Ik heb er allemaal niet veel van gemerkt en was om 11u al op mijn nieuwe plek. Iets later begonnen de problemen … Het hele terrein droeg duidelijk sporen van de hevige regenbuien van gisterenavond en afgelopen nacht. Wat ooit een grasveld was, leek nu een moeras. Ik wilde mij zo dicht mogelijk bij het asfalt zetten maar al snel bleek dat zelfs dat niet veilig genoeg was. Ik zakte weg en raakte niet meer voor- of achteruit. Naar de receptie om hulp vragen dan maar. “Vraag het maar aan mijn man, hij zit in de laatste bungalow”. De man ging zijn vrachtwagentje halen en had uiteraard een sleepkabel bij. Om gesleept te worden moet je vooraan een klepje verwijderen en daar dan een sleepoog indraaien. En dat vond ik niet … Naar de garage gebeld in België maar daar waar het hoort te zitten, zat het ook niet. Uiteindelijk toch gevonden en snel weer vlot getrokken en naar een plaats gereden waar je niet in de blubber verdwijnt. Ja, die bestaan – maar dat was de mevrouw van de receptie vergeten te zeggen. Nochtans niet blond.  Om niet te veel gezichtsverlies te lijden heb ik maar gezegd dat het de auto van mijn vader was en ik daarom niet wist hoe alles werkte, sorry papa !

Overigens, tegen de weerberichten in, kleurde de lucht vanaf 15u helemaal blauw en kon ik gaan wandelen/cachen. Vóór ik besloot om in Châteauroux halt te houden, vond ik het al raar dat ik hier nog zoveel caches kon zoeken en maakte dus een lijstje met mogelijke vondsten. Tijdens de wandeling werd het allemaal duidelijk : ik had hier absoluut naar caches gezocht twee jaar geleden en er geen enkele gevonden. Gaandeweg herkende ik alle plekjes en ook nu wilde het niet lukken. Het is altijd wel iets : metershoog onkruid inclusief brandnetels, rotjong die net op een halve meter van de cache hun hengeltje uitwerpen, mannen van de gemeente die staan te overleggen of ze vandaag staken of werken – geen mens die het verschil ziet. 

Uiteindelijk kon ik twee van de 13 (!) caches op mijn lijstje vinden. Het was wel een heel mooie wandeling, voor een stuk door een natuurgebied.

Op de terugweg naar de camping kwam ik langs een grote begraafplaats. Dat kon mijn dag nog goedmaken. Helaas, gesloten … blijkbaar geraak je er enkel binnen als je dood bent. 

Ik kom in heel veel plaatsen waarvan ik denk : hier wil ik terugkomen of hier zou ik wel willen wonen. Châtellerault is één van de weinige plaatsen waarvan ik het tegenovergestelde denk.  Of heb ik niet goed genoeg gekeken ? Eén ding hebben ze hier wel door : België is de parking van Antwerpen !

Die route bracht me vandaag in Châtellerault, weer een klein stukje verder naar het oosten dus. Om 10u30 was ik hier al en ik blijf hier twee nachten staan. De camping kost amper 9 euro én er is wifi. De camping op zich ziet er helemaal niet verkeerd uit, het lawaai van de spoorweg krijg je er gratis bij. Er staan hier wel een paar campers en tentjes maar ik heb er nog geen beweging gezien. Zoals vaak op campings heb je hier ook enkel semi-permanente bewoners. In dit geval ook een mama (ik heb nog geen man gezien) die de afgelopen jaren al minstens vier keer helemaal per toeval zwanger is geraakt. Die vier spruiten zijn nog niet schoolplichtig en rijden zonder ophouden rond met vanalles waar plastieken wieltjes onderstaan, over de oneffen asfaltpaden een degoutant geluid ! 

