Over vanalles : politiek, voetbal, films, geocaching, restaurants, onderweg zijn en van het leven genieten ... De meest recente berichten staan bovenaan !
30-10-2012
Torentjes.
Is dat daar gezet om mensen in verwarring te brengen, net zoals ik wel eens kastanjes onder een olijvenboom durf gooien ? Ik heb trouwens ook weer een nieuwe hobby : torentjes bouwen van rotsblokken en stenen. Onnozel ? Ja, absoluut !
Ook onnozel : iemand die veel te snel met zijn fiets de berg afdondert maar waarvan je ziet dat hij toch niet zo heel zelfzeker overkomt. Het resultaat is dat hij net uit zicht in een bocht afremt en onderuit schuift. Ik heb het niet gezien, alleen gehoord en heb dan maar even geroepen om te vragen of alles okee was. Van ergens achter de struiken kwam een bevestigend antwoord.
Deze avond heb ik nog eens een poging gewaagd om een film te bekijken, maar zowel Kuifje en het geheim van de eenhoorn en 21 Jump Street konden mij niet boeien en heb ik na een half uur afgezet. Kuifje is een stripverhaal en dat moet zo blijven en die Jump Street, ik begrijp echt niet waarom mensen daarvoor naar de bioscoop zouden gaan. Dan maar weer naar enkele afleveringen gekeken van Oh Oh Europa (een compleet idioot spel/reisprogramma met nog idiotere deelnemers maar toch weer zo goed gemaakt dat je nieuwsgierig blijft kijken) en Code 37, wat steeds beter wordt.
Ruilen.
Zoals gepland heb ik vandaag nog een stukje te voet gedaan van de Vora-Irta route, zodat op mijn geocaching kaart de kuststrook tussen Peñíscola en Alcossebre nu bijna helemaal vol smileys staat (= teken voor gevonden caches). Ik was net op tijd terug want rond 16u begon het lichtjes te regenen. Het had vandaag een goede wandeling voor Nancy geweest want bij een aantal caches kreeg je een chupa chup lollie als beloning. Gisteren had ik ook al ergens een speelgoed kikkertje voor Macho meegenomen, ik kan het niet laten. En daarmee kan ik dan nog even iets over het cachen vertellen. Soms zitten er kleine spulletjes in de doosjes die je dan mag meenemen ALS je er minstens iets van even veel waarde voor in de plaats achterlaat.
Onderweg was het niet altijd even simpel om de juiste weg te vinden, maar gelukkig zijn er niet altijd even zichtbare - aanduidingen terug te vinden. En dan sta je in een keer op een uitstekend stuk rots met daarop een betonnen blok met een soort schoorsteen. Wat doet dat daar ?
29-10-2012
Vora-Irta.
En toch nog een opmerking over heel dat cache-gedoe. De uitleg bij de Irta-reeks is in het Valenciaans, een variante op het Catalaans. Nu begrijp ik al die afgeleiden wel een beetje maar ik vind dat niet kunnen. Als er een tip gegeven wordt moet die voor de meerderheid van de cachers verstaanbaar zijn. In dit geval zou de hint altijd hetzelfde zijn : onder de stenen, dus hier had het geen belang. Als de uitleg in het Spaans is : geen probleem, Spaans is een wereldtaal. Is het in het Engels : nog beter. In het Aantwaarps : mega ! Geocaching is een internationaal gebeuren, en Catalaans en Valenciaans zijn geen talen die buiten hun eigen grondgebied gesproken worden. In je eigen dialect of taal mag, maar ook graag iets verstaanbaar erbij aub. Een aantal Spanjaarden zullen toch nog een tandje moeten bijsteken om uit de crisis te geraken. Als je weet dat enkele jaren geleden betoogd werd tegen de plannen om Engels een verplicht vak te maken op school
Fietsen.
