Grimm waant. De duivelse boer Grimes heeft daar een zogenoemde baby-boerderij gebouwd, waarin hij ontvoerde kinderen huisvest en doorverkoopt. De oudste van hen is Molly, gespeeld door de op dat moment 34-jarige Mary Pickford.
Omgeven door zoemende muggen werken Molly en de kinderen als slaven in de moestuin. Iedere keer als er iemand aan de poort staat en de kinderen de bel horen klingelen, vluchten ze snel de schuur in, bang als ze zijn om verkocht te worden. Ontsnappen uit hun hachelijke situatie lijkt geen optie, omdat het stuk land is omringd met drijfzand en krokodillen. Als Grimes op het punt staat om een van de kinderen in het moeras te verdrinken uit angst voor de naderende politie, doet Molly toch een poging om uit de grijpgrage handen van Grimes te blijven. Een spannende en prachtig gefilmde achtervolging door het moeras volgt. Dat de openklappende bek van veel krokodillen duidelijk aan een draadje hangt, doet daarbij dan niets af aan de impact van de scène.
Cast: Mary Pickford (Molly), Gustav von Seyffertitz (Mr. Grimes), Roy Stewart (Dennis Wayne) e.a.
Stephen Meyers (Gosling) is een ambitieuze persvoorlichter die onder campagneleider Paul Zara (Hoffman) meewerkt aan de campagne van de democratische presidentskandidaat gouverneur Morris (Clooney). Al snel valt Stephen ondanks zijn goede intenties ten prooi aan achterkamerpolitiek, verraderlijke manipulatie en wordt hij verleid door een jonge stagiaire (Wood). Hij probeert zich staande te houden, terwijl een journalist (Tomei) en de campagneleider van de andere grote kandidaat (Giamatti) hem tegenwerken. Als Stephen vervolgens binnen zijn eigen team op een schandaal stuit, raakt hij volledig de weg kwijt.
Mary Pickford was de artiestennaam voor Gladys Louise Smith een Canadese film- en theateractrice, auteur en filmproducent.
GEBOREN _________ 8 april 1892
OVERLEDEN ___________ 29 mei 1979
Ze begon in de vaudeville en debuteerde in 1909 in een film. Ze begon met acteren uit armoede, maar verdiende voor haar vijfentwintigste jaar meer dan de president van de Verenigde Staten. Ze begon als kindster, maar vertolkte tot haar dertigste kinderrollen. De media schreven over haar huwelijken met Owen Moore, Douglas Fairbanks en Charles Rogers. Met Fairbanks, Charles Chaplin en D.W. Griffith richtte ze in 1919 de filmstudio United Artists op. Tot 1956 was ze een van de eigenaren.
Hoewel ze in 1929 een Oscar won voor haar rol in de geluidsfilm Coquette, kwam in 1933 haar laatste film uit, want niettegenstaande haar theaterervaring stokte Pickfords succes bij het einde van de stomme film. Ze startte een nieuwe carrière als schrijfster en paradoxaal genoeg op de radio.
Mary Pickford werd op 8 april 1892 geboren in Toronto, Canada als Gladys Louise Smith. Haar moeder, Charlotte Smith, was negentien jaar en was Iers-katholiek opgevoed. Haar vader, John Charles Smith, was purser op een stoomschip. In 1895 kreeg ze een zus, die Lottie werd genoemd. In 1896 volgde haar broer Jack.
Om haar familie tevreden te stellen liet Charlotte haar dochter dopen in een methodistische kerk, maar ook in een rooms-katholieke. John was alcoholist en verliet zijn gezin in 1895. Drie jaar later kwam hij om het leven bij een ongeluk. Daardoor viel het inkomen van de familie weg. Gladys' moeder probeerde rond te komen als naaister en door mensen uit opvangtehuizen op te nemen in het gezin Na een meningsverschil met de lerares van Gladys en Lottie haalde ze hen van school af en gaf ze zelf les. Gladys was in deze periode regelmatig ziek vanwege slaapgebrek; Lotties gezondheid ging door buiktyfus erg achteruit.
In 1899 kreeg Gladys, slechts zeven jaar oud, een rol aangeboden in een toneelstuk van een huurder van haar moeder. Haar moeder keek neer op acteurs en verbood haar dochtertje in het stuk te spelen. Toen de man Gladys echter acht dollar per week beloofde (in koopkracht vergelijkbaar met 206 dollar anno 2007, zo'n 140 euro) veranderde ze van gedachten. Op 8 januari 1900 maakte Gladys samen met haar jongere zusje haar debuut in het toneelstuk The Silver King. Tot en met 24 november van dat jaar speelde ze de rol van Ned, een kleine jongen. Op 9 april 1900 kreeg ze haar tweede rol in het toneelstuk The Littlest Girl. Met deze rol verdiende ze zelfs vijftien dollar per week.
Gladys werd onder de naam Baby Gladys Smith een bekende kindster. Ze was ook succesvol in de vaudeville en speelde al op jeugdige leeftijd hoofdrollen in toneelstukken, waaronder De negerhut van Oom Tom (1901). Tijdens haar carrière als kind-acteur leerde Gladys een andere kindster kennen, Elsie Janis. Ze zouden levenslang vriendinnen blijven.[6] Toen een toneelschrijver Gladys en Lottie in 1901 in het toneelstuk The Little Red Schoolhouse zag spelen nodigde hij haar familie uit om naar de Verenigde Staten te komen. Charlotte Smith aanvaardde dit aanbod. Eenmaal in New York City kwamen ze er echter achter dat Gladys was vervangen door collega-kindster Lillian Gish, die eveneens later beroemd zou worden. Gish moest zich terugtrekken en Gladys kreeg de rol die haar eerder beloofd was.
Gladys trad in New York City op in talloze kleine theaterproducties. Toch had ze had hier minder succes dan in Toronto, vanwege het overschot aan acteurs in New York City. De familie Smith kwam in opvangtehuizen voor theateracteurs terecht. Hoewel de critici haar bleven prijzen, verkeerde Baby Gladys Smith in armoedige omstandigheden. Het gezin had weinig geld en haar moeder begon troost te zoeken in de alcohol.