Maar goed ik kwam hier niet om op de camping te blijven. Ze hadden vandaag mooi en droog weer voorspeld en dat was ideaal om een fietstocht te maken. Ook hier kan je langs een oude spoorwegbedding fietsen, die route is 37 km lang en er liggen in totaal meer dan 350 caches. Die 37 km brengen je steeds verder weg van de camping en je moet ook nog terug thuis geraken. Dat zou ook wel gaan maar je hebt echt veel meer tijd nodig om caches te zoeken dan om te fietsen ! Om 11u ben ik vertrokken. Het eerste stuk was gewoonweg saai, een kaarsrecht asfaltpad waar je niks of niemand tegenkwam. Geen mooie meisjes om je hoofd om te draaien, geen terrasje, helemaal niets. Soms hoopte ik dat er een konijn naar me zou zwaaien, een hert zou oversteken, een everzwijn me zou achtervolgen maar ook dat gebeurde niet. Ik had zelfs tevreden geweest met een kreupele Sumatraanse tijger .. 

Op een bepaald moment werd het stilaan tijd om aan de terugweg te denken maar toen begon ik te rekenen. Nog vijf extra caches verder weg betekende ook vijf extra caches op de terugweg … Zou het kunnen ? Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa ! Weer een nieuw dagrecord : 77 stuks ! 

Overigens was de terugweg een heel stuk mooier en afwisselender. Af en toe door een dorp, langs zandwegen, kiezelpaadjes. Dat samen met nog altijd caches zoeken zorgde ervoor dat het een heel stuk trager ging dan op de heenweg. Het begon dan ook al te schemeren toen ik bij de auto kwam.

Een half uurtje later vertrok ik voor een flinke wandeling. Ik was hier vele jaren geleden ook al eens met Nancy maar met de GPS in de hand en caches zoekend ontdekte ik toch vele nieuwe plekjes. Parthenay is absoluut een mooi stadje, maar … het is echt triestig om te zien hoe dit soort stadjes overal meer en meer met leegstand te kampen hebben. Het moeten hier ooit mooie winkelstraten geweest zijn maar nu is driekwart van de panden te huur, over te nemen, te koop enz. Aan het einde van mijn wandeling had ik best iets willen drinken, een gebakje of een ijsje had ik ook vlotjes aanvaard maar niks, nul, noppes. Helemaal uitgeput na 13 km stappen – het leken er 50 – strompelde ik de auto in en dronk in één teug mijn laatste overgebleven blikje Green Ice Tea van Delhaize leeg. Morgen weer fietsen als afwisseling. 

Ik ben ook even op de camping gaan kijken, daarstraks stond er niemand maar nu waren er toch een vijftiental plaatsen bezet. Ook een aantal kleine tentjes waarvan je dan denkt dat het jongeren zullen zijn maar neen, pas gepensioneerde Engelsen die met de fiets onderweg zijn naar Santiago de Compostela. Hun droom verwezenlijken heet dat dan, ik droom van iets anders dan enkele weken in de regen fietsen maar het kwam me wel bekend voor. Enkele jaren geleden hadden Filip en Thierry ook niet echt veel geluk toen ze naar het bedevaartsoord in Galicia peddelden. 

Deze avond belde onze pa : of ik nog genoeg diesel had ? Jaja, maar blijkbaar komt het toch overal meer en meer in het nieuws. Overigens zitten nu “slechts” 1600 van de 12000 benzinestations zonder voorraad. Het probleem is dat van die 1600 het overgrote deel zich in het noordwesten van Frankrijk bevindt.

En wat heb ik waarom beslist ? Omdat de situatie langs de westkust van Frankrijk er niet beter op wordt (wegblokkades, steeds meer benzinestations zonder voorraad) verander ik van koers.  Met pijn in het hart laat ik de mooie Atlantische kust morgen achter me en trek naar het oosten.  Normandië en Bretagne zullen voor een andere keer zijn.

Overigens ben ik vandaag helemaal niet buiten geweest.  De bedoeling was om naar Île Madame te wandelen maar sinds gisterenavond heeft het niet meer opgehouden met regenen.  Pas rond 15u kwam de zon eventjes door de wolken priemen maar toen begon het weer heel hard te waaien.  Vermits een tochtje naar het eiland vóór 15u30 moest afgerond zijn vanwege de opkomende vloed, was dat plan niet meer uit te voeren.

