Rond 10u30 knalden de uitlaten en moest ik kiezen wat ik zou gaan doen.  Keuzemogelijkheden genoeg : de fysiotherapeut speelde een belangrijke voetbalwedstrijd, er was een dierenzegening, bij het "On the road" bikerscafé was er een "matinal" (voormiddagtreffen) en in het sportcentrum van Alfaz werd het nieuwe bestuur van onze motorclub voorgesteld.  En daar wringt het schoentje : onze ...  Al een hele tijd is er onenigheid tussen het bestuur en een groot deel van de leden, er is intussen zelfs al een nieuwe club opgericht door een aantal "dissidenten".  Zomaar wegblijven is mijn stijl niet en dus ging ik naar de vergadering met de bedoeling mijn lidmaatschap officieel te beëindigen.  En daar krijg je dan te horen hoe belangrijk je wel bent voor de club, dat ze hopen dat je lid blijft, je krijgt applaus van de aanwezige leden ... het maakt het allemaal niet gemakkelijk.  Toch heb ik verteld dat ik waarschijnlijk afscheid zal nemen maar dat ze wel op mij kunnen blijven rekenen als er bij grote evenementen foto's moeten gemaakt worden.  Het lijkt er trouwens sterk op dat de club nog enkel Spaans(sprekend)e leden zal overhouden.  Dat stoort mij op zich niet maar het is voor mij nog altijd gemakkelijker om een praatje te maken in het Nederlands of Engels dan in het Spaans.  Ik heb echt geen idee wat er in de toekomst gaat gebeuren maar ik vind het wel een spijtige zaak.

Toen de vergadering afgelopen was, was het al te laat om naar het voetbal of de dierenzegening te gaan en dus bleef alleen het café nog over.  Nog even langs Guy op Benisol (waar een heleboel bekende ex-Costa Blanca klanten de revue passeerden) en daarna een goedkoop menuutje bij Puente de Oro en de dag was voorbij.

Leo vond het alvast niet te koud om mijn sloten te repareren.  Einde december, toen ik in België was ben ik bij Alpha Motorhomes gepasseerd om nieuwe koffersloten op te halen.  Twee van die sloten hadden een tijdje geleden besloten om te ontsnappen uit hun keurslijf en de wijde wereld te gaan verkennen.  Echt vertrouwen inboezemen doet zoiets niet, sloten die zomaar uit de kofferdeur "floepen" bij een auto die nog niet eens een half jaar in mijn bezit is.  Dat belooft voor de toekomst.  Gelukkig deden ze bij de dealer niet moeilijk en kreeg ik zonder aandringen twee nieuwe exemplaren mee.  Helaas vrees ik dat dit probleem zich gaat (blijven) herhalen.  De bouwkwaliteit van die dingen laat echt te wensen over.  In ieder geval, voorlopig kan de koffer - dank zij Leo - weer helemaal op slot !

Na het middageten trokken we even de "campo" (het platteland, het veld) in.  Er is hier in de buurt een illegale vogelvanger aan het werk en daar moet iets aan gedaan worden.  Niet zozeer omwille van dat vogelvangen maar vooral "aan het werk" is iets wat ik liever niet wil horen .  Een schuilhuisje werd afgespannen met een lint van de policia local en zelfs voodoo wordt niet geschuwd om de overtreder af te schrikken.  Wat denk je van een schapenkarkas (met een elders gevonden hoofd van een ander schaap) met lege jachtpatronen ernaast ...  ? Of zou een rode bh rond een boom meer effect hebben ? Onze ploeg onder leiding van de immer waakzame FV deinst nergens voor terug !

In Moraira was het nog even wachten tot Debbie gedaan had met werken en daarna doken we een cafetaria binnen voor een stuk lekkere chocoladetaart.  Gezellig kletsen en lachen met vanalles, de tijd vloog voorbij en het was snel tijd om huiswaarts te keren.  In totaal toch een ritje van meer dan 120 km.

Vandaag was het dan weer onze beurt om enkele caches te loggen.  Eerst naar de fysio en dan buikje vol bij de Extra Wok.  Nog even koffie drinken op een terrasje en hup, de auto in om te gaan zoeken.  De vier caches werden vlot gevonden en bij eentje konden we verbroederen met een soortgenoot.

