Opgegroeid ben ik “op de Luchtbal”, een andere volkswijk in Antwerpen maar van een ander kaliber : appartementsgebouwen, veel open ruimte en groen. En ook : een spoorweg op korte afstand. In de zomer met de ramen open (zomers waren toen nog warm !) naar “de Heren van Zichem” kijken was niet gemakkelijk. Net als Pastoor Munte iets wou zeggen tegen de Witte kwam gegarandeerd de trein van Roosendaal naar Antwerpen voorbijgeraasd en moest je fantasie de dialoog maar aanvullen. Wel, zo gaat het hier ook en dus kies ik vooral voor Engelstalige zaken met ondertitels … 

Ik voel me oud. Ik denk dat mijn conditie nu beter is dan tien jaar geleden maar als ik naar de muziek luister waar jongeren van nu – met de Beats by Dr. Dre-hoofdtelefoon als onmisbaar attribuut – naar luisteren … Neen, ik ben echt niet meer mee. Ligt het aan het ouder worden of wordt er echt zoveel rommel de ether ingestuurd. Vroeger luisterde ik graag naar Studio Brussel maar dat heb ik (als ik nog eens in België ben) al opgegeven. Je mag blij zijn als je daar je elk uur één goede plaat hoort. En toch worden er veel goede dingen gemaakt, alleen : je hoort het niet op de radio. Wat is er mis met een beetje metal of hiphop ? Goede hiphop, niet van dat halfbakken R&B-gedoe. Folk, kleinkunst of goede techno/goa/trance kan er bij mij ook altijd in – al is het maar om te bewijzen dat ik niet ben blijven hangen bij Pink Floyd. 

Een aantal dagen geleden had ik “De afrekening 54” gedownload. Voor de niet-ingewijden : de Afrekening is de hitparade van Studio Brussel. De enkele nummers die de moeite zijn (maar zeker niet bestemd voor de eeuwigheid) zijn liedjes die duidelijk de sfeer uitstralen van de jaren zestig en zeventig ! Een tijd die ik zelf niet eens helemaal bewust heb meegemaakt (ik lijk veel ouder dan ik ben ), maar op muzikaal gebied nog altijd overduidelijk interessanter dan alles wat daarna is gekomen. 

En dan vraag ik me af : ben ik nu oud of heeft al de rest een gebrek aan goede smaak ? 

Een kameraad van me had een tijdje geleden gezondheidsproblemen en was even bewusteloos geweest. Om zijn geheugen te testen vroeg de behandelende dokter of hij ergens allergisch voor was. “Ja, domme mensen en slechte muziek !”, was zijn antwoord. Samen kunnen wij ons dus nog vele jaren te pletter ergeren.

 Ik heb een wandeling van een uur of vijf gemaakt en naarstig naar caches gezocht maar het resultaat was niet echt schitterend. Slechts vijf caches om bij op het lijstje te schrijven. Op zich niet erg want de wandeling was echt prachtig, langs het bos en de rotsen de kustlijn volgend richting Torredembarra. Uitermate mooi, prachtige baaien met kleine strandjes en zoals je dat dikwijls hebt met afgelegen plekjes : enkele naturisten. En ook een type waar ik jaloers op ben, hij is minstens even oud dan ik en heeft heel lange grijze dreadlocks. 

De wandeling kwam ook langs camping Torre de la Mora en om eerlijk te zijn : dat is een mooiere camping (en zonder trein) dat degene waar ik nu sta. En waarom ga ik daar dan niet staan ? Een aantal jaren geleden ben ik daar al geweest met Nancy. Er waren heel veel lege plekken en de man die ons begeleidde vroeg of we aan het strand wilden staan. “Bah ja, waarom niet ?” Bij het afrekenen lieten ze ons flink meer betalen omdat we een plaats aan het strand gekozen hadden. Dit was ons NIET op voorhand meegedeeld en was ook nergens vermeld. Hier op camping Las Palmeras werd duidelijk gezegd dat ik voor mijn 15 euro per dag (via Gold Card – Camping Cheque) niet kon kiezen voor een plaats aan het strand. Voilà, duidelijkheid boven alles en dus kan camping Torre de la Mora de pot op … 

Toen ik bijna in Tamarit was, ben ik teruggekeerd. Als je niet oplet, wandel je hier door tot Barcelona. 's Avonds heb ik nog een strandwandeling gemaakt, met de voetjes in het (toch wel koude) water. Heen en terug ben je al snel meer dan een uur kwijt.

Tijd voor een scheerbeurt en een douche. Ik blijf wel een half uur onder de douche staan, ik wil toch iets in de plaats voor mijn 29 euro. Het moet gezegd : het sanitair is werkelijk prachtig en ook het zwembad is heel mooi – maar ik heb geen tijd om er gebruik van te maken. De kampeerplaatsen zelf zijn niet allemaal even simpel om een grote motorhome op te krijgen, je moet echt tussen boompjes manoeuvreren en gelukkig kreeg ik hulp van een vriendelijke man die alles mee in de gaten hield. 

En dan was het tijd om te voet het centrum te verkennen. Ik heb de televisiereeks “Hete kussen uit Salou” nooit gezien maar Jambers zal niet zomaar dit oord van verderf hebben uitgekozen om te filmen. Overal pubs, discotheken, lunaparken, de “Heineken Hoek”, Casa Felix – der Deutsche Treffpunkt in Salou en het ergste van al : Rosie's Return (maar dat is iets dat alleen ex-collega's zullen snappen). Opvallend veel Oost-Europeanen, veel zwarten, veel louche figuren in het algemeen. Verschillende keren word me gevraagd of ik hasj, cocaïne of heroïne wil kopen. Als ik antwoord dat ik alleen bier wil, krijg ik prompt te horen : “Okay, you wanna buy me a beer ?” En dit brengt me bij een verhaaltje van een jaar of vijftien geleden. Toen ben ik ook een keertje in Salou geweest, in een hotel waarvan ik de naam niet meer weet. Ik herinner me (alhoewel) nog mijn eerste avond, ik was toen ook de omgeving gaan verkennen en was terechtgekomen in een Vlaams café. Ik heb daar toen te veel Hoegaardens gedronken (jaja, ik dronk toen !) en vond de weg naar het hotel niet meer terug en moest een taxi pakken. Toen kwam ik niet om caches te zoeken maar voor het pretpark Port Aventura. Als ik nu in de verte de talloze achtbanen zie opduiken word ik al misselijk, ik denk niet dat ik het nog zou overleven. Port Aventura was toen nog heel nieuw en echt heel mooi, zelfs mensen die niet constant ondersteboven willen hangen konden er zich vermaken met de vele randanimatie. Ik veronderstel dat dat nu nog altijd het geval zal zijn. We waren in die tijd ook bij de eerste klanten van Disney Parijs en Terra Mitica in Benidorm. 

En ook al wil ik niet meer tegen 200 km/u kurkentrekkersgewijs door de lucht vliegen, een golfbaan lijkt me dan weer té rustig. Gelukkig hebben ze die mensen netjes achter een omheining gezet. 

Nu ja, terug naar 2013 : ik wou wel ergens iets eten en hoewel het aanbod groot is, was er maar weinig dat me aansprak. Bij heel veel zaken wordt je op straat al aangesproken en proberen ze je binnen te lokken. Dat heb ik dus niet graag, maar het werkt blijkbaar wel want de zaken waar ze het niet doen, waren leeg. Dan maar naar de Burger King, ook veel te duur voor wat je krijgt maar ze hebben echt wel de beste hamburgers ! 

Nog enkele cijfers voor vandaag : 28 km gefietst, 600 hoogtemeters, 6 km gewandeld en 20 caches gevonden.

Rond 11u stond ik al aan de receptie van camping Siesta in Salou en bij het horen van de prijs moest ik toch even slikken : 29 euro voor één nacht ! Dat is toch echt overdreven. Ze rekenen hier al gewoon de prijs voor het hoogseizoen aan én ik moet voor twee personen betalen, dat is de basisprijs. Ze denken dat ze een hotel zijn, want uiteindelijk kan je dit zien als een single toeslag van 100 %. Als blijkt dat ze mij ook voor twee personen toeristentaks willen laten betalen laat ik duidelijk merken dat ik dat niet pik en krijg een halve euro terug. Echt vriendelijk zijn ze hier niet en het wordt al snel duidelijk dat je hier gewoon een nummer bent : om dat te bewijzen krijg je een armbandje rond je pols om te bewijzen dat je echt zoveel geld hebt betaald om hier te mogen staan. Voor die prijs krijg je niet eens wifi, één nacht zal dus ruimschoots volstaan en dus is er geen tijd te verliezen. De fiets wordt van de auto gehaald en ik vertrek op zoektocht. 

In Salou en omgeving zijn heel veel caches te vinden maar het begint al slecht. De helft van een reeks is tijdelijk niet te zoeken want overal krioelt het van medewerkers van de plaatselijke groendienst. Dan maar naar Parc del torre d'en Dolça, met zicht op het industrieterrein van Vila-Seca. Het park is echt helemaal verlaten en als ik in een uithoek een heleboel daklozen/illegalen zie liggen slapen in de struiken, voel ik me helemaal niet meer op mijn gemak. Niet alle sukkelaars zijn per definitie criminelen, maar soms hebben ze geen keuze en ik ben dan liever niet het slachtoffer van dienst. Geheel toevallig beland ik daarna op de paardenrenbaan, gelukkig zonder galopperende tegenliggers. Ik zoek nog enkele caches aan de andere kant van het park en besluit terug te keren naar de vorige reeks. Goed gegokt : de siesta is begonnen en nu kan ik volop zoeken. Er zijn weer enkele pareltjes bij en je hebt dikwijls veel tijd nodig om de caches te vinden. Daarna rij ik naar de wijk “La Pineda” en vervolgens langs de kust terug naar het centrum en de camping. 

Het mengelmoesje van nationaliteiten werkten mee aan een internationaal project en nu waren ze bezig onkruid te verwijderen van de rijstakker. Later zouden ze dan met de hand nieuwe rijst planten, de hele dag kniehoog in de blubber. De verantwoordelijke van het centrum vertelde me dat hij het hier fantastisch vind : nooit te koud, nooit te warm en bovenal rustig. Maar : het zou de volgende uren wel gaan waaien en regenen. Ik vertelde dat ik hier met vakantie was en zeker geen vogelkenner ben, maar eerder op zoek was naar caches. “En, heb je hem gevonden ?” Ik kon alleen maar negatief antwoorden en hij zij me dat ik toch echt ín het hut moest zoeken. Verdomme, moet ik die man weer gaan lastig vallen. Gelukkig kwamen er toen twee koppels aangewandeld die ook de trap opgingen. Ik ben meteen gevolgd en ja hoor : toen viel mijn euro ! Aan de muur hing een affiche met daarop “horta” – catalaans voor “tuin”. 

En op het einde van de wandeling nog een ontroerend tafereeltje. Mama eend die met haar kuikentjes door een beekje langs de straatkant peddelt, schrikt op en probeert weg te vliegen maar dat lukt niet echt goed. Terwijl zij (met gekwetste vleugel ?) voor het afleidingsmanoeuvre zorgt, zwemmen de kleintjes snel in een overdekt stukje water, waar ze veilig zijn voor de boze buitenwereld. Daar blijven ze ronddobberen en piepen heel hard, hopend dat mama terug komt. Ik wil hen dat geluk niet ontzeggen en ben uit het zicht verdwenen. 

In de namiddag heb ik lang getwijfeld. Zou ik gaan fietsen of niet ? Als ik de grijze lucht bekeek, ging mijn goesting al snel over. Toen rond half twee de wind echt wel heel hard begon te waaien, heb ik mijn tweewieler op het fietsrek gezet en vastgesjord. Morgen op de volgende bestemming mag hij er misschien weer af. 

Echt slecht weer werd het uiteindelijk niet en 's avonds kleurde de lucht zelfs opnieuw blauw maar toch werd het een middagje laptop kijken. Gelukkig is het af en toe een beetje slechter weer, anders zou de harde schijf echt uit zijn voegen barsten. Ik heb gekeken naar “Waar is Barry”, de show van Bart Cannaerts – regelmatig heeeeeel hard gelachen. Dan “Dag lieve mensen”, een show van Claudia De Breij – een Nederlandse die ik per toeval een jaartje geleden ontdekt heb en waarvan ik nu probeer alles te bekijken wat ik kan vinden. 

Vanavond was het tijd voor nog een aflevering uit het tweede seizoen van Southland en dan wordt toch al snel duidelijk dat het ene land het andere niet is. Akkoord, het is niet eerlijk om een dertien-in-een-dozijn reeks als Southland te vergelijken met Homeland, maar ik had er toch meer van verwacht. En hop, een uurtje later wordt het wachten op het derde seizoen van Homeland goedgemaakt door Top Gear. In dat autoprogramma is deze keer Damian Lewis te gast, een van de hoofdrolspelers in Homeland.