Langs de zoo van La Palmyre, even een foto nemen van de overdreven roze – bijna oranje – flamingo's. Dan via Marennes, hét oestercentrum in deze buurt. In Brouage wou ik wel een uurtje of twee rondhangen. Helaas, parking verboden voor campers … Fransen trekken zich daar niks van aan maar ik waag zoiets niet. Een boete krijgen is weggegooid geld. 

Terwijl ik dit schrijf heb ik toch eens naar de radio geluisterd. Voor zover ik het allemaal begrijp, kan ik maar best zo snel mogelijk mijn dieseltank vullen. Overal in Frankrijk zijn acties en blokkades aan de gang en in de buurt van La Rochelle (waar ik passeer) zou al 1 op 5 benzinestations droog staan. Voor de rest : alweer een vliegtuig vermist. Je kan het maar beter niet weten. 

En toen … werd de lucht blauw. Iets vroeger dan gepland sprong ik op de fiets en vertrok naar Royan. Het stadscentrum is vrij druk en er zijn veel winkels, de gigantisch grote stranden waren bijna helemaal verlaten. Logisch, want de lucht veranderde al snel van kleur en het werd een pak frisser. Af en toe dacht ik dat het zou gaan regenen maar dat gebeurde gelukkig niet. Integendeel, blauw kreeg weer de bovenhand – het lijkt België wel ! 

De meeste caches werden tijdens de fietstocht vlot gevonden, fietsen is hier ook echt aangenaam want bijna overal heb je mooie fietspaden. Trap, trap, trap – wat zie ik daar in de verte ? Een McDonalds ! Iets eten en even op internet misschien ? Niks van ! Ik voelde mij opeens echt heeeeeel oud. Je kon daar niets meer zelf bestellen, alles moet op voorhand ingetikt worden op grote aanraakschermen en betalen kan alleen met een kaart. Als ik op stap ben, heb ik de meest uiteenlopende zaken bij (fototoestel, gps, stempel, brilletje, reservebatterijen enz) maar een bankkaart, neen – dat niet. Als prehistorisch wezen ben ik stilletjes afgedropen vooraleer iemand mij ging uitlachen … 

Pfff, laat ze maar lachen – ik heb toch 35 km gefietst en 24 caches gevonden. Ik vind trouwens al dat doe-het-zelf gedoe maar niks. Zelf je boodschappen scannen in de supermarkt, waarom ? Omdat zij die al genoeg geld hebben, kunnen besparen op personeelskosten ? En worden de boodschappen door die besparing goedkoper ? IK DACHT HET NIET ! 

Na de fietstocht even in het zonnetje gezeten en de fiets een beetje gepoetst. Om mijn verblijf hier af te sluiten, had ik nog een wandeling gepland. Achter de camping ligt een mooi park met vijvers en daar moest ik toch ook nog even poolshoogte gaan nemen. Bij toeval lag er aan de kerk uit de twaalfde eeuw ook nog een cache, maar ik heb hem niet gevonden.

Nog even naar de bakker gewandeld en anderhalf uur gereden tot Vaux-sur-Mer, net voorbij Royan. De camping (Val Vert) ligt in een heel rustige woonwijk en er is werkelijk niks te beleven. Behalve de bungalows voor de verhuur is er één perceel bezet : dat van mij – meer dan genoeg ! Raar is dan wel dat de mevrouw van de receptie lang moest nadenken vooraleer te beslissen welke plaats ik zou krijgen. Waarom ze mij dan ook nog een vrij schuine plaats toewijst zal wel altijd een raadsel blijven. Voor hetzelfde geld kan je toch ook een competent medewerker aan de receptie hebben ? 

's Middags een banaan en hop, op de fiets. Ook hier liggen een heleboel caches te wachten. De bedoeling was een toertje van 10-15 km maar het ging allemaal zo vlot dat het 25 km geworden zijn en 26 caches werden gevonden. Wat wel even tegenviel waren de hoogteverschillen. Je zou denken dat aan zee alles plat is maar hier is dat zeker niet het geval. Echte bergen moet je hier uiteraard niet zoeken maar je moet toch vaak naar boven en (plezanter) naar beneden. De tocht bracht mij langs de talrijke rotsachtige baaien en ik had eventueel nog meer caches kunnen vinden, moest ik het niet beu geweest zijn telkens tussen de doornen te kruipen. 

