Even op de tanden bijten, dat doe ik nu toch al een maand of 2... Ik kom uit een zware periode. Ik had het heel druk op school en ben dan nog eens langdurig ziek geworden door een keelontsteking en wat bleek achteraf te oorzaak van dit allemaal mijn wijsheidstanden. Dus die gaan 18 juni er ook uit. Na de examens...
Examens 1 juni beginnen ze... tot 10 juni 3 examens in totaal, maar deze periode gaat heel zwaar worden, aangezien ik er bijna helemaal alleen voor sta met mijn zoontje. Mijn grootouders die er normaal op letten kunnen niet. Mijn opa is omver gereden door een auto en heeft vier breuken in zijn heupen en de oma zorgt voor mijn opa. Ik ben al blij dat mijn zoon er wel nog mag gaan slapen. Zodat ik 's avonds nog wat in stilte kan leren. Leren samen met een kind, het is zeker en vast geen makkelijke situatie. Je moet echt keuzes maken van welke vakken zijn het belangrijkste en wil ik zeker slagen en welke kan ik nog meenemen naar de herexamens.
Het is niet altijd maken en ik moet soms hard op mijn tanden bijten. Soms wil ik het opgeven en gaan werken. Maar mijn vriendinnen steunen mij hier zo hard in dat ik niet wil opgeven,... ik moet door ze vinden dat ik een goed voorbeeld ben voor andere tienermoeders. Ze zeggen dat ik laat zien dat je wel nog kan studeren wat je wil.
Nu even verder werken aan mijn opdrachten die eind deze week moeten worden ingediend en dan maar eens gaan slapen, want deze morgen ging de wekker al om 4 uur af om mij klaar te maken en naar school te vertrekken.
Moesten jullie nog vragen hebben, stel ze maar en ik zal ze dan in mijn volgende blog proberen te verwerken.
Ik wens jullie allereerst welkom op mijn blog. Ik wil deze blog vooral schrijven omdat niet veel tienermoeders weten wat kansen ze nog allemaal kunnen krijgen. Ze denken direct aan werken, stoppen met school, wat moet ik nu doen?,... . Allemaal vragen die in hun opkomen.
Ikzelf was pas 18 toen ik ontdekte dat ik zwanger was. Het was een hele grote shock voor mij. Ik was toen nog samen met de papa van mijn zoon, maar die relatie heeft niet meer lang geduurd. Toen ik ongeveer een 3 maanden zwanger was ben ik bij hem weggegaan. Ik ben met hem weggegaan omdat hij probleemgedrag had en ik het niet meer zag zitten om hier samen een kind mee op te voeden. Hij bedreigde mij de hele tijd of sloeg mij.
Mijn eigen ouders wisten het pas heel laat dat ik zwanger was. Ik had zelfs eerst de school op de hoogte gebracht (dit omdat ik geen stage kon opnemen). Ik was bang voor de reacties van mijn ouders. Mijn ouders zijn gescheiden en in de tijd van mijn zwangerschap had ik niet zo een goede band met mijn mama. Mijn papa zag ik maar op sporadische basis.
En toen... moest ik het wel aan mijn mama vertellen. Van de gynaecoloog moest ik stoppen met school, omwille van extreme misselijkheid. Ik zat toen in het 6de middelbaar en we waren 2 maanden ver. Met schrik heb ik het aan mijn mama moeten vertellen, maar heb wel aan haar gevraagd als ze zou kunnen zwijgen tegen mijn oma en opa en vooral mijn tante. Zij mochten het zeker nog niet direct te weten komen. Ze zouden mij zeker en vast abortus aanraden, want het zou een schande zijn voor de familie. Mijn papa had ik het via de telefoon laten weten. In eerste instantie reageerde mijn mama nog positief. Ik had eerder verwacht dat ze kwaad zou zijn. De woorden die ze zei van je bent heel je jeugd kwijt kwamen wel hard aan. Maar abortus nee dat zou ik niet kunnen.