Negentig kilometers en evenveel minuten later stond ik aan de receptie van camping Eucaliptus. Onderweg had de navigatiemadame mij langs soms wel heel smalle wegen gestuurd. Gelukkig reed er een vrachtwagen voor mij, zo wist ik zeker het breed genoeg zou blijven én dat hij tegenliggers zou rammen om ervoor te zorgen dat die brave toerist achter hem niet in het water zou belanden. Want water, dat is hier genoeg in de Ebrodelta. Zo ver je kan zien, overal rijstakkers en kanaaltjes. 

De camping in Oropesa was al rustig gelegen, hier heb je echt de indruk dat je op het einde van de wereld verblijft – ook al is er aan de overkant van de weg een woonwijk. 

Vanmiddag wou ik een beetje in de zon zitten, misschien een strandwandeling maken en een terrasje doen - maar al snel bleek dat ik daarvoor niet de juiste dag had uitgekozen.  Witte sluierwolken hadden besloten de zonnestralen vandaag niet op mijn dikke buik te laten schijnen.  Dan toch maar fietsen ? Ja, dus.  De enigste richting die ik nog niet had gekozen, was richting binnenland.  Binnenland, dat is in Spanje altijd bergop, en ook hier.  De eerste kilometers waren de enigste hellingen die van de bruggen over de spoorweg en de autosnelweg.  Daarna werden de beklimmingen steviger en de uitzichten mooier.  Ik was niet zomaar de bergen ingereden, er lagen een aantal caches op mij te wachten.  Die caches liggen uiteraard niet zomaar op te rapen langs de kant van de weg.  In de mate van het mogelijke week ik van de geasfalteerde weg af en probeerde de aarden paden zo lang mogelijk te volgen om op mijn bestemming te geraken.  Stenen werden weggekatapulteerd onder mijn voorwiel, mijn achterwiel slipte constant door op de klei-achtige ondergrond - dit was echt afzien.  Waar het stijgingspercentage op het asfalt rond de 6-7 % lag, ging het hier soms tot 20 % - een bovenmenselijke inspanning was hier nodig.  Afstappen was echter gemakkelijker en dus liet ik mijn fiets achter, kilometers in de omtrek is hier toch geen dief te vinden die onnozel genoeg is om te kijken of er iets te pikken valt langs dit pad.  Zelfs te voet was het moeilijk, maar de top werd bereikt, twee sterren moeilijkheid had de eigenaar deze cache gegeven, zwaar onderschat !

De volgende cache lag in vogelvlucht enkele kilometers verder, maar zigzaggend langs de ravijnen en zwoegend door de haarspeldbochten werden het vele kilometers meer.  Intussen was ik blij dat ik vandaag mijn fietshelm had opgezet want daar vielen de eerste druppels, gaandeweg overgaand in een fikse regenbui die bijna pijnlijk was op mijn blote fragiele armpjes.  Zou ik nog verder rijden of terugkeren ? Toch nog iets hoger, verder dan 10 kilometers was ik nog niet van de camping verwijderd.  Ik haalde nu nog snelheden van 5-6 km per uur.  Nog kleiner schakelen en ik zou gewoonweg achteruitbollen.  Achter de volgende bocht zou het misschien minder steil worden.  Niet dus, en op een ijzingwekkende hoogte van 250 meter boven de zeespiegel hield ik het voor bekeken en draaide om richting Middellandse Zee.  

Naar beneden ging het veel vlotter en toch doemde in de verte het volgende probleem reeds op.  Een tractor (en ik dus ook) moest stoppen want de plaatselijke herder moest met zijn kudde schapen naar de andere kant van de weg.  Mooi beroep, de hele dag rondwandelen met de beestjes.  Ik vermoed dat hij wellicht in één van de schamele huisjes langs de weg woont, en daar moet je dan waarschijnlijk niet jaloers op zijn.

Na de afdaling doemt in de verte al de gekleurde drol op die aangeeft dat je Marina d'Or nadert.

Ik zie nu pas dat er een foutje in de tekst hierboven staat.  Ik was blij dat ik mijn fietshelm op had tegen de felle zon want meer dan een paar druppeltjes konden ze niet uit de wolken persen.  Sorry hé Santiago-fietsers .

In de verte probeert een van de olifanten met zijn slurf te volle maan te pakken.  Of is het een vallende ster ? Misschien toch gewoon een volle maan die laag aan de horizon boven de Middellandse zee hangt.

In de kitscherige tuin kwam ik iets tegen waarvan ik niet eens wist dat het bestond : een witte pauw.  En hij deed verdomme goed zijn best om op te vallen ! 

Aan het tankstation (ook met Gaudi-mozaiekjes en niet duurder dan elders) staat het toeristisch treintje.  Als de chauffeur ziet dat ik een foto neem, vraagt hij daar vier euro voor maar zijn brede glimlach verraadt al direct dat het een grapje is.  