Net als gisteren stond er een stevige wind en pas in de late namiddag kwam de zon door de wolken. Fietsen is dus nog altijd met een trui aan en als je sommige wandelaars ziet zou je denken dat de temperatuur rond het vriespunt schommelt. De surfers hebben met hun neopreen pak geen last van de kou en de wind vinden ze natuurlijk super. Het grootste deel van de tijd dobberen ze maar wat rond en wachten op de ideale golf. Als er dan een mooie golf komt, valt de helft na drie meter al van zijn plank. Blijven oefenen !

De Chausson staat nu dus voor een nacht aan de voet van één van de vele Vauban-vestingen in Frankrijk. Er is ook een gemeentecamping die nauwelijks meer kost om te staan en dan verblijf je echt tussen de fortmuren. 

Als liefhebber van alles wat zelfs maar een beetje op een burcht, fort of kasteel lijkt ben ik natuurlijk alle hoekjes van dit pareltje gaan verkennen. Er konden zelfs enkele caches gelogd worden. Blaye zelf stelt niet zo veel voor maar de ligging bij de Gironde maakt het allemaal net iets mooier, ook al bleef de lucht bijna de hele dag grijs en was het winderig. Rond 17u30 begon het zelfs eventjes hard te regenen. 

Zoals dat dikwijls gaat op camperplaatsen is het de hele dag onophoudelijk op- en afrijden. Op een bepaald moment stond ik bijna alleen en nu tegen de avond is er plaats te weinig. Ik hoop maar dat er geen camper tussen mij en de buurman komt staan. Het zou wel kunnen maar dan krijgt niemand zijn deur nog open vrees ik.

Het bleef lang bewolkt en warmer dan 15 graden werd het niet. Zolang het niet regent is het okee voor mij, ik deed een sweater aan, pakte de fiets uit de koffer en vertrok om caches te gaan zoeken. Langs Cassy en Lanton tot het moerasgebied van Certes. Het hele gebied is via wandelwegen te verkennen, met een beetje behendigheid kan er ook gefietst worden. Als evenwijdig aan de kust blijft rijden heb je meestal een perfect fietspad met daarnaast een wandelpad, alles netjes afgescheiden van het autoverkeer. Uiteindelijk stonden er 23 km op de teller toen ik terug bij de auto kwam. Even een uurtje of twee rusten en om 16u vertrok ik voor de tweede fietstocht van vandaag, deze keer een stukje naar het noorden.  Zoals vaker het geval, kan je ook hier fietsen op wat vroeger een spoorweg was, de stationnetjes staan er nog.  Terwijl ik gisteren nog dacht dat Andernos een uitgestorven gat was zonder echt centrum moest ik vandaag mijn mening herzien. Op ongeveer 2 km van de camping zijn er enkele gezellige auto-arme straatjes met veel winkeltjes en restaurants. Ook aan de pier was het gezellig, met de terrasjes die intussen baadden in de zon. En iets anders : de vele bootjes konden eindelijk varen ! Als je hier een boot hebt, kan je niet varen als je daar zin in hebt maar je bent afhankelijk van het getij. Het Bassin d'Arcachon is verbonden met de Atlantische Oceaan en dus onderhevig aan eb en vloed. Bij laag water liggen de bootjes allemaal in een dikke laag modder, een beetje te vergelijken met de baai van de Somme. 

Een stukje verder kwam de volgende verrassing : het vissershaventje met vele vissershuisjes waar oesters gekocht en geproefd konden worden. Ik heb die glibberige snotdingen niet nodig maar het zag er wel allemaal gezellig uit. 

En het was nog niet gedaan : achter het centrum kwam ik alweer in een ander natuurgebied terecht, ook met talrijke wandelpaden en uiteraard ook de nodige caches. In totaal werden er vandaag 43 gevonden en daarvoor werden 40 km gefietst.