Tussendoor werd ook nog een nieuwe cache door mij gelegd.  Door problemen met afvalwater is de eerste cache van een reeks niet meer bereikbaar en die werd vandaag vervangen door een andere cache op een nieuwe locatie.  Ik had ook gewoon de coördinaten kunnen veranderen maar dit is plezieriger want zo kan hij opnieuw door iedereen gelogd worden.

Na de middag gingen Rob, Letty, Rita en Leo mijn nieuwste cache zoeken want die was vannacht inmiddels goedgekeurd.  En nog maar eens bleek hoe moeilijk het is om een eigen cache een moeilijkheidsgraad te geven.  Ik dacht dat hij niet zo gemakkelijk te vinden zou zijn maar de zoekers van vandaag hadden er geen enkele moeite mee.  Intussen ligt er nog een nieuwe ergens in de "campo" die nu op goedkeuring wacht.

Dit overstijgt het verlies van Luc De Vos, Kurt Cobain of Bob Marley - om er maar enkele te noemen.  Ook zij waren natuurlijk bepalend voor een deel van mijn leven maar zoals ik zeg : een deel van mijn leven.  Bowie was er altijd, soms met een meesterwerk en soms met een nauwelijks aanhoorbaar nieuwe elpee.  Maar : hij was er altijd.  Ik herinner me nog de tijd dat ik naar de kapper ging en vroeg om een kapsel als dat van Bowie .  Ik kocht echt álles van Bowie.  Je kan gemakkelijk de hele dag naar Bowie luisteren, omdat hij zoveel verschillende dingen heeft gemaakt.  Je kan the Laughing Gnome niet vergelijken met Space Oddity, de disco van Let's dance is zooooooooo verschillend van Neuköln, de zijsprong Tin Machine heeft niets te maken met Ziggy Stardust ...

Ik zal hem missen.  Gelukkig heeft hij enkele dagen geleden Blackstar op ons losgelaten.  En toeval of niet : gisterenavond ben ik ingedommeld met die laatste ceedee.  En dan zeven uur later ontwaken met zo'n nieuws, ik zit hier echt te huilen - dat overkomt me niet vaak.

Ik ben ook even een cache gaan controleren aan het station van Alfaz en daar bleek dat iemand mijn magnetische nano cache heeft weggehaald en vervangen heeft door een plastiek exemplaar.  Ik denk niet dat de politie zich hier mee gaat bezighouden maar toch beschouw ik dit als diefstal ! Die magnetische nano's kosten drie euro per stuk en als je zelf zo eentje wil, koop ze dan !

Daarna was het tijd om nog een nieuwe cache te verstoppen.  Het is altijd moeilijk in te schatten hoe moeilijk hij te vinden zal zijn, maar ik denk dat hij niet zo simpel te vinden is.  Het kan ook zijn dat je verzuipt vóór je kan beginnen zoeken.

Deze avond ook nog even in de tent gezeten met z'n allen.

Het begon met een speciale cache, op voorhand was het niet duidelijk wat we moesten verwachten maar we moesten in ieder geval onder de grond zoeken en we hadden absoluut een zaklamp nodig.  Ter plaatse moesten we vanaf de parkeerplaats eerst een stukje wandelen en daar werd snel gevonden waar we moesten zijn.  Een betonnen trap die ons ondergronds leidde en dan langs alle kanten erg smalle tunneltjes en gangetjes uitgegraven in de aarde.  Ik heb echt geen idee waarvoor dit ooit gediend heeft maar avontuurlijk was het wel.  Even niet kijken naar de spinnen en door het water waden, ondertussen hopend dat er niets instort ...  Toen de juiste tunnel gekozen was, vond Rob de cache.  En het ging hier niet alleen over de cache, de hele omgeving was schitterend !

Na deze ontdekking weer een klein stukje met de auto, richting Sierra Cortina.  De meeste caches hier had ik twee jaar geleden al gelogd maar voor Rob en Letty lagen er meer uitdagingen te wachten.  Het werd een stevige wandeling met soms steile hellingen en uiteindelijk kon ook ik twee - nog niet door mij gevonden - caches loggen.  

