De rit ging verder naar Alcalali, waar een tafel gereserveerd was in restaurant Solana.  Vroeger ben ik hier met mijn ouders ook enkele keren geweest en er is niet veel veranderd : lekker eten, grote porties en een mooi uitzicht op de omringende bergen.  De tafel werd gevuld met o.a. garnaalcocktail, gevulde aubergine, schapenbout, eend en couscous.  Er was nog net een beetje plaats over voor een dessertje.

Net voor we terugkeerden naar de camping, zijn we nog een terrasje gaan doen bij café Sprint in Albir.  Andrea, de uitbaatster, is de afgelopen zomer bevallen en het 10 weken oude resultaat was te bewonderen in het café.  

Bij thuiskomst heb ik even naar de voetbaluitslagen gekeken.  RAFC heeft met 1-5 gewonnen in Visé, er waren slechts 800 toeschouwers aanwezig - 600 daarvan kwamen uit Antwerpen !

Toen hij op de deur klopte haalde hij me nogal abrupt uit een fantasiewereld.  In hogere sferen door illegaal spul ? Neen, ik was naar het laatste stukje van "The life of Pi" aan het kijken.  Die film stond al een tijdje te wachten op de laptop en gisterenavond werd ik helemaal ondergedompeld in een onwaarschijnlijk (en verzonnen) sprookje.  Wel eentje voor volwassenen, want voor kinderen waarschijnlijk te moeilijk en soms te wreed.  De avond daarvoor had ik "Milk" bekeken, een heel ander (waargebeurd) verhaal over Harvey Milk, hier gespeeld door een schitterende Sean Penn.  Milk was een leidende figuur binnen de homobeweging in de USA en de eerste verkozen politicus die openlijk voor zijn homoseksualiteit uitkwam.  Allebei echt goede films !

Het is absurd dat tijdens concerten in België het geluidsniveau constant wordt gecontroleerd en dat hier je oren finaal naar de kl.... worden geschoten.  Vóór ik vertrok had ik nog een douche genomen maar die moeite had ik me ook kunnen besparen, ik zat helemaal onder de roetneerslag ...  Toen het té erg werd, ging ik beschutting zoeken in de kerk - toch altijd een toevluchtsoord in bange dagen.  Ook daar was de rust ver te zoeken, al hadden meerdere mensen anders gedacht.

Voor de mensen die hier in de buurt zijn en het programma niet kennen, klik HIER.

Deze middag kreeg ik bezoek van Jos, iemand die ik heb leren kennen via Thierry en Malvina.  Hij was een ritje met zijn driewieler (maar wel op basis van een Honda Goldwing, geen speelgoed dus) gaan maken vanuit Calp en kwam even kijken of ik "thuis" was.  En dus kon ik nog eens een praatje maken met iemand anders dan Luc en Sonia.

Op restaurant ben ik nog steeds niet geweest en daar is eigenlijk een goede reden voor.  Nu hier ook afwasbakken zijn, vind ik het niet zo erg om zelf iets te maken.  En de meesten weten dat misschien niet maar ik ben eigenlijk een goede kok (lees : expert in blikjes opendraaien) en deze avond prepareerde ik een smakelijke omelet met serrano ham, ui, paprika en kleine tomaatjes uit de tuin van de buurman.

Ik heb gisterenavond ook een tijdje bij buurman Georges gezeten.  Toen ik einde mei vertrok was Jessica (de rottweiler) al enkele weken dood en had hij Simba van het asiel in huis gehaald.  Intussen heeft hij ook nog twee puppies (Robbie en Lea) van de buren geadopteerd.  Je weet wel, die twee honden die altijd uitbraken en tijdens een van hun wandelingen zwanger waren geraakt.  En dan is er ook nog altijd Laika, de veeeeeel te dikke semi-labrador.  

Ik ben deze ochtend al een wandelingetje gaan maken en daarbij mijn laatste "onderweg-cache" gelogd.  Het totaal aantal gevonden caches staat nu op 1615, een gemiddelde van ongeveer 2,6 per dag sinds ik vorig jaar in januari begonnen ben.  Bovendien heb ik tot vandaag 49 opeenvolgende dagen "iets" gevonden, een nieuw persoonlijk record.

Het is nu 8u30, binnen een uurtje rij ik naar Alfaz - nog zo'n 350 km.

Intussen is het 20u en ben ik dus al enkele uurtjes in Alfaz.  Alles ging prima onderweg maar toen ik de parking/camping opreed was het wel even schrikken.  Zo leeg had ik het nog nooit gezien.  Slechts twee andere motorhomes ! Normaal ben ik hier pas in november en dan is het al aardig druk.  De volgende uren werden gevuld met een kleine rondleiding en veel bijpraten (met Luc en Sonia).  De volgende dagen zal ik enkele foto's plaatsen maar wees gerust : als je aankomt, merk je op het eerste zicht het verschil echt niet ! 

Een half uurtje later stond ik op de camping in Ampolla en meer dan een fietstochtje van 25 km zat er voor vandaag niet meer in. De mensen die me een beetje kennen weten dat ik alleen fiets als het mooi weer is. Ik heb gehoord dat het in België echt heel slecht weer is, hier kan je nog altijd gerust in je blootje fietsen. En ja, ik heb ook een cache gelogd en voor morgenvroeg heb ik er nog eentje klaarliggen achter het hoekje, dan stopt het even. Het hadden er vandaag nog meer kunnen zijn en ik weet zeker dat er een cache lag achter de balk waar een nest wespen een onderkomen heeft gezocht, maar jullie zullen begrijpen dat ik geen poging gewaagd heb om die te pakken. Je moest tijdens het fietsen absoluut je mond dichthouden want er vliegen hier ontzettend veel insecten rond. Dat moet ook wel, want al de vogels die hier wonen, willen ook iets te eten hebben. 

De laatste dag onderweg werd afgesloten met Vlaamse kost : witloof met kaas en hesp en aardappelpuree uit een pakje. Het verschil met Sabor zal groot zijn ...

Het was vandaag echt prachtig weer. De wind is bijna helemaal weggevallen en eindelijk plezant om gewoon een fietstochtje te maken. En wat kom je dan allemaal tegen ? De gemeentelijke boulodrôme, waar ze met honderden tegelijk met de ballen spelen. Je ziet mensen oesters proeven in eettentjes die er langs de voorkant aantrekkelijk uitzien maar aan de achterkant aan een sloppenwijk doen denken. Als je oesters te duur vindt, kan je ook terecht bij de mosselbank (of is dat vrouwonvriendlijke praat ?). Je moet toegeven dat een moderne kerk ook mooi kan zijn. Ook kunst op straat kan mij altijd bekoren. En tot slot krijg je een lamme arm door constant te zwaaien naar de grote motorbende die voorbijkomt.

Eén dag de mooiste van de camping zijn, was genoeg voor mij en ik ben vandaag 10 km naar het zuiden opgeschoven, meer bepaald naar Port Leucate. De camping hier is veel aangenamer maar staat ook bijna leeg, ze kost nochtans ook maar 12 euro per nacht. Zou die twee euro meer dan echt een probleem zijn voor veel mensen ? Wellicht moeten ze allemaal hun blinkende motorhome nog afbetalen en blijft er geen geld over om te leven. Ook vanmiddag ben ik natuurlijk weer caches gaan zoeken en met meer succes dan gisteren. Toch heb ik mezelf voorgenomen om het zoeken een beetje af te bouwen en ook eens gewoon in mijn stoeltje buiten te zitten. Als ik binnen enkele dagen in Alfaz ben, zal het toch ook een stuk minder zijn met cachen want veel nieuwe “schatten” zijn daar niet te zoeken dit jaar.

Onderweg ging alles vlotjes en rond 10u zag ik in de verte de zee liggen en zag ik overal druivenplukkers. Nog een half uurtje later reed ik de gemeentecamping van Leucate op waar de mevrouw aan de receptie niet bepaald vriendelijk was. Veel meer “de prijs voor 1 persoon is dezelfde dan voor 2 en morgen vertrekken vóór 12u” kwam er niet uit en toen wees ze me één van de lelijkste plaatsjes van de camping toe, een camping die trouwens flink vol staat. Pfff, 't is toch maar om te slapen. Bovendien staan op dit plekje ook de lelijkste mensen van de camping zodat ik geen moeite heb om mezelf de knapste te vinden ! 

Daarna was het weer tijd om te gaan cachen. En toch, ik heb “het” niet meer. Het aantal niet gevonden caches overtrof ook vandaag weer het aantal wel gevonden exemplaren. Soms is het gewoonweg niet plezant meer, denken ze nu echt dat ik Obelix ben en de hele dag met stenen wil sleuren ? Bijna alle caches lagen verborgen onder een stapel stenen en als de hint “ai, dat prikt” is, dan zoek ik zelfs niet meer, een doornenkroon is niet meer van deze tijd. Ik erger me ook altijd aan mijn eigen gebreken : brilletje op, brilletje af, mijn haar dat altijd in de weg hangt en overal beesten en onkruid verzamelt … Waarom kan ik niet gewoon zoals een doorsnee vadsige vijftiger vanop een terrasje naar het loslopend (gepensioneerd) wild kijken ? Neen, gaan fietsen met een wind die ervoor zorgt dat je bergaf niet eens 10 km/u haalt (maar wel 200 km/u bergop met de wind in de rug) en als de tramontane van de zijkant blaast is het onmogelijk om fiets én lijf op één lijn te houden. Dat wil zeggen dat ik nog altijd zwaarder ben dan mijn fiets maar veel kan het niet meer schelen … Het cachen bracht me dan wel weer bij de ruïnes van het kasteel van Leucate. Daar was ik anders wellicht nooit geraakt.

Vandaag is een beetje een speciale dag, niet alleen voor mij maar voor de hele wereld : nine eleven. De dag dat de USA te kakken werd gezet. Ik keur niet goed dat er zo veel onschuldige slachtoffers zijn gevallen maar het werd hoog tijd om Uncle Sam duidelijk te maken dat je niet ongestraft overal ter wereld politieagent kan spelen. En waarom een speciale dag voor mij ? Twaalf jaar geleden waren Nancy en ik ook al eens een tijdje uit elkaar en is het achteraf toch allemaal nog goedgekomen. Om dat allemaal een beetje te “vieren” zijn we toen in september op reis geweest naar Normandië/Bretagne. Op 11 september gingen we vóór het avondeten nog even een wandelingetje maken met de honden. Ik had op de radio net iets gehoord over een vliegtuigramp in New York maar had toen nog geen benul van de omvang. Onze wandeling liep een beetje uit de hand en we liepen uren lang hopeloos verloren. Om een lang verhaal kort te maken : dank zij een lift van een vriendelijke dame geraakten we net voor de duisternis terug op de camping. Intussen was op alle televisiezenders te zien wat er gebeurd was met de Twin Towers. Ik zal dus altijd weten wat ik op die beruchte dag uitspookte toen de vliegtuigen zich in het World Trade Center boorden. 

En dan terug naar 2013. Het was vanmorgen weer slechts zeven graden maar dat weerhield mij niet om vroeg te vertrekken. Eerst nog slingerend langs de gorges van de Tarn (ik zou hier echt niet in het hoogseizoen willen rijden), dan door een stuk bos en door een omleiding kwam ik ook nog voorbij Montpellier-le-Vieux. Absoluut de moeite om te bezoeken als je van grillige rotsformaties houdt. Enkele jaren terug kregen we daar onverwacht bezoek in de motorhome. Diegenen die denken dat je allen in het hooggebergte haarspeldbochten voorgeschoteld krijgt, moet zijn/haar mening herzien. Nog wat later kreeg ik zicht op de brug van Millau. Waarom betalen om erover te rijden als je het bouwwerk beter (en gratis) van op een afstand kan bekijken ? 

Het doel van vandaag was La Couvertoirade, ooit nog al een keertje geweest maar nu terug op mijn verlanglijstje. Uiteraard om caches te zoeken, in de vorm van een tempelierskruis ligt hier een reeks van 24 caches verstopt. En alweer zag het er op papier simpeler uit dan het in werkelijkheid was. Ook vandaag was de route amper te fietsen en veel caches lagen ver van welk pad dan ook. Als je een reeks wil leggen in de vorm van iets, zou het wel heel toevallig zijn moest daar dan ook nog telkens een perfect asfaltpad naast liggen … Omdat ik geen zin had om weer uren naast mijn fiets te lopen, heb ik de caches uitgekozen die wel makkelijk te bereiken waren. Veel afwisseling zat er niet in, telkens moest je tussen doornige struiken kruipen om onder een stapeltje stenen de cache te vinden. Het dorp zelf is nog altijd even mooi en 's avonds valt het leven compleet stil. Op de parking staan naar schatting een dertigtal motorhomes die blijven overnachten, ook ik blijf hier een nachtje staan.

Vandaag had ik een flinke fietstocht op het programma staan, maar dat is een beetje anders uitgedraaid. Aan de overkant van de Tarn (rive gauche) ligt een hele reeks caches en die wou ik vandaag afwerken. Ik was gisteren al even gaan kijken of de weg naast de rivier haalbaar was met de fiets en dat bleek het geval te zijn. Ik had op minstens 50-60 km gerekend om alle caches binnen te halen maar … verder dan 7 caches ben ik niet geraakt en over de eerste 7 km heb ik bijna 2 uur gedaan. De wandelweg begon mooi maar werd steeds avontuurlijker. Fietsen was op veel plaatsen te moeilijk/gevaarlijk maar het pad was zo smal dat naast de fiets lopen ook niet altijd mogelijk was. Dan maar even de ogen dicht en naar beneden … Soms een bocht van 180 graden en daarna een rotsblok – knots, 1 meter lager ! Nee, ik ben niet gevallen – maar ik was toch blij dat ik mijn helm deze keer op had. Daarna hield ik het voor bekeken en ben ik langs de andere oever gewoon de asfaltweg blijven volgen. Geen caches meer, maar als beloning wel een pizza. 

En voor al diegenen die denken dat ik verslaafd ben aan het cachen. Neen, wel aan pizza !

Dan maar naar camping Couderc, vlak naast de Tarn voor 12 euro. De receptie ging pas open om 16u maar de slagboom was open zodat ik mij al kon installeren en was er nog tijd voor een eerste wandeling. Spijtig genoeg moet je altijd langs de doorgaande weg en dat is niet echt aangenaam. Het dorp is nog altijd zoals ik het in mijn gedachten had en staat met reden op de lijst van mooiste dorpjes in Frankrijk.