Enkele dagen voor ik in Spanje vertrok had ik bij één van de vele Chinese winkeltjes een verpakking van 12 AAA batterijen gekocht. Waarom doe ik dat toch ? In mijn draadloze muis ging het vorige batterijtje meer dan een jaar mee, de voorbije maand zijn er al vier van die Chinese prullen in de vuilbak beland. Niks, echt niks degelijk verkopen die gasten ! En het zijn niet alleen de Chinezen, ook de Italianen kunnen er wat van. Hoeveel gele keggen van Fiamma ik al versleten heb, valt niet meer te tellen. En ook nu onderweg zijn er weer twee gesneuveld. Eerst nog met wat tape hersteld/geplakt maar bij de eerste regenbui viel alles alweer uit elkaar. Ik heb zo lang mogelijk uitgesteld om er nieuwe te kopen want ik weet zeker dat ik er in België nog een paar heb liggen. Maar zo lang wilden de gele rotdingen het niet meer uitzingen en dus heb ik onderweg een paar nieuwe gekocht. Eigenlijk een beetje te smal voor mijn banden maar ook in dit formaat al duur genoeg. Wel oerdegelijke Duitse kwaliteit van Froli deze keer, ik ben benieuwd ...

Ik heb wel genoten van de stad : heel veel interessante plekjes om te bezoeken. Spijtig dat de kathedraal helemaal in de steigers staat. Ook binnen is er weinig te merken van de grandeur die hij zou moeten uitstralen want er is maar een klein stukje te bezoeken en plastieken stoeltjes in een kathedraal ? Zoals in elke grote stad zie je ook hier weer de nodige schooiers zitten en rondhangen. Ook spijtig dat de mooie “Grand Place” ontsierd wordt door de vele geparkeerde auto's. Langs de Schelde vind je dan weer talrijke voorbeelden van teloorgegane industrie, het onkruid tiert welig tegen de gevels van de leegstaande gebouwen. 

Eigenlijk zou ik nu willen zeggen dat ik eventjes genoeg heb van grote steden maar vermits ik de volgende maanden toch vooral in Gent en Antwerpen zal te vinden zijn, zal dat niet lukken. 

Op de terugweg nog eens langs de Delhaize gepasseerd, je weet maar nooit. Ik hoop dat het geld terechtkomt bij iemand die het op een verstandige manier gebruikt. Ik hoorde daarstraks nog op de radio dat 1 op 5 kinderen in Wallonië opgroeit in een gezin waar niemand werk heeft. En dat zie je ook aan vele mensen op straat, bij sommige druipt de kansarmoede er werkelijk bijna af. 

Ik ben iets gaan eten bij Lunch Garden en heb dan nog een beetje rondgewandeld in het winkelcentrum dat ze nog grondig aan het uitbreiden zijn. Er is nu nochtans al genoeg keuze : Delhaize, C&A, Aldi, Hema, Blokker, AS Adventure enz. Toen ik bij de auto kwam had ik alweer 17 km op de teller staan. 

En dan de deur open en een blik op de thermometer : 38 graden ! Alle ramen en dakvensters open om het een beetje draaglijker te maken maar lang was dat niet mogelijk want daar kwam alweer een onweer aan. Het begon rond 16u30 en nu om 21u is het nog altijd hevig aan het knallen en aan het regenen. De hagelbui is gelukkig voorbij maar was heel hevig en ik vrees dat er een gaatje in één van de dakluiken zit.

Moeilijke keuze : ofwel zo snel mogelijk naar de auto en dan niks om te eten hebben of nog even binnen bij Delhaize met het risico een plensbui over me heen te krijgen. Langs de supermarkt toch maar. Een pizza gekocht en twee keer “bombe au café”, een gebakje dat er lekker uitzag en alleen per twee te koop was – ik heb altijd tegenslag !  