Zoals reeds gezegd : het is hier echt mooi fietsen.  Amper verkeer en je kan over houten paadjes grote stukken van de kust volgen.  Soms zijn de wegen echt slecht en het heeft hier duidelijk veel geregend want soms moest ik door plassen van wel 20-30 cm diep - geen omweg mogelijk.  Dat hebben zelfs de Santiago-fietsers nog niet meegemaakt, ik weet niet waarom die zo zeuren over het weer.  Denken ze misschien dat het gemakkelijker is met een straffe zeewind op kop én een brandende zon ? Bovendien wordt je in het natuurgebied waar je door fietst regelmatig opgeschrikt door een plot wegvliegende vogel of door een haas die - euh - het hazenpad kiest.

De caches die ik wel gevonden heb, waren grotendeels verstopt in verdeeldozen voor elektriciteit onder houten bruggetjes e.d..  Best wel grappig : nergens in de omtrek is er stroom, maar hij/zij slaagt erin om telkens zo'n doosje vast te schroeven én er ook nog enkele meters kabel aan te bevestigen zodat het allemaal écht lijkt ..

Eén cache lag verborgen bij een oude verlaten fabriek, maar daar heb ik niet echt veel moeite gedaan om te zoeken.  Ik vond dat er nogal veel afval lag dat verdacht veel op asbestbevattend materiaal leek.  Ik heb al een keer met mijn hand in een nest processierupsen gezeten om een cache te vinden, maar longvlieskanker is net een stap te ver.

Het blijft toch ook opvallend hoeveel rommel de Spanjaarden dumpen op verlaten plekken, ook al is het in of aan een natuurgebied !

In het begin ging het zoals gewoonlijk weer langzaam, in Altea en Oliva heb je altijd wel wat oponthoud.  In Favara moest iedereen beurtelings passeren want daar werd het wegdek vernieuwd maar alles in totaal leverde dat niet veel tijdverlies op.  Daarna ging het in sneltreinvaart richting Valencia, met uitzicht op de oneindige rijstvelden.  Ja, inderdaad rijstvelden - je moet daarvoor niet altijd naar Azië.  Als je ergens in Spanje een paella eet, is de kans zeer groot dat de rijst uit het Albufera-gebied komt.  Waar de gratis snelweg de betalende versie vervoegt, haalde een Nederlandse motorhome me in.  Datzelfde voertuig stond een uurtje daarvoor aan een tankstation voor onze wegen scheidden, wat wil zeggen dat hij door te betalen voor de AP-7 zijn achterstand na een uur had goedgemaakt. ...

En toen ging de weg verder tot de afrit naar Oropesa.  Geen idee hoe ik daar de vorige keren ben geraakt maar zeker niet langs de wegwijzertjes die ik vandaag heb gevolgd.  Een heel deel van de route ging door het "Parc natural del desert de les palmes", niet meteen de best geasfalteerde weg maar wel rustig en mooi.  Het contrast kan niet groter zijn als je dan de wijk Marina d'or van Oropesa nadert.  Dit moet echt met grote voorsprong het meest megalomane, kitscherige én uitgestorven project van alle Spaanse costa's zijn.  Overal flatgebouwen waar geen mens woont, maar die wel perfect onderhouden zijn, afgereden gazonnetjes inclusief.  Wie betaalt dit allemaal ?

Om 13u30 reed ik camping Didota op, het is reeds de derde keer dat ik hier kom.   Het is veruit een van de aangenaamste campings die ik ken en het is er goed wandelen en fietsen.  De camping is trouwens goed bezet, maar er zijn nog meer dan genoeg plaatsen over om uit te kiezen.  Ik kies een plaatsje heel dicht bij de receptie, dan heb ik de grootste kans op een goed wifi signaal.

Half september gebeurt de overdracht en verhuizen Luc en Sonia terug naar België - hopelijk stopt het daar tegen die tijd een keertje met regenen .  De nieuwe eigenaars luisteren naar de namen Martin en Mascha en hebben al heel wat ervaring met de kamperende medemens.  Misschien zullen er na een tijdje enkele accentverschuivingen komen, maar zij willen absoluut het karakter van Camper Park Costa Blanca behouden.  Ik hoop dus samen met hen dat we al onze trouwe gasten ook de volgende winter terug mogen verwelkomen. Tijdens de lente, zomer en herfst mag uiteraard ook !