Wie vorig jaar reeds lid was bij Cycling Vlaanderen ( vroeger Wielerbond ) krijgt een mail met de gegevens om rechtstreeks het lidmaatschap te verlengen.
*Indien u de betaling reeds uitvoerde, dan mag u deze mail negeren.
Nemen jouw gezinsleden ook af en toe de fiets? Wist je dat deze ook kunnen genieten van de voordelen van het lidmaatschap? Controleereven welk type lidmaatschap je hebt en voeg je gezinsleden toe.
Betaal op tijd, zodat wij je nieuwe kaart voor eind december kunnen doorsturen.
De oude GELE lidkaart, en de daarbij horende voordelen, is vanaf 1 januari 2019 niet meer geldig. Je krijgt een nieuw BLAUW exemplaar in de bus.
Een ritje naar het Zuiden, honderd jaar en één week na WereldOorlog I, waarbij Poperinge nooit veroverd is door den Duits. Maar dat geheel terzijde, alleen kwestie van historische onjuistheden, veroorzaakt door een vorige verslaggever, recht te zetten.
Voor het eerst echt koud weer, maar aangezien het droog en zonnig is, valt dat eelgoe mee. Niet te begrijpen dus dat we maar met 5 staan: Ivan, Axel, Patje, Jeffrey ( en niet Geoffrey, Mario ! ) en uw toegenegen verslaggever van dienst. Op het nippertje Luc ook nog, als zesde man, maar ja, die moet dan ook van dichtst komen. We rijden via de Meersen, langs de nieuwe wegel ten Oosten van de Kalkense Vaart, het enige echt vettige stuk van de rit, naar de Aard, vandaar langs de koeienwei in de Meersen naar Uitbergen, een ommetje door Bruinbeke, daarna richting Wanzele, vandaar naar Smetlede, zo naar Papegem, dan Impe, Erondegem, Oordegem en via Wetteren over de nieuwe passerelle naar de Kaster. We pakken nog de wegel van de blauwe steen mee en slaan dan over halfweg links af om zo weer uit te komen aan de Meander, met als eindbestemming, ge weet het zelf wel. Een kleine 60 km, waarvan toch wel 40 in het veld, aan nog geen 22 per uur, de traagste rit van de laatste jaren.
In Oordegem kunnen we de wegel van vroeger, die uitkomt aan de molen, niet meer pakken, want die is nu met een stevig hekken afgesloten, bij mijn weten door ene zekere Van Brantegem, beter gekend van de Brantano. Wettelijk gezien mag dat niet, want aangezien we er al die jaren wel doorheen gekund hebben, is dat wel een private weg, máár met publiek karakter, en moet die weg dus doorgankelijk blijven. Maar ja, wat doe je eraan? Er ligt niet eens een huis aan die wegel, niemand heeft er last van als daar al iemand passeert. Bij deze dus een warme oproep om geen schoenen meer te kopen bij de Brantano. Maar wie koopt er nu zijn schoenen bij de Brantano!?, zo vraagt Ivan zich luidop af. Iedereen koopt toch zijn schoenen bij Verschraegen in de Kruisen in Kalken!? En de bediening is er vriendelijk en professioneel, weet Ivan ook nog te vertellen. Dat moet ook wel als de bediening gebeurt door mevrouw Deschoenmaecker.
Aan de hoek van de nieuwe passerelle is er een viertrapstrap, steil naar beneden. Ons jonkie, den Jeffrey, stort zich met ware doodsverachting, en met veel stijl, steil naar beneden. Daar slaan wij steil van achterover. Ik hoop dat Annemie het filmpje op de blog gekregen heeft. Zeker eens kijken. Ook Ivan voelt zich geroepen, maar net aan de trap gekomen, voelt hij plots een héél groot ei in zijn broek. En ja, dat zou kunnen breken met al dat gehobbel op die trappen, dus toch maar niet. Zéker kijken! Ik verheug me op de dag dat zowel Jeffrey als de grote roerganger, nu nog op terugweg uit Australië, zij aan zij, deze afdaling tot een goed einde brengen. Allez, als zij er zij aan zij aan beginnen, is het voor mij al goed, de rest zien we dan wel.
