|
11 november 2018: Het Tonneke - Wetteren.
Ok, er was regen voorspeld voor vandaag, en het had gisteren en vannacht ook al geregend. En we kennen de rit van Tonneke als nen vettigen. Toch was iedereen verwonderd dat de echte Modderfokker Mario het vandaag liet afweten. Dan toch bang van een beetje regen en modder? Neen, ik weet wel beter. Mario moest met zijn mede-oudstrijders naar de herdenkingsceremonie ter gelegenheid van 100 jaar wapenstilstand van wereldoorlog 1. Weinig mensen weten dat Mario oudstrijder is, meer zelfs, hij was zelfs mede-verantwoordelijk aan de inval van Den Duitsch. Toen de eerste lading soldaten aankwam in Poperinge was het Mario zijn taak hen aan te manen het Belgisch grondgebied te verlaten. Dit ging als volgt. Awel hastjes, wa komde hulder gier doen, he zijt gier niet welhekomen, en al zeker voor heen 4 jaar. Ha maar rap weer de hrens over, teruh van waar he hekomen zijt. Begrijpelijk dat die Duitsters, die nochtans perfect Vlaams spraken, hem met zijn West-Vlaamse tongval niet begrepen en een dom misverstand aan de basis lag van Marios afwezigheid vandaag. Bij het verzamelen op het kerkplein keurt Jan Willems het materiaal, en heeft al voorpret als hij merkt dat zowel Danny als ik met ons standaard zomerbandjes rijden. Gewoon kwestie van onze techniek een beetje bij te schaven merkt Danny op. Niet iedereen heeft de keuze uit een aantal fietsen om op elk parcours met het ideale materiaal aan de start te komen. Terwijl wij aanschuiven aan de inschrijvingstafel, besluit Luc Krick al op zijn eentje te vertrekken. Zijn vervroegde start werkt aanstekelijk, en nog een paar anderen volgen zijn voorbeeld, waardoor we nog voor we vertrokken zijn al helemaal uit elkaar liggen. Het is pas na een 5-tal Km, als Axel lek rijdt, dat we opnieuw samentroepen. Niet voor lang echter, want tijdens de herstelling muizen er opnieuw een paar vanonder. Als we opnieuw kunnen vertrekken staan er al een paar zo hevig dat er geen houden meer aan is, en meteen zijn de rappe mannen opnieuw op zoek naar de vroegvertrekkers. Als er geen wegkapitein aan boord is, grijpen de muiters hun kans. Wij besluiten een ietsje deftiger tempo aan te houden, en te wachten wanneer nodig. Zoals verwacht ligt het bij momenten serieus glibberig, maar ondanks ons zomerbandekes en dankzij onze techniek blijven we overeind. Al is het bij momenten alle hens aan dek, en rij ik met mijn voorwiel in de linker- en mijn achterwiel in de rechtergreppel. Het duurt nog tot aan de bevoorrading eer we de vroegvertrekkers bijbenen, waarna we in gehalveerde groep naar de finish rijden. Een 5-tal km voor het einde worden we nog getrakteerd op een extra oponthoud. Een nagel van zon 5cm steekt door mijn band en we kunnen opnieuw velo-makerke spelen. Gelukkig worden we bij aankomst getrakteerd op een drankje, inbegrepen in de prijs, want een bezoekje aan De Beize zat er door de vele vertraging niet meer in. Volgende keer beter.
Ivan.
klein detail door Mario :
Den Duits is nooit tot in Poperinge geraakt in WO I. We hebben hem tegengehouden in Ieper, dat volledig platgeschoten is. Poperinge was een plezierstadje/hospitaalstadje voor ontspanning en oplapping van de Engelse soldaten achter het front, en voor aanvoer van munitie en logistiek naar het front.;-)
|