Pas toen ik 6 maanden was, heb ik het aan de rest van mijn familie kunnen vertellen. Mijn grootouders en tante waren heel boos en ook omdat ik het zolang voor hun had verzwegen. Toen ik 6 maanden ver was, heb ik ook een schat van een jongen leerde kennen die even oud was lijk mij en hij had in het begin wel moeite ermee dat ik zwanger was. Maar hij wou het toch proberen ( in totaal zijn we twee jaar samen geweest).
Mijn grootouders draaiden al heel snel bij en werden ook wat mijn grootste steun die ik mij kon inbeelden. Ze hielpen mij met alles. Ze gingen samen met mij winkelen voor de hoofdzakelijke spullen en zorgden dat ik veel van andere mensen kon gebruiken. Ze stonden er voor mij. Daarom heb ik ook in samenspraak met mijn oma de naam voor mijn zoon gekozen.
In mei ben ik dan bevallen van een gezonde zoon. Ik was toen nog maar 18. Vanaf het moment dat ik hem voor de eerste keer in mijn armen had, voelde ik de liefde en wist ik dat ik speciaal voor hem mijn dromen zou waarmaken. De eerste maanden vielen goed mee. Hij sliep vrij snel door en was een goede eter. Het ging zelfs zo goed dat ik mijn mama met mijn broers op vakantie liet gaan en ik alleen bij mijn zoon thuis was. Af en toe kwam mijn oma helpen.
Terug naar de schoolbanken als een student en mama 1 september dat was voor mij de dag. Na een jaar afwezigheid had ik besloten om mijn opleiding toch maar af te maken. En ik heb hier geen spijt van gehad. De leerkrachten steunden mij enorm en begrepen ook als ik eens niet had kunnen leren, doordat mijn zoon ziek was. Maar ik stond wel elke dag mooi om 8.30 op school. Na school was ik met mijn zoon bezig en als hij sliep moest ik nog leren. Ik merkte wel dat een heel groot deel van mijn sociaal leven werd ontnomen. Maar langs ene kant niet. Ik ging nog naar school, had daar mijn vriendinnen. Ik heb er zelfs mijn beste vriendin Lara leren kennen. Iemand die er nu nog altijd voor mij is en een tante is voor mijn zoon.
Sinds ik naar school ging, was er een andere regeling met mijn zoon. Door de week zou hij bij mijn grootouders slapen en na school was hij bij mij en in het weekend slaapt hij ook bij mij. Dit was een goede regeling. Zo had ik zeker en vast mijn slaap voor school, maar kon ik wel nog bij mijn zoon spelen na school. Mijn grootouders waren mijn grootste steun en zijn dat nu nog altijd. In 2012-2013 haalde ik mijn diploma aan het secundair onderwijs. Maar ik wou nog meer, werken wou ik nog niet. Ik wou een goed diploma voor later. Dus besloot ik maar naar de hogeschool te gaan. In mijn 1ste jaar aan de hogeschool heb ik totaal voor een verkeerde richting gekozen. Naderhand ben ik echt opzoek gegaan naar een richting die mij ligt en ben ik op iets uitgekomen. Het enige nadeel is dat ik nu iedere dag bijna 2u onderweg ben om naar school te gaan en dan nog eens 2u onderweg om terug naar huis te gaan. Het belangrijkste voor mij is dat ik het graag doe en tot nu toe zijn mijn punten ook goed. Ik zit wel af en toe tussen dilemma's om af en toe naar school te gaan of om toch thuis te blijven voor mijn zoontje. Zo heb ik voor mijn eigen ook een afspraak gemaakt. Als ik op een dag maar 2u een hoorcollege heb ga ik niet op en af naar school. Maar leer ik voormiddag en dan kan ik namiddag mijn zoontje gaan halen op school en iets fijn doen met elkaar.
Ik heb deze kans vooral ook te danken aan de goede zorgen van mijn grootouders, dat zij mij helpen met de opvoeding van mijn zoon. Zij geven mij de kans om te studeren en vooral mijn zoon geeft mij de moed om te leren. Hij is de persoon waar ik dit allemaal voor doe!