Vandaag stond een uitgebreide fietstocht door het Parque Natural Sierra de Irta op het programma; het laagste gedeelte weliswaar. Zoals reeds gezegd ligt langs de route aan de kust een hele serie caches (Vora-Irta) verborgen. Door het berggedeelte loopt een andere route met caches (Trans-Irta) maar dat is meer iets om in gezelschap te doen. Nu mag je je bij die vlakke route geen geasfalteerd wandel/fietspad voorstellen en hoewel het hoogste punt slechts 76 meter bedraagt, moet je in totaal toch zo'n 500 hoogtemeters overwinnen. De weg gaat constant bergop en -af, met heuse haarspeldbochten en hellingen boven de 20%. Alles ligt bezaaid met keien en rotsblokken en ik had me voorgenomen te rijden tot ik een lekke band zou hebben, een zeer aannemelijk bijverschijnsel in dit terrein. Uiteindelijk ben ik helemaal tot in Peñíscola kunnen rijden zonder problemen. Een aantal caches lagen een heel stuk van het pad af en morgen zal ik proberen die te voet te bereiken. Het was in ieder geval een mooie dag, als je hier ooit in de buurt bent moet je het ook eens proberen.
28-10-2012
Alcossebre.
En zo ben ik dan amper 30 km verder zuidwaarts in Alcossebre camping Ribamar opgereden, het is niet ver maar het verschil in windsterkte is duidelijk te voelen. Bovendien is dit echt een prachtige camping, drie jaar geleden was ik hier met Nancy ook al en vorig jaar had ik mijn vader deze camping aangeraden. Zijn opmerking : zo zouden alle campings moeten zijn. Je wandelt hier langs het achterpoortje zo een natuurgebied in met wandelpaden die je langs de woeste kust voeren. En hier komt de aap weer uit de mouw : langs die route liggen zo'n 25 caches verborgen. Vandaag heb ik er enkele te voet gezocht en morgen wordt de missie verder volbracht met de fiets.
In het bos daar zijn de jagers ...
Uiteindelijk zonder schade de nacht overleefd en vanmorgen zoals velen een uur te vroeg wakker door het winteruur. In de loop van de nacht is de wind helemaal gaan liggen maar vanmorgen zag je overal de gebruikelijke taferelen : afgebroken takken, omvergewaaide vuilbakken enz. Ik heb nog even overwogen om een extra nacht te blijven maar bij mijn ochtendwandeling begon het alweer harder te waaien en ik ben toch maar vertrokken. Nog even iets over die ochtendwandeling. De bedoeling was eigenlijk om nog even een cache mee te pikken in de bergen maar op weg naar de cache werd ik gewaarschuwd door enkele mensen dat er veel jagers op pad waren. Ik ben toch een eindje verder gewandeld maar er werd echt wel heel veel geschoten. Nu veronderstel ik dat een jager alleen schiet als hij weet dat het geen wandelaar is, maar je weet maar nooit na een nachtje stappen. Bovendien lag de cache toch ook een stukje naast de wandelroute, en neergeschoten worden nog vóór ik bij Sabor iets kan gaan eten zou gewoonweg belachelijk zijn. En toch was de wandeling niet geheel mislukt want ik heb een euro gevonden, voor 1 eurocent buk ik mij trouwens ook.
27-10-2012
Bibber ...
Intussen is het 21u30 en ik heb schrik. Ja, stoere Eddy is er niet gerust in. Tijdens mijn bezoeken aan grote steden kom ik steevast in de goorste achterbuurten terecht zonder mij onveilig te voelen maar nu De reden ? De intussen stormachtige wind haalt zulke snelheden dat ik elk moment denk dat de auto gaat kantelen of ik een boom op mijn dak zal krijgen. Tijdens de zeeeeeeeer felle windstoten lijkt het alsof ik in een gammele sloep op de oceaan rondzwalp, zo wordt mijn huisje door elkaar geschud. Ik kan me niet voorstellen dat ik vannacht zal slapen. Gek genoeg lijken de andere auto's minder over en weer te wiegen, maar dat zal wel een verkeerde gedachte zijn. Het is niet de eerste keer dat het flink waait tijdens mijn zwerversbestaan, maar dit heb ik nog nooit meegemaakt en ik ben blij dat ik niet helemaal alleen boven in de bergen ben blijven staan.
PeñÃscola.
In Peñíscola ben ik naar La Volta gereden. Daar geeft een slimme campingeigenaar zijn camping Los Pinos in de winter een andere naam om enkel campers te ontvangen. Intussen heeft camping El Cid enkele honderden meters verder daar ook brood in gezien en probeert ook klanten te lokken. Na aankomst ben ik onmiddellijk vertrokken voor een wandeling, de temperatuur naderde de 25 graden en voor de rest was er geen vuiltje aan de lucht, er werd zelfs in zee gezwommen. Toch begon de wind waarvan ik hoopte dat ik hem in het binnenland had achtergelaten, zich hier ook te laten voelen. Het werd zelfs op het randje van onaangenaam en mijn ogen traanden van het rondvliegende zand. Jammer, want dit blijft één van de mooiste bestemmingen aan de Spaanse oostkust : brede zandstranden, mooie wandeldijk, veel restaurantjes, het kasteel van Papa Luna enz. Dank zij het cachen heb ik zelfs iets ontdekt waarvan ik het bestaan niet afwist : el Bufador een barst in een rots in het centrum van de stad waaruit geisergewijs en oorverdovend soms water tot 10 meter hoog spuit. De windrichting moet wel juist zijn en waaien deed het genoeg, maar niet van de goede kant.
Morella.
Na ongeveer 100 km kwam Morella in zicht, hier wou ik enkele uurtjes rondwandelen en eventueel zelfs overnachten. Ik ben naar de camperplaats gereden (voor het laatste stuk heb je bijna een 4x4 nodig) maar de auto daar helemaal alleen achter te laten ? Neen, daar had ik geen goed gevoel bij. Het begon trouwens flink te waaien en de lucht werd pikzwart. In de richting van de kust zag het er nog een stuk vriendelijker uit en dus zal Morella weer voor een andere keer zijn.
Woef.
Vóór ik vanmorgen vertrok eerst nog even mijn Duitse buurman bedankt omdat hij zijn hond vannacht zo dikwijls heeft laten blaffen. De man blafte daarop zelf iets terug en ik heb dan heel vriendelijk afscheid genomen van de hond : Auf wiedersehn Blondie. Zoek maar even op wat die naam met de beruchte meneer met de snor te maken heeft ...
De eerste kilometers vandaag gingen vlotjes, goede wegen en heel weinig verkeer. Het landschap veranderde gaandeweg van een soort namaak-Arizona in dichte bossen en de wegen werden smaller toen de eerste haarspeldbochten in zicht kwamen. Al snel zat ik boven de 1000 m en de zwart-gele paaltjes die de kant van de weg moeten afbakenen verraadden dat hier in de winter flink wat sneeuw zal vallen. Als de weerberichten kloppen zou die sneeuw niet zo lang meer op zich laten wachten want de temperatuur in het noorden en het centrum zou de komende dagen flink dalen.
Ik veronderstel dat er ergens een bijeenkomst was van oude oude auto's want ik kwam onderweg veel sportieve modellen uit de jaren 60 en 70 tegen. Ik herkende een TR7, een Simca 1000, een Lancia Stratos en vooral heel veel Mini's. De originele versie uiteraard, uit de tijd dat ze nog Brits en uiterst betrouwbaar waren
26-10-2012
Lake Caspe.
In de namiddag deed de zon een beetje moeite om door de wolken te breken en ben ik even de omgeving gaan verkennen. Ik ben naar het meer gewandeld en het waterpeil is daar enorm laag. Het laat me een beetje denken aan de meren van Ossa de Montiel waar we een aantal jaren geleden waren. Op de foto's zijn overal idyllische beelden te zien van meren die in elkaar overlopen via watervallen, maar ook daar zorgde waterschaarste voor problemen. Ik zal dus maar stoppen met zagen over de regen, want er zal nog heel wat moeten vallen om alles opnieuw op een redelijk niveau te krijgen. Belachelijk eigenlijk : de zeespiegel stijgt en het waterpeil in de meren In plaats van verder te verzuren gaan we dus allemaal verzouten !
En opnieuw rust.
We zijn intussen weer een eindje verder naar het zuiden gereden en ik zou kunnen blijven zeuren maar ik zal het niet doen of toch wel ! De enigste droge momenten onderweg waren in een tunnel, voor de rest altijd maar regen. Bovendien is het stukje Spanje waar je doorrijdt niet echt het meest mooie, al zal Lerida zeker de moeite waard zijn om te bezoeken. Dat verandert van zodra je in de buurt van Mequinenza komt, je rijdt dan regelmatig naast het water en over slingerende heuvelachtige wegen met weinig verkeer. En toen besloot ik, ter compensatie voor het lawaai van de vorige dagen, camping Lake Caspe op te rijden. Gelukkig had ik nog niet de moeite gedaan om de auto een beetje proper te maken, want de camping ligt aan het einde van een doodlopende zand/slijkweg. Je kan je waarschijnlijk wel voorstellen hoe de auto er nu uitziet. De camping ziet er zo mogelijk nog troostelozer uit dan de vorige, maar wel absoluut heeeeeeeeeeeeeeeeeel rustig. Bovendien ben ik ervan overtuigd dat het bij mooi weer heel wat vrolijker zal uitzien. Wat oogt tenslotte wel gezellig in de regen ? Daar wil ik wel even op antwoorden : Berlijn ! Toen ik lang geleden de toen nog verdeelde stad bezocht, vond ik dat regen bij een bezoek aan Oost-Berlijn hoorde zoals Gaston bij Leo. Gewoon om het contrast met het westelijke deel nog groter te maken. En de weergoden waren me goedgezind, na mooi weer aan de Kurfürstendamm regende het de hele dag op het Museuminsel en aan Unter den Linden.
Lawaai, lawaai en nog eens lawaai.
Deze ochtend was het om 7u gedaan met de nachtrust. Bonk, knots, tuut tuut, piep, grom, vroemmmm, krrrrrrrrtt Alle geluiden die gisterenavond rond 23u waren verdwenen, waren opnieuw van de partij. Op het programma stond een herhaling van hun symphonie die het midden hield tussen Autobahn van Kraftwerk en Stahlwerksynfonie van Die Krupps (zoek maar op als deze werken onbekend in uw oren klinken). Ik ben blij voor die arbeiders dat ze nog werk hebben, maar ik ben nog veel blijer dat ik hier kan vertrekken. Eens en nooit meer, ik heb niet eens de moeite gedaan om richting Andorra te rijden om goedkope diesel te tanken. Die enkele kilometers kosten je gegarandeerd een uur, door de drukte én de wegenwerken. Bovendien loop je nog de kans om aan de douane heel je auto te moeten uitladen. Gisteren toen ik met de taxi de grens passeerde moest werkelijk iedereen stoppen en zijn koffer openen.
25-10-2012
Andorra sucks !
Ik denk dat ik vandaag gewoon uit mijn geheugen ga verwijderen. Laat het duidelijk zijn : ik ben hier niet graag, vandaar de titel van dit stukje. Waarom zal na de volgende opsomming wel duidelijk worden. Straf dat ik over zo'n klein dwergstaatje zo veel kan schrijven, ze zijn het niet eens waard. Als je dan toch naar een land van een zakdoek groot wil gaan, ga dan gewoon naar Luxemburg of Liechtenstein : veel interessanter en dichter bij huis.
Vanmorgen ben ik naar de bushalte gestapt maar omdat nergens vermeld stond waar die halte precies is, laat staan dat er uren vermeld zijn, heb ik voor alle zekerheid ook maar mijn duimpje omhoog gestoken bij elke wagen die naderde. Na een half uurtje wachten kwam er een man aan die bevestigde dat ik op de juiste plaats stond en dat de bus binnen 10 minuten zou komen. Die info klopte en nog een half uurtje later stond ik in Andorra La Vella. Zoals gewoonlijk direct de gps opgezet en op zoek gegaan naar caches. Dat viel flink tegen, de digitale kaart van Andorra is gewoonweg onvolledig en bovendien zijn bijna alle hints in het Catalaans.
Tien minuten later begon het te regenen (de rest van de dag heeft het niet meer opgehouden) en na twee uren rondlopen als een kieken zonder kop en een gps die letterlijk het noorden kwijtraakte verdween de Garmin opnieuw in de rugzak.
Ik was intussen ook al twee keer uitgegleden op de gladde voetpaden, gelukkig zonder erg. Het deed me eigenlijk een beetje denken aan het begin van mijn ski-avonturen. De skileraar moest altijd lachen omdat ik nooit viel, terwijl dat volgens hem compleet inging tegen alle evenwichtswetten. Volgens hem was het onmogelijk om overeind te blijven met de bewegingen die ik maakte. Wel, vandaag moet het ook zoiets geweest zijn. Voor ik de grond raakte, bleef ik met een onbewuste limbo beweging toch nog van een natte broek gespaard. Ik vraag me af hoe al die andere mensen recht blijven, hebben die zuignappen onder hun voeten ? En waarom moeten die trottoirs betegeld worden met namaak marmer, is beton niet veel efficiënter ?
Andorra is totaal niet interessant, tenzij je hier volgens het shop till you drop principe wil leven. Dat droppen had ik al onder de knie, maar winkelen ? Ten eerste heb ik geen geld voor foliekes, ten tweede heb ik niets nodig en ten derde : als ik geld op overschot zou hebben én iets mooi zou zien, zou ik het nog laten liggen. Mijn auto is nu namelijk al te zwaar (een veel voorkomend probleem bij alle motorhomes die met rijbewijs B gereden worden). De meeste andere bezoekers vinden dat winkelen een aangenaam tijdverdrijf, waarom is mij een raadsel. Tabak en alcohol zijn aan mij niet besteed en de aangeboden elektronica vond ik duurder dan in België, àls de prijs al vermeld wordt. Er is ook een bierwinkeltje waar Orval en Chimay verkocht wordt, maar daarvoor naar hier komen lijkt me ook overdreven.
Ik ben geen gemakkelijke consument : als de verkoopster buiten staat te roken, ga ik al zeker niet binnen. Als alles enkel in het Catalaans staat aangeduid : idem. Het is trouwens raar, echt alle publiciteit, verbodsborden e.d. zijn hier in het Catalaans en toch hoor ik de mensen op straat gewoon Spaans (Castellano) spreken. En ook het vermelden waard : ik ben in een winkelcentrum een hele tijd op zoek geweest naar de uitgang. Nergens een bordje te vinden (wel naar de nooduitgang), alle trucs zijn aanvaardbaar om de klanten zo lang mogelijk te gijzelen.
Voor de gezonde berglucht moet je hier ook niet zijn. Het lijkt wel alsof heel Europa met Andorrese nummerplaten rondrijdt : wat een drukte ! Het kleine oude centrum is wel een beetje mooi én rustig. De kunstwerken die hier en daar staan opgesteld mogen ook op mijn goedkeuring rekenen. De tentoonstelling over de Olympische onderdanen heb ik niet bezocht, die zal waarschijnlijk nog minder indrukwekkend zijn dan het aantal Belgische medaillewinnaars.
Iets eten in de McDonalds is altijd interessant om even van de gratis wifi te profiteren. Zo gaat dat toch overal in de wereld, behalve in u raadt het al Andorra !
Dan maar naar de bushalte, dezelfde dan die waar ik was afgestapt. Ook hier nergens enige informatie over buslijnen of uren. Na ruim een half uur wachten kwam mijn bus eraan maar de chauffeur wilde me niet laten instappen. Dat moest achter het hoekje gebeuren. Achter dat hoekje weer geen info en de bus was ook niet meer te zien.
Weer een uur wachten op de volgende bus waarvan het niet eens zeker was dat ze daar zou stoppen ? Liften in de gietende regen geeft ook weinig hoop op een positieve afloop. Carjacking dan maar ? Belachelijk idee, veel verder dan 50 meter zou je toch niet geraken zonder in een file te staan. Dan maar even vragen aan een taxichauffeur : afhankelijk van de drukte zou het voor een bedrag tussen de 15 en 20 euro wel lukken. Door de drukte is het natuurlijk 20 euro geworden maar het was nog een aangename babbel onderweg. De chauffeur sprak zelfs enkele basiswoorden Nederlands door zijn vroegere werk als kelner aan de Costa Brava. Van hem kwam ik te weten dat er zo'n 70000 inwoners in Andorra zijn, dat de werkloosheid hier nog best meevalt, dat de lonen ongeveer op hetzelfde peil liggen dan in België én dat het met de sneeuw in de stad zelf tijdens de winter ook wel meevalt.
24-10-2012
Ford dicht !
Ik sta hier klaar om naar Andorra te vertrekken en lees nog net dat Ford in Genk nu toch definitief zijn deuren zal sluiten. Laat mijn geheugen mij in de steek ? Ik dacht dat ze de arbeiders daar enkele weken geleden nog beloofd hadden dat ze zeker nog enkele nieuwe modellen zouden mogen bouwen ... En nu dan weer onderhandelen om zo hoog mogelijke ontslagpremies te krijgen. En dan maak ik me kwaad. Het is logisch dat je zo veel mogelijk cash in je zakken wil hebben als je zonder werk valt maar waarom moet een - ik noem maar wat - Ford arbeider zo veel meer krijgen dan iemand die 40 jaar bij de plaatselijke bakker heeft gewerkt en gewoon met het wettelijke minimum op straat wordt gezet ? En waarom krijgen mensen zoals Nancy en ik helemaal geen enkele uitkering als we ons laten inschrijven bij de RVA ? Wij hebben nochtans ook vele jaren ons steentje bijgedragen !
En dan nog dit : naar alle waarschijnlijkheid zal het nu weer enkele dagen duren voor ik internet heb. Maak je dus geen zorgen, ten laatste 1 november ben ik in Alfaz.
De grens over.
Vandaag eindelijk nog eens een grens overgereden, waarschijnlijk zijn er weinig mensen die tegen een gemiddelde van ongeveer 60 km/u naar het zuiden rijden. De grens waarover we spreken is dus die tussen Frankrijk en Spanje. Als ik nog iets verder was gereden had ik zelfs twee grenzen op één dag overschreden en dat vond ik wat overdreven. Dus ben ik gestopt net voor de grens van Andorra, in een dorpje dat zelfs de naam dorpje niet verdient : La Farga de Moles. De camping waar ik sta is trouwens ook de naam camping niet waard, al is dat een beetje overdreven negatief. Veel stelt het in ieder geval niet voor, het is zo een typische Spaanse camping met veel vaste gasten. Momenteel is hier van die vaste gasten niemand aanwezig en het enige wat overblijft zijn half verwaarloosde caravans met half ingezakte voortenten. Het onthaal was ook niet echt denderend, terwijl ik mijn beste Spaans bovenhaalde bleef hij verder gaan in een Engels/Catalaans tussentaaltje. Toen ik hem vroeg of er een bus naar Andorra-centrum rijdt, was het antwoord positief maar van een uurregeling had hij nog nooit gehoord maar toch wel elk uur. Ik ben al eens gaan kijken op de plek waar de bus volgens hem zou stoppen maar daar wordt je ook niets wijzer van. Enfin, ik zal het morgen wel zien.
De rest van de dag heb ik gewoon lekker in mijn stoel in de zon gezeten mét een hoofdtelefoon op, want de doorgaande weg wordt momenteel onder handen genomen en dat brengt de nodige herrie met zich mee. En zo is er meteen ook een einde gekomen aan mijn langste reeks gevonden caches : namelijk 34 dagen achter elkaar minstens één cache gevonden.
23-10-2012
Helemaal terug.
Vanaf het uitzichtpunt wou ik dan aansluiting vinden op een circuit VTT (mountain bike parcours) waar nog enkele caches te vinden waren. Een waarschuwingsbord met "route barrée" wilde me op andere gedachten brengen maar ik ben toch maar verder gereden, met de fiets zou het immers wel lukken. Helaas, een afgebroken brug telt voor iedereen en dus was mijn klim tevergeefse moeite geweest en moest ik helemaal terug zodat ik in totaal toch weer 40 km gefietst heb vandaag.
Le site des orgues.
Vanmorgen de kuststreek én de muggen achtergelaten en een stukje het binnenland ingetrokken. Onderweg passeerde ik eerst nog Fitou, waar volgens een wijnkenner uit Leuven lekkere wijntjes vandaan zouden komen. Of ze kunnen concurreren met een Stella, daar zal hij zelf nog eens over moeten nadenken waarschijnlijk. Iets verder reed ik door Salses en dit dorp wil ik toch nog eens onder de aandacht brengen. Als je daar ooit in de buurt bent moet je absoluut het fort (met gids) bezoeken.
Ik ben nu in Nefiach, een dorp waar je waarschijnlijk nog nooit van gehoorde hebt en dat mag ook zo blijven. Het aangrenzende Ille-sur-Tët is misschien iets bekender, en dat zal dan waarschijnlijk komen door "de orgels" die daar te bezoeken zijn. Door de erosie van water en wind zijn daar in de kalksteen vreemde vormen ontstaan die doen denken aan orgelpijpen. Ik wou dat wel een keertje van dichtbij bekijken, maar helaas : door het slechte weer van de afgelopen dagen was de geklasseerde site ontoegankelijk. Dan maar met de fiets naar boven, vanwaar je uit de verte ook een zicht hebt op dit natuurfenomeen.
22-10-2012
Gelukt !
Deze middag een kleine 50 km gefietst en daarbij 30 caches gevonden, een nieuw dagrecord. Soms leek het alsof ik in een of andere veldrit in Vlaanderen was beland, zo modderig waren sommige stukken. De zon heeft wel de hele dag geschenen en dat zal ook morgen zo zijn, dan verplaats ik mij weer een klein stukje naar het zuiden.
Op zoek naar sneeuw !?
Niet ik, maar deze Fransman met zijn sledehonden !