Annemie deed een ritje met al haar vrienden, maar dat komt omdat ze nog aan het revalideren is en de B-kes niet tot last wil zijn. Die laatsten, Rudy, Nadine, Johan, Els en Kenneth, komen pas om 12 uur toe en hebben zich dus ook niet door de kou laten afschrikken. Mario
Ok, er was regen voorspeld voor vandaag, en het had gisteren en vannacht ook al geregend. En we kennen de rit van Tonneke als nen vettigen. Toch was iedereen verwonderd dat de echte Modderfokker Mario het vandaag liet afweten. Dan toch bang van een beetje regen en modder? Neen, ik weet wel beter. Mario moest met zijn mede-oudstrijders naar de herdenkingsceremonie ter gelegenheid van 100 jaar wapenstilstand van wereldoorlog 1. Weinig mensen weten dat Mario oudstrijder is, meer zelfs, hij was zelfs mede-verantwoordelijk aan de inval van Den Duitsch. Toen de eerste lading soldaten aankwam in Poperinge was het Mario zijn taak hen aan te manen het Belgisch grondgebied te verlaten. Dit ging als volgt. Awel hastjes, wa komde hulder gier doen, he zijt gier niet welhekomen, en al zeker voor heen 4 jaar. Ha maar rap weer de hrens over, teruh van waar he hekomen zijt. Begrijpelijk dat die Duitsters, die nochtans perfect Vlaams spraken, hem met zijn West-Vlaamse tongval niet begrepen en een dom misverstand aan de basis lag van Marios afwezigheid vandaag. Bij het verzamelen op het kerkplein keurt Jan Willems het materiaal, en heeft al voorpret als hij merkt dat zowel Danny als ik met ons standaard zomerbandjes rijden. Gewoon kwestie van onze techniek een beetje bij te schaven merkt Danny op. Niet iedereen heeft de keuze uit een aantal fietsen om op elk parcours met het ideale materiaal aan de start te komen. Terwijl wij aanschuiven aan de inschrijvingstafel, besluit Luc Krick al op zijn eentje te vertrekken. Zijn vervroegde start werkt aanstekelijk, en nog een paar anderen volgen zijn voorbeeld, waardoor we nog voor we vertrokken zijn al helemaal uit elkaar liggen. Het is pas na een 5-tal Km, als Axel lek rijdt, dat we opnieuw samentroepen. Niet voor lang echter, want tijdens de herstelling muizen er opnieuw een paar vanonder. Als we opnieuw kunnen vertrekken staan er al een paar zo hevig dat er geen houden meer aan is, en meteen zijn de rappe mannen opnieuw op zoek naar de vroegvertrekkers. Als er geen wegkapitein aan boord is, grijpen de muiters hun kans. Wij besluiten een ietsje deftiger tempo aan te houden, en te wachten wanneer nodig. Zoals verwacht ligt het bij momenten serieus glibberig, maar ondanks ons zomerbandekes en dankzij onze techniek blijven we overeind. Al is het bij momenten alle hens aan dek, en rij ik met mijn voorwiel in de linker- en mijn achterwiel in de rechtergreppel. Het duurt nog tot aan de bevoorrading eer we de vroegvertrekkers bijbenen, waarna we in gehalveerde groep naar de finish rijden. Een 5-tal km voor het einde worden we nog getrakteerd op een extra oponthoud. Een nagel van zon 5cm steekt door mijn band en we kunnen opnieuw velo-makerke spelen. Gelukkig worden we bij aankomst getrakteerd op een drankje, inbegrepen in de prijs, want een bezoekje aan De Beize zat er door de vele vertraging niet meer in. Volgende keer beter.
