Strategisch niet alleen vanwege de ligging maar ook omdat het belangrijk was om de 155 mm kanonnen uit te schakelen.  Als snel bleek dat al die kanonnen al waren teruggetrokken en vervangen waren door houten namaakspullen.   Heel Pointe du Hoc is nu een vreedzaam plekje vol bomkraters, met een beetje fantasie komt alles weer tot leven. 

Ik stopte ook nog in Vierville en St.-Laurent, net zoals overal aan de kust heb je ook hier monumenten en musea gewijd aan D-day en wat erop volgde.  Net vóór de middag zette ik de camper op camping Robinson in Colleville-sur-Mer.  Hier is de grote Amerikaanse begraafplaats te bezoeken maar eerst stond er nog een flinke cache/wandeltocht op het programma in de zeer mooie omgeving.   

De caches waren stuk voor stuk prachtig, nooit echt gemakkelijk maar ook niet te moeilijk.   Telkens ik wou opgeven, lukte het toch om er weer eentje te loggen. Bij de “Kansas” uit de reeks had ik geluk, een andere familie had hem net gevonden en dus kon ik zonder zoeken meeloggen.   Ik denk niet dat ik hem zelf gevonden had.  

De begraafplaats zelf ? Indrukwekkend en hier is duidelijk meer volk dan op de Duitse begraafplaats gisteren. Al die rijen witte kruisen worden af en toe onderbroken door de Joodse Davidster ... heel veel van hen gesneuveld op 6 juni 1944, de eerste dag van de landing in Normandië.   Wat bezielde die mensen toch om hier te komen sneuvelen ? Waren het allemaal helden of wisten ze gewoon niet wat hen te wachten stond ? Werden ze zo opgepept en belogen dat ze overtuigd waren dat hen niets kon overkomen en de overwinning vanzelf zou gaan ? 

Gelukkig zijn er ook nog zaken om te lachen. Zo kan ongeveer de helft van de Engelstalige Franse gidsen een auditie doen voor een rol in de volgende serie van Allo Allo.  Die accenten !

Morgen volg ik nog een stukje de kust en tegen de middag ben ik in Bayeux. En wat ik me nu (om 23u45) afvraag : hoe zou onze Blanche het gedaan hebben op het songfestival ? Ik weet hier helemaal van niets – geen teevee, radio of internet. Waar is de tijd dat we met z'n allen voor de kijkbuis zaten voor dit jaarlijks feest ? Zelf punten geven, kwaad zijn omdat Lenny Kuhr won, lachen met de kostuumpjes van je weet wel wie, meezingen met ik weet niet meer wie, oh wat was Dana mooi, én Katja Epstein ! En nu ? De charme van deze liedjeswedstrijd is helemaal verdwenen, waarom ligt Australië trouwens één avond per jaar in Europa ? Toch ben ik altijd benieuwd naar de uitslag en als ik kan, kijk ik zelfs ! Ik heb op voorhand alles (een hele opgave !) wel eens beluisterd en mijn favorieten zijn : Frankrijk, Oekraine, Zwitserland, Finland, Bulgarije en België natuurlijk ! Ik ben benieuwd ...

Volgende stop werd Utah Beach, het meest noordelijke landingsstrand (als ik verkeerd ben, laat maar weten). Ik zou best graag ook al de musea binnengaan maar dat kost echt een fortuin en dus hou ik me bezig met de omgeving verkennen en probeer me voor te stellen hoe het hier meer dan 70 jaar geleden aan toeging. Gedachten waar je alleen maar verdrietig van wordt …  

Ook de vijand mag niet vergeten worden en dus reed ik naar de Duitse begraafplaats in La Cambe. Meer dan 20000 Duitse soldaten liggen hier begraven, oorspronkelijk was dit een Amerikaanse site maar die zijn later allemaal overgebracht naar hun thuisland óf Colleville. Het is opvallend hoeveel echt jonge soldaten hier liggen, vele moesten nog 18 worden. Bij een aantal is geen geboortedatum vermeld en ik hoor zeggen van een gids dat die jongens nóg jonger waren. Het is een publiek geheim dat op het einde van de oorlog kinderen van 14 jaar naar het slagveld werden gestuurd. En ook al zijn het Duitsers, een groot aantal onder hen had waarschijnlijk geen keuze. Het was hier sterven of thuis terechtgesteld worden voor desertie. 

Op een foto in het museum zie je een jongen die duidelijk blij is dat hij krijgsgevangen genomen werd, waarschijnlijk de beste kans om te overleven. Ik hoor dan altijd het liedje van Willem Vermandere : “altijd iemands vader, altijd iemands kind”. 

En toch zijn het niet allemaal onschuldige zieltjes die hier liggen. Er liggen ook een flink aantal officiers, zelfs generaals én Adolf Diekmann, Sturmbannführer van de SS, (mede)verantwoordelijk voor het drama in Oradour-sur-Glane ! En stom : mijn oog viel toevallig op een zekere Hermann Jansen, misschien nog verre familie. 

