Het regent op dinsdag in Rome. Een paling lacht blauw in het groen. In Londen vergast zich een dode. Ik zou eens iets roods willen doen. Vergrijzing in ’t zicht van de haven. Het anker zo oud als een kanker. En blauw als de plek in mijn leven draait vierkant de wereld in ’t rond. Een liedjestekst met eurosonggehalte door de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

Het wuivende groen in mei en in de ramen de weerspiegeling van het wuivende groen in mei. De maan die ’s nachts het water in de vicieuze kasteelwal verlicht waar ook de maan in dobbert. De wortel van de boom die de kruin herhaalt en omgekeerd. Reflecties van de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

Je kunt net zo goed een Nederlander een kookprogramma geven: het is een hopeloze zaak. It’s as bad as Belgian justice (gehoord in een Amerikaanse film): idem dito. Sofatopsport bedrijven: zappen wat niet past. Tot zover een duik in onze rijke spreekwoordelijke taalschat, zelfs over de grenzen heen, door de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

Asfaltpleisters... immobiele mobiliteit... B-fastfood... juridische blunders... Zijn wij allen dappere Belgrims op een lange baan, op weg naar Waterloo? Een retorische vraag, in het midden gelaten door de Naamloze Vennootschap van Antwerpen, maar niet door de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

Schrijver dezes, iets nuttigend in een horecazaak in Ieper, zit net te proeven van het nieuwbakken woord ‘herinneringseducatie’ (2014: 100 jaar Groote Oorlog), wanneer aan het tafeltje naast hem drie mensen plaatsnemen: een bejaard koppel Aussies en een Vlaamse toeristengids die zijn Engels radbraakt tot een soortement Australisch. Zijkijkend en zijluisterend ontwaar ik (in die gids) een middelbare macho die rauwheid in zijn stem forceert en vooral zit te raaskallen over inkomens, de Belgische levensstandaard en de plaatsen op de wereld waar vooral hij geweest is. Listen well. Hij hoopt vooral dat de hele tearoom hem kan horen: hoe well hij Engels spreekt en dat hij niet workless is. Zijn klemtoon op ‘Canberra’ zit er ook totaal naast. Het aussiekoppel houdt zich wijselijk op de vlakte. Ze reageren gedeisd wanneer hij het bijvoorbeeld zelfs bestaat naar hun inkomen te informeren. Ook over hun beroep blijven ze opzettelijk vaag. Is dat hier de wereldplek voor de herinneringseducatie betreffende de Eerste Wereldoorlog? Zeer gemengde gevoelens bij de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

Heden een dubbele boodschap.

Zie waar de ‘bells & smells’ van een religie toe kunnen leiden… Geen klokken, geen wierook, noch kruisvaarder, noch muzelman, wel Charlie: hij, de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

Gedraag je niet als een Vlameling in eigen land en steek wat kleur in je gele leven. Een raadgeving aan wie de leeuw (een koning!) als politiek symbool aanbidt, terwijl dat beest hier toch nooit heeft gehokt (alleen getemd en opgehokt in de zoo) in het land van de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

E403
Dafalgan
E42
E411
E25
E29
Nurofen
A31
A4
A35
E25
Dafalgan
A3
A1H

Zürich - colloquium van de Anti PowerPoint Partei, eindbestemming van een sentimental journey, ondernomen door de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

Lekker puh! Hij gunt geen uitgever de vruchten van zijn boeken. Zijn toneelstukken, gedichten, verhalen, romans, jeugdboeken, columns en essays zijn van hem. Hij en hij alleen is hun boekhouder. Hij draagt er het verlies of de winst van. Hij is er de baas over en kan ze aanpassen, doen verdwijnen of verschijnen. Ze prijken alle op zijn blogs, schermbeveiligd tegen stof, tijd, schimmel, zon, regen, wind, warmte, koude, vochtigheid, papiermoeheid, morskoffie, theeterreur, yoghurtblubber, ketchupaanslagen, mayonaisesmurrie, diefstal, brand, verhuiswoede, scheurdrift, verlies. Papier was te gewillig en hij houdt niet van geel; hij bedrijft nu zijn taal digitaal. Zijn teksten zijn voor iedereen beschikbaar. Wat kan hem een papieren oplage voor een nichepubliek in de Lage Landen schelen als hij eender waar een veelvoud aan schermlezers kan hebben? Indie, don’t you think? Dit gratis aanbod bereikt u via de rubrieken hiernaast. Een gul gebaar van de onafhankelijke Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe. 

Iedereen in de familie had van die grote, droevige ogen. Vooral in december, dat onderdak voor de donkerste weken. Het waren ogen die veel gezien hadden. Het waren ogen die daardoor ook spraken: ‘Ik neem niet langer deel aan het woeden van de wereld. Ik wens alleen nog te observeren.’  Daarom vielen ze zo op in december. Die ogen behoorden toe aan mensen die bovenal keken, zagen en nimmer veel zeiden. Ze spraken met hun ogen. Ze oordeelden met hun ogen. Zelden deden ze uitspraken. Hun ogen spraken boekdelen. 

< De hoeveelheid regen waarvan een mens kan genieten, is beperkt. Kom binnen > zeiden die ogen.

< ‘Moeten’ is een rare vogel > zeiden die ogen.

< Van uw bagatel maak ik een hoofdzaak > zeiden die ogen.

(En ze dachten erbij: < Hoofddrol >)

< Ik zag u in verdachte omstandigheden > zei het ene oog. < Maar dat ‘ik’ schiet over en die omstandigheden zijn er niet meer > vervolgde het andere oog.

Tot zover A Candid Story, vertolkt door de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

Niets is wat het lijkt. Alles is anders. Dichters proberen dat niet te beschrijven. (Het is misschien ook onbeschrijfelijk). Anders beschrijven ze het. En besterven ze het. Daar zijn ze als de dood voor, de zg. goede dichters. Liever zwijgen ze angstvallig op karige witte bladen. Op de Schaal van Dichter hebben ze dan een streepje voor door niets te doen. Ze worden bekend omdat ze zwijgen. En dat is goed. Met gedichtloosheid moet je leren omgaan. Wat moet je anders met al die onzin? Dat gedoe tussen de regels? Die zinsverduistering? Laat die blaren maar braak liggen. Hou dat witte blad maar voor je mond. En als je leest, trek dan je stoute schoenen aan, loop weg voor metrum, rijm en metafoor, en ga voor rechte regels en volle zinnen. Want niets is wat het lijkt. En alles is anders. Gedichtloosheid: dat geniet momenteel de voorkeur van de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.

Bimbambeierentijd. Kinderen veren weer op-en-neer op hun trampolines in de tuinen. Etalages kleuren geel en chocoladebruin. Geronk van moto’s op zaterdagen en zondagen. Een luftwaffe van merels en eksters. Een groene waas in boomkruinen; kandelaarpopulieren ontvlammen in groen. Het weerbericht voor een landje dat te klein is om een weerbericht te hebben: soms zon, soms bewolking, soms fris, soms warm. ‘Voor de tijd van het jaar’. Tot zover de herinnering aan diverse vroegere lentes na de badnatte zomer van 2014, van de Schrijver van Miljarden Flarden, geheel de uwe.