Net als vorig jaar werd het een gezellige bedoening op het feest, deze keer zelfs uitgebreid met een kleine ambachtenmarkt.  De hapjes en drankjes waren stuk voor stuk van biologische oorsprong en/of zelf bereid.  Het aanwezige publiek was kleurrijk en lichtjes afwijkend van de heersende normen, zo heb ik het graag ! Duo Rodriguez Franceschini.  En zo kregen we dan toch weer een stukje Pan de Capazo te zien want Ramón is de draailierspeler van die groep.  Trikosis zelf bleek al snel een schot in de roos, feestgroep bij uitstek !

Eerst waren enkele gasballonnen (gevuld met het dure helium) aan de beurt, daarna kwamen de speciale vormen in mini-uitvoering over het plein geparadeerd.  Rond 18u begonnen dan de grote jongens, in snel tempo gingen enkele tientallen heteluchtballons de lucht in.  

Nog later kon iedereen zich vergapen aan de gigantische speciale vormballons. Even waande ik me opnieuw in de zoo, want ook twee pinguins gingen de lucht in.  De allergrootste werd op het einde wel aan het publiek getoond maar ging niet de lucht in.  Dit gevaarte, in de vorm van een racemotor, is zo groot dat het bijna nergens kan landen en het was inmiddels al te laat om nog ver te kunnen vliegen/varen.

Absoluut een knap spektakel maaaarrrr kan dit volgende keer georganiseerd worden zonder kinderen ? Dat ze met kinderwagens mijn tenen platwalsen overleef ik wel.  Maar waarom laten ouders hun kinderen onophoudelijk krijsen en op zaken kruipen waar dat verboden is ? Ik heb nu ook fruitpap in mijn haar plakken en er is op mijn voeten gekotst.  Pittig detail : ik loop rond met sandalen .  En toch is er nog hoop, op een bepaald moment stond ik naast een nieuw samengesteld gezin met normale kinderen.  Kinderen die verwonderd roepen, die even huilen omdat hun ijsje op de grond valt, die zeuren omdat ze naar toilet moeten.  Ik heb de ouders dan ook bedankt voor hun aanwezigheid, het leverde me een cola op.

Nadat de ballons vertrokken waren begon het muziekgedeelte van de dag.  Arbeid Adelt! is en blijft nog altijd een spannende groep maar tijdens Ringland waren ze toch overtuigender.  Daarna Axelle Red.  Ik heb al zeer goede optredens van haar gezien en spijtig genoeg ook al heel slechte.  Dat van vandaag neigt eerder naar de negatieve kant.  Er was evenveel opwinding dan bij de laatste wedstrijd van de Rode Duivels.  Dat zegt genoeg, bovendien stond naast mij een fan luidkeels alle liedjes mee te zingen.  Ze kende werkelijk alle teksten uit het hoofd, helaas was de toonvastheid een heel pak minder.  

De bedoeling was om af te sluiten met Flying Horseman maar op het pleintje aan de Sint-Nicolaas deden ze zó moeilijk over mijn (volgens hen té professionele) fototoestel dat ik het maar voor bekeken hield.  En dat brengt me dan weer bij de absurde veiligheidsmaatregelen tijdens grote manifestaties.  Tijdens het opstijgen van de ballons kon je zonder controle het plein op, pas toen de optredens begonnen werd je aan ingangpoortjes gecontroleerd.  Ik heb tussen de ballons en de concerten het plein niet verlaten en kon dus perfect een bomgordel dragen tijdens het concert van "de rosse".  Buiten het plein aan de rij wachtenden voor het frituur : boem - ook massaal veel slachtoffers.  Gelukkig ben ik nog altijd de brave jongen die ik altijd geweest ben.

Ik blijf het er wel een beetje moeilijk mee hebben.  Ik vind immers dat dieren in volle vrijheid moeten kunnen leven en niet in een kooitje.  De verblijven zijn de voorbije tientallen jaren veel meer aangepast aan de natuurlijke habitat van de dieren maar je kan een leeuw in gevangenschap nu eenmaal geen jachtterrein van 50 km² aanbieden.  En wat ben je waard als vogel als je niet meer dan 10 meter hoog of ver kan vliegen ? Hoe dan ook, als we alle onheilsberichten moeten geloven, zullen veel diersoorten alleen nog in de dierentuin kunnen bewonderd worden.

Na mijn bezoekje aan de zoo was er nog tijd om een terrasje te doen met Nancy en rond 18u zat ik alweer op de trein om terug naar Gent te rijden.  Later op de avond bleek dat dat een goede beslissing was.  Indien ik een trein later genomen had, was ik waarschijnlijk veel langer onderweg geweest.  Een heteluchtballon heeft namelijk de bovenleiding van de sporen geraakt en alle treinverkeer werd onderbroken tussen Antwerpen en Gent.

De ijsjesman moeten we niet meer roepen, die komt tegenwoordig gewoon de oprit opgereden.  

De hele namiddag ben ik bezig geweest met foto's bekijken/wissen/sorteren/bijwerken.  Een stevig karwei als je zoveel foto's neemt.  En toch begint de zwaarste periode pas na het publiceren van de foto's op Facebook.  Iedereen begint dan bekende mensen te taggen, foto's te "liken" en van commentaar te voorzien.  Zelf moet je daar dan nog weinig aan doen maar het is wel plezant om alles te volgen.  Het streelt natuurlijk ook mijn ego om te zien dat de foto's zo populair zijn.

Zoek en de Reizigers waren een aangename verrassing maar moeilijk te plaatsen.  Ook een kwartiertje naar Scala blijven kijken, langer ging niet want we gingen backstage eten en we moesten absoluut gedaan hebben voor de massa van Scala zou aanschuiven bij het buffet.  Daarna was er nog even tijd voor een stukje Elanor, Geronimo en Beat Bouet Trio en les Mains Baladeuses.  

Alles bij elkaar was het een mooie dag en vooral de Schotse dansinitiatie was de moeite.  Zeer wild en soms chaotisch, toch viel alles weer in zijn plooi.

Zelf vind ik de iets bredere programmatie wel geslaagd, Blow en het Zesde Metaal zorgden zo voor de nodige afwisseling.

In de namiddag werden we verwacht om het resultaat van een week muziekstage te bekijken/beluisteren.  De laatste jaren een beetje speciaal omdat Kato (dochter van Leen en Bjorn) ook meespeelt.  Goed als opwarmertje voor de rest van het weekend en de dansers konden de beentjes ook al losgooien.

Na het uitgebreid aperitieven en een bbq waren we al te laat om MultiDelta te zien, voor Variomatic en Brotto-Lopez waren we wel op tijd.  In de bartent werd afgesloten door het gelegenheidsgroepje Leo & Dicaprio.  Ambiance !

Rugpijn of niet, gisteren was er de jaarlijkse familiebijeenkomst.  Omdat de weersvoorspellingen niet echt gunstig waren werden de BBQ plannen opgeborgen en werd bij de plaatselijke kaashandel een gigantische bestelling geplaatst.  Kaas en wijn, ook altijd lekker - zonder wijn toch .

Ondanks het feit dat onze (kleine) familie bij elkaar de deur niet platloopt en we elkaar meestal maar één keer per jaar zien, is het toch altijd plezant om samen te zitten.  Opvallend dit jaar : de mannelijke helft is overgeschakeld op een of andere soort van gezichtsbeharing.  Logisch gevolg met de nichtjes in de buurt : we proberen er toch maar het beste van te maken - met genoeg speldjes, kammetjes, strikjes en zonnebrillen lukt dat wel.  En ze kregen gelijk !

Doel dus ... het blijft een apart geval.  Moet je zo'n dorp opofferen om extra werkgelegenheid te creëren of moet het (toch al voor 99%) verwoeste polderlandschap gevrijwaard blijven van verdere havenuitbreidingen ? De onteigeningen én het jarenlange protest hebben intussen gezorgd voor een zeer bevreemdend sfeertje in dit semi-spookdorp.  Ik loop er in ieder geval graag rond tussen de verlaten huizen, die in veel gevallen een kleurig extra leven krijgen door de vele graffiti.

De Scheldewijding en de feesten trokken weer volk dit jaar en naar goede gewoonte werden we vanaf de "parking" met paard en kar naar het begin van de bebouwde kom gebracht.  Van daaruit konden we langs de rommelmarkt verder slenteren richting kerk.  Na de (bewust gemiste) misviering vertrok daar een stoet richting haven, bij de muzikanten - zoals altijd - veel bekende smoelekes.  Aan de haven werden de aanwezige boten kwistig bekwispeld   zodat ze hopelijk het hele jaar veilig kunnen rondvaren.  Bij de ceremonie hoorden ook enkele koren die zeemansliederen zongen.  

Na de wijding hadden we nog meer dan tijd genoeg om een beetje rond te hangen, iets te eten en te genieten van een streepje muziek.  We hebben zelfs nog een cache gevonden.

Op het einde van de namiddag hebben we nog een boottochtje gemaakt naar Lillo.  De (intussen verdwenen) veerdienst tussen de twee havendorpen werd speciaal voor vandaag terug operationeel gemaakt.  Lillo was vandaag boekendorp maar tijd voor een extra wandeling was er niet meer, want dan zouden we de laatste boot gemist hebben.

Omdat ik het een overbodig lange omweg vond voor Krien om mij terug te brengen naar Lochristi liet ik me afzetten aan het station van Sint-Niklaas en een uurtje later stond ik in Lochristi.  De parking van het huis was nog altijd leeg, de kampeerders uit de Dordogne kwamen pas tegen 20u opnieuw thuis.

Het begon al grappig : een selfie met Erik Van Looy waarbij ik opmerkte dat mijn vrouw zot zou worden als ze dit zag.  Hij antwoordde : "Ja, vooral omdat we elkaar ontmoeten op een gay parade".

Ook als het slecht weer is, moet er gegeten worden.  De voorraad diepvriespizza's was op en dus ging ik als afwisseling een keertje naar de Lunch Garden hier in de buurt.  Als je met de auto (ik niet dus) de parking verlaat moet je wel van heel slechte wil zijn  om de verkeerde richting uit te rijden, toch eens proberen volgende keer .

Gisterenavond stopte het dan uiteindelijk toch met regenen en dus ging ik naar Zebra Beach in Gent.  Wat een ontdekking, als het mooi weer is moet het daar absoluut supergezellig zijn.  Een binnenplein waarvan ik het bestaan niet kende, tijdens de zomer kan je er iets drinken of eten, met je voeten in het water zitten, een film bekijken enz.  Gisterenavond ging ik voor een optreden van Zigo, gelukkig naar een binnenzaaltje verplaatst.  Mooi, maar heel weinig volk.

Vandaag zou het droog moeten blijven en als het enigszins doenbaar is, zal ik het gras nog een keertje maaien voor de Bergerac-toeristen thuiskomen.

Iets later bewees Suzanne Vega dat ze nog steeds haar plaats op een groot podium verdient.  De jeugd die ons vergezelt (de uitermate knappe dochters van Rudi en Anneliese) kon niet meteen een nummer van haar opdiepen maar uiteindelijk werden toch een aantal melodietjes herkend.

Michael Kiwanuka dan, met zijn tweede cd inmiddels tot superster uitgegroeid.  Sterren komen niet zomaar op het podium, ze worden ingeleid door een zweverig muziekje en dat was nu niet anders.  Vervolgend een gitaar die deed denken aan Wish you were here van Pink Floyd.  Mooi optreden maar helemaal tot het einde blijven ging niet want we werden verwacht bij die andere superster : Guido Belcanto ! Toch sloeg de twijfel toe, stond de tent nu echt helemaal vol overtuigde fans die zijn naam bleven scanderen of zien ze in hem een soort nieuwe Eddy Wally en lachen ze hem een beetje uit ? Belcanto zelf geniet met volle teugen van de overweldigende aandacht en brengt een prima set.  Op het Boombalfestival sta ik in ieder geval weer op de eerste rij !

Tussendoor miste ik het optreden van An Pierlé in de kerk en werden we verrast door een fantastisch optreden van Ímar in de Voute (klein podium aan de overkant van de straat).  Op de tonen van Zaz wandelden we naar de camping.

In de Kayam was het dan tijd voor iets helemaal anders : Riguelle zing Brel, met Hautekiet aan de piano.  Mooie vertolkingen maar zeker geen poging tot imitatie, dat kan ook niet want Brel is uniek.  Grappig moment : Patrick vertelde dat hij samen met Jan elk jaar een goed doel steunt.  Dit jaar was dat "iemand met een beperking" die ze een gratis ticket hadden gegeven voor het festival.  In ruil daarvoor moest hij wel een bijdrage leveren op het podium. "Dames en heren, mag ik u voorstellen : Klaas Delrue !" En zo stond de zanger van Yevgueni voor de tweede keer dit weekend op een podium te Dranouter.  

Söndörgö uit Hongarije kon me niet lang boeien en Lynched klonk als groepsnaam beter dan hun muziek.  De broertjes Lemay waren wel de moeite.  En toen, je kan het al raden, was het tijd voor de BBQ .  De laatste keer dit weekend, al het vlees is op.

In de Kayam (grootste concerttent) opende Habadekuk uit Denemarken het festival met veel polka's.  Ook dit jaar werden alle groepen in deze tent muzikaal aangekondigd door Jan De Smet en hij deed dit weer fantastisch met aangepaste teksten en kwinkslagen.  Iets later stond in de clubtent Wör op het podium.  Een ongezien succes : volle tent, een bisnummer en er werd al gedanst ! Intussen stond aan de kerk een lange rij mensen aan te schuiven voor een intiem concert van Yevgueni (met strijkers) maar ik had geen zin om daar een uur te staan wachten.  Dan maar terug naar de camping voor de volgende BBQ, deze keer met een uit de kluiten gewassen T-bone steak.  Niks voor mij maar daar was rekening mee gehouden, er was ook worst en varkenshaasje.  Dank u chefs ! Op de achtergrond konden we meegenieten van Afro Celt Sound System.  Alle concerten zien is helaas onmogelijk maar op deze manier is het ook wel gezellig.  Na het eten waren we net op tijd voor King Dalton, de afgelopen week al verschillende keren op een podium gezien maar op een groot festival met een opeengepakte massa mensen klinkt het toch altijd net iets beter.  Ze waren fantastisch op dreef, vooral drummer Frederik ging als een razende tekeer en deed op het einde een "Keith Moontje".  

Van op afstand hoorden we dat Arno nog altijd dezelfde liedjes zingt en iedereen nog altijd meebrult maar wij werden verwacht bij Fratelli Tarzanelli.  The Colorist met Emiliana Torrini werd helaas gemist maar voor Hayseed Dixie was ik wel present.  Hoe moet je dit nu omschrijven ? Een metal dixie band ? Feit : ambiance tot en met en klassiekers van Motörhead, Queen e.d. op een aparte manier "behandeld".  Pas na een half uur drong het tot me door dat ze zonder drum speelden.  Ter compensatie werd de akoestische bas flink mishandeld.  Schitterende afsluiter voor vrijdagavond !