Toen Gladys vijftien jaar oud was schudde ze de bijnaam Baby Gladys Smith af. Hoewel ze eigenlijk van plan was modeontwerpster te worden, besloot ze te gaan werken voor David Belasco, een van de machtigste producers van New York City in die tijd. Op dat moment werkte Belasco aan het toneelstuk The Warrens of Virginia en hij was ontevreden over het meisje dat gecast was voor de rol van het kind Betty Warren. In haar plaats nam hij Gladys voor deze rol en bedacht voor haar de artiestennaam Mary Pickford. Gladys bleef de rol gedurende drie seizoenen spelen op Broadway, tot 1909.
Daarna zat Mary Pickford zonder werk en haar moeder raadde haar aan in films te gaan spelen. Mary vatte dit op als een belediging, maar toen het financieel noodzakelijk werd, besloot ze toch een poging te wagen. In april 1909 bood de filmmaker D.W. Griffith haar een contract aan bij Biograph Studios. Samen met haar jeugdvriendinnen Lillian en Dorothy Gish speelde ze in verschillende stomme films.
De eerste film die ze maakte was Her First Biscuits (1909). Hoewel de meeste acteurs die bij Biograph Studios werkten nooit meer dan vijf dollar per dag verdienden, kreeg Pickford tien dollar per dag en was ze verzekerd van een inkomen van minstens veertig dollar per week (900 dollar in 2007). Ze vond het verschrikkelijk om kleine rollen te spelen en wilde al na de eerste dag bij Biograph weggaan, maar toen Griffith haar de hoofdrol aanbood in The Violin Maker of Cremona (1909), aanvaardde ze die onmiddellijk.
Aan het begin van haar filmcarrière was Pickford ambitieus. Ze probeerde in zoveel mogelijk films te spelen in de hoop opgemerkt te worden. Alleen al in 1909 was ze in 51 films te zien. Daarnaast was ze leergierig en wilde ze alles weten over het maken van films. Ze stelde constant vragen aan de crew over camerawerk, montage en het licht. Ook had ze veel invloed bij de studio. Mary Pickford introduceerde Lilian en Dorothy Gish en haar eigen jongere zus en broer bij de filmstudio en zorgde ervoor, dat haar vriendin Florence La Badie uitgroeide tot een bekende actrice.
Mary Pickford was alleen in films van Griffith te zien. Ze verschilden regelmatig van mening en Pickford liet altijd goed blijken, als ze het niet met hem eens was. Tijdens het filmen van To Save Her Soul in november 1909 kon Griffith zich niet bedwingen toen Pickford niet de emoties toonde die hij wilde zien. Hij schreeuwde en schudde haar door elkaar; Pickford beet hem. Ook haar zus protesteerde, toen ze zag hoe Griffith haar behandelde. Beide actrices stapten meteen op en Griffith liet ze gaan. Later zou hij zijn verontschuldigingen aanbieden en keerde Mary terug naar de set.
In januari 1910 besloot Griffith zijn studio van New York City te verhuizen naar Californië om de strenge winters in het oosten van het land te mijden. Pickford verhuisde mee en leerde collega-acteur Owen Moore kennen. Ze werden verliefd en trouwden stiekem op 7 januari 1911. Pickford wilde niet, dat haar moeder achter het huwelijk kwam, maar dat gebeurde al na enkele maanden. Ondertussen groeide Pickford uit tot een ster en verwierf internationale bekendheid.
Aan het begin van de twintigste eeuw werden alleen de namen van regisseurs vermeld in de films. Florence Lawrence was de eerste actrice die Biograph Studios verliet op zoek naar een studio die haar naam zou vermelden. Independent Motion Picture te Cuba ging op haar verzoek in. Daar groeide ze uit tot een internationale beroemdheid. Ook Mary Pickford kreeg die kans in 1911. Ze kreeg een hoger salaris en haar naam werd in de films genoemd. Ze bleef er echter maar kort. Ze vond het verschrikkelijk om ver van huis en van haar geliefden te werken. Daarnaast viel de kwaliteit van de films en de sets haar erg tegen. Pickford ging weg en tekende met Moore een contract bij de filmstudio Majestic Motion Picture Company. Al in 1912 keerde ze weer terug naar Biograph.
Dat jaar draaide Pickford een aantal films, maar ze vond dat Griffith teveel aandacht besteedde aan de gezusters Gish. Ze klaagde, dat ze alleen maar scripts kreeg aangeboden die andere actrices al hadden geweigerd. Verder werd ze gecast voor controversiële rollen. Zo speelde ze in Friends (1912) een prostituee en in Fate's Interception (1912) een moordenares. Griffith was haar gedrag beu en verving haar in The Sands of Dee (1912) door een nieuwkomer, de onervaren Mae Marsh. Actrice Claire McDowell zei later in een interview, dat Griffith zo probeerde om het zelfvertrouwen van Pickford te breken.
In december 1912 verhuisde Biograph terug naar New York City. David Belasco wist, dat de inmiddels beroemde Pickford terug in de stad was en bood haar de hoofdrol aan in het nieuwe toneelstuk A Good Little Devil. Zij verlangde al een tijdje terug naar het theater en verliet Biograph voor Broadway. Ze miste de film al snel en in 1913 sloot ze een contract met Adolph Zukor en zijn filmmaatschappij Famous Players, waarmee ze 500 dollar per week verdiende.
Terwijl Mary Pickford tot dan toe voornamelijk in korte films te zien was geweest, speelde ze bij Famous Players ook in avondvullende films. De eerste film die ze voor de studio draaide was de filmbewerking van A Good Little Devil, het toneelstuk dat ze verliet voor haar filmcontract bij Famous Players. De film kwam uit in 1914 maar werd slecht ontvangen. Pickford noemde het later haar slechtste film. Pickford bleef echter trouw aan de studio en nog hetzelfde jaar brak ze door met de titelrol in Tess of the Storm Country. Ze boekte ook met andere films successen. Hearts Adrift (1914) werd zo'n kaskraker, dat Pickford salarisverhoging eiste.
