Inhoud blog
  • Geel
  • Redevoering - wat maakt iemand beschaafd?
  • Leesbelevenis: Bart Moeyaert - Het is de liefde die we niet begrijpen
  • Toerisme: een must of een plaag (verhandeling)
  • Opdracht eerste boek: De helaasheid der dingen - Dimitri Verhulst
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Archief per maand
  • 06-2009
  • 12-2008
    Links
  • Portretten
  • Ars poëtica
  • Boekrijk
  • Creatief schrijven
  • °Mineomin°
    Literatuurbezigheid.
    "Ik weet dat ik ze nooit allemaal gelezen krijg. Dat is niet erg. Tot het laatste moment zal ik mezelf wijsmaken dat het er nog van komt." - Tom Naegels
    29-06-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Geel
    Geel is de kleur van zomerse huisjes
    Of van de hoed van de dame in het park
    Geel is de kleur van de bloem in je hand
    Waarvan de geur meegevoerd wordt
    Door de wind

    En als je opkijkt om hem te volgen
    Lacht de gele zomerzon je toe

    Geel is de kleur waarvan je vrolijk wordt
    En wegdroomt
    Naar die wereld vol geel of oranje of groen...

    Maar het belangerijkste vind ik toch
    Dat geel gewoon geel is
    En blijft.

    29-06-2009 om 20:45 geschreven door Mineomin  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Redevoering - wat maakt iemand beschaafd?

    We praten allemaal wel eens over de beschaafde wereld. Maar bestaat die wel? Vroeger gingen mensen er automatisch van uit dat hun wereld beschaafd was en dat andere werelden barbaars waren. Bestaat dat wel, een barbaarse wereld? Of is ze gewoon anders? Zijn we de tijd van die manier van denken niet voorbijgestreefd?

     

    Westerse mensen gingen de wereld verkennen. En niet iedereen in die nieuw ontdekte wereld leek even ver geëvolueerd te zijn in technologie, kunst enzovoort. Niet iedere cultuur had dezelfde rituelen om feesten te vieren. Niet iedere cultuur had begrippen zoals “dood” of “godsdienst” hetzelfde ingevuld. Westerse mensen kwamen aan in die nieuwe wereld en wat ze zagen waren vreemde dingen, die ze dan al gauw slecht gingen beoordelen. De nieuwe wereld is barbaars, want ze doen daar dingen die wij in het Westen niet zouden doen.

    Als we in Amerika aankomen, ontdekken we de Indianen. Een prachtige cultuur met een gigantische rijkdom aan ideeën, kunst, muziek, rituelen, jagerskunsten enz. Maar wat doen we dan met iets dat ons vreemd is? We sluiten het op. We nemen de cultuur weg en onderwerpen hen aan onze eigen cultuur die beter zou zijn. Indianen worden in reservaten gezet. Hun woningen, die anders zijn, maar daarom niet slechter, worden verwoest. Indianen worden uitgescholden omdat ze er anders uitzien en andere gewoonten hebben. En dat is wat we in het Westen dan beschaafd noemen.

     

    Niet alleen daar wordt een cultuur verwoest. Maar ook in Azië moeten verschillende culturen eraan geloven. Of in Afrika. Elke Godsdienst zou volgens het Westen moeten vervangen worden door het christendom. Maar zelfs voor die godsdienst bestond, werden culturen verwoest. Andere ideeën worden beschouwd als waanzin, of erger, als onmenselijk. Als een Afrikaanse stam een ander schoonheidsideaal heeft dan de Westerse mens en ze daarom bij hun kinderen al van kleins af aan grote schijven in hun mond steken, of gigantische oorringen aan hun oren hangen, vinden we dat de Afrikanen hun kinderen mishandelen. Of als Chinezen hun kinderen verplichten om van jongs af aan rituelen en speciale dansen te leren, vinden ze dat in het Westen geen goede opvoeding.

     

    Maar als de Westerse mens jaren later haar kinderen in fabrieken laat werken in slechte omstandigheden, of ze oorlog laat voeren om geld, dan is dat niet barbaars, maar dan is dat om de beschaafde wereld te redden. Zelfs vroeger, toen we al die onbekende volkeren mishandelden en op een onmenselijke manier benaderden, was dat om onze beschaafde wereld te redden. Dat de Westerse mens dan barbaars omging met deze volkeren en culturen vergaten ze even. En noemen we dat dan een beschaafde cultuur? Vinden we ons dan beter dan anderen?

