De eens zo pauwblauwe rivier had nu de kleur van bruine sherry. In het water bewogen zich met peinzende traagheid appeloranje en onderwatergroene vissen. De maan nam een selfie van de maan die in de rivier weerspiegeld werd. Een moonie, eigenlijk. Op de verhoogde berm fietsten Marina Meesmuiltje en Piet-uit-de-Polder achter elkaar, als sjabloontjes in een animatiefilmpje. Spreekt dit tot de verveling? Een nachtelijke streuveliaanse natuurbeschrijving door de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

De molens konden hun armen niet kruisen. Waarschuwend bleven ze wieken. Tussen de wemeling van wuivende rietsigaren merkte hij een heerschap op met molensteenkraag. Hij peddelde zijn bootje dichterbij. ‘Bent u Mager Heineken?’ vroeg hij. De man grimlachte. Een vlucht regenwulpen scheerde als een luftwaffe over. Plets! Getroffen door een kakbom werd hij wakker. Tot zover het relaas van een zeventiende-eeuwse droom door de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

Persbericht. Misdaden en misdrijven verjaren. Mensen zijn jarig. Op de gedenkdag van zijn eerste traumatische schreeuw toen hij tot zijn ontzetting de wereld anno 19XX en de vaart der volken in zijn geboortepakje in gestuwd werd, dankt voor de menigvuldige wensen hij wiens linkerhart tot zijn eigen verbazing nog altijd tikt: de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

Normale afwijkingen. Koud zweet. Volledig gevuld. Hoe mobieler, hoe immobieler. Zelfmoordpiloot gevraagd met ervaring. De bijscholing ‘Omgaan met teleurstellingen’ gaat helaas niet door. Dexia, Belfius, Arcopar: terug naar de essentie van nul %. Alle dagen van de week open; op maandag en dinsdag gesloten. De enige zekerheid is onzekerheid. Zo kan ie wel weer voor de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

Regen zeikte al dagenlang over alles en iedereen heen. De halve maand juni was onherroepelijk verzopen. Het Belgisch nationaal elftal – zo van het kapsalon naar het voetbalveld – had enkele dagen geleden zijn eerste wedstrijd op het Europees Kampioenschap in Frankrijk verloren. De verwachtingen waren te hoog geweest, na een periode waar een en ander begeleid door de nodige grootspraak meegevallen was. Op het thuisfront wemelde het van de tricolore slogan ‘Proud to be Belgian’. Vlaams volstond niet; Engels moest het zijn. De hemelsblauwe Italianen hadden de schaamrode Duivels echter koud gepakt. Tot tweemaal toe. Het duurde bijna een week vooraleer de tweede wedstrijd eraan kwam. Tijd voor ongeduld en bezinning. De Ieren maakten hun opwachting om de dappere Belgen een volgende bolwassing te geven. De Vlaams-Nationalisten, die het de laatste jaren op politiek vlak in de druilerige driehoek België voor het zeggen hadden, zwalpten met gemengde gevoelens op deze tricolore zee. Terwijl iedereen met de voetbalspelen bezig was, kaapte de burgemeester van Antwerpen, de hoofdman van de Vlaams-Nationalisten en de schaduwleider van het land, het vertrekpunt van de volgende Ronde van Vlaanderen weg, ten nadele van Brugge en zijn rode burgemeester. Koud gepakt alweer, terwijl iedereen een andere kant op keek. De langste dag van het jaar brak aan. Tijd voor de grote clash tussen Guinness en Jupiler. De ochtend diende zich muisgrijs aan. Het motregende onzichtbaar. Over België en zijn elftal werd die voormiddag in viswinkels en bakkerijen vooral geginnegapt. Klokslag vijftien uur begon de bittere realiteit: trap godverdomme die ronde bal in het gapende doel van de tegenstander! Hoe simpel kan dat zijn? De aanhef van een alweer schitterende roman door de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.   

Heeft het, na het verlaten van de pisgeul of de stroelpot op een openbare plek, nog zin om je handen te wassen, gezien het feit dat je onmiddellijk hierna een deurklink of –knop (die knop is het ergst) vast moet grijpen waar heel veel zich ontlast hebbenden voor jou zich reeds aan vergrepen hebben? Zelfs bij klapdeurtjes is het uitkijken geblazen. Bent u ook een elleboogmens? Een prangende vraag geformuleerd door de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

IJsberen is een werkwoord. Pollen is van oorsprong geen meervoud. Valkuil is een valkuilwoord met vier vogels erin. Vroeger hing er soms een bord bij de toegang tot een dorp: ‘Verboden te bedelen’. Klemtoon? Hoe taal je soms vol-ledig liggen kan hebben. Een niet door een bijvoeglijk naamwoord voorafgegane gedachte door de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

Adolfijn wou de hele zee voor zich alleen. Beniworm wou al het zonlicht voor zich alleen. Palissander wou alle land voor zich alleen. Asa wou de gehele kosmos veroveren. Patrick Hattrick wou nog een miljoen meer per week. Toen vond Cassius Claymate dat het welletjes was geweest. Hij warmde zich op en liet de gulzigaards de vier hoeken van de ring zien. Toen hingen ze in de touwen. Hij was waarlijk de grootste. Een hedendaags sprookje door de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

Oei, opgepast: een boom. Kappen met die droom. Maak puin van die kruin. Hij pakt mijn licht af. Hij staat in mijn weg. Ik plas hem omver. Ik knal er tegenaan. Hij mag daar niet staan. Oei, opgepast: bomen. Laat de ontbladerdienst komen. Laat de takkewijven komen, de kettingkappers, de kaalkruinen, de stamdaders, de schorsers. Oei, een boommelding. Boem! zeg ik tegen die boom. Boem! Boem! Boem! Boem! Want vele bomen maken een bos. Maar bossen zijn voor boze wolven, rosse vossen, rare rode kapjes en boeken- en andere houtwormen en grootmoes op antieke houten benen. Hakken dus die handel! Versplinter die partij! Oorlog aan die stammen! Ontluizen maar die kruinen! Verbranden al die blaren! Oei, opgepast: nog een boom… ! Een boommelding door de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

Ik ben een tevreden klant van het koninkrijk België. Immers: ik kan ze kussen aan de kust, ik kan doorbomen in dardennen, ik kan de boerenpolka huppen in de polders, ik kan zingen met de purperen heidenen in limboburg en ik kan zwalpen in de zwalmstreek. Welk land heeft zoveel te bieden? Alleen legoland. En misschien jodium, het beloofde land. Een dankbare onderdaan: de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

Stoeten zetten zich altijd langzaam in beweging. Moordenaars gebruiken gewoonlijk stompe voorwerpen. Druk verkeer eist meestal zijn tol. De horeca klaagt soms steen en been. Nieuwe heffingen worden zomaar doorverrekend naar de klant. Een ochtendspits verloopt doorgaans moeizaam. Een stille getuige van al deze wonderlijke zaken: de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.