Daarna reed ik naar camping de Joncal in Grandcamp, ik kreeg volgens de juffrouw van de receptie de mooiste plaats toegewezen. Dat kan best zijn, maar een mooie plaats maakt er nog geen mooie camping van. Er zijn vooral vaste jaarplaatsen en niet alle caravans zien er even fris uit. In het dorp is alles aanwezig wat je nodig hebt maar echt sfeer is er niet. Als het in de namiddag hard begint te regenen is de lol er helemaal af.

Het bordje waarop staat dat de afstand naar "de berg" drie kilometers bedraagt is nogal optimistisch/bedrieglijk ...  Na drie kilometers kan je een gratis pendelbus nemen vanaf de immense parkings die elk jaar miljoenen bezoekers te slikken krijgen.  De nieuwe camperplek in Beauvoir is echt heel mooi maar het was handiger geweest die aan te leggen in de buurt van de autoparkings zodat de verbinding gemakkelijker zou zijn. Of de pendelbus af en toe verder laten rijden tot de camperplaats.

In ieder geval : ik heb uiteindelijk de bijna zes kilometers te voet afgelegd langs een rustige wandelweg naast een riviertje.  Iets later begon het te motregenen, niet echt prettig op de gladde kasseien.  Waarom iedereen hier absoluut moet zijn (ik ook dus) is mij nog altijd een raadsel.  Ja, het is mooi maar er zijn veel mooiere dingen te zien in Frankrijk.  Maar ach, het was al 15 jaar geleden dat ik hier was en ik moest toch nog eens komen kijken of er nog altijd toeristen genoeg zijn.  Jaaaaaaaaaaaaaaaa, meer dan genoeg : Japanners, Amerikanen, Italianen - alles loopt hier door elkaar en loopt van het ene souvenirwinkeltje naar het andere.  Op twee uur tijd had ik alles drie keer gezien en omdat het intussen harder was beginnen regenen, nam ik de pendelbus om toch tot halverwege droog te blijven.  Intussen maakten honderden scholieren blootvoets een tocht door de baai, het was laagtij en dan kan je hier de Franse versie van het wadlopen uitproberen.

Pas tegen 20u vanavond werd het opnieuw droog en kon ik nog een avondwandelingetje maken, in totaal toch weer 15 km gestapt vandaag.

Morgen richting de landingsstranden.

Vermits het van Nantes naar hier altijd rechtdoor is en 95 % van de route langs gratis snelwegen gebeurt, stond ik om 11u al in Saint Malo. Het installeren duurde even, het terrein is nogal hobbelig en vannacht verwachten ze regen, je moet er dus voor zorgen dat je met de neus een beetje bergaf in de juiste richting staat. Je weet maar nooit hoe modderig het wordt. Een uurtje later zat ik op de bus naar het centrum, zes kilometers te voet leek me net iets teveel van het goede. Daar ter plaatse heb ik dan toch weer meer dan 20 km rondgelopen en daarbij werden 12 caches gevonden. Ik vind de stad echt prachtig en qua overrompeling door toeristen valt het hier allemaal nog wel mee, dat zal morgen op “den berg van den heilige Michel” wel wat anders zijn … 

Nancy maakte onlangs via de telefoon een opmerking : ik had geschreven dat het in Olite zo druk was en dat was volgens haar op de foto's niet te zien. Dat klopt : ik heb dan ook een immens geduld om te wachten tot er niemand meer in beeld loopt. Als dat toch niet lukt, wil ik wel eens iemand met donkere kleding in de achtergrond tolereren. De opzichtige toeristen met oranje jurken worden onverbiddelijk digitaal verwijderd . Hier is het echter al te druk om steeds te moeten wachten tot er niemand meer in de weg loopt. 

Was het gisteren al mooi weer, vandaag was het eindelijk nog een keertje echt vakantieweer ! De venijnige wind was helemaal verdwenen en dus heb ik een groot deel van de dag gewoon in de zon gezeten, enkel onderbroken door een klein wandelingetje (9 km) om enkele caches te zoeken. Daarnet ben ik een uurtje gaan dobberen in het overdekte zwembad, 28 graden – perfecte temperatuur. De naastgelegen openluchtversie was veeeeeeel te koud.

Wat toen volgde is dé verrassing van dit stadsbezoek : het monument om de afschaffing van de slavernij te herdenken.  Als je niet oplet, loop je er voorbij zonder het op te merken.  Aan de kaaien staat een infobord en als je dan verder kijkt zie je dat overal namen van slavenschepen in de bodem zijn verwerkt, ik vermoed dat die 's avonds verlicht zijn.  De cijfers zijn om stil van te worden.  Honderden jaren lang werden zo'n 12 miljoen slaven verscheept, alleen vanuit Nantes meer dan 500000.  In totaal zouden anderhalf miljoen slaven de tocht niet overleven.  Als ze dan aan de andere kant van de oceaan aankwamen, was de miserie uiteraard nog niet voorbij ...  Wie geeft iemand het recht om iemand anders te bezitten ? 