     

    En om even eerlijk te zijn, denken wij in het westen niet nog altijd dat we beter zijn dan andere culturen? We maken geen wereldreizen meer en we ontdekken geen nieuwe werelden meer. Maar proberen we niet nog steeds om onze ideeën over te brengen aan andere culturen. Vergeten we niet nog steeds soms te kijken naar de rijkdom van die culturen? Zijn we niet nog steeds te veel bezig met vergelijken om dan te besluiten dat onze cultuur beschaafder is?

     

    Onze cultuur is niet beschaafder dan eender welke andere cultuur. Ze is anders en daar blijft het bij. Eigenlijk zouden we zelfs nog veel kunnen leren van al die andere culturen. We hebben toch altijd de volgens ons goede ideeën kunnen overnemen. Kunnen we dan ook niet openstaan voor ideeën die op het eerste zicht niet zo goed lijken, maar veel inhoud hebben? Of ideeën die misschien even goed, maar gewoon anders zijn? Zonder dat we het weten hebben we al veel ideeën overgenomen. In onze godsdiensten, in onze kunst, in onze samenleving en maatschappij, in onze politiek enz.

     

     

    Zouden we niet moeten streven naar een samenwerking met al die culturen? Kunnen we niet met respect omgaan met elkaars culturen en naast anderen leven zonder ons eraan te storen of ze zelfs kapot te willen maken? Als we vanuit onze beschaafde wereld niet kunnen openstaan voor anderen, dan kunnen we ook niet werken aan een betere beschaafde wereld. Dit zien we nog steeds in oorlogen om godsdienst. Er wordt gevochten omdat ieder zijn godsdienst beter vindt en niemand openstaat voor andere godsdiensten. We zien dit ook nog in clans in Amerika die nog steeds zwarten willen uitroeien.

     

    Maar niet alleen ver weg van ons, of op grootschalige dingen, zoals oorlog, gebeurt dit. Ook iedere mens persoonlijk kan al eens in botsing komen met zo’n andere cultuur. Jammer genoeg zijn er nog veel mensen die in zo’n situatie nog niet goed weten hoe we moeten reageren. Als we bijvoorbeeld eten voorgeschoteld krijgen dat er, naar onze normen, vreemd uitziet, durven we daar niet goed van eten, maar wie weet hoe lekker is dat eten wel niet. Wanneer we iemand zien rondlopen in andere kleren, kunnen we het toch niet nalaten om ze heel even na te kijken.

     

    En dat is juist waar we in de toekomst naar moeten werken. Die verdraagzaamheid. We moeten de gewoonte afleren om dingen beschaafd of barbaars te noemen. Eigenlijk komt het er op neer dat we onze definitie van beschaafdheid opnieuw moeten invullen. Het woord beschaafdheid zou een invulling moeten krijgen die geen andere culturen afbreekt, maar culturen juist gelijk stelt aan elkaar. Is dat niet waar we naartoe willen? We zijn, vergeleken met lang geleden, goed op weg. Maar nog steeds moet er veel veranderen voor we naar een wereld kunnen gaan waar iedere vorm van beschaving gelijk staat aan een andere. In de toekomst zou geen enkele beschaving op een andere mogen neerkijken. Het begrip beschaving zou dus niet de cultuur zelf mogen inhouden, maar de ideeën die achter de cultuur zitten. Hoe die cultuur

    ontstaan is en zichzelf ontwikkeld heeft doorheen de eeuwen. Het begrip beschaving zou het antwoord moeten zijn op de vraag: "Is deze cultuur gebaseerd op een menswaardig idee?".
     

    Zo wil de Chinees niet dat hun kinderen die dansen leven zodat ze dan gezag zouden hebben, of zodat ze dan hun kinderen in bedwang kunnen houden. Maar simpelweg omdat dat dansen een schoonheid inhoud, iets dat hun cultuur eigen is en waar ze trots op zijn. En daar hebben ze het volste recht op. Ook later zullen deze kinderen trots zijn dat ze dit op hun beurt weer aan hun kinderen kunnen leren. Achter deze dansen zit een verhaal over een verleden. Een verhaal dat niet door andere culturen kapot gemaakt mag worden.

