En voor de rest voorlopig alleen maar slecht nieuws. Het is nu 8u en het heeft de hele nacht geregend, en geen klein beetje. Is dit nu het weer dat fietsers en begeleiders drie weken aan een stuk hebben gehad ? Nog maar eens : chapeau om vol te houden ! Ook nu blijft het er met bakken uitvallen en in welke richting je ook kijkt : overal donkergrijs en momenteel een buitentemperatuur van 11 graden. Ik vrees dat de thermometer niet veel hoger zal komen vandaag.

's Avonds zijn we – ondanks de overvloedige regen – naar het dorp gewandeld om een pelgrimsmenu te gaan eten en het was echt heel lekker én veel én goedkoop.

We zijn even gestopt aan het klooster van Iratxe.  De reden ? Neen, we waren niet van plan om toe te treden tot welke orde dan ook.  Zelfs even biechten was er niet bij.  Waarom zouden we, we zijn allemaal vrij van zonden.  En moesten we dan toch zonden begaan hebben, was het hier toch hét moment om die te vergeten want je kan hier aan de "fuente del vino" GRATIS rode wijn tappen ! Er wordt wel gevraagd hier geen misbruik van te maken, maar een fles van anderhalve liter hebben we toch zonder schroom gevuld.  Of de wijn echt te drinken is, zullen we vanavond of een van de volgende dagen kunnen melden.  Je kan trouwens zelf meekijken via een webcam om te controleren wie de echte dronkaards zijn (www.irache.com/fuente-del-vino.php)

Wat in ieder geval zeker is, is dat je hier steeds meer met bedevaarders te maken krijgt.  Soms met de fiets, zwaar bepakt - soms zelfs met een aanhangwagentje en soms te voet.  Zoals altijd zijn er ook zonderlinge figuren bij, maar stuk voor stuk zijn ze allemaal even vriendelijk als je een praatje met hen maakt.  Eentje is met zijn hond (kruising Dogo Argentino/American Staffordshire) onderweg en doet elke dag 30 tot 40 kilometers mét een rugzak van 30 kg !

We laten het klooster achter ons en rijden naar de camping in Estella-Lizarra.  Daar wacht ons een uiterst vriendelijk onthaal.  Ze maken een speciale (en echt gunstige) prijs voor ons en openen zelfs een zijpoort waarlangs we zo de mooie grasplaatsen kunnen oprijden.  Jef zorgt ervoor dat hij goede satellietontvangst heeft om vanavond naar de Rode Duivels tegen Servië te kunnen kijken.

Op dit moment (14u) zit ik met Jef op het terras van de camping met zicht op het zwembad en veel lawaai op de achtergrond.  Een grote groep kinderen is op schooluitstap en zit hier grote bergen spaghetti te eten.

Na ongeveer 24 km stonden de fietsers langs de kant van de weg om een foto van onze colonne te maken, de hele rit kregen we trouwens versterking van een vijfde exemplaar – een Fransman die dezelfde richting uitreed. Als er al ergens iemand op straat loopt, draait hij of zij gegarandeerd zijn/haar hoofd om om te kijken wat daar allemaal voorbij rijdt. 

Vóór de middag waren we al op de camping in Lumbier en de zon scheen uitbundig. Malvina en ik besloten al snel om de fietsers tegemoet te rijden, zeker omdat het (voor Thierry en Filip) laatste deel van de tocht door de “Foz de Lumbier” gaat, een prachtige kloof waar je ook door twee donkere tunnels moet. Onderweg wordt je constant begeleid/in de gaten gehouden door tientallen gieren. Volgens de laatste telling in 1999 zouden er (in heel Spanje ?) meer dan 35000 gieren rondvliegen. 

Na 7,5 km zagen we in de verte de twee fietsers aan komen rijden en met zijn vieren hebben we dan het laatste stukje van het dagtraject samen afgelegd. Uiteraard werd dan nog een aantal keren gestopt om de natuurpracht te bewonderen. 