Buiten was het nog altijd droog maar lang kon het niet meer duren. Flink doorstappen, de eerste druppels, een donderslag – droog bij de auto geraken zou niet lukken. Rennen dan maar, 500 meter lukt nog wel. Bij de camper, waar is mijn sleutel ? Waar is het portemonneetje waar mijn sleutels inzitten en waarmee ik net nog mijn rekening bij Delhaize heb betaald ? Nergens te vinden, het zal toch niet waar zijn ! Bij een stel Nederlanders gaan vragen of ze mij eventueel naar de supermarkt zouden kunnen rijden. Absoluut bereidwillig maar meneer had twee glazen wijn en een biertje uit en dan nog rijden … 

Ik heb mijn rugzak bij hen binnen gegooid en zo snel mogelijk terug naar de supermarkt gelopen. Onderweg goed kijken, misschien is de portemonnee uit mijn zak gevallen tijdens het lopen. Bij Delhaize geïnformeerd, geen resultaat. Ik weet bijna zeker dat ik de portemonnee daar heb laten liggen maar ja … wie geeft zoiets tegenwoordig nog terug ? Er zat ongeveer 70-80 euro in, veel geld maar vooral die sleutels ! Terug naar de camping, de rugzak nog eens binnenstebuiten gekeerd maar niks. Dan zit er nog maar één ding op : de verzekering bellen. Ik betaal me al heel mijn leven blauw, het wordt tijd dat ze een keertje iets terug doen voor mij. Een klein uurtje later reed een auto van Touring Wegenhulp op de camping. Probleem uitgelegd en al snel bleek dat je mijn auto niet zomaar binnen geraakt. Alle trucs werden uit de hoge hoed getoverd maar geen resultaat. De jongeman had nochtans genoeg gereedschap en hulpmiddelen ter zijner beschikking. Met vereende krachten – ik ga niet zeggen hoe – is het uiteindelijk gelukt en een kwartier later “ping”, de pizza was klaar. Wat een dag … 

En de campingbaas ? Die heeft mij bijna een uur zien schuilen onder een afdakje, met mijn pizzadoos en gebakjes naast mij. Die heeft de bestelwagen van Touring de camping zien oprijden. Denk je dat die ook maar iets gevraagd heeft ?

Mijn eerste keer in Lille : spannend ! Te spannend eigenlijk want je loopt toch niet op je gemak rond als je niet weet of je nog terug “thuis” geraakt. Broekschijter als ik ben ging ik tegen 15u30 al naar het station, het leek me slim om de avondspits voor te zijn. Veel reizigers, weinig treinen – dat was al snel duidelijk. Even aanschuiven om info te vragen om dan te horen dat er geen trein naar Tournai zou rijden maar wel naar Mouscron waar ik dan zou kunnen overstappen op een trein naar mijn eindbestemming. Zowel bij de heen- als bij de terugreis heeft niemand mijn ticket gevraagd of gecontroleerd. Uiteindelijk was ik rond 17u30 waar ik moest zijn en was er tijd om nog enkele caches te zoeken in de buurt van het station.

Wat te vertellen over Lille zelf ! De eerste indruk was vrij negatief : aan het station totale verkeerschaos, op straat vele schooiers. Maar ook : veel mooie gebouwen (modern én oud), een indrukwekkend belfort, gigantisch veel winkels. 

Het fandorp voor het EK 2016 was ook bijna helemaal klaar en ik heb nog nooit zo'n groot televisiescherm gezien ! Als de renovatiewerkzaamheden aan de citadel ooit achter de rug zijn, zal het een fantastisch recreatiegebied zijn. Dat is het nu al : ik denk dat half Lille daar dagelijks gaat joggen. Ik heb natuurlijk bijlange niet genoeg tijd gehad om de stad echt te ontdekken, dat zal voor een andere keer zijn – of nooit meer. Ook nog even vermelden : in Lille toch 13 km gewandeld en in Tournai ook nog eens 9 km met in totaal 17 gevonden caches. Morgen de laatste inspanning en dan een tijdje rust !

Ergens onderweg stond iemand zijn wiel te vervangen. Die man had nog niet door dat hij waarschijnlijk geen lekke band had maar gewoon een vierkanten wiel na een ritje over de E420. Ik zou hier echt niet met de motorfiets durven rijden. Hier en daar zijn ze (al eeuwen) aan het werken. Je zou dan denken aan een nieuwe laag asfalt maar neen : een totaal nutteloos rond punt. Dat je vóór dat rond punt amper kan remmen zonder dat je auto uit elkaar davert is onbelangrijk. Je blijft gewoon stuiteren tot je – hopelijk – stil staat. 

Even tanken en naar mijn bestemming van vandaag. De receptie van de camping was gesloten maar je mocht bellen. Dat deed ik dan ook maar er kwam niemand. De eerste plaats naast de receptie was helemaal geasfalteerd en dus zette ik mij daar. Een kwartiertje later nog eens gaan bellen en ja hoor, deze keer lukte het. Zelden zo'n norse man gezien op een camping. 

Ik heb mijn spullen bijeen gezocht en ben vertrokken … naar het station, om de trein naar Lille/Rijsel te nemen – haha. Je moet weten : veel plaatsen op de camping zijn een stuk groter dan de mijne.

En dan moet me toch iets van het hart. Het moet maar eens gedaan zijn met het verstoppen van caches in muren. Muren van eeuwenoude abdijen die alle godsdienstoorlogen hebben overleefd, muren van forten die de hevigste bombardementen hebben doorstaan : allemaal sneuvelen ze nu door geocachers die alle stenen lospeuteren op zoek naar die ene cache. Ik heb vandaag verschillende caches niet gezocht om de muren (die al beschadigd zijn) niet verder te beschadigen. Verstop je toch een cache in een muur ? Zorg er dan voor dat de cache te vinden is zonder de stenen weg te nemen en VERMELD DAT OOK in de beschrijving ! ! !

Misschien lag het ook wel een beetje aan de weinige uurtjes slaap. De rotjongeren uit de buurt vindt het blijkbaar plezant om iedereen wakker te houden als ze na een avondje uit naar huis gaan. Als ze dan allemaal samen naar huis zouden gaan zou het nog meevallen maar neen, tussen middernacht en 6u30 bleef het maar duren ... 

Ik was de dag nochtans goed begonnen : heerlijke croissants van de bakker die op de camping rijdt. De mevrouw stelde een domme vraag : gewone croissant of met boter ? Met boter natuurlijk ! Ah, meneer moet niet naar zijn cholesterol zien. Ze moest eens weten. 

En toch is het tegenwoordig helemaal niet moeilijk om geen ijsjes te eten, mogelijkheden genoeg nochtans in het centrum van Charleville. Maar met die baard en snor is er echt geen beginnen meer aan, alles plakt als ik aan hoorntje begin. Goedkoop dus en goed voor de lijn !

Terwijl op de radio onheilsberichten het nieuws beheersen (overspoelde dorpen, geen elektriciteit, scholen gesloten, kunstwerken van het Louvre in veiligheid brengen, geen boottochtjes op de Seine, geblokkeerde wegen) doorkruis ik rustig enkele departementen waar code rood geldt. Overal zie je beken en waterplassen die iets meer plaats innemen dan normaal maar de koeien grazen rustig verder, ook al staan ze tot hun knieën (hebben koeien dat ?) in het water. 

Twee uurtjes na mijn vertrek rij ik Bar-le-Duc binnen, in de regen – het kan blijkbaar niet anders deze dagen. Terwijl normaal overal bordjes de weg naar de camping wijzen is dat hier niet het geval en de straat waar mijn GPS me wil insturen is afgesloten voor werken. Ik draai en keer alle straatjes in en kom telkens weer uit bij die afgesloten straat. Ik vloek eens stevig, laat Bar-le-Duc voor wat het is en rij verder. Verdun is dan het meest logische maar om van daaruit naar het fort van Douaumont te fietsen om extra caches te vinden + nog een zoektocht in het nabijgelegen bos in dit hondenweer, neen bedankt. 

Ik laat dus ook Verdun voor wat het is en rij in één keer verder naar Charleville-Mezières, waar ik tegen 13u45 aankom. Eerst even kijken op de camperplekken aan het haventje maar zoals verwacht staan die allemaal vol. Hup op de camping dan, 26 euro voor 2 nachten. Gezellige camping trouwens, ik krijg een mooie verharde plek dicht bij het sanitair en ik heb (niet al te beste) wifi-ontvangst. Terwijl ik mijn stroomkabel aansluit weet ik even niet wat er gebeurt, de lucht doet pijn aan mijn ogen. Waar is mijn zonnebril ? Mijn wat ? Jaaaaaaaaaaaa, de zon schijnt ! 

Meteen vertrokken voor een wandeling van – alweer – 13 km door en rond de stad. Het centrum is amper enkele minuutjes wandelen en er is veel volk op de been, allemaal profiterend van de zon. De dappersten bevolken zelfs enkele schaarse terrasjes, druk om zich heen kijkend om te zien of het wel lang genoeg droog zal blijven om die koffie uit de drinken. Ja hoor, het blijft droog tot 20u ! 

Uiteraard heb ik ook weer een aantal caches gezocht. De eerste van vandaag zat vlak bij het graf van Arthur Rimbaud. Rimbaud is hier geboren en overal aanwezig. Talrijk zijn de café's, bakkers en andere winkeltjes die zijn naam dragen. Meer weten ? Kijk even op Wikipedia.

Het stukje hierboven is geschreven rond 13u en ik ben nog niet buiten geweest, dat zegt genoeg over het weer waarschijnlijk. Het heeft weer de hele nacht en voormiddag geregend en pas als het even ophoudt, besef je hoe stil het hier is. Het enige wat je hier hoort is vele soorten vogelgekwetter. En even duidelijk maken : de droge periodes duren nooit langer dan 13 seconden. 

Daarstraks ben ik even naar de receptie gewandeld, enkel daar is wifi en kan ik de weerberichten bekijken. Echt vrolijk word ik er niet van …

Onmiddellijk na aankomst ben ik vertrokken voor een wandeling van 13 km. Eerst richting Presqu'ile de Beauloisir voor mijn eerste cache van de dag. Stom, door de naam alleen al had ik moeten weten dat die cache onbereikbaar zou zijn. Ook vele andere caches waren onbegonnen werk, tenzij je tot een meter diep door het water waden best gezellig vindt. Dan maar de andere kant uit, langs het meer – richting dorp. Hier en daar werd een cache gelogd maar echt vlot ging het ook vandaag niet. Maar : nummer 3000 is binnen ! En 3001, 3002, 3003, 3004, 3005, 3006, 3007 en 3008. Nu maar hopen dat de weerberichten voor morgen verkeerd zijn en ik de teller nog wat kan doen stijgen. 

Met al dat slechte weer van de afgelopen dagen heb ik uiteraard weer heel wat films en series gezien. Op één dag het hele vierde seizoen van Vikings, je zou van minder beginnen dromen. Parijs veroveren of het Koninkrijk Wessex onder de voet lopen, zou ik het vandaag nog doen of toch maar beter even uitstellen ?

Morgen vertrek ik naar Lac d'Orient, hier zo'n 30 km vandaan.  Hopelijk heb ik daar ook een verharde plaats, het is anders niet te riskeren.  De hele dag rijden mensen zich hier vast op de camping en dan moet de tractor hulp bieden.

Vandaag heel wat meer kilometers gereden dan ik de laatste tijd gewend was. Ook nu weer aanbeland in een plaats en op een camping waar ik al eerder geweest ben : Troyes. Omdat ik bijna altijd aankom vóór de meeste overnachters arriveren heb ik altijd keuze genoeg om de camper ergens te zetten. Vooral nu is dat belangrijk want ook hier heeft de camping flink te lijden gehad van de onweersbuien. Ik heb mij op één van de verharde plaatsen gezet en me in de zetel gelegd. Wat moet je anders doen als het regent ? Het is trouwens de eerste keer dat het overdag regent, de vorige dagen was het of 's nachts, of 's avonds laat, of 's morgens vroeg. Volgens de weerberichten zouden we hier stilaan moeten verzuipen maar niks daarvan. Vandaag wel dus, niet verzuipen maar toch nat genoeg om binnen te blijven. 

Rond 15u30 hield het op met regenen en besloot ik toch om naar het centrum te wandelen, zo'n 2 km. Daar begon ik mijn cachelijstje af te werken, acht caches werden gevonden en ik mag er niet aan denken dat ik die zou moeten zoeken op een doordeweekse werk- en winkeldag. Nu was het overal lekker rustig. Opmerkelijk : alle caches die ik vond zijn gelegd door de toeristische dienst, dit mag navolging krijgen ! Eén cache lag bij het museum van de gereedschappen, dat vond ik op het randje. De cache was dan ook nog verstopt achter een zaag – ik heb dat ding dus moeten aanraken. Ik hoop dat ik geen nachtmerrie krijg. 

En wat is Troyes toch een mooie stad ! Je blijft er foto's nemen van de vele vakwerkhuizen. Af en toe lijkt het wel alsof je teveel gedronken hebt maar neen, de huizen staan echt zo scheef ! Op de terugweg bij Quick gestopt om iets te eten. Je buik is gevuld maar echt lekker kan je dit toch niet noemen. Een pizza had beter geweest .

Terug op de camping had een Belgische camper zich mee op “mijn” perceel gezet. Ik kreeg amper mijn deur open, de fiets uit de koffer nemen zou echt niet lukken. Ik betaal hier dus voor een camping maar heb minder plaats dan op een doorsnee parking. Nu ja, we zullen het maar heirkracht noemen – die mensen willen natuurlijk ook liever niet opgeslorpt worden door de modder. 

En ook nog even een verhaaltje van onderweg. Van net buiten Bourges tot aan de laatste splitsing voor de camping heeft er een Citroën C5 achter mij gereden. Kans genoeg gehad om voorbij te steken, een keertje kwijt gespeeld aan een rond punt en een verkeerslicht maar terug opgedoken. Zou ik dan toch eindelijk internationaal geseind staan ?

Ik strompelde terug naar de camping en ja hoor, 100 meter verder stond de pizzaverkoper die er enkele jaren geleden ook stond. “Je had gisteren toch ook al pizza gegeten” hoor ik jullie zeggen. Ja, en dan ? Twee keer pizza na 14 dagen oud brood is toch niet overdreven ?

Helemaal niet erg, Châteauroux is leuk om rond te lopen. Hier zijn wél terrasjes en winkelstraten, monumenten en beeldhouwwerken, kerken en oude bruggen …  Je ziet ook affiches hangen voor concerten allerhande - een teken dat de stad leeft ! Met die terrasjes is er wel een probleem : als de zon schijnt (en dat doet ze nog altijd in tegenstelling met wat de weerberichten voorspellen) zitten die overvol. Op de moment dat er een beetje plaats komt, stoppen ze ook met het aanbieden van een prijsgunstige lunch. Het blijven rare mensen, die Fransen … In ieder geval, ik had al dagenlang zin in pizza. De eerste pizzeria : gesloten. De tweede pizzeria : geen enkele klant, nooit een goed teken. Nog een beetje rondwandelen en ja, aan de overkant van de straat : een filiaal van Domino Pizza. Tien minuten later met een kartonnen doos én daarin een heerlijke pizza oriental op mijn schoot – lekkkkkkerrrrr !!! Natuurlijk ben ik ook even goedendag gaan zeggen aan mijne kameraad.  Die lag daar twee jaar geleden ook al gewoon te niksen en nu nog altijd.  En toch proberen de mensen langer aan het werk te houden ...

Intussen is hier net achter het hoekje een jaarbeurs begonnen (gastland China). Er is ook een kermis en een auto- en campershow. Ik denk dat ik morgen best op tijd weg ben want ze parkeren hier overal zonder rekening te houden met auto's die een maatje groter zijn.

 Ik heb er allemaal niet veel van gemerkt en was om 11u al op mijn nieuwe plek. Iets later begonnen de problemen … Het hele terrein droeg duidelijk sporen van de hevige regenbuien van gisterenavond en afgelopen nacht. Wat ooit een grasveld was, leek nu een moeras. Ik wilde mij zo dicht mogelijk bij het asfalt zetten maar al snel bleek dat zelfs dat niet veilig genoeg was. Ik zakte weg en raakte niet meer voor- of achteruit. Naar de receptie om hulp vragen dan maar. “Vraag het maar aan mijn man, hij zit in de laatste bungalow”. De man ging zijn vrachtwagentje halen en had uiteraard een sleepkabel bij. Om gesleept te worden moet je vooraan een klepje verwijderen en daar dan een sleepoog indraaien. En dat vond ik niet … Naar de garage gebeld in België maar daar waar het hoort te zitten, zat het ook niet. Uiteindelijk toch gevonden en snel weer vlot getrokken en naar een plaats gereden waar je niet in de blubber verdwijnt. Ja, die bestaan – maar dat was de mevrouw van de receptie vergeten te zeggen. Nochtans niet blond.  Om niet te veel gezichtsverlies te lijden heb ik maar gezegd dat het de auto van mijn vader was en ik daarom niet wist hoe alles werkte, sorry papa !

Overigens, tegen de weerberichten in, kleurde de lucht vanaf 15u helemaal blauw en kon ik gaan wandelen/cachen. Vóór ik besloot om in Châteauroux halt te houden, vond ik het al raar dat ik hier nog zoveel caches kon zoeken en maakte dus een lijstje met mogelijke vondsten. Tijdens de wandeling werd het allemaal duidelijk : ik had hier absoluut naar caches gezocht twee jaar geleden en er geen enkele gevonden. Gaandeweg herkende ik alle plekjes en ook nu wilde het niet lukken. Het is altijd wel iets : metershoog onkruid inclusief brandnetels, rotjong die net op een halve meter van de cache hun hengeltje uitwerpen, mannen van de gemeente die staan te overleggen of ze vandaag staken of werken – geen mens die het verschil ziet. 

Uiteindelijk kon ik twee van de 13 (!) caches op mijn lijstje vinden. Het was wel een heel mooie wandeling, voor een stuk door een natuurgebied.

Op de terugweg naar de camping kwam ik langs een grote begraafplaats. Dat kon mijn dag nog goedmaken. Helaas, gesloten … blijkbaar geraak je er enkel binnen als je dood bent. 

Ik kom in heel veel plaatsen waarvan ik denk : hier wil ik terugkomen of hier zou ik wel willen wonen. Châtellerault is één van de weinige plaatsen waarvan ik het tegenovergestelde denk.  Of heb ik niet goed genoeg gekeken ? Eén ding hebben ze hier wel door : België is de parking van Antwerpen !

Die route bracht me vandaag in Châtellerault, weer een klein stukje verder naar het oosten dus. Om 10u30 was ik hier al en ik blijf hier twee nachten staan. De camping kost amper 9 euro én er is wifi. De camping op zich ziet er helemaal niet verkeerd uit, het lawaai van de spoorweg krijg je er gratis bij. Er staan hier wel een paar campers en tentjes maar ik heb er nog geen beweging gezien. Zoals vaak op campings heb je hier ook enkel semi-permanente bewoners. In dit geval ook een mama (ik heb nog geen man gezien) die de afgelopen jaren al minstens vier keer helemaal per toeval zwanger is geraakt. Die vier spruiten zijn nog niet schoolplichtig en rijden zonder ophouden rond met vanalles waar plastieken wieltjes onderstaan, over de oneffen asfaltpaden een degoutant geluid ! 

Maar goed ik kwam hier niet om op de camping te blijven. Ze hadden vandaag mooi en droog weer voorspeld en dat was ideaal om een fietstocht te maken. Ook hier kan je langs een oude spoorwegbedding fietsen, die route is 37 km lang en er liggen in totaal meer dan 350 caches. Die 37 km brengen je steeds verder weg van de camping en je moet ook nog terug thuis geraken. Dat zou ook wel gaan maar je hebt echt veel meer tijd nodig om caches te zoeken dan om te fietsen ! Om 11u ben ik vertrokken. Het eerste stuk was gewoonweg saai, een kaarsrecht asfaltpad waar je niks of niemand tegenkwam. Geen mooie meisjes om je hoofd om te draaien, geen terrasje, helemaal niets. Soms hoopte ik dat er een konijn naar me zou zwaaien, een hert zou oversteken, een everzwijn me zou achtervolgen maar ook dat gebeurde niet. Ik had zelfs tevreden geweest met een kreupele Sumatraanse tijger .. 

Op een bepaald moment werd het stilaan tijd om aan de terugweg te denken maar toen begon ik te rekenen. Nog vijf extra caches verder weg betekende ook vijf extra caches op de terugweg … Zou het kunnen ? Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa ! Weer een nieuw dagrecord : 77 stuks ! 

Overigens was de terugweg een heel stuk mooier en afwisselender. Af en toe door een dorp, langs zandwegen, kiezelpaadjes. Dat samen met nog altijd caches zoeken zorgde ervoor dat het een heel stuk trager ging dan op de heenweg. Het begon dan ook al te schemeren toen ik bij de auto kwam.

Een half uurtje later vertrok ik voor een flinke wandeling. Ik was hier vele jaren geleden ook al eens met Nancy maar met de GPS in de hand en caches zoekend ontdekte ik toch vele nieuwe plekjes. Parthenay is absoluut een mooi stadje, maar … het is echt triestig om te zien hoe dit soort stadjes overal meer en meer met leegstand te kampen hebben. Het moeten hier ooit mooie winkelstraten geweest zijn maar nu is driekwart van de panden te huur, over te nemen, te koop enz. Aan het einde van mijn wandeling had ik best iets willen drinken, een gebakje of een ijsje had ik ook vlotjes aanvaard maar niks, nul, noppes. Helemaal uitgeput na 13 km stappen – het leken er 50 – strompelde ik de auto in en dronk in één teug mijn laatste overgebleven blikje Green Ice Tea van Delhaize leeg. Morgen weer fietsen als afwisseling. 

Ik ben ook even op de camping gaan kijken, daarstraks stond er niemand maar nu waren er toch een vijftiental plaatsen bezet. Ook een aantal kleine tentjes waarvan je dan denkt dat het jongeren zullen zijn maar neen, pas gepensioneerde Engelsen die met de fiets onderweg zijn naar Santiago de Compostela. Hun droom verwezenlijken heet dat dan, ik droom van iets anders dan enkele weken in de regen fietsen maar het kwam me wel bekend voor. Enkele jaren geleden hadden Filip en Thierry ook niet echt veel geluk toen ze naar het bedevaartsoord in Galicia peddelden. 

Deze avond belde onze pa : of ik nog genoeg diesel had ? Jaja, maar blijkbaar komt het toch overal meer en meer in het nieuws. Overigens zitten nu “slechts” 1600 van de 12000 benzinestations zonder voorraad. Het probleem is dat van die 1600 het overgrote deel zich in het noordwesten van Frankrijk bevindt.

En wat heb ik waarom beslist ? Omdat de situatie langs de westkust van Frankrijk er niet beter op wordt (wegblokkades, steeds meer benzinestations zonder voorraad) verander ik van koers.  Met pijn in het hart laat ik de mooie Atlantische kust morgen achter me en trek naar het oosten.  Normandië en Bretagne zullen voor een andere keer zijn.

Overigens ben ik vandaag helemaal niet buiten geweest.  De bedoeling was om naar Île Madame te wandelen maar sinds gisterenavond heeft het niet meer opgehouden met regenen.  Pas rond 15u kwam de zon eventjes door de wolken priemen maar toen begon het weer heel hard te waaien.  Vermits een tochtje naar het eiland vóór 15u30 moest afgerond zijn vanwege de opkomende vloed, was dat plan niet meer uit te voeren.