     

    Ook bij de Indianen, Aziaten, Inuïts of eender welke andere cultuur geldt dit.  Achter elk van deze culturen zit een verhaal. Een verhaal dat al eeuwenlang leeft en dat ons ongelooflijk veel te vertellen heeft. Een cultuur mag trots zijn op zo’n verhaal. En we moeten de mogelijkheid grijpen om ons te verrijken met al die gewoontes en verhalen. Niet ertegenin gaan, maar ze juist aanbidden. We moeten om ons heen kijken en de schoonheid zien.

     

    In de toekomst moeten we de wereld zo zien, we moeten die verscheidenheid begrijpen. Voor iedereen die hier in de toekomst nog zal staan. Je hebt niets te verliezen als je op zoek gaat naar deze nieuwe werelden. Je hebt niets te verliezen als je een verhaal meer kent. Je hebt niets te verliezen door hiervoor open te staan. Je maakt er enkel een betere wereld van.

    29-06-2009 om 20:35 geschreven door Mineomin  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    04-12-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Leesbelevenis: Bart Moeyaert - Het is de liefde die we niet begrijpen

    Het is de liefde die we niet begrijpen is niet persé een kinderboek.

    Het is de liefde die we niet begrijpen, van Bart Moeyaert wordt door velen beschreven als een kinderboek, hoewel het dat niet is. Als je enkel op de schrijfstijl zou letten zeker wel, maar de inhoud van het boek dringt veel dieper in de mensen door. Het verhaal klinkt ons bekend in de oren. Een gezin met wat problemen kennen we allemaal wel. In dit boek vinden we de ik-persoon, wiens naam nooit genoemd wordt. Samen met zusjes Edie en Bonnie en broer Axel staat ze sterk in haar schoenen. En dat is nodig, want de mama (wiens naam ook nooit wordt genoemd) zorgt niet altijd evengoed voor haar kinderen.

    Als we dieper op het boek ingaan, of meer specifiek op de hoofdstukken, zien we hoe de schrijver ons dingen wil duidelijk maken. In het eerste hoofdstuk wordt een kort fragment beschreven over de kinderen (vooral Axel) die de Poolse vriend van de moeder niet zo moeten hebben. Onderweg in de auto, naar zus Bonnie, is het snikheet. Ook de gemoederen merken dit. Al snel ontstaat een ruzie tussen Axel en de moeder en de Pool. Terwijl ze vechten probeert de ik-persoon het kleine zusje Edie ervan weg te houden: "We weten zeven keer van niets.".

    Veel geheimen blijven onverklaard.

    In het volgende hoofdstuk is het frisser, het regent zelfs. Nu is de grootmoeder overleden en komt Bootsman bij hen logeren. Ze hopen allen op een knappe zeeman, maar dat is hij jammer genoeg niet. In tegenstelling tot de ik-persoon, die erg vriendelijk tegen Bootsman probeert te zijn, trekt de moeder zich niets van Bootsman aan. Zij vlucht terwijl de kinderen hun best doen.

    In het laatste hoofdstuk is het weer neutraler geworden, Axel is weg, de moeder nooit thuis, dus komt Bonnie voor Bootsman en de twee andere dochters zorgen. Axel wordt wel heel hard gemist, maar terugkomen zal hij niet doen.

    Het boek is prettig om te lezen, zowel het verhaal als de stijl ervan. Maar jammer genoeg worden veel dingen niet verklaard, waarvan veel mensen ze heel graag zouden weten. Er zijn ook drie open eindes aan, de echte eindes zullen we zelf moeten verzinnen. Ook in het verhaal zelf krijgt de lezer veel plaats om zelf dingen in te vullen, wat ons deel nog nieuwsgieriger maakt.

    De boodschap van het boek kan op veel manieren geïnterpreteerd worden, ieder kan dit voor zichzelf beslissen.

    Voor mij betekent het enkel dat mensen goed voor zichzelf kunnen zorgen als het echt moet.

    Maar uiteindelijk maakte Bart Moeyaert hier een goed verhaal van.

    04-12-2008 om 15:02 geschreven door Mineomin  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Toerisme: een must of een plaag (verhandeling)

     

    Ieder jaar opnieuw zien we de toeristische gebieden volstromen. Sommige steden zien zwart van het volk. In de winter gaan we allemaal graag skiën en in de zomer genieten we liever ergens anders dan thuis van de zon. We geven er veel geld aan uit, het moet een ontspanning zijn. Maar denken we wel na over de gevolgen ervan?