Voor het avondeten zijn we met z'n allen door het dorp gewandeld. Zoals te verwachten is Lumbier een dorp zoals er honderden, misschien wel duizenden zijn in Spanje. Je hebt alles wat je moet hebben (apotheek, beenhouwerij, bakker enz) maar het geeft toch allemaal een zeer doodse indruk. We zijn ook eens een kijkje gaan nemen in de kerk en als je ogen een beetje gewend waren aan de duisternis (nergens brandde een lichtje) kon je zien dat er een toch wel indrukwekkend altaar stond.

Zelf moet ik er weer iets minder indrukwekkend én hongerig uitzien want net als in Alfaz kreeg ik vandaag langs alle kanten eten aangeboden, waarvoor bedankt !

Daarna scheidden onze wegen en ik ging verder op zoektocht.  Mijn gemiddelde lag een stuk hoger dan de laatste week in Cataluña.  Ik kwam voorbij een mooie oude wasplaats waar de cache werd bewaakt door een gevaarlijk beest en de laatste vond ik in de buurt van het indrukwekkende fort van Jaca.  In totaal heb ik toch weer zo'n 16 km gestapt, waarvan 2 langs de wandelroute naar Santiago de Compostela.

Het was echt plezierig om hen na lange tijd weer te zien maar op de mannen was het nog anderhalf uur wachten. Thierry had 4 km voor de stopplaats Filip achtergelaten en was op eigen tempo naar boven gereden. Daar wachtte ik hem op met de Belgische vlag en leende even zijn fiets om Filip tegemoet te rijden. Enkele honderden meters verder bergafwaarts zag ik hem in de verte al komen aanpeddelen. Echt veel vaart zat er niet meer in maar ze hadden dan ook al 50 km klimmen achter de rug. We hebben dan allemaal samen een uur gekeuveld en iets gegeten en toen moesten de moedige mannen nog aan de laatste klim naar de Somport beginnen. De motorhomes reden intussen via de tunnel de grens over en een half uur later kregen we onze plaatsen toegewezen op camping Victoria in Jaca. 

Voor de niet-fietsers was het daar onmiddellijk genieten van de zon die ze zo lang hadden moeten missen. Stoelen en tafels werden buitengezet en rond 17u30 kwamen de mannen de camping opgefietst en konden zij ook nog profiteren van de zon. Overal werden waslijnen gespannen en droogrekken buiten gezet want de voorbije dagen hadden ze niet echt de mogelijkheid gehad om alles te laten drogen. Er werd ook een wasje gedraaid in de splinternieuwe wasmachine van de camping maar dat was geen succes. De wasmachine was al drie uur aan de gang en er leek nog altijd geen einde aan te komen. Toen ook het water en schuim door het hele sanitaire gebouw begon te stromen, werd de hulp van de receptie ingeroepen en werd alles overgeladen in een andere machine om het programma af te werken. Ondertussen werd besloten om te barbecueën, vlees en al de rest was gemakkelijk te halen in de Mercadona supermarkt op 500 meter afstand. Nog een borreltje en wat praten en om half elf ging iedereen naar binnen. Morgen is na meer dan drie weken fietsen de eerste rustdag gepland.

Ik vind de prestatie van onze fietsers tot nu toe al bewonderenswaardig maar toch vind ik dat een echte pelgrim da afstand te voet moet afleggen én onderweg in herbergen e.d. moet slapen. Zoals Thierry en Filip het nu doen is een fantastische prestatie maar vergeleken met de mannen met rugzak en tentje, lijkt dat van hen wel een Club Med vakantie. Ai ai ai, hier ga ik straks commentaar op krijgen … dus toch nog een aanvulling om het goed te maken : uiteraard is 2800 km met de fiets zwaarder dan 100 km (de minimumafstand) die je te voet aflegt. 

Straks zie ik hen eindelijk. Ik kijk er echt naar uit, het lijkt wel een blind date. Gisterenavond heb ik nog met Jef getelefoneerd (die zit mee in het complot) en we zijn afgesproken op de parking net voor de Somporttunnel. En nu maar hopen dat ze dit niet meer lezen voor ze vertrekken.