Onder de grond werd het allemaal nog indrukwekkender, niet alleen de boodschap maar de gehele constructie.  Het daglicht wordt op slinkse wijze toegelaten en je krijgt de indruk dat de Loire elk moment de boel onder water kan zetten - heel knap gemaakt.  Bovengronds zou je dit niet vermoeden ! Als dan ook nog "Redemption Song" van Bob Marley (een van mijn lievelingsnummers) wordt opgevoerd, kan het helemaal niet meer stuk.  En dan toch slaagt er iemand in om het nóg iets specialer te maken.  In één van de boeken die er ligt had iemand volgende zin geschreven (in het Frans natuurlijk) : "Als je dit leest, wil dat zeggen dat ik zelfmoord gepleegd heb op 10 december 2016."  Geen idee wat er daarna gebeurd is, "10 décembre 2016 suicide Nantes" in Google intikken heeft me niet wijzer gemaakt.

Tijd om opnieuw een beetje vrolijker te worden : aan de overkant van het water kon ik de roep van de olifant toch niet weerstaan.  Elke dag van mijn verblijf hier heb ik hem van ver of dichtbij gezien of gehoord, het blijft toch een belevenis.  

Toen ik op de camping kwam, heb ik de minigolf eens uitgeprobeerd.  Heel mooi aangelegd maar echt spannend is het niet als je geen tegenstrever hebt.  Opscheppen tegen een vreemd jongetje van zes dat je het beter doet dan hij, helpt dan niet echt om vriendjes te maken .

En om af te sluiten nog een opmerking : behalve Frans en alle mogelijke Afrikaanse talen (er lopen hier vrij veel zwarten rond) heb ik hier haast geen andere talen gehoord.  Heeft de doorsnee toerist Nantes nog niet ontdekt ? De stad verdient nochtans alle aandacht en de camping is van de allerbeste soort !

Morgen overnacht ik in Vannes, of niet ...

Voor de rest vandaag alweer een drukke dag met veel meer gewandelde kilometers dan gepland.  Ik wou aan de automaat bij de tramhalte een kaartje voor 24u kopen zodat ik kon rijden zoveel ik wou.  Helaas : alleen kaartjes voor 1 uur.  Pfff, dan wandel ik toch gewoon naar de volgende halte.  Defecte automaat, volgende halte dan maar ? Zelfde probleem, ik ben dan maar te voet naar het centrum gewandeld .

Veel zaken die je kan bezoeken zijn gratis de eerste zondag van de maand.  Waarom denk je dat hier zo lang gebleven ben ? De eerste bezienswaardigheid was het "Château des ducs de Bretagne", wel grappig als je weet dat Nantes niet eens in Bretagne ligt - tenminste nu niet meer.  Het binnenplein en de remparts (bestaat daar eigenlijk wel een Nederlands woord voor ?) zijn altijd gratis toegankelijk maar nu kon je het hele museumgedeelte van het kasteel ook bezoeken.  Echt heel knap en als je echt geïnteresseerd bent in de geschiedenis van de stad, kan je er uren in rondlopen.  Het liet me, qua opzet, een beetje aan het MAS in Antwerpen denken maar sorry : ook al vind ik het MAS een mooi gebouw, een kasteel is indrukwekkender dan een blokkendoos.

Toen ik buiten kwam was het beginnen regenen en de straten waren bijna verlaten.  Je zou denken dat er op verkiezingsdag ergens kans is op een verhitte discussie maar niet daarvan, Nantes bleef vandaag nat en kil.  Na nog wat omzwervingen in de buurt (ja, er blijven nog altijd caches over om te zoeken) en een heel eind stappen, was ik bij het Jules Verne museum.  Ook gratis vandaag en wat ik ben ik blij dat ik daarvoor niet betaald heb ! De echte fans of kenners zullen het misschien heel interessant vinden maar ik vond dat er weinig te beleven was - ook een klein museum trouwens.  Vanaf het museum, dat op een heuvel ligt, heb je wel een mooi uitzicht op het eiland van Nantes - zo zie je het allemaal weer eens van een andere kant.

Deze avond, ik ben net terug, ben ik naar "Le Nid" in het hoogste flatgebouw van de stad geweest.  Een aantal muzikanten kwam daar het repertoire van Rage against the Machine brengen.  Voor zoiets kunnen ze mij 's avonds nog eens buiten krijgen ! Het concert werd een beetje Rage against Le Pen en dat kan ik ook wel smeken.  Tegen het einde van de avond begonnen er geruchten binnen te sijpelen dat er rellen aan de gang waren in het centrum.  Kunnen ze dat morgen nog eens overdoen ? Dan ben ik niet afhankelijk van een nachtbus .

Ik heb intussen de uitslagen een beetje bekeken.  Macron zou landelijk gezien 66% van de stemmen hebben gehaald maar in Nantes zou hij op meer dan 86% zitten, Marine dus op slechts 13,5% ! Nu ja, net zoals in de USA was het ook hier kiezen tussen de pest of cholera.  De rellen die deze avond zijn uitgebroken waren gericht tegen het kapitalisme, niet tegen een of andere partij.

Het leek een moeilijke dag te worden, de ene weersite gaf 's morgens regen en de andere in de namiddag.  De temperatuur was bijna goed genoeg om in t-shirt rond te lopen maar als de wind de kop opstak, kon je een trui gebruiken.  En een jas, waar steek je die dan als het droog is ? Ik besloot uiteindelijk om met een combinatie van sandalen en parka te vertrekken met als belangrijkste wijziging tegenover de vorige dagen : geen rugzak, geen gps, geen fototoestel - enkel mijn slimme telefoon.  

Uiteindelijk kan je ook caches zoeken en foto's nemen met dat ding.  En toch : ik voelde mij de hele dag naakt ! De nauwkeurigheid van een echte wandel gps is veel nauwkeuriger en foto's nemen op die manier ... het ligt me niet echt.  Deftig inzoomen kan je niet zonder kwaliteitsverlies, kadreren gaat moeilijk, als je een flits nodig hebt gaat die amper een halve meter ver enz.  Ik had me voorgenomen om vandaag het winkelgebied een beetje te verkennen en dan vallen er weinig foto's te nemen.  Fout ! 

Winkelen is eigenlijk niet plezant als je niets nodig hebt en dus week al snel af van mijn eerste voornemen.  Bovendien kan winkelen ook mooi zijn, zeker in de Passage Pommeraye, door de inwoners een "lieu fantasmagorique" genoemd.  Aan de bouw van deze winkelgalerij is begonnen in 1943 en het is echt een pareltje.  Je komt daarna al snel aan de Basilique Saint-Nicolas en daar loop je dan ook maar binnen.  En hopla, deze keer nog beter dan een kerkorgel : repetitie van het koor ! HIER een klein filmpje.  Achter het hoekje werd ik dan weer verwend door een een blazersensemble - dat heb je op een zaterdag als de mensen niet moeten werken of naar school moeten.  

En ik bleef maar rondzwerven, het kasteel zomaar voorbij lopen - kan dat wel ? Ja ! Maar wel langs de buitenkant enkele foto's nemen.  Hetzelfde gebeurde bij de kathedraal, maar dan langs de binnenkant.  Ook de voormalige fabriek van Lefèvre-Utile moest eraan geloven.  Zegt u niets ? De afkorting LU (ja, van de koekjes) waarschijnlijk wel.  Van de letters LU hebben ze nu le Lieu Unique gemaakt, een combinatie van cultureel centrum en Turks stoombad.

Een vreemd voetbalveld kwam ik ook nog tegen, een halfrond met naast het veld een grote ronde spiegelconstructie om alles een beetje recht te trekken.  De spelersbus van FC Nantes heb ik ook gezien, zonder spelers weliswaar.  Die moeten morgen in Lyon spelen, ik denk niet dat ze die afstand deze nacht met de bus zullen afleggen.

Tussendoor heb ik nog even geschuild bij McDonalds en Starbucks, ja ik hield het helemaal Frans vandaag .  Op het einde heb ik nog gezondigd en bij de plaatselijke bakker twee (voor de prijs van één, net voor sluitingstijd) tartes amandines (met peer en chocolade) gekocht.  Eentje voor vanavond en eentje voor morgenavond, of alle twee vanavond.

Ik stapte af aan het eiland van Nantes, een jarenlang verloederde buurt die nu nieuw leven wordt ingeblazen en waar vooral al wie eigenzinnig en/of creatief bezig is, alle kansen krijgt.  Architecten mogen zich hier zonder beperkingen uitleven, oude hangars worden ingepalmd door allerlei hippe restaurantjes enz.  Dit alles onder het toeziend oog van talrijke bouwkranen.  Toch had ik er allemaal wat meer van verwacht, het gaf eerder een uitgestorven indruk.  Logisch, wie wil er een terrasje doen als je de kans hebt dan je Mojito aan de andere kant van de Loire belandt vóór je ervan kan proeven.  Met andere woorden : wind, veel wind ! Vooral op de vele bruggen die de rivier overspannen werden mijn benen bijna onder mijn lichaam weggeblazen.  Voor de rest wel mooi weer, tegen de 20 graden en tot 19u is het droog gebleven.  

Terug naar het eiland : de voornaamste attractie hier zijn de "Machines de l'île" waar de meest fantastische mechanische beesten worden gemaakt.  Voor diegenen die het ooit meegemaakt hebben : denk maar aan de passages van Royal de Luxe in Antwerpen met de reuzen, de olifant enz.  En daar sta je dan, in een grote hangar waar nul komma nul sfeer is en bijna geen mensen rondlopen.  De inkomprijzen en wat daarin inbegrepen is, zijn weinig doorzichtig en aan de hoge kant.  Je loopt dus doelloos, bijna teleurgesteld, een beetje rond en je ziet dan in de verte de waanzinnig draaimolen waar je over gelezen hebt.  Ja, daar moet ik eens gaan kijken.  Terwijl je met hernieuwd enthousiasme die richting uitwandelt, hoor je trompetteren - wat zie ik daar in de verte aankomen ? Jaaaaaaaaaaaaaaa, de olifant ! En opeens word je als een kind helemaal blij ...  Een dementerende oude man heeft niet veel nodig om gelukkig te zijn.

Tijdens het rondlopen ontdek je daarna nog meer mooie dingen : "les anneaux de Buren", een kunstwerk aan de waterkant.  Iets verder staan mensen te springen in een kraterachtig landschap.  Het lijkt alsof al de heuvels van rubber zijn maar als je dichterbij komt zie je dat hier en daar kleine trampolines verstopt zijn.  Jong en oud amuseren zich hier samen.

Na een wandeling van toch alweer 13 km (en acht caches) was het genoeg geweest en ik nam de tram naar de camping.

Terwijl ik dit schrijf (19u45) is het flink aan het gieten en dat zou de hele nacht zo blijven.  Pas morgenmiddag wordt het weer droog, het programma zal dus weer aangepast moeten worden.  Niet zo erg, ik blijf hier toch nog even hangen.  Er is nog zo veel te zien !

Vandaag viel het alleszins mee, het begon met mist maar heel traag klom het kwik toch tot een subtropische 18 graden.  Om exact 14u stond ik aan de receptie van de stadscamping van Nantes.  Absoluut een zeer mooie (en vrij dure) camping die draait als een goed geolied fabriekje.  Mooi sanitair, veel groen, verharde plekken indien gewenst, gratis minigolf, perfect internet en gratis gebruik van het gemeentelijk zwembad aan de andere kant van de straat.  Aan de receptie was het lachen : de computer gaf een foutmelding als de juffrouw probeerde slechts één persoon als klant in te geven.  Dat was niet erg zei ze, ze zou dan wel twee personen ingeven.  Mijn opmerking : "Dat klopt niet want dan moet ik ook voor twee personen verblijfstaks betalen."  Het gaat dan over een halve euro per dag en ik vroeg of ze voor die prijs dan iemand kon regelen voor mij, waarop zij antwoordde dat ze dan wel één volwassene en een hond zou ingeven.  Daar zou ik minder last mee hebben dan met een vrouw, HAAR woorden !

Mijn verkenningstocht hier in de buurt ben ik al meteen begonnen met een overtreding : zwartrijden, of beter zwartvaren.  Ik wou een wandeling maken langs de beide oevers van de rivier l'Erdre en daarvoor kon ik best met het veerbootje oversteken.  Ik had ergens gelezen dat die overtocht gratis is, niet dus.  De wandeling is heel mooi en gaat voor een groot deel langs houten wandelpaden die over het water gebouwd zijn.  Meteen heb ik alle caches tussen de camping en het centrum opgeruimd, de volgende dagen neem ik dan de tram naar de stad.  Het centrum zelf heb ik dus nog niet gezien maar ik heb het vermoeden dat ik Nantes een heel toffe stad ga vinden.  Aan het Île de Versailles liggen veel woonboten en dat maakt het echt gezellig.  De boten die riviercruises verzorgen zien er heel futuristisch uit.  Ook apart : boomstammen waarin je gratis boeken kan nemen/ruilen.

Deze avond heb ik het toch nog maar eens gewaagd een pizza te bestellen en deze keer was het wel lekker !

Ik heb me deze middag als een toerist gedragen en niet als geocacher, alhoewel ik er toch nog vijf gelogd heb. Op het einde van de dag kwam de verrassing : toch alweer 13 km gestapt. Toch voelde het niet aan zoals de vorige dagen, toen was het echt stappen stappen stappen. Nu was er meer afwisseling : biechten, terrasje, gebakjes kopen bij de bakker – de éclair haalde het niet tot op de camping.  Het aardbeitaartje volgde enkele uurtjes later, de "tartiflette au citron" bewaar ik voor morgen.  De camping zelf is vrij groot, geen luxe maar zeker voldoende voor een nacht én is dicht genoeg bij de stad gelegen om alles te voet te doen. Je kan ook gratis fietsen gebruiken maar ik had geen zin in de administratieve rompslomp.

En wat hoort er bij al dat niksen ? Filmpjes en series kijken, zoals vanouds.  

Het zesde seizoen van Homeland moest er aan geloven, ik blijf fan maar de rek is er toch een beetje uit. Fortitude was de tweede serie maar de eerste was niet goed genoeg blijven hangen om onmiddellijk mee te zijn met het tweede seizoen, wissen dus – er staat nog genoeg op de harde schijf. 

Gent-West : de Vlaamse versie van Orange is the New Black ? Het laat er in ieder geval sterk aan denken en ik heb er met veel plezier naar gekeken. Het volledige vijfde seizoen van Orange is trouwens net gelekt op het internet ! 

Nog veel beter was “13 reasons why”. Hoe kleine pesterijen (zelfs een te sterk woord in bepaalde gevallen), liefdesverdriet, zich niet begrepen voelen – kortom de zorgen van een normale tiener – tot zelfmoord kunnen leiden. Het slachtoffer laat 13 cassettes na waarin ze zowat iedereen uit haar omgeving met een schuldgevoel opzadelt. De ene gaat daar al wat nonchalanter dan de andere mee om. Pakkend verhaal ! 

The most hated woman in America. Ik wist op voorhand niet waar deze film over ging, blijkt over Madalyn Murray O'Hair te gaan. Zij ijverde voor het afschaffen van het verplichte gebed in de Amerikaanse openbare scholen. Dat maakte haar uiteraard niet erg populair bij de brave burger. Ik moet zeggen : echt sympathiek kwam ze bij mij ook niet over en het is niet omdat je tekeer gaat tegen god en gebod, dat je een bedenkelijk financieel imperium uit mag bouwen. 

En dan de allerbeste, ook weer zonder enige voorkennis aan begonnen : Brimstone. Een western verdomme, maar geen gewone. Het was – ook al heeft het er absoluut niets mee te maken – een perfect vervolg op de vorige film. Dan weet je waarom het belangrijk is om je af te zetten tegen een instituut als de kerk. Godsvruchtige Nederlandse kolonisten die met goedkeuring van de Heer hun dochter verkrachten, wordt dat echt goedgekeurd in de bijbel ? Liz/Joanna is niet echt voor het geluk geboren, dat is het minste wat je kan zeggen van deze feministe avant la lettre. Beklijvend, verplichte kost ! ! ! 

Oh ja, Rogue One heb ik ook drie minuten geprobeerd – echt niks voor mij. Om zoiets te overleven heb ik een heel mooie date nodig én een megagrote bak popcorn op de achterste rij van de bioscoop. Wacht even : ik vind popcorn zelfs niet lekker ... 

En vandaag ? Ik ben dus nog niet altijd verder geraakt dan Créon want er lagen hier nog te veel caches te wachten. Vanmiddag klaarde het op en ben ik aan een 16 km lange wandeling begonnen, alweer door de wijngaarden en door verlaten bossen.  Hier en daar zag je het resultaat nog van de hevige wind die we hier te verduren kregen.  De caches lagen of hingen bijna zonder uitzondering in het dichte struikgewas, meestal bewaakt door allerlei prikkend spul.   De rust van de vorige dagen heeft me trouwens geen goed gedaan want vanaf de 12e kilometer stond ik maar wankel op mijn benen. Als ik dan lees hoe kameraad Guy (van Camperhuub) zich over camping Benisol beweegt, mag ik niet klagen.

Iets vóór de middag ben ik vertrokken voor een nieuwe wandeling.  Ik heb in totaal 20 km gestapt en ben meer dan vijf uur onderweg geweest, inclusief een halte bij McDonalds.  Daar deden ze mij even schrikken : ik deed mijn bestelling en het bedrag was 13 euro.  "Hoeveel, dat kan toch niet kloppen ?"  Antwoord : "De hamburger die u besteld heeft is echt een heel grote ..." Ik heb de BBQ Chicken Grill Superburger of zoiets dan maar geannuleerd en een Big Mac menu gevraagd, zeven euro is meer dan genoeg !

Mijn 22 caches van vandaag zijn intussen allemaal gelogd.  Echt uitdagend zijn die reeksen allemaal niet, maar voor verstopper Calimero33 moet dit bijna een complete dagtaak zijn.  Bovendien worden ook overal officiële logboekjes gebruikt, dus zijn/haar spaarcenten ook snel uitgegeven.  Ik heb het eens nagekeken : Calimero33 heeft sinds maart 2011 zelf 1428 caches gevonden en er maar liefst 1591 verstopt ! ! ! Moest ik de routes hier met een fiets kunnen afleggen, dan zou mijn dagrecord van 77 zeker sneuvelen.

Voor morgen en overmorgen heb ik nog enkele flinke wandelingen uitgestippeld, maar waarschijnlijk zullen die - letterlijk - in het water vallen.  Hopelijk valt het nog een beetje mee.

 

Vandaag kwam ik maar laat op gang, het had vannacht gevroren en het duurde lang voor de temperatuur boven de vijf graden kwam.  Eigenlijk kan je best een paar handschoenen en een muts verdragen maar dat heb ik niet bij.  Erger nog : ik voel me soms een jongetje van de scouts of de chiro want ik loop steevast in korte broek rond.  Mijn sandalen heb ik voorlopig afgezworen, wandelschoenen zijn met deze weersomstandigheden toch iets interessanter.  In ieder geval : deze ochtend werd ook slechts één cache gevonden tijdens een wandeling van 5 km.  In de namiddag ging het iets beter en kwamen er na 11 km nog vijf bij.  Het blijft toch knagen : ben ik stekeblind, zijn ze zo goed verstopt of grotendeels verdwenen ? Ik heb nog niet de kans gehad om met de baas te praten en als morgenvroeg die gelegenheid zich nog voordoet, dan leg ik hem op de rooster.

De camping zelf is trouwens zeer gezellig : grote plaatsen en op wandelafstand van het dorpje.  Ik vrees enkel dat het sanitair in het hoogseizoen ontoereikend zal zijn.

Ik stak de grens over tijdens een flinke plensbui (geen controle, Schengen - of regenschuwe politie - bestaat nog wel degelijk) met een passend muziekje : Living on the edge van De Brassers.   Hoe zou de gendarmerie reageren bij het horen van het zinnetje "Freaking out in the pouring rain, me and my Kalashnikov brain ...".

Het stuk tussen Irún en Biarritz/Bayonne was zoals altijd : rotonde, verkeerslicht, rotonde, rotonde, rotonde, verkeerslicht.  Daarna ging het pak sneller op de gratis snelweg.  Onderweg zag ik bijna alleen vrachtwagens, de overgrote meerderheid met Pools of Portugees kenteken.  

Intussen sta ik op camping le Bord'Eau in St. Symphorien, ik vond zowel de naam van de camping als de plaats mooi klinken en dus een overnachting waard.  Extra pluspunt : een pizzeria aan de andere kant van de weg ! Ook een Intermarché supermarkt trouwens maar de dieselprijs valt tegen : 1,23 euro per liter.  Gisteren heb ik Spanje nog volgetankt aan 1,12 en onderweg zag ik zelfs eentje voor 1,02 euro per liter.

Toen het rond 16u iets minder begon te regenen ben ik toch maar vertrokken voor een kleine wandeling naar het dorp.  Vier kilometers voor evenveel caches, helaas niets gevonden en doornat terug op de camping gekomen.  Ik had dus dubbel en dik een pizza verdiend.  Helaas, een boterhammetje had me waarschijnlijk beter gesmaakt.  Ik bestelde een siciliana en daar horen behalve tomaat en kaas ook kappertjes en ansjovis op.  Met dat laatste ging het mis want op mijn pizza lagen zure boquerones (vergelijkbaar met pekelharing) en geen zoute ansjovis.  Hier zijn ze mij absoluut nooit meer terug ! 

Bijna onmiddellijk na aankomst vertrok ik richting vuurtoren om een eerste cache te loggen. In België bouwen ze een vuurtoren op een pier of staketsel, hier zetten ze die steevast op een berg en dat was nu niet anders. Al meteen een flinke klim maar het uitzicht was prachtig, het had overigens ook met de “Funicular Monte Igueldo” gekund maar dat zou te gemakkelijk zijn. Na de beklimming werd het een wandeling langs (niet op) het strand, daar ben je toch ook al snel een uur mee zoet en dan reken ik het zoeken naar caches niet eens mee. Heel San Sebastian staat vol met statige huizen, sommige zijn echt pareltjes. De camperplaats (met krappe plaatsen) ligt dan weer tussen de moderne universiteitsgebouwen. Je krijgt hier niet dat verstikkende gevoel dat je elders in grote steden wel kan hebben. Overal zijn pleinen, parkjes, zit/hanghoekjes enz – kortom een meer dan geslaagde tweede stopplaats. In totaal heb ik vandaag 18 km gewandeld en één ding is mij absoluut opgevallen : iedereen spreekt hier gewoon Spaans/Castiliaans ! Ik heb echt NIEMAND Baskisch horen praten, niet de oudjes in het park, niet de jongeren op het terras, niet de kindjes in de speeltuin. Nochtans : als je rondkijkt zie je overal aankondigingen, opschriften, straatnaamborden, wegwijzers enz in de plaatselijke taal. Morgen rij ik de grens over naar Frankrijk, vooral omdat zowat alle weersites vanaf morgen slecht weer geven voor deze regio. Ik ben benieuwd of het waar zal zijn.

Om 15u stond ik dus aan de receptie van de camping in Olite, zo'n 40 km onder Pamplona.  Een plaatsje zonder stroom aub, want bijna 6 euro extra betalen is zwaar overdreven.  Zou de stroom van de windturbines op de heuvels zo duur zijn ? De camping is zeer verzorgd en de wifi is gratis, maar niet al te snel.  Het geheel doet een beetje denken aan de verblijfsparken aan de Belgische kust : een mengeling van sta- en trekcaravans, bungalows, aanbouwsels en afdakjes.  Helemaal achteraan is het veld voor "acampada libre" : een groot mals grasveld, heerlijk om met de blote voetjes op te lopen.

Naast de camping loopt een veldweg naast de wijngaarden, lekker rustig om de 2 km naar het stadje te wandelen.  Ter plaatse was de verrassing groot : dit is echt een van de mooiste en gezelligste stadjes die ik al bezocht heb in Spanje en ik durf zonder blozen zeggen dat ik al een heel rijtje afgewerkt heb.  Blijkbaar denken meer mensen hetzelfde want de combinatie van prachtig weer en een vrije dag zorgen ervoor dat de (binnenlandse en overwegend bejaarde) toeristen hier met busladingen tegelijk worden gedropt.

Gisteren heb ik afscheid genomen van de caravan en ben opnieuw in de camper komen slapen.  Wel een afscheid in stijl want met mijn favoriete ontbijt : warme chocomelk en rozijnenbollen.  Ook vanavond slaap ik uiteraard in de camper want morgenvroeg rond 7u30 vertrek ik hier.  Dat vertrekken is niet 1-2-3 geregeld want er komt heel wat - nog meer dan anders - bij kijken. Vroeger had ik gewoon alles altijd bij, zowel onderweg als hier ter plaatse maar nu moeten er keuzes gemaakt worden.  Het t-shirt probleem was eergisteren al opgelost maar iets later kwam dezelfde vraag terug wat betreft schoenen, broeken, jassen enz.  En de fiets : laat ik hem hier of neem ik hem mee ? Daar heb ik tot diep in de namiddag over nagedacht, hij slaapt vannacht in de caravan - morgen kan ik nog van gedacht veranderen .

Voor en na mijn keuzeproblemen werd de camper onder handen genomen, hij glimt nu helemaal als nieuw.  Morgenavond zal ik zeggen : "waarom heb ik al die moeite gedaan ?" want dan zal de hele voorkant vol insecten plakken.  Als de weerberichten juist zijn, zullen die insecten er in Baskenland zonder problemen afspoelen ...  Zoals altijd heb ik een reisroute uitgestippeld maar mezelf kennende zal ik daar wel van afwijken.  Slapen doe ik morgen in Teruel, of in Zaragoza, of in Olite of ... nog ergens anders.  De blog bijwerken zal de volgende weken op onregelmatige basis gebeuren want - dat zal niet veranderen - ik ben niet van plan om ergens te betalen om ergens internet te hebben.

Mijn laatste uurtjes hier heb ik in Albir doorgebracht, mijn Spaanse telefoon moest nog opgeladen worden en mijn (Chinese namaak) crocs waren aan vervanging toe.  Ik heb meteen ook nog de laatste twee overblijvende caches in orde gebracht en ben geëindigd bij El Puente de Oro voor een goedkoop menuutje.  Tijdens het eten werd ik aangegaapt door een schattig hondje in een kinderwagen.

Het vertrek morgen zal raar zijn : nu laat ik niet alleen de Harley achter (stevig ingepakt en met een zonnepaneeltje om de batterij op peil te houden) maar ook de caravan. 

In de voormiddag werd het een fietstochtje van zo'n 20 km.  De meeste caches waren nog in goede staat, hier en daar moest een logboekje vervangen worden en in drie gevallen was een volledig nieuwe "constructie" nodig.  Mijn grote frustratie blijft altijd dezelfde : is het echt zo moeilijk om een cache op exact dezelfde plaats terug te leggen ?  Ik erger me er vooral aan wanneer ik de cache opzettelijk in het zicht leg om te vermijden dat er een muurtje wordt afgebroken.  Steeds slaagt er wel iemand in om de cache dan toch te verstoppen achter een aantal stenen, met als gevolg de nodige vernielingen om hem te vinden ! ! ! DOE DAT NIET !

In de namiddag heb ik nog zeven kilometers gewandeld om de overblijvende caches hier dichter bij huis aan een inspectiebeurt te onderwerpen.  Uit één van de caches heb ik een travel bug meegenomen, zelf heb ik er in totaal drie achtergelaten.  Onderweg bleek dat er nog een blinde vlek was : net tussen twee andere caches (moeten verplicht minstens 161 m uit elkaar liggen) kon ik nog een nieuwe kwijt.   Dat zal dan absoluut de laatste zijn, na de zomer zie ik dan wel weer.