Er werd afgesloten bij Sacristan, een dagje om in te kaderen.

De harde wind van de voorbije dagen was vandaag gaan liggen en de zon was al vroeg van de partij, bovendien was er een nieuwe cache aangemeld in Villajoyosa.  Het zeil ging dus van de Harley en de namiddag begon met een terrasje bij Dixieland.  Daarna heb ik mij een kilometertje verplaatst naar de haven om mijn zoektocht te beginnen.  Ik heb ongeveer een half uur lopen zoeken en elke steen drie keer omgedraaid (de tip was immers : onder een kleine steen) maar ik kon niets vinden.  De talrijke zwerfkatten waren ook niet echt een grote hulp, die lagen allemaal te genieten van het warme weer.  Ik wou het net opgeven toen ik een bekende figuur zag : Verkamen, een Spanjaard die er altijd als de kippen bij is als er een nieuwe cache is gelegd.  Hij kwam ook zoeken, herkende mij onmiddellijk en concludeerde : verdomme, ik ben niet de eerste ! Toen ik hem vertelde dat ik nog niets gevonden had, was hij niet meer in te tomen.  De eerste steen die hij omdraaide bleek de goede te zijn, hoe is het verdomme mogelijk !? Hij mocht hem van mij zonder problemen als eerste loggen, tenslotte valt er - behalve de eer - niets mee te winnen.  

Ik sluit af met een dienstmededeling : Sabor is gesloten tot en met 25 januari.  Meestal betekent voor een deel van het personeel een vakantie in de sneeuw.  Ik wens ze veel succes in hun zoektocht naar het witte poeder.

Maar één remedie : met zijn allen samen kruipen in de tent.  Tegen 13u kwam onze pa samen met Angelina (zijn nieuwste vlam), Brigitte en Jef naar hier om driekoningen te vieren.  De vier taarten vonden gretig aftrek en er werd weer flink wat afgelachen.

Telkens beloof ik mezelf om haar toch minstens twee keer per jaar te laten langskomen maar dat lukt nooit, vandaag dus wel : de kapster aan huis.  In totaal had ik vijf klanten kunnen ronselen maar met mij was ze toch veruit het langste bezig.  Haar knippen (korter dus, de eerste kapper die het langer kan knippen mag elke week langskomen), stukje opscheren , haar uit de oren en de neus, baard-snor-wenkbrauwen getrimd en dat allemaal voor een prijs waarvoor ze in België niet eens je haar wassen.  Dat moet je hier trouwens eerst zelf doen.

Morgen is het hier driekoningen, vrij belangrijke gebeurtenis hier want het is zo een beetje het equivalent van sinterklaas in het noorden.  Ter gelegenheid daarvan had Vicky lekkere pompoensoep gemaakt én twee roscóns - traditioneel gebak waar ook hier een boon in verstopt zit.  Frank, die eerst geen stuk wou proeven maar uiteindelijk toch toehapte, had prijs en werd koning gekroond.

Vandaag ging ik samen met Rob en Letty op zoektocht.  De laatste weken zijn er verschillende nieuwe caches hier in de buurt bijgekomen en we gaan proberen er elke dag eentje te zoeken, zo zijn we verplicht om regelmatig te bewegen.  De cache bij Benisol werd vrij vlot gevonden, we gingen even goedendag zeggen bij Guy en daarna trokken we naar het campingrestaurant van Almafra.  Het dagmenu was wel heel erg Engels getint met o.a. gravy en Yorkshire pudding en ondanks het niet mijn favoriete keuken is, was het absoluut lekker en bovendien prettig geprijsd. 

Op de terugweg werd duidelijk dat we volop in het processierupsenseizoen (22 letters !) zitten, in één boom zaten tientallen nesten ! Oppassen dus, vooral met honden ! ! ! 

Ik heb bij al de berichten van de voorbije twee weken nu ook foto's geplaatst. 

Op de terugweg nog even binnengesprongen bij AMS in Ranst om goedendag te zeggen tegen jeugdvriend Tony die daar de tweedehandszaak met Harley-Davidsons uitbaat.  Onlangs zijn ze verhuisd naar een nieuw gebouw, echt knap !