Ivan.
klein detail door Mario :
Den Duits is nooit tot in Poperinge geraakt in WO I. We hebben hem tegengehouden in Ieper, dat volledig platgeschoten is. Poperinge was een plezierstadje/hospitaalstadje voor ontspanning en oplapping van de Engelse soldaten achter het front, en voor aanvoer van munitie en logistiek naar het front.;-)
Zondag 23 september 2018. Lede, met The Real Modderfokkers Er zijn modderfokkers en er zijn échte modderfokkers. De laatste zijn genaamd: Thomas, Stefan, Axel en Mario. Al de hele week worden voor het hele weekend stortregens en rukwinden van 100 per uur voorspeld. Dat houdt natuurlijk de mietjes onder de modderfokkers en er zijn er steeds meer tegen. Niet zo , the real modderfokkers. Wij trekken ons dat allemaal niet aan. En zie, we krijgen de hele ochtend een gezapig motregentje, en vooral: GEEN SPATJE WIND! Gewoon niet te geloven. Er zitten er nu thuis een heleboel de hele ochtend hun kas op te fretten en die zitten te hopen op gietende regen en winderige stormen. Niet dus, mietjes! Veel zuurstof in de lucht: Gezond voor ons longskes! Wat regen op onze huid: Gezond voor ons velleke! Geen zeveraars die meerijden: Eindelijk, en gezond voor ons kopke! Goed berijdbare, lichtjes vettige wegen, met wat plaskes: Plezant, en gezond voor ons spierkes! Als modderfokker wil je dit echt niet missen ja, we gaan het er nog wat dieper inwrijven, haha. Thomas is helemaal optimist, want die voorspelt de hele tijd dat de zon er nog gaat doorkomen, maar daar is het nog even op wachten De rit naar en rond Lede, tot in Erpe, lang geLeden. Ik ga toch nog eens tegen de grond als ik de planken van een brugje wil oprijden en die liggen er ongemeen glad bij. Voor ik het weet schuiven velo en mario over de natte planken en lig ik voor de zoveelste keer in mijn carrière op mijn trochanter. Ja, goegel het maar eens, dan leert ge nog wat bij. Niet gezond voor mijn trochanter, maar we bijten het zeer af, want ja, we zijn echte hé. In Lede rijden we naar het hoogste punt van Lede het hoogtepunt van de rit dus. Een leuk klimmetje, volgens mijn gps 70 meter boven de zeespiegel. Nu nog wel, maar binnen een jaar of 5 is dat nog slechts 69 meter. Dan moeten we iets minder lang klimmen. Elk nadeel heeft zijn voordeel. Omdat het een gezellig klimmetje met mooi uitzicht is, is het één van mijn lievelingswegeltjes. Voor Stefan en Axel is het ook hun lievelingsweggetje, maar om een geheel andere reden, die me niet echt duidelijk is. Maar ze wouden er persé een foto van. In het weerkeren besluiten we de vaart langs de andere kant te pakken. Ze zijn daar weer bezig in de Meersen, niet te geloven. Er komt een dijk tot in Kalkendorp, naar het schijnt. Wat er nog overschoot van oorspronkelijk landschap is nu ook naar de euh, vaantjes. Ander en beter landschappen dan maar, en liefst geen asfalt boven op de dijk, gelijk ze gedaan hebben tussen de Aard en Uitbergen, want dat haalt er de ziel helemaal uit. In alle geval, we slagen er in om van aan de Schelde rechts (= ten Oosten) van het pompstation de Vaart aan de rechtse kant langs te rijden tot we bij coiffeur Fifi in het dorp aankomen. Het bos aan de Oude Schelde is nu volledig gerooid en we kruisen de Oude Schelde gewoon dwars. Er duiken in de Beize nog drie dappere, echte modderfokkers op: Johan P, Els en Nancy. Er zijn dus gelukkiglijk nog zeven echte over. Het is ver gekomen. Nancy haar bril staat wel vol Waes (zie foto). Hoe die daardoor nog iets ziet, Joost mag het weten. Om naar huis te rijden is het al veel minder met het weer, maar s namiddags komt de zon er toch nog minstens een uur lang door. Thomas voor weerman! Mario