Owen Moore vond het moeilijk dat zijn vrouw meer succes kende dan hijzelf. Hij werd alcoholist. Er gingen geruchten, dat Pickford aan het begin van de jaren 10 een miskraam had, waardoor ze onvruchtbaar was geworden, of zwanger was geraakt, maar door haar moeder tot abortus was gedwongen. Haar band met Moore verslechterde. In die periode werd ook gefluisterd, dat Pickford een affaire had met James Kirkwood. Ondanks alle berichten over het vervreemden van haar echtgenoot speelde ze met Moore in de films Cinderella (1914) en Mistress Nell (1915). Tijdens de opnamen van beide films werden ze uitgenodigd voor de bruiloft van regisseur Allan Dwan met actrice Pauline Bush. Pickford en Moore besloten te hertrouwen en hoopten op een dubbelbruiloft met Dwan en Bush. Door protest van Pickfords moeder ging dat niet door.
Pickford groeide uit tot een van de bekendste actrices van Amerika en kreeg per dag tot 500 brieven van fans.Het publiek adoreerde haar krullen, onwetend dat die voor het grootste deel vals waren: haar kapper George Westmore hechtte valse lokken aan, die hij kocht van prostituees uit een Frans bordeel.
In 1915 bood American Film Company haar $4.000 per week aan om te spelen in The Diamond from the Sky (1915). Toen zij hier, ondanks de aanzienlijke salarisverhoging, niet op in ging, kreeg haar zus Lottie de rol. Aan het begin van 1916 was ze met een salaris van $2.000 per week de bestbetaalde actrice van Amerika. Al voor haar vijfentwintigste was Pickford miljonair. Ze verdiende $150.000 per jaar, meer dan Woodrow Wilson, Toen de president van de Verenigde Staten.
Op 24 juni 1916 tekende Pickford een nieuw contract met Famous Players. In dit contract werd ze niet alleen erkend als actrice, maar kreeg ze ook het volledige gezag bij het maken van haar films. Verder kreeg ze haar eigen filmstudio, die uiteindelijk Mary Pickford Corporation werd genoemd.
Omdat ze nu haar eigen bedrijf had, kon Pickford zelf beslissen met wie ze wilde samenwerken. De eerste die ze aannam, was scenarist Frances Marion. De twee kregen een hechte vriendschap en Marion schreef een groot aantal scripts voor Pickford, waaronder Rebecca of Sunnybrook Farm (1917) en The Poor Little Rich Girl (1917). De films zouden een groot succes worden. Hierna koppelde Adolph Zukor haar aan regisseur Cecil B. DeMille. DeMille had in 1916 een contract getekend bij Zukor en de door hem geregisseerde films kenden financieel succes. Zukor dacht dat een samenwerking met DeMille kon bijdragen aan Pickfords succes. Samen maakten ze de films A Romance of the Redwoods (1917) en The Little American (1917).
In 1917 zou ze met haar eigen filmmaatschappij $560.000 verdienen. Driekwart van dat bedrag mocht Pickford zelf houden. Pickford stond er financieel goed voor, maar haar huwelijk met Owen Moore had een dieptepunt bereikt. Ze kreeg een affaire met acteur Douglas Fairbanks. Hij was zelf ook getrouwd en had een kind, Douglas Fairbanks Jr.. Pickford en haar moeder waren bang, dat dit geheim zou uitlekken. Toch bleef ze Fairbanks zien en wilde ze van Moore scheiden.
Pickford maakte films met regisseur Marshall Neilan, zoals The Little Princess (1917), Stella Maris (1918), Amarilly of Clothes-Line Alley (1918), M'Liss (1918) en Daddy-Long-Legs (1919). Ze werkte graag samen met Neilan en vond hem beter dan Griffith. Toch kwam ze regelmatig in de roddelbladen door haar onenigheden met hem. Neilan was een alcoholist en had zoals dat heet 'last van een kort lontje'.
Samen met Fairbanks en diens vriend Charles Chaplin, steunde Pickford de soldaten van de Eerste Wereldoorlog door in het openbaar te verschijnen om speciale waardepapieren, Liberty Bonds, te verkopen. Dit deden ze met succes. Chaplins optreden op Wall Street lokte 50.000 bezoekers en met een toespraak van Pickford in Chicago zamelden ze $5.000.000 in.
Ondertussen liep haar tweejarig contract bij Zukors studio Famous Players-Lasky op 6 november 1918 af. Pickford maakte bekend, dat ze een contract had getekend bij studio First National. Zukor verving haar door actrice Mary Miles Minter. De studio stond er echter slecht voor en al snel ging het gerucht dat Pickford, Fairbanks en Chaplin een eigen studio wilden oprichten.
Die geruchten bleken waar. Op 15 januari 1919 kondigden Pickford, Fairbanks, Chaplin, D.W. Griffith en William S. Hart aan, een eigen studio op te richten. Al na een paar dagen trok Hart zich terug, hij had een filmcontract van Zukor aanvaard. Pickford, Fairbanks, Chaplin en Griffith gingen samen verder en vestigden United Artists in Los Angeles. Zo konden ze zelf beslissen over de productie, financiering en verdeling van films. Pickford had er inmiddels genoeg van om kinderrollen op zich te nemen in films. In Heart 'o the Hills (1919) speelde ze een jongedame. De film werd geen succes, aangezien het publiek haar liever zag als klein meisje. Pickford gaf het publiek zijn zin en speelde in haar volgende film Pollyanna (1920) opnieuw een kind. De opbrengsten van die film braken alle records.
Pickford vreesde dat het haar carrière zou kunnen kosten, als haar affaire met Fairbanks publiek bekend zou raken. Daarom wilde ze scheiden van Moore en meteen trouwen met Fairbanks. Omdat iemand volgens de Californische wet na een scheiding een jaar moest wachten, ging Pickford in februari 1920 met haar moeder naar Nevada. Op 2 maart 1920 was haar scheiding van Owen Moore rond. Ze woonden al jaren apart.