Nog wat verder zie ik een bordje naar het “Plateau van Lhers”, dat is de naam van de camperplaats die ik op de col dacht te vinden. Er moet dus ergens iets fout zijn gegaan met de coördinaten en ik volg de wegwijzer. De smalle weg kronkelt en zigzagt hoger en hoger, dit kan toch niet kloppen. Misschien was ik er heel dicht bij maar ik ben teruggedraaid. 

Zal ik dan toch maar opnieuw naar de col rijden en daar in mijn eentje op een parking overnachten of toch nog eens naar die camping in Urdos gaan kijken ? Ik besluit het laatste te doen en de camping blijkt wel open, ik ben wel de enige klant. De grond is door de overvloedige regen van de voorbije weken heel drassig en ik zet de motorhome zo dicht mogelijk tegen het grindpad, zodat ik morgen zonder al te veel problemen kan wegrijden. Toen ik op een keg reed om de auto waterpas te zetten, zakte diezelfde keg al meteen helemaal weg in het gras. Met de vorige voorwielaangedreven (Fiat) motorhome zou ik me al zorgen maken, de Ford met zijn dubbele wielen en achterwielaandrijving heeft me echter nog nooit in de steek gelaten ! 

Ik ben nog even naar het dorp gewandeld maar daar is zeer weinig te beleven. De begraafplaats bestaat bijna helemaal uit familiegraven, op één graf staat geen enkele naam. Moet ik hieruit afleiden dat een familie al een plaatsje heeft gereserveerd maar dat er voorlopig nog niemand gestorven is ? Als ik terug op de camping kom, is er nog een bedevaarder met een tentje aangekomen. Ik ga me inschrijven en hoewel de prijs normaal 10,80 euro is, wordt het bedrag afgerond op 10 euro. Waar kom je dat nog tegen ? 

Als je meer wil weten over het spookstation van Canfranc, kan je in bijlage een pdf downloaden. 

Wat doe je als je een station wil binnengaan ? De ingang zoeken lijkt me het meest logische maar meteen stoot ik al op een probleem. Alles is afgesloten en terwijl ik doe alsof ik de afsluitingen niet gezien heb, kom ik in een tunnel die me normaal naar het hoofdgebouw zou moeten brengen. Ook afgesloten. Dan maar een stukje langs de rivier gewandeld tot ik over een klein brugje aan de andere kant kon geraken, dan een bosweg omhoog en weer een bord “No pasar”. Ik begrijp geen Spaans en stap verder. En dan lijkt het alsof je in een filmdecor terechtgekomen bent. Dit moet echt een immens groot rangeerstation geweest zijn. De sporen zijn nu overwoekerd, de dwarsliggers vermolmd, loodsen staat bijna op instorten en hier en daar staan nog verroeste treinstellen. Helemaal alleen temidden van al dat industriële erfgoed, gewoonweg hallucinant ! 

Lak naast al die vergane glorie hebben ze een nieuw bescheiden station gebouwd, waar twee keer per dag een boemeltreintje zijn eindhalte heeft. Na Canfranc blijft de weg altijd stijgen tot een hoogte van 1640 meter. Op deze hoogte ligt naast de weg nog overal sneeuw en de zon doet smeltwater over de weg stromen. Boven op de col staan drie auto's met Belgische nummerplaat, de vrouwen rijden met de auto en de mannen klauteren naar boven met de fiets. Blijkt dat ze vanmorgen in Oloron-Sainte-Marie begonnen zijn aan hun reis naar Santiago de Compostela, we zouden ze de volgende dagen misschien nog wel eens kunnen tegenkomen.