    Toerisme is voor ons noodzakelijk om te ontspannen, althans zo denken we erover. En dat is ook zo. Veel landen leven van het toerisme dat ze krijgen. Zonder de toeristen zou hun economie instorten. We geven veel geld uit aan plaatselijke bakkertjes, kleine toeristenwinkeltjes enz. Soms zijn deze dingen in handen van de Westerse landen, daar moeten we dan voor opletten.

    We moeten wel nadenken over onze manier van reizen. Als we met de auto gaan verspillen we erg veel energie en we sturen enorm veel uitlaatgassen de lucht in.

    Als we ergens heengaan als toerist, moeten we natuurlijk ons wel aanpassen aan de plaatselijke leefgewoonten. We mogen de bevolking niet belediging of storen in hun dagelijks leven.

    Maar als toerist doen we erg veel goede dingen. Vaak geven we al eens geld aan mensen die het kunnen gebruiken, of ze nu zelfgemaakte vrienschapsbandjes maken of ijsjes verkopen.

    Ook de cultuur van het land kan zo verspreid worden, we zien dat niet alleen onze cultuur mooi is, maar maken kennis met een wereld van verschillen. We leren het mooie ervan inzien en gaan misschien zelf dingen anders bekijken.

    We geven de wereld een kans om te groeien, en de werelddelen om naar elkaar te groeien.

    Toerisme is een must, maar we mogen er niet in overdrijven. We moeten zeker rekening houden met de ecologische voetafdruk, het milieu en uiteraard de plaatselijke bevolking en zijn cultuur.

    04-12-2008 om 14:58 geschreven door Mineomin  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Opdracht eerste boek: De helaasheid der dingen - Dimitri Verhulst

     

    Ik ben het leven ingegaan als sanseveria, dat was zo, geloof ik, rond 1973. Geboren zijn, zo noemt men het ook wel eens. Voor zover ik mij herinner werd ik geboren in een grote serre, vol met velen van mijn soort. Maar toch was net ik het die uitgekozen werd. Twee grove handen namen me vast en sleurden me mee naar de kassa. Ik kon de gil niet onderdrukken. Gelukkig horen die grote menselijke wezens de verfijnde taal van een sanseveria toch niet. Ik had het gevoel dat ik ieder moment zo uit deze handen kon glijden, ik was nog zacht en breekbaar en de grond zou hard aankomen. Ik bereikte echter heelhuids de kassa met de nodige trauma's van een kinderlijk plantje. Vijf frank, vijf maar! Meer vroegen ze niet voor mij. Mijn bestaan was beledigd, maar of ik het nu wilde of niet, ik zag de serre waarin ik voor een korte periode mijn jonge dagen had doorgebracht steeds kleiner en kleiner worden, tot het een stipje werd en uiteindelijk helemaal niets meer.

    Helemaal niets, zo voelde ik me ook toen ik door de grote steden langs me zag passeren. Ik was dan ook enorm opgelucht toen de auto stopte in een minder groot dorp, zeg maar een boeregat, dat zich had aangekondigd met de naam Reetveerdegem. Maar die opluchting verdween al gauw toen ik het huis zag waarin ik dus mijn toekomstige tijd zou doorbrengen. De stank was niet te dragen, zelfs niet voor een plant. Er waren wel duizenden sanseveria's nodig om deze lucht ooit te kunnen zuiveren. Overal lag rommel en vuil. "Amai Potrel, wa hebt ge daar" hoorde ik iemand zeggen. Niet dat je het echt zeggen kon noemen, het had meer wat van gebrabbel. "Ne plant" hoorde ik uit de stinkende mond van deze Potrel komen. Hij haalde me uit mijn zakje en voor één seconde dacht ik dat ik meer lucht kreeg, maar ik was er liever ingebleven. Ik moest er maar aan wennen.

    Ik werd geplaatst op de tv, die in de hoek van de kamer dienst deed als één van de weinige spullen die zich in het huis bevonden. Zo kreeg ik een overzicht van mijn toekomstige woonst. Groot was het niet, maar de mensen konden er leven. Naast me zag ik een slaapkamer met slecht één bed, dat duidelijk door meerdere personen benut werd. Er was ook nog een tafel en een trap, wat versleten oude rommel en kapotte gordijnen. De hele familie stond me aan te gapen alsof ik een vis was die iets anders deed dan alleen maar rondjes zwemmen. Ik duizelde ervan, maar legde me erbij neer. Dit zou het worden.

    Het leven ging door. Dagelijks strompelden de mannen zat binnen in de late, of eerder vroege, uurtjes. Grootmoeder probeerde ze in de hand te houden, maar slaagde hier uiteraard niet in. Het duurde even voor ze eindelijk doorhadden dat ik geen petunia was. Niet dat het me nog wat uitmaakte, niet meer.

    Vreemde dingen waren meer dan normaal in huize Verhulst. Zo was er de dag dat Potrel een soort van Ronde van Frankrijk organiseerde. Alleen moest je in deze wedstrijd veel alcohol inslikken voor je eindelijk mocht vertrekken. Zelf deed hij natuurlijk ook mee. Ik was dan ook niet verbaasd toen de politieman aan de deur kwam melden dat hij in coma lag. Maar ze begrepen het toch niet.

    Ooit moest het er toch van komen dat van al dat gezuip er schulden kwamen. Zo kwam het dat mijn leven drastisch veranderde. Op een dag stond er zo iemand voor de deur. Deurwaarders werden ze genoemd. Ze keken rond in het huis en namen alles mee wat ook maar een beetje waarde had. Deze deurwaarder keek verdacht lang mijn richting uit. Of misschien beter gezegd, de richting van de tv. Er werd zielig gekeken en gediscuteerd, maar het onvermijdelijke gebeurde. De tv werd onder me vandaan gehaald en ik werd in een hoekje op de grond neergezet. De grond, die nog harder stonk dan de lucht. De insecten hadden het gemakkelijk, ze begonnen aan me te vreten. Ik was blij dat ik nog water kreeg, maar veel was het niet. Ik ben natuurlijk maar een plant, wat kon ik doen?

    Er moest op tijd voor een tv gezorgd worden. Dat was wat mijn oren de hele dag vernamen. Eén van die toch al verpeste mensen liep het huis in en uit, op zoek naar een vervangtoestel. Het zag ernaar uit dat hij het toch niet zou vinden. "Geef het op." dacht ik steeds bij mezelf. Maar tot mijn ontzettende verbzaing kwam hij net op tijd binnengerend met een hoop lawaai dat duidelijk te betekenen had dat er een tv gevonden was. Ze mochten gaan kijken bij onbekende mensen. Ik wist toen natuurlijk nog niet dat die mensen mij niet lang onbekend zouden zijn. "We moeten iets meenemen, we kunnen daar nu toch niet met lege handen aankomen." Een beetje fatsoen kenden ze wel, maar niet al te veel. Het eerste waar hun ogen op viel was een bak bier. Stillaan zag ik de ogen ook in mijn richting glijden. Ik werd al snel opgepakt om naar mijn toekomstige woning te vertrekken.

    Toen ik voor het eerst de buitenlucht weer inademde had ik het gevoel dat er een grote last van mijn plantaardige longen werd gehaald. Opgelucht durfde ik voor het eerst mijn ogen weer te sluiten. Al die tijd had ik geen seconde gerust en nu zou het weer mogelijk zijn. We stopten aan een iets beter uitziend huis, het was niet zo mooi en groots als ik gehoopt had, maar wel beter dan van waar ik kwam. Toen er opengedaan werd verscheen niet het soort mensen dat ik verwacht had. Maar ze waren vriendelijk en dat was het belangerijkste. Methi, de vrouw had een gedicht opgezegd en leerde daarna zorgvuldig mijn naam uitspreken. Ik kan niet ontkennen dat haar stem als muziek in mijn oren klonk. Haar zachte handen namen me zorgvuldig vast en zetten me met liefde neer op een mooie kast.

    Een plant hoeft zich niet te schamen, maar die avond deed ik het toch. De familie Verhukst gedroeg zich als een echte bende varkens. Gelukkig hadden deze mensen uit Iran, want van daar kwamen ze, nog niet veel kennis van een gemiddeld Belgisch persoon. Ze keken wat vreemd, en Pie maakte een sène over zijn vrouw die hem verlaten had. Maar ook aan deze lange avond kwam een eind.

    Ik probeer niet te veel terug te denken aan die tijd. Ik heb het achter me gelaten. Nu leef ik als een gelukkig sanseveria in een gezellig huisje met een fijn koppel, dat bovendien nog twee ongelooflijk lieve dochters erbij had gekregen. Mijn leven zou niet al te lang meer duren, maar ik zou wel hier sterven. Hier, waar ik gelukkig ben.

    04-12-2008 om 14:56 geschreven door Mineomin  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (3 Stemmen)


    >

    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs