In het park zitten mensen te genieten van de zon en de bloemetjes zien het helemaal zitten. Ik zie kerken die geen kerk meer zijn maar een cultureel centrum of een marktje herbergen, de typische telefoonhokjes zijn hier en daar geldautomaten geworden en een uil zit op de schouder van een mooie vrouw. Allemaal echt waar en geen zattemanspraat ! Ik moet ook dringend nog iets gaan drinken in de Frankenstein pub. Had ik trouwens al verteld dat ze hier aan de verkeerde kant van de weg rijden en de mensen langs de verkeerde kant in de bus stappen ? En absoluut niet slecht bedacht : bushokjes staan met hun gesloten kant naar de weg gekeerd, dan sta je tenminste droog als er door plassen gereden wordt. 

Van plassen is er nochtans geen sprake. De ondergaande zon zorgt voor een mooie schouwspel én verblinde chauffeurs en ik stap de McDonalds binnen, aan één grote tafel zijn videospelletje opgesteld om de kinderen te amuseren. Een ballenbad is waarschijnlijk voor oude zakken. En zo is dag drie ook weeral voorbij. Voor mijn geplande concert van Apocalyptica moet ik in ieder geval niet meer wakker blijven ...

Aan de hand van je favoriete geur krijg je een whisky uitgeschonken. Je leert de whisky beoordelen op kleur en geur vooraleer je hem mag uitdrinken. De mijne kwam van Speyside, een regio bekend voor zijn zachte, eerder zoete smaak. 

Het bezoek wordt afgesloten met een bezoek aan de "vault", een kamer vol uitstalramen met daarachter meer dan 3000 (verschillende) flessen Schotse whisky. Voor de meesten zit de rondleiding er dan op, ik ben de enige van ons groepje die voor de gold tour gekozen heeft en ik krijg nog vier extra glaasjes whisky om te proeven. Dat smaakt wel, en ik bestel nog een plankje met vier proevertjes. Dan is het echt wel genoeg geweest en buiten geraken kan enkel als je de winkel passeert. Je begint een beetje rond te kijken en beseft al snel dat de whisky (ook mijn merk Cardhu) hier een stuk duurder is dan in Spanje. Mijn intussen wazige blik speurt nog wat verder, flessen van 500 pond, 1200 pond, oh 2500 pond en dan ... de duurste : 27000 pond ! Intussen weet ik wel waarom oudere whisky vanzelf duurder wordt. Terwijl hij rijpt in vaten ontsnapt er elk jaar een flink perentage door verdamping, "lost to the angels" noemen ze het. Na 25 jaar gaat er zo al 40 % verloren !  

Onderweg passeer ik Holyrood Palace, de officiële koninklijke residentie als de koningin op bezoek is in Schotland. Weer mijn portemonnee bovenhalen doe ik niet maar ik vraag me wel af wat dat mooie gebouw aan de overkant is. Het blijkt het Schots Parlement te zijn (ontworpen door een Spaans architect) en de vriendelijke agente zegt me dat ik gratis naar binnen kan. Dat is helemaal waar maar het lijkt wel alsof ik op de luchthaven ben : scanner, alles uit je zakken, broeksriem uit ... Eenmaal binnen laten ze je gewoon met rust, maar een foto maken van (de foto) van de koningin mag niet - was ik ook niet van plan. Een van de bewakers wil wel een foto nemen van mij in de grote zaal. Grappig : een dakloze uit België verovert Pàrlamaid na h-Alba (in het plaatselijke brabbeltaaltje).

 Ik wandel richting hotel en zie rare dingen : twee kermiswinkels die ook nu hun koopwaar aanbieden en geregeld zie je een doedelzakspeler staan. Die horen hier niet eens thuis, heb ik vanmiddag geleerd - oorspronkelijk vond je die enkel in de Highlands. Die pipers doen dat om (meer dan) een centje (bij) te verdienen, anderen staan dan weer de hele dag in weer en wind buiten om met een reclamebord klanten naar hun restaurant te lokken. Ik stap onderweg binnen bij Pizzeria Martone voor een lekkere Siciliana en daarna een overdreven groot dessert. Allemaal mogelijk met de gemaakte winst !

Als je het kasteel bovenop de heuvel bekijkt en hoort en ziet hoeveel omwallingen je moest overwinnen om binnen te geraken, om dan uiteindelijk kokende pek over je heen te krijgen zou je al snel denken dat dit een onineembare vesting was maar niets is minder waar. 

Een absoluut grappig verhaal is het allereerste luchtbombardement uit de moderne geschiedenis. De Duitsers dropten een bom vanuit een Zeppelin, helaas hadden ze niet de kennis om die bom ook te laten ontploffen op de grond. De Schotten wilden graag terugschieten maar hadden alleen de kanonnen op de muren maar die waren afkomstig van schepen en dus voorladers (kogel moet lang voor in de loop worden geladen) en dat ging niet met deze opstelling. Dan maar de "one o'clock gun" gebruiken ? Ja, maar daarvoor hadden ze alleen losse flodders. Moderne oorlogsvoering, het is soms lachen ...  

En dan ... hoe groot kan het toeval zijn, zie ik dat de gids een Apocalyptica t-shirt aanheeft. Gaat zij ook kijken morgenavond ? Ja, en de vraag volgt of ik een kaart heb. Ah, okee want het is al lang allemaal uitverkocht en een vriend van haar wou ook graag gaan kijken. Nu was het concert van Apocalyptica wel de aanzet om naar hier te komen maar zeker niet de allesoverheersende factor. Je hoort me al komen ... Zij denkt dat haar vriend wel een mooie prijs voor mijn kaartje wil betalen en ze belt hem op. Jazeker, zonder onderhandelen wil hij een heeeeel mooie prijs voor mijn kaartje geven en de deal is rond. Met een kaartje voor pakweg Neil Young of Patti Smith zou ik zoiets niet doen, alhoewel : ook ik ben te koop, als de prijs maar hoog genoeg is

Maggie Dickson had meer geluk, zij werd dood verklaard na een openbare ophanging maar iets later wou ze toch graag terug uit haar kist. Okee, opnieuw ophhangen dan maar ? Neen, dat kon niet want zij had haar straf gekregen én was dood verklaard. Zij kon verder leven als een vrije vrouw, meer nog : ze kreeg zelfs haar eigen pub ! 

Ook niet proper zijn de verhaaltjes over de afwezigheid van riolering. In de praktijk liep je overal enkelhoog door de stront en als je na het roepen van een waarschuwing niet snel genoeg reageerde kreeg je ook nog een emmer over je hoofd. Al die vetzakkerij zorgde wel voor mooie tuinen in het lager gelegen gedeelte van de stad, mest genoeg ! 

Achter het hoekje vind je het "Heart of Midlothian", stenen gelegd in de vorm van een hart. Vroeger was daar de ingang van de gevangenis en nu nog altijd spuwen mensen op het hart als ze het passeren. Als je mensen er achteloos ziet overheen stappen, weet je zeker dat het geen locals zijn ! 

The Mercat heeft zijn eigen verhaaltje, niet bloederig - gewoon grappig. Als er vroeger belangrijk nieuws uit Engeland moest komen, gebeurde dat per paard. Drie dagen en nachten rijden vóór de boodschap arriveerde in Edinburgh. Dan werd het nieuws wereldkundig gemaakt vanop het torentje op de markt. Dat gebeurt nu nog altijd, ook in deze tijden van televisie, internet enz. De laatste keer dat zoiets gebeurde, was toen Kate Middleton zwanger was. De hele wereld wist het al maar toch werd het pas drie dagen later officieel aangekondigd, zoals in de goede oude tijd  

Nog meer ? Het verhaal van William Brodie, een eervol zakenman die bij zowat iedereen sloten plaatste en ... een dubbeltje voor zichzelf bewaarde zodat hij en zijin bende later ongemerkt alles konden stelen. Hij werd zelfs aangesteld om deze mysterieuze zaak te onderzoeken. Hij werd uiteindelijk veroordeel en in 1788 opgehangen voor een menigte van 40000 toeschouwers, ambiance ! Uiteraard kreeg een pub en binnenplaats - als eerbetoon - zijn naam. Het verhaal van Jeckyll and Hyde (overdag eerlijk, 's avonds boef) zou op zijn leven gebaseerd zijn. We passeren ook het huis/café waar Rowling Harry Potter geschreven heeft : the Elephant House. Onderweg ook zeker niet vergeten over de dikke teen van filosoof David Hume te wrijven, het zou geluk brengen.

Na het uitgebreide ontbijt stap ik door de ochtendzon richting centrum. Hier en daar is het opletten voor gladde plekken want het heeft duidelijk gevroren vannacht. Iets voor 10u meld ik mij aan bij de Free Tour (organisatie Sandemans New Edinburgh). Free ? Ja, helemaal maar ... niet echt, en toch wel ! Ik hou wel van het concept : je doet een wandeltoer van ongeveer 2,5-3u inclusief (in mijn geval zeer goede) gids en achteraf bepaal je zelf hoeveel dat voor jou waard was. Of ze tevreden zouden zijn met wat kleingeld, valt te betwijfelen en iedereen is op het einde zeer gul. En ook hier, tegelijkertijd met "mijn" wandeling vertrekt ook een veel grotere groep Spaanstaligen. In onze groep wandelen Argentijnen, Brazilianen, Canadezen en Texanen mee. 

Gids Jen is echt een ongelofelijke verteller en hoe hard je ook probeert : het is onmogelijk om zelfs maar 10% te onthouden van wat ze allemaal vertelt. Ik ben normaal niet het volg-de-gids type maar hier heb ik absoluut geen spijt van. Tijdens de halte in een sociaal centrum proberen ze natuurlijk mensen warm te maken voor hun andere - betalende - tours maar absoluut niet opdringerig. 

De tour zelf dan : een overvloed aan informatie maar altijd met een kwinkslag en Jen laat het vooral niet na om te lachen met de vele Schotse tradities. Laat ons beginnen met de Royal Mile : geen 1,6 km zoals je zou verwachten. Blijkt dat ongeveer ieder dorpje vroeger zijn eigen mijl had en hoewel reeds in 1593 een poging werd ondernomen om een standaard mijl in te voeren heeft het toch nog geduurd tot 1959 (!) voor het werkelijk een feit werd.  

Bloederige verhalen kunnen ook niet ontbreken, in de middeleeuwen ging het er nu eenmaal niet altijd even proper aan toe. William Wallace werd als Schots patriot (die het verzet leidde tijdens de eerste onafhankelijkheidsoorlog tegen Engeland) in 1305 op een niet zo gezellige manier ter dood veroordeeld. Hij werd naar zijn plaats van terechtstelling in Smithfield gesleept terwijl burgers hem bespotten, bespuwden en bekogelden. Hij werd opgehangen en vlak voor het intreden van de dood omlaag gehaald. Daarna werd hij gecastreerd, opengesneden en ontdaan van zijn ingewanden, welke met zijn geslachtsorgaan voor zijn ogen verbrand werden. Daarna werd het hart uit het lichaam gehaald. Tot slot werd hij onthoofd en gevierendeeld. Zijn hoofd werd op de London Bridge tentoongesteld en zijn kwartieren te Newcastle upon Tyne, Berwick-upon-Tweed, Stirling en Perth. De juiste volgorde heb ik gezocht op Wikipedia

De wifi is wel raar : Skypen en video kijken gaat zonder problemen, een foto op Facebook zetten of de blog aanvullen wil niet lukken. Wat belangrijker was : het regende niet meer ! Hoog tijd dus om de omgeving een beetje te verkennen. Achter het hoekje ligt Calton Hill met onder meer het Nelson monument. Om daar te geraken moest ik wel een ontelbaar aantal "fucking stairs" opklimmen. Dat laatste mag je echt letterlijk nemen want te zien aan het aantal condooms worden de trappen ook voor andere zaken gebruikt. Meteen had ik een prachtig uitzicht over de stad, al kostte het wel enige moeite om overeind te blijven met de stevige stormwind.

 Na de heuvel besloot ik om toch ook maar eens een cache te zoeken. Die werd snel gevonden en bracht me via Jacob's Ladder langs mooie graffiti én een grappig aanbod : een lesbische ezel ! Wat ook meteen opviel : net zoals overal trekken de voetgangers zich hier ook niets aan van rode lichten, zelfs niet als er politie bij staat. Ik respecteer de verkeerslichten zelf ook alleen maar als er gevaar dreigt, niets idioter dan staan wachten voor een rood licht terwijl er kilometers in de omtrek geen verkeer is. 

 Om af te sluiten : tegen 20u was ik doodmoe en ben in mijn bed gekropen !

 Het boarden begon al fantastisch. Een catwalk model met iets te veel jaren op de teller respecteerde de instaprij niet en zoiets doe je niet bij Britten. Iemand stapte op haar af om een oplerking te maken en kreeg onmiddellijk een zeer giftig "fuck off" als antwoord. De commentaren die toen volgden waren soms hilarisch : top model of Primark, slet van Marks & Spencer, overaged queen of rags ... Ook opvallend was dat andere Schotten zich verontschuldigden voor haar gedrag want "normally we're not like that". Ik hoopte dat ze naast mij op het vliegtuig zou zitten maar helaas. Zou wel plezant zijn, samen de medepassagiers een beetje op stang jagen. Gewoon om de tijd te doden, niet omdat ik een slecht karakter heb - tenslotte is drie uur vliegen toch heel saai. Niet dus, ik heb wel stiekem een foto van haar genomen.  

De vlucht zelf : ik vond het een lawaaierig toestel (nochtans een doorsnee Boeing 737-800) en de piloot was absoluut een grapjas : de passagiers verwelkomen met een sit back and relax, je moet maar durven ! Dat bordje op de rugleuning van de stoel maakt het compleet : bij gevaar moet je met je hoofd tussen je armen voorovergebogen zitten. Wie dat kan op die minieme ruimte is ofwel een kabouter ofwel een slangenmens.

 Onderweg werd het wolkendek alsmaar dikker, het zag er dus naar uit dat de weersvoorspellingen bewaarheid zouden worden : regen, niet echt abnormaal in Schotland. Het landen ging gepaard met de nodige turbulentie, soms leek het alsof we over een Romeinse heerweg hobbelden. Enkele mensen begonnen zelfs te gillen, zo hevig ging het eraan toe. De landingsbaan kwam pas helemaal op het einde in zicht, alles moest dus op het gevoel gebeuren. Tegelijkertijd kletste ook de eerste Schotse regenbui tegen de raampjes.  

Dan in het luchthavengebouw : is dit een voorbode van de Brexit ? Schengen, nog nooit van gehoord ? Aanschuiven voor paspoortcontrole, intimiderende bordjes waarop celstraffen beloofd worden aan mensen die zich misdragen tijdens de procedure ...

Bij het begin van de dag zag ik er allemaal een beetje tegenop : ik was wakker geworden badend in het zweet, had barstende hoofdpijn en zelfs een beetje koorts.  En dan blijkt weer dat jezelf zielig voelen niet helpt, je kan je beter in het feestgewoel storten.  Er was zelfs een Mexicaanse band opgetrommeld om Zangeres Zonder Naam-gewijs Mexiiiiiiiiiiiiiiiiiiiicoooooooooooooooooooo te komen zingen.  Maf om te zien hoe iemand bijna onherkenbaar wordt door gewoon een snorretje onder zijn (of haar neus) te tekenen.

En omdat feesten hier bijna een fulltime bezigheid is duurde het feestje van 13u tot 20u.  Hoe later het werd, hoe harder er meegezongen werd - al werd het met de grootste hits van Katastroof een beetje moeilijk voor de Nederlanders. 

Morgenvroeg vertrek ik naar Schotland voor een weekje, ik veronderstel dat het geen probleem zal zijn om de blog bij te werken maar indien niet : maak je geen zorgen - het monster van Loch Ness krijgt mij niet te pakken !

We zijn de mooie boulevard van de stad nog even op- en afgewandeld, hebben het Volvo Ocean Race museum met een bezoekje vereerd en daarna zijn we opnieuw richting Benidorm gereden.  Onderweg zijn we gestopt in Finestrat, allemaal de schuld van Jef en Brigitte .  Zij vertrekken binnenkort (definitief ?) naar België en dat wil zeggen dat ik mijn printservice kwijt ben.  Er zat dus niets anders op dan zelf een printer te kopen.  Het is er eentje geworden uit de 3700 serie van HP, "the world's smallest all-in-one printer for home".  Een heel plastiekerig geval en zeker niet supersnel maar mij maakt het niet uit of een blad er na drie seconden of na twee minuten uitrolt.  Hij is in ieder geval klein genoeg om ergens weg te kunnen moffelen.  Zonde eigenlijk, want rood-wit blijft toch een mooie kleurencombinatie.  