En dan nu de waarheid : ik sta nog altijd in Tarragona. Het is en blijft hier een drukte van jewelste en ik vind het wel fijn om op zondagavond de rust te zien weerkeren als alle Spanjaarden weer naar huis rijden. Want lawaai maken, dat kunnen ze. En dat mogen ze ook, het is hun land ! Wat ook opvalt : als er kinderen bij zijn (en dat is bijna altijd het geval) beginnen die onmiddellijk te voetballen en de helft heeft een Barça t-shirt aan.

 Morgen rijd ik echt door, anders wordt het wel heel moeilijk om op tijd in de Pyreneeën te zijn. Vanmiddag heb ik nog maar eens een poging gedaan om een lijstje caches af te werken maar de Catalanen en geocaching, het is geen goede combinatie. Pas bij de zesde cache op mijn lijstje was het bingo, al de vorige had ik niet gevonden. Hoe kan het ook anders, als bijna alle tips uitsluitend in het Catalaans zijn ? Het valt ook op dat de vinders (en dus degenen die iets in het logboek schrijven) ook overwegend Catalaans zijn. Ik vermoed dat veel niet-Catalanen er zelfs niet aan beginnen. 

Als het enigszins mogelijk is, probeer ik deze hele autonome regio te mijden, enkel en alleen door de taal en de onafhankelijkheidspolitiek die daar aan vasthangt . Spijtig, want het is hier best mooi. In ieder geval gaat de teller toch weer met vier de hoogte in. En over hoogte gesproken : het was constant klimmen met de fiets. Logisch : uitzichtpunten en kastelen liggen bijna altijd op een heuvel met als resultaat 29 km trappen en 600 hoogtemeters. Het kasteel van Altafulla is het mooiste en in dat van Tamarit wil ik wel wonen. Als ik terug naar de camping rij, passeer ik de autosnelweg. Akkoord, het is zondag en dus rustiger maar in België sta je zelfs dan in de file. Hier zie je amper een auto rijden. Zalig toch ? 

Om 17u ben ik nog eens langs de zee gaan wandelen. Uiteraard nog meer volk dan gisteren maar ook een stuk frisser en toen de zon zich verstopte achter dikke wolken, liep het strand snel leeg. De chiringuito (strandbar) waar gisteren tot laat in de avond de beats uit de luidsprekers knalden was vandaag gesloten maar elders stond een DJ op het strand zwoele latinomuziek te draaien. Ik hou van rust, maar een weekend heeft ook voordelen.

Ik was trouwens niet de enige in zomerse outfit vandaag.  Het is hier enorm druk, het lijkt wel hoogseizoen.  Toen ik gisterenavond mijn toegang tot het internet ging kopen stond er een man aan de balie om een bungalow te huren.  Onmogelijk, hoorde ik toen zeggen : alles volzet ! Vandaag is duidelijk dat ze niet gelogen hebben.  Overal loopt volk, fietsen kinderen, de animatie draait op volle toeren, er wordt beach volley gespeeld én er wordt in zee gezwommen.  Zelf hou ik het nog altijd bij wandelen langs de waterlijn, maar ik zou het frisse zeewater wel overleven.

En om jullie helemaal jaloers te maken : het fijne zand was echt al te warm om op te lopen en nu (20u) is het buiten nog 25 graden.

Morgen vertrek ik richting Burgos waar ik volgende week zondag de fietsers op weg naar Santiago de Compostela zal vervoegen.  Onderweg nog een aantal dagen Zaragoza en de rest zien we wel ...

Alles kwam me nog heel bekend voor, uiteraard heb ik tijdens het zoeken naar caches weer enkele nieuwe plekjes ontdekt. Toen ik deze avond naar de foto's van 2010 keek, merkte ik toch op dat behalve de niet-te-missen bezienswaardigheden, de foto's toch flink afweken en ik zelfs de indruk had dat we toen meer gezien hadden.  Ik ben wel veel tijd kwijtgespeeld met het zoeken naar onvindbare (verdwenen ?) caches, vooral in de buurt van de haven. 

