Van mijn gevoelens diep van binnen, schrijf ik woorden tot hele zinnen. Soms met een lach of traan in mijn gezicht, vormen de regels samen een gedicht. Misschien kan zomaar iemand, iets herkennen in de woorden van mijn hand, Wie weet kan het een troost of blijdschap geven, aan diegene die het even nodig heeft in dit leven.
Als moeder lees ik pijn of verdriet in je ogen, ik voel het verdriet in je hart. En telkens weer vraag ik mij af, heb je genoeg moederliefde gehad. Mijn moederhart huilt dikke tranen, als het stilstaat bij de aangerichte pijn. Ik kan alleen maar zeggen, toe laat mij je moeder zijn. en vergeet nooit mijn kind, je zit voor altijd in mijn moederhart
Verdriet dat komt steeds weer, tranen des te meer. hield het maar eens op, dat verdriet, je gaat eraan kapot, het heelt niet. Je hart scheurt in duizend stukken, je schouders worden zwaar, je kan er niet onder bukken. Sta je weer hoog op de trap, dan donder je net zo snel weer naar beneden, en zit je weer midden in het verleden.
