Over vanalles : politiek, voetbal, films, geocaching, restaurants, onderweg zijn en van het leven genieten ... De meest recente berichten staan bovenaan !
17-01-2013
Ook eentje voor Rob.
Onze zoektocht naar caches ging verder maar al snel bleek dat de app die Rob op zijn smartphone had geïnstalleerd, niet echt deed wat hij ervan verwacht had. Gelukkig kan je in Alicante - zoals alle grotere Spaanse steden - terecht bij El Corte Ingles. Voor de mensen die nog nooit van deze keten gehoord hebben : vergelijkbaar met Harrods in London, maar op iets kleinere schaal. Na een beetje zoeken kwamen we in de sportafdeling terecht en ja hoor : daar hadden ze geschikte GPS-toestellen te koop. Rob koos al snel voor de Garmin Dakota 20 (die ik ook heb) en het nieuwe hebbeding werd veilig opgeborgen in mijn rugzak. Hij zal vanavond en de volgende dagen veel werk hebben om alles onder de knie te krijgen. Helemaal vertrouwend op mijn toestel wandelden we verder en vonden in totaal negen caches.
Santisima Trinidad.
Als je langs de kade loopt, is het meest opvallende schip natuurlijk de Santisima Trinidad. De originele versie van dit pareltje werd gebouwd halverwege de achttiende eeuw. Na enkele aanpassingen was het bewapend met meer dan 100 kanonnen en had het meer dan 1000 soldaten aan boord. Het galjoen bleef echter log en onwendbaar en tijdens de slag om Gibraltar vielen vele doden. Het schip werd veroverd door de Britten en zonk óf werd afgesleept naar Portsmouth waar het gesloopt werd - de geschiedenis is nogal onduidelijk, mede omdat er meer schepen met bijna identieke namen bestonden.
De versie die nu in de haven van Alicante ligt, werd gebouwd op het stalen geraamte van een oud vrachtschip. Al het houtwerk dat je ziet, is dus achteraf aangebracht maar dat maakt het daarom niet minder mooi. Het ziet er in ieder geval allemaal zeer authentiek uit en de Santisima wordt nu gebruikt als restaurant en evenementenzaal.
Alicante.
Rond half tien zaten we met zijn drieën al in de auto op weg naar Alicante. Rob, sinds kort ook gebeten door de cachemicrobe wilde wel mee op zoek gaan en Ronny was nog nooit in Alicante geweest. Voor beiden dus een ontdekkingstocht. Zoals voorspeld was een gratis parkeerplaats vinden in het centrum van de stad onbegonnen werk en we zijn dan de parkeergarage aan de haven ingereden waar je 0,03 eurocent per minuut betaalt. Meteen sta je dan ook op een van de mooiste plekken van Alicante want in de hoogte zie je het kasteel liggen en langs de andere kant mooie "bootjes". Onze eerste cache moest gezocht worden aan het einde van de pier en daar passeerden we oa het Volvo Ocean Race museum, maar daar kwamen we dus niet voor.
16-01-2013
Koud.
Het is hier nu iets over 12u en er is weinig beweging op de parking. Logisch, er staat een ijs koude wind en de thermometer wil niet hoger klimmen dan 14 graden. Ik weet dat we niet mogen klagen - ik heb net gelezen dat in de Antwerpse kempen vannacht een temperatuur van -14,9 graden is genoteerd - maar in vergelijking met de vorige weken is het hier nu toch ook "dikkejassenweer" geworden.
15-01-2013
16 km.
Rond 15u had ik acht caches gevonden en werd het tijd om naar de bewoonde wereld terug te keren. Ronny zou me om 16u oppikken en ik kom niet graag te laat. Gelukkig kon ik het laatste stuk langs een vrij gemakkelijk bewandelbaar pad tot op zeeniveau afdalen en kon ik nog even genieten van het mooie uitzicht op de baai. Volgens de Garmin Dakota heb ik bijna 16 kom gewandeld en moe maar voldaan stapte ik in de auto. Ik heb het gevoel dat ik eindelijk uit mijn 10 weken pseudo-winterslaap ben ontwaakt.
Doornen.
De tocht door de sierra werd steeds moeilijker, mede door de relatief grote hoogteverschillen. Een hele tijd ben ik door een droge rivierbedding gewandeld maar op een bepaald moment moet je dan toch weer ergens naar boven klauteren om een cache te zoeken. In de verte hoor je regelmatig geweerschoten en af en toe zie je patronen van een jachtgeweer liggen. Eigenlijk is dit een tocht die je beter niet alleen onderneemt en ik zou bijvoorbeeld niet graag hebben dat mijn kinderen hier moederziel alleen zouden rondlopen. Gelukkig heb ik geen kinderen en moet ik me alleen zorgen maken over mezelf. Mezelf, dat wil dan vooral zeggen : mijn voeten. Zoals velen zullen weten, zijn mijn voeten stilaan vergroeid met mijn Teva-sandalen. Geen terrein of ik kom er doorheen ! Vandaag moest ik wel om de honderd meter enkele doornen uit mijn voeten verwijderen. Niet altijd gemakkelijk voor een nagelbijter maar een pincet hoort bij de standaard uitrusting van een geocacher en dit hulpmiddeltje heeft vandaag overuren moeten presteren.
Sierra.
Na enkele caches nabij de kustlijn werd het tijd voor het betere werk en ben ik de Sierra de Santa Pola ingewandeld. Hier en daar kan je wandelpaden volgen maar die brengen je zelden in een rechte lijn naar je doel. Bijgevolg vertrouw ik vooral op mijn kompas om nog enkele caches te vinden. De wandeling voert me langs zeer onherbergzaam terrein, onderweg kom ik een grotwoning tegen en ergens tussen de rotsen zie ik een diep gat waar je liever niet in wil vallen. Een brave (en vooral sterke) ziel heeft er een grote steen opgelegd zodat deze natuurlijke vergeetput niet te snel vol verloren gelopen wandelaars ligt.
Salinas.
Santa Pola is bekend voor zijn zoutwinning, ik ben dan ook even gaan kijken of er nog wel genoeg voorraad is om de gladde wegen in de Benelux te bestrijden. En ja hoor, blijf allemaal maar gerust ginderachter - we zullen nog enkele tonnen van het witte strooisel naar het noorden sturen.
Een uitstapje.
Ronny wou vandaag met zijn huurauto naar kennissen die in de buurt van Santa Pola een bed & breakfast uitbaten. Dat kwam mij goed uit, terwijl hij op bezoek was kon ik daar caches gaan zoeken. Nummer 1 op de lijst kwam me al onmiddellijk bekend voor, het was er namelijk eentje waar ik vorig jaar met Nancy ook al naar gezocht had. Toen hadden we hem niet gevonden, deze keer had ik hem na enkele seconden al beet. De tweede was van dezelfde soort, en ook deze kon na enkele minuten gelogd worden als "found". Toen wou ik op zoek naar nummer 3 maar dat was buiten een zeer vriendelijke hoogbejaarde Spanjaard gerekend die mij absoluut wou uitleggen wat voor geneeskundige kruiden en planten er in de bloembakken te vinden waren. Met een of andere herboristenencyclopedie uit ver vervlogen jaren wou hij me overtuigen zelf een mengsel samen te stellen met olijfolie en "romero". Toen hij ook nog begon te vertellen over wie van zijn familie tijdens de burgeroorlog met wie getrouwd was, was ik blij dat er iemand de weg kwam vragen naar de overzetboot naar Tabarca zodat ik vriendelijk het gesprek kon afbreken.
14-01-2013
Guardia Civil.
Zeven uur 's avonds en net terug van de Guardia Civil in Altea. Iemand van de parking had zijn identiteitskaart, rijbewijs en bankkaarten verloren en dus moest er een officiële aangifte gedaan worden. De persoon in kwestie was zelf al een keertje gaan proberen om alles in orde te krijgen, maar zoals nogal dikwijls bij openbare diensten hier : geen Spaans, terugkomen met tolk ! En dus kwamen mijn vier jaren avondschool nog eens van pas. Ze waren uiterst vriendelijk en een half uurtje later was alles geregeld.
Ik wil hierbij van de gelegenheid gebruik maken om iets te vertellen over de Guardia Civil. Deze politiedienst is duidelijk meer militair gestructureerd dan de "gewone" policía. Alles gebeurt onder het steeds aanwezige motto "Alles voor het vaderland". De leden van de Guardia worden altijd tewerkgesteld in een andere streek dan waar ze vandaan komen. De "onze" van vandaag kwam uit Madrid. Als hij bijvoorbeeld verliefd zou worden op een meisje uit Altea en wil trouwen, zal hij weer overgeplaatst worden naar een andere streek. Deze maatregelen worden genomen omdat ze op die manier weinig persoonlijk contact kunnen hebben met de plaatselijke bevolking, om te voorkomen dat er belangenconflicten ontstaan en om te vermijden dat bepaalde inwoners bevoordeeld zouden worden.
Winkelen.
Na de fietstocht van Ronny in de voormiddag, is de heilige drievuldigheid (Ronny, onze pa en ik) met de auto naar het winkelcentrum in Finestrat gereden. We hadden niet echt iets nodig maar de solden zijn niet alleen voor vrouwen uitgevonden. Al snel werd duidelijk dat ik blij mag zijn dat mijn kast nu al uitpuilt van de kleding want wat ze tegenwoordig verkopen, echt verschrikkelijk. Alle winkels staan en hangen vol met fluo groene schoenen, fuchsia truitjes en roze sokjes. Ik weet niet of diezelfde trend heerst in andere landen, maar zo moet je niet verwonderd zijn dat de economie niet draait. Ik geef mijn geld daar in ieder geval niet aan uit ! Voor onze pa hebben we wel een nieuwe mp3-speler op de kop getikt, want zijn vorige was deze zomer gepikt (samen met zijn elektrische fiets en nog wat spullen). Her en der werd ons winkelkarretje nog gevuld met proviand voor de volgende dagen en zo is de dag weeral voorbijgevlogen.
Real Humans.
Gisterenavond heb ik naar de laatste twee afleveringen van Real Humans gekeken, een Zweedse fictiereeks waarin Hubots (angstaanjagend menselijke robots) stilaan gevoelens beginnen te ontwikkelen en proberen een eigen leven te leiden. Toch kan je dit niet zomaar een science fiction reeks noemen, want je begint al snel te vergelijken met de uitdagingen waar onze huidige maatschappij mee te maken heeft. Zijn de hubots (immigranten) op termijn inferieur of net superieur aan de mens die ze ontwikkeld (naar hier gehaald) heeft ? Wat is het verschil met zichzelf als homo uiten of uit de kast komen als hubot-lover ? Knappe reeks !
Iets minder knap is de kop van Gérard Depardieu, een acteur waarvoor ik altijd wel enige sympathie kon opbrengen maar lang zal dat niet meer duren. Als dank voor zijn Russische paspoort, lijkt hij nu opeens woordvoerder van Poetin te gaan worden. Voor de oppositie in Rusland is dat wel gemakkelijk : als ze daar een varkenskop nodig hebben om ergens op een oprit te leggen, moeten ze niet ver zoeken.
13-01-2013
Dos Lunas.
Dit was een zondag zoals we er al lang geen meer gehad hadden : zonder Sabor ! Moeten wij daarom honger lijden ? Neen, natuurlijk niet. We waren dus al enkele dagen op voorhand op zoek gegaan naar een waardig alternatief en al snel werd gekozen voor Dos Lunas in Albir. Daar staat ook een Belgische chef aan het fornuis en het restaurant stond al lang ons verlanglijstje. We hebben de kaart even bekeken maar al snel gingen we (Ronny, onze pa en ik) voor het gourmet menu. We kregen achtereenvolgens een glaasje cava, een lepelhapje met kruidenkaas, scampi's met avocado en mango, citroensorbet en hertenfilet voorgeschoteld. Als dessert hadden we verschillende mogelijkheden en mijn voorkeur ging uit naar de peer met vanille ijs en chocoladesaus. Alles was echt heel lekker en de bediening was vlekkeloos en vriendelijk. En toch voelde het een beetje aan als bedriegen. Belachelijk eigenlijk, tenslotte ben ik niet getrouwd met Sabor (al had dat misschien een beter huwelijk geweest dan mijn huidige ) én over de hele wereld worden constant mensen bedrogen. Daar is nog nooit iemand van gestorven. Voor herhaling vatbaar dus.
Turkije.
Tegenwoordig gaan veel voetbalploegen op winterstage naar Turkije, bijna alle wielerploegen kiezen voor Spanje. Het is wel duidelijk wie de beste keuze heeft gemaakt. Beerschot heeft in Turkije zijn laatste oefenmatch moeten staken door een zwaar onweer, hier werd dapper doorgefietst in het zonnetje ! Nochtans hebben we afgelopen nacht (vroeg in de ochtend eigenlijk) alweer enkele druppels moeten verwerken - zodat we nu met een totale neerslag van 0,0001 liter in de afgelopen 6 weken toch al van een natte winter mogen spreken .
Terwijl Beerschot met recht en reden van het veld werd gebliksemd, heeft RAFC nog een keertje kunnen winnen maar ook dit seizoen is voor rood-wit voorlopig weer teleurstellend.
12-01-2013
Tilano.
Weinig reden tot klagen vandaag, alhoewel het in de namiddag duidelijk frisser werd naarmate er meer wind kwam. Het voedselprogramma voor arme sukkelaars draait de laatste dagen weer op volle toeren. Eergisteren kreeg ik nog een potje cappuccino-ijs van Denise, deze ochtend werd mij een flinke overschot risotto met vis en schaaldieren overhandigd door Joël.
Ik kreeg ook een onbekende bekende op bezoek, of hoe moet je iemand noemen die je nog nooit gezien hebt maar waarvan je wel weet dat hij regelmatig je blog leest en af en toe ook een berichtje stuurt ? Het is niet de eerste keer dat dit me overkomt en eigenlijk zijn het altijd al prettige ontmoetingen geweest. De lezer waar ik het over heb is Tilano, uit de omgeving van Brugge.
Van iedereen ?
Bart De Wever wil de slogan "'t Stad is van iedereen" afschaffen. Ik vrees dat dit het begin is van heel veel afschaffen. Nu is die slogan natuurlijk nogal gemakkelijk verkeerd te interpreteren. Want natuurlijk is de stad niet van mensen die zich niet willen integreren, die alleen de boel op stelten willen zetten, die wel van het cultureel aanbod komen genieten maar er geen belasting betalen enz.
Tegelijkertijd wil dat ook zeggen dat de stad niet meer van mij is. Want ook ik geniet graag van een concertje of museum en toch betaal ik geen euro belasting. Ook ik schop graag tegen de gevestigde waarden aan (weliswaar zonder materiële schade te veroorzaken) en vooral : ik wil mij ook niet meer integreren ! Want tegenwoordig kan je je enkel nog thuis voelen als je óf een (licht)bruin kleurtje hebt óf er een (licht)bruin gedachtengoed op nahoudt.
Iedereen mag nu mee nadenken over een nieuwe slogan. Ik hou mijn hart al vast : 't Stad is van de stoottroepen, 't Stad is alleen van de witten, 't Stad wil geen Hollanders meer, 't Stad is alleen voor dikke nekken ... Ik hou het voorlopig bij "'t Stad is niet alleen van NVA" !
11-01-2013
Controle.
Vorig jaar was ik in mijn eentje een keer gaan eten in het Chinees restaurant El Puente de Oro en hoewel ik me voorgenomen had dat nog een keer te doen, was het er tot vandaag niet meer van gekomen. Ronny had na al zijn fietsavonturen geen zin meer om zelf aan het fornuis te staan en stelde voor om een "chinezeke" te doen. Veel overtuigingskracht is er niet nodig om mij mee op restaurant te krijgen en een uurtje later hadden we ons buikje voor 7,50 euro per persoon meer dan rond gegeten. Zoals gebruikelijk kregen we ook nog een borreltje aangeboden. Toen we met een omweg (om een tafeltje te reserveren voor overmorgen bij Dos Lunas) naar de parking terugreden zagen we in de verte een heleboel flikkerlichten van de politie : uitgebreide controle ! Onmiddellijk paniek, ik drink bijna nooit alcohol en ze gaan me nu verdomme toch niet laten blazen na dat gratis borreltje bij de Chinees !? Gelukkig was het al donker en konden ze mijn onbetrouwbare boeventronie niet goed inschatten zodat ik zonder problemen verder kon rijden. En Ronny maar lachen, hij heeft echt een slecht karakter !
Zoeken.
Terwijl Ronny ging fietsen, ben ik eens gaan kijken op camping Calpemar of er bekenden aanwezig waren. Dat was niet het geval en als er nog mensen van plan zijn om op die camping te gaan staan : ze staat helemaal vol. Daarna heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om enkele caches te zoeken. Vorig jaar heb ik er een heleboel gevonden in Calp(e) en diegenen die nu nog overbleven lagen nogal ver uit elkaar. Daardoor heb ik ruim 12 km moeten wandelen om slechts drie caches te vinden. Tijdens mijn zoektocht heb ik wel een stukje natuur ontdekt waarvan ik het bestaan niet afwist. Verloren lopen kan daar nooit, want altijd heb je de Peñon d'Ifach als oriëntatiepunt.
Fietsers.
Het was deze ochtend een stuk zachter dan de vorige dagen, om 9u was het reeds 12 graden en ook de rest van de dag bleef het zeer aangenaam. In de namiddag ben ik samen met Ronny naar Calp(e) gereden. Hij had zijn fiets in de koffer van de huurauto gelegd zodat hij vanuit Calp(e) samen met zijn dochter een fietstocht kon maken. Onderweg had Ronny de broertjes Schleck al herkend tijdens hun dagelijkse training hier in de omgeving. Langs de hele Costa Blanca kom je her en der bekende profploegen tegen die zich voorbereiden op het nieuwe wielerseizoen. Aan het hotel SOLyMAR zagen we dan ook al direct de materiaalwagens van Omega Pharma-Quickstep staan.
Internet.
Ik wil nog even terugkomen op de internetproblemen van (eer)gisteren. Ondanks het feit dat Telefonica ons uren aan het lijntje heeft gehouden en is blijven beweren dat het probleem in onze configuratie te zoeken was, begin ik toch te vermoeden dat er meer aan de hand was. Ron, een van de vaste klanten hier, kon tijdens de storing ook niet inloggen op een ander netwerk in de buurt en dezelfde avond kregen we ook al melding van problemen in La Nucia. Deze ochtend bleek dat rond rond hetzelfde tijdstip ook op camping Benisol in Benidorm het internet was uitgevallen. Moeten we dat allemaal toeval noemen ? Telefoncia, shame on you !
) én over de hele wereld worden constant mensen bedrogen. Daar is nog nooit iemand van gestorven. Voor herhaling vatbaar dus.
.