Van boten heb ik niet veel verstand, maar het zeilbootje dat daar ergens aan de kade lag leek me van de duurdere soort. Het liet me zelfs denken aan een onderzeeër met een mast erop. Iets verder lag dan weer een exemplaar waarvan ik altijd denk : dat kan je als normaal werkende mens toch nooit op een eerlijke manier verdienen ? Daarom dus : bomb the bastard – het kanon staat al klaar ! 

In de overdekte markthal was het weer een drukte van jewelste. De klanten moeten nog altijd tevreden zijn met een voorlopig gebouw, de restauratie van de oorspronkelijke naastgelegen mercado schiet niet echt op. Ook opvallend : meer en meer worden de menu's in het Russisch aangeboden, alsof Catalaans nog niet erg genoeg is. 

Aan het amfitheater lopen heel veel jongeren rond, ik zie op een affiche dat hier vanaf deze avond een plaatselijke versie van “Pennenzakkenrock” zal plaatsvinden. Een eindje verder op de “Rambla Nova” zullen de iets ouderen dan weer een heel weekend op een wijnfeest hun dorst kunnen lessen. In tegenstelling tot België kan je hier iets organiseren zonder dat de brandweer water moet wegpompen. Het is vandaag niet de hele tijd zonnig geweest maar nu (21u) is het buiten nog 23 graden, ze moeten ook weer niet overdrijven. Ik ben langs alle kanten omsingeld door vaste Spaanse kampeerders, vroeg naar bed zal er niet inzitten. Ik heb daarom een kaartje voor 24u internet gekocht. Kan ik eens zien wat er de laatste dagen in de wereld is gebeurd, de blog bijwerken en kijken naar de weersvoorspellingen. Maar dat is pas voor vanavond laat ...

Buiten op straat kom ik voorbij een muziekwinkel waar iemand op een oude gammele piano “Für Elise” speelt. Enkel het gejoel van enkele schoolkinderen verstoort het mooie melodietje. Achter het hoekje kom ik in een straatje waar alle paaltjes een kleurtje hebben gekregen, tegen de achtergrond van mooie graffiti oogt het nog mooier.

Opgegroeid ben ik “op de Luchtbal”, een andere volkswijk in Antwerpen maar van een ander kaliber : appartementsgebouwen, veel open ruimte en groen. En ook : een spoorweg op korte afstand. In de zomer met de ramen open (zomers waren toen nog warm !) naar “de Heren van Zichem” kijken was niet gemakkelijk. Net als Pastoor Munte iets wou zeggen tegen de Witte kwam gegarandeerd de trein van Roosendaal naar Antwerpen voorbijgeraasd en moest je fantasie de dialoog maar aanvullen. Wel, zo gaat het hier ook en dus kies ik vooral voor Engelstalige zaken met ondertitels … 

Ik voel me oud. Ik denk dat mijn conditie nu beter is dan tien jaar geleden maar als ik naar de muziek luister waar jongeren van nu – met de Beats by Dr. Dre-hoofdtelefoon als onmisbaar attribuut – naar luisteren … Neen, ik ben echt niet meer mee. Ligt het aan het ouder worden of wordt er echt zoveel rommel de ether ingestuurd. Vroeger luisterde ik graag naar Studio Brussel maar dat heb ik (als ik nog eens in België ben) al opgegeven. Je mag blij zijn als je daar je elk uur één goede plaat hoort. En toch worden er veel goede dingen gemaakt, alleen : je hoort het niet op de radio. Wat is er mis met een beetje metal of hiphop ? Goede hiphop, niet van dat halfbakken R&B-gedoe. Folk, kleinkunst of goede techno/goa/trance kan er bij mij ook altijd in – al is het maar om te bewijzen dat ik niet ben blijven hangen bij Pink Floyd. 

Een aantal dagen geleden had ik “De afrekening 54” gedownload. Voor de niet-ingewijden : de Afrekening is de hitparade van Studio Brussel. De enkele nummers die de moeite zijn (maar zeker niet bestemd voor de eeuwigheid) zijn liedjes die duidelijk de sfeer uitstralen van de jaren zestig en zeventig ! Een tijd die ik zelf niet eens helemaal bewust heb meegemaakt (ik lijk veel ouder dan ik ben ), maar op muzikaal gebied nog altijd overduidelijk interessanter dan alles wat daarna is gekomen. 

En dan vraag ik me af : ben ik nu oud of heeft al de rest een gebrek aan goede smaak ? 

Een kameraad van me had een tijdje geleden gezondheidsproblemen en was even bewusteloos geweest. Om zijn geheugen te testen vroeg de behandelende dokter of hij ergens allergisch voor was. “Ja, domme mensen en slechte muziek !”, was zijn antwoord. Samen kunnen wij ons dus nog vele jaren te pletter ergeren.

 Ik heb een wandeling van een uur of vijf gemaakt en naarstig naar caches gezocht maar het resultaat was niet echt schitterend. Slechts vijf caches om bij op het lijstje te schrijven. Op zich niet erg want de wandeling was echt prachtig, langs het bos en de rotsen de kustlijn volgend richting Torredembarra. Uitermate mooi, prachtige baaien met kleine strandjes en zoals je dat dikwijls hebt met afgelegen plekjes : enkele naturisten. En ook een type waar ik jaloers op ben, hij is minstens even oud dan ik en heeft heel lange grijze dreadlocks. 

De wandeling kwam ook langs camping Torre de la Mora en om eerlijk te zijn : dat is een mooiere camping (en zonder trein) dat degene waar ik nu sta. En waarom ga ik daar dan niet staan ? Een aantal jaren geleden ben ik daar al geweest met Nancy. Er waren heel veel lege plekken en de man die ons begeleidde vroeg of we aan het strand wilden staan. “Bah ja, waarom niet ?” Bij het afrekenen lieten ze ons flink meer betalen omdat we een plaats aan het strand gekozen hadden. Dit was ons NIET op voorhand meegedeeld en was ook nergens vermeld. Hier op camping Las Palmeras werd duidelijk gezegd dat ik voor mijn 15 euro per dag (via Gold Card – Camping Cheque) niet kon kiezen voor een plaats aan het strand. Voilà, duidelijkheid boven alles en dus kan camping Torre de la Mora de pot op … 

Toen ik bijna in Tamarit was, ben ik teruggekeerd. Als je niet oplet, wandel je hier door tot Barcelona. 's Avonds heb ik nog een strandwandeling gemaakt, met de voetjes in het (toch wel koude) water. Heen en terug ben je al snel meer dan een uur kwijt.

Tijd voor een scheerbeurt en een douche. Ik blijf wel een half uur onder de douche staan, ik wil toch iets in de plaats voor mijn 29 euro. Het moet gezegd : het sanitair is werkelijk prachtig en ook het zwembad is heel mooi – maar ik heb geen tijd om er gebruik van te maken. De kampeerplaatsen zelf zijn niet allemaal even simpel om een grote motorhome op te krijgen, je moet echt tussen boompjes manoeuvreren en gelukkig kreeg ik hulp van een vriendelijke man die alles mee in de gaten hield. 

En dan was het tijd om te voet het centrum te verkennen. Ik heb de televisiereeks “Hete kussen uit Salou” nooit gezien maar Jambers zal niet zomaar dit oord van verderf hebben uitgekozen om te filmen. Overal pubs, discotheken, lunaparken, de “Heineken Hoek”, Casa Felix – der Deutsche Treffpunkt in Salou en het ergste van al : Rosie's Return (maar dat is iets dat alleen ex-collega's zullen snappen). Opvallend veel Oost-Europeanen, veel zwarten, veel louche figuren in het algemeen. Verschillende keren word me gevraagd of ik hasj, cocaïne of heroïne wil kopen. Als ik antwoord dat ik alleen bier wil, krijg ik prompt te horen : “Okay, you wanna buy me a beer ?” En dit brengt me bij een verhaaltje van een jaar of vijftien geleden. Toen ben ik ook een keertje in Salou geweest, in een hotel waarvan ik de naam niet meer weet. Ik herinner me (alhoewel) nog mijn eerste avond, ik was toen ook de omgeving gaan verkennen en was terechtgekomen in een Vlaams café. Ik heb daar toen te veel Hoegaardens gedronken (jaja, ik dronk toen !) en vond de weg naar het hotel niet meer terug en moest een taxi pakken. Toen kwam ik niet om caches te zoeken maar voor het pretpark Port Aventura. Als ik nu in de verte de talloze achtbanen zie opduiken word ik al misselijk, ik denk niet dat ik het nog zou overleven. Port Aventura was toen nog heel nieuw en echt heel mooi, zelfs mensen die niet constant ondersteboven willen hangen konden er zich vermaken met de vele randanimatie. Ik veronderstel dat dat nu nog altijd het geval zal zijn. We waren in die tijd ook bij de eerste klanten van Disney Parijs en Terra Mitica in Benidorm. 