Rond 13u stond ik aan de camping van Oloron Ste-Marie, van daaruit kon ik deze namiddag nog een tiental caches zoeken. Helaas : camping fermé ! Dan maar in één keer verder naar de camperplaats van Mont-de-Marsan. Toen begon het helemaal fout te lopen. Er loopt absoluut een grote weg tussen Oloron en Mont maar mijn GPS-trezebees weigerde die te vinden en stuurde mij elke keer kleine landwegen op. Ik wist dat ik de verkeerde richting uitreed en uiteindelijk besliste ik dan maar om ineens verder te rijden richting Bordeaux. Weer enkele tientallen caches door mijn neus geboord, zo zal ik nooit het op voorhand geplande aantal behalen. Ook de weg naar het Bassin d'Arcachon liep niet van een leien dakje. Als je absoluut niet wil betalen voor de snelweg is het soms niet simpel om op je bestemming te geraken. 

Uiteindelijk heb ik van 9 tot 5 gereden, ik kan verdomme net zo goed terug gaan werken ! Alles was nochtans snel vergeten toen ik in Andernos-les-Bains aankwam. Een camping die grenst aan het water en die er vrij “natuurlijk” uitziet, ik voelde mij er meteen thuis. De auto op een mooi plekje gezet en toegegeven aan dwangneurose 1 (jaja, ik heb naar Alloo in de psychiatrie gekeken) : chocolade eten. Onmiddellijk daarna overgeschakeld naar nummer twee : caches zoeken ! Een bescheiden wandelingetje leverde vier vondsten op, de volgende dagen zullen er hopelijk nog vele tientallen volgen want hier zijn er nog veel meer te vinden. De omgeving ziet er echt gezellig uit, een beetje te vergelijken met De Haan : oude villaatjes en geen lelijke hoogbouw.

Oorspronkelijk stond een stop + overnachting in Teruel en Albarracin gepland maar omdat ik een week later ben vertrokken had ik daar geen tijd meer voor. Het was vanmorgen al heel mooi weer maar toen ik zo'n 250 km gereden had was het geheel bewolkt en daalde de temperatuur tot 11 graden, echt ongewoon is dat niet op de hoogvlakte (tot 1200 meter). Onderweg werd op lichtkranten aangekondigd dat er vandaag extra gecontroleerd werd op snelheid en drugs. Een verwittigd man is er twee waard en ik kon dus nog net op tijd die naald uit mijn arm trekken en 40 kg cocaine uit het raam gooien. De snelheid binnen de perken houden was moeilijker want op een bepaald moment kwamen een paar dwaze flikken mij duidelijk uitdagen. Ik reed honderd, ze staken mij voorbij en gingen dan tegen 90 km/u een hele tijd voor mij rijden. Ze hoopten natuurlijk dat ik dan sneller dan 100 zou rijden om hen in te halen. Immers : op de snelweg waar je met de auto 120 mag rijden, mag je met de camper maar 100 ! Weinig mensen weten dit en ze hoopten zo waarschijnlijk op een extra zondagbonus. Tegen hun kl... ! 

Naarmate ik Zaragoza naderde werd de wind steeds feller, op het einde was het echt onaangenaam om te rijden. Het is natuurlijk niet zomaar dat alle bergkammen hier in de buurt vol windturbines staan. Om iets over 13u reed ik de stadscamping van Zaragoza op, de caches in de buurt heb ik allemaal bijna gevonden tijdens vorige bezoeken maar ik kon er toch nog drie scoren. Het is trouwens altijd plezierig om langs het Canal Imperial te wandelen, vooral nu er overal wilde bloemen in overvloed zijn. Er werd ook nog even verbroederd met een aantal Harley-rijders die terugkwamen van de Super Rally in Albañiz die op weg naar Engeland hier komen overnachten.

Daarna richting McDo voor mijn laatste afspraakje met Debbie.  Eten was uiteraard niet nodig en we gingen onmiddellijk richting Frax.  Op de parking daar konden we genieten van live muziek en een drankje, onderuitgezakt in een van de vele zitzakken.  Dan nog een stukje wandelen en een ijsje eten om de dag af te sluiten.  