Het overige kijkvoer : 

Ik zal eerlijk zijn : ik heb geen probleem met “volslanke” vrouwen, maar toen ik naar “Nocturnal Animals” (nu in de bioscoop) begon te kijken werd ik toch even ongemakkelijk van al die overtollige kilo's vlees die passeerden. Het bleek om de opening van een tentoonstelling te gaan en al snel was ik van zin om te stoppen met kijken, heel dat arty farty wereldje kan me gestolen worden. Na een kwartier werd het plots een heel andere film, dat had ik kunnen weten maar ik lees bijna nooit op voorhand waarover een film gaat. Toch een aanrader ! 

Iets helemaal anders was dan weer Bridget Jones's baby, de zoveelste in de rij met Renee Zellweger – de levende anti-reclame voor botox. Een film om met verstand op nul naar te kijken – een romantische komedie, ik ben ook maar een mens. Romantiek interesseert mij niet maar ik lach wel graag. Helaas … pas helemaal op het einde van de film kon ik lachen maar ik ben al vergeten waarom. 

De eindejaarsconférence van Dolf Jansen (zou het familie zijn ?), daar kan je tenminste echt mee lachen. 

En dan Vincent. Een film waarvan ik niet eens wist dat ik hem gedownload had, laat staan dat ik wist waarover hij ging. En toch was het een absolute meevaller. Een Vlaamse tiener (zelfverklaarde wereldverbeteraar) met zelfmoordneigingen “vlucht” met zijn tante – een Parisienne – naar Frankrijk. Soms tragisch, soms best om mee te lachen – vooral de uitspraak “laat zitten” blijft hangen. Om te weten waarom, zal je zelf moeten kijken.

 Naar La danseuse heb ik met heel veel plezier gekeken. Door een stom ongelukje tijdens een dansvoorstelling ontwikkelt Loïe Fuller (gespeeld door – I'll kill her – Soko) een geheel eigen dansstijl en trekt op het einde van de negentiende eeuw naar Parijs om daar een grote ster te worden. Fysiek valt het haar allemaal heel zwaar en als ze Isadora Duncan leert kennen, wordt het op emotioneel vlak ook moeilijk. 

Remember van regisseur Atom Egoyan is een film die je echt moet zien ! Een dementerende man gaat op zoek naar de nazi die verantwoordelijk is voor de dood van zijn familie in Auschwitz. Veel meer wil ik niet vertellen. Een verrassend einde … 

En wanneer slaap ik dan ? Tijdens de 25 minuten van Thui-uis, want daarvoor wakker blijven is echt puur masochisme – zooooooooooo slecht ! Al is nu met de terugkeer van Julia weer iets gebeterd. 

Tussendoor, terwijl ik in een pot sta te roeren of mijn tanden poets, passeren dan ook nog programma's als Blind getrouwd, Allemaal Chris, Wegmisbruikers en andere onzin. Ook naar de Rijdende Rechter kijk ik graag, al ga je dan snel denken dat er alleen maar vervelende/zeurende/conflicten zoekende Nederlanders bestaan. Hier in onze tuin wordt echter het tegendeel bewezen. Wil je het zelf ondervinden ? Vanaf begin maart komen er twee plaatsen vrij.  

Na de markt wandelde ik naar Albeniz in de hoop nog iets te drinken maar de kameraden bleven langer weg dan gedacht en het was een beetje te fris om lang in de schaduw te blijven wachten.

Vanmorgen ging ik met onze pa naar de Aldi, want daar waren pannenkoekpannetjes te koop en hij wou er wel één hebben.  En wat gebeurt er dan, terwijl je eigenlijk niets nodig hebt ? Een volle mand met kaas, hesp, chocolade, toch ook maar zo'n pannetje, kant-en klaarmaaltijden, dubbelzijdige kleefband en een goedkope Jenga-uitvoering.  Jenga is een soort blokkendoos waarmee je een houten toren moet bouwen en dan daarna moet je proberen uit de verschillende lagen blokjes weg te halen zonder de toren te laten instorten.

In de namiddag werden we verwacht op onze wekelijkse afspraak bij Sabor, altijd lekker maar vandaag nét iets lekkerder dan anders.  Met een beetje goede raad van Nathalie om van straat te geraken (knip je haar, scheer je baard - the usual bullshit) kon ik er weer tegen voor een week.

We gingen Mia en Fons (onze tafelgenoten) afzetten in Benidorm en onze pa vond een parkeerplaats zodat we nog even konden rondwandelen.  Zo kon ik meteen eens kijken waar het verhuurbureau was waar ik half maart een auto moet afhalen om met mijn bezoek uit Antwerpen (nu ja, Boom) rond te rijden.  Ik ben ook meteen geld gaan wisselen voor mijn reisje naar Schotland volgende week.  Dat ging echter niet vanzelf, het wemelt van de wisselkantoren in Benidorm maar blijkbaar zijn een aantal alleen geïnteresseerd om Britse Ponden te ruilen voor Euro's en niet andersom.  Uiteindelijk lukte het toch - bij een onvriendelijke vrouw die de zuster van Onslow zou kunnen zijn, alleen het "marcelleke" ontbrak.  Meer uitleg over mijn uitstapje volgt later nog, ook al heeft camperhuub het grootste deel al verklapt.  De volgende halte was Tao Bikes.  Ik overweeg steeds meer om een elektrische fiets te kopen en bij Tao hebben ze toch wel een speciaal modelletje.  Technisch gezien misschien niet helemaal wat ik zoek maar méér Harley kan een e-bike niet worden.  De man van de winkel was uiterst simpático, dat vind ook altijd belangrijk, en liet mij onmiddellijk een proefritje maken : comfortabele fiets, goede trapondersteuning - ik ben al helemaal verliefd ...  Ik zal er eens ernstig over nadenken.

Vandaag was het echt prachtig weer, volop zonneschijn en bijna geen wind.  Ideaal om een keertje naar beneden te wandelen, naar camping Benisol.  Luc en Willy waren daar een tijdje geleden al aangekomen en ik had nog niet de kans gehad om hen te bezoeken.  Ze waren net boodschappen gaan doen, maar op het terras van Guy zitten wachten kan je moeilijk een straf noemen.  Of hij er echt altijd even gelukkig uitziet met zijn namaaksigaret is een andere zaak.

Vanaf 16u30 zorgde sluierbewolking ervoor dat het begon af te koelen en dus werd het tijd voor de terugtocht.  Onderweg zien je dan nog altijd de gevolgen van de zware stormen die we hebben moeten doorstaan.

Gelukkig zijn er ook nog altijd lichtpuntjes : in de rest van Europa hebben al mijn favoriete ploegen gewonnen (Hercules, Feyenoord, Leverkusen, Real én Berchem) én heeft KFCO (wie ?) eindelijk een puntje laten liggen.  En ook al stond ik de vorige seizoenen heel positief tegenover AA Gent, ik kijk nu met evenveel plezier hoe ze spartelen om in PO1 te geraken/blijven - gewoon als bewijs dat je met stapels geld geen garantie op succes hebt.

En dan : Frikjent/Acquitted - een Noorse serie.  Ja, weer topkwaliteit uit Scandinavië.  Ik heb de twee seizoenen in één ruk bekeken, prachtige beelden in zomer én winter (die metershoge sneeuwmuren !) en een spannende verhaallijn.  En toch : het had mogen ophouden na het eerste seizoen, alles was toen opgelost en afgerond.  Het begon met een overname van een Noors bedrijf door geldwolven uit Azië.  Later blijkt dat het leven in het dorp al jarenlang beheerst wordt door een nooit opgehelderde moord.  Zowat alle personages kunnen afwisselend rekenen op sympathie en afkeer.  Verstoorde moeder/zoon verhoudingen, veel te veel alcohol, elke aflevering een andere verdachte, partijdige politie ... alles passeert de revue.  En ik wil niets verklappen maar ik zou op het einde net hetzelfde doen.  Verdiend is verdiend !

Omdat mijn oogjes nog niet helemaal een 16/9 formaat hadden aangenomen, heb ik dan (eindelijk) ook nog naar Chappie gekeken.  Moeilijk in een vakje te stoppen : robots en veel geweld, maar ook een beetje sprookjesachtig ... Kan bijna niet anders met de hoofdrollen voor Ninja en Yolandi van "Die Antwoord", de Zuid-Afrikaanse ravers bij uitstek.