Zesentwintig dagen later trouwde Mary Pickford met Douglas Fairbanks. Voor hun huwelijksreis gingen ze naar Europa. Het nieuws lekte al snel uit en een enorme menigte belaagde het koppel direct na aankomst. Pickford stond doodsangsten uit en keerde sneller dan gepland terug naar de Verenigde Staten. Terug in Hollywood kochten ze een groot huis, dat de media Pickfair noemden. Er kwamen regelmatig bekende gasten langs en ze organiseerden memorabele feesten.
Mary Pickford en Douglas Fairbanks stonden in de jaren 20 model voor het ideale huwelijk. Ze waren altijd bij elkaar. In tien jaar tijd maakten ze zeven wereldreizen. Om tijd in hun huwelijk en hun landhuis te steken, besloten ze om niet meer dan zes tot negen maanden per jaar te werken.[46]
Hun huwelijk verliep niet zoals gehoopt. Pickford verdroeg de jaloezie van haar man slecht. Als mannelijke gasten Pickfair bezochten, hield Douglas ze op afstand. Ook zou Fairbanks Rudolph Valentino publiekelijk vernederd hebben toen hij Pickford te na kwam. Zowel haar beste vriendin Frances Marion als de actrice May McAvoy zagen dat Pickford eenzaam was, maar ze wilde niet over de problemen met haar echtgenoot praten.[47]
United Artists kon ondertussen niet aan de hoge verwachtingen voldoen. Chaplin stond nog onder contract bij Film National, waar hij tot 1923 moest blijven werken. Griffith werkte buiten Los Angeles en liet daarom weinig van zich horen. Tijdens de regie van Way Down East (1920) en Orphans of the Storm (1921) zocht Griffith buiten zijn partners om een nieuwe studio. United Artists bracht minder op dan gehoopt. Naast het kleine aantal films dat werd geproduceerd had United Artists ook verzuimd vertoningsrechten voor de verdeelde films te eisen.[48] Toch zou geen van de oprichters de studio verlaten.
Toen Mary's broer Jack trouwde met de actrice Olive Thomas, gingen ze op huwelijksreis naar Europa. Daar overleed Thomas door een vergiftiging. Jack kon haar dood moeilijk verwerken en werd alcoholist. Mary Pickford probeerde hem af te leiden en nam hem aan als eerste regieassistent in haar film Through the Back Door (1921). De film stelde, net zoals haar vorige film The Love Light (1921), teleur in de opbrengst.[49]
Ze besefte dat er iets moest veranderen in haar films om opnieuw het publiek te lokken, zoals ze ook had gedaan in de film Pollyanna. In haar volgende film Little Lord Fauntleroy (1921) speelde Mary Pickford niet alleen een kleine jongen, maar ook zijn moeder. De makers pakten de film groots aan en investeerden in kostuums en speciale effecten.[50] De film werd een succes en Pickford wist opnieuw publiek te trekken.
Ondanks de opbrengst van Little Lord Fauntleroy waren de meningen over de film zelf vooral negatief. Daarom besloot Pickford Tess of the Storm Country van 1914 opnieuw op te nemen. Die film werd destijds positief ontvangen, en de remake van 1922 werd ook een succes: de opbrengst was bijna zo groot als Little Lord Fauntleroy
Pickford in de laatste fase van haar jeugdige stijlIn 1919 had Pickford ervaren, dat haar films het niet goed deden bij het publiek, wanneer ze een volwassen vrouw speelde. Toch wilde ze als 30-jarige geen kinderrollen meer vertolken. In 1923 liet ze regisseur Ernst Lubitsch uit Duitsland overkomen om een andere richting in te slaan. Ze wilde een nieuwe start nemen met haar filmcarrière en dat zouden ze met hun volgende film waarmaken.
Ze werkten samen aan de film Rosita (1923). Ze vreesden dat het publiek weer zou klagen over het ouder personage van Pickford, maar de film zou een van de eerste films worden waar United Artists geld aan overhield. Om onbekende redenen sprak Pickford zelf neerbuigend over de film.[53] Ze dwong af, dat hij nooit meer getoond mocht worden.
Ook in haar volgende film Dorothy Vernon of Haddon Hall (1924) was ze te zien als volwassen vrouw. De filmindustrie veranderde in die tijd. Er kwam druk op de acteurs om spectaculaire films te maken. Lon Chaney behaalde succes met He Who Gets Slapped (1924) en Marion Davies maakte ook twee succesvolle films achter elkaar, Yolanda (1924) en Janice Meredith (1924). Pickford wist, dat haar volgende film ook een groot succes moest worden.[54] Haar zus Lottie Pickford worstelde met persoonlijke problemen en was aan de drank geraakt. Mary Pickford probeerde haar af te leiden met een rol in deze film.
Dorothy Vernon of Haddon Hall werd een prijzig kostuumdrama met veel speciale effecten. Pickford deed zelf haar eigen stunts toen haar stuntvrouw gewond raakte, uit angst voor een minder goed resultaat. Ze wees Marshall Neilan aan als haar regisseur. In eerste instantie zou ze de film wederom met Lubitsch maken, maar haar eerdere samenwerking met die Duitse regisseur verliep niet zonder problemen. Pickford wilde nu samenwerken met een vriend en vond Neilan geschikt. De film zou een aardig succes worden, maar het publiek begon opnieuw te eisen dat Pickford alleen jonge personages zou vertolken.
Het ging ondertussen slecht met United Artists. Griffith ging in zaken met Adolph Zukor om de filmstudio Paramount Pictures op te richten. Hij werd vervangen door Joseph Schenck. Charlie Chaplin werkte traag en draaide maar één film per twee jaar. In 1924 stond United Artists $500.000 in het rood. Pickford besloot nog harder te werken om uit de rode cijfers te komen.[56] Pickford vroeg Schenck om advies en nam, in het belang van de studio, voor de laatste keer een jeugdige rol op zich. In 1925 was ze als een jong meisje te zien in Little Annie Rooney. De film haalde United Artists uit de schulden.
Een nieuw kapselTerwijl haar echtgenoot werkte aan de film The Black Pirate maakte Pickford de avonturenfilm Sparrows (1926). Zij had regelmatig onenigheid met de regisseur, William Beaudine. In die film moest een groep kinderen vluchten door een moeras. Beaudine zou ook in gevaarlijke scènes een echte baby hebben willen gebruiken, maar Pickford stond erop dat er een pop werd gebruikt Pickford ontkende de verhalen in een interview. Ze gaf toe meningsverschillen te hebben gehad met Beaudine, maar ze hield vol, dat de kinderen nooit in gevaar waren gebracht.[58] De film kreeg goede kritieken, maar zou het succes van Little Annie Rooney niet evenaren.
Pickford was dol op de baby in de film, Mary Louise Miller genaamd. Ze wilde haar zelfs adopteren, maar Millers ouders stonden dit niet toe. Ondertussen ging de gezondheid van Douglas Fairbanks achteruit toen zijn oudere broer een beroerte kreeg. Fairbanks kon dit moeilijk verwerken en werd depressief. Pickford probeerde hem hieruit te helpen door samen op een wereldtour te gaan.[59]
Mary Pickford speelde een volwassen dame in haar laatste stomme film, de romantische komedie My Best Girl (1927) waarin Charles "Buddy" Rogers haar tegenspeler was. Ze kende Rogers uit de eerder dat jaar uitgekomen film Wings en wilde graag met hem werken. Haar man werd jaloers omdat Pickford en Rogers goed met elkaar konden opschieten. De twee echtgenoten zouden steeds meer van elkaar vervreemden en Fairbanks kreeg affaires met meerdere vrouwen, onder wie actrice Lupe Velez.[60]
Omdat haar moeder Charlotte Smith ernstig ziek werd verliet Pickford haar man om voor haar te zorgen. Charlotte overleed op 24 maart 1928. Pickford kon dat slecht verwerken en nu verslechterde ook haar vriendschap met Rogers. Toen ze terugkeerde naar Fairbanks besloot ze haar jeugdige stijl voorgoed van zich af te gooien en liet zich kort knippen, wat veel commotie veroorzaakte en zelfs de voorpagina's van verschillende kranten haalde. Haar fans waren razend en vonden het verschrikkelijk om hun Mary Pickford als volwassen vrouw te zien.[62]
Pickford met president Herbert Hoover in 1931De stomme film moest meer en meer plaats ruimen voor geluidsfilm. Pickford en Fairbanks waren niet bang voor die ontwikkeling, omdat ze beiden ervaring hadden in het theater. Haar eerste geluidsfilm zou Coquette (1929) worden. De film werd slecht ontvangen door het publiek, maar Pickford won wel een Academy Award voor Beste Actrice. Het publiek kwam in opstand en hield vol dat ze de Oscar niet verdiende. Ondanks de negatieve kritieken bracht Coquette een aardig bedrag op. Ook Fairbanks' laatste film The Iron Mask (1929) was succesvol. Om die reden besloten ze voor het eerst samen in een film te spelen. Dit werd The Taming of the Shrew (1929). Pickfords samenwerking met haar eigen echtgenoot viel tegen en het plan om samen in een verfilming van Caesar and Cleopatra te verschijnen ging niet door. De film werd een flop en de kosten waren groter dan de opbrengsten. Voor haar volgende film Forever Yours (1930) koos ze opnieuw Marshall Neilan als regisseur. De twee hadden al eerder conflicten met elkaar en de samenwerking zou dit keer desastreus aflopen. Neilan kwam elke dag dronken op de set, waardoor Pickford hem ontsloeg. Ze besloot de productie stil te leggen. Ze probeerde een comeback te maken met de musicalfilm Kiki (1931), maar het publiek had inmiddels haar interesse verloren in de actrice.
Op 3 januari 1933 overleed haar broer Jack Pickford in Parijs aan de gevolgen van ziekte en drugsmisbruik. Op dat moment was Mary bezig met het Disneyproject Alice in Wonderland. Ze zou hierin de enige rol spelen: alle andere personages zouden door het animatieteam gecreëerd worden. De film werd echter stopgezet toen bleek dat ook Paramount Pictures bezig was met een filmversie van Alice in Wonderland.Pickford en Fairbanks gingen niet veel later uit elkaar, toen bekend werd dat Fairbanks een affaire had met de Britse socialiste Lady Sylvia Ashley. Fairbanks verliet het huis, Pickford bleef in Pickfair wonen.
Toen ook de United Artists uit elkaar dreigde te vallen, begon Pickford troost te zoeken in de drank. De media beschreven het schandaal van Fairbanks' affaire uitvoerig. Pickford zocht afleiding en besloot het project Forever Yours weer op te pakken. De film kwam uit onder de titel Secrets (1933), maar werd een flop en zou $100.000 verlies boeken.
Pickford besefte, dat haar geluidsfilms allemaal waren geflopt. Ze was inmiddels 41 en kende persoonlijke problemen. Om die redenen besloot ze een punt te zetten achter haar filmcarrière In december 1933 vroeg ze een scheiding aan. Vlak na het einde van haar filmcarrière schreef ze een boek met de titel Why Not Try God? over haar ervaringen met het geloof en haar toewijding aan Christian Science.[70] Het boek werd in 1934 gepubliceerd en kreeg goede kritieken, onder andere van het toonaangevende tijdschrift The New Yorker. Daarom publiceerde ze in 1935 nog een boek, genaamd My Rendezvous with Life. Daarin vertelt ze hoe ze een vriend hielp na de dood van diens moeder. Pickford-kenners gaan er vanuit, dat die vriend Elsie Janis is. En in 1935 verscheen haar eerste en laatste roman, The Demi-Widow.
In 1934 werd het radiostation Mary Pickford Radio Stock Company opgericht. Pickford debuteerde er in het najaar van 1934 en werd geprezen door de critici. Na enkele maanden besloot ze ermee te stoppen. In 1936 keerde ze terug op de radio met een eigen show, Parties at Pickfair. Dat werd een grote flop en Pickford trok zich terug. Pas in de jaren 40 zou ze opnieuw een radioshow presenteren.
Begin 1936 was haar scheiding met Fairbanks rond. Op dat moment zat United Artists opnieuw in de schulden. Pickford wilde proberen te helpen door enkele films te produceren. Maar omdat de gerespecteerde producent David O. Selznick besloot zijn films via United Artists te verdelen, waren de zorgen van de studio voorbij en stopte Pickford er weer mee. Datzelfde jaar overleed ook haar zuster Lottie aan een hartaanval. Pickford verloor in enkele jaren al haar dierbaren en zocht opnieuw afleiding. Ze probeerde Lottie's moederrol op zich te nemen en deed een poging haar dochter Gwynne op te voeden.
Pickford ontkende alle geruchten over een terugkeer naar het grote scherm: ze zou nooit meer optreden.[73] Wel zou ze zich voor goede doelen inzetten. Ze stichtte in 1937 Mary Pickford Cosmetics, een bedrijf dat schoonheidsproducten verkocht. Op 24 juni van datzelfde jaar trouwde ze met Charles "Buddy" Rogers. Volgens vertrouwelingen van Pickford, onder wie Gwynne, was dat alleen om Fairbanks te kwetsen. Pickford trok bij Rogers in en geruchten gingen rond, dat Pickfair verkocht zou worden. Maar al snel verhuisde Pickford terug naar het landhuis en Rogers ging met haar mee.
Ondertussen was Sam Goldwyn de nieuwe baas van United Artists geworden. Hij wilde de oprichters van de studio uitkopen voor $500.000 per persoon. Na overleg waren Pickford, Fairbanks en Chaplin wel bereid om te vertrekken, maar voor $2 miljoen per persoon. Goldwyn kon zich dit niet veroorloven. Tenslotte nam hij in 1941 ontslag. Pickford, Fairbanks en Chaplin bleven deelgenoten. In 1938 schreef Pickford voor korte tijd columns voor New York Journal American, maar ze sloegen niet aan bij het publiek en werden na negatieve kritieken stopgezet. Ook Mary Pickford Cosmetics bracht minder op dan verwacht.
Op 31 mei 1939 verdween Gwynne uit Pickfair om in het geheim te trouwen met een radiopresentator. Pickford voelde zich verraden en weigerde wekenlang met haar dochter te spreken. Niet veel later, op 11 juni dat jaar, overleed Moore. Haar andere ex-man, Douglas Fairbanks, overleed zes maanden later aan een hartaanval. Mary Pickford kon zijn dood moeilijk verwerken. Selznick verving Fairbanks in 1941 als zakenpartner van United Artists.
In 1943 besloot Mary Pickford, dat het tijd was om moeder te worden. Zij adopteerde eerst het zesjarige weeskind Ronald Charles en later Roxanne, een weeskind van vijf maanden oud. Zowel Pickford als Rogers reisden nog veel voor hun werk, waardoor de verzorging van Ronald en Roxanne regelmatig werd overgelaten aan het personeel van Pickfair. Zowel Ronald als Roxanne vertelden later in interviews dat ze geen goede jeugd hadden gehad.
In Pickfords latere carrière werkte ze voornamelijk voor het goede doel en steunde ze soldaten uit de Tweede Wereldoorlog. Desondanks werkte ze nog altijd voor United Artists. In 1945 vreesde ze dat de studio uiteen zou vallen. Ze had al twee jaar niet meer gesproken met Chaplin en ook Selznick dreigde de studio de rug toe te keren. De studio produceerde enkele B-films en had in 1948 haast al zijn aanzien verloren. Pickford raakte in een depressie en zocht opnieuw haar heil in drank.
In 1949 zette ze samen met Rogers en diens vriend Malcolm Boyd een eigen televisie- en radionetwerk op. Pickford werkte aan verschillende projecten, maar Boyd vernietigde ze allemaal, omdat ze volgens hem onvoldoende van kwaliteit waren. Het netwerk liep uiteindelijk op niets uit, en ze trok zich volledig terug uit de televisie- en radio-industrie.
Ze weigerde de rol van Norma Desmond in Sunset Blvd. (1950), maar aanvaardde in 1951 een rol in The Librarian, een zwart-witfilm. Drie weken voor het begin van de opnamen vertrok ze echter weer, omdat ze liever een comeback wilde maken in een technicolorfilm. Na allerlei problemen kwam die film in 1956 uit onder de titel Storm Center, met Bette Davis in de hoofdrol.
Sinds 1951 had Pickford United Artists al aan anderen overgelaten. Chaplin werd in 1955 uitgekocht en ook Pickford verkocht een jaar later haar aandeel voor $3 miljoen. Ook verscheen in die periode haar autobiografie Sunshine and Shadow, maar daarna ging ze met pensioen.
zE verliet Pickfair slechts op zeldzame gelegenheden. Zo haalde ze nog wel persoonlijk een ereprijs op die ze in 1965 kreeg van de Cinémathèque Française.In 1976 kreeg ze een Honorary Award bij de 48ste Oscaruitreiking. Ze was te zwak om de prijs op te halen en besloot haar toespraak thuis op te nemen.[83] Dit was de laatste keer dat het publiek Pickford te zien kreeg.
Op 25 mei 1979 kreeg Pickford een beroerte en werd naar het ziekenhuis in Santa Monica gebracht. Twee dagen later raakte ze in coma. Ze stierf op 29 mei. Ze werd naast haar familie begraven op een begraafplaats die ontoegankelijk is voor het publiek. De Academy of Motion Picture Arts and Sciences reikte op 8 oktober 1979 een eerbetoon aan de actrice uit. In 1980 kwam ze opnieuw in het nieuws toen duidelijk werd, dat ze bijna de helft van al haar bezittingen wilde afstaan aan het goede doel. Rogers was het hier niet mee eens en stapte naar de rechter. Na enkele maanden kreeg hij $1 miljoen.
Pickford werd vereeuwigd met een ster op de Hollywood Walk of Fame bij 6280 Hollywood Blvd. In 2003 werd The Mary Pickford Institute for Film Education opgericht. Dit instituut bevat een bibliotheek met de persoonlijke collectie van Pickford. In 2007 bracht zangeres Katie Melua het album Pictures uit, dat het lied Mary Pickford (Used to Eat Roses) bevat. Hierin zong ze voornamelijk over haar relatie met Fairbanks en beschreef ze de actrice als een pionier.
FILMOGRAFIE __________________ 1933 Secrets Mary Carlton/Mary Marlow 1931 Kiki Kiki 1930 Forever Yours - 1929 The Taming of the Shrew Katherine 1929 Coquette Norma Besant 1927 The Gaucho Maagd Mary 1927 My Best Girl Maggie Johnson 1926 Sparrows Molly 1926 The Black Pirate Invaller voor Billie Dove 1925 Ben-Hur: A Tale of the Christ Vrouw in publiek 1925 Little Annie Rooney Annabelle 'Little Annie' Rooney 1924 Dorothy Vernon of Haddon Hall Dorothy Vernon 1923 Rosita Rosita 1922 Tess of the Storm Country Tessibel 'Tess' Skinner 1921 Little Lord Fauntleroy Cedric Errol/Weduwe Errol 1921 Through the Back Door Jeanne 1921 The Nut Feestganger 1921 The Love Light Angela Carlotti 1920 Suds Amanda Afflick 1920 Pollyanna Pollyanna Whittier 1919 Heart o' the Hills Mavis Hawn 1919 The Hoodlum Amy Burke 1919 Daddy-Long-Legs Jerusha 'Judy' Abbott 1919 Captain Kidd, Jr. Mary MacTavish 1918 Johanna Enlists Johanna Renssaller 1918 How Could You, Jean? Jean Mackaye 1918 M'Liss Melissa 'M'liss' Smith 1918 Amarilly of Clothes-Line Alley Amarilly Jenkins 1918 Stella Maris Miss Stella Maris/Unity Blake 1917 The Little Princess Sara Crewe 1917 Rebecca of Sunnybrook Farm Rebecca Randall 1917 The Little American Angela Moore 1917 A Romance of the Redwoods Jenny Lawrence 1917 The Poor Little Rich Girl Gwendolyn 1917 The Pride of the Clan Marget MacTavish 1916 Less Than the Dust Radha 1916 Hulda from Holland Hulda 1916 The Eternal Grind Louise 1916 Poor Little Peppina Peppina 1916 The Foundling Molly O 1915 Madame Butterfly Cho-Cho-San 1915 A Girl of Yesterday Jane Stuart 1915 Esmeralda Esmeralda Rogers 1915 Rags Rags/Alice McCloud 1915 Little Pal 'Little Pal' 1915 The Dawn of a Tomorrow Glad 1915 Fanchon, the Cricket Fanchon 1915 Mistress Nell Nell Gwyn 1915 The Foundling Molly O 1914 Cinderella Cinderella 1914 Behind the Scenes Dolly Lane 1914 Such a Little Queen Koningin Anna Victoria 1914 The Eagle's Mate Anemone Breckenridge 1914 Tess of the Storm Country Tessibel Skinner 1914 A Good Little Devil Juliet 1914 Hearts Adrift Nina 1913 Caprice Mercy Baxter 1913 In the Bishop's Carriage Nance Olden
Korte films 1909: ___________________
The Violin Maker of Cremona The Lonely Villa The Son's Return The Faded Lilies Her First Biscuits The Peach-Basket Hat The Way of Man The Necklace The Country Doctor The Cardinal's Conspiracy The Renunciation Sweet and Twenty The Slave A Strange Meeting They Would Elope His Wife's Visitor The Indian Runner's Romance Oh, Uncle! The Seventh Day The Little Darling The Sealed Room The Hessian Renegades Getting Even The Broken Locket In Old Kentucky The Awakening The Little Teacher His Lost Love In the Watches of the Night What's Your Hurry? The Gibson Goddess The Restoration The Light That Came A Midnight Adventure The Mountaineer's Honor The Trick That Failed The Test To Save Her Soul
1910: ______
All on Account of the Milk The Woman From Mellon's The Englishman and the Girl The Newlyweds The Thread of Destiny The Twisted Trail The Smoker As It Is In Life A Rich Revenge A Romance of the Western Hills The Unchanging Sea Love Among the Roses The Two Brothers Ramona In the Season of Buds A Victim of Jealousy A Child's Impulse May and December Muggsy's First Sweetheart Never Again! What the Daisy Said The Call to Arms An Arcadian Maid When We Were In Our 'Teens The Sorrows of the Unfaithful Wilful Peggy Muggsy Becomes a Hero A Gold Necklace The Masher A Lucky Toothache Waiter No. 5 Simple Charity Song of the Wildwood Flute A Plain Song White Roses 1911: _______ When A Man Loves The Italian Barber Three Sisters A Decree of Destiny Their First Misunderstanding The Dream Maid or Man At the Duke's Command The Mirror While The Cat's Away Her Darkest Hour Artful Kate A Manly Man The Message in the Bottle The Fisher-Maid In Old Madrid Sweet Memories The Stampede Second Sight The Fair Dentist For Her Brother's Sake The Master and the Man The Lighthouse Keeper Back to the Soil In the Sultan's Garden For the Queen's Honor A Gasoline Engagement At a Quarter of Two Science The Skating Bug The Call of the Song The Toss of a Coin 'Tween Two Loves The Rose's Story The Sentinel Asleep The Better Way His Dress Shirt From the Bottom of the Sea The Courting of Mary Love Heeds Not the Showers Little Red Riding Hood The Caddy's Dream 1912: _______ Honor Thy Father The Mender of Nets Iola's Promise Fate's Interception The Female of the Species Just Like a Woman Won By a Fish The Old Actor A Lodging for the Night A Beast at Bay Home Folks Lena and the Geese The School Teacher and the Waif An Indian Summer The Narrow Road The Inner Circle With the Enemy's Help A Pueblo Legend Friends So Near, Yet So Far A Feud in the Kentucky Hills The One She Loved My Baby The Informer The New York Hat 1913: _______ The Unwelcome Guest
Summit Entertainment heeft een nieuwe trailer vrijgegeven van The Twilight Saga: Breaking Dawn - Part 1, het aankomende vierde deel in de Twilight-reeks. Deze trailer focust op Taylor Lautners personage Jacob. Vermoedelijk volgen binnenkort ook nog andere personage-trailers voor Kristen Stewarts Bella Swan en Robert Pattinsons Edward Cullen.
Na de bruiloft gaan Bella (Kristen Stewart) en Edward (Robert Pattinson) op huwelijksreis naar Rio De Janeiro, waar Bella tot haar schrik ontdekt zwanger te zijn. De familie van Edward is in shock door de situatie, die de fragiele band tussen de vampieren en weerwolven nog meer onder druk zet.
De film van regisseur Bill Condon draait vanaf 16 november 2011 in de bioscopen.
Pompoenen worden uitgehold, bakken met snoep worden naast de deur gezet en griezelige kostuums worden in elkaar gezet want Halloween komt eraan! De naam "Halloween" is afgeleid van Hallow-e'en, ofwel All Hallows Eve, (Allerheiligenavond), de avond voor Allerheiligen. In de Iers-Keltische kalender begon het jaar op 1 november, dus 31 oktober was oudejaarsavond. Halloween is ook de opening van het horror filmseizoen en dat is iets waar je misschien wel enorm naar uitkijkt. Of je nu net Paranormal Activity 3 gezien hebt of een plaatsje vrijmaakt in je agenda voor The Thing horrorfans kunnen hun hart ophalen. Om je alvast een (kleine) hartverzakking te laten beleven laten we je hieronder een nieuwe scene uit The Thing zien
THE THING
VANAF 2 NOVEMBER IN DE BIOSCOOP
Antarctica, een buitengewoon en prachtig continent. Daar bevindt zich ook een afgelegen basis waar een belangrijke wetenschappelijke ontdekking plots een strijd op leven en dood wordt, wanneer een internationaal team een alien opgraaft. Het wezen, dat per toeval op de kolonie wordt losgelaten, kan elke levensvorm aannemen. Het ziet eruit als een mens, maar blijft buitenaards binnenin. In de thriller The Thing verspreidt paranoia zich als een epidemie in de groep van onderzoekers, die een voor een besmet raken door iets mysterieus van een andere planeet.
Paleontologe Kate Lloyd (Mary Elizabeth Winstead) is naar het afgelegen gebied afgezakt voor de expeditie van haar leven. Ze vervoegt een Noors onderzoeksteam dat per toeval op een vreemd ruimteschip in het ijs stootte, en ontdekt zo een organisme dat eeuwen geleden lijkt te zijn gestorven tijdens de crash. Maar het staat op het punt te ontwaken.
Wanneer een eenvoudig experiment het wezen uit het ijs bevrijdt, moet Kate samen met piloot Carter (Joel Edgerton) verhinderen dat alle teamleden een voor een worden gedood. In dit onherbergzame gebied zet de parasiet, die alles wat hij aanraakt kan nabootsen, de mensen tegen elkaar op om zo te kunnen overleven en zich te verspreiden. The Thing is ook op facebook, wordt fan op:http://www.facebook.com/pages/The-Thing-BE/289842291030161
The Thing vormt de inleiding op de gelijknamige klassieker van John Carpenter uit 1982. Matthijs van Heijningen regisseerde deze thriller, terwijl Marc Abraham en Eric Newman van Strike Entertainment (Dawn of the Dead) voor de productie instonden.
Genre: Thriller
Cast: Mary Elizabeth Winstead, Joel Edgerton
Regie: Matthijs van Heijningen
Verhaal en scenario: Ronald D. Moore, Eric Heisserer
Productie: Marc Abraham, Eric Newman
Uitvoerende producenten: J. Miles Dale, David Foster, Lawrence Turman
Sinds de succesvolle release van Ruben Fleischers Zombieland in 2009 wordt er al gebabbeld over een sequel. Hoewel er de laatste maanden wel eens wat werd bericht met betrekking tot de ontwikkeling van een tweede deel, lijkt het er nu op dat het er niet in zit. Gezien het feit dat Jesse Eisenberg en Emma Stone vergeleken met twee jaar terug een stuk meer te doen hebben en veel meer geld waard zijn, lijkt Zombieland 2 momenteel onhaalbaar. 
De 33-jarige Ier Ruairi Robinson, bekend als regisseur van korte films als Fifty Percent Grey (2001, Oscarnominatie) en BlinkyTM (2011), maakt binnenkort zijn speelfilmdebuut met The Last Days On Mars. Deze sciencefiction-thriller - naar een scenario van Clive Dawson (The Bunker) - zal verhalen over een uit de hand gelopen wetenschappelijk experiment op Mars.
Ondanks dat we de afgelopen maanden lekker zijn gemaakt met een reeks concept-art, lijkt het op dit moment onzeker dat de derde Riddick gaat verschijnen. De website TMZ meldt namelijk dat de opnames van de opvolger van Pitch Black (2000) en The Chronicles of Riddick (2004) zijn stilgelegd. De productiemaatschappij One Race Films zou een betalingsachterstand hebben.
Millennium Films en Corsan Pictures hebben bekend gemaakt dat acteurs Robert De Niro en John Travolta de hoofdrollen gaan spelen in de film Killing Season van regisseur Mark Steven Johnson (Ghost Rider, 2007) die een script verfilmd van schrijver Evan Daugherty (Snow White and the Huntsman, 2012). De film was eerder bekend onder de titel Shrapnel. 
Arnold Schwarzenegger lijkt weer helemaal terug als actieheld. Na The Expendables II en Last Stand zal de 64-jarige acteur te zien zijn in Black Sands, een actiefilm van regisseurs Scott Waugh en Mike McCoy (Act of Valor).
Vijftien jaar nadat Roland Emmerichs invasiefilm Independence Day uitkwam en wereldwijd 800 miljoen dollar binnenhaalde, mogen we nu uitkijken naar twee sequels. De films, die back-to-back opgenomen zullen gaan worden, worden momenteel geschreven door Emmerich en zijn productiepartner Dean Devlin. Het gaat om één verhaal dat in twee delen verteld wordt.
Op de set van de nieuwe film The Expendables 2 is een stuntman overleden. Een andere stuntman die bij de explosie was betrokken, ligt zwaargewond in het ziekenhuis.