En ook al wil ik niet meer tegen 200 km/u kurkentrekkersgewijs door de lucht vliegen, een golfbaan lijkt me dan weer té rustig. Gelukkig hebben ze die mensen netjes achter een omheining gezet. 

Nu ja, terug naar 2013 : ik wou wel ergens iets eten en hoewel het aanbod groot is, was er maar weinig dat me aansprak. Bij heel veel zaken wordt je op straat al aangesproken en proberen ze je binnen te lokken. Dat heb ik dus niet graag, maar het werkt blijkbaar wel want de zaken waar ze het niet doen, waren leeg. Dan maar naar de Burger King, ook veel te duur voor wat je krijgt maar ze hebben echt wel de beste hamburgers ! 

Nog enkele cijfers voor vandaag : 28 km gefietst, 600 hoogtemeters, 6 km gewandeld en 20 caches gevonden.

Rond 11u stond ik al aan de receptie van camping Siesta in Salou en bij het horen van de prijs moest ik toch even slikken : 29 euro voor één nacht ! Dat is toch echt overdreven. Ze rekenen hier al gewoon de prijs voor het hoogseizoen aan én ik moet voor twee personen betalen, dat is de basisprijs. Ze denken dat ze een hotel zijn, want uiteindelijk kan je dit zien als een single toeslag van 100 %. Als blijkt dat ze mij ook voor twee personen toeristentaks willen laten betalen laat ik duidelijk merken dat ik dat niet pik en krijg een halve euro terug. Echt vriendelijk zijn ze hier niet en het wordt al snel duidelijk dat je hier gewoon een nummer bent : om dat te bewijzen krijg je een armbandje rond je pols om te bewijzen dat je echt zoveel geld hebt betaald om hier te mogen staan. Voor die prijs krijg je niet eens wifi, één nacht zal dus ruimschoots volstaan en dus is er geen tijd te verliezen. De fiets wordt van de auto gehaald en ik vertrek op zoektocht. 

In Salou en omgeving zijn heel veel caches te vinden maar het begint al slecht. De helft van een reeks is tijdelijk niet te zoeken want overal krioelt het van medewerkers van de plaatselijke groendienst. Dan maar naar Parc del torre d'en Dolça, met zicht op het industrieterrein van Vila-Seca. Het park is echt helemaal verlaten en als ik in een uithoek een heleboel daklozen/illegalen zie liggen slapen in de struiken, voel ik me helemaal niet meer op mijn gemak. Niet alle sukkelaars zijn per definitie criminelen, maar soms hebben ze geen keuze en ik ben dan liever niet het slachtoffer van dienst. Geheel toevallig beland ik daarna op de paardenrenbaan, gelukkig zonder galopperende tegenliggers. Ik zoek nog enkele caches aan de andere kant van het park en besluit terug te keren naar de vorige reeks. Goed gegokt : de siesta is begonnen en nu kan ik volop zoeken. Er zijn weer enkele pareltjes bij en je hebt dikwijls veel tijd nodig om de caches te vinden. Daarna rij ik naar de wijk “La Pineda” en vervolgens langs de kust terug naar het centrum en de camping. 

Het mengelmoesje van nationaliteiten werkten mee aan een internationaal project en nu waren ze bezig onkruid te verwijderen van de rijstakker. Later zouden ze dan met de hand nieuwe rijst planten, de hele dag kniehoog in de blubber. De verantwoordelijke van het centrum vertelde me dat hij het hier fantastisch vind : nooit te koud, nooit te warm en bovenal rustig. Maar : het zou de volgende uren wel gaan waaien en regenen. Ik vertelde dat ik hier met vakantie was en zeker geen vogelkenner ben, maar eerder op zoek was naar caches. “En, heb je hem gevonden ?” Ik kon alleen maar negatief antwoorden en hij zij me dat ik toch echt ín het hut moest zoeken. Verdomme, moet ik die man weer gaan lastig vallen. Gelukkig kwamen er toen twee koppels aangewandeld die ook de trap opgingen. Ik ben meteen gevolgd en ja hoor : toen viel mijn euro ! Aan de muur hing een affiche met daarop “horta” – catalaans voor “tuin”. 

En op het einde van de wandeling nog een ontroerend tafereeltje. Mama eend die met haar kuikentjes door een beekje langs de straatkant peddelt, schrikt op en probeert weg te vliegen maar dat lukt niet echt goed. Terwijl zij (met gekwetste vleugel ?) voor het afleidingsmanoeuvre zorgt, zwemmen de kleintjes snel in een overdekt stukje water, waar ze veilig zijn voor de boze buitenwereld. Daar blijven ze ronddobberen en piepen heel hard, hopend dat mama terug komt. Ik wil hen dat geluk niet ontzeggen en ben uit het zicht verdwenen. 

In de namiddag heb ik lang getwijfeld. Zou ik gaan fietsen of niet ? Als ik de grijze lucht bekeek, ging mijn goesting al snel over. Toen rond half twee de wind echt wel heel hard begon te waaien, heb ik mijn tweewieler op het fietsrek gezet en vastgesjord. Morgen op de volgende bestemming mag hij er misschien weer af. 

Echt slecht weer werd het uiteindelijk niet en 's avonds kleurde de lucht zelfs opnieuw blauw maar toch werd het een middagje laptop kijken. Gelukkig is het af en toe een beetje slechter weer, anders zou de harde schijf echt uit zijn voegen barsten. Ik heb gekeken naar “Waar is Barry”, de show van Bart Cannaerts – regelmatig heeeeeel hard gelachen. Dan “Dag lieve mensen”, een show van Claudia De Breij – een Nederlandse die ik per toeval een jaartje geleden ontdekt heb en waarvan ik nu probeer alles te bekijken wat ik kan vinden. 

Vanavond was het tijd voor nog een aflevering uit het tweede seizoen van Southland en dan wordt toch al snel duidelijk dat het ene land het andere niet is. Akkoord, het is niet eerlijk om een dertien-in-een-dozijn reeks als Southland te vergelijken met Homeland, maar ik had er toch meer van verwacht. En hop, een uurtje later wordt het wachten op het derde seizoen van Homeland goedgemaakt door Top Gear. In dat autoprogramma is deze keer Damian Lewis te gast, een van de hoofdrolspelers in Homeland.

Negentig kilometers en evenveel minuten later stond ik aan de receptie van camping Eucaliptus. Onderweg had de navigatiemadame mij langs soms wel heel smalle wegen gestuurd. Gelukkig reed er een vrachtwagen voor mij, zo wist ik zeker het breed genoeg zou blijven én dat hij tegenliggers zou rammen om ervoor te zorgen dat die brave toerist achter hem niet in het water zou belanden. Want water, dat is hier genoeg in de Ebrodelta. Zo ver je kan zien, overal rijstakkers en kanaaltjes. 

De camping in Oropesa was al rustig gelegen, hier heb je echt de indruk dat je op het einde van de wereld verblijft – ook al is er aan de overkant van de weg een woonwijk.