Morgenvroeg rond 7u30 start ik de Ford en rij - als er nergens problemen zijn - tot in Zaragoza.  Daar is normaal gezien internet, daarna zal het afwachten zijn.  Zoals altijd : geen nieuws is goed nieuws en nog meer van toepassing : onkruid vergaat niet !

Gisteren nog even met onze pa, Brigitte en Jef naar Pizza4U geweest en weer is het niet gelukt om Pepe te zien.  Pepe is de vrolijke baas en het is al bijna twee jaar geleden dat ik hem nog zag.  Gelukkig zijn de lekkere pizza's er nog altijd.

Zoals te verwachten zijn mijn nieuwe caches vandaag al een aantal keren gevonden.  Eentje kreeg zelfs al twee favoriete punten en daar ben ik heel blij mee.  Ik vind het trouwens ook verdiend .  Nog enkele dagen en ik kan zelf weer beginnen zoeken.  De auto is in ieder geval al verplaatst en staat nu met zijn neus in de goede richting.  

Wat hier niet meer staat is de Harley.  Ik heb er lang over nagedacht maar het is tijd voor iets anders.  De hele ochtend heb ik gepoetst en ooooooh wat is hij toch mooi ! Even slikken, een traantje wegpinken en hop - naar Mel Custom in La Nucía.  Daar staat hij nu te koop.  Best grappig wat hij zei toen hij de Sportster bekeek : "Eerst gaan we hem grondig schoonmaken !" En ik mijn best maar doen ...  Zegt genoeg over mijn poetskwaliteiten zeker ? In ieder geval is het nu wachten tot hij verkocht is, dan pas kan ik op zoek naar een andere twee/drie/vierwieler.  Als alles snel gaat, kan ik met de "nieuwe" al rondrijden in België.  In het slechtste geval is er niemand geïnteresseerd en haal ik hem in oktober terug en rij er zelf mee verder.  We zien wel.

En wat nog ? Terwijl het thuisland dolenthousiast is over de deelname van Laura Tesoro aan het Songfestival (overigens goed nummer met duidelijk "gepikt" baslijntje van Queen) heb ik naar een documentaire over Nashville gekeken.  Naar aanleiding daarvan heb ik een aantal cd's van superster Garth Brooks gedownload.  Die man is waanzinnig populair in het countrymilieu maar sorry : ik vind er echt geen zak aan ! Bijna alles is dan ook weer verwijderd van de harde schijf.

En films ? Weer een heel aantal.  Een documentaire over Janis Joplin vond ik het interessantste.  Risen (over de dood en heropstanding van Jesus) bracht mij zowaar op het randje van een bekering.  En toen was het weer tijd voor enkele depressieve uurtjes.  "Le loi du marché" over het vruchteloos zoeken naar werk als vijftiger en "Ne me quitte pas" over twee dronkaards waarmee het alleen maar verkeerd kan aflopen.  Wel een grappige conversatie : "Wat ga je eten vanavond ?" "Ik ga niet eten, ik ga sterven.  Eerst ga ik dood en daarna heb ik nog gehaktballen."

Land Ho ! was dan weer iets helemaal anders.  Twee oude vrienden die samen op reis gaan naar Ijsland, jointjes roken, verloren lopen en op vrouwenjacht gaan.  Best grappig en uiteraard mooie beelden.  Ook absoluut grappig was "Relatos salvajes", een Argentijnse film over wraak.  Deze moet je gewoon zien, ik vond het echt fantastisch. 

Vandaag bleef het weer lang bewolkt en dus maar weer een beetje zitten niksen.  Deze middag was ik met onze pa afgesproken om iets te gaan eten.  Niet simpel : naar Dos Lunas - gesloten, Sacristan - gesloten, Oh Solomillo - gesloten, Anna - gesloten - Transilvania - gesloten ! Op dinsdag mag je duidelijk geen honger hebben in Albir.  Gelukkig is er nog veel meer keuze en uiteindelijk belandden we bij Santorini, het Griekse restaurant.  Toch weer bezweken voor een voorgerecht, wetende dat ik daarna het hoofdgerecht niet helemaal zou kunnen opeten ...  Nu ja, het had wel gekund maar ik zat vooraf al te fantaseren over een dessert op het terras van Universal Lounge Bar .  Aan onze pa moest ik het ook geen twee keren vragen.  Ik mijn favoriete "ijsje" en onze pa een kopje koffie, verborgen onder een berg slagroom én een wafel ! 

Vandaag werd het, zoals voorspeld, een overwegend grijze dag met af en toe een paar druppels regen.  Enkele uurtjes naar Sabor met onze pa, Jef en Brigitte was dus absoluut geen straf.  Zeker niet omdat mijn lievelingsgerechten op het weekmenu stonden : caesar salade en zalm in jasje van spek met mosterd/appelsaus.  Met Jef als tafelgenoot lag het alcoholverbruik merkelijk hoger dan tijdens onze normale wekelijkse bezoekjes.  Een kwartiertje geleden stuurde Brigitte een mp3 : haar lieve echtgenoot was intussen al een dikke boom aan het doorzagen .

Vandaag was ik afgesproken met Jef om de laatste keer een terrasje te doen bij Dixieland.  Daarna ging het naar Benidorm waar de caravan/studio van Radio Gaga was neergestreken.  Ik ken het programma ook enkel van horen zeggen maar het blijkt een "human interest" programma te zijn op Canvas.  In ieder geval : Jef en ik zijn uitgebreid gefotografeerd, gefilmd en geïnterviewd ! Nu nog enkele maanden afwachten en kijken of het in oktober wordt uitgezonden.  Als dat het geval is, kan ik daarna als BV ingehuurd worden om huwelijksfeesten te verpesten, winkels te sluiten of gewoon om mensen schrik aan te jagen.

Schitterend weer vandaag, volop zon maar zoals altijd in de namiddag weer die vervelende wind.  In de voormiddag heb ik een beetje gerommeld en nog maar eens geprobeerd om de koffer/garage op een ideale manier te organiseren.  Ik denk dat het deze keer gelukt is maar dat heb ik al enkele keren gedacht.

In de namiddag ben ik naar El Cisne gewandeld, op het naastgelegen terrein werd een rommelmarkt georganiseerd ter gelegenheid van de Nederlandse Koningsdag.  Dat was oorspronkelijk gisteren gepland maar door het slechte weer (onweer en regen) verplaatst naar vandaag.  De markt liep al op zijn einde toen ik er aankwam maar al dat oranje deed al snel pijn aan mijn ogen.  Wel plezant om een paar kameraden terug te zien die daar stonden met een kraampje en tabaksplanten e.d. verkopen.  

Van de markt naar camping Benisol is amper enkele minuten stappen en dus ging ik ook nog op bezoek bij Guy.  Als oude social/commun/anarchisten kan je geen betere dag uitkiezen dan 1 mei om een beetje te zeveren over vanalles en nog wat.

Op de terugweg wou ik ook nog langs onze pa gaan maar toen ik zijn camping naderde, zag ik hem in de verte wegrijden met de auto.  Geen bezoekje dus.

Terug in de auto snel de voetbaluitslagen nakijken : de ploeg van 't Kiel met nog enkele minuten te spelen op 0-0 en titelconcurrent Oosterzonen aan de leiding met 0-2.  En dan godverdomme, alsof het gisteren nog niet dramatisch genoeg was, maken de purperen paljassen in de 93e minuut het winnende doelpunt en dus Wilrijk (en de opgeslorpte rattenploeg) kampioen.  Al dat voetballeed werd rond 20u dan weer een beetje verzacht omdat Hercules CF (uit Alicante) zijn uitwedstrijd won met 0-4 en nu op twee punten van de leiding staat, met nog twee wedstrijden te spelen.  Op papier zijn dat nog "gemakkelijke" matchen in vergelijking met wat de rechtstreekse concurrenten voor de boeg hebben.  Spannend dus !

En dan : honger ! De eerste zondag van mei wordt in Spanje moederdag gevierd en dus kwamen alle beschikbare kindjes op bezoek bij Patrick en Vicky.  Er werd Indisch eten gehaald bij de Curry Pot en ik mocht mee met de familie aan tafel.  Met achteraf nog taart natuurlijk, al werd het toen te koud om nog buiten